-
Βρε, παιδιά... τώρα αλήθεια πήρατε πατριωτικά το να βρείτε ιστορικά στοιχεία για τις ψυχικές ασθένειες?!
Μέχρι το \'60, για να μη πω μέχρι και σήμερα σε ορισμένες κλειστές κοινωνίες ... έχουμε:
1. τον τρελό του χωριού
2. αυτόν που σεληνιάστηκε
3. αυτόν που τον \"χόρεψαν\" οι νεράιδες
4. ο \"δαιμονισμένος\"
και δεκάδες άλλες τέτοιες \"επιστημονικές\" εξηγήσεις διαφόρων παθολογικών και μη καταστάσεων...
Έχω ακούσει διάφορες ιστορίες από μεγαλύτερους σε ηλικία ανθρώπους που τις \"εξηγούσαν\" έτσι ή πια έλεγαν \"ποιος ξέρει τι συνέβει\" που μου θυμίζουν από εγκεφαλικά κι εμφράγματα μέχρι κι επιληψία!
Κι όσο για τις ψυχικές ασθένειες στις δύσκολες περιόδους της ιστορίας ... απορίας άξιο είναι το τι αποτελεί το \"ψυχικά υγειές\" στις συγκεκριμένες φάσεις! Το παράλογο, παράτολμο, ριψοκίνδυνο μπορεί να ήταν αυτό που αργότερα χαρακτηρίστηκε ηρωικό. ʼλλοι ζήσαν, άλλοι πεθάναν κι άλλοι έγιναν ήρωες. Τι το ψάχνετε?
Psy, μια προσωπική ερώτηση...
έχεις αρνηθεί ποτέ να αναλάβεις \"πελάτη\"- \"ασθενή\" γιατί έκρινες ότι δε το χρειαζόταν?
-
Και ποιος μπορει να θεσει τα ορια για εκεινον που πραγματικα χρειαζεται θεραπεια και για καποιον αλλο που μπορει να υπερβαλλει? Και αν στην δευτερη περιπτωση αυτος που υποτιθεται οτι ειχε κατα την αποψη του συμπτωματα φουνταρει απο το μπαλκονι ποιος θα αναλαβει την ευθυνη και ποιος μπορει να πει οτι πραγματικα δεν χρειαζοταν βοηθεια. Θελει τεραστια προσοχη και λεπτομερη αναλυση για να εξακριβωσει κανεις αν εστω και η υπερβολη που μπορει καποιος να εχει για την κατασταση του οδηγει καπου. Η διακυμανση στη σοβαροτητα της καταστασης κατα την ταπεινη μου γνωμη εχει να κανει με τη διαρκεια και τον τυπο της θεραπειας. Η ψυχοπαθολογια μικρη η μεγαλη δεν βρισκεται μονο στα συμπτωματα.... υπαρχουν σκεψεις, συμπεριφορες και εσωτερικα συναισθηματα που τα ατομα τα κρυβουν πολυ καλα μπροστα στους αλλους ....τουλαχιστο η δικη μου εμπειρια αυτο δειχνει. Και επιπλεον το πως νιωθει ο καθενας μονος του και τι πραγματα ειναι σε θεση να αντιμετωπισει ειναι εντελως υποκειμενικο. Οσο για την κατοχη και τις διαφορες διαταραχες αν υπηρχαν θα συμφωνησω οτι στη μαχη για την επιβιωση λιγη σημασια εχει αν εχεις καταθλιψη η παραληρημα. Ετσι καποιος/α που παρουσιαζεται με μελαγχολια η με καταθλιψη λογω ενος χωρισμου ... αυτο μπορει να κρυβει αλλες εσωτερικες συγκρουσεις και δυσλειτουργιες που απλα βγηκαν στην επιφανεια και ενεργοποιηθηκαν λογω αυτου. Το ιδιο με τις φοβιες που πολυ απλα οφειλονται σε ενα τραυμα ειτε συνειδητο ειτε υποσυνειδητο.
φιλικα
τεσσα
-
Βλέπω με ενδιαφέρον οτι το θέμα παραμένει ζωντανό (παρά τις δυσκολίες που έχω να το παρακολουθώ καθημερινά κ να απαντώ άμεσα)
Αντιλαμβάνομαι το κίνδυνο που ενέχουν ψευδείς δηλώσεις περί άσκησης επαγγελμάτων ψυχικής υγείας απο κατα φαντασίαν ειδικούς , ωστόσο όπως έχως ξαναπεί δεν υπάρχει κάποιος τρόπος κατοχύρωσης τουλάχιστον εδώ . Στο κάτω κάτω αυτό είναι κατι που το αντιμετωπίζουμε όλοι .
Αγγέλικα όπως το θέτεις σίγουρα δεν έχω αρνηθεί τη βοήθεια μου σε κανέναν (έφόσον το ζητάει).
Τελικά όμως δεν είναι , νομίζω , ο ειδικός που αναλαμβάνει αλλά ο ασθενής . Αναλαμβάνει το βάρος της απόφασης για αλλαγή και την ευθύνη που συνεπάγεται αυτό . Έτσι ενας τύπος ασθενούς απ αυτούς που συζητάμε συνήθως φευγει απο μόνος του αν δεν καταφέρει να αποσπάσει την επιθυμητη διάγνωση . Πολύ προσφιλής τρόπος αποφυγής (ο οποίος λειτουργεί πολύ ματαιωτικά ειδικά για νέους θεραπευτές) είναι το ΄τί να μας πείτε και σείς οι ψυχολόγοι? ή ακόμα ΄΄τό ξερα οτι ούτε εσείς θα με καταλάβετε ..΄΄ έτσι παρατάνε μόνοι τη θεραπέια . Να επαναλάβω οτι αναφέρομαι ένα ΟΡΙΣΜΕΝΟ τύπο ασθενους και ΔΕΝ μιλάω γενικά , ούτε βεβαια προσωπικά .
φιλιά σε όλους ...
