Originally posted by weird
Quote:
Originally posted by panikoula
arktos τι ειχες γραψει?ναι σκευτομαι να παω σε παιδοψυχολογο γιατι βασανιζομαι πολυ με το παιδι.ειμαι φοβερα υπερπροστατευτικη και δεν μπορω να βρω υσιχια οταν ειναι εξω.φοβαμαι οτι θα χτηπησει.οτι θα το αρπαξουν οτι θα χαθει και λιπα.δεν ξερω επειδη ειναι το πρωτο μου η επειδη το μεγαλονω μονη χωρις πατερα νιωθω ετσι?και αυτο δεν με ακουει ρε παιδια.παμε στο σουπερ και εξαφανιζεται και τρεμω μην το αρπαξει κανενας παιδεραστης η κανενας γυφτος.πολλες φορες προσπαθω με το καλο να του εξηγησω ορισμενα πραγματα για το τι κινδυνους κρηβονται εξω απο το σπιτι αλλα δεν με καταλαβενει.χθες ειμασταν στην θαλασσα και εφευγε απο κοντα μας και πηγενε πολυ μακρια.του φωναζα αλλα δεν με ακουγε και τελικα τα μαζεψαμε και φυγαμε.του εχω εξηγησει οτι δεν πρεπει να μιλαει σε ξενους,να μην φευγει μακρια μου γιατι μπορεις να τον παρουν ξενοι και να τον βλαψουνε αλλα οταν ειναι εξω και παιζει τα ξεχναει ολα αυτα.φοβαμαι πολυ γιαυτο και τρεμω μην παθει κατι κακο.δεν θα το αντεξω.
Καταλαβαίνω την μεγάλη σου αγωνία ( το μεγαλώνεις μόνη κι όλη η ευθύνη έχει πέσει πάνω σου, μπορεί να νιώθεις και κάποια ενοχή απέναντι στο παιδί, που δεν υπάρχει πατέρας δίπλα του) , αλλά και το πόσο το αγαπάς αυτό το πλάσμα.
Κι ακριβώς επειδή το αγαπάς, είμαι σίγουρη οτι θέλεις να το μεγαλώσεις με τον καλύτερο ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟ τρόπο.
Το να θέτουμε όρια στα παιδιά και το να κερδίζουμε τον σεβασμό τους, είναι ένα μεγάλο στοίχημα και μια μεγάλη υπόθεση.
Λες οτι του έχεις υπογραμμίσει τους κινδύνους, αλλά ξέρεις, τα παιδιά έχουν άλλη λογική και πολλές φορές θέλουν ιδιαίτερο τρόπο να τους μιλήσεις για κάτι ώστε να το καταλάβουν.
Η καλύτερη λύση Μαρία μου, θα ήταν να έχεις την συμπαράσταση ενός ειδικού σε αυτό, γιατί και εσένα δεν τραβάει λίγα η ψυχή σου.
Επίσης, καλό είναι να μην καταλαβαίνει το παιδί την τρομερή αδυναμία που του έχεις, διότι και θα την εκμεταλλευτεί, και αργότερα, θα νομίζει οτι ο κόσμος εκεί έξω, είναι αυτό που υπήρχε στο σπίτι του, δηλ χάδια και υπερπροστασία, ενώ δεν είναι έτσι.