ηττα σε τι ?Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Printable View
ηττα σε τι ?Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Ηττα στο οτι 2 χρονια καταφερνα να βιωνω κρισεις πανικου - ψυχοσωματικα- και να μην εχω λυγισει ποτέ σε τετοιο βαθμο οπως εκεινη την στιγμη μαζι της.
Απογοητευτηκα με εμενα και ταυτοχρονα ειδα οτι δεν εχει διαθεση θετικη και φιλικη απεναντι μου.
πως λύγισες?Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Χε........ Ρεακι.......
- Λυγισα εκφραζοντας της οτι Εχω χασει τον ελεγχο και την εχω αναγκη -
Την ανταποκριση της δεν χρειαζεται να την ξανα γραψω.
Αυτή η εξάντληση είναι που φέρνει τα υπόλοιπα. Έχω προσπαθήσει πολύ στη ζωή μου να κάνω τον ψυχολόγο κάποιου άλλα είδα πόσο λάθος ήταν. Στη δική μου περίπτωση δεν εξαφανίστηκε κανείς, αλλά όσο πιο πολύ βοηθούσα, τόσο περισσότερο ζητούσαν. Δε μπορούσα να βάλω κανένα όριο στη βοήθεια που έδινα και κατέληγα με εξαρτητικές προς εμένα σχέσεις. Στην τελική και για αυτούς ήταν κακό γιατί βασίζονταν σε ένα στήριγμα που αποδείχθηκε πιο εύθραυστο από τους ίδιους. Ακόμα και όταν ήμουν χάλια, προσποιούμουν το βράχο για τους άλλους. Ούτε μελλοδραματισμοί ούτε τίποτα. Ήμουν και πάλι ο καλός easy-going μλκς. Και κατέληξα να σπάσω σε 1000 κομμάτια και κανείς να μη μπορεί να τα μαζέψει. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήθελα να τα μαζέψουν. Να ησυχάσω από τις υψηλές προσδοκίες των άλλων ήθελα, αλλά ακόμα και όταν προσπαθούσα να απομακρυνθώ για να με προστατέψω, πάλι μλκς έβγαινα. Ότι δηλαδή δε νοιάζομαι όσο πρέπει (εδώ γελάω). Δεν ξέρω νομίζω ότι οφείλουμε να ευχαριστούμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους. Αλλιώς σε ό,τι βοήθεια δώσουμε ή πάρουμε, κινδυνεύουμε να "φτύνουμε" προλήματα ο ένας στη μούρη του άλλου, αντί να τα μοιραζόμαστε.Quote:
Originally Posted by rea
Μα ειναι η συνηθης βαση το αλληλοφτυσιμο :p
Αυτός ο τρόπος σκέψης ας πούμε σημαίνει για μένα υγεία. Βλέπεις την αλήθεια και κάνεις προσπάθεια να λειτουργήσεις με καινούρια δεδομένα. Φαίνεται απλό, αλλά είναι το πιο δύσκολο.Quote:
Originally Posted by Constantly curious
Τι ζωδιο εισαι zerox ???
Σκέψου εγώ ήμουν τόσο Τερέζα που τα δικά μου δεν τα "έφτυνα" για να μην κουράσω τους "φίλους". Τα κατάπινα όλα όμως (με τη μεταφορική έννοια:o) μέχρι που αηδίασαQuote:
Originally Posted by Constantly curious
Αυτη η Αηδια εμενα μου εκανε καλο ;) θα μου πεις το ζωδιο σου?
χαχα..ρε σισι εγω νομιζα πως αρχισες να κοπανας τους τοιχους!!...ααχ κοριτσακι μου!!!Quote:
Originally Posted by Constantly curious
ψαρακι την κοβω την συντροφισσα!!;)Quote:
Originally Posted by Constantly curious
γιαυτο πιστευψ πως η καταθλιψη μας αναγκασε να κοιταξουμε τον εαυτο μας...το τερματησαμε το μοτερQuote:
Originally Posted by zerox
Και εγω το ιδιο Ρεα - στο μυαλο μουυυυ εισαιιιιιιιι !!!
χαχαχαχα... α ρε συντροφισσα!!!!
χαχαα, έτσι ακριβώς! Λιοντάρι υποτίθεται πως είμαι.. αλλά μάλλον από τα αποτυχημένα στη διαχείριση της ζούγκλας ;)Quote:
Originally Posted by rea
χαχαχα... θα ξυπνησει πάλι η λιονταρινα..που θα πάει.... υπομονη κοριτσακι μουQuote:
Originally Posted by zerox
Καλημέρα, πολύ όμορφο θέμα ανοίξατε... Τόσες ιστορίες και ο κοινός παρανομαστής; Κάπου πάψαμε να πιστεύουμε στη φιλία, αποτέλεσμα ή αιτία της κατάθλιψης; Φαύλος κύκλος...
Η δικιά μου ιστορία λοιπόν.. Από γεννησιμιού είχα δυο φίλες, συνομήλικες που παίζαμε όλη μέρα, κάθε μέρα λόγω γειτονιάς. Μου έκαναν bullying, δηλαδή μου έβγαζαν παρατσούκλια, συνήθιζαν να έρχονται να μου λεν ξαφνικά ότι δε με θελουν, με έκαναν να βάζω τα κλάμματα... Δεινοπάθησα με αυτές. Κάπου πήρα τα πάνω μου γύρω στα 11-12, άρχισα να δένομαι πιο πολύ και με άλλες φίλες, συμμαθήτριες κλπ. Που και που ανακατεύονταν οι παλιές στις παρέες μου και μου το κατέστρεφαν πάλι αυτό που έχτιζα. Ζήλευαν όταν ανεξαρτητοποιούμουν από αυτες. Αλλά Λόγω διαφοράς σχολικών επιδόσεων και εξοσχολικών δραστηριοτήτων κάποια στιγμή, στο Λύκειο χαθήκαμε τελείως. Σε εκείνη τη φάση είχα ήδη κολλήσει και ξεκολλήσει με κάποιες φίλες που είχαμε όμορφες στιγμές μαζί αλλά κατέληγαν με το ίδιο μοτίβο, να με παραταν από αδιαφορία. Εϊχα μια στάνταρ παρέα που μου έκανε καθημερινό bullying με λόγια, προσβολές, κοροιδίες.. Αν τους απαντούσα ανάλογα μου έλεγαν ότι παρεξηγιέμαι εύκολα, αν τους άφηνα οι κοροιδίες έπαιρναν ανεξέλεγκτη τροπή. Οι κοπέλες της παρέας προσποιούνταν δήθεν ότι λυπόντουσαν, καταβάθως όμως το ευχαριστιόνταν. Παράλληλα κόλλησα πολύ με μια κοπέλα, ημασταν και στην ίδια τάξη. Με πρόδωσε με το χειρότερο τρόπο, ανακατεύοντας και τους γονείς της μέσα που ειπαν και πολλά ψέματα στο σχολείο, το οποίο είχε αντίκτυπο επάνω μου για 2 χρόνια στο Λύκειο. Ενώ την είχα βοηθήσει πάρα πολύ και της είχα τόση εμπιστοσύνη ότι δεν είναι σαν τους άλλους... Αυτό με εριξε πολύ στην εφηβεία, και έκλαιγα μήνες. Έφυγα για σπουδές, έκανα πολλές λάθος παρέες και λίγες ίσως σωστές. Προς το τέλος το σπουδων ξεκολλησα τελειως απο την παλια παρέα και ουσιαστικά πέρασα πιο ωραία, αν και τότε ξεκίνησε η κατάθλιψη. Πάντα ένιωθα ότι έχασα κάτι πολυ σημαντικό, χανοντας την παλια παρέα, άσχετα απο τη συμπεριφορά τους. Ηταν ενα σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και ένιωθα σαν να έχασα ενα στηριγμα. Φιλοι πια; άτομα μετρημένα στα δάχτυλα ενός χεριού δε βρισκόμαστε συχνά πλεον αλλά νιώθω ότι υπάρχει ένα νοιάξιμο έστω και απο μακριά. Συνειδητοποίησα που έκανα και εγώ λάθη: περίμενα πολλά από τους άλλους. Είχα την τάση να τους νιώθω σαν οικογένεια, σε αντικατάσταση της οικογενειακής θαλπωρής που μου έλειπε. Επίσης λόγω της κακοκεφιάς μου κλεινόμουν πολύ και έχανα στιγμες.
Πάντως εν τέλει, την πιο ισότιμη σχέση χωρίς αλληλοπίεση και ανταγωνισμό όσο είναι δυνατόν την εχω με τα άτομα που έχουν επίσης σπουδάσει και έχουμε κοινούς προβληματισμούς και μεγαλύτερη αλληλοκατανόηση ακόμη και αν βρισκόμαστε μια στο τόσο. Συνήθισα τη μοναξιά πια, δε θα αναλωθώ σε σχεσεις υποκριτικές. Κάνω παρέα πλέον και μεγαλύτερες, έναν καφε και μια συζήτηση περι ανεμων και υδάτων ή ανταλλαγη πληροφοριων την εκτιμώ πια. Τα κορίτσια από τα παρελθον τα έχω ξαναβρει, παλι έδωσα, νοιάστηκα, εμπιστεύτηκα. Πάλι έφαγα στραπάτσο. Τη μια αυτη που με είχε προδώσει και στο Λύκειο τουλάχιστον την έβαλα στη θεση της και μετα την εβγαλα απο τη ζωή μου για πάντα. Τις άλλες, τις κρατάω σε αποσταση ασφαλείας. Εν τελει ποτε δεν ταιριάζαμε και απλα είναι σαν τους συγγενεις που δεν έχεις επιλέξει αλλα μεγαλωσες μαζί τους και μοιράστηκες πολλες στιγμες. Που και που νιώθω μια λάμψη αγάπης και νοιαξίματος απο πλευράς τους αλλά μετά πάλι τα ίδια. Προσπάθησα χρόνια ολοκληρα να ηταν η κατάσταση διαφορετική, αλλα απλως δε γίνεται. Και πάλι προσπάθησα πριν λίγους μήνες, έτρεξα, άνοιξα την καρδιά μου και παλι έφαγα στραπάτσο. Ζήλεια; Εγωισμός; Κακία; Δε ξέρω. Αλλά έπρεπε να γίνει. Προχωράω μπροστά. Θα μποράζομαι όμορφες στιγμές με άτομα που θελουν να μοιραζονται ομορφες στιγμες επίσης. Για ψυχολογικά κλπ δε μιλάω πια, ελάχιστα. Σημασία έχει να αυτοβελτιωθω και να μπορεσω να ενταχθω σε ομαδες με ενδιαφεροντα πιστευω. Εκει θα βρω παρεες, να βγω, να γελασω να συζητησω. Μακαρι να τα καταφερω, μεχρι τοτε εχω εσας και τη γατα μου και λιγους καφεδες που και που, χωρις παρακαλια. Δεν παρακαλω πια.
Όταν λέω ότι την έβαλα στη θέση της, δε της έκανα κανένα κακο χουνερι, δεν κάνω τέτοια. Απλως της είπα μετά από χρόνια πόσο πολυ με είχε πληγωσει αυτο που έκανε στο λύκειο γιατί ποτέ δεν της τα είχα πει. Επίσης με κάλεσε και καλά στο γάμο της, χωρις προσκλητηριο, είπε μια συγγενής της ότι είμαι κι εγώ καλεσμένη και φυσικά δεν πάτησα. Πέρασε μια μέρα από μπροστά μου και εκανε ότι δε με είδε (μιλούσα με κάποιον και την είδα όταν με προσπέρασε). Για μένα αυτή είναι η δικαιωσή μου, που ντρεπεται η ιδια και να με αντικρύσει. Αυτήν έχασε.
zerox, μου θυμισες μια πολυ καλη τυπισσα που ειχα γνωρισει, ειναι λεων και παντα μου ελεγε "να το βρασω, τι σοι λιονταρι ειμαι με τοση ευαισθησια" ??
Επειδη ξερω απο λιονταρια και δεν μπορουν να κρυψουν το "Αρχηγηλικι" τους, καλο ειναι να υπαρχει και νερο στον χαρτη. Δεν τσουβαλιαζω. Πανω απο ολα ο ιδιος ο ανθρωπος και η δικη του δουλεια με τον χαρακτηρα του.
Αλλα εχω μια αδυναμιουλα, στα ζωδιακια...
Καλησπέρα Ρέα.Quote:
Originally Posted by rea
Νομίζω και τα 2.Και στραβός είναι ο γυαλός και στραβά αρμενίζεις.Νομίζω το περάσαμε αρκετοί.Μην ρίχνεις ευθύνες για το ότι εξαφανίστηκαν.Άλλοι εξαφανίστηκαν γιατί δεν άξιζαν αλλά άλλοι γιατί δεν μπορούσαν να βοηθήσουν.Άλλους επίσης του ''εξαφανίσαμε'' εμείς με την συμπεριφορά μας.Δυστυχώς τέτοια θέματα δεν μπορεί να τα διαχειριστεί ο οποιοσδήποτε κι ας σε ξέρει και 20 χρόνια.Είναι πολύ λεπτή η κλωστή του βοηθάω από το νομίζω ότι βοηθάω.Σε μπέρδεψα?
σε ευχαριστω που μοιραστηκες την ιστορία σου...μου δινει κουραγιο να βλέπω πως οι ανθρωποι ξεπερνανε τις πληγες τους..και οτι δεν ειμαι υπερβολικη που αισθανομαι τοσο πληγωμενη απο την φιλία.Quote:
Originally Posted by Chandler
προσεχε πολυ τις παλιες τσουχτρες!..
και πολυ καλα εκανες που την εβαλες στην θεση της την αλλη..της τα χες μαζεμενα.
εχεις δικιο πάντως ..πρεπει να ενταχθουμε σε ομαδες ανθρωπων για να μπορουμε να ξανβαχτισουμε μια υγιή σχεση με την ανθρωπότητα.. το πήραμε το μαθημα μας, νομιζω, οσον αφορα τα όρια;)
καθολου..και καταλαβαινω τι λες!..ακομα και εγω δεν ειμαι σιγουρη ποτε βοηθαω πραγματικα και ποτε τελικα ριχνω λαδι στην φωτιαQuote:
Originally Posted by Ntoubroutza
Επίσης,Quote:
Originally Posted by rea
Ότι και να έγινε,δεν γίνεται να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας στους ανθρώπους.Ότι και να μας έχουν κάνει,δεν γίνεται να είμαστε σε θέση άμυνας για μην ... ξανά.
το ξερω αυτο... αλλα εχουν αυτοματοποιηθει οι αμυνες... οι γειτονισσες μου ειναι στην ηλικια μου...καλα κοριτσια φαινονται και με τακτοποιημενες ζωες. μου ζητανε συνεχεια την φιλία μου, μου φερνουν τα κοινοχρηστα με την ελπίδα οτι θα κατσουν να πουμε μια κουβεντουλα, να πιουμε καφε, να σαχλαμαρισουμε... αλλα εγω τις υποδεχομαι στην πορτα...δεν εχω το κουραγιο. μου προτεινουν συνεχεια να βρεθουμε και εγω το αποφευγω...Quote:
Originally Posted by Ntoubroutza
δεν ξερω... δεν νιωθω ετοιμη..ακομα...
Ισχύει.. και στην τελική καλύτερα ταλαίπωρος Simba παρά ξινός Mufasa.. :PQuote:
Originally Posted by Constantly curious
Αιτία νομίζω. Η φιλία και η οικογένεια είναι δυνατοί ψυχολογικοί παράγοντες. Αν αποδυναμωθεί πολύ ο ένας έστω, (και συνήθως το βάρος πέφτει στη φιλία γιατί στην οικογένεια δεν έχεις επιλογές), το άτομο γίνεται πολύ ευάλωτο. Και το αντίστροφο. Αν έχεις καλές φιλίες, δύσκολο να γίνεις πολύ ευάλωτος.Quote:
Καλημέρα, πολύ όμορφο θέμα ανοίξατε... Τόσες ιστορίες και ο κοινός παρανομαστής; Κάπου πάψαμε να πιστεύουμε στη φιλία, αποτέλεσμα ή αιτία της κατάθλιψης; Φαύλος κύκλος...
Συμφωνώ πολύ εδώ. Και στις εξαφανίσεις υπάρχει και ένα θετικό. Μένει χώρος για να εμφανιστεί κάποιος άλλος, ίσως πιο κατάλληλος.Quote:
Νομίζω και τα 2.Και στραβός είναι ο γυαλός και στραβά αρμενίζεις.Νομίζω το περάσαμε αρκετοί.Μην ρίχνεις ευθύνες για το ότι εξαφανίστηκαν.Άλλοι εξαφανίστηκαν γιατί δεν άξιζαν αλλά άλλοι γιατί δεν μπορούσαν να βοηθήσουν.Άλλους επίσης του ''εξαφανίσαμε'' εμείς με την συμπεριφορά μας.Δυστυχώς τέτοια θέματα δεν μπορεί να τα διαχειριστεί ο οποιοσδήποτε κι ας σε ξέρει και 20 χρόνια.Είναι πολύ λεπτή η κλωστή του βοηθάω από το νομίζω ότι βοηθάω.