Χωρισμός-συνεπειες-αντιμετώπιση

ειναι μερικα πραγματα , που ενω γνωριζεις οτι θα πρεπει να ενεργησεις αλλιως αδυνατεις και δεν μπορεις να το διαχειρισθεις οπως πρεπει, και βεβαια γνωριζω πως αν θα μπορουσα να εξαφανισθω ισως να εκανα περισσοτερο καλο σε κεινη και κατ\' επεκταση στην συνεχεια -αν θα υπαρξει- αλλα ειδικα οι Κυριακες και οι αργιες δεν παιρνουν με τιποτα, ετσι ή απο κεινη ή απο μενα βρισκονται προφασεις για να δουμε ο ενας τον άλλον. Γνωριζω οτι πρεπει να βρω την δυναμη και να απο μακρυνθω, προσπαθησα αλλα ματαια, δυστυχως δειχνω ανημπορος να αντεξω τοσο πονο, μου λεει μην ανυσηχεις θα περασει απλα τωρα ειναι ο πονος της απωλειας, οσο περνα ο καιρος θα ειναι καλυτερα, ελα που καθε μερα με κανει χειροτερα. Νομιζω οτι εχω πολυ δρομο ακομη, χωρις να γνωριζω το αποτελεσμα και αυτο μ\' εχει διαλυσει, ειναι η πρωτη φορα στη ζωη μου που διακρινω το μεγεθος του να αγαπας καποιον, πρεπει μερικα πραγματα να συμβαινουν να μας ταρακουνανε αλλα δυστυχως -οπως στην περιπτωση μου - να μην ειναι το τελος.

Ποσων χρονων ειναι τα παιδια σας?

Quote:

---

Originally posted by AnnaL
Ποσων χρονων ειναι τα παιδια σας?

---

20 και 15

Μου αρέσει η τοποθέτηση του Rock με την οποία συμφωνώ απόλυτα.

Μερικά δικά μου σχόλια:

Λες:
«Η πρωην συντροφος μου λοιπον μου προτεινει παρα οτι μ\' αγαπαει, οτι θελει να με βλεπει να με ακουει, ειμαι και θαμαι ο ανθρωπος της, να το παρω αποφαση και να την βγαλω απο την ζωη μου , εσεις τι θα προτεινατε να στραφω προς αυτην την κατευθυνση ή να προσπαθησω, οτι οταν θα κουραστω να προσπαθω θα το καταλαβω και θα το κανω μονοσ μου, μηπως ειναι λαθος που ελπιζω ακομη?»

Στο ερώτημα «μηπως ειναι λαθος που ελπιζω ακομη» η απάντηση είναι κατηγορηματικά ΝΑΙ. Διότι αγαπητέ φίλε, ελπίζω σημαίνει είμαι στο έλεος του άλλου κι εσύ είσαι στο έλεος μίας γυναίκας η οποία, από την μία είναι το πρόβλημά σου και από την άλλη παίζει τον ρόλο του γητευτή σου, διατηρώντας με αυτόν τον τρόπο την κατάσταση ελπίδας στην οποία βρίσκεσαι αρκετό καιρό τώρα. Και θα συνεχίσεις να βρίσκεσαι. Αυτό επιβεβαιώνεται και από το παρακάτω που γράφεις:

«μου λεει μην ανυσηχεις θα περασει απλα τωρα ειναι ο πονος της απωλειας, οσο περνα ο καιρος θα ειναι καλυτερα,»

Αλλά και με αυτό:

«ειδικα οι Κυριακες και οι αργιες δεν παιρνουν με τιποτα, ετσι ή απο κεινη ή απο μενα βρισκονται προφασεις για να δουμε ο ενας τον άλλον.»

Το οποίο έρχεται σε πλήρη αντίθεση με αυτό:

“ετσι αποφασισα και εφυγα απο το σπιτι μας αυτο που μου κανει εντυπωση ειναι οτι δεν αφηνει κανενα μα κανενα περιθωριο επανασυνδεσης,”

Εδώ τίθεται το ερώτημα Τι είδους σχέση θέλει η γυναίκα σου να έχετε από εδώ και πέρα? Άραγε γνωρίζει? Εάν αυτά που γράφεις ισχύουν πράγματι τότε μάλλον δεν γνωρίζει και γενικώς βρίσκεται σε σύγχυση, γι’ αυτό και η νέα της ζωή επιθυμεί να ρολάρει εκ του ασφαλούς και αυτήν την ασφάλεια την αντλεί αφενός από την ισχυρό σύμμαχό της, δηλαδή τον ψυχοθεραπευτή της ο οποίος τόνωσε το εγώ της (όπως σωστά αναφέρεις), καθώς επίσης και την σεξουαλικότητά της, και αφετέρου από την ηττοπάθειά σου ή μαλλον την άνεφ όρων συναισθηματική παράδοση σου.

Δύσκολη η μάχη που δίνεις, κι αυτό το ******** συναίσθημα, όση λογική και να επιστρατεύσεις, παραμένει το ίδιο. Πάντως να ξέρεις ότι διαθέτεις πολύ μεγαλύτερη ισχύ από αυτήν που νομίζεις.

φιλε γνωριζω την ισχυ μου αλλα αν θες πληρωνω το τιμημα των λαθων που εκανα -οχι αυτα που μου προσαπτει- αλλα τους χειρισμους που δεν εκανα, βεβαια απο αμαθεια, δεν ειναι ηττοπαθεια πιστεψε με, απλα λεω αξιζει τον κοπο να εξαντλησω τις οποιες πιθανοτητες εχω, εχω βαλει παντως ...την κοκκινη γραμμη , μην βιαστητε να μου προσαψε τε οτι δεν εχω ανεξαντλητη αγαπη , γιατι η αγαπη εχει απεριοριστη υπομονη, θα σας απαντησω οτι η αγαπη εχει και αξιοπρεπεια...

Ακριβώς! και όταν νιώθουμε ότι η αξιοπρεπειά μας θίγεται, τότε κάτι δεν πάει καλά και τότε είναι η ώρα για αποφάσεις.
Πάντως πολλά από αυτά που γράφεις μου θυμίζουν τον τρόπο που ένιωθα εγώ όταν μου συνέβει παρόμοια περίπτωση πριν κάποια χρόνια. Δηλαδή έντονη τάση για ενοχοποίηση του εαυτού μου, δυσκολία χειρισμού της κατάστασης, αίσθηση κατωτερότητας και άλλα πολλά. Είχα κοντέψει να τρελαθώ. Τωρα που βλέπω διαφορετικά τα πράγματα συνηδητοποιώ ότι το μόνο λάθος που έκανα τότε ήταν που δεν πίστεψα σε αυτό που ένιωθα και έβλεπα (που τελικά ήταν και η αλήθεια όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων).

Νομίζω ότι είναι ώρα να δώσεις σιγά - σιγά προτεραιότητα σε εσένα. Και τότε θα δείς πόσο εύκολα καταρίπτωνται οι \"μύθοι\" άλλα... δεν θα σε νοιάζει καν.

Quote:

---

Originally posted by aeolus74
Τωρα που βλέπω διαφορετικά τα πράγματα συνηδητοποιώ ότι το μόνο λάθος που έκανα τότε ήταν που δεν πίστεψα σε αυτό που ένιωθα και έβλεπα (που τελικά ήταν και η αλήθεια όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων).

Νομίζω ότι είναι ώρα να δώσεις σιγά - σιγά προτεραιότητα σε εσένα. Και τότε θα δείς πόσο εύκολα καταρίπτωνται οι \"μύθοι\" άλλα... δεν θα σε νοιάζει καν.

---

Συμφωνώ πολύ με αυτά. Ανεξάρτητα από το τι αποδεικνύεται ή όχι, πιστεύω πως έχει μεγάλη σημασία, όχι η αλήθεια των σκέψεων του συντρόφου ή η αλήθεια των γεγονότων που ίσως δεν γνωρίζουμε, αλλά η αλήθεια αυτών που νιώθουμε. Κι είναι σημαντικό να δίνουμε βάση σε όσα μας λέει ο εαυτός μας.

Quote:

---

Originally posted by aeolus74
Ακριβώς! και όταν νιώθουμε ότι η αξιοπρεπειά μας θίγεται, τότε κάτι δεν πάει καλά και τότε είναι η ώρα για αποφάσεις.
Πάντως πολλά από αυτά που γράφεις μου θυμίζουν τον τρόπο που ένιωθα εγώ όταν μου συνέβει παρόμοια περίπτωση πριν κάποια χρόνια. Δηλαδή έντονη τάση για ενοχοποίηση του εαυτού μου, δυσκολία χειρισμού της κατάστασης, αίσθηση κατωτερότητας και άλλα πολλά. Είχα κοντέψει να τρελαθώ. Τωρα που βλέπω διαφορετικά τα πράγματα συνηδητοποιώ ότι το μόνο λάθος που έκανα τότε ήταν που δεν πίστεψα σε αυτό που ένιωθα και έβλεπα (που τελικά ήταν και η αλήθεια όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων).

Νομίζω ότι είναι ώρα να δώσεις σιγά - σιγά προτεραιότητα σε εσένα. Και τότε θα δείς πόσο εύκολα καταρίπτωνται οι \"μύθοι\" άλλα... δεν θα σε νοιάζει καν.

---

αγαπητε, το προηγουμενο 6 ημερο ημουν στο πικ των αρνητικων συναισθηματων , με θυμο, νοιωθωντας αδικια μ\' απο τελεσμα ναχω τασεις φυγης, αρνηση για την δουλεια μου και γενικα σκεψεις που δεν ειναι και πολυ ψυχραιμες. Τελικα ειμαι καλυτερα , με την γυναικα μου τελικα ξεκινησαμε την προηγουμενη εβδομαδα μια κοινη συνεδρια με ενα ζευγαρι γυναικων , μιας ψυαχαναλυτριας κιαι μιας συμβουλου σχεσεων, εδειξε να παει καλα, εγω δηλωνω οτι δεν ξερω τι μπορει να βγει αλλα ρεπει να τα δοκιμασω ολα μεχρι τελους γιατι αγαπω πραγματικα την συντροφο μου και κατοπιν σκεψης θεωρουμε και γω υπευθυνος -οχι σ\' ολα τα σημεια, αλλα σε αλλα που θεωρω οτι δεν ημουν αυτος που θα πρεπε. βεβαια σιγα-σιγα κτιζω το νεο μου κοσμο , αν τελικα η κατασταση ειναι σε τελμα, αυτην την στιγμη ομως οφειλω και στους δυο μας την προσπαθεια μου , δεν νομιζεις?

Νιώθεις πολλές ενοχές. Βλέπω μια γυναίκα με χρόνια καταπιεσμένα συναισθήματα. Ακόμα κι η ζήλια η ανέκφραστη, η ανείπωτη την κατέτρωγε. Δεν της έδινες χώρο. Δεν την άκουγες. Δεν την έβλεπες κι εκείνη ήταν εκεί, ήξερε πως για σένα ήταν αόρατη, αλλά μέσα της ήξερε πως άξιζε.
Μόνο έτσι έγινε για σένα θέμα, πηγή προβληματισμού, υπαρκτό πρόσωπο; Με την άρνηση; Της είπες πως δεν θες να παραιτηθείς από εκείνη; Της είπες πως δεν θες να παραδώσεις αμαχητή αυτό το φρούριο; Πως την αγαπάς της το είπες; Το ξέρει; Από πού ήρθε η έκρηξή της; Λάθη... που διορθώνονται. Έχει σκεφτεί μετά από 5 χρόνια πως θα είναι; Αν εσύ της πεις φεύγω και προχωρώ, θυμώνω και κουράζομαι θα είναι το τέλος πιο ανώδυνο;

Quote:

---

Originally posted by ellinas

Quote:

---

Originally posted by aeolus74
Ακριβώς! και όταν νιώθουμε ότι η αξιοπρεπειά μας θίγεται, τότε κάτι δεν πάει καλά και τότε είναι η ώρα για αποφάσεις.
Πάντως πολλά από αυτά που γράφεις μου θυμίζουν τον τρόπο που ένιωθα εγώ όταν μου συνέβει παρόμοια περίπτωση πριν κάποια χρόνια. Δηλαδή έντονη τάση για ενοχοποίηση του εαυτού μου, δυσκολία χειρισμού της κατάστασης, αίσθηση κατωτερότητας και άλλα πολλά. Είχα κοντέψει να τρελαθώ. Τωρα που βλέπω διαφορετικά τα πράγματα συνηδητοποιώ ότι το μόνο λάθος που έκανα τότε ήταν που δεν πίστεψα σε αυτό που ένιωθα και έβλεπα (που τελικά ήταν και η αλήθεια όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων).

Νομίζω ότι είναι ώρα να δώσεις σιγά - σιγά προτεραιότητα σε εσένα. Και τότε θα δείς πόσο εύκολα καταρίπτωνται οι \"μύθοι\" άλλα... δεν θα σε νοιάζει καν.

---

αγαπητε, το προηγουμενο 6 ημερο ημουν στο πικ των αρνητικων συναισθηματων , με θυμο, νοιωθωντας αδικια μ\' απο τελεσμα ναχω τασεις φυγης, αρνηση για την δουλεια μου και γενικα σκεψεις που δεν ειναι και πολυ ψυχραιμες. Τελικα ειμαι καλυτερα , με την γυναικα μου τελικα ξεκινησαμε την προηγουμενη εβδομαδα μια κοινη συνεδρια με ενα ζευγαρι γυναικων , μιας ψυαχαναλυτριας κιαι μιας συμβουλου σχεσεων, εδειξε να παει καλα, εγω δηλωνω οτι δεν ξερω τι μπορει να βγει αλλα ρεπει να τα δοκιμασω ολα μεχρι τελους γιατι αγαπω πραγματικα την συντροφο μου και κατοπιν σκεψης θεωρουμε και γω υπευθυνος -οχι σ\' ολα τα σημεια, αλλα σε αλλα που θεωρω οτι δεν ημουν αυτος που θα πρεπε. βεβαια σιγα-σιγα κτιζω το νεο μου κοσμο , αν τελικα η κατασταση ειναι σε τελμα, αυτην την στιγμη ομως οφειλω και στους δυο μας την προσπαθεια μου , δεν νομιζεις?

---

Πραγματικά εύχομαι τα πράγματα να πάνε όπως τα θέλεις. Είναι πολύ δύσκολο να πούμε τι είναι σωστό και τί λάθος σε τέτοιες περιπτώσεις (ίσως γιατί κρίνουμε συνήθως με βάση τα δικά μας βιώματα) και ούτε νομίζω ότι έχει κάποιος εδώ το δικαίωμα να σου πεί τι να κάνεις. Όμως απο την στιγμή που υπάρχει ένα μεγάλο \"θέλω\" τότε συμφωνώ ότι καλό είναι να το κυνηγήσεις, άσχετα από την κατάληξη, που ακόμα και εάν δεν είναι η επιθυμιτή, τουλάχιστον θα ξέρεις ότι έκανες ότι περνούσε από το χέρι σου.
Αυτό θεωρώ ότι είναι καλύτερο από το να θέλεις κάτι και να μην κάνεις τίποτα γι αυτό.

Καποια στιγμη απευθυνθηκα για βοηθεια στον πρωτο της ψυχιατρο, με συνοπτικες διαδικασιες με εκανε να φυγω απο το χωρο του πεπεισμενος οτι θαπρεπε να προχωρησω την ζωη μου και πως αφου η γυναικα μου με απεριψε εγω επρεπε να θυμωσω και να μην την θελω διπλα μου ποτε ξανα, μαλιστα μου τα πε σαν φιλαρακι μου, τελικα καταλαβα οτι ηθελε να μας ξεφορτωθει ή οτι ειχε πεισθει οτι εχουμε τελειωσει. Πριν 3 μερες εντελως τυχαια ανα καλυπτω οτι η πρωην γυναικα μου συνομιλουσε με ακρως ερωτικη διαθεση με καποιον στο fb τον οποιο ειχε γνωρισει σε μια γιορτη, μουπε πως ηθελε μια επιβεβαιωση και τιποτα περισσοτερο ,εχω την διαθεση να την πιστεψω αλλα....μαλλον νομιζω πως πρεπει να σκεφτομαι το αυριο χωρις αυτην, απλα απο το περιβαλλον μου δεχομαι συμβουλες οτι ακομη πρεπει να προσπαθησω.

Mετα απο 25 χρονια?
Δηλαδη πραγματικα δν μπορω να καταλαβω τι μυαλα κουβαλανε μερικοι ανθρωποι.

Το περιβάλλον σου ας λέει ότι θέλει διότι δεν μπορεί να γνωρίζει ποιο είναι το δικό σου καλό. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι του περιβάλοντός μας (όσο κοντινότερο τόσο χειρότερα) λειτουργούν με βάση το δικό τους καλό και όχι το δικό μας, άσχετα εάν νομίζουν το αντίθετο.

Πάντως...χωρίς να θέλω να σε στεναχωρήσω, νομίζω ότι το παιχνίδι έχει χαθεί.

Quote:

---

Originally posted by aeolus74
Το περιβάλλον σου ας λέει ότι θέλει διότι δεν μπορεί να γνωρίζει ποιο είναι το δικό σου καλό. Τις περισσότερες φορές οι άνθρωποι του περιβάλοντός μας (όσο κοντινότερο τόσο χειρότερα) λειτουργούν με βάση το δικό τους καλό και όχι το δικό μας, άσχετα εάν νομίζουν το αντίθετο.

Πάντως...χωρίς να θέλω να σε στεναχωρήσω, νομίζω ότι το παιχνίδι έχει χαθεί.

---

φιλε εχεις νομιζω δικιο, το μονο που με κρατα ειναι μονο η περιπτωση ναχει παθει κατι το μυαλο της απο ολη αυτη την πιεση, δεν ξερω πως θα το διαχειριστω ειναι βλεπεις και μια κοινη οικονομικη σχεση αρκετα μεγαλη που δεν μπορω να την αφησω να κινδυνευσει καθως επισης και τα παιδια μου. Επισης δεν μπορω να ερμηνευσω γιατι θελει να με βλεπει, γιατι ανησυχει για μενα και δεν με εχει γραμμενο, χωρια που χθες μου ανεφερε οτι το σιογκεν (ανοσο) εχει προχωρησει και οσο και να θυμωνεις δεν μπορεις να σαι αδιαφορος για την μανα των παιδιων σου και κυριως για τον συντροφο των 27 χρονων. Αυτη η συμπεριφορα της δεν εχει εξηγηση

Έχεις σκεφτεί το ενδεχόμενο να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό, μόνος σου και εννοείται όχι σε κάποιον από τους δύο που είχε η γυναίκα σου. Νομίζω ότι θα σε βοηθήσει. Επειδή πράγματι η κατάσταση είναι δύσκολα διαχειρήσιμη, προτείνω να μην την αφήσεις στην τύχη.