Originally posted by weird
Quote:
Originally posted by Alobar
\'... Να αποδώσεις τις ευθύνες, και αυτές να γίνουν αποδεκτές.
Κι όχι μόνο θεωρητικά ή στα λόγια, αλλά στην πράξη.
Να δεις τον άνθρωπο που σε έχει κακοποιήσει να συνειδητοποιεί πώς ακριβώς το έκανε αυτό και να αλλάζει στάση απέναντί σου.
Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο να γίνει.
Δεν μπορώ να περιμένω οτι ένας άνθρωπος που με κοκοποιούσε λόγω των αδούλευτων θεμάτων του και επιμένοντας οτι θέλει το καλό μου, θα αλλάξει έυκολα τη φιλοσοφία του και την θεώρησή του των πραγμάτων.
Θα αντιμετωπίσει εύκολα την αλήθεια του και την ευθύνη του...
Και δυστυχώς, αν η συγχώρεση δοθεί πριν ή χωρίς να προηγηθούν όλα αυτά, τότε είναι γράμμα κενό.
Είναι μια συγνώμη βολική, που προσπαθεί να οικοδομήσει ( σε σαθρά θεμέλια) αυτό που θα έπρεπε να είναι η αιτία της...\'
... και μάλιστα να έχεις ήδη αναλάβει το δικό σου μερίδιο ευθυνών προτού προχωρήσεις στη... μοιρασιά. Ένα τόσο βαρύ φορτίο που όταν σε βρίσκει εξαντλημένο όπως στην περίπτωσή μου, είναι για να αναρωτιέσαι αν τελικά μπορείς να το αντέξεις για άλλη μια φορά, για όλες τις προηγούμενες φορές, ποιούς τελικά έχει αποδέκτες και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Δε πρόκειται ποτέ να δω τον άνθρωπο αυτό να παραδέχεται ο,τιδήποτε συνειδητά. Συνεχίζει ακάθεκτος να με κακοποιεί με βάση τη δική του αντίληψη για τα πράγματα, μια αντίληψη διαστρεβλωμένη για την οποία μόνο \'ευχαριστώ\' στον εαυτό μου μπορώ να πω, που παρόλο που τη βίωσε και τη βιώνει ακόμη δε την έκανε ποτέ κομμάτι του, συνεχίζοντας να την ακυρώνει και να την αποποιείται με όσες δυνάμεις έχουν απομείνει. Ένας άνθρωπος που μου συμπεριφέρεται χειρότερα από τότε που ήμουν εξαρτημένη, γιατί απλά καταλαβαίνει υποσυνείδητα πλέον πως \'τελειώνουν τα ψωμιά του\' και δεν υπάρχει περίπτωση να τα βγάλει πέρα με τον υγιέστατο θυμό μου και την αλήθεια μου. Έδινα συχωροχάρτια με τη σέσουλα, ορμώμενη απ\' το αδιαμφισβήτητο γεγονός της σχέσης αίματος και ταυτόχρονα κατάφερνα να βγαίνω πάνω από τη σχέση αυτή και να \'βλέπω\' την κακοποίηση που με τη σειρά της οδηγούσε στην αυτοκαταστροφή. Είναι εξαιρετικά αντιφατικό να βιώνεις και να παρατηρείς ταυτόχρονα.
Αν υπάρχει κάτι που με χαροποιεί έστω και στο ελάχιστο στο σήμερά μου είναι που δεν έχω να συγχωρέσω κανέναν και για τίποτα, γιατί όσοι μας κάνουν κακό απλά είδαν φως και μπήκαν... για το συγκεκριμένο άνθρωπο δε θέλω να κάνω καμιά \'προσπάθεια\' προκειμένου να κατανοήσει πράγματα, δε πρόκειται να αναλωθώ ούτε στο ελάχιστο γιατί απλούστατα έχω να συγχωρέσω τον εαυτό μου και μόνο. Έχω να κάνω το πιο δύσκολο πράγμα με το οποίο ήρθα ποτέ αντιμέτωπη. Προς το παρόν βιώνω την απόσυρσή μου σα μια κατάσταση που την είχε ανάγκη ο οργανισμός μου. Δε με κατηγορώ, σα να πρόκειται για ακόμη ένα είδος αυτοτιμωρίας. Είμαι φάτσα - κάρτα με όλες μου τις πλευρές, χωρίς πατερίτσες, χωρίς στήριξη γνωρίζοντας ενστικτωδώς πως ο κύκλος θέλει ακόμη για να κλείσει. Η μόνη συγγνώμη που οφείλω είναι σε μένα που με καταπόνησα όσο δε πήγαινε. Τα σαθρά θεμέλια είναι πολύ γερά τελικά. Φτιάχνονται με μεράκι και θέλουν ζήλο και δύναμη για να γκρεμιστούν...
Αλόμπαρ, όταν μιλούμε για την κακοποίηση στην παιδική ηλικία, θαρρώ η ευθύνη βαραίνει τις πλάτες των γονιών, κι όχι του παιδιού, ακόμα κι αν ήταν \"ζόρικο\" ή \"δύσκολο\" ή ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, παιδί.
Δεν θα συμφωνήσω οτι τα σαθρά θεμέλια είναι γερά.
Βλέπω μια αντίφαση στα γραφόμενά σου.
Απο την μια λες \"δεν με κατηγορώ\"
απο την άλλη λες οτι η μόνη συγχώρεση που οφείλεις, είναι σε σένα...
και κατι τελευταίο. Λες οτι δεν πρόκειται να κάνεις καμιά προσπάθεια για να κατανοήσει πράγματα αυτός ο άνθρωπος που σε κακοποίησε.
Προσωπικά δεν κάνω κάποια προσπάθεια για κέινον, αλλά για μένα.
Ανοίγω το κουτί της Πανδώρας για να το βγάλω απο μέσα μου, να είμαι εγώ πιο καλα, κι όποιος αντέξει.
Κι αν αποφασίσει να αναθεωρήσει κιόλας, ακόμα καλύτερα. Είναι δικό του θέμα το αν θα ωφεληθεί.
Αφήνω πάντως ανοιχτό το ενδεχόμενο συγχώρεσης, σε μια τέτοια περίπτωση.
Φυσικά συνταγές δεν υπάρχουν και ο καθένας κρίνει βάσει της δικής του περίπτωσης, απλά ήθελα να σου κανω περισσότερο σαφή την θέση μου. :)
