Printable View
παντως πιστευω οτι θα ησουν πολυ καλη σε μια ενδεχομενη σχεση και με καλη πιστη και πολυ καλα εχεγγυα εφ οσον εχεις αυτες τις αξιες μεσα σου και θα ηθελες δικαιοσυνη και αυθορμητισμοQuote:
Originally posted by zinovia
Ακριβως αυτο, δεν θελω ο αλλος να θεωρει οτι ειμαι ενα βαρος που πρεπει να κουβαλησει, να προσεχει πως μιλαει και τι λεει απο το φοβο να μη τα παρεξηγησω και υποτροπιασω, να παψει εξαιτιας μου να ειναι αυθορμητος και αληθινος...
πολυ αξιολογα αυτα zinovia
με συγκινεις ομορφα!
Παιδια ευχαριστω για τη βοηθεια!
researcher, μου δινεις αισιοδοξια!
βεβαια, περιμενω και αλλες αποψεις!!!
δεν είμαι σίγουρη για το αν θέλω να ξέρω...Quote:
Originally posted by Sofia
θα ήθελες να μαθεις τί θα εκανε τοτε? θα ηθελες να το συζητησετε?Quote:
Originally posted by λίτσα
έπαθα βαριάς μορφής κατάθλιψη μέσα στο γάμο εφόσον απέβαλλα στο τρίτο μου παιδί.....
ενώ ο γιατρός διαβεβαίωσε τον σύζυγό μου πως έπασχα από κατάθλιψη αυτός δεν το δέχτηκε ποτέ πιστεύοντας πως όλα τα ψυχοσωματικά που είχα οφείλονταν στην εγκυμοσύνη....
παρόλα αυτά όμως στάθηκε δίπλα μου...
ποτέ όμως δεν με δέχτηκε σαν ψυχικά ασθενή απαγορεύοντάς μου κατά κάποιον τρόπο να επισκευτώ ψυχολόγο....
δεν ξέρω αν μου έκανε καλό ή κακό....
δεν ξέρω αν δεν υπήρχε γάμος και ήδη 2 παιδιά αν θα έμενε ή αν θα έφευγε...ποτέ δεν τον ρώτησα....
άσχετο;
πώς σου απαγορευσε να δεις ψυχολογο?δεν σε πειράζει αυτο: το \"απαγορεύω\" - \"επιτρέπω\"?
πάντως αν τον ρωτούσα τώρα σίγουρα η απάντησή του θα ήταν αρνητική...δεν ξέρω όμως κατά πόσο θα ήταν αυτή η αλήθεια....
ίσως για αυτό τον λόγο δεν το έχω θίξει καθόλου....
ίσως επειδή φοβάμαι την αντίδρασή του και το πώς θα αυτή θα με επηρεάσει...
όσο για το θέμα του ψυχολόγου επαναπαύτηκε με τον νευρολόγο που με παρακολουθεί και εφόσον τώρα είμαι καλά και διακόπτω σταδιακά και τα φάρμακα ούτε λόγος περί ψυχολόγου....
ίσως σε αυτό να με έβλαψε... δεν ξέρω τί να πω...
για εμένα όμως μετράει το αποτέλεσμα....ότι και αν πέρασα....
χαιρομαι zinovia!Quote:
Originally posted by zinovia
Παιδια ευχαριστω για τη βοηθεια!
researcher, μου δινεις αισιοδοξια!
βεβαια, περιμενω και αλλες αποψεις!!!
και που σου δινω αισιοδοξια
αλλα και για τον αληθινο και βαθυ προβληματισμο σου
και την εσωτερικη αναζητηση μιας πραγματικα ισοτιμης και αυθορμητης σχεσης...
μακαρι πολλοι ανθρωποι να το ζητουσαν αυτο
αλλα ακομα και αν δεν το ζητουν πολλοι
εμεις παντα ερωτευωματε την εξαιρεση :)
Λιτσα σιγουρα μετραει πώς το βλεπεις εσυ. Εγω ρωτησα γιατι μου εκανε εντυπωση. Οπως κ οτι τωρα γραφεις πώς επαναπαύτηκε. Σαν να προκειται για γονιο που αναλαμβανει την θεραπεια του παιδιου του...Εσυ ομως?επαναπαυτηκες?Quote:
Originally posted by λίτσα
όσο για το θέμα του ψυχολόγου επαναπαύτηκε με τον νευρολόγο που με παρακολουθεί και εφόσον τώρα είμαι καλά και διακόπτω σταδιακά και τα φάρμακα ούτε λόγος περί ψυχολόγου....
ίσως σε αυτό να με έβλαψε... δεν ξέρω τί να πω...
για εμένα όμως μετράει το αποτέλεσμα....ότι και αν πέρασα....
Ρωταω πιο πολυ σαν να σκεφτομαι δυνατα. Δεν περιμενω μια απαντηση:)
Ναι, ξερω πώς ειδικα στην εποχη μας το αποτελεσμα μετραει. Οχι βεβαια οτι δεν εχει σημασια. Εχει σιγουρα. Νομιζω πώς ολοι γι αυτο προσπαθουμε. Για μενα σημασια μεγαλη εχει κ πώς φτανω στο επιθυμητο αποτελεσμα. Κ πώς προσπαθω.
Αλλα ειναι η δικη μου αποψη.
ίσως η ιδέα του ψυχολόγου και μόνο να τον τρόμαζε....
ίσως δεν ήθελε και δεν θέλει να παραδεχτεί κάποια πράγματα από φόβο....
στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως υπάρχει αυτό , πως αν τυχόν με παρακολουθούσε ψυχολόγος ή ψυχίατρος να είχα γίνει πολύ πιο γρήγορα καλά....
ξέρεις υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν θέλουν να δουν την πραγματικότητα ως έχει για αυτούς που αγαπούν....
πλάθουν κάτι στο μυαλό τους και επαναπαύονται πως έχουν δίκιο χωρίς να ρωτούν τον άλλον πώς νιώθει και ποιες είναι οι ανάγκες του....
όπως είπα και παραπάνω αυτό να συμβαίνει από φόβο....τρομοκρατούνται.....
ζουν φυσιολογικά και όταν εμφανιστεί μια ψυχική ασθένεια τότε αμπαρώνουν τις αισθήσεις τους και προσπαθούν να προστατέψουν τον εαυτό τους και τον παθόντα αλλά με λάθος τρόπο πολλές φορές.....
ίσως επειδή δεν είναι αυτοί στην θέση μας....
και αναρωτιέμαι....
στέκονται δίπλα μας οκ το δέχομαι....
όταν αυτό όμως συμβαίνει με τον α ή β λανθασμένο τρόπο είναι καλό για εμάς;
θέλουμε και ζητάμε απλώς ένα στήριγμα ή θέλουμε το σωστό στήριγμα;
και ποιο είναι το σωστό;....
να μας αντιμετωπίζουν όπως εμείς θέλουμε , όπως αυτοί θέλουν ή μήπως πρέπει να έχουν και αυτοί μια επαφή με τον θεράποντα ιατρό μας για να τους κατευθύνει;
χωρις να θελω να δειξω την σωστη λυση σε κανενα που δεν μου την ζητησε , πιστευω οτι η επιλογη του τροπου υποστηριξης για ενα ανθρωπο , δεν θα επρεπε να απασχολει τον συντροφο του αλλα μονο τον ιδιο...βεβαια αυτο προυποθετει δυο βασικα στοιχεια
1. οικονομικη ανεξαρτησια
2. σαφη γνωση του τι μπορει να περιμενεις απο τις υπηρεσιες που υπαρχουν στον κλαδο της ψυχολογικης υποστηριξης
συχνα στην κοινωνια μας , υπαρχει ενας εντονος κοινωνικος προβληματισμος , για οποιαδηποτε μορφη ψυχικου νοσηματος ...
σε αλλες χωρες οπως οι ΗΠΑ πχ η επισκεψη στον ψυχολογο ειναι τοσο απαραιτητη οσο και το σινεμα , το κομμωτηριο η το γυμναστηριο...
μπαινει θεμα κουλτουρας και σε αυτο τον τομεα η Ελλαδα ειναι σιγουρα πισω σε θεματα ψυχικης υγειας
όταν κάποιος πάσχει π.χ. από κατάθλιψη και είναι μέσα σε μία σχέση ή έναν γάμο ταυτόχρονα δεν αποσχολεί το πρόβλημά του και τον σύντροφό του;
αυτός που πάσχει πέραν από την υποστήριξη του γιατρού του χρειάζεται και την υποστήριξη του δικού του ανθρώπου...
δύσκολα ορισμένοι άνθρωποι δέχονται τα ψυχικά νοσήματα πόσο μάλλον όταν αφορά στον σύντροφό τους....
αν ήταν περισσότερο αποδεκτό θα ήταν πιο εύκολα τα πράγματα για εμάς τους ασθενείς....
Εχεις δίκιο Λίτσα χρειάζεσαι την υποστήριξη του συντρόφου.Πολλοί όμως εθελοτυφλούν ή έχουν μεγάλες ευθύνες για την ψυχολογική μας υγεία και αντί πάρουν βοήθεια οι ίδιοι καταλήγουν άλλοι να παθαίνουν την κατάθλιψη και να χαπακώνονται και ξαφνικά γίνεσαι εσύ ο ασθενής ενω ο προβληματικός στην ουσία είναι άλλος
για να καταλάβεις τί γίνεται θα σου πω τί έγινε με τη δική μου περίπτωση....
όταν τελικά μας είπε ο γιατρός πως πάσχω από κατάθλιψη η πρώτη κουβέντα του άντρα μου ήταν να μην το πούμε σε κανέναν ειδικά στους δικούς του....
εξαγριώθηκα πάρα πολύ....
δεν μπορούσα να καταλάβω πού έβρισκε το άσχημο...
τι νόμιζε; πως θα με θεωρούσαν τρελή;
ταμπού ταμπού ταμπού......
το αποτέλεσμα;
από αντίδραση λέω σε όλους πως πάσχω από κατάθλιψη και πως παίρνω φάρμακα....
προσωπικά δεν έχω δει καμμία αλλαγή στην συμπεριφορά τους απέναντί μου...αντίθετα....
απλά δεν μπορώ να καταλάβω τί κουβαλάνε ορισμένοι μέσα στο κεφάλι τους και δεν δέχονται τα πράγματα ως έχουν...
Μηπως ειναι αντιδραση απο τυψεις για πραγματα που εκαναν ή δεν εκαναν και οδηγηθηκαμε στην καταθλιψη ή ακομα και τυψεις χωρις λογο και φοβουνται οτι με τον ψυχολογο θα αποκαλυφθει ο ρολος τους και οτι ισως μας χασουν...?
Εμενα οι δικοι μου δεν ξερουν τιποτα για τη θεραπεια μου, θα κανανε τα πραγματα χειροτερα με την αντιδραση τους, και στο τελος θα επρεπε να ασχολουμαι μαζι τους αντι να κοιταξω τον ασθενη εαυτο μου...
σε ευχαριστώ για την διευκρίνηση είναι κάτι που δεν το είχα σκεφτεί....
πώς μπορούν όμως να νιώσουν τύψεις για κάτι που ούτε καν το αποδέχονται πως ισχύει;;;
αυτό είναι που με τρελαίνει....
βλέπουν πως με την παρακολούθηση από γιατρό και με τα φάρμακα γινόμαστε καλύτερα....
γιατί δεν το δέχονται πως κάποιος δικός τους είναι ψυχικά ασθενής;;;;;
δεν μπορώ να το καταλάβω με τίποτα όμως....
Μα όποιος δεν έχει περάσει απο αυτό το λούκι δεν καταλαβαίνει.Και εγώ πριν πάθω κατάθλιψη μπορεί να έκλαιγα να είχα νεύρα να είχα πολλά συμπτώματα αλλά αυτό το στάδιο που τα βλέπεις όλα μαύρα που νομίζεις ότι έχεις μπεί σ\'ενα τουνελ χωρίς διέξοδο το να μην μπορείς να κάνεις τα απαραίτητα και να κάθεσαι όλη μέρ στο κρεβάτι δεν μπορούσα να τα κατανοήσω.και όταν ο σύντροφος δεν μπορεί να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις εθελοτυφλεί
Ισως το ξερουν αλλα δεν θελουν να το παραδεχτουν ακομα και στον εαυτο τους , γιαυτο εχουν αυτη την αρνηση...Μαλλον ειναι αμυνα, ισως εξαιτιας του φοβου του για την αποκαλυψη του ρολου τους..Ασχετα αν εχουν κανει κατι η οχι..Ανασφαλεια μπροστα στο αγνωστο, στην ιδεα οτι μπορουμε να συζηταμε με εναν αγνωστο σε αυτους για τη ζωη μας μαζι τους, τα κοινα μας προβληματα και να παιρνουμε συμβουλες απο αυτον τον αγνωστο για τη ζωη μας...Ξαφνικα χανουν τον ελεγχο...
Αλλο το αποδεχομαι...και αλλο οι τυψεις.
Το οτι λες πασχω απο καταθλιψη σημαινει δυστυχια και ποιος θελει απο τους δικους σου να εισαι δυστυχισμενη...χωρις ουσιαστικα να μπορουν να κανουν κατι για αυτο?
Δεν εισαι μωρο που κλαις για να σε παρουν αγκαλια.
Αν ειχες καποιο σωματικο προβλημα θα ηταν πιο ευκολο για αυτους να προσφερουν αλλα τωρα δεν ξερουν καν πως πρεπει να αντιδρασουν και πολλες φορες καταληγουν σε σπασμωδικες κινησεις.
Ενα αλλο θεμα ειναι η...γκλαμουρια...τραβηγμενο καπως.
Αλλα ολοι θελουν να δειχνουν ακμαιοι,δυνατοι,φροντισμεν οι...περηφανεια πανω απο ολα,δεν θα καθισω να με λυπηθει κανενας.
Και σιγουρα δεν θελεις να σκορπας θλιψη,γιατι καποιος που φαινεται εθυδιαθετος,χαρουμενος κλπ μπορει να σου φτιαξει τη διαθεση,ενω καποιος που περναει πολυ δυσκολες καταστασεις σε στενοχωρει και εσενα...ναι οταν μπορεις να προσφερεις ειναι καλο,αλλα αν δεν μπορεις να κανεις κατι?
Του στυλ ο ο αδερφικος φιλος σου λεει παω φυλακη γιατι δεν εχω να πληρωσω χψζ ευρω αλλα εσυ δεν μπορεις να κανεις τιποτα για αυτο?
Στις περισσοτερες περιπτωσεις απλως δεν υπαρχουν λυσεις ευκολες,εισαι ενας ακροατης και προσφερεις απλως συμπαρασταση και τιποτα παραπανω.Ειναι ενας κανονας αυτος αλλα στα ψυχικα νοσηματα τα πραγματα ειναι πιο πολυπλοκα.
Ολοι πολλες φορες εχουμε την αισθηση οτι θα πουμε κατι ή θα κανουμε κατι στον αλλο που θα του κανει κλικ και θα βγει απο το γολγοθα του που μπορει να ειναι και εν δυναμει σωστο.
Καπως ξεφυγα απο το θεμα με το γραψιμο...sorry.