Quote:
Originally posted by anitak
explorer, γνωρίζω τη διαφορά μας αυτή αλλά στην περίπτωσή μου ο λόγος που το ζήτησα εγώ και όχι εκείνος είναι ακριβώς ότι είμαι πιο αποφασιστική. Ο σύζυγος μου θα μπορούσε πιθανότατα να τρενάρει για όλη του τη ζωή μια κατάσταση που δεν ωφελούσε ούτε τον ίδιο. Μάλιστα δεν σου κρύβω ότι εξαιτίας του γεγονότος ότι ήμουν άνεργη και εντελώς αποκομμένη από τον έξω κόσμο -χωρίς ίχνος κοινωνικής ζωής- στην αρχή ο τρόμος του διαζυγίου με λιποθυμούσε. Είχα φτάσει να βαλω τα κλαματα στο σούπερ μάρκετ όταν πρωτοαναγκάστηκα να ψωνίσω εγώ για το σπίτι [μεχρι τοτε τα ειχα ολα στο χερι] ή όταν μαθεύτηκε στη μικρή κοινωνία που ζω η ειδηση του χωρισμού μας με όλες τις ευθυνες ριγμενες σε μενα. Για να μη σου πω πόσο έτρεμα για την αντιμετώπιση από την οικογένειά μου -την οποία τελικά αναγκάστηκα να ξεγράψω για τον τροπο που με πολεμησε. Όλα αυτά δεν τα λέω για να επιδείξω τα \"βασανα\" μου, αλλά για να εξηγήσω πως ακόμη και στα δυσκολότερα, ακόμη και όταν μου έλειψε ο ίδιος ο άντρας μου, δεν σκέφτηκα ποτέ να παίξω με τον πόνο του, προβάλλοντας πάνω του όλη μου την ανασφάλεια και την άγνοια του τί θέλω και ποια είμαι. Από τη στιγμή που τον αρνήθηκα ΜΙΑ φορά, θεωρώ ότι οφείλω να κρατήσω μια απόσταση σεβασμού στην ανεξάρτητη πορεία του, ακόμη κιαν ερθει η μέρα που θα καταριεμαι την ωρα και την στιγμή που τον άφησα.
anitak καλη μου...τη ζωη μου περιγραφεις???