Ζηλεύω τον μπαμπά του μωρού μου και έχω πέσει σε κατάθλιψη

οχι δεν εργαζομουν @Remedy...ισχυει αυτο που λεει η @Wildhoney στο τελευταιο σκελος της απαντησης της...νιωθω οτι δεν με ακουνε! οταν ανοιγω την καρδια μου στην αδερφη μου πχ λεει να το παλεψω και ποσο στεναχωριεται και οτι αν δεν ειμαι καλα εγω δεν ειναι κι αυτη! ειπε οτι τη στεναχωρησα τοσο που πονεσε η καρδια της και επεσε κατω και οι τυψεις μου εφτασαν στο θεο τοσο που δεν θελω να ξαναπω τιποτα γιατι θα ξανα κινδυνεψει να παθει κατι εξαιτιας μου...Οντως η εγκυμοσυνη και η γεννα δεν ειναι για ολες ευκολη υποθεση! εχασα και μωρο και αυτο το περιμενα πως και πως...τωρα τελευταια ειναι μερες που μου χαμογελαει πιο συχνα σαν να με αναγνωριζει και πεταω απο χαρα! ευχομαι να ειναι η αρχη για την ιαση μου ορμονολογικα...παντως συμφωνω σε κατι...ο κυκλος που στηριζει εναν ανθρωπο που χριεαζεται βοηθεια μπορει να κανει θαυματα αρκει να ειναι ο καταλληλος με ενσυναισθηση και αληθινη αγαπη! Με το χερι στην καρδια αυτο θα εκανα για οποιονδηποτε με χρειαζοταν!!!

τι ηλικια εχεις; δεν εχεις καμια καλη φιλη, απο σχολειο, απο οπουδηποτε;

ειμαι 36 ετων αυριο μπαινω στα 37. η αληθεια ειναι οτι ειμαι κλειστος και ντροπαλος χαρακτηρας. ολη μου τη ζωη ημουν συνεσταλμενη περασα δυσκολα στο σχολειο (ολα τα σχολικα μου χρονια) και απο τοτε ειχα κλειστει στον εαυτο μου. εχω μια κοπελα που καπου καπου παμε μια βολτα εχει κι εκεινη 2 παιδια μεγαλυτερα απο το δικο μου

Quote:

---

Originally Posted by babygirl

ειμαι 36 ετων αυριο μπαινω στα 37. η αληθεια ειναι οτι ειμαι κλειστος και ντροπαλος χαρακτηρας. ολη μου τη ζωη ημουν συνεσταλμενη περασα δυσκολα στο σχολειο (ολα τα σχολικα μου χρονια) και απο τοτε ειχα κλειστει στον εαυτο μου. εχω μια κοπελα που καπου καπου παμε μια βολτα εχει κι εκεινη 2 παιδια μεγαλυτερα απο το δικο μου

---

σπουδασες κατι; δεν σκεφτηκες να δουλεψεις για να εχεις οικονομικη ανεξαρτησια;

Θέλω πολύ να δουλέψω πάρα πολύ όχι μόνο για τα χρήματα αλλά για να γνωρίζω κόσμο να ανοίξει το μυαλό μου γενικά όμως φοβάμαι να βγω πιο έξω... μπορεί κάποιοι να το κοροϊδέψετε αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου ... επίσης έχουμε θέματα και με την πεθερά μου που από τη μέρα που με γνώρισε χώνεται στη ζωή μας και γενικά δεν πέρασα καθόλου καλά

Quote:

---

Originally Posted by babygirl

Θέλω πολύ να δουλέψω πάρα πολύ όχι μόνο για τα χρήματα αλλά για να γνωρίζω κόσμο να ανοίξει το μυαλό μου γενικά όμως φοβάμαι να βγω πιο έξω... μπορεί κάποιοι να το κοροϊδέψετε αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου ... επίσης έχουμε θέματα και με την πεθερά μου που από τη μέρα που με γνώρισε χώνεται στη ζωή μας και γενικά δεν πέρασα καθόλου καλά

---

Γιατί να σε κοροϊδέψει κάποιος? Τόσα χρόνια είσαι σε μια συγκεκριμένη κατάσταση. Δεν δουλεύεις, ο κύκλος σου είναι κλειστός.. Λογικό είναι να φοβάσαι. Το θέμα είναι τι είσαι διατεθειμένη να κανεις για να αλλάξει αυτό. Θα αφήσεις τον φόβο να σου ορίζει τη ζωή ή θα δώσεις μια ευκαιρία στον εαυτό σου για κάτι καλύτερο?

Σίγουρα θέλω να δώσω στον εαυτό μου αυτήν την ευκαιρία....για κάτι καλύτερο και για μένα και για το παιδί μου

Quote:

---

Originally Posted by babygirl

Σίγουρα θέλω να δώσω στον εαυτό μου αυτήν την ευκαιρία....για κάτι καλύτερο και για μένα και για το παιδί μου

---

ξερεις καποια τεχνη; κατι; σε τι θα δουλευες αν πηγαινες για δουλεια;

Quote:

---

Originally Posted by babygirl

ειμαι 36 ετων αυριο μπαινω στα 37. η αληθεια ειναι οτι ειμαι κλειστος και ντροπαλος χαρακτηρας. ολη μου τη ζωη ημουν συνεσταλμενη περασα δυσκολα στο σχολειο (ολα τα σχολικα μου χρονια) και απο τοτε ειχα κλειστει στον εαυτο μου. εχω μια κοπελα που καπου καπου παμε μια βολτα εχει κι εκεινη 2 παιδια μεγαλυτερα απο το δικο μου

---

Θα μπορούσατε να έρθετε σε μία συμφωνία, για αρχή, να βοηθήσετε η μία την άλλη; Είναι μία αρχή. Δηλαδή έστω να μπορείς να ξεκολλήσεις από το σπίτι, να πας ένα γυμναστήριο, όπου θα αναλάβει το παιδί ο άντρας σου μέχρι να γυρνάς, ή σε μία άλλη δραστηριότητα, ώστε να μπορείς να παίρνεις μία ανάσα από τα "καθήκοντα", και ν' αρχίσει ν'αλλάζει η ψυχολογία σου; Και, σκέψου και την πιθανότητα κάποιας δουλειάς από το σπίτι αν δεν βρεις εξωτερικά προς το παρόν. Είναι ζόρικα τα πράγματα και το ξέρω, αλλά οι ανάγκες σου πρέπει να έχουν μία προτεραιότητα, γιατί δίχως εσένα, τι νόημα έχει, αν σε χάνεις μέσα στη δική σου ζωή;

ακομα και μια βολτα για περπατημα με εναν ανθρωπο που θα εμπιστευομουν θα μου εκανε καλο....το θεμα ειναι γιατι με ποναει τοσο αυτη η ζηλια. ηθελα να δω αν και αλλες γυναικες που εγιναν μαμαδες το βιωσαν αυτο γιατι νιωθω καθημερινα τυψεις οτι ειμαι ο χειροτερος ανθρωπος του κοσμου...

Quote:

---

Originally Posted by babygirl

ακομα και μια βολτα για περπατημα με εναν ανθρωπο που θα εμπιστευομουν θα μου εκανε καλο....το θεμα ειναι γιατι με ποναει τοσο αυτη η ζηλια. ηθελα να δω αν και αλλες γυναικες που εγιναν μαμαδες το βιωσαν αυτο γιατι νιωθω καθημερινα τυψεις οτι ειμαι ο χειροτερος ανθρωπος του κοσμου...

---

σε ποναει, επειδη εχεις παραιτηθει απο ολους τους αλλους ρολους , μαλλον απο φοβο, και εχεις περιοριστει στον ρολο της μανας και οι αντιδρασεις αυτες του μωρου θεωρεις οτι σε βγαζουν αχρηστη...
ουτε δικη σου δουλεια μονο ειναι το μεγαλωμα του μωρου, ουτε μια μονιμη κατασταση θα επρεπε να ειναι το να μην ασχολεισαι με κατι αλλο, οπως με επιμορφωση, δραστηριοτητες, εργασια κλπ...
γιατι δεν μαθαινεις μια τεχνη να προσπαθησεις να εργαστεις; και μονο η επαφη με την σχολη και αλλους σπουδαστες, θα σου κανει πολυ καλο.

τι να πω ισως να εχεις οντως δικιο...σε ολα....σε ευχαριστω που απαντησες και ευχομαι να εχεις μια καλη μερα