Originally Posted by
Lou!
ας καταθεσω κ εγω την εμπειρια μου (προφανως αυτα ισχυουν για μενα, για αλλους δεν ξερω).
εχω βρεθει κ εγω οχι μονο σε θεση να "θελω να πεθανω" ελαφρας μορφης, η αληθεια ειναι οτι σε καποιες δυσκολιες το χω καραμελα κ το θεωρω αδυναμια του χαρακτηρα μου, αντι να λυσω τη δυσκολια, να χω το τροπαρι "θελω να πεθανω".
αλλα κ σε βαριας μορφης. τοτε που εκανα τις αποπειρες ημουν τελειως χαλια κ αντικειμενικα δεν ειχα τπτ. δλδ αντικειμενικα ενας εξω παρατηρητης δεν θα μπορουσε καθολου να καταλαβει ουτε πώς αισθανομουνα, ουτε γιατι αισθανομουνα τοσο χαλια, ουτε γιατι εκανα τις αποπειρες. ολα μια χαρα ηταν. ειχα περασει στην πιο υψηλοβαθμη σχολη της πρωτης δεσμης, δεν ειχα καποιο προβλημα υγειας, ημουν αρτιμελης, οχι οικονομικο προβλημα η αλλου ειδους προβλημα η οικογενεια μου, εμφανισιακα μια χαρα, κανενα πενθος/απωλεια αγαπημενου προσωπου. κι ομως. ηταν μακραν η χειροτερη περιοδος της ζωης μου. κ γονιο να χασω τωρα δε νομιζω οτι ειναι δυνατον να αισθανθω τοσο χαλια οσο ημουν τοτε.
ναι, θα ελεγα οτι ευθυνεται ο χαρακτηρας κ το πώς εβλεπα τα πραγματα αλλα αυτο δεν ειναι κατι που συνειδητα επιλεγεις. εχεις χτισει ενα πολυ προβληματικο τροπο να αντιμετωπιζεις τα πραγματα κ δεν εχεις ιδεα σε τι κινδυνο θα μπορουσες να μπλεξεις. μετα ολο αυτο σκαει πολυ αποτομα με καποια γελοια αφορμη. εγω νομιζω οτι κ στην τριτη λυκειου χαλαρα θα επαιρνα διαγνωση για καταθλιψη, αλλα ημουν πληρως λειτουργικη κ ξεσκιζομουνα στο διαβασμα. μετα κατα τα χριστουγεννα στο πρωτο ετος εσκασε ολο αυτο το πραγμα. πχ παω να ψωνισω ρουχα, δε βρισκω παντελονι να μου παει κ πεφτω τεζα. μετα αρχιζει κ σε παιρνει απο κατω για ψυλλου πηδημα. ειναι οντως bug χαρακτηρα, αλλα τον χαρακτηρα που ειχα τοτε δεν τον επελεξα. χτιστηκε ασυνειδητα με τα χρονια. ουτε ηξερα που θα με οδηγησει. σιγα σιγα αρχιζεις κ νιωθεις τοσο ασχημα με ολα κ τοσο αχρηστος κ αναξιος να ανταπεξελθεις στο ο,τιδηποτε, που ουτε η ζωη μοιαζει με δωρο, ουτε υπαρχει τπτ απο το οποιο να μπορεις να αντλησεις ικανοποιηση. η ζωη μοιαζει με ενα ατελειωτο βασανιστηριο κ νιωθεις οτι δεν μπορεις να κανεις τπτ. ας πουμε λοιπον οτι ηθελα να πεθανω επειδη ο δυσλειτουργικος μου χαρακτηρας με εφερε σε μια κατασταση συναισθηματικη/γνωσιακη αλλα κ σωματικη (γιατι η καταθλιψη εχει κ σωματικα συμπτωματα, πχ κουραζεσαι ευκολα) που ανετα μπορεις να την αποκαλεσεις κ αρρωστια (διαταραχη το λιγοτερο).
οποτε δεν ειναι τοσο απλα τα πραγματα για αυτον που ειναι εγκλωβισμενος μεσα σε αυτη την παγιδα, ουτε ξερει πώς να βγει απο εκει μεσα. κ σαφως δεν τα εβλεπα τα πραγματα απο μεσα οπως θα τα εβλεπε ο νορμαλ απ εξω. τα εβλεπα ολα χαλια. εγω εβλεπα οτι δεν καταλαβαινω τπτ απο μαθηματα, οτι δεν μπορω να σπουδασω τελικα, οτι ειμαι ασχημη, χοντρη, δε θα βρω ποτε γκομενο, οι αλλοι δε με θελουν κ δεν ξερω τι αλλο. ε, νιωθεις κ χαλια, πιστευεις οτι δε μπορεις να κανεις τπτ, απο εκει κ περα δε θελει κ πολυ...
