Οι "ξυλιές" ως τρόπος διαπαιδαγώγησης

Quote:

---

Originally posted by Sofia
dreamer,

διαβαζωντας τα οσα γραφεις κ την περιγραφη των δυο σκηνικων θα σου ελεγα μονο δυο πραγματα.

Καταρχην, κακοποιηση δεν ειναι μονο το ξυλο. Ξυλια ή χοντρο ξυλο. Ειναι κ οτι συνοδευει εστω αυτην την ξυλια που μοιαζει κατι...λιγο. Ειναι η απειλη \"θα κανεις αυτο που λεω....αλλιως........\". Η απειλη ειτε συνοδευεται απο ξυλια ειτε οχι, εμπεριεχει βια. Δημιουργει ανασφαλεια, φοβο κ υποταγη. Αν ειναι αυτα τα συναισθηματα που θελεις να δημιουργησεις ή να προκαλεσεις στο παιδι σου, τοτε συνεχισε ετσι. Αλλα δεν νομιζω (κ ελπιζω) να θες κατι τετοιο.

Αν εχει γραφτει κατι αναλογο, προσπερασε το...δεν διαβασα κατι αλλο περα απο οσα εγραψες εσυ.

---

Χαρά μου να διαβάζω τις απόψεις σου και πάλι...

Μου έλειψες, ειλικρινά.

Να σαι καλα Σαββα:)

Εγω το εχω κανει dreamer,που μιλαμε εχω γαιδουρινη υπομονη και ο γιος μου κανει ζαβολιες και γελαει με τις αντιδρασεις μου!
Πιστεψε με και εγω ενιωθα ενοχες που κατεφυγα εκει και εψαχνα τροπους να δικαιολογησω την πραξη μου..
Ομως η αληθεια ειναι μια :ΕΓΩ εχασα την ψυχραιμια μου και εκανα το πιο ΕΥΚΟΛΟ..γιατι το παιδι μου ειναι πραγματικα πολυυυυυ ζωηρο!!

δεν χαθηκε ο κοσμος αν πεσει και μια μπατσα οταν φταιει το παιδι..το θεμα ειναι οτι παντα το παιδι πρεπει να τιμωρητε ειτε λεκτικα ειτε με ξυλο ΜΟΝΟ οταν φταιει γιατι αλλιως μιλαμε για κακοποιηση

Οπως ειπε και ενα μελλος πιο πανω ακομα και η απειλη ειναι βια.... Προσωπικα, βιωσα πολυ πιο εντονα την συναισθηματικη βια παρα την σωματικη.... Ειναι πολυ πιο δυσβασταχτο το να ακους συνεχεια απειλες ή να εχεις γυρω σου δεκα ατομα που προσπαθουν να σε \"πεισουν\" ταζοντας σου τον ουρανο με τ αστρα ή προσπαθωντας να σου εκλογικευσουν την κατασταση, παρα μια μικρη ξυλια....
Sabb, εχω παρακολουθησει παμπολες φορες τους γονεις μου να δερνουν την αδερφη μου και εχω πολυ τραυματικες εμπειριες απο αυτο..... Οπως επισης τους εχω δει να εφαρμοζουν διαφορες τεχνικες για να την \"πεισουν\" χωρις ουτε αυτο να φερνει αποτελεσμα.... Πρεπει να εισαι πολυ προσεκτικο στο τι θα πεις στο παιδι, θελει πολυ πειρα και ακομα και το υφος και ο τονος της φωνης παιζουν ρολο...

Γενικα, αυτο που βλεπω μεσα απο την συζητηση ειναι οτι για να μεγαλωσουμε υγιη παιδια πρεπει να τα κλεισουμε σε μια γυαλα και να μην τα αγγιζουμε ουτε να τους μιλαμε.... Επειδη αυτο δεν γινεται, θεωρω απλως πολυ πιο ανωδυνη μια ξυλια ΜΟΝΟ σε ειδικες περιστασεις, και με την προυποθεση να μην ποναει πραγματικα το παιδι και να μην συνοδευεται απο φωνες, απειλες, βρισιες κτλ κτλ....

Quote:

---

Originally posted by *Ghost*
Οπως ειπε και ενα μελλον πιο πανω ακομα και η απειλη ειναι βια.... Προσωπικα, βιωσα πολυ πιο εντονα την συναισθηματικη βια παρα την σωματικη.... Ειναι πολυ πιο δυσβασταχτο το να ακους συνεχεια απειλες ή να εχεις γυρω σου δεκα ατομα που προσπαθουν να σε \"πεισουν\" ταζοντας σου τον ουρανο με τ αστρα ή προσπαθωντας να σου εκλογικευσουν την κατασταση, παρα μια μικρη ξυλια....
Sabb, εχω παρακολουθησει παμπολες φορες τους γονεις μου να δερνουν την αδερφη μου..... Οπως επισης τους εχω δει να εφαρμοζουν διαφορες τεχνικες για να την \"πεισουν\" χωρις αποτελεσμα.... Πρεπει να εισαι πολυ προσεκτικο στο τι θα πεις στο παιδι, θελει πολυ πειρα και ακομα και το υφος και ο τονος της φωνης παιζουν ρολο...

Γενικα, αυτο που βλεπω μεσα απο την συζητηση ειναι οτι για να μεγαλωσουμε υγιη παιδια πρεπει να τα κλεισουμε σε μια γυαλα και να μην τα αγγιζουμε ουτε να τους μιλαμε.... Επειδη αυτο δεν γινεται, θεωρω απλως πολυ πιο ανωδυνη μια ξυλια ΜΟΝΟ σε ειδικες περιστασεις, και με την προυποθεση να μην ποναει πραγματικα το παιδι και να μην συνοδευεται απο φωνες, απειλες, βρισιες κτλ κτλ....

---

Μα τι λέτε ρε παιδιά ? Απειλές ? Ξυλιές ? Γυάλες ?

Τι είναι πιο σωστό για σένα Ghost, το να βλέπεις τους γονείς σου να δέρνουν άπειρες φορές την αδελφή σου ή να τους βλέπεις να ψάχνουν τρόπους να την \"πείσουν\" όπως λες με διάφορες τεχνικές. Πες μας εσύ, ποια από τις δύο καταστάσεις επηρέασε περισσότερο τον ΔΙΚΟ σου ψυχισμό - δεν μιλάω για της αδελφής σου που θα έπρεπε να είναι κουρέλι. Παραδέχτηκες πως το να βλέπεις να τρώει ξύλο η αδελφή σου ήταν και για σένα τραυματική εμπειρία.....

Πρόσεχε λίγο τι έχω πει μέχρι τώρα ... Ούτε σωματική αλλά ούτε ΛΕΚΤΙΚΗ βία...

Για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους..Αναλογιστείτε το background του σωφρονισμού δια της βίας. Γονείς που έχουν υποστεί βία , θα μεταδώσουν βία. Οι περισσότεροι θα πρέπει όμως να πουν - τέρμα το ξύλο και οι \"αθώες\" ξυλίτσες στο πισινό, τα παιδιά μας δεν είναι γαϊδούρια , κι αν τα συνετίζουμε με \"αθώο\" σφαλιάρωμα, να διαιωνίζουμε σιγά σιγά και τα κωσταλέξια .

Η μέθοδος είναι μία...

Υπομονή.

Αν δεν υπάρχει αυτή, οι ξυλίτσες στον πισινό, στο αυτί ή στο μάγουλο, θα φορούν πάντα τον μανδύα της \"αθωότητας\"....

ΥΓ Τι ύφος μπορεί να έχει ένας γονιός που χτυπάει το παιδί του ? Λύπης, οργής , μανίας, κακίας ή αγάπης ? Αν εξαιρέσετε το τελευταίο, μπορείτε να κάνετε έναν συνδυασμό των υπολοίπων συναισθημάτων που αποτυπώνονται στο πρόσωπο ενός τέτοιου γονιού και δεν θα πέσετε έξω...

το ξυλο δεν βγηκε απο τον παραδεισο αγαπητοι γονεις. θα σας πω τι θα εκανα εγω αν ημουν γονιος.

αν εκανε το παιδι μου μια αταξια θα του μιλουσα σαν να μιλαω σε εναν υπευθυνο ανθρωπο. θα του μαθαινα πως να χρησιμοποιει το μυαλο του και τους καλους τροπους και οχι να μιμηται τα κακα προτυπα που βλεπει σε αλλους νομιζοντας οτι εκεινοι τα καταφερνουν καλυτερα.

. αν βαρουσε αλλο παιδι το δικο μου παιδι θα πηγαινα στον γονιο του αλλου παιδιου (της ιδιας κατηγοριας εννοειται) για εξηγησεις και περαιτερω διευκρινησεις. μη συμμορφωση του αλλου γονιου σημαινει προβλημα του γονιου και οχι του παιδιου. στην περιπτωση που θα συνεβαινε αυτο και ο αλλος γονιος ηταν κανας εγκληματιας η κανα μουτρο που νομιζει πως ειναι σπουδαιο ανθρωπακι θα του ελεγα. \"θα μαθεις στο παιδι σου να σεβεται το παιδι μου ειδαλως θα μαθω στο παιδι μου πως να μαθει στο παιδι σου να ξεσπαει σε σενα.\"

διαπεδαγωγηση για σεβασμο και οχι για φοβο. αυτο εννοω.

Ολα αυτα ωραια ειναι στην θεωρια....
Στην πραξη ομως τι γινεται???? Τι κανεις σε μια κατασταση που πρεπει να αντιμετωπιστει αμεσα???
Υπομονη???
Οκ, υπομονη.... Αλλα οσο θα κανεις υπομονη, τι ακριβως να πεις στο παιδι?? Δεν μπορεις απλως να \"κανεις υπομονη\".... Δεν θα μιλησεις? Απλως θα κοιτιεστε με το παιδι? Και αν του μιλησεις τι θα πεις?? Ρητορικες ειναι οι ερωτησεις, δεν απευθυνομαι προσωπικα....
Και ο ιδιος ο dreamer ειπε οτι σε αλλες περιπτωσεις αντιμετωπιζει διαφορετικα τις καταστασεις, γι αυτο και τον στηριξα στην επιλογη της ξυλιας για αυτες τις λιγες περιπτωσεις...
Σαββ, μπορω να σου πω οτι ηταν εξισου ψυχοφθορες και οι δυο \"τεχνικες\".... Αν το εχεις ζησει θα ξερεις ποσο δυσκολο και δυσβασταχτο ειναι ενα παιδι που δεν μπορεις με τιποτα να το ηρεμησεις και οσο περναει η ωρα το παιδι να αντιδραει ολο και πιο ασχημα.... Και το χειροτερο ειναι να βλεπεις οτι τιποτα απ οσα κανεις δεν εχει αποτελεσμα.... Και αλλο το ξυλο των γονιων μου και αλλο η μια ξυλια στον πισινο...
Θυμωνω εξισου με τους γονεις μου και για το οτι δεν ηξεραν πως να χειριστουν λεκτικα τις περιστασεις, αλλα και για το οτι κατεφευγαν στην βια οταν ολα τα υπολοιπα δεν λειτουργουσαν... Ισως θυμωνω και περισσοτερο για το πρωτο, καθως το δευτερο γινοταν σχεδον παντα εν βρασμο ψυχης..

Quote:

---

Originally posted by dreamer
Ρειν, και ιωάννη. Ακόμη και αν έσφαλα δεν δέχομαι σε καμία περίπτωση την λέξη κακοποίηση ούτε ένα λάθος μπορεί να ακυρώσει το γονεικό μου έργο.

Ιωάννη πιστεύω πως αν διαβάσεις με λεπτομέρειες τα γραφόμενά μου θα διαπιστώσεις πως το ώφελος του παιδιού ήταν σημαντικότερο από το ενδεχόμενο κόστος.

---

Ως γονέας που είσαι μπορεί να κρίνεις καλήτερα από εμένα.
Εγώ μιλώ από δικά μου βιώματα και βιώματα άλλων που έχω δει.

Εξαρτάται και από την ιδιοσυγκρασία και το πόσο ευαίσθητο είναι ένα παιδί. Δεν ξέρεις πως το αντιμετωπίζει μέσα του. Δεν ξέρεις αν τραυματίζεται μέσα του και δε θέλει να το δείξει ή το δείχνει σε άλλες συμπεριφορές, πχ να μην εμπιστεύεται αυτόν που το κτύπησε, να αποφεύγει να μιλήσει μαζί του για πράγματα τα οποία φοβάται ότι θα του επιφέρουν πάλι τιμωρία, να κλείνεται στον εαυτό του κλπ. Εκτός αν από τώρα δείχνει σκληρός χαρακτήρας και άτομο που ενοχλείται από τέτοια. Και ελπίζω να είσαι βέβαιη ότι το παιδί πραγματικά ωφελήθηκε που το κτύπησες.

Πάντως εγώ νοιώθω ακόμα οίκτο και θα θελα να τιμωρήσω ο ίδιος, να ανταποδώσω σε ανθρώπους που με έχουν κτυπήσει στην παιδική ηλικία, όπως δασκάλους και άλλα παιδιά. Και αυτό έρχονται στιγμές που το νοιώθω έντονο.

Quote:

---

Originally posted by Sofia
dreamer,

διαβαζωντας τα οσα γραφεις κ την περιγραφη των δυο σκηνικων θα σου ελεγα μονο δυο πραγματα.

Καταρχην, κακοποιηση δεν ειναι μονο το ξυλο. Ξυλια ή χοντρο ξυλο. Ειναι κ οτι συνοδευει εστω αυτην την ξυλια που μοιαζει κατι...λιγο. Ειναι η απειλη \"θα κανεις αυτο που λεω....αλλιως........\". Η απειλη ειτε συνοδευεται απο ξυλια ειτε οχι, εμπεριεχει βια. Δημιουργει ανασφαλεια, φοβο κ υποταγη. Αν ειναι αυτα τα συναισθηματα που θελεις να δημιουργησεις ή να προκαλεσεις στο παιδι σου, τοτε συνεχισε ετσι. Αλλα δεν νομιζω (κ ελπιζω) να θες κατι τετοιο.

Αν εχει γραφτει κατι αναλογο, προσπερασε το...δεν διαβασα κατι αλλο περα απο οσα εγραψες εσυ.

---

Σοφία, σημαντική η παρατήρησή ότι και η απειλή και μόνο περιέχει βία.

Όμως οι σχέσεις μεταξύ γονιού παιδιού δεν είναι ισότιμες. Δεν πρέπει να είναι ισότιμες γιατί ο γονιός είναι αυτός που καθορίζει τά όρια. Αν τα καθορίζει το παιδί σημαίνει ότι ζει σε ένα υπερπροστατευτικό περιβάλλον κατά συνέπεια μεγαλώνοντας θα είναι ανασφαλές.

Για αυτό λοιπόν αν αλλάξεις την λέξη \"απειλή\" στο κείμενό σου με την λέξη \"προειδοποίηση\" σε καμία περίπτωση δεν είναι κακοποίηση. Και κατά την άποψή μου ο γονιός πρέπει να προειδοποιπεί το παιδί για να ξέρει και το ίδιο τις συνέπειες των πράξεων.

Χαρά μου που σε βλέπω και πάλι στο site.

εγω παντωσ αυτο με τη συμπεριφορα του γονιου προσ το παιδι το θεωρω ενα χαοσ που δεν προκειται κανεισ να βγαλει ακρη δηλαδη υπαρχουν παιδια που τα χτυπησαν κι οταν μεγαλωσαν ειπαν παλι καλα που φαγαμε και ξυλο και γιναμε ανθρωποι υπαρχουν κι αλλα που φαγαν 2 μπατσεσ και θεωρουν οτι κακοποιηθηκαν κανεισ δε μπορει να ξερει τι γινεται μεσα στη ψυχη του παιδιου λενε οτι οταν κλαιει ενα παιδι να το αφησεισ να κλαψει για να μη καλομαθει κι αν αφηνοντασ νιωσει οτι το απποριπτεισ αντι να μαθει πραγματικα πιστευω κανεισ δε ξερει πωσ καταγραφονται οι συμπεριφορεσ του γονιου στα παιδια του γιατι οτι και να κανουν τα παιδια οσο μικρα κι αν ειναι εχουν μια μικρη προσωπικοτητα που σιγουρα καποια απο αυτα που κανει ο γονιοσ να μην τουσ ταιριαζουν κι ασ ειναι τα θεωρητικα σωστα

Για να μην παρεξηγηθώ και πάλι, όταν λέω ότι οι σχέσεις μεταξύ γονιού παιδιού δεν πρέπει να είναι ισότιμες αναφέρομαι όταν το παιδί είναι σε μικρή ηλικία και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει έλλειψη σεβασμού από την μεριά του γονέα.

Ακριβώς όπως ένας διευθυντής μπορεί να είναι ένας καλός διευθυντής να σέβεται τους υπαλήλους, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι οι σχέσεις τους είναι ισότιμες.

Σάββα, στο πρώτο σου ποστ παρουσιάζεσαι ως γλυκός πατέρας (όπως σε χαραχτηρίζει και η αντούλα) σχεδόν ιδανικός θα έλεγα. Στα επόμενα αποδίδεις μια πιο πραγματική κατάσταση των σχέσεών σου με τα παιδιά σου.

Αλήθεια δεν θύμωσες ποτέ? Δεν ένιωσες λυπημένος? Απογοητευμένος? Δεν ένιωσες την ανάγκη να τους στερήσεις κάτι ως τιμωρία?

Μόνο χαρά, αγάπη, θαυμασμό και περηφάνεια?

Γιατί νομίζω πως όλοι οι γονείς τελικά νιώθουν απ΄ όλα τα συναισθήματα.

Μπορώ να σου πω ότι παραξενεύτηκα που η Θεοφανία άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο μα υπάρχει γονιός που δεν έχει θυμώσει με τα παιδιά του.

Quote:

---

Originally posted by dreamer

Quote:

---

Originally posted by arktos
κοίτα ό,τι και να μου πεις δεν πρόκειται να συμφωνήσω με τη τακτική σου.

---

Δεν πρόκειται για τακτική άρκτος. Πρόκειται για στιγμιαίες αντιδράσεις στις οποίες αισθάνθηκα ότι δεν είχα άλλη επολογή.
Ακόμη και στην περίπτωση με το αυτοκίνητο υπήρχε προηγούμενο που έβγαζε την ζώνη ενώ το αυτοκίνητο ήταν εν κινήσει.

Τέλος πάντων, τα ξανασυζητήσαμε (με το παιδί) σε ανύποπτο χρόνο.
Εύχομαι να μην έρθω πάλι στο σημείο όπου δεν θα έχω άλλη επιλογή.

Αυτό που σκέφτηκα ήταν ότι θα μπορούσαμε τελείως να είχαμε αποσυρθεί από το χώρο του μικροβιολογικού και εγώ και η γυναίκα μου και να αφήσουμε τις νοσοκόμες να κάνουν την δουλειά τους όπως ξέρουν. Ίσως μόνος να ήταν πιο συνεργάσιμος όπως συμβαίνει σε όλους μας σε δύσκολες στιγμές στο νοσοκομείο να ξεσπάμε σε συγγενείς μας ενω στο προσωπικό του νοσοκομείου λειτουργούμε διαφορετικά.

---

θεωρώ απαραίτητο να σου πω πως έτρωγα ξύλο από τον πατέρα μου μέχρι τα 19 μου.
γι΄αυτό έχω τέτοια άποψη.
εξαγριώνομαι όταν ακούω τέτοια.

παραπάνω έφερες ένα παράδειγμα για προΙστάμενο και υφιστάμενο.
η σχέση επιβάλλεται να είναι ισότιμη.
οι αρμοδιότητες του καθενός είναι διαφορετικές.
όταν ο προϊστάμενος δεν βλέπει τον υφιστάμενο ως ισότιμο, διακρίνεται από έλειψη παιδείας και σωστής αγωγής.
( άσε που δεν έχει και επιτυχία στη θέση του. ) :D

Quote:

---

Originally posted by dreamer
Σάββα, στο πρώτο σου ποστ παρουσιάζεσαι ως γλυκός πατέρας (όπως σε χαραχτηρίζει και η αντούλα) σχεδόν ιδανικός θα έλεγα. Στα επόμενα αποδίδεις μια πιο πραγματική κατάσταση των σχέσεών σου με τα παιδιά σου.

Αλήθεια δεν θύμωσες ποτέ? Δεν ένιωσες λυπημένος? Απογοητευμένος? Δεν ένιωσες την ανάγκη να τους στερήσεις κάτι ως τιμωρία?

Μόνο χαρά, αγάπη, θαυμασμό και περηφάνεια?

Γιατί νομίζω πως όλοι οι γονείς τελικά νιώθουν απ΄ όλα τα συναισθήματα.

Μπορώ να σου πω ότι παραξενεύτηκα που η Θεοφανία άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο μα υπάρχει γονιός που δεν έχει θυμώσει με τα παιδιά του.

---

Δεν εξιδανίκευσα σε καμία περίπτωση τις σχέσεις μου με τα παιδιά μου. Απλά, τα προβλήματα που συνάντησα μεγαλώνοντας τα ήταν απόλυτα διαχειρίσιμα και όσο με αφορά , δεν θα μπορούσα ποτέ να διανοηθώ τη χρήση βίας για να τα επιλύσω...

Αν έδωσα την εικόνα γλυκού πατέρα, είναι γιατί δεν έχω άλλη εικόνα να μεταδώσω, δεν ήμουν ποτέ δυνάστης και φυσικά ούτε πρόκειται να γίνω. Το να συμφωνώ ή διαφωνώ με τις επιλογές των παιδιών μου, δεν σημαίνει πως πρέπει να τα πλακώνω στο ξύλο ή να θυμώνω. Κι αν συμβεί να θυμώσω γιατί δεν είμαι φυτό αλλά άνθρωπος με σάρκα και οστά, θεωρώ πως αυτό δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να συνεπάγεται την απώλεια του δικού μου αυτοέλεγχου. Ο θυμός είναι στιγμιαίος, μπορεί να εκφραστεί μ\' ένα απλό \"γιατί ρε γαμώτο\" , αλλά σε καμία περίπτωση με τόνο απειλητικό, φοβικό, βίαιο...Μια τέτοια βίαιη λεκτικά συμπεριφορά, θα μπορούσε να μεγεθύνει εκ του μη όντος ένα μικρό πρόβλημα και φυσικά να επηρεάσει τον ψυχισμό των παιδιών μου....Γιατί λοιπόν να μην επιλέξω να διαχειριστώ τη σκανταλιά τους, το λάθος τους, την παιδική αφέλεια που οδήγησε σε μια ανοησία, με νηφαλιότητα, προστατεύοντας τον δικό τους ψυχισμό αλλά και την δική μου διάθεση ??

Έφτασα να απολογούμαι για ποιο λόγο δεν χτυπάω τα παιδιά μου και νομίζω πως η συζήτηση αποπροσανατολίστηκε στη κατεύθυνση του ποιος είναι ο καλύτερος γονιός, κι αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος στο θέμα που άνοιξες...

Δεν είμαι καλύτερος γονιός από κανέναν σύμφωνα με τα κλασικά στερεότυπα. Και φυσικά φίλε μου dreamer δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να εισπράτεις μια τέτοια εικόνα γιατί πουθενά δεν είπα ή άφησα έστω να εννοηθεί πως εσύ ή όποιος άλλος συμμετείχε σ\' αυτό το θρέντ, δεν είναι καλός γονιός.. Αυτό δα μου έλειπε... Απλά οι επιλογές μου είναι διαφορετικές και δεν καταλαβαίνω γιατί φαντάζουν ακατανόητες - ο/η Ghost , πιστεύει πως όλα αυτά μπορούν να συμβούν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο. Δηλώνω με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, πως το να διαχειριστεί κανείς τα μικροπροβλήματα που ανακύπτουν κατά το μεγάλωμα των παιδιών του με τη λογική, τον σεβασμό, την νηφαλιότητα και χωρίς βία είτε σωματική είτε λεκτική, απομονώνοντας τον φόβο που μπορεί να αποπνέει η γονεϊκή υπόσταση αυτή καθ\' αυτή, δεν είναι καθόλου θεωρία αλλά ο τρόπος που εγώ - και πολλοί άλλοι φαντάζομαι - μεγαλώνω τα παιδιά μου
.

Αν αυτό ενοχλεί, δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό στην αντίθετη κατεύθυνση, λυπάμαι...