Printable View
Δεν ξέρω πόσο σ'αγαπώ,
μέτρο δεν έχει η αγάπη,
κι είν'απ'τον ήλιο πιο ψηλά
και δεν την φτάνει μάτι...
Ήταν μια σπίθα στην αρχή
και μιας βροχής ψιχάλα,
κι έγινε η σπίθα πυρκαγιά
και πέλαγος η στάλα...
Ενα αεράκι γλυκό να σε δροσίζει και ενα φεγγάρι
στο κορμί σου να γυαλίζει.
κλείσε τα μάτια σουνα έρθω στα ονειρά σου,
όπου και να είσαι θα είμαι πάντα κοντά σου.
Τα μάτια σου όταν κοίταξα
είδα την άνοιξή μου
είδα το άλλο μου μισό
και την καταστροφή μου
Το ξέρω πως δεν έπρεπε
να μπω μεσ΄τη ζωή σου
μα νιώθω πως γεννήθηκα
ξανά απ΄το φιλί σου
Αγάπη μου η αγάπη μας αρχίζει και τελειώνει
αυτή η νύχτα δάκρυα ξημερώνει
πεθαίνω που σε χάνω ξαφνικά
Αγάπη μου η αγάπη μας φοβάται εμάς τους δύο
που δώσαμε υποσχέσεις σαν αστείο
με φλόγα στο κορμί μα στην καρδιά το αντίο
Τα μάτια σου όταν κοίταξα
έχασα το μυαλό μου
και στο κορμί σου έγινε αλήθεια τ΄όνειρό μου
Το ξέρω πως δεν έπρεπε
να μπω μεσ΄τη ζωή σου
μα νιώθω πως γεννήθηκα
ξανά απ΄το φιλί σου
Τι να σου ράψω εγώ καλέ
Πού ’σαι σαν το φεγγάρι
Τι λόγια τι παράπονα
Τι άσπρο μαξιλάρι
Ολόκληρο τη μια βραδιά
Σ’ έχω στην αγκαλιά μου
Την άλλη φέγγεις μια σταλιά
Μπρος στα παράθυρά μου
Τι δώρο να σου κάνω εγώ
Και ποια μεγάλη χάρη
Ο κύκλος της αγάπης σου
Μοιάζει με το φεγγάρι
Οχυρωμένος με ρυτίδες και γραβάτες
χαμογελάς χωρίς να χαίρεσαι από χρόνια
γριά τσατσά που περιμένει τους πελάτες
πολεμοκάπηλος με πέτσινα γαλόνια.
Τα όνειρα σου έχουν σφηνώσει στο ταβάνι
και το μικρόκοσμο σου έκανες θρησκεία
τα ξέρεις όλα μα όλα λάθος τα έχεις κάνει
ένας Θεός με νευρική ανορεξία.
Γυρνάς πίσω και γερνάς
ζάλη και ψυχώ
πώς είναι να πέφτεις στο κενό
κι όμως να χρωστάς;…
Τρέμεις και ξυπνάς
με τις Ερινύες…
Τα κροκοδείλια σου δάκρυα προτάσσεις
για όλα αυτά που έχουν πεθάνει στην πλατεία
με ύφος φτιαχτό κάνεις ανήθικες προτάσεις
σε όποια μικρή έχει πιστέψει την κηδεία.
Δίχως σκοπό με μόνη αλήθεια σου το χρήμα
άλλη μια μέρα μες του χρόνου το τσουβάλι
κοντεύει η ώρα που θα μας πεις ότι είσαι θύμα
ότι δεν έζησες ποτέ και φταίνε οι άλλοι...
Γυρνάς πίσω και γερνάς
ζάλη και ψυχώ
πώς είναι να πέφτεις στο κενό
κι όμως να χρωστάς;…
Τρέμεις και ξυπνάς
με τις Ερινύες…
Γυρνάς πίσω και γερνάς - ( Τίποτα δεν έχει μείνει )
ζάλη και ψυχώ - ( χρόνια μέσα σε μορφίνη )
πώς είναι να - ( το χρυσό κλουβί είναι σάπιο )
πέφτεις στο κενό
κι όμως να χρωστάς;… -( Τίποτα δεν έχει αλλάξει )
Τρέμεις και ξυπνάς - ( Μένει η τελευταία πράξη, μένεις μόνος )
με τις Ερινύες…
Thank you live in my dreams
Τις ώρες της μοναξιάς σου
θα ρθω να κλέψω.
Τα λόγια σου θα πάρω
με φιλιά να στα δέσω..
Κι όταν τα μάτια μας
ενωθούν στο βλέμμα.
Τότε τα κορμιά μας
θα γίνουν ένα..
Οι καρδιές θα χτυπούν
σ έξτρα ρυθμούς.
Εσύ μόνο θα το ζεις
και θα μ ακούς..
Από σήμερα βράδυ
δε θα σαι πια μόνος.
Συντροφιά σου θα έχεις
εμένα και μόνο..
Τη μοναξιά σου έκλεψα
μαζί με το φεγγάρι.
Μην έρθει το ξημέρωμα
και η αυγή σε πάρει..
"Η ζωή μας είναι ένας μαγικός κήπος
γεμάτος αναμνήσεις όνειρα κι ελπίδες.
Όταν χάσουμε κάτι από αυτά τότε η ζωή
χάνει την ομορφιά της κι εμείς χάνουμε
την αίσθηση της διαφορετικότητας της.
Μπορούμε όμως να κοιτάξουμε ψηλά
γι ακόμη μια μέρα και να αφήσουμε
τ' όνειρα να μας παρασύρουν
για άλλη μια φορά!
Σ' ευχαριστώ που δέχτηκες
Να ζεις στα όνειρά μου.
Ποίηση: Μαρία Πεπικίδου
Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
κι ούτε που θα σε ξαναδώ
http://www.youtube.com/watch?v=N6yU32PfrjE
Αλλιώς το είχα φανταστεί
Κι αλλιώς το πράγμα μου προκύπτει
Το σχέδιο δεν με καλύπτει
Μα εγώ σε θέλω κι έχω τόσο κουραστεί
Αλλιώς το είχα φανταστεί...
Ένας καφές την Κυριακή
Ότι απαιτώ απ' τη ζωή σου
Περνάω φάση τραγική
Να μπαίνει βάση η λογική
Στις συναντήσεις μου μαζί σου
βρηκα μπροστα μου το θεμα κ χωρις δευτερη σκεψη εγραψα,ηθελα μονο να το μοιραστω τουτη τη περιεργη στιγμη!
σορι
Έχω πάψει να πιστεύω πια
τα ίδια παραμύθια
που κάποτε ορκίστηκα
πως λένε την αλήθεια
Τώρα δε βρίσκω τίποτα
και τίποτα δε χάνω
κι από τούτη τη ζωή
αξίζω παραπάνω
Έχω πάψει να φοβάμαι πια
τον αυστηρό σου νόμο
μου είχε κόψει τα φτερά
μου έκλεινε το δρόμο
Τώρα πάω πια παντού
μα πουθενά δε φτάνω
κι όσο χρωστάω πιο πολλά
ξοδεύω παραπάνω
σκεφτηκα να δοκιμασω κι εγω να γραψω κατι..
καποτε μπορει να βρεις
αυτο που εχεις χασει
καποτε μπορει να νιωσεις
αυτο που η καρδια σου εχει ξεχασει
Σε καποιο αδιεξοδο τρεχεις
ψαχνωντας,ισως τον δικο σου εαυτο
και μια ζωη αγαπημενη..
καποτε μπορει να χαμογελασεις αληθινα
μεσα σε μια ζεστη αγκαλια
ενα χερι να χαιδευει το προσωπακι σου
και δεν θα θες μακρια να ταξιδευεις..
σε καποιον ουρανο,κοιτα να μη ξεχνας
οτι εδω στη γη καποιος σε περιμενει
τη δικη σου τη ζωη λατρευει..
καρδουλα μου,σε περιμενει..
Ακομη κατι που εγραψα αν και δεν νομιζω να τα λες ποιηση..
Δακρυα που κυλανε στην καρδια
λενε της ψυχης τα μυστικα,
για λογια που δεν εχω πει,
και πηγη δυναμης θα γινουν..
Δεν υπαρχει κατι για να πουμε,
υπαρχουνε πολλα
που την καρδια εχουν γεμισει.
Αθορυβα δακρυα..
ella2 εχεις ταλεντοοοο εσυυυ!!!!!! ;)
και οχι μονο ειναι και καλη σεναριογραφοςQuote:
Originally Posted by Broken_DoLL
να'στε καλα,που ειναι το ταλεντο καλε;χα..
μα ποια σεναριογραφος; για τα σεναρια που κανουν οι φοβοι μου λες;αυτο θα'πρεπε να λεγεται σεναριοφοβια!! :pQuote:
Originally Posted by thomas98
οχι δεν μιλω για τους φοβους σου αλλα για την φαντασια σου και τα σεναρια που κανεις (οπως με το θεμα που ηθελες να διαγραψεις).Quote:
Originally Posted by ella2