Κοινωνική Φοβία

Γεια σας
Πασχω και εγω απο κοινωνική φοβία απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου αλλα τα τελευταια 1-2 χρονια εχω χειροτερέψει..Βασικά η κατάσταση μου ειναι σαν το τρενακι του λουνα-παρκ..ανεβοκατεβαίνει συνεχώς..Απο την μια κάνω κάποια πράγματα μόνη μου που δεν έκανα στο παρελθόν το οποιο στην αρχή μου έδωσε μια τόνωση στην αυτοπεποίθηση αλλα τωρα το βρίσκω πολύ δύσκολο να βγαίνω μέχρι και απο το σπίτι. Εχω γνωρίσει καποιους ανθρώπους στην σχολή και προσπαθώ οσο το δυνατόν να βγαίνω κ για κανα καφέ αλλα κατα 90% ειμαι αγχωμένη και δεν απολαμβάνω την βόλτα, επίσης σκέφτομαι συνεχώς οτι δεν με συμπαθούν και οτι αυτα που λεω κ οπως τα λέω με κάνουν ρεζίλι, όλη αυτη η κατάσταση εχει κ ασχημο αντίκτυπο στην επίδοση μου στα μαθήματα..Θα ήθελα αν κάποιος θέλει να ανταλάξουμε msn να μιλάμε(κάποιος ομοιοπαθής εννοω) γιατι νιώθω οτι οι γύρω μου δν μπορουν να καταλαβουν τι περναω..(Το εχω πει σε μια κοπέλα)

Υ.Γ..Τους τελευταίους μήνες εχω αναπτύξει και πρόβλημα με τον υπνο λόγω του άγχους.

γεια!λες οτι το εχεις απο τοτε που θυμασαι τον εαυτο σου..προφανως δεν ειναι μια κατασταση που σε ευχαριστει..τι κανεις για να το αντιμετωπισεις?

Προσπαθώ να πιέζω τον εαυτό μου να συμμετέχω σε κοινωνικές καταστάσεις..Δεν ξερω τι αλλο να κανω..Απλα δεν νιώθω οτι αλλάζει κατι..βουλιάζω ολο και περισσοτερο

ο ψυχολογος σαν ιδεα πως σου φαινεται?

Δεν θα μπορούσα να παω με τιποτα..λόγω αγχους..εκτος αυτου δεν θελω να το μαθουν οι γονεις μου ουτε να τους βαλω σε εξοδα γιατι τους ειμαι ηδη βαρος..(τουλαχιστον ετσι λεει η μητερα μου)

λέει η μητέρα σου ότι είσαι βάρος;εγώ καταστρώνω στρατηγικό σχέδιο μπας και πείσω τον γιό μου να πάει να μιλήσει σε ψυχολόγο.Εξ \'αλλου υπάρχουν κέντρα ψυχικής υγειινής που πας δωρεάν.

Ναι αυτο λέει αλλα οχι λογω της φοβίας..Δεν το ξέρουν οι γονείς μου. Πιστεύω οτι αν ειναι να παει καποιος σε ψυχολόγο πρεπει να το θέλει ο ιδιος..δν γίνεται να τον \"πείσεις\"

και εσυ απο τη στιγμη που συνειδητοποιεις οτι δεν εισαι καλα,δεν εισαι διατεθιμενη να κανεις ο,τι χρειαστει?πως μπορεις και απορριπτεις ετσι κατι το οποιο εχει βοηθησει τοσο κοσμο?
δεν προσπαθω να σε πεισω προσπαθω να καταλαβω τη λογικη σου..ετσι ελεγα και εγω για τα αντικαταθλιπτικα και ημουν κατηγορηματικη στο οτι δεν προκειται να τα παρω μολις ομως ειδα τα σκουρα ετρεξα σε αυτα και ξερεις τι?αυτο που εκραζα τοσα χρονια ειναι μεγαλο μερος της σωτηριας μου και βεβαια μαζι και ο ψυχολογος...
τι σκεφτεσαι να κανεις?

Dark_corner γεια σου-καλως ηρθες. Σε καταλαβαινω απολυτα. Πασχω πανω απο 10 χρονια απο ολο αυτο σε μεγαλο βαθμο και δεν μπορω να λειτουργησω κοινωνικα. Θα σε συμβουλευα να μην εισαι τοσο αρνητικη οσον αφορα καποιον ειδικο. Και εννοω ψυχιατρο οχι ψυχολογο. Αυτο γιατι ισως να εχεις αναγκη μια φαρμακευτικη αγωγή η οποία μπορει να σε κάνει να αισθανθεις καπως καλυτερα. Και σου φερνω ως παραδειγμα εμενα που πριν παρω τα ΣΩΣΤΑ φαρμακα ημουν αρκετα χειροτερα δεν μπορουσα να κανω ούτε τα βασικά. Οχι οτι τωρα θεραπευτικα αλλα ειμαι καλυτερα αισθητα. Σου στελνω με u2u το μσν μου αν ειναι να τα πουμε και \"ζωντανα\". :)

Είχα αναφερθεί σε προηγούμενο μου post στο άγχος μου λόγο συμμετοχής σε βάπτιση. Τελικά τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα απ\' ότι τα περίμενα. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας κατάφερα να... οργανώσω στρατηγικές για την αντιμετώπιση της κατάστασης :). Άγχος υπήρχε... αρκετό θα έλεγα... αλλά ξεπεράστηκε εύκολα. Όλα τα λεφτά η ανακούφιση μετά το πέρας της τελετής που συνοδεύτηκε με μερικά ποτήρια μπύρας :)

Η επόμενη δοκιμασία είναι η \"επίσημη παράσταση\", το \"ντέρμπυ\" θα έλεγα (μέχρι το επόμενο φυσικά). Το παραπάνω ήταν κάτι σαν προπόνηση. Σε ένα μήνα από τώρα καλούμαι να παρουσιάσω εργασία μπροστά σε πολλά άτομα (υποθέτω). Αν και πιστεύω ότι θα τα πάω καλά, ότι θα είμαι άψογα προετοιμασμένος, τα πόδια μου έχουν αρχίσει να κόβονται στη σκέψη της περίπτωσης και μόνο.
Ήδη ο ύπνος έχει αρχίσει να διαταράσσεται και η μέρα μου συνοδεύεται από νευρικότητα και άγχος. Προσπαθώ να το δουλέψω μέσα από την ψυχοθεραπεία αλλά το άγχος κυριαρχεί.

Ένα από τα θέματα που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι η παρουσίαση θα γίνει σε άλλη πόλη. Αυτό προϋποθέτει ταξίδι από την προηγούμενη μέρα. Φρόντισα βέβαια να κλείσω αεροπορικό εισιτήριο ώστε να μειώσω την αγωνία που ενδεχομένως να δημιουργούνταν κατά το πολύωρο ταξίδι.

Ένα δεύτερο θέμα είναι το γεγονός ότι παρουσιάζω δεύτερος και η αναμονή πάντα ενισχύει το άγχος μου. Πάντως το θετικό της υπόθεσης είναι ότι θα είμαι δεύτερος και όχι δέκατος πέμπτος :) :)


Το σίγουρο είναι ότι θα είμαι εκεί για να παλέψω... όμως το σκέφτομαι σχεδόν όλη τη μέρα... ψάχνω τρόπους να αποφορτιστώ, να το βγάλω από μέσα μου...

gus αμα εχεις τοσο αγχος παρε ενα αγχολυτικο χαπακι θα σε ηρεμησει ή πιες κανενα ποτηρι κρασι.Το χω δοκιμασει και πιανει.Επισης μπορεις να παρεις βαλεριανα που ναι και φυτικο αγχολυτικο

Quote:

---

Originally posted by gus1973
Είχα αναφερθεί σε προηγούμενο μου post στο άγχος μου λόγο συμμετοχής σε βάπτιση. Τελικά τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα απ\' ότι τα περίμενα. Με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας κατάφερα να... οργανώσω στρατηγικές για την αντιμετώπιση της κατάστασης :). Άγχος υπήρχε... αρκετό θα έλεγα... αλλά ξεπεράστηκε εύκολα. Όλα τα λεφτά η ανακούφιση μετά το πέρας της τελετής που συνοδεύτηκε με μερικά ποτήρια μπύρας :)

Η επόμενη δοκιμασία είναι η \"επίσημη παράσταση\", το \"ντέρμπυ\" θα έλεγα (μέχρι το επόμενο φυσικά). Το παραπάνω ήταν κάτι σαν προπόνηση. Σε ένα μήνα από τώρα καλούμαι να παρουσιάσω εργασία μπροστά σε πολλά άτομα (υποθέτω). Αν και πιστεύω ότι θα τα πάω καλά, ότι θα είμαι άψογα προετοιμασμένος, τα πόδια μου έχουν αρχίσει να κόβονται στη σκέψη της περίπτωσης και μόνο.
Ήδη ο ύπνος έχει αρχίσει να διαταράσσεται και η μέρα μου συνοδεύεται από νευρικότητα και άγχος. Προσπαθώ να το δουλέψω μέσα από την ψυχοθεραπεία αλλά το άγχος κυριαρχεί.

Ένα από τα θέματα που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι η παρουσίαση θα γίνει σε άλλη πόλη. Αυτό προϋποθέτει ταξίδι από την προηγούμενη μέρα. Φρόντισα βέβαια να κλείσω αεροπορικό εισιτήριο ώστε να μειώσω την αγωνία που ενδεχομένως να δημιουργούνταν κατά το πολύωρο ταξίδι.

Ένα δεύτερο θέμα είναι το γεγονός ότι παρουσιάζω δεύτερος και η αναμονή πάντα ενισχύει το άγχος μου. Πάντως το θετικό της υπόθεσης είναι ότι θα είμαι δεύτερος και όχι δέκατος πέμπτος :) :)


Το σίγουρο είναι ότι θα είμαι εκεί για να παλέψω... όμως το σκέφτομαι σχεδόν όλη τη μέρα... ψάχνω τρόπους να αποφορτιστώ, να το βγάλω από μέσα μου...

---

\"Η επόμενη δοκιμασία\".
Στέκομαι στις λέξεις που χρησιμοποιείς.
Μου είναι γνώριμες.

Κι εγώ βίωνα μια παρουσίαση σε κοινωνικό γεγονός ( γάμο) ή παρουσίαση σε άλλα άτομα, σαν τη μέγιστη έκθεση και φυσικά, σαν μια δοκιμασία.

Οταν βρισκόμουν υπο το αλλότριο βλέμμα,
αυτό το βλέμμα ασκούσε τεράστια επιρροή πάνω μου και έχανα τα αυγά και τα πασχάλια.

Εκείνη τη στιγμή, μεταμορφωνόμουν σε ένα μικρό, αδύναμο, φοβισμένο παιδί που έτρεμε, πώς θα φανεί, πώς θα ακουστεί, πώς θα κριθεί.

Μάλιστα είχα ονομάσει αυτήν την διαδικασία σαν \"ανάδυση στην επιφάνεια κομματιών κατακερματισμένης παιδικότητας\".

Αγαπητέ φίλε, νομίζω οτι αυτό που προσωπικά με βοήθησε, πέρα απο την συνεχή έκθεση, με όλον τον αγώνα που αυτό συνεπάγεται, ήταν
α. το να δουλέψω τα συναισθηματικά κατάλλοιπα παιδικότητας, τις αντιλήψεις που παγιώθηκαν πάνω σε αυτά, το να μεγαλώσω το παιδί μέσα μου και να νιώσω συνοχή μαζί του αντί κατακερματισμό.
β. Το να ενισχύσω την όλη αυτογνωσία και αυτοπεποίθησή μου, πράγμα που με έκανε να εξαρτώμαι λιγότερο απο καθρέπτες, δηλαδή απο την εικόνα που σχηματίζουν οι άλλοι για εμένα.

Σου εύχομαι ηρεμία, ψυχραιμία, ενασχόληση με άλλα πράγματα για να αποσπάς το μυαλό σου μέχρι τότε και τέλος, να λες οτι, θα τα καταφέρεις, τα πρώτα λεπτά είναι παντα τα δύσκολα.
Μετά θα απορροφηθείς κι εσύ ο ίδιος απο τα λόγια σου και θα το υποστηρίξεις μια χαρά.

Α! Και μην σκας για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι εκείνη την ώρα, γιατί οι υποθέσεις που μάλλον θα κάνεις είναι πιότερο προιον του φόβου σου παρά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Velout ήδη ψάχνω κάποιες «τεχνικές» οι οποίες ενδέχεται να με βοηθήσουν τόσο την παραμονή αλλά κυρίως τις τελευταίες στιγμές πριν την έκθεση. Από βαλεριάνα άλλο τίποτα. Έχω αδειάσει αρκετά κουτιά έως τώρα και συνεχίζω ακάθεκτος. Εννοείται ότι θα έχω μαζί μου προμήθειες. Όσον αφορά το αγχολυτικό δεν ξέρω αν θα το χρειαστώ. Δεν ξέρω αν σκέφτομαι σωστά, αλλά δεν θα ήθελα να συνδυάσω την επιτυχή κατάληξη της παρουσίασης με ένα χάπι. Έχω την εντύπωση ότι θα είναι καλύτερο για την αυτοπεποίθηση μου αν καταφέρω να φέρω εις πέρας τη «δοκιμασία» χωρίς φαρμακευτική υποστήριξη…


Όπως τα λες weird… νιώθω σαν «ένα μικρό αδύναμο, φοβισμένο παιδί που τρέμει πως θα φανεί, πως θα ακουστεί, πως θα κριθεί». Δυστυχώς τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχω αποφύγει την έκθεση σε παρόμοιες καταστάσεις (παρουσιάσεις κυρίως) αν και μου δόθηκε η ευκαιρία. Μπορώ να πω ότι «την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια».


Νομίζω ότι αντιλαμβάνομαι αυτό που λες περί κατακερματισμού της παιδικότητας και προσπάθειας για συνοχής αυτής. Η ενίσχυση της αυτογνωσίας, της διαλυμένης αυτοπεποίθησης μου, η εξερεύνηση και ο ανασχηματισμός των παγιωμένων αντιλήψεων αποτελούν το κλειδί, την ουσία. Συγχρόνως, αποτελούν θέματα που θέλουν χρόνο και προσπάθεια. Είμαι ένα χρόνο στην ψυχοθεραπεία και ήδη νιώθω ευεργετημένος από τη διαδικασία και ευγνώμων απέναντι στους ανθρώπους που με έπεισαν να ακολουθήσω αυτόν τον ενδιαφέρον δρόμο. Αν και οι αλλαγές έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνιση τους η μειωμένη αυτοπεποίθηση μου και η ανάγκη για αποδοχή αποτελούν θέματα πάνω στα οποία πρέπει να δουλέψω ακόμη περισσότερο.


Προσπαθώ όπως μου λες να μην το σκέφτομαι αλλά μάταια (τουλάχιστον έως τώρα). Νιώθω τρόμο και άγχος. Το θετικό είναι μέσα σε όλα τα άλλα οραματίζομαι και τα λεπτά που θα ακολουθήσουν τις πρώτες δύσκολες στιγμές. Βλέπω τον εαυτό μου να έχει καταφέρει να περάσει τα πρώτα δύσκολα λεπτά και να έχει ροή στην ομιλία του υποστηρίζοντας τη θέση του…


Δεν ξέρω… μακάρι να πάνε όλα καλά. Μακάρι να πάψει να με απασχολεί, να ηρεμήσω και να ασχοληθώ μετά από ένα μήνα όταν θα φτάσει η στιγμή…

Οταν εχεις να κανεις κατι που προκαλει αγχος ειναι πολυ δυσκολο εως αδυνατο να μην το σκεφτεσαι - το λεω απο την εμπειρια μου. Η αναμονη ειναι χειροτερη και απο το γεγονος που εχεις να κανεις. Σε τσακιζει πολλες φορες.

η αναμονη τωρα που το σκεφτομαι τα μεγενθυνει ολα!εχεις αγχος,λαχταρα..η αναμονη για τις διακοπες σου δινει τοση χαρα,εγω(πριν τις κρισεις) πιο πολυ απολαμβανα την αναμονη για τις διακοπες παρα αυτες.την τριτη παλι εχω ενα ραντεβου με μια πολυ σπουδαι γυναικα, μια βδομαδα τωρα λοιπον δεν εχω αφησει νυχι για νυχι..σκεφτομαι οτι θα παω εκει και θα σωριαστω κατω αναισθητη...τι ειναι αυτο που κανει την αναμονη τοσο ιδιαιτερη?μηπως το αγνωστο?μηπως το οτι εχουμε ξεχασει να ζουμε το παρον μας?