τόσες πόρτες που έχουν μείνει κλειστές εδώ και χρόνια...
Printable View
τόσες πόρτες που έχουν μείνει κλειστές εδώ και χρόνια...
...
...
εκεί να στοιχειώνω, μες τις μικρές τις χαραμάδες ...
μες τις τόσες θύμισες που πλημμύριζαν φωνές και γέλια τα δωμάτια...
εκεί που έπαιρνα φιλιά και χάδια από σένα για μένα...
εκεί που άνοιγες το παράθυρο κι ο αέρας δρόσιζε τα φλογισμένα βλέμματα...
εκεί να στοιχειώνω, μες τις μικρές τις χαραμάδες ...
μες τις σκιές που έμειναν να χορεύουν στους τοίχους με τις φυλλωσιές των δέντρων στην αυλή...
Λενε για μενα οι ναυτικοι που εζησαμε μαζι,
πως ειμαι κακοτραχαλο τομαρι διεστραμμενο
πως τις γυναικες μ ενα τροπο υπουλο μισω
κ οτι μ αυτες ποτε μου δεν πηγαινω.
Ακομα, λενε πως τραβω χασισια κ κοκο
πως καποιο παθος με κρατει σφιχτο κ σιχαμενο,
κ ολοκληρο εχω το κορμι με ζωγραφιες αισχρες,
σιχαμερα παραξενες, βαθια στιγματισμενο.
Ακομα λενε πραγματα φριχτα παρα πολυ,
που ειν' ομως ψεματα
χοντρα κ κατασκευασμενα,
κ αυτο που εστοιχισε σε μενανε πληγες θανατερες
κανεις δεν το μαθε, γιατι δεν το πα σε κανενα.
Μ αποψε, τωρα που επεσεν η τροπικη βραδια,
και φευγουν προς τα δυτικα των Μαραμπου τα σμηνη
κατι με σπρωχνει επιμονα να γραψω στο χαρτι,
εκει, που παντοτινη κρυφη πληγη μου εγινη.
Ημουνα τοτε δοκιμος σ ενα λαμπρο ποσταλ
και ταξιδευαμε Αιγυπτο γραμμη Νοτιο Γαλλια.
Τοτε τη γνωρισα -σαν ανθος εμοιαζε αλπικο-
και μια στενη μας εδεσεν αδελφικη φιλια.
Αριστοκρατικη, λεπτη και μελαγχολικη,
κορη ενος πλουσιου Αιγυπτιου οπου χε αυτοκτονησει,
ταξιδευε τη λυπη της σε χωρες μακρινες,
μηπως εκει γινοτανε να τηνε λησμονησει.
Παντα σχεδον της Μπασκιρτσεφ κρατουσε το Ζουρναλ,
και την Αγια της Αβιλας παραφορα αγαπουσε,
συχνα στιχους απαγγελνε θλιμμενους γαλλικους,
κ ωρες πολλες προς τη γαλαζιαν εκταση εκοιτουσε.
Κ εγω, που μονον εταιρων γνωριζα κορμια,
κ ειχα μιαν αβουλη ψυχη δαρμενη απ τα πελαη,
μπροστα της εξαναβρισκα την παιδικη χαρα
και, σαν προφητη, εκστατικος την ακουα να μιλαει.
Ενα μικρο της περασα σταυρον απ το λαιμο
κ εκεινη ενα μου χαρισε μεγαλο πορτοφολι
κ ημουν ο πιο δυστυχισμενος ανθρωπος της γης,
οταν εφθασαμε σ αυτην που θα φευγε την πολη.
Την εσκεφτομουνα πολλες φορες στα φορτηγα,
ως ενα παραστατη μου κι αγγελο φυλακα μου,
κ μια φωτογραφια της στην πλωρη ηταν για με
οαση, που ενας συναντα μες στην καρδια της Αμμου.
Νομιζω πως θε να πρεπε να σταματησω εδω.
Τρεμει το χερι μου, ο θερμος αγερας με φλογιζει.
Κατι ανθη εξαισια τροπικα του ποταμου βρωμουν,
κ ενα βλακωδες Μαραμπου παραμερα γρυλιζει.
Θα προχωρησω! Μια βραδια σε πορτο ξενικο
ειχα μεθυσει τρομερα με ουισκυ, τζιν κ μπυρα,
κ κατα τα μεσανυχτα, τρικλιζοντας βαρια,
το δρομο προς τα βρωμερα, χαμενα σπιτια επηρα.
Αισχρες γυναικες τραβαγαν εκει τους ναυτικους,
καποια μ αρπαξ αποτομα, γελωντας, το καπελο
(παλια συνηθεια γαλλικη του δρομου των πορνων)
κ εγω την ακολουθησα σχεδον χωρις να θελω.
Μια καμαρα στενη, μικρη, σαν ολες βρωμερη,
οι ασβεστες απ τους τοιχους της επεφτανε κομματια,
κ αυτη ρακος ανθρωπινο μου εμιλαγε βραχνα,
με σκοτεινα, παραξενα, δαιμονισμενα ματια.
Της ειπα κ εσβησε το φως.Επεσαμε μαζι.
Τα δαχτυλα μου καθαρα μετρααν τα κοκαλα της.
Βρωμουσε αψεντι. Εξυπνησα, ως λεν οι ποιητες
"μολις εσκορπιζεν η αυγη τα ροδοπεταλα της"
Οταν την ειδα και στο φως το αχνο το πρωινο,
μου φανηκε λυπητερη, μα κολασμενη τοσο,
που μ ενα δεος αλλοκοτο, σαν να χα φοβηθει,
το πορτοφολι μου εβγαλα γοργα να την πληρωσω.
Δωδεκα φραγκα γαλλικα...Μα εβγαλε μια φωνη,
κ ειδα μια εμενα να κοιτα με ματια αγριεμενο,
κ μια το πορτοφολι μου...Μ απομεινα κ εγω
εναν σταυρο επανω της σαν ειδα κρεμασμενο.
Ξεχνωντας το καπελο μου βγηκα σαν τον τρελο,
σαν τον τρελο που αδιακοπα τρικλιζει κ χαζευει,
φερνοντας μεσα στο αιμα μου μια αρρωστια τρομερη,
που ακομα βασανιστικα το σωμα μου παιδευει.
Λενε για μενα οι ναυτικοι που εκαμαμε μαζι
πως χρονια τωρα με γυναικα εγω δεν εχω πεσει,
πως ειμαι παλιοτομαρο και πως τραβαω κοκο,
μ αν ηξεραν οι δυστυχοι, θα μ ειχαν συγχωρεσει...
Το χερι τρεμει...Ο πυρετος...Ξεχαστηκα πολυ
ασαλευτο ενα Μαραμπου στην οχθη να κοιταζω.
Κ ετσι καθως επιμονα κ εκεινο με κοιτα,
νομιζω πως στη μοναξια κ στη βλακεια του μοιαζω...
:) να'γραφε κι εγώ να'μουνα στο χέρι του η γοργόνα ...
Μια οικογένεια φωτογραφίζεται με φόντο το σπίτι στο οποίο διαμένει στη Βαγδάτη. Κατασκευασμένο από τενεκέδες και κονσέρβες το παράπηγμα αποτελεί τη μόνιμη κατοικία της πολυμελούς οικογενείας που ζει σε συνθήκες ανέχειας.
πηγή: EthnosOnline
είναι κάποιες στιγμές που'χουν φυλάξει για μας οι καιροί...
αναμνήσεις που δεν ανήκουν ούτε σ'εσένα, ούτε σ'εμένα...
εκεί ... μες της νύχτας την γαλήνη δυο σώματα αγκάλιαζαν τον έρωτα...
κι εκείνος γεννούσε χιλιάδες αστέρια να φωτίζουν τα πρόσωπα...
τα ίδια πρόσωπα που άγγιζε η λησμονιά...
και η αγάπη γεννιόταν σε κάθε τους βλέμμα... ξανά και ξανά.
Σκότωσες!
αποτρόπαιο έγκλημα
Τα όνειρά μου!
τώρα χαμένες ελπίδες
Μια στιγμή!
απελπισίας
Που δεν άντεξες!
φορτώνοντας ψέμα
Την Αλήθεια!
σαν την βροχή...
να στάζει απ'το σκουριασμένο συρματόσχοινο
να γραίνει τους τοίχους, τα παραθυρόφυλλα.... και να μυρίζει θειάφι...
να μπαίνει μες τις αυλές και να ποτίζει τα δεντρά και τα λούλουδα... τους μικρούς θάμνους και την θυμωνιά...
να καθαρίζει τις γωνιές στα σοκάκια και να ταξιδεύει τα ξεραμένα φύλλα στους δρόμους....
να τραγουδά μες τις σωλήνες και έπειτα να ηχεί στο αίθριο και στον υπόνομο...
να ξυπνά τα ποτάμια και να γαργαλάει τις θάλασσες...
σαν την βροχή...
σ'έφερε μια στιγμή, μια ταξιδιάρα σκέψη μου...
ένας πόθος κρυφός, μια ιδέα δική σου...
κι έτσι σε φαντάστηκα...
να πλάθεις με τα δυο χέρια σου σαν θεός
μικρές ξέρες μες τις γαληνεμένες θάλασσες...
προορισμούς να ησυχάσει η ψυχή μας....
20/09/08
Είναι γεγονος πως οι ανθρωποι μεσα απο το φαγητο διοχετευουν συναισθηματα.Εξαλλου γι αυτο συνηθως προτιμουν και να το μοιραζονται με αλλους.Το φαγητο, η προσληψη του, μπορει να μην ικανοποιει απλως μια βιολογικη αναγκη.Απο πολλους παραγοντες εξαρταται το εαν θα αντικαταστησει συναισθηματα και θα γεμισει κενα.Το φαγητο μπορει επομενως να ειναι επαινος,παρηγορια,στενοχωρ ια,θλιψη,συντροφια,χαρα,υπε ρενταση.Μπορει να καλυπτει ανασφαλειες και συναισθηματικα κενα και αδιεξοδα.
Δεν εχω ακομα καταλαβει γιατι σχεδον καθε ανθρωπινη σχεση μου πρεπει να "περνα" μεσα απο το φαγητο και τις διατροφικες μου συνηθειες.Τη μια το αποφευγω, γιατι θετω ενα στοχο και ολα τα ασχημα εξαφανιζονται απο το μυαλο ως δια μαγειας.Αποκτω κ μια ψευδαισθηση ελεγχου, η οποια αντι να θεραπευει την αιωνια ανασφαλεια μου, την αναζωπυρωνει κ εκεινη με "χτυπα" ακομα πιο ανελεητα.Οποτε, μορφοποιω ολο αυτο και αυτοτιμωρουμαι.Δεν ξερω αν ειμαι ενοχικο ατομο, ομως συχνα για λαθη αλλων η εξαιτιας απλων συγκυριων που δεν ελεγχω εμμεσα με κατηγορω κ με μαστιγωνω, για να νιωθω οτι κ ομως μπορω ακομα να δρασω.Αυτη η αναγκη δρασης κ ο φοβος της αδρανειας...Δεν ξερω αν ακομα με κηνυγα η εχω ηρεμησει.Εχω τις στιγμες μου.Παντα θα μου αρεσει το αδυνατο λογω της κοινωνιας οπου υπαρχω κ του δικου μου γουστου.Ομως, το να φτανω στο σημειο να εξαφανιζω τον εαυτο μου, επειδη τον εχασα μεσα σε μια (ερωτικη) σχεση, δεν ειναι λυση.Κι ισως απο τοτε που καταλαβα αυτο να εφευγα απο τη σχεση ολο κ πιο πολυ.Και μιας κ κανεις δεν μπορει να καταλαβει τον αλλο τοσο οσο ο ιδιος του ο εαυτος, κατεφυγα στη δημιουργια μιας σχεσης η καλυτερα μη-σχεσης με το φαγητο.Μακαρι καποια στιγμη ολη αυτη η αυτοαναλυση κ το "αυτοσκαναρισμα" να ολοκληρωθουν κ να λαβουν τελος.
Ομως, μια προσφατη αλλαγη στη ζωη μου, μια νεα γνωριμια και ο,συνεπως, χωρισμος μου μου εδειξαν οτι ακομα δεν ηρθε αυτη η ωρα.Τον τελευταιο μηνα καταπινα κιλα ισως φαγητου, αυτοματα, ασυναισθητα, χωρις να συνειδητοποιω τι κανω και γιατι, τι νιωθω.Ειναι γεγονος πως η νεα σχεση μου φανταζει και ειναι, για μενα, το ιδανικο.Συνεπως, δε θα μπορουσα να ισχυριστω το πιο λογικο, οτι δηλαδη καλυπτω ενα οποιοδηποτε κενο της σχεσης. Γιατι απο την πρωτη φορα που μιλησαμε καταλαβα την πληροτητα του χαρακτηρα του, οποτε δε θα μπορουσε να μην τη φερει στη σχεση.Ομως, η αλλαγη για μενα ηταν αστραπιαια.Οχι μονο βρεθηκα προ εκπληξεως απο τα ιδια μου τα συναισθηματα που δεν περιμενα να νιωσω για εναν που γνωριζα μονο φυσιογνωμικα, οχι μονο η σχεση αυτη μου προσφερε ο,τι επιθυμω, δηλαδη αγαπη κ το γελιο, οχι μονο "ξεφυγα" απο μια σχεση που επι 3 χρονια ηταν αποσταση μ εναν ανθρωπο που οι δρομοι μας κατεληγαν παραλληλοι, οχι μονο αλλαξα μεσα σε 10 μερες εξαιτιας ενος ταξιδιου.Οχι μονο...
Αλλα και βρηκα την πιο θερμη ανταποκριση, εκανα πρωτη φορα αβιαστα το πρωτο βημα να πλησιασω καποιον που με ενδιεφερε ως ατομο,ειχα πληρη επιγνωση του τι κ πως θα ηταν αυτη η σχεση για μενα, γελουσα ενω ειχα ξεχασει τι θα πει να τα αφηνεις ολα πισω εξαιτιας μιας κ μονο φωνης....Οχι μονο...
Αλλα και επρεπε, αν ηθελα να εχω αυτην τη σχεση, να παρω μια αποφαση και δεν ηταν ευκολο.Λογω της συνηθειας -τρομερης δυναμης-, της αποστασης, που προσφεραν μια ψευδαισθηση ασφαλειας, λογω, τελος, της αγαπης μου για τον ανθρωπο εκεινο -η οποια ομως απο καιρο ηταν οπως μιας αδελφης προς το μικροτερο αδελφακι της, ολο κατανοηση προς την αδυναμια κατανοησης απο μερους του, ηταν δυσκολο.Σιχαινομαι να πληγωνω τους ανθρωπους, γιατι ξερω πως ειναι.Ομως, ακομα περισσοτερο καταλαβα οτι σε κανεναν δεν αξιζει να εχει μια οποιαδηποτε σχεση βασισμενη στον οικτο η το φοβο, μορφες (αυτο)εξαναγκασμου.Αφου, λοιπον, πηρα την αποφαση και με πολυ πονο τη μοιραστηκα, αρχισε ακομα κ αυτη η αγαπη που απεμενε να πεθαινει.Πεθαινε απο τα λογια της οργης και του εγωισμου, απο την παραβιαση των οριων της δικης μου ελευθεριας, απο τα ειρωνικα σχολια και την τελικα, ακυρωση της αγαπης και του ερωτα που ειχα προς το προσωπο του.Φυσικα και δεν το ηθελα ετσι.Φυσικα και ετσι συνηθως γινεται,ισως με λιγοτερη ενταση.Ομως, οταν με καποιον επικοινωνεις μονο στο παθος της στιγμης και η επαφη των σωματων αποτελει τη μοναδικη μορφη επαφης των ανθρωπων και επικοινωνιας, ενω οι υπολοιπες στιγμες ειναι ως επι το πλειστον καυγαδες, τοτε αυτο ειναι απλως η "στιγμη", ο ποθος, το απωθημενο, το ζωωδες που δε μετουσιωνεται πια σε τιποτα παραπανω.
Καταπινα, λοιπον, τυψεις διοτι ακομα κ τη νεα μου σχεση δισταζα να πλησιασω.Καταπινα, λοιπον, μια μεγαλη αλλαγη πολυ αποτομη και μαγικη ταυτοχρονα,στην οποια αδυνατουσα να πιστεψω.Καταπινα, λοιπον,το κενο εκεινο που αφησε η αλλοτινη σχεση που αγαπησα,γιατι δεν ηθελα να με πονα η απουσια της,και προσπαθουσα να βρω λογους να με τιμωρησω, να απασχολησω καπως το μυαλο με κατι αλλο.Καταπινα, λοιπον, την αδυναμια μου να παρω μια αποφαση και να μην επινοησω ενα δεκανικι να με στηριξει σ αυτην.Καταπινα, λοιπον, εμενα που εγινα κατι αλλο,πιο ελευθερο,πιο ανοιχτο,πιο ευπλαστο.Καταπινα,λοιπον, το φοβο μου να αγαπησω ξανα μηπως και μετα πληγωθω.Καταπινα,λοιπον, το γεγονος οτι αυτη η νεα αρχη συμβολιζει ενα βημα που με απομακρυνει ακομα πιο πολυ απο το ρολο του "παιδιου" και τους γονεις μου, σαν να μην εφτανε η σκεψη οτι θα αφησω ενα μεγαλο κεφαλαιο της ζωης μου, το σχολειο.Τελος,καταπινα την προσπαθεια μου να με ξαναβρω,γιατι μεσα σ ολα αυτα υπηρχα διασκορπισμενη σε κομματια κι οχι ως ενα.
Κ δεν με ενδιαφερει τοσο οτι τα ρουχα μου θα μου ξανακανουν μετα το χασιμο 5 κιλων οσο οτι το βαρος που μου επεβαλα εφυγε.
Εφυγε, οταν επαψα να προσποιουμαι οτι δεν το βλεπω.Θα θελα αυτη η ιδιανικη μου για τοσους λογους σχεση να κρατησει, ομως δε με φοβιζει ουτε σκεφτομαι το "μετα" με τη σκια της αναγκης για σιγουρια και ασφαλεια.Γιατι με σημαδεψε κ με αλλαξε ηδη τοσο που δε θα μπορουσα να εχω και δεν εχω αναγκη τιποτα περισσοτερο απο αυτην.
τα ψαράκια μου :)
...
...
...
έχω μια θάλασσα να φωτίζει τα βράδια μου λες κι είναι οι σκέψεις μου κρυφές ...
ένας Οδυσσέας στο κατάρτι φωνάζει ' στο επόμενο λιμάνι...'
κι η γης υποχωρεί σε κάθε γύρισμα του κουπιού 1 μέτρο...
τόσο που ακόμα κι ένα σάλτο μου δεν είναι αρκετό...
πάλι στο γαλάζιο θα πνιγώ...
αν ήταν των ερώτων λησμονιά θα'ρχόμουν και θα την άφηνα στα βλέφαρά σου να ξεχάσεις...
αν ήταν χάδι θα στο έπλεκα μες τα μαλλιά να γαληνεύει τις σκέψεις σου...
αν ήταν φιλί θα τ'ακουμπούσα στο μέτωπό σου να ξορκίζει την προδοσία...
αν ήταν ανάσα θα ζέσταινα μ'αυτήν τις κρύες σου απαλάμες...
αν ήταν τραγούδι θα στο ψιθύριζα στ'αυτί να ομορφαίνει τα όνειρά σου...
αλλά είναι πόνος και τον κρατώ για μένα αγάπη μου...
μην σου φανερωθεί και τρομάξεις...
μην σε χτυπήσει και λυγίσεις...
την ώρα που αποκαμωμένη η νύχτα βαραίνει στα κεφάλια των λίγων ξάγρυπνων και ταπεινών πιστών της
κι αδειάζει το σκοτάδι της μ'εικόνες φρίκης και με κατορθώματα αχρείων
την ώρα που ψυχανεμίζεται το φως πίσω απ΄την φυλωσιά των δέντρων
κι αφήνει κάτι αναλαμπές να περπατούνε πένθυμα μες το νερό των ποταμών και δίπλα από τις πέτρες
κείνη την ώρα καρτερώ για να γεννιέμαι πάλι.
εικόνες από την σημερινή βόλτα
ακόμα κι αν δεν έχουμε χρήματα ... έχουμε μυαλό!
αυτή είναι μια σκάλα που σίγουρα ανεβάζει σε χαρά
πίσω από τις κλειστές πόρτες...
περιμένει το βλέμμα ένα χρώμα...
μετά οι μορφές... μπαλκόνια παντού... ορθογώνια , καμπύλες....
μετά από την γέφυρα οι πευκόφυτες πλαγιές...
αυλές απάτητες... γιατί η ιδιοκτησία θέλει συρματοπλέγματα...
κι έρημα πάρκα... όλοι βλέπουν τηλεόραση και πίνουν καφέ στις τρέντυ καφετέριες...
...
μια γέφυρα...
κι απο εκεί... σχήματα ατάκτως πεταμένα στην πλαγιά...
κι έπειτα.. πόσα χέρια δεν λαχτάρησαν να μουντζουρώσουν τους λευκούς τοίχους...
μετά μια γαλάζια καρδιά...
ακολουθεί μια παιδική χαρά...
τι ειρωνεία πάντα ήθελα ποδήλατο, πατίνι, μπάλα και σκυλί...
και τα περιστέρια...
τα παλιά σπίτια.. και οι καμινάδες που περιμένουν τον χειμώνα...
και το ποτάμι... ήρεμο... νοχελικό
μετά.. κάτι θλιμένα αρχοντικά...
σ'ένα τοίχο διαβάζω...
μετά περπατώ σ'ένα στενό... με σαχνισιά πάνω από το κεφάλι...
και μια άγια μορφή μ'ευλογεί μέσα από τα ερείπια μιας αυλης...
...