Bd, το ζήτημα είναι πως το περιβάλλον σου σε διδάσκει πως μπορείς να τη βγάζεις πάντα λάδι δίνοντας το ελάχιστο και λαμβάνοντας το πολύ.
Νομίζω μάλιστα πως όσο κι αν χτυπιέσαι, ο πατέρας σου δε σου δίνει παρά λανθασμένα μηνύματα και πρότυπα συμπεριφοράς.
Ας δούμε τι έγραψες πάνω σ' αυτό:
"ό,τι και να κάνω ο πατέρας μου με υποστηρίζει"
Σε υποστηρίζει λόγω των ενοχών του για την πρότερή του συμπεριφορά. Και περνά στο άλλο άκρο, δικαιολογώντας και παίρνοντας το μέρος σου κάθε φορά.
Ξέρεις πως έχεις έναν σύμμαχο στο σπίτι που δε σε κρίνει ποτέ, δε σε μαθαίνει τι σημαίνει ενηλικίωση. Μένοντας παιδί λοιπόν, απολαμβάνεις κάποια από τα προνόμια ενός παιδιού "αχ το καημενούλι, δεν ξέρει ακόμη"
Το ότι σου λέει πως έχει εναποθέσεις τις ελπίδες του πάνω σου, μου λέει ότι κάνει διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά του. Σου παραχωρεί το ρόλο της μικρής του
πριγκίπισσας και σε σκατομαθαίνει (γαλλιστί). Ξεχωρίζει τα παιδιά του. Δε σας διδάσκει να μοιράζεστε, ούτε να είστε συνοδοιπόροι στη ζωή με την αδερφή σου.
Νο κόμεντς δλδ. Πώς να μη μαλλιοτραβιέστε, αφού έχετε μπει σε ένα τριπάκι ανταγωνισμού, με άνισες συμπεριφορές πατρικές, με αδικίες και ανισομέρειες.
Μετά, αφού είσαι το χαιδεμένο παιδί, το χρυσό κορίτσι, γιατί να συμμετέχεις στις ευθύνες ενός σπιτιού? Ένα σπίτι είναι ένα μικροπεριβάλλον, που απαιτεί κάποιο είδος συνεργασίας και συμμετοχής στα βάρη, στις υποχρεώσεις του. Ζείτε τέσσερα άτομα εκεί, αν οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας έχουν ανατεθεί ώστε η μία να σκέφτεται χορό και μπάφο και τατού, ενώ οι άλλοι πλύσιμο και σιδέρωμα και λάντζα, τότε σίγουρα κάποιοι από εσάς είναι οι ριγμένοι.
Ούτε εγώ λατρεύω τις δουλειές του σπιτιού, αλλά το μερτικό μου το κάνω, και σε όσα δεν είμαι καλή φροντίζω να μοιράζονται έτσι που να κάνω άλλα σε διαφορετικούς τομείς για να αναπληρώνω τη δική μου μερίδα και να σταθμίζεται η κατάσταση. Δε θα μπορούσες να βρεις τι σου είναι πιο αγαπητό και να το αναλάβεις εσύ, να ξεκουράσεις και τη μητέρα σου λίγο? Μία πρόταση. Να βγεις λίγο από το σκεπτικό "θέλω να τη βγάζω πάντα τσάμπα"
Και το ίδιο κάνεις και με το αγόρι σου. Γράφεις το εξής:"με φροντίζει και τα κάνει όλα εκείνος"
Πώς γίνεται ρε συ να είσαι περήφανη για κάτι τέτοιο? Δε νιώθεις άβολα με αυτό? Οκ, αυτός σου έχει αδυναμία. Εσύ πρέπει να πατάς πάνω στην αδυναμία αυτή για να σου φέρεται σα να είσαι από ζάχαρη?
Γενικά, ένα κάρο από όσα έχεις αναφέρει δείχνουν προς την κατεύθυνση της μη ανάληψης ευθυνών. Και στο σπίτι και στη σχέση σου και στον εαυτό σου, δε θέλω να μεγαλώσω, δε θέλω να κάνω δουλειές, θέλω να με φροντίζουν (χωρίς να φροντίζω γω όμως), είμαι ανώτερη, όλοι με αγαπάνε ό,τι κι αν κάνω, θέλω άτομα να ασχολούνται μαζί μου. Μπάρμπι ντολ είσαι ρε? Ή broken τελικά? :P
Από τη μια δηλαδή γράφεις πως "στη δίνει η τόση αποδοχή" αλλά και δεν κάνεις τίποτε για να κερδίζεις την αποδοχή αυτή, όχι να σου παραχωρείται #γιατί έτσι#.
Πόσο ρεαλιστικό είναι δλδ αυτό που ζητάς? "θέλω να είμαι άτομο να ασχολούνται μαζί μου και να με φροντίζουν"
Τα έχεις κατασκευάσει έτσι που να εξυπηρετείται μία διαστρεβλωμένη σου ανάγκη για παιδικότητα. Θες δε θες μεγαλώνεις ντολ. Αυτή είναι η αλήθεια.
Θες να ζεις με μαριονέττες ή με ανθρώπους που να μοιράζεσαι μαζί τους ισότιμα χαρές και λύπες? Υποχρεώσεις και δικαιώματα?
Ο κόσμος που πλάθεις δεν υπάρχει. Μη διαιωνίζεις τέτοια σενάρια, δε σε βοηθούν πρώτον να ισορροπήσεις και κατά δεύτερον να πας κάπου πιο αληθινά τον εαυτό σου.
