Originally Posted by
elisabet
Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι που περιγράφεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν δουλειά και εμπεριέχουν και ρίσκο. Ρίσκο να πληγωθείς, να νιώσεις απόρριψη, απογοήτευση...οι σχέσεις με τα ζώα είναι πιο 'ακίνδυνες". Έχεις ένα σκύλο πχ κι όσο σκατένιος άνθρωπος κι αν είσαι ή αν του φέρεσαι σκατένια αυτός θα επιμένει να σε αγαπά και να εξαρτάται από σένα για να ζήσει. Είναι σα να χεις ένα παιδί που δεν ενηλικιώνεται ποτέ ας πούμε και εξαρτάται συνεχώς από σένα. Γιαυτό κι όταν βλέπουμε έναν άνθρωπο να ζει μόνο με τα ΄ζωα και να χει απομονωθεί απτους ανθρώπους συχνά κρύβεται μια ψυχοπαθολογία εκεί.
Και πάλι όμως...δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί μισούν τους ανθρώπους. Εδώ που βρίσκεσαι πχ είναι ένας χώρος με ανθρώπους με διάφορα ψυχολογικά θέματα και θα δεις οτι συχνά βρίσκουν ανακούφιση στα ζώα. Σ αυτες τις περιπτώσεις μπορεί να δράσει ψυχοθεραπευτικά η σχέση με ένα ζώο.
Για να φτάσει κάποιος να μισήσει τους ανθρώπους...εκεί μιλάμε πια για χοντρό πρόβλημα που δεν ξέρω αν λύνεται και ποτέ. Συν ότι αυτοί δεν αγαπούν τελικά ούτε τα ζώα. Εμμονικά προσκολλούνται με κάποιο εξ ανάγκης...αυτό δεν είναι αγάπη. Για μένα η αγάπη είναι κάτι που ή το χεις και αυτό φαίνεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου και σε όλες σου τις σχέσεις ή όχι. Δεν γίνεται πχ να λέω πως αγαπω τα ζώα και να εύχομαι τον θάνατο των γκει (ως παράδειγμα το χρησιμοποιώ). Κι αντίστροφα δεν γίνεται να λέω πως αγαπώ τους ανθρώπους αλλά να μισώ τα ζώα.