Απόγνωση...

Quote:

---

Originally Posted by serena

αγγελικουλα καλημερα..

θα ειναι χαζο να σου πω να μην στεναχωριεσαι..οποτε δεν...
θα περασει ομως καποια στιγμη και ισως ερθει και μια πιο δυνατη αγαπη στο μελλον..
να εχεις κοντα σου τους δικους σου ανθρωπους και να κανεις πραγματα για τον εαυτο σου ωστε να περασει αυτη η μεταβατικη περιοδος λιγοτερο επωδυνα..
απο οσα διαβασα πιστευω οτι και ο φιλος σου εκανε τραγικα λαθη στην διαρκεια της σχεσης σας,τα οποια σε ενα βαθμο προσπαθησε να τα χρεωσει σε εσενα αλλα αυτο θα το αντιληφθεις καλυτερα οταν περασει η περιοδος του πονου..

---

serena, ο πόνος είναι απίστευτος,ούτε σήμερα το βράδυ μπόρεσα να κοιμηθω και όλο στιφογυρνούσα και έτρεμα...
Μιλήσαμε χθες για λίγο Και μου είπε φριχτά λόγια (όχι βρισιές) αλλά μίλησε πολύ σκληρά, σαν να του έκανα όλο αυτό τον καιρό εγώ πολύ κακό που ήταν μαζί μου, ότι δεν του εδωσα τίποτα (εγώ, που τον αγαπούσα όσο τίποτα) και γενικότερα τα περιέγραψε όλα σαν ένα απίστευτο μαρτύριο και ότι επιτέλους είναι ευτυχισμένος που ξέφυγε από μένα. Δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο πόνεσα. Οταν λεει έλεγε πως ήταν ευτυχισμένος, το έλεγε επειδή είχε "πείσει" τον εαυτό του να είναι ευτυχισμένος για το χατήρι μου, επειδή με αγαπούσε πολύ. Και άλλα τέτοια...
Η οικογένειά μου από την άλλη δεν μπορεί να με καταλάβει. Νομιζουν πως θα έπρεπε να είμαι θυμωμένη μαζί του και όχι να κάθομαι και να στεναχωριέμαι, οπότε με επικρίνουν συνέχεια. Από την άλλη, όσο να'ναι είναι μια βοήθεια αυτές τις μέρες μιας και δεν είμαι μόνη στο σπίτι αλλά μένω μαζί τους.
Ομως σε λίγες ημέρες επιστρεφω στην πολη που ζω και εργάζομαι, και εκει θα μένω στο σπίτι μας με τις χιλίαδες αναμνήσεις που προς το παρόν μου είναι πολύ δύσκολο να αλλάξω μιας και είναι ιδιόκτητο.:( Πώς θα τα καταφέρω βρε παιδιά;;;;

Remedy, έχεις δίκιο σε όσα λες, απλώς ανάμεσα σε όλα αυτά, κατά καιρούς, εδειχνε για λίγο έναν πιο "γλυκό" ευατό, ήταν κάποιες στιγμές ο παλίος καλός, αυτός που είχα αγαπήσει, και γι' αυτό είχα μέσα μου απειροελάχιστες μεν, ελπίδες δε, ότι μπορεί να το μετανιώσει, που όμως τώρα διαλύθηκαν...

μην μπεις στο τρυπακι να σε γεμιζει ενοχες για δικες του πραξεις και συναισθηματα...μεγαλος αντρας ειναι,ας αναλαβει τις ευθυνες του..ηταν δικο του προβλημα που καθοταν μαζι σου ενω δεν ηθελε και κρυβεται πισω απο σενα λες και τον αναγκασες να μεινει μαζι σου τοσα χρονια..ευτυχως που βγαινει απο την ζωη σου...δεν ειναι αντρας, ειναι ανδρεικελο και πιστεψε με.. χαρη σου κανει που χωριζετε..

η οικογενεια σου υποθετω ανησυχει για σενα και για αυτο σε πιεζει να θυμωσεις...λαθος τους...αλλα θα σου προκυψει και ο θυμος στην πορεια και θα παρεις ωθηση να το ξεπερασεις...
δεν θα καθεσαι μονη σου να κλαις...θα βρεις ενδιαφεροντα να απασχολεισαι και να ξεχνιεσαι...
επισης μηπως η ηρθε η ωρα να κανεις μια ανακαινιση/ανανεωση στο σπιτι..?ειχατε τις αναμνησεις σας αλλα απο δω και στο εξης θα δημιουργησεις νεες αναμνησεις που μπορει να ειναι και καλυτερες...

μεταξυ μας..αν θυμωσα εγω τοσο με αυτα που σου ειπε..σκεψου τι θυμο θα νιωσεις εσυ οταν θα φευγει σιγα σιγα ο πρωτος πονος..σκεψου τι ωθηση θα παρεις για να τον ξεπερασεις...δεν σε φοβαμαι και δεν ανησυχω..ειλικρινα..θα το ξεπερασεις..σου αξιζουν πολυ καλυτερα απο μια συμβατικη σχεση με ενα δειγμα ανδρα που δεν μπορει να παρει ουτε μια πρωτοβουλια για τον εαυτο του και τα ριχνει ολα στους αλλους...και αν νιωσεις την αναγκη οταν επιστρεψεις να δεις εναν ειδικο,μην διστασεις..δωσε την ευκαιρια στον εαυτο σου να το περασει οσο πιο ανωδυνα γινεται γιατι δεν σου αξιζει και ουτε αυτου του αξιζει να πιασεις πατο...

Aggelik, οπως εγινε με τοσα αλλα δυσκολα που θα εχεις περασει στη ζωη σου, ενα ειναι σιγουρο, οπως και εκεινα, ετσι και αυτο, θα περασει.. Και μην ξεχνας, καλυτερα μια σχεση με εναν ανθρωπο που θα σε θελει και θα ειναι ειλικρινης μαζι σου, παρα με καποιον που κοροιδευει και τον ιδιο του τον εαυτο.. Κι αυτη την ωραια σχεση θα την βρεις μονη σου, οποτε χρειαζεσαι το διαζυγιο!!

Αγγελική,
Παιρνάς το δύσκολο στάδιο του χωρισμού.
Δες το και λίγο αισιόδοξα> Μέσα από όλη αυτη την τραυματική εμπειρία έγινες πιο σοφή, αυτό θα σε βοηθήσει στο να κανεις στη συνέχεια τη σωστή επιλογή, που θα ναι η σχεση ζωής για σενα. Είσαι νέα κοπέλα, δε σε πήραν τα χρόνια. Και ευτυχώς δεν εχεις παιδί μαζί του, θα ταν πολύ δύσκολα τα πραγματα τότε. Μέσα από την τραυματική σου εμπειρία ωρίμασες και ξερεις τωρα τι ζητάς από καποιον και πως να επιλέγεις.

Αυτός φαίνεται να ναι αποφασισμένος για το χωρισμό που πάει να πει, ποτε δε σ΄αγάπησε πραγματικά, μπορεί να σε βλεπε όλα αυτά τα χρόνια σαν ένα συμβιβασμό που ήθελε καποτε να ξεφορτωθεί κι ας σου δινε ωραίες στιγμες. Αν συνεχίσεις μαζί του δυστυχισμενη θα σαι. Προσπάθησε να φανείς δυνατή, παιρνάς την πιο δύσκολη φάση.

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας, με βοηθάτε πολύ, εξάλλου είστε οι μοναδικοί στους οποίους μπορώ να μιλήσω να κα εκφράσω ακριβώς αυτά που νιώθω ελεύθερα, χωρίς να φοβάμαι απολύτως τιποτα.
Εχετε δίκιο σε όλα αυτά που λέτε, το αναγνωρίζω κι εγώ όταν σκέφτομαι λογικά.
Δυστυχώς όμως, αν και η λογική λέει (όπως λένε και οι γονείς μου) ότι πρέπει να θυμώσω τόσο πολύ μαζί του που να μη θέλω να τον δω στα μάτια μου, δυστυχώς σε εμένα κυριαρχεί (και πάντα κυριαρχούσε) το συναίσθημα.
Ακόμα και όταν μου έλεγε εκείνα τα πολύ σκληρά λόγια, έβλεπα το πρόσωπό του και δεν τον αποστρεφόμουν, έβλεπα (δυστυχώς) το πρόσωπο που αγαπάω πολύ να μου μιλάει σκληρά. Εξάλλου συνειδητοποίησα πως όλη την ενήλικη ζωή μου την έχω περάσει μαζί του - όσο να'ναι μόνο αυτό από μόνο του είναι μια πολύ δυνατη συνήθεια.
Δυστυχώς για εμένα, ενώ πάντα ήμουν κλειστός χαρακτήρας, και ακόμα και μαζί του στην αρχή ήμουν πολύ επιφυλακτική, φοβόμουν μην με πληγώσει και πάντα κρατούσα μια "πισινή". Όμως, με τα λόγια (και πράξεις) υπερβολικής αγάπης του, με έπεισε τελικά και ιδιαίτερα μετά το γάμο "παραδώθηκα" εντελώς και ήμουν σίγουρη πως είμαι πολύ τυχερή και πως θα φτιάξω με υπέροχη οικογένεια με έναν υπέροχο άνθρωπο. Ηταν τόσα πολλά τα όνειρα που κάναμε μαζί... για τα παιδιά μας... για το σπίτι μας... για εμας...
Γι' αυτό τωρα ρε παιδιά πάω να τρελαθώ και δεν το χωράει ο νους μου! Σκέφτομαι συνέχεια όλα αυτα τα ΚΟΙΝΑ όνειρα που κάναμε και δεν μπορώ να καταλάβω πως φτάσαμε σε αυτό το σημείο να μην με αντεχει. :(

Οσο για το σπίτι... το δωμάτιο που με πονάει πιο πολύ είναι η κρεβατοκάμαρα, η οποία (απο οικονομικής άποψης κυρίως) δυστυχώς δεν αλλάζει πολύ εύκολα...

ξερεις, και ο θυμος συναισθημα ειναι, που λες οτι εισαι συναισθηματικη. Απλα πονας τοσο που δε μπορεις να θυμωσεις. Οταν καποιος σφαδαζει στο εδαφος και δεν ξερει απο που του ηρθε το ξαφνικο χτυπημα, δεν προλαβαινει να θυμωσει, αλλα μαλλον να στεναχωρεθει και να τα βαλει με την κακη του τυχη. Παντως ξεπερνιουνται αυτα.. Ενας φιλος μου χωρισε περυσι τον μαρτη, τον παρατησε η κοπελια ετσι ξαφνικα, ηταν τρια χρονια μαζι, συγκατοικουσαν και το πηγαιναν για γαμο. για 3 μηνες την παρακαλαγε, κοιμοταν κανα διωρο καθε τρεις μερες, και ειχε πιει μια νταλικα βοτκες. Δεν ετρωγε και ειχε χασει 12 κιλα. Μετα το καλοκαιρι μου τα ειπε και ξαλαφρωσε, γιατι μεχρι τοτε δεν μιλαγε σε κανεναν, ελπιζοντας οτι θα τα ξανβρουνε δεν του αρεσε να ακουει "χωρισες παρτο χαμπαρι" που του λεγανε οι αλλοι. Συνηλθε σιγα σιγα αρχισε να κοιμαται και να βγαινει με κοπελες, και να λεει δοξα τω θεο που δεν ειχαμε παντρευτει και κανει παιδια γιατι δε θελω τα παιδια μου να ειναι απο διαζευγμενους γονεις, κι αυτη τοσο τρελη που ειναι δε θα με αφηνε να τα βλεπω καν...

carrie,
μακάρι να μπορέσω κι εγώ να το ξεπεράσω όπως ο φίλος σου, αλλά από ότι βλέπω κάθε μέρα είναι και χειρότερα, όχι καλύτερα :(
Τα όνειρα είναι βασανιστικά, μέρα με τη μέρα χειρότερα. Και αν ο φίλος σου έκανε μήνες να αρχίσει να ξεπερνάει 3 χρόνια σχέσης, εμένα πόσο θα μου πάρει με τα 18;;;
Τώρα με έχει πιάσει κρίση... κρίση ζήλειας! Τον φαντάζομαι να αγκαλιάζει άλλη με τον τρόπο που αγκάλιααζε εμένα, να λέει γλυκόλογα σε άλλη, να φιλάει άλλη ακριβώς με τον τρόπο που με φιλούσε και τρελάινομαι, δεν μπορώ... :(
Η δε πόλη που ζω, επειδή είναι μικρή, είναι η ίδια γεμάτη αναμνήσεις με αυτόν! Εχουμε πάει μαζί σε όλα τα (λιγοστά) καφε, μπαράκια, εστιατόρια. Όπου και να πάω οι αναμνήσεις με κηνυγάνε, ακόμη και τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο μου τον θυμίζουν, οι γειτονιές. Και το καλύτερο;;;; Αυτός μετά από όλα αυτά μετακομίζει, φεύγει από την πόλη αυτή! Πάντα στην ζωή του ήταν πολύ τυχερός, όλα του έρχονταν βολικά, αντίθετα με εμένα, και τώρα του δώθηκε ευκαιρία με τη δουλειά και θα κατέβει μόνιμα μάλλον Αθήνα... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩΩΩΩΩ!!!!

Επίσης συνέχεια έρχονται στο μυαλό μου από τη μια τα σκληρα λόγια ότι πλέον με βλέπει ως φίλη και όχι ερωτικά και από την άλλη οι βραδιές μεγάλου πάθους που είχαμε αρκετές φορες και λεω "δεν είναι δυνατόν!!!".
Ρε παιδιά δεν πάω καλά... Και όσο και να προσπαθώ να διώξω τις σκέψεις αυτές από το μυαλό μου και να ασχοληθώ με κάτι άλλο, αυτές έρχοται ξανά και ξανα και ξανά...

Αγγελική, καταλαβαίνω απόλυτα τα συναισθήματα που περιγράφεις. Και ναι, είναι πολύ δύσκολο να θυμώσεις και να αποστασιοποιηθείς. Όντως μια ξαφνική μεταστροφή ενός ανθρώπου που με λόγια και πράξεις συμμετείχε σε μια ερωτική και συντροφική σχέση, είναι δύσκολο να τη διαχειριστούμε, ειδικά όταν ήταν τη στιγμή που τα πράγματα φαίνονταν ήρεμα και προσδοκούσες ότι θα γινόταν ένα ακόμα βήμα. Για τις αποφάσεις όμως που παίρνουμε, είμαστε εμείς οι ίδιοι αποκλειστικά υπεύθυνοι. Κι αν έμεινε μαζί σου έστω επειδή συναινούσε τόσα χρόνια, αυτό ήταν δική του ανάγκη και δεν το έκανε για χατήρι σου. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν σε ήθελε και δεν σε αγαπούσε. Μην δέχεσαι όλη την ευθύνη, ούτε την ακύρωση όσων συναισθημάτων και καταστάσεων βιώνατε μαζί. Δέξου ότι για δικούς του λόγους αποφάσισε να απομακρυνθεί. Συζήτησε το με φίλους, εδώ, με έναν ειδικό και αφού οι κινήσεις του δείχνουν οριστικές, κόψε επαφές μαζί του. Τώρα υπερισχύει το σοκ και η θλίψη, αλλά όχι, δεν θα πάρει άλλα τόσα χρόνια να το ξεπεράσεις :)

Όλα τα έχει ακυρώσει, τα πάντα...
Σήμερα το πρωι είχα κάποιο (λίγο) εκνευρισμό, ο οποίος δυστυχώς μου έφυγε και τη θέση του τώρα έχει πάρει η απελπισία.
Δε θέλω, δε μπορώ να κανω τίποτα, μόνο να είμαι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο και να κοιμάμαι. Μακάρι να μπορούσα να κοιμάμαι συνέχεια για μέρες!
Μακάρι να υπήρχε τουλάχιστον ενας οδηγός επιβίωσης, βήμα-βήμα, μέρα-μέρα να μου δίνει κάποιες οδηγίες για να το ξεπεράσω.
Ειλικρινά αισθάνομαι σαν να είμαι στον ωκεανό. Είναι βράδυ και κάνει κρύο και έχω κουραστεί να προσπαθώ να πασχίζω για να παραμείνω ζωντανή και θέλω να εγκαταλέιψω την προσπάθεια, να τα παρατήσω όλα και ό,τι γίνει έγινε! Ετσι ακριβώς αισθάνομαι τώρα...
Και σε λίγες μέρες επιστρέφω στη δουλειά μου και στην πόλη μου. Πώς θα μπορέσω να συγκεντρωθώ να δουλέψω; Μου φαίνεται αδύνατον!

μπορεις να προσπαθησεις να μην το σκεφτεσαι. καθε φορα που πας να σκεφτεις αυτον, σκεψου κατι αλλο, κανε ενα ονειρο. Αντικατεστησε σιγα σιγα τις αρνητικες σκεψεις με αλλες θετικες. Αυτος ειναι ενας οδηγος επιβιωσης..

..εγώ θα σου έλεγα να πας σε έναν ειδικό...έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου και είναι πολύ δύσκολο να τον κάνεις μόνη σου...:)

Ναι, το αποφάσισα, θα απευθυνθώ σε ειδικό.
Βέβαια όπως σας είπα μένω σε μικρή πόλη και όσο μπόρεσα να ψάξω δεν βρήκα και πολλές επιλογές - ούτε κάποια σύσταση για κάποια από αυτές.
Θα πάω όμως σε κάποιον μόλις επιστρέψω, έστω χωρίς να έχω κάποιες συστάσεις, θέλω να πιστεύω πως από το να είμαι εντελώς μόνη μου σε όλο αυτό, σίγουρα έστω και λίγο θα με βοηθήσει.

Α, και μια βασική ερώτηση (είμαι και λίγο άσχετη...) πιστεύετε πως καλύτερα να απευθυνθώ σε ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο; Και οι συνεδρίες πόσο περίπου κοστίζουν;

Εντωμεταξύ, την τελευταία φορά που μιλήσαμε, ο άλλος όντως παραδέχτηκε πως ένας από τους βασικότερους λόγους που πήγαινε (και πηγαίνει) στον ψυχολόγο είναι για να πονέσει λιγότερο που θα χωρίσουμε και όχι (όπως πίστευα εγώ το ζώον!) για να λύσει τα προσωπικά του προβλήματα έτσι ώστε η λύση αυτών να βοηθήσει το γάμο μας... Και εδώ έρχομαι για μια ακόμα φορά και εξεγείρομαι!!! Όταν δηλαδή ο ψυχολόγος άκουσε αυτά που του είπε (και που είπε σε εμένα) αντί να προσπάθήσει να τον φέρει στα συγκαλά του του εδωσε και τις ευλογίες του;;;; Δεν μπορώ να το καταλάβω...

Τα συγκαλα του ποια ειναι; να μεινει στο γαμο σας ενω δεν ηταν ευτυχισμενος και κοροιδευε εσενα αλλα και τον εαυτο του πανω απο ολα? να συνεχισει να πιεζεται και να προσπαθει για αλλα 18 χρονια; Και μετα;
Και η κοπελα του φιλου μου που σου περιεγραψα παραπανω ειχε αριχσει να πηγαινει σε ψυχολογο λιγους μηνες πριν τον χωρισει. Δεν αισθανοταν καθολου καλα. Αυτοι οι ανθρωποι δεν αισθανονταν καλα πριν, εσυ κι ο φιλος μου μετα, αλλα και τα δυο περνανε

Αυτό που γράφεις Αγγελική, είναι ένα συνηθισμένο παράπονο/θυμός απέναντι στον ψυχολόγο...το μέλος του ζευγαριού που έμεινε έξω από τη διαδικασία και τις αποφάσεις και υφίσταται το βάρος ενός ανεπιθύμητου χωρισμού, αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να μην 'συνήλθε' μέσα από τις συνεδρίες ο σύντροφος και σκέφτεται ότι μάλλον απλά πήρε και τις ευλογίες του ψυχολόγου για να φερθεί όπως φέρθηκε. Επειδή είναι η δουλειά μου και έρχονται πολύ συχνά άνθρωποι με τέτοιου τύπου θέματα στο γραφείο, θα ήθελα να σου πω ότι καταρχήν, ένας άνθρωπος που έρχεται μόνος για συνεδρίες, έρχεται πάντα για τον εαυτό του. Το ποιες θα είναι οι συνέπειες για τις σχέσεις του, είναι κάτι που δεν μπορεί να προκαθοριστεί, αλλά οπωσδήποτε δεν το αποφασίζει ο ψυχολόγος. Ο ρόλος του ειδικού είναι διευκολυντικός και καθοδηγητικός στην προσπάθεια του ατόμου να ξεκαθαρίσει τις δικές του σκέψεις, συναισθήματα, επιλογές (και τις συνέπειές τους).

Επίσης, σκέψου ότι ένας γάμος αποτελείται από δύο άτομα. Αν θέλουμε να έχουμε ξεκάθαρο στόχο 'να βοηθηθεί' ο γάμος, χρειάζεται να συμμετέχουν κι οι δύο σύντροφοι κοινή συναινέσει στην προσπάθεια, είτε με είτε χωρίς τη συνδρομή ενός ειδικού. Ο άντρας σου όμως, είχε αποφασίσει να θέσει προτεραιότητα τον εαυτό του και έκρινε πως αυτό είχε ανάγκη. Ξέρω ότι πολλοί θα ήθελαν να είχε τη δύναμη ο ψυχολόγος να 'συνεφέρνει' τους ανθρώπους με τρόπο που κανένας δεν θα στεναχωριέται και όλες οι σχέσεις θα διατηρούνται. Κι εγώ η ίδια πολλές φορές έχω ευχηθεί να υπήρχε κάποια καλή νεράιδα και να 'συνεφέρει' ανθρώπους που με πλήγωσαν, αλλά όπως καταλαβαίνεις...δυστυχώς δεν γίνεται. :)