Μακάρι να συμβεί αυτό γιατί μου λείπει πολύ η συναισθηματική κάλυψη που ένιωθα όταν ήμουν με τον πρώην μου και οι αγκαλιές...Quote:
Originally Posted by Αποστολια
Printable View
Μακάρι να συμβεί αυτό γιατί μου λείπει πολύ η συναισθηματική κάλυψη που ένιωθα όταν ήμουν με τον πρώην μου και οι αγκαλιές...Quote:
Originally Posted by Αποστολια
Ακριβως το ιδιο πραγμα υποννοω ουσιαστικα. Οτι εφοσον 9/10 που 'δεν εχουν' ψυχολογικα καταληγουν κακοι γονεις, σκεψου οσοι εχουν.Quote:
Originally Posted by Αποστολια
Γεια σου Κύκνε! Θα ήθελες συνοπτικά να γράψεις τι έχει συμβεί από παλιά και σε έχει επηρεάσει τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα; Δεν γνωρίζω την ιστορία σου από το παρελθόν. Διάβασα απλά τα τελευταία σχόλια.
Στο εύχομαι κοριτσακι μου!!!Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Γεια σου!Quote:
Originally Posted by broken heart 1985
Θα προσπαθήσω... Όταν ήμουν 16 χρονών στα 17 είχα βγει με κάτι φίλες σ' ένα κλαμπ και μαζί ήταν και το αγόρι της μίας (αυτός ενήλικος, 23 χρονών) που ήταν η πρώτη φορά που τον είδα... Σε κάποια φάση μου είπε να βγούμε έξω απ' το μαγαζί γιατί είχε φασαρία κι ήθελε να μου μιλήσει για κάτι προβλήματα που είχε με τη φίλη μου... Εγώ τον πίστεψα και δέχτηκα θέλοντας να βοηθήσω αλλά όταν μείναμε μόνοι μου την έπεσε άγαρμπα και με άγγιζε και συνέχισε ακόμα κι αφού τον έσπρωξα, δεν με άφηνε να φύγω... Με τρόμαξε πολύ... Στο τέλος κατάφερα να τραβήξω το χέρι μου κι έφυγα τρέχοντας αλλά από τότε μου έμεινε τραύμα και φοβάμαι τους άντρες και πολλές φορές όταν προσπαθώ να ολοκληρώσω την επαφή μου έρχονται στο μυαλό εικόνες από εκείνο το βράδυ και φοβάμαι και βάζω τα κλάματα... Αυτή η φοβία μ' έχει καταδικάσει στη μοναξιά... Πριν χρόνια είχα σχέση μ' έναν υπέροχο άνθρωπο που μου φέρονταν με κατανόηση και τρυφερότητα αλλά κάποια στιγμή (και με το δίκιο του) κουράστηκε αφού δεν καλύπτονταν επαρκώς οι ανάγκες του κι έκτοτε είμαι μόνη και κουράστηκα κι εγώ απ' τη μοναξιά...
Σ' ευχαριστώ πολύ! ♥Quote:
Originally Posted by Αποστολια
Είχες οπότε μία τραυματική εμπειρία που σε επηρέασε και σε σημάδεψε ψυχικά. Έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια λογικά σύμφωνα με την ηλικία που έγραψες πως είσαι τώρα. Λογικά πήγες σε ψυχολόγο; Βασικά δεν έχω πάει ποτέ να ανοίξω τη καρδιά μου πουθενά, παρά μόνο μία φορά με τον ξαφνικό θάνατο του μπαμπά μου και με έκανε χειρότερα. Δεν πέτυχα σωστό ειδικό. Όσον αφορά τη μοναξιά είμαι κοντά στα 37 και είμαι μόνη μου πέντε χρόνια. Δεν έχω χαρεί τίποτα γιατί ήμουν με λάθος άτομο και η απειρία μου με οδήγησε σε λάθος μονοπάτι. Μακάρι να μην τον γνώριζα ποτέ. Αρκετά ρομαντική, ζητώντας από μικρή τον αληθινό έρωτα και την αγάπη. Δεν έχω κάνει σχέσεις στη ζωή μου παρά μία μόνο και ήταν τραυματική, επειδή δέχτηκα λεκτική και ψυχολογική βία στους πρώτους μήνες του θανάτου του μπαμπά μου. Φυσικά τον χώρισα και ελευθερώθηκα. Αλλά ως γυναίκα δεν έχω χαρεί ούτε αισθηματικά, ούτε σεξουαλικά. Νιώθω εξίσου κουρασμένη και απογοητευμένη. Νιώθω ότι ενώ αξίζω γιατί έχω πολλά να δώσω ως άνθρωπος δεν μου συμβαίνει και μένα κάτι χαρμόσυνο. Με έχει ταλαιπωρήσει και κάτι ανεκπλήρωτο τα τελευταία τρία χρόνια και έμεινε απλά πλατωνικό. Πονάει και δεν έχω μιλήσει πουθενά για αυτό και για δικούς μου λόγους δεν θα ήθελα να αναφέρω ούτε εδώ. Απλώς θέλω να επισημάνω πως παρατηρώ πως γενικά υπάρχει θέμα με τη μοναξιά και σε άλλα σάιτ που διαβάζω. Στο δρόμο που περπατώ, βλέπω αρκετά ζευγάρια και από την άλλη απορώ που γράφουμε για μοναξιά. Ποιοι άραγε είναι οι περισσότεροι; Οι μόνοι ή οι ζευγαρωμένοι;Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Πόσο μοναξια και πόνο βγάζεις από τα λόγια σου.σε καταλαβαίνω απόλυτα. Νοιωθω και εγώ έτσι πολλές φορές. Και εγώ έψαχνα τον αληθινό έρωτα οντας και εγώ πολύ ρομαντική.ελπίζω κάποιοι να τον βρουν και να υπάρχει.Quote:
Originally Posted by broken heart 1985
Τωρα που χωρισες όμως θα βρεις την δύναμη να κάνεις μια καινούρια αρχη.το δυσκολο το ξεπερασες.δηλαδή το να φύγεις από μια τοξικη σχέση απο εκεί και μετά όλα καλά θα πάνε.
Όσο για την μοναξιά που λες γύρω σου υπάρχει ναι.και πολλές φορές μπορεί να νοιωθεις τεραστια μοναξια και μέσα σε μια σχέση.
Καλημέρα...Quote:
Originally Posted by broken heart 1985
Σε νιώθω, σε καταλαβαίνω...
Όσον αφορά εμένα όταν έγινε αυτό δεν το είπα σε κανέναν (μόνο οι φίλες που ήμουν μαζί στο κλαμπ το ήξεραν) και για πολλά χρόνια δεν μίλησα σε κανέναν ειδικό και πιστεύω ότι επειδή άφησα την πληγή χωρίς φροντίδα αυτή χειροτέρεψε... Αργότερα πήγα σε ψυχίατρο και μετά σε ψυχολόγο αλλά δεν μπορώ να πω ότι βοηθήθηκα αρκετά... Ο ψυχίατρος με βοήθησε στην κατάθλιψη που αντιμετωπίζω με αγωγή αλλά στο άλλο θέμα όχι ιδιαίτερα... Βέβαια έχει λίγα χρόνια που έχω αλλάξει γιατρό και του έχω μιλήσει σχετικά αλλά όχι εντελώς ελεύθερα γιατί ακόμα κι αυτό το φοβάμαι όμως προσπαθώ... Πάντως ο πρώην μου με την συμπεριφορά που είχε με βοήθησε πολύ περισσότερο από κάθε ειδικό, όσο ήμασταν μαζί με έμαθε να μην τον φοβάμαι αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να βρω άλλον με τόση υπομονή και καλοσύνη...
Τώρα για το ποιοι είναι περισσότεροι, πραγματικά δεν ξέρω...
Δεν έχω χωρίσει πρόσφατα, είναι σχεδόν πέντε χρόνια. Ναι δυστυχώς νιώθω μοναξιά και πόνο και δεν έχω παρέες και έστω μία φίλη να μιλήσω. Ό,τι ζω το βιώνω απολύτως μόνη, με ελάχιστες εξαιρέσεις που έχω μιλήσει στη μαμά μου και δεν γνωρίζει τα πάντα γιατί δεν θέλω να λέω τα πάντα απλά. Κρατάω πράματα μέσα μου και νιώθω να κουβαλώ πολλές φορές ένα σταυρό. Τα προβλήματα που έχω είναι και προσωπικά, αλλά και οικογενειακά, οικονομικά. Προσπαθώ φυσικά, προσεύχομαι στο Θεό, παίρνω κουράγιο αλλά ώρες ώρες με καταβάλει το άγχος. Καταφεύγω στα εικαστικά που ασχολούμαι ως χόμπι και ξεσπάω. Με προβληματίζει όμως το μέλλον μου και νιώθω μόνη και θλιμμένη. Ήρθε κάτι από το πουθενά εκεί που δεν το περίμενα, ένα χρόνο μετά το θάνατο του μπαμπά μου και όπως ήρθε έφυγε. Έμεινε ανεκπλήρωτο για δεύτερη φορά. Από παλιά αλληλογραφούσα με αυτό το άτομο και υπήρχε μια όμορφη ατμόσφαιρα. Δεν έγινε ουσιαστική γνωριμία ποτέ, αλλά να σου πω την αλήθεια πόνεσα πολύ γιατί είχα μια ελπίδα και προσδοκία γιατί μου έδωσε ελπίδες και όλα σταμάτησαν. Πολλές οι απορίες που έχω, το μπέρδεμα στο μυαλό και τα κενά εδώ και τρία χρόνια. Έμαθα απλά να προφυλάσσω τη καρδιά μου και να μην έχω προσδοκίες από κανέναν. Αλλά νιώθω πολλές φορές ένα θυμό και μια πικρία. Φυσικά δεν γνωρίζω τη βαθύτερη αιτία που μου συνέβη όλο αυτό και με πλήγωσε. Κάποιες φορές μπορεί να συμβαίνουν καταστάσεις που προκαλούν εμπόδια. Η ιστορία μου αυτή είναι πολύ μεγάλη και απλώς αναφέρομαι επιδερμικά. Το πλατωνικό βασανίζει γιατί έχεις κάποιον εξιδανικεύσει και αναρωτιέσαι μήπως θα ήταν ο άνθρωπός σου και εμποδίστηκε αυτός από τη ζωή. Μπορεί φυσικά να υπάρχουν διάφορες αιτίες. Απλά σκέφτομαι πως αν θέλει πραγματικά κάποιος να γνωρίσει μια γυναίκα, δεν θα μείνει μόνο σε λόγια όμορφα και υποσχέσεις. Θα κάνει τα πάντα και όπου τους βγάλει. Κοιτάω μπροστά οπότε αλλά η καρδιά μου έχει μία θλίψη.Quote:
Originally Posted by Αποστολια
Καλημέρα και σε σέναQuote:
Originally Posted by Κύκνος
Τουλάχιστον χαίρομαι έστω όταν κάποιος καταλαβαίνει και νιώθει τις δυσκολίες μου και ας μη με ξέρει. Αυτό το ''σε νιώθω και σε καταλαβαίνω'' με βοηθάει κάπως. Πιστεύω πως έπρεπε να είχες μιλήσει εξαρχής τότε και να είχες αντιδράσει. Η ντροπή ήταν δική του και όχι δική σου. Εξαρτάται φυσικά και ο χαρακτήρας του άλλου. Σίγουρα σε αιφνιδίασε αυτός και έμεινε τραύμα γιατί δέχτηκες καθαρά σεξουαλική επίθεση τότε. Πρέπει όμως να αποδεχτείς ότι αυτό που σου συνέβη ανήκει στο παρελθόν, ότι σου κάνει κακό να το θυμάσαι και να το ξαναζείς. Προσωπικά έχω περάσει πολλά πράματα στη ζωή μου σε όλους τους τομείς και δεν έχω πάρει ποτέ αγωγή. Έχω διαγνωστεί με αγχώδη διαταραχή και μετατραυματικό στρες πριν τέσσερα χρόνια και μου έγραψαν zanax. Τα πήρα για ένα μήνα και μετά άρχισα να είμαι επιθετική με τη χρήση. Το πήρα απόφαση και τα πέταξα. Έκτοτε χρησιμοποιώ μόνο βότανα να με ηρεμούν και καθόλου χημικά. Είμαι πολύ ήρεμη πλέον απλώς μου βγαίνει άγχος και με πνίγει το σπίτι αν κάθομαι κάποιες μέρες. Πρέπει να περπατώ πολύ και να είμαι στη φύση. Εννοείται μετά νιώθω διαφορετικά.
Εγώ αν δεν έπαιρνα αγωγή θα είχα πεθάνει, έχω κάνει αρκετές απόπειρες αυτοκτονίας με διάφορους τρόπους αλλά δεν θέλω να θυμηθώ όσα πέρασα μετά γιατί ταράζομαι, πάντως χρειάστηκε να μπω σε νοσοκομείο... Όσο για το άλλο συμβάν το ξέρω ότι ανήκει στο παρελθόν αλλά με έχει κάνει να εμπιστεύομαι πολύ δύσκολα...Quote:
Originally Posted by broken heart 1985
κυκνακο, οντως η αγκαλια εχει θεραπευτικες ιδιοτητες , αλλα αν δεν εμπιστευεσαι κανεναν, δεν μπορει ναλλαξει κατι, και υπαρχουν τοσα καλα παιδια εκει εξω , ειναι σαν ναχεις αυτοκαταδικαστει..........ξερω , ειναι δυσκολο μετα απο τοσα χρονια , ευχομαι να βρεις το κουραγιο να ξαναρχισεις να βγαινεις .....δεν βλεπω αλλη λυση .....βεβαια εξω απ τον χορο , πολλα τραγουδια λεγονται, εσυ ξερεις τον εαυτο σου , δεν μαρεσει να λεω στους αλλους τι να κανουν .....
Καλημέρα...Quote:
Originally Posted by Macgyver
Έχεις δίκιο... Πρέπει να προσπαθήσω να εμπιστευτώ ξανά... Γι' αυτό μιλάω για το πρόβλημα μου μήπως και τα καταφέρω... Δηλαδή εσύ πιστεύεις ότι μπορούν κι άλλοι να έχουν ανάλογη υπομονή;
Πόσο καιρό είσαι μόνη Κύκνε; Εργάζεσαι; Έχεις χόμπι; Δηλαδή έχεις ασχολίες που σε κάνουν να ξεχνιέσαι;