Τοξικοι γονείς

προτιμάμε νά μήν κάνουμε τίποτα πολλες φορές γιατί φοβόμαστε καί θεωρούμε τις συνέπειες ενός λάθους τραγικές...

Έτσι αποφεύγουμε νά παίρνουμε ρίσκα.
Οπότε, Όταν δεν κάνουμε τίποτα... δεν υπάρχει καί κάποιο λάθος νά κάνουμε.

Έτσι δεν κάνουμε τίποτα.

Εσύ τί ακριβώς ψάχνεις; τί ονειρεύεσαι; Καί δεν ρωτάω για μετά από δέκα χρόνια.. αλλά τό επόμενο διάστημα, ένα μικρό πρώτο βήμα νά σκεφτείς.

Πάντως πρέπει νά κανείς κάτι ταπεινό χαμομηλακι.
Τό αντίθετό από αυτό που κάνεις τώρα.
Χωρίς δράση δεν θά έχεις κανένα αποτέλεσμα καί καμία αλλαγή.

Quote:

---

Originally Posted by Renia

Καλησπέρα tapeino_xamomilaki,

Αυτό που θέλω να ρωτήσω είναι έαν υπέστης κάποια μορφή σωματικής ή λεκτικής κακοποίησης από τους γονείς σου που να σου έχουν δημιουργήσει αυτά τα συναισθήματα θυμού ή μίσους. Ισχύει κάτι τέτοιο;
Από την άλλη, εάν προέρχεσαι απο μια οικογένεια που απλώς δεν είχε τα απαραίτητα οικονομικά εφόδια για να κάνεις όσα ονειρεύεσαι ή την απαιτούμενη μόρφωση για να σε καταλάβει και να σε υποστηρίξει και να σε "σπρώξει" προς την πρόοδο και την προσωπική σου εξέλιξη, θα πρέπει να το αποδεχτείς και να στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις. Δηλαδή, να βρεις μια δουλειά, να βρεις κάποιον ψυχολόγο -υπάρχουν και δωρεάν προγράμματα ψυχολογικής υποστήριξης - και να αναζητήσεις και δωρεάν προγράμματα επιμόρφωσης όπως προτείνουν και παραπάνω.

---

Ταπείνωση και κατηγορίες για το ότι εγώ φταίω:ρ

Αυτό είναι κάπως ασαφές. Για ποιον λόγο σε κατηγορούν; Υπάρχει κάτι για το οποίο σου κάνουν κριτική; Για κάποιον τομέα της ζωής σου; Προσωπικα θα σε συμβούλευα αντί να κάθεσαι να μεμψιμοιρείς και να είσαι σε τέλμα, να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου. Υπάρχουν άνθρωποι που προέρχονταν από πολύ δυσλειτουργικό περιβάλλον και παρόλα αυτά κατάφεραν να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους. Βρες μια δουλειά,μάζεψε χρήματα και κάνε το επόμενο βήμα.Αν αποστασιοποιηθείς θα δεις πιο καθαρα την κατάσταση.

Εγω να δεισ εγω βαζω την αγαπη κι οι αλλοι κανουν μαλακιεσ εγω ειμαι ενα ζωακι φιλησυχο κ καλοκαγαθο μολισ αγαπησω γινονται 40.000 μαλακιεσ το δευτερολεπτο δεν μπορω ακομα να καταλαβω ακριβωσ πωσ γινονται

Quote:

---

Originally Posted by tapeino_xamomilaki

Δε νομίζω να με βοηθάνε γι αυτό.. Ζηλεύω και πολύ τους άλλους που δεν αξίζουν.. Ξέρω ότι δεν ειναι ούτε τα μισά από μένα αλλά η οικογένεια βοηθάει.. Έχω προβλήματα θυμού και όταν κάτι δεν είναι όπως θέλω στο σπίτι μου γαμαει τη ψυχολογία να το πω έτσι.. Είναι αδύναμοι και αυτοί κι εγώ τι αυτό :( και έχει μαζευτεί η κακή ενέργεια να το πω και δε πάμε μπροστά.. Τη μάνα μου τη λατρεύω έχω να πω αλλά δεν έχω αυτά που θέλω στη ζωή μου :(

---

Εγώ είχα μια φρικτή μάνα. Είναι καλό που την αγαπας τη μάνα σου είναι θετικό. Εγώ είχα μια φρικτή μητερα δεν ξέρω αν σε βοηθάει αυτό αλλά πέρα από τον εαυτό της δεν την ενδιέφερε κανεις. Δεν με φρόντισε ποτέ δεν ασχολήθηκε ποτέ. Ως μωρό ως παιδί δεν φροντιστήκα ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά. Οι ανάγκες μου για αυτήν ήταν βάρος. Όταν ήταν να με ταισει δεν γούσταρε και μ έκανε να αισθάνομαι έχοντες ακόμα και που πεινούσα. Με προγραμματίσε να μην πεινάω να μην έχω ανάγκες για ν αμήν την ενοχλώ. Την ενοχλούσαν οι ανάγκες μου, δεν επιτρεπόταν να κλάψω ούτε να πονάω. Δεν με πήγαινε ποτέ στο γιατρό. Αλλά το θέμα δεν ήταν ότι έτσι μίσησα τον εαυτό μου. Επειδή με μίσησε η μάνα μου και μετά αυτό πήγε αλυσίδα οποίος με μισούσε με μισούσε μέσα μου μισούσα κι εγώ τον εαυτό μου.

Δεν ένιωσα ποτέ στοργη ποτέ ασφάλεια; το πότε νοιαξιμο τρυφερότητα αγάπη ποτέ. Δεν ξέρω τι θα πει αγάπη δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω τι θα πει μητέρα πως ειν; Ι να σε φροντίζουν πως είναι να σε κοιτάνε μες τα μάτια με νοιαξιμο και στοργή. Δεν ξέρω πως είναι να σε παίρνουν αγγαλεια και να σε νανουριζουν. Δεν τα έχω νοιώσει ποτέ μου. Ως παιδί ένιωσα μόνο πόνο. Βαθύ και μεγάλο πόνο μόνο. Μόνο. Βασικά ακόμα τον νιώθω. Και τώρα που μιλάμε τον νιώθω. Ένα βαθύ και μεγάλο φρικτό πόνο. Πόνο τρομερό και κλάμα. Το νιώθω βαθειά μέσα μου. Εγώ. Ένα παιδί που αυτό τον πόνο δεν μπόρεσε να τον γιατρέψει. Αυτός ο πόνος που του τον προκάλεσε η μητέρα του του άλλαξε τη ζωή. Έγινε σε πολύ μικρή ηλικία. Δεν θυμάμαι πότε αλλά πρέπει να ήμουν μωρό. Πολύ μωρό. Μόνο πόνο λοιπόν έχω νιώσει ως παιδί τίποτα άλλο. Αν δεν είσαι σαν και μένα είσαι τυχερή. Ως παιδί μπήκα στα κατεργα. Έχω συνειδητοποιήσει τον πόνο που μου έχει προκαλέσει. Ναι όχι μπορεί. Κάποιες αναλαμπές έρχονται στο μυαλό μου σαν φλας μπακ. Θυμάμαι να με κοιτάει με θυμό μίσος κια ενόχληση ενώ είμαι στην κούνια γιατι δεν κοιμάμαι. Λες και ήμουν υποχρεωμένη να γλύφω τις μπότες της έτσι ένιωθα να είμαι. Ένα σκουπίδι για κεινην. Έτσι νιώθω ότι δεν έχω μεγαλώσει ότι μείνει μικρή παιδί ένα παιδί που δεν ένιωσε ποτέ ασφάλεια στοργή. Ένα μικρό παιδί που πονάει τόσο πολύ. Αλλά πονάω έτσι ως ως παιδί είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κι άλλα παιδιά που πονάνε έτσι σαν και μένα. Νόμιζα ότι ήσουν κι εσύ ένα τέτοιο παιδί.

Quote:

---

Originally Posted by Potnia

Εγώ είχα μια φρικτή μάνα. Είναι καλό που την αγαπας τη μάνα σου είναι θετικό. Εγώ είχα μια φρικτή μητερα δεν ξέρω αν σε βοηθάει αυτό αλλά πέρα από τον εαυτό της δεν την ενδιέφερε κανεις. Δεν με φρόντισε ποτέ δεν ασχολήθηκε ποτέ. Ως μωρό ως παιδί δεν φροντιστήκα ούτε σωματικά ούτε ψυχολογικά. Οι ανάγκες μου για αυτήν ήταν βάρος. Όταν ήταν να με ταισει δεν γούσταρε και μ έκανε να αισθάνομαι έχοντες ακόμα και που πεινούσα. Με προγραμματίσε να μην πεινάω να μην έχω ανάγκες για ν αμήν την ενοχλώ. Την ενοχλούσαν οι ανάγκες μου, δεν επιτρεπόταν να κλάψω ούτε να πονάω. Δεν με πήγαινε ποτέ στο γιατρό. Αλλά το θέμα δεν ήταν ότι έτσι μίσησα τον εαυτό μου. Επειδή με μίσησε η μάνα μου και μετά αυτό πήγε αλυσίδα οποίος με μισούσε με μισούσε μέσα μου μισούσα κι εγώ τον εαυτό μου.

Δεν ένιωσα ποτέ στοργη ποτέ ασφάλεια; το πότε νοιαξιμο τρυφερότητα αγάπη ποτέ. Δεν ξέρω τι θα πει αγάπη δεν έχω ιδέα. Δεν ξέρω τι θα πει μητέρα πως ειν; Ι να σε φροντίζουν πως είναι να σε κοιτάνε μες τα μάτια με νοιαξιμο και στοργή. Δεν ξέρω πως είναι να σε παίρνουν αγγαλεια και να σε νανουριζουν. Δεν τα έχω νοιώσει ποτέ μου. Ως παιδί ένιωσα μόνο πόνο. Βαθύ και μεγάλο πόνο μόνο. Μόνο. Βασικά ακόμα τον νιώθω. Και τώρα που μιλάμε τον νιώθω. Ένα βαθύ και μεγάλο φρικτό πόνο. Πόνο τρομερό και κλάμα. Το νιώθω βαθειά μέσα μου. Εγώ. Ένα παιδί που αυτό τον πόνο δεν μπόρεσε να τον γιατρέψει. Αυτός ο πόνος που του τον προκάλεσε η μητέρα του του άλλαξε τη ζωή. Έγινε σε πολύ μικρή ηλικία. Δεν θυμάμαι πότε αλλά πρέπει να ήμουν μωρό. Πολύ μωρό. Μόνο πόνο λοιπόν έχω νιώσει ως παιδί τίποτα άλλο. Αν δεν είσαι σαν και μένα είσαι τυχερή. Ως παιδί μπήκα στα κατεργα. Έχω συνειδητοποιήσει τον πόνο που μου έχει προκαλέσει. Ναι όχι μπορεί. Κάποιες αναλαμπές έρχονται στο μυαλό μου σαν φλας μπακ. Θυμάμαι να με κοιτάει με θυμό μίσος κια ενόχληση ενώ είμαι στην κούνια γιατι δεν κοιμάμαι. Λες και ήμουν υποχρεωμένη να γλύφω τις μπότες της έτσι ένιωθα να είμαι. Ένα σκουπίδι για κεινην. Έτσι νιώθω ότι δεν έχω μεγαλώσει ότι μείνει μικρή παιδί ένα παιδί που δεν ένιωσε ποτέ ασφάλεια στοργή. Ένα μικρό παιδί που πονάει τόσο πολύ. Αλλά πονάω έτσι ως ως παιδί είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν κι άλλα παιδιά που πονάνε έτσι σαν και μένα. Νόμιζα ότι ήσουν κι εσύ ένα τέτοιο παιδί.

---

❤️❤️❤️❤️❤️❤️ Χαίρομαι που το μοιράστηκες μαζί μου! Τιμη μου

Quote:

---

Originally Posted by tapeino_xamomilaki

❤️❤️❤️❤️❤️❤️ Χαίρομαι που το μοιράστηκες μαζί μου! Τιμη μου

---

Πάντως αυτό με τις ανάγκες και για μένα ισχύει δε φρόντισαν ποτέ να μου καλύψουν οπότε προσπαθούσα να μη τις νιώθω τόσο.. Έχω ρίξει τον ύπνο γι αυτό το λόγο και μετά άκουγα γιατί κοιμάσαι όλη μέρα; να νιώθω και τύψεις επειδή με έκαναν να νιώθω απαίσια.. Εσύ εσύ εσύ με τον αντίχειρα όλη την ώρα.. Όταν λέω εσείς δε τους αρέσει.. Όσο ήμουν ανήλικη μου έλεγαν αυτά έχουμε και άμα σ αρέσει τώρα που με άφησαν στη τύχη μου και μου γαμησαν τη ζωή μου λένε αλλά παιδιά έχουν φύγει απτο σπίτι αν δε Σ αρέσει μπορείς να φύγεις