Ένα κομμάτι της ζωής μου.

Γεια σου Μουχλαλούδα.:)
Συγχαρητήρια για το δρόμο που έκανες να φτάσεις μέχρι εδώ! Στο δικό σου, μοναδικό δρόμο για την ελευθερία.
Συζητάς με μία επιζήσασα κακοποίησης, επίσης είχα υποστεί κακοποίηση στην παιδική μου ηλικία, καθώς και στην εφηβική. Έχουμε και ένα άλλο κοινό στοιχείο. Κι εμένα η μητέρα μου όταν μου την έπεσε ο θείος μου στα 13-14, όταν της το είπα, έκανε το ίδιο. Προτίμησε να αγνοήσει, να ξεχάσει, να φύγει. Και έπρεπε να συνεχίσω να έχω επαφές κοινωνικές με τον θείο μου σε διάφορες περιστάσεις τα επόμενα χρόνια. Καταλαβαίνεις λοιπόν πως δεν είσαι μόνη σου σε αυτό, σε καταλαβαίνουμε, είμαστε πολλοί με κοινά βιώματα, ή έστω παραπλήσια.
Για μένα, και ράκος να ήσουν, πάλι θα ήσουν ένα πρόσωπο άξιο της προσοχής μας, του ενδιαφέροντος και της αλληλεγγύης. Όμως, όπως θες εσύ να βλέπεις τον εαυτό σου, τον τρόπο που εσύ σε θες, αυτόν κρατώ. Δυνατή λοιπόν. Μάχιμη. Έτσι.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω, αυτό που ζητάς, είναι να μάθεις το πώς για μία τετ α τετ αντιμετώπιση του ίδιου του κακοποιητή, της μητέρας σου, ή την αποκάλυψη της κακοποίησης σε άτομα πιο απέξω, φιλικά για παράδειγμα? Και μετά θα το συζητήσουμε, θα σου πω και τι απ ' αυτά έχω κάνει κι εγώ.
Είσαι ασφαλής πια, δεν κινδυνεύεις. Μπορείς να διαπραγματευτείς ό,τι θες και όπως εσύ το θες.:)

μουχλαλούδα, από όσο κατάλαβα έπεσες θύμα σεξουαλικής κακοποίησης.
μπράβο σου που το άφησες πίσω σου, αλλά κυρίως που το προσπαθείς ακόμη.
κ όσο μπορέσεις να το δουλέψεις ακόμη.
δν νομίζω πως από τα γραφόμενα των παιδιών, έδειξε κανείς πως σε βλέπει σαν κακόμοιρη.

εσωτερική δύναμη, δν μπορείς να απαιτείς από ένα παιδί που έζησε κάτι τέτοιο, να κατανοήσει κ να συγχωρήσει.
για μας που είμαστε απ' έξω κ πάλι δύσκολο είναι.
ο θεός μόνο συγχωρεί τα πάντα.
τον ευατό της θα κοιτάξει πρώτα κ όταν φτάσει να το έχει ξεπεράσει πραγματικά, όχι να το έχει ξεχάσει, αλλά να το έχει δουλέψει.

αυτό που γράφεις θα ήταν ίσως ιδανκό.
πιο ιδανκό όμως θα ήταν να μν συνέβαινε αυτό το περιστατικό κ να κατανοούσε αυτός που το έκανε.
να σκεφτόταν πως αυτό δν μπορώ να το κάνω.
ας προσπαθούσε αυτός να κατανοήσει το πρόβλημα του.

εσύ αλήθεια αν ήσουν στη θέση της θα έφτανες στο σημείο να κατανοήσεις κ να συγχωρήσεις?
σε αυτό θα ήθελα μία απάντηση, αν φυσικά θα ήθελες να το κάνεις.

για τις σφαιρικές απόψεις, δν θα ήθελα να ακούσω κάτι.
όλοι καταλάβαμε πως αυτές κατέθεσες.

Sofia, θα σχολιάσω τις απαντήσεις σου με τις οποίες συμφωνώ και στην ουσία δεν υπάρχει διαφωνία μεταξύ μας.

ενα θυμα, οποιασδηποτε κακοποιητικης πραξης δεν ειναι απαραιτητο να καταννοησει και δεν υποχρεουται να καταννοησει κανεναν.
Κατά τη γνώμη μου η έννοια του 'απαραιτητου' υποδηλωνει υποχρέωση. Η αυτογνωσία (άρα κατανόηση) όμως δεν γίνεται υπο πίεση αλλά είναι αποκλειστικά θέμα θέλησης.

δεν θεωρω καθολου μα καθολου κακο να θυμωσει, να συγκρουστει κ να εξαγριωθει με το συστημα, με την κοινωνια κ τις προκαταληψεις ή τις δομες της. Κ φυσικα με τον θυτη κ τους γονεις.
Συμφωνώ μαζί σου. Ο θυμός ειναι ένα φυσιολογικό συναίσθημα το οποίο όλοι νιώθουμε διότι είμαστε άνθρωποι. Δεν είναι κατακριτέο ούτε κακό. Άλλωστε οι έννοιες αυτές ειναι υποκειμενικές (ποιός ορίζει τι ειναι κακό και ποιός έχει δικαίωμα να κατακρίνει ανθρώπινα συναισθήματα; )

Μαλιστα το βρισκω πιο επικινδυνο το να μην θυμωσει κ να μην εκφρασει τον θυμο του, παρα να μην ερθει καν σε επαφη με τον θυμο του που ΑΠΟΛΥΤΑ δικαιολογημενα υπάρχει.
Συμφωνώ μαζί σου, όταν κάποιος αισθάνεται θυμό και οποιοδήποτε συναίσθημα είναι προτιμότερο να το εξωτερικεύει παρά να το κρατά μέσα του. Στις περιπτώσεις κακοποίησης, ο θυμός ειναι αναπόφευκτος να δημιουργηθεί απέναντι στο θύτη , στους γονείς, και στον εαυτό (τάσεις αυτοκαταστροφής δεν ήταν κάτι άλλο από θυμός. Επίσης η πλήρης απομόνωση στην ουσία ήταν θυμός). Ωστόσο υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι έκφρασης του θυμού. π.χ. Κάποιος που αντιτίθεται στο σύστημα μπορεί να εκφράσει το θυμό σπάζοντας βιτρίνες, σπάζοντας καταστήματα, καίγοντας τράπεζες, κτλ Ένας που θυμώνει με την κατάστασή του μπορεί να πάει να βρίσει τους γονείς του που δεν ήταν τόσο κοντά του όταν έπρεπε, να τους ζητήσει το λόγο, να τους χτυπήσει (ακόμα και αυτό), να μην τους ξαναμιλήσει, κτλ. Ένας που ειναι θυμωμένος με τον εαυτό του μπορεί να προβεί σε πράξεις αυτοκαταστροφής, ναρκωτικά, κτλ. Ένας που είναι θυμωμένος με τον συνάνθρωπό του μπορεί να τον βρίσει - να τον βρίσει και αυτός- να βγάλει μαχαίρι και να τον σκοτώσει.
Όλα αυτά εκφράσεις θυμού δεν είναι;
Ο ιδιος ο πόλεμος έκφραση θυμού δεν ειναι για συμφέροντα;
Αλήθεια κέρδισε κάτι η ανθρωπότητα από αιματηρές εκφράσεις θυμού; Απελευθερώθηκε; ένιωσε πιο ευτυχισμένη;
Ακόμα και τα ίδια τα θύματα κακοποίησης, πιστεύεις θα νιώσουν ευτυχισμένα και απελευθερωμένα αν πάνε να βρίσουν τους γονείς τους που δεν τα πρόσεχαν, πάνε να σκοτώσουν ή να δείρουν ή να κάψουν το σπίτι του θύτη κτλ ; Πιστεύεις ότι η λογική οφθαλμος - αντι - οφθαλμου απελευθερώνει τον άνθρωπο;
Κατά τη γνώμη μου, σίγουρα προσφερει μια μεγαλη ικανοποιηση, αλλα μετα , οταν η ικανοποιηση φυγει και περασει ο χρονος, παλι θα επανελθει η λυπη και ο θυμος δε θα εχει φυγει. Ποια ειναι λοιπον η βελτιστη επιλογη για την εκφραση του θυμου; Κατα τη γνωμη μου το ιδανικο ειναι η αυτογνωσια- διοτι ετσι φευγει ο θυμος και ετσι δεν νιωθουμε θυμο (αρα αφου δεν τον νιωθουμε , δεν εχουμε κατι να εκφρασουμε; ). Επαναλαμβανω οτι αν νιωθουμε θυμο, τοτε φυσικα καλυτερα ειναι να το νεκφραζουμε παρα να κλαιμε και να τον κραταμε μεσα μας (απλα προσφεροντας υποκριτικα χαμογελα οτι δεν τρεχει τιποτα).

Εν τελη, το θεωρω παραλογο το να περιμενουμε απο ενα θυμα ουτε λιγο ουτε πολυ σε κατασταση ζεν κ ηρεμιας να δικαιολογησει τους παντες, να καταννοησει τον θυτη κ οσους δεν τον προστατευσαν οπως οφειλαν (ειδικα οταν μιλαμε για την τρυφερη παιδικη ηλικια) κ ειχαν ευθυνη κ να προχωρησει ΑΝΑΙΜΑΚΤΑ.
Συμφωνώ και αυτό που ήθελα να προσθέσω είναι ότι στην συγκεκριμένη κατάσταση όπως είδες το θύμα ένιωσε θυμό προς τον εαυτό σου και προς τον θύτη (αυτό ειναι αναποφευκτο). Το θέμα ειναι πώς θα βοηθήσει τον εαυτό του το κάθε θύμα τετοιων συμπεριφορων για να προχωρήσει μπροστά. Καθένας φυσικά ειναι υπεύθυνος για τις αποφάσεις του και το τι θα πράξει .

" η συγχώρεση είναι να απελευθερώσεις έναν φυλακισμένο, αλλά να καταλάβεις πως ο φυλακισμένος ήσουν εσύ "
καλό αλλά μόνο για να κάνεις πνεύμα.
θα ήθελα να μάθω κατά πόσο το ακολούθησε ο συγκεκριμένος.

Rainandwind ,συμφωνώ μαζί σου σε όσα γράφεις.

Άλλο να θες να ελευθερωθείς και άλλο να συγχωρείς. Και πολλά κακοποιημένα άτομα επίσης βιάζονται να θάψουν κάτω από το χαλί την κακοποίηση, με αυτή τη σχωροχαρτική διάθεση.
Κατά τη γνώμη μου, μια παρανόηση της κοινωνίας ειναι η ταύτιση της συγχώρεσης με το θάψιμο του θυμού. Ο θυμός γεννάται , επομένως χρειάζεται να εκφραστεί. Από την άλλη η κατανόηση η ίδια απαιτεί την έκφραση του ήδη υπάρχοντος θυμού με σκοπό την ισορροπία του ανθρώπου.


rock ,
Αλλο πραγμα η συγχωρεση κατ'επιλογην, οταν εχεις κι αλλες εναλλακτικες κι αλλο η αναγκαστικη συγχωρεση επειδη δεν υπαρχει λυση καποιος να βρει ηρεμια.
Επαναλαμβάνω ότι άλλο είναι να συγχωρούμε (έπειτα απο διαδικασια κατανοησης) και αλλο να ειμαστε θυμωμενοι, να καταπινουμε το θυμο και να λεμε 'οκ ολα καλα' με ενα πικρο χαμογελο.

Ο θυμός όπως κάθε συναίσθημα είναι εργαλείο της φύσης. Αλλιώς αν ηταν περιττό η ιδια η φυση δε θα μαςτο εδινε.

Απο την αλλη , οπως καθε εργαλειο, μπορει να χρησιμοποιηθει ποικιλοτροπως. Απο τη μια μπορει να βοηθησει την προστασια μας , απο την αλλη μπορει οταν διαρκει για καιρο, να μας κρατησει αιχμαλωτους σε μια κατασταση αδιεξοδη.

Αν φαω ενα χαστουκι , δε θα κατσω να φαω και δευτερο. Θα θυμωσω και θα επιτεθω. Αυτο ειναι αποτελεσμα της φυσης - ενα λογικο συναισθημα.
Αν τωρα οι γονεις μου δεν με προσεξαν οταν ημουν μικρος τοσο, και εγω μεγαλωνοντας τωρα ως ενηλικος, βλεπω οτι ζω τα λαθη τους και θυμωσω μαζι τους , τοτε αληθεια ποσ οαπελευθερωτικος ειναι ενας τετοιος θυμος και στην τελικη, τι εξυπηρετει; μηπως ειναι στην πραξη συμπεριφορα παιδιου που οπως καθε παιδι δεν εχει δυνατοτητα να δρασει , να κανει επιλογες που θα τον οδηγησουν στην επουλωση των πληγων του;

Αναφερομουν οχι σε φτηνα συγχωροχαρτια - αλλα στον θυμο απεναντι σε γονεις . Οι γονεις κανανε ο,τι καλυτερο μπορουσαν γιατι μας αγαπουσαν και εκαναν οτι ειχαν μαθει.
Η κοινωνια απο την αλλη, δεν αλλαζει με θυμο. Η κοινωνια αλλαζει με ωριμανση και κατανοηση της καταστασης. Οταν η κοινωνια δεν ειναι ωριμη για κατι, οσο θυμος και να υπαρξει, δεν θα ανεβει σκαλια ωριμοτητας. Οι ιδιοι οι πολεμοι ηταν θυμος απεναντι στον γειτονα- αληθεια οδηγησαν καπου καλυτερα;
Ειναι πιο ευτυχισμενος ο συγχρονος ανθρωπος ή πιο μοναχικος;

Σχετικα με το θυτη. Πιστευει κανεις οτι αν παει στο δικαστηριο ο θυτης, τοτε το θυμα θα απελευθερωθει πραγματικα (μην συγχεουμε την πραγματικη απελευθερωση με την στιγμιαια ικανοποιηση και ενθουσιασμο απο την 'νικη'). Απο ποτε η τιμωρια και η εκδικηση απελευθερωσε εναν ανθρωπο πραγματικα;

η τιμωρία είναι απαραίτητα εκδίκηση?

αν κάποιος μας κλέψει θα τον κατανοήσουμε κ θα τον συγχωρήσουμε?
κ εδώ θα μιλάμε για υλικά αγαθά.

η κοπέλα μιλάει για την ψυχή της!

arktos,
εσωτερική δύναμη, δν μπορείς να απαιτείς από ένα παιδί που έζησε κάτι τέτοιο, να κατανοήσει κ να συγχωρήσει.
για μας που είμαστε απ' έξω κ πάλι δύσκολο είναι.
ο θεός μόνο συγχωρεί τα πάντα.
τον ευατό της θα κοιτάξει πρώτα κ όταν φτάσει να το έχει ξεπεράσει πραγματικά, όχι να το έχει ξεχάσει, αλλά να το έχει δουλέψει.

αυτό που γράφεις θα ήταν ίσως ιδανκό.
πιο ιδανκό όμως θα ήταν να μν συνέβαινε αυτό το περιστατικό κ να κατανοούσε αυτός που το έκανε.
να σκεφτόταν πως αυτό δν μπορώ να το κάνω.
ας προσπαθούσε αυτός να κατανοήσει το πρόβλημα του.

εσύ αλήθεια αν ήσουν στη θέση της θα έφτανες στο σημείο να κατανοήσεις κ να συγχωρήσεις?
σε αυτό θα ήθελα μία απάντηση, αν φυσικά θα ήθελες να το κάνεις.
Θα μου ήταν εξαιρετικά δύσκολο να συγχωρέσω. Δε θα έκανα κάτι από υποχρέωση ούτε από πίεση. Θα μου έβγαινε θυμός,
σίγουρα. Ακόμα και να σκοτώσω το θυτη.

Εγώ όμως μίλησα για την ψυχοθεραπεία η οποία σκοπό έχει την κατανόηση, την συμπαράσταση και την μείωση του πόνου.
Μείωση του πόνου κάνει καλό στο ίδιο τον άνθρωπο. Οταν μειωνει ο πονος, τοτε λιγοτερο συχνα σκεφτεται αυτο το γεγονος.
Λιγοτερο συχνα σκεφτεται καθε θυμα (δεν αναφερομι στην κοπελα προσωπικα) τετοιων περιστατικων, τον θυτη.
Στην τελικη ισορροπει. Αυτο για μενα ειναι συγχωρεση πραγματικη. Να εχεις ξεπερασει τον πονο που οδηγει σε θυμο.
Γιατι αυτο κανει καλο σε σενα. Κανει καλο στους ανθρωπους αυτους που τοσα περνανε.

oboro,
καθε ανθρωπος εχει συναισθηματα. Δεν υπαρχει ανθρωπος χωρις συνειδηση. Δεν υπαρχουν ανθρωποι ρομποτ. Απλα
υπαρχουν ανθρωποι που λογο κακης ανατροφης και αλυτων ψυχολογικων συγκρουσεων εχουν κατακλυσθει απο
συναισθηματα μισους, μειονεξιας κτλ και δεν βλεπουν 'μπροστα'.

Η κοινωνια για την αυτοπροστασια της δημιουργησε τις φυλακες. Που δεν εφεραν την λυση ουτε ελυσαν το προβλημα.
Το προβλημα θα λυθει μονο με την ωριμανση της κοινωνιας, οταν οι γονεις ειναι ισορροπημενοι , ωστε να γεννησουν
ισορροπημενους απογονους.

Οσες τιμωριες, οσες φυλακες, και οσες εκδικησεις και να υπαρξουν, και οσος θυμος και να βγει, η κοινωνια δε θα ανεβει σκαλοπατια
στο δρομο της ωριμανσης και της ευτυχιας κατα τη γνωμη μου.

[QUOTE=esoteriki_dynami]Πιστεύεις ότι η λογική οφθαλμος - αντι - οφθαλμου απελευθερώνει τον άνθρωπο;[QUOTE]


πιιστευω στην αναγκη του ανθρωπου του οποιου καταπατουνται τα δικαιωματα του για δικαιωση. για ισοτητα κ ισοτιμια. για δικαιοσυνη. και βρισκω πολυ τιμιο το να θελει να νιωσει οτι δικαιωνεται και μεσα του κ οχι μονο.

[QUOTE=esoteriki_dynami;220880]Αλήθεια κέρδισε κάτι η ανθρωπότητα από αιματηρές εκφράσεις θυμού; Απελευθερώθηκε; ένιωσε πιο ευτυχισμένη;
Ακόμα και τα ίδια τα θύματα κακοποίησης, πιστεύεις θα νιώσουν ευτυχισμένα και απελευθερωμένα αν πάνε να βρίσουν τους γονείς τους που δεν τα πρόσεχαν, πάνε να σκοτώσουν ή να δείρουν ή να κάψουν το σπίτι του θύτη κτλ ; Πιστεύεις ότι η λογική οφθαλμος - αντι - οφθαλμου απελευθερώνει τον άνθρωπο; [/COLOR]

Καταρχην μιλησα για εκδηλωση, για εκφραση θυμου που για μενα σημαινει υγεια μετα απο μια πραξη κακοποιητικη. Θεωρω υγεια τον θυμο που εκδηλωνεται, απο το να θαβεται ή να μεταμφιεζεται σε ενα καταπιεσμενο συναισθημα ή σε μια συγχωρεση που απαιτει η κοινωνια, η θρησκεια (ισως) ή ακομα ακομα κ καποια μορφη ψυχοθεραπειας. Θεωρω μαλιστα πώς η συγχωρεση που πολλες φορες ειναι το ζητουμενο απο διαφορους φορεις φερνει το θυμα μαλλον μπλεγμενο χειροτερα μεσα του κ σε διαρκεις συγκρουσεις με τον εαυτο σου, παρα απελευθερωμενο. Σαν να πρεπει να κανει κατι που ειναι πανω απο τον ιδιο. Οποτε ειμαι εναντια σε οτιδηποτε τετοιο.

Οταν ομως μιλησα για θυμο, εσωτερικη δυναμη, και για εκφραση του δεν μιλησα για εναν θυμο στον αερα που παιρνει σβαρνα οτι βρει μπροστα του. Δεν μιλησα ουτε για φονους κ αιματα.Ουτε για καψιμο σπιτιου του θυτη ουτε οτιδηποτε αναλογο που θα εθετε σε κινδυνο την δικη του ακεραιοτητα. Κ βρισκω κ επικινδυνο να λεμε κατι τετοιο ή να υποννοουμε κατι τετοιο στον χωρο που βρισκομαστε. Εννοω λοιπον πώς θυμος ειναι να παω να βρισω μετα απο 20 χρονια τους γονεις μου που δεν με προσεξαν σαν παιδι που ημουν καποτε, θυμος ειναι να τους ζητησω τα ρεστα, να κοψω επαφες, να φερω τα πανω κατω μεσα μου κ εξω μου, μαζι τους. Να συγκρουστω δηλαδη. Και αν το νιωθω το βρισκω καλο για μενα να το κανω. Αλλα δεν βρισκω καλο το να παω να σπασω στο ξυλο κανεναν. Νομιζω καταλαβαινουμε ολοι την διαφορα της συγκρουσης και του κανω κακο σε καποιον. Με τη συγκρουση μπορω να απελευθερωθω. Με το να κανω κακο σε καποιον αλλο επειδη μου εκαναν κακο, συσσωρευω κι αλλο κακο μεσα μου. Δεν αφαιρω βαρος απο πανω μου.

Οπως βλεπεις λοιπον, μαλλον εκει ειναι η διαφωνια μας. Στο οτι ο θυμος εχει χωρο εκφρασης κ μεσω συγκρουσης. Και για μενα αυτο ειναι πολυ ενταξει.

Αν θελεις να μιλησουμε για την ανθρωποτητα δλδ σε κοινωνικο/πολιτικο επιπεδο θεωρω οτι οι αιματηρες συγκρουσεις ιστορικα αποτελεσαν πολλες φορες σημεια καμπης. Κ ο δρομος για να κερδηθουν χαμενα δικαιωματα. Ο δρομος της ελευθεριας ειπε κανεις οτι ειναι βελουδινος? Θυμασαι ιστορικα, κατι τετοιο?

Απλά θα ήθελα να πω σε σένα εσωτερική_δύναμη πως
δε χρειάζεται σε ότι κάνω τώρα ή ότι πω τώρα
να κρύβεται πίσω "ένα πονεμένο παιδί" .
Ούτε πιστεύω πώς είμαι από τα άτομα που εκλαμβάνει τη χαρά ως
μέσο διασκέδασης πάρτυ κτλ κτλ και μόνο.

Γενικότερα, με στεναχώρησε το γεγονός ότι στάθηκες για παράδειγμα
στις αυτοκαταστροφικές τάσεις μου, ή σε αυτά που σας διηγήθηκα πως ένιωσα.
Δε μίλησα για να σας πω γι'αυτά, και να μου επισημάνεις το γεγονός
ότι υπάρχει πιθανότητα να κατρακυλίσω ξανά. ή να μου επισημάνεις το γεγονός ότι δε με
έχω αποδεχτεί. Για να είμαι εδώ, και για να μην έχω καταλήξη κάπου άλλου
σημαίνει κάτι. Μπορεί βέβαια να μη σημαίνει και τόσο πολλά για σένα, αλλά για μένα
και για τη προσπάθεια που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια είναι αρκετό, όχι τόσο
όσο να με κάνει να σταματήσω , αλλά αρκετό.

μουχλαλουδα, νομιζω οτι εξαρχης σου ειπα συγχαρητηρια για την προσπαθεια που κανεις.
Απο κει και περα, βασει των οσων εγραψες, σου αποτυπωσα τις σκεψεις μου ώστε να σε
προβληματισουν. Φυσικα οι σκεψεις αυτες ειναι οπως το λεει η λεξη 'σκεψεις' και σκοπος
καθε σκεψης ειναι να προβληματισει, ασχετα αν στενοχωρησει ή όχι (όταν μιλάς για κατι τοσο
ευαισθητο, τοτε οποιοσδηποτε σχολιασμος διαφορετικος του επαίνου, εχει πιθανοτητες να
σε στενοχωρησει, ετσι δεν ειναι; ). Το αν τις δεχτεις ή όχι, ειναι θεμα δικο σου και μπορεις
να τις προσπερασεις. Οπως και να εχει, η προσπαθεια που κανεις ειναι αξιεπαινη και κατα την αποψη μου
φαινεται οτι εχεις ισορροπησει σε μεγαλο βαθμο. :)

sofia, νομίζω ότι αν κοιτάξεις τις απαντήσεις μου παραπάνω , σε καλύπτω.
Κάνω λεπτομερή επισήμανση για την εννοια της συγχωρεσης. Αλλο η συγχωρεση η πραγματικη και αλλο η συγχωρεσει που απαιτει η θρησκεια, η κοινωνια, οι 'καλοι τροποι' κτλ. Αν θελεις, κοιταξε το ξανα. :)

Εννοω λοιπον πώς θυμος ειναι να παω να βρισω μετα απο 20 χρονια τους γονεις μου που δεν με προσεξαν σαν παιδι που ημουν καποτε, θυμος ειναι να τους ζητησω τα ρεστα, να κοψω επαφες, να φερω τα πανω κατω μεσα μου κ εξω μου, μαζι τους. Να συγκρουστω δηλαδη. Και αν το νιωθω το βρισκω καλο για μενα να το κανω.
Κατά την άποψη μου, οι γονείς ειναι τα δύο μισά της ψυχής του παιδιου. Επομενως οταν το παιδι θυμωνει με αυτους, στην ουσια θυμωνει με τον εαυτο του . Να προσθεσω οτι στον πολεμο δεν υπαρχει στρατοπεδο που να μην πληγωνεται. Θεωρω οτι οι γονεις κανανε ο,τι καλυτερο μπορουσαν, βασει των γνωσεων που ειχαν και των 'πιστευω' που με τη σειρα τους κληρονομησαν απο τους δικους τους γονεις. Βασει της λογικης σου, τοτε να θυμωσεις και με τους γονεις των γονιων σου που δν τους διδαξαν σωστη ανατροφη.

Καθε ενηλικος στην τελικη, ειναι υπευθυνος για τις πραξεις του και τις επιλογες του. Μπορει να κληρονομησαμε λαθη, αλλα ειμαστε πλεον υπευθυνοι και ικανοι να διορθωσουμε τα οποια λαθη κληρονομησαμε.

Τέλος για την ελευθερία για την οποία μιλας - είσαι σίγουρη ότι ο άνθρωπος ειναι ελευθερος σήμερα πραγματικά;
Είναι περισσότερο ευτυχισμένος με εκείνους τους αγώνες που έγιναν;
Στο παρελθόν σε εκείνους τους 'ανελευθερους' καιρους, οι ανθρωποι ηταν πιο δυστυχισμενοι απο τον σημερινο μοναχικο ανθρωπο;

αρχικά σας ευχαριστώ όλους


RainAndWind,

Γενικότερα θα ήθελα αρχικά να μιλάω σε άτομα του περιβάλλοντος
μου, φίλους, σχέση. Πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο αυτό, να το ξέρουν
για να με ξέρουν και μένα καλύτερα.
Και δεύτερον , στον θύτη θέλω να ξέρω ποιες είναι οι πιθανότητες αντιμετώπισης του
κάτι που δεν έχω σκοπό να κάνω άμεσα.

Arktos,
Δεν είπα ότι τα γραφόμενα τους με έδειξαν έτσι, όυτε πως μου επιτέθηκαν με τα λόγια τους.
Απλά, ένιωσα έτσι μέσα μου, και το είπα για να ξεκαθαρίσω αυτά που νιώθω και
την αντιμετώπιση στη συνέχεια γενικότερα.
Το "κακομοίρης" το είπα γιατί ένιωσα έτσι όταν αναφέρθηκε το γεγονός
ότι μπορώ να ξαναγυρίσω στα ίδια προφανώς από έλλειψη δυναμικότητας χαρακτήρα.

Εσωτερική_δύναμη,
το ότι μου είπες εξαρχής συγχαρητήρια δε με κάνει απαραίτητα να δέχομαι
τα πάντα από σένα στη συνέχεια.
Φυσικά και όλες τις απόψεις θέλω να τις ακούω, αρκεί να νιώθω ότι με εκφράζουν.
Δε στεναχωρήθηκα
όμως επειδή είναι ευαίσθητο θέμα και θέλω μόνο να ακουω επαίνους.
Απλά ένιωσα ότι σε κάθε τι που σου έλεγα απλά ανέλυες τις γενικές θεωρίες σύμφωνα
με αυτά που πέρασα στο παρελθόν
χωρίς να λάβεις υπόψην σου το άτομο που είμαι τώρα. Γι'αυτό και
μόνο έκανα αυτή την αναφορά σε όλα τα προηγούμενα που είπα.
Επίσης καθέ ένας εκφράζει με δικό του τρόπο το θυμό,
άλλος μπορεί να παίξει τέννις, και άλλος μπορεί να ακούσει μουσική , ενώ άλλος απλά
να θέλει να γράψει και άλλος να βρίσει.
Το τι είναι πιο υγιές για το κάθε άνθρωπο θα το κρίνει ο ίδιος.
Αρκεί αυτό να μη ξεπερνάει τα όρια του εαυτού του και του άλλου.


Οσο για την ελευθερία δε μπορούμε να συγκρίνουμε διαφορετικά πράγματα.
Διαφορετικές εποχές και ανάγκες πιστεύω, όσο και διαφορετική οπτική της
ελευθερίας για το κάθε πράγμα. Δε ξέρω αν εδώ κατάλαβα κάτι λάθος από αυτό που λες.

Quote:

---

Originally Posted by Μουχλαλούδα

παιδιά, μου άρεσε που έκανα αυτή τη συζήτηση μαζί σας.
Δε ξέρω αν καταλαβαίνεται ότι δε θέλω να με αντιμετωπίζετε
ως το παιδί που νιώθει πόνο , και έχει περάσει τόσα, και
είχε αυτοκαταστροφικές τάσεις, και νιώθει μειονεξία.

Πραγματικά ναι τα ένιωθα.

Αλλά είμαι εδώ τώρα, συνειδητοποιημένη.
Δε θα με αντικρύσετε και θα είμαι ένα ράκος,κάθε άλλο.


Δε ξέρω , αν πιστεύετε ότι όλα αυτά τα λέω επειδή απλά δε τα δέχομαι
ή επειδή δικαιολογούμαι, ή επειδή δεν με αποδέχομαι.

Αλλά δε το κάνω γι'αυτό,
το κάνω γιατί πραγματικά νιώθω
καλα με μένα σε ενα βαθμό και αυτό προσπαθώ να ενισχύσω.
Εκεί θα ήθελα βοήθεια
όχι στο να νιώσω ξανά ανύμπορη.

σίγουρα σας είπα νιώθω μελαγχολία
αρκετές φορές ίσως και περισσότερο απόσο θα πρέπει. Αλλά αυτό δεν είναι
κάτι που θα με εμποδίσει και θα με τρομάξει για το αν θα γυρίσω στα ίδια.

---

βασικα καλησπερα σου.Ηθελα να σου γραψω την θετικη εκπληξη που αισθανθηκα διαβαζοντας την παραπανω απάντηση που εδωσες που για μενα ειναι ενα διαμαντι!!!!!!Ειχες το θαρος και την δυναμη να γραψεις το πρωτο ποστ σε ενα φορουμ ψυχολογιας και να εκτεθεις ανοιχτα σε γνωμες αποψεις και βιωματα αλλων μελων.Επισης το κουραγιο να διαβασεις ολα τα παραπανω να κρατησεις αυτα που σου κανουν και να αποριψεις τα υπολοιπα.Στην συνεχεια να ξαναεκτεθεις διαφωνοντας με αυτα που σου δεν σου κανουν,να διεκδικησεις αυτα που θελεις ζητωντας τα απο τα αλλα μελη.Απλα για μενα ξερεις να στηριζεις τον εαυτο σου που ειναι πολυ σημαντικο διχως να εισαι συγκαταβατικη αλλα οντως αυθεντικη και χωρις να κανεις κριτικη.Σου βγαζω το καπελο παραγματικα............................ ........

μουχλαλουδα,
δεν εισαι υποχρεωμενη να δεχτεις κατι απο οσα σου ειπα, τα οποια δεν ειναι και απολυτα. Τιποτα δεν ειναι απολυτο.
Φυσικα αν αισθανεσαι οτι κατι δεν σε καλυπτει, τοτε δεν το δεχεσαι.

Απλά ένιωσα ότι σε κάθε τι που σου έλεγα απλά ανέλυες τις γενικές θεωρίες σύμφωνα
με αυτά που πέρασα στο παρελθόν
χωρίς να λάβεις υπόψην σου το άτομο που είμαι τώρα
Καταλαβαινω οτι εχεις αλλαξει πολυ, και δεν εισαι το πονεμενο κοριτσακι που μιλα στο αρκουδακι του.
Σπουδαζεις σε αλλη πολη, και εχεις ξεπερασει πολλα. Ειμαι βεβαιος για αυτο.
Αλλωστε τονισα πως η αντιληψη του αν κατι μας ενοχλει ή μας βαραινει ειναι καθαρα προσωπικη.
Το πώς εισαι και πως νιωθεις τωρα, το γνωριζεις εσυ. :)

Επίσης καθέ ένας εκφράζει με δικό του τρόπο το θυμό,
άλλος μπορεί να παίξει τέννις, και άλλος μπορεί να ακούσει μουσική , ενώ άλλος απλά
να θέλει να γράψει και άλλος να βρίσει.
Το τι είναι πιο υγιές για το κάθε άνθρωπο θα το κρίνει ο ίδιος.
Συμφωνω μαζι σου οτι δεν υπαρχει κατι κατακριτεο.
Εγω αυτο που ειπα σε προηγουμενες απαντησεις, ηταν οτι οταν υπαρχει πονος ,
προτιμοτερο ειναι οχι μονο να τον βιωνουμε, αλλα εφοσον βλεπουμε οτι διαρκει,
να κανουμε προσπαθειες να τον αποβαλλουμε.

Γενικότερα θα ήθελα αρχικά να μιλάω σε άτομα του περιβάλλοντος
μου, φίλους, σχέση. Πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο αυτό, να το ξέρουν
για να με ξέρουν και μένα καλύτερα.
Σε αυτό είχα απαντήσει (δες παραπανω) πως δεν υπάρχει ομορφοτερο πραγμα απο την ειλικρινεια
αρκει να αισθανομαστε ασφαλεια στον ανθρωπο που θα μιλησουμε ωστε να αποφυγουμε την περιπτωση
'προδοσιας' ή ανωριμης αντιδρασης.

Το "κακομοίρης" το είπα γιατί ένιωσα έτσι όταν αναφέρθηκε το γεγονός
ότι μπορώ να ξαναγυρίσω στα ίδια προφανώς από έλλειψη δυναμικότητας χαρακτήρα.
Κατα την αποψη μου, η απουσία δυναμισμού στον χαρακτήρα δεν καθιστά καποιον κακομοίρη ούτε ειναι κατακριτέα.
Ολοι εχουμε τις αδυναμιες μας - το θαρραλεο ειναι οταν τις αναγνωριζουμε και κανουμε κατι να τις ξεπερασουμε.

Quote:

---

Originally Posted by esoteriki_dynami

Κατά την άποψη μου, οι γονείς ειναι τα δύο μισά της ψυχής του παιδιου. Επομενως οταν το παιδι θυμωνει με αυτους, στην ουσια θυμωνει με τον εαυτο του . Να προσθεσω οτι στον πολεμο δεν υπαρχει στρατοπεδο που να μην πληγωνεται. Θεωρω οτι οι γονεις κανανε ο,τι καλυτερο μπορουσαν, βασει των γνωσεων που ειχαν και των 'πιστευω' που με τη σειρα τους κληρονομησαν απο τους δικους τους γονεις. Βασει της λογικης σου, τοτε να θυμωσεις και με τους γονεις των γονιων σου που δν τους διδαξαν σωστη ανατροφη.

Καθε ενηλικος στην τελικη, ειναι υπευθυνος για τις πραξεις του και τις επιλογες του. Μπορει να κληρονομησαμε λαθη, αλλα ειμαστε πλεον υπευθυνοι και ικανοι να διορθωσουμε τα οποια λαθη κληρονομησαμε.[/COLOR]

---

Αν οι γονεις ειναι τα 2 μισα της ψυχης του παιδιου, το ιδιο το παιδι σαν υποσταση που βρισκεται? η προσωπικοτητα του? στοχος δεν ειναι η αναδειξη του παιδιου κ η προστασια του, η εξασφαλιση των προυποθεσεων εκεινων που θα το βοηθησουν να γινει αυτο που ειναι?

Αναμφισβητητα οι γονεις επηρρεαζουν πολυ ενα παιδι κ περνανε κομματια δικα τους σ αυτο, ομως αυτο τι σημαινει? Οτι το παιδι γι αυτον ακριβως το λογο πρεπει να αποφυγει την συγκρουση μαζι τους? Την αμφισβητηση? Ή ακομα ακομα την αυτοαμφισβητηση? Κι αν ναι για πιο λογο?Η αποφυγη της συγκρουσης ή των προστριβων ειναι ο στοχος? Ή η αυτοπραγματωση κ η ανεξαρτητοποιηση του?

Ναι, ο καθενας μας κανει οτι μπορει καλυτερο. Και οι γονεις οτι καλυτερο μπορουν κ ξερουν. Αυτο ομως τι σημαινει? Πώς καποιοι με αλλοθι την δικη τους ασχημη παιδικη ηλικια μπορουν να πατανε στις ζωες και τις ψυχες των αλλων? ή εχουν ελαφρυντικο για οποιαδηποτε κακοποιητικη πραξη ή πραξης αγνοιας και αδιαφοριας?ή τα θυματα πρεπει να ψυχαναλυσουν τον θυτη? ποσο μαλλον να υποθεσουν οτι υποφερει μεσα του κ γι αυτο προχωρα σε τετοιες πραξεις? γιατι πρεπει να τον αφορα κατι τετοιο κ να μπει και σε μια αλλη διαδικασια? της συγχωρησης ή καταννοησης του? Σαφως ολοι καπως εχουμε μαθει. Ειμαι σιγουρη ομως πώς ολοι γνωριζουμε ανθρωπους που εμαθαν πολυ ασχημα πραγματα σε μικρες ηλικιες μα ως ενηλικες αναλαμβανοντας τις ευθυνες τους μπορεσαν να προχωρησουν σε αλλους δρομους, πιο καθαρους. Αν ψαχνουμε για δικαιολογιες, ναι τοτε ολα δικαιολογουνται. Αλλα αυτο σημαινει πώς γινονται ολα αποδεκτα μεσα μας επειδη εχουν μια λογικη εξηγηση? Κ το συναισθημα μας, που παει? Περιπατο?

Οπως κ να χει, και επειδη το θεμα μας εδω ειναι νομιζω η κακοποιηση γνωμη μου ειναι οτι ο στοχος θα πρεπε να ειναι το να νιωσει καλυτερα με την παροδο των χρονων το θυμα. Να αισθανθει οτι δεν φταιει κ να απαλλαγει απο τα οποια συναισθηματα ενοχης, ντροπης, βαρους κ τυψεων. Κατα τη γνωμη μου η συγχωρεση στον θυτη κ οτι αυτη συνεπαγεται δεν ειναι ο στοχος. Ειναι το κερασακι στην τουρτα. Σε οποιον αρεσει, το κοτσαρει. Σε οποιον παλι δεν του κανει η γευση, δεν το περιλαμβανει καν.

Σε οτι αφορα την ελευθερια που με ρωτας κ κατα ποσο ο σημερινος ανθρωπος ειναι ελευθερος πραγματικα, θεωρω οτι ο ανθρωπος σημερα ειναι ελευθερος οσο παλευει γι αυτην. Και οτι ολοι οι αγωνες ανεξαρτητα απο την καταληξη τους εχουν αγωνιστηκοτητα, εχουν καρδια αρα κ τα συστατικα που απαιτουνται για την ελευθερια κ οχι για την απαθεια ή την μιζερια.
Ο σημερινος ανθρωπος μπορει να ναι μοναχικος,μπορει να ξαναχτισει κ γεφυρες. Αλλα χωρις αγωνες δεν γινεται τιποτα. Τα αβιαστα θα ρθουν κι αυτα, αλλα μετα την κατακτηση της εσωτερικης μας γαληνης.

Αν οι γονεις ειναι τα 2 μισα της ψυχης του παιδιου, το ιδιο το παιδι σαν υποσταση που βρισκεται? η προσωπικοτητα του?
Mε τη φράση 'τα δύο μισά' εννοώ τα πρώτα πρότυπα και τα ισχυρότερα. Βάσει αυτών δομείται η βασική του προσωπικότητα. Και όταν το παιδί ειναι θυμωμένο με τους γονείς του διαρκώς (πχ δεν τους μιλα, διαρκως τσακωνεται κτλ) τοτε κατα την αποψη μου δεν μπορει να ευτυχισει στην ζωη του.

Αναμφισβητητα οι γονεις επηρρεαζουν πολυ ενα παιδι κ περνανε κομματια δικα τους σ αυτο, ομως αυτο τι σημαινει? Οτι το παιδι γι αυτον ακριβως το λογο πρεπει να αποφυγει την συγκρουση μαζι τους? Την αμφισβητηση? Ή ακομα ακομα την αυτοαμφισβητηση? Κι αν ναι για πιο λογο?Η αποφυγη της συγκρουσης ή των προστριβων ειναι ο στοχος? Ή η αυτοπραγματωση κ η ανεξαρτητοποιηση του?
Η ανεξαρτησία του παιδιού τι σχέση δεν είναι απαραίτητο να περνάει μέσα από την σύγκρουση με τους γονείς κατά τη γνώμη μου.

Η αμφισβήτηση των λεγομένων των γονιών είναι όπως η αμφισβήτηση των πραγμάτων γύρω μας - μια φυσιολογική εξέλιξη στην πορεία κατανόησης του κόσμου.
Η σύγκρουση δεν ειναι προυπόθεση ούτε της ωρίμανσης ούτε της κατανόησης του κόσμου πιστεύω.

Ναι, ο καθενας μας κανει οτι μπορει καλυτερο. Και οι γονεις οτι καλυτερο μπορουν κ ξερουν. Αυτο ομως τι σημαινει?
Για μένα σημαίνει ότι το παιδί θα τους αγαπάει παρά τα λάθη που έκαναν στην ανατροφή τους. Και ότι αν το παιδί πλεον ως ενηλικος εχει προβληματα στην ζωή του, τότε αντί να κατηγορήσει τους γονείς του (φερόμενο στην ουσία σαν μικρό παιδί που δεν έχει ενηλικιωθει) προτιμότερο ειναι να αναλάβει τις ευθύνες του , διοτι στην ουσια ο θυμος προς τους γονεις δεν ειναι τιποτα αλλο απο μια προσπαθεια επιρριψης ευθυνων για την τωρινη κατασταση του ως ενηλικου.

Πώς καποιοι με αλλοθι την δικη τους ασχημη παιδικη ηλικια μπορουν να πατανε στις ζωες και τις ψυχες των αλλων? ή εχουν ελαφρυντικο για οποιαδηποτε κακοποιητικη πραξη ή πραξης αγνοιας και αδιαφοριας?ή τα θυματα πρεπει να ψυχαναλυσουν τον θυτη? ποσο μαλλον να υποθεσουν οτι υποφερει μεσα του κ γι αυτο προχωρα σε τετοιες πραξεις?
Sofia, και τι θα κερδίσει το θύμα όντας οργισμένο με τον θύτη; Η οργή αυτή τι κέρδος θα του αποφέρει μακροπρόθεσμα;

Αλλα αυτο σημαινει πώς γινονται ολα αποδεκτα μεσα μας επειδη εχουν μια λογικη εξηγηση? Κ το συναισθημα μας, που παει? Περιπατο?
Η έννοια της αποδοχής για μένα είναι συναισθηματική αποδοχή. Αυτό εννοώ ως 'αποδοχή' . Η λογική αποδοχή δεν συμβαδίζει με την συναισθηματικη αποδοχη. Επομενως η αυτογνωσια και η 'ψυχαναλυση' του θυτη, στοχο εχει την κατανοηση, την γνωση που θα οδηγησει στην πραγματικη συγχωρεση.

γνωμη μου ειναι οτι ο στοχος θα πρεπε να ειναι το να νιωσει καλυτερα με την παροδο των χρονων το θυμα. Να αισθανθει οτι δεν φταιει κ να απαλλαγει απο τα οποια συναισθηματα ενοχης, ντροπης, βαρους κ τυψεων. Κατα τη γνωμη μου η συγχωρεση στον θυτη κ οτι αυτη συνεπαγεται δεν ειναι ο στοχος.
Όταν κάποιος απαλλαγεί από συναισθηματα ενοχης, ντροπης, τυψεων, βαρους, στην ουσία διατηρει ενεργο θυμο προς το θυτη; Δεν ειναι σαν να εχει συγχωρεσει το θυτη; Διοτι οταν δεν εχεις συγχωρεσει καποιον, τοτε εισαι θυμωμενος και ζητας εκδικηση. Ενας ομως που πλεον νιωθει λιγοτερο πονο, αισθανεται οτι μπορει να προχωρησει μπροστα και ετσι να βρει την ευτυχια του (ερωτας κτλ) αντι να αναλωνει ενεργεια σε ενεργο θυμο μεσα του.

Ο σημερινος ανθρωπος μπορει να ναι μοναχικος,μπορει να ξαναχτισει κ γεφυρες. Αλλα χωρις αγωνες δεν γινεται τιποτα. Τα αβιαστα θα ρθουν κι αυτα, αλλα μετα την κατακτηση της εσωτερικης μας γαληνης.
Υπήρχε ποτέ περίοδος ανελευθερίας συναισθηματικής; Είτε είχαν τυραννία, είτε δικτατορία είτε οποιοδήποτε άλλο καθεστώς - υπήρχαν και τότε δεσμοί μεταξύ των ανθρώπων, ίσως και πιο ισχυροί από τη σημερινή εποχή της άκρας μοναχικότητας (βλ facebook, κτλ) η οποία έχει οδηγήσει στην ραγδαία αύξηση της καταθλιψης, διαζυγίων, και τον άνθρωπο ακόμα πιο κοντά στην απομόνωση.

Αν βιώνουμε δυστυχία πραγματική σαν σύνολο, είναι η σημερινή εποχή όπου τα παιδιά δεν έχουν να παίξουν, οι ρυθμοι ζωης και το στρες σκοτώνουν , και η μοναξιά στις ανθρώπινες σχέσεις χτυπάει κόκκινο.