-
krino,αυτό έχω σκοπό να κάνω και αυτό κάνω...
Γιατί τον αγαπώ όπως τον αγαπούσα γιατί η αγάπη δεν σβήνει σαν κιμωλία...Αλλά υπάρχει ένα τεράστιο αλλά....μου έχουν σίγουρα κρύψει πολλά..
Εξ αρχής είχα καταλάβει ότι ήταν ευαίσθητος και υπέρ του δέοντος καλό παιδί που λέμε, και είχε ένα θέμα μονίμος νόμιζε ότι κάτι είχε είτε με τα χέρια είτε με την καρδιά είτε με το στομάχι..ε εγώ αυτό το είχα στο μυαλό μου ως \"υποχονδρίαση\" και τίποτα παραπάνω..Εγώ του έλεγα πάμε στον δερματολόγο να μας πει την γνώμη του και από την άλλη η μητέρα του του έλεγε ας πουμε έχεις την τάδε δερματοπάθια να πάρεις την τάδε αλοιφή. Το αποτέλεσμα έκανε αυτό που τον συμβούλευε η μητέρα του.
Έτσι πιστεύω και τώρα τον επηρρέασε τόσο που τον έκανε να πιστέψει ότι είναι άρρωστος και μάλιστα πολύ.....
Δεν ξέρω βρε παιδιά διαβάζω εδώ τις ιστορίες όλων, εδώ και 22 μέρες διαβάζω κάθε μέρα και στην δουλειά και στο σπίτι όταν πάω διαβάζω στο ιντερνετ ιστορίες, θεραπείες,προτάσεις από ειδικούς..και δεν ξέρω έχω μπερδευτεί..ένα κουβάρι πληροφορίες στο κεφάλι μου..
Θα τον στηρίξω όσο μπορώ όσο φτάνουν τα δικά μου όρια..Λυπάμαι που το λέω αλλά είμαι πολύ \"μικρή\" (αδύναμη) για να το κάνω μια ζωή..δεν μπορώ να το σηκώσω το φορτίο αυτό και ντρέπομαι πάρα πολυ...
-
Καταρχην εισαι ακομα σε σχεση, οποτε βλεπεις και κανεις.
Τωρα για τι φορτιο μπορεις να σηκωσεις επι αυτου δεν χωραει κριτικη,
σηκωνεις το φορτιο που αντεχεις, αλλιως αν πας να σηκωσεις παραπανω, αυτο θα σε πλακωσει.
Τελος ειναι σαφες οτι αν πας να κανεις κατι κοινο,
τετοιες τακτικες παρεμβασης δεν πρεπει να υπαρχουν.
-
Εγω θα ελεγα ισως και μια αλλαγη της οπτικης γωνιας?
Μπηκε στην ζωη σας ενας ασταθμητος παραγοντας...ενα προβλημα υγειας.
Δυστυχως ετσι ειναι η ζωη.
Εαν δεν δωσεις τοση μεγαλη βαρυτητα στο συγκεκριμενο γεγονος και απλως συνεχισεται κανονικα να ζειτε τον
ερωτα σας και να περνατε καλα κατι που εξαρτατε και απο τους δυο?
Ειστε σαν συγκοινωνουντα δοχεια οταν ο ενας αισθανεται ενα μεγαλο βαρος το αισθανεται και ο αλλος.
Ισως χαλαροτητα ειναι αυτο που χρειαζεται:)
Απλως καποιες σκεψεις.
-
Οτι σίγουρα χρειάζεται την υποστήριξη σου αυτο είναι το στανταρ, απο κεί κ πέρα όμως κοίτα λίγο κ τον εαυτό σου, δηλ. μην πιεστείς και εσυ ψυχολογικά πολύ γιατι θα σου κάνει κακό, προσπάθησε να το δείς ρεαλιστικά, να διαβάσεις κ να μάθεις κάποια πράγματα για τις κρίσεις πανικου κλπ. για να ξέρεις με τι εχεις να κάνεις.
Εμένα πάντως χωρις να θέλω να κατηγορήσω το παιδί, μήπως ήταν πολύ δεμένος με τη μητέρα του σε σημείο που ένιωσε ανασφάλεια κ άγχος αφήνοντας την ασφάλεια της οικογενείας του?
Δεν είναι περίεργο γιατί πολλοί άνθρωποι οταν εγκαταλείπουν τους γονείς τους κ κάνουν μια νέα αρχη στρεσσάρονται αρκετα, αυτο απο τα λίγα που είπες περι της σχέσης αυτού με της μητερας του
-
Βρε παιδιά δεν ξέρω είναι μια ασθένεια που μπήκε αναμεσά μας...δεν διαφωνώ δεν είναι τέλος του κόσμου υπάρχουν και σοβαρότερα...Αλλά από την άλλη όπως και εκείνος αναρωτιέται πώς έγινε αυτό και γιατί έγινε τώρα είναι αυτό που βασανίζει και απασχολεί και εμένα..
Διαβάζω και ενημερώνομαι όσο μπορώ αλλά από ένα σημείο και μετά είμαι και εγώ άνθρωπος και έχω αρχίσει να νιώθω άρρωστη...από την πίεση,την στεναχώρια και το άγχος νιώθω ζαλάδες, δεν μπορώ να λειτουργήσω όπως πριν, έχω συνέχεια αρνητικές σκέψεις για εμένα, έχω δηλαδή αρχίσει και επηρρεάζομαι και εγώ η ίδια...
Σίγουρα του παρέχω όση υποστήριξη και αγάπη μπορώ και νιώθω ότι έχω ξεπεράσει τα όρια μου κατα πάρα πολύ.
Αλλά βρε παιδία δεν βλέπω βελτίωση..Χτες ήταν πάλι χάλια...έκλαιγε κατηγορούσε τον εαυτό του, κατηγορούσε τον θεό, μου έλεγε ότι θα μολυνθούμε όλοι να μην τον ακουμπάω γιατί είμαι βρώμικη σαν όλους και κάτι τέτοια..του είπα να ηρεμήσει να σκεφτεί ότι έρχεται καλοκαίρι να σκεφτεί διακοπές που του αρέσουν αυτά να τα σκέφτεται για να ξεχαστεί, και άρχισε να μου λέει ότι θα τρελαθεί ότι δεν πάει καλά ότι πάλι κολλάνε πράγματα στο μυαλό του...και εγώ ήμουν πάλι εκεί και πάλι δεν κατάφερα τίποτα...΄
Τα χάπια 23μέρες που τα πέρνει δεν έπρεπε να τον έχουν κάνει καλύτερα?Εγώ τον βλέπω στάσιμο....στα ίδια όπως ήταν...Πόσο καιρό κάνουν να δράσουν?Και να φανταστείτε ότι τουλάχιστον, από ότι ξέρω εγώ, φάρμακα γενικότερα δεν πέρνει άρα είναι \"παρθένος\" οργανισμός...
-
Νομιζω οτι θα μπορουσες να πας σε ενα ΚΨΥ, να βρεις ψυχολογικη στηριξη (ειναι δωρεαν)
για να μην τα φτυσεις και εσυ και απο κει και περα,
πας αναλογα με τις αντοχες σου.
Αν και ετσι οπως τα λες προδιαγραφεις ασχημο τελος.
-
may,
θα συμφωνήσω με τον κρίνο.
καλύτερα να πας σε ένα ειδικό, ψυχολόγο θα έλεγα, να πάρεις κάποια συμβουλευτική βοήθεια και για εσένα.
αφενός για να προστατεύσεις και εσύ τον εαυτό σου και να μη διαλυθείς, και αφετέρου αν θέλεις να σταθείς στο φίλο σου, να σου πει τον πιο κατάλληλο τρόπο να σταθείς γιατί υπάρχει περίπτωση να του σταθείς και με λάθος τρόπο και να γίνετε απλά χειρότερα και οι δυο.
μου δίνεται πάντως η εντύπωση ότι παίρνεις πάνω σου περισσότερο φορτίο από αυτό που σου αναλογεί.
δεν βλέπω πως μπορεί να ευθύνεσαι εσύ για αυτό το πρόβλημα του φίλου σου, είτε είναι πιο βιολογικής αιτίας, είτε είναι θέμα του τι χαρακτήρα έχει και πως βλέπει τα πράγματα.
και αυτό που κάνεις με το internet και ψάχνεις τις ιστορίες τον πάντων, θέλει πολύ προσοχή και φιλτράρισμα. η κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική, ο καθένας έχει δικαίωμα στο λάθος και μπορεί να λέει μπαρούφες κλπ κλπ. οπότε αν θέλεις να διαβάζεις, διάβαζε με επιφύλαξη. γενικά το internet είναι πολύ καλό ( η τα βιβλία αυτοβοήθειας) αν ξέρεις λίγο που πατάς. οπότε το να έχεις μπερδευτεί το βρίσκω πολύ φυσιολογικό.
