Originally Posted by
Anares
δε με ενοχλεί το ότι είμαι διαφορετική. όλοι μας είμαστε ιδιαίτεροι με το δικό μας τρόπο. εγω απο μικρο παιδι ημουν αλλιώτικη, και το ενιωθα, το κατανοουσα. επελεξα και στην πορεια της ζωης μου βλεποντας τη σαπιλα γυρω μου, να μη ζω σε κανονιστικα καλούπια, εχοντας υιοθετήσει συγκεκριμένη ιδεολογικοπολιτική σταση και εχοντας κηρυξει ανοιχτο πολεμο με τους μεχρι τωρα βασανιστες μου. ομως το βαρος ειναι αβασταχτο μερικες φορες. νιωθω απιστευτα μονη. και κυριως νιωθω ΚΕΝΟ. πως ειναι ολα γυαλινα γυρω μου, ευθραυστα. και ακομα πιο ευθραυστη εγω η ιδια που φοβαμαι συνεχεια πως θα με εγκαταλειψουν ολοι.
αυτο που λες να συνυπαρχεις, αλλα να μην εξαρτιεσαι, ειναι μαλλον το μεγαλο στοιχημα. ισορροπια δηλαδη.... εγω εχω την αισθηση πως δεν το εχω αυτο. παντα ακραια ειμαι. βιωνω παντα τη χαρα στον υπερτατο βαθμο και επειτα με συντριβει απιστευτη θλιψη, πονος, θανατιλα και ενοχές....
πως βρισκεις/βρισκετε εσυ/εσείς την ισορροπια σας;