ΣΤΟ ΝΤΙΒΑΝΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ...

Μη στενοχωριέσαι, συμβαίνουν αυτά, ιδίως όταν είμαστε σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Η Ναταλία μας είναι όλο καρδιά και γεμάτη κατανόηση. Δεν θα σε παρεξηγήσει, αντίθετα, θα εκτιμήσει την καλή σου πρόθεση να σταθείς στο πλευρό της.

Ναταλία μου όλη την ημέρα η σκέψη μου είναι μαζί σου, έχω διαβάσει το μήνυμα σου από το πρωί αλλά τα λόγια δεν βγαίνουν, θα ήθελα να ήμουν εκεί δίπλα σου . Μοναδική και ανεκτίμητη η φωτογραφία σου, θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μου , με άγγιξε πολύ βαθιά. Σε σκέφτομαι αγαπημένη μου.

nadinenia.....

ton76,μη στεναχωριέσαι,καρδιά μου,δεν έκανες και κανένα έγκλημα,σιγά...
Χρεώνομαι το υπερφαικό σου εγώ και προχωράμε,μη μασάς πως πισογύρισες!

Σας ευχαριστώ όλες πολύ!Όσες μου γράψατε κι όσους μου μιλήσατε νοερά...
Το παραπάνω το ελευθέρωσα για τη μαμά κι όχι για να γίνει θέμα σχολιασμού,
όχι πως δε με συγκινούν τα λόγια κι η γλυκειά σας σκέψη.Με καταλαβαίνετε,ελπίζω.

Αβουλίνι,δε φοβάται μην πληγώσει το χέρι και δε σφίγγει.Το χαλαρό άγγιγμα είναι
ή μάλλον ήταν(τουλάχιστον με τα μέχρι τώρα δεδομένα)όση δύναμη είχε απομείνει
από τον αγώνα ανάσας και άρθρωσης συλλαβών...Σήμερα το μεσημέρι μας χάρισε
χαμόγελα και χειρονομίες επικοινωνίας,μας έδωσε χαρά,που μας την πήρε πίσω
η απογευματινή εικόνα καταστολής.Αδύναμα προς το παρόν τα έρμα τα πνευμόνια
να λειτουργήσουν επαρκώς χωρίς διασωλήνωση και κάθε μέρα εκεί είναι εις βάρος μας!
Αύριο θα προσπαθήσουν πάλι...Ελπίζουμε,αλλά συγκρατημένα...Τέλος πάντων...

Ήθελα να πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ κι αν μου επιτρέπετε μια συμβουλή γνωστή.
Μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο.Ο χρόνος μας με τους αγαπημένους έχει το λάδι του
στο καντήλι κι είναι άγνωστο πότε η φλόγα θα σβήσει.Όσο μπορούμε να εκτιμούμε
κατ'ουσία τις στιγμές αυτές,να παραμερίζουμε εγωισμούς και να εξωτερικεύουμε στο κατά
δύναμιν τα συναισθήματα μας.Σ'αγαπώ...σ'ευχαριστώ...σ� �γνώμη...μια αγκαλιά...ένα φιλί...
Δε θα έχουμε πάντα την ευκαιρία ν'απευθύνουμε.Εξ'αλλου,όλοι ανάσες αγάπης δε χρειαζόμαστε;

Kαρδια μου δεν εχω λογια.....Καταλαβα οτι τα πραγματα δεν πανε καλα μολις το απογευμα που μιλησαμε.Και τωρα διαβαζω αυτο....Ναταλια μου ,δεν ξερω τι να σου πω.μακαρι να ημουν εκει.Εχεις τη σκεψη μου κ οση θετικη ενεργεια μπορω να σου στειλω...Μην κλαις,δεν κανει,ασε την ψυχουλα της.....

Νadine τα λογια ειναι περιττα...Κουραγιο...Εισαι ευλογημενη που ειχες απο μικρη μια σχεση με τη μητερα σου που ελαχιστοι ανθρωποι πιστευω εχουν βιωσει...Και αυτο ειναι το πιο πολυτιμο δωρο.

Θα παρακαλέσω αυτό το ποστ μου να μη γίνει quote αν είναι δυνατόν ώστε να το διαγράψω αν θέλω στο μέλλον, δε ξέρω αν νιώθω άνετα να παραμείνουν μόνιμα αυτά online. Διάβασα όλο το θέμα, πήρε πολλή ώρα. Είμαι σίγουρος πως το ποστ μου δε θα είναι ανάλογης αξιας με τα προηγούμενα, είναι μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου όλα και γι?αυτό κάνω την απόπειρα να τα γράψω? μήπως τα ξεκαθαρισω. Σκέφτομαι συνεχώς τα ίδια εδώ και μέρες. Πηδάω από θέμα σε θέμα χωρίς κανένα ειρμό.

Δεν έχω συνηθίσει τη ζωή μου τόσο περίπλοκη, βραχυκυκλώνω. Δεν είναι σε καμία περίπτωση μια πολύ δύσκολη περιοδος αλλά άκρη δε βγάζω, το μόνο σίγουρο. Είχα πάντα ένα υποστηρικτικό περβάλλον γύρω μου που δε το εκτιμούσα όπως του άξιζε. Δεν είμαι ο άνθρωπος που θέλει να μιλήσει συχνά αλλά υπήρχε πάντα ο πατέρας μου για τα σημαντικά θέματα, οι φίλοι πάντα κοντά για τα λιγότερο σημαντικά που συνήθως όμως μας απασχολούν περισσότερο? τώρα τίποτα και κανένας. Για τους φίλους με δική μου υπαιτιότητα, φυσικά και παραμένουν αδέρφια και διαθεσιμοι... αλλά ως ενα βαθμο δέχεσαι την άσχημη συμπεριφορά όσο κι αν αγαπάς τον άλλο

Κάποιοι από σας ξέρετε ότι σχετικά πρόσφατα έχασα το πατέρα μου και κάπου ανέφερα ότι τώρα που μένω μόνος μου μακριά από την οικογένεια και τους φίλους μου νιώθω την απουσία του πολύ πιο έντονα. Αυτό που δε ξέρει κανείς εδώ είναι οτι η μητέρα μου εδώ και πολλά χρονια πάσχει από μια ανίατη ασθένεια του νευρικού συστήματος? σκλήρυνση κατά πλάκας. Προσφατα έπαθε μια κρίση(ευτυχώς όχι κάτι πολύ σοβαρό) και η κατάσταση της επιδεινώθηκε κάπως απ?όσο μου λέει ο brο. Καθώς βρίσκομαι μακριά νιώθω αδύναμος να βοηθήσω, ο μικρος μου αδερφος έχει αναλάβει ολη τη γραφειοκρατία(πέρα από τη γραφειοκρατία που είχε σχετικά με κάποια κληρονομικά), δε θέλω να παίρνω συνέχεια τηλέφωνο για να μη προδώσω την ανησυχία μου και κάθομαι εδώ να πηγαίνω στη δουλίτσα μου, να πηγαίνω γυμναστήριο, να γράφω στο φορουμ και να συνεχίζω τη ζωή μου σα να μη συνέβη τίποτα. Αποτέλεσμα έχω χάσει τον ύπνο μου, έχω φοβερά νεύρα ενώ δεν ήμουν ποτέ νευρικος, έχω υπερένταση και αναζητώ να καυγαδίσω και στη πραγματική ζωή και εδώ μέσα όπως έχετε διαπιστώσει τελευταία είμαι πυρήνας έντασης. Προσπαθώ να εκτονωθώ με κανά ποδόσφαιρο, δε δουλεύει..ούτε η γυμναστική. Αν συνεχίσω έτσι με βλέπω σχετικά σύντομα να παίζω ξύλο με κανέναν πρώτη φορά μετά το σχολείο? Προσπαθώ να είμαι γενικά ψύχραιμος και δυνατός και για μένα και για τους γύρω μου αλλά δε ξέρω, αν πάθει κάτι (ακόμα πιο)σοβαρό και η μαμά μου τόσο νέα νιώθω πως δε θα αντιδράσω καλά?

Παράλληλα τις προάλλες μια συνάδελφος από τη δουλειά, μια εντυπωσιακή γυναίκα 4-5 χρόνια μεγαλύτερη μου, εντυπωσιακή εμφανισιακά χωρίς να είναι πολύ όμορφη, με προσεγμένο ντύσιμο και make up πάντα, με τρόπους, με αέρα? απ? αυτές που πάντα θα ήθελα να κάνω κάτι αλλά και πάντα πίστευα ότι ακόμα και αν τους άρεσα θα με απέρριπταν ως «πιτσιρικά» μιας και είμαι χύμα και συμπεριφέρομαι λίγο παιδιάστικα πολλές φορές? μια γυναίκα που θεωρώ out of my league εν πολλοίς τέλος πάντων έκανε κίνηση, βγήκαμε, πάει καλά και γρήγορα(ελπίζω να μην είναι λόγω Αγ. Βαλεντίνου και φάω άκυρο σε καμιά βδομάδα?αλλά que serra serra, δε περιμένω δα να εξελιχθεί και σε σοβαρή σχέση;) ). Μπορεί και να βοηθά που αυτές τις μέρες δεν είμαι ο κλασσικός χαζοχαρούμενος εαυτός μου? Υποτίθεται ότι μου έδινε σήματα εδώ και καιρό, εγώ χαμπάρι δεν είχα πάρει πάντως πέρα απ?το ότι φορούσε προκλητικά ντεκολτέ(καφρίλες πάλι, αδιόρθωτος) Δε θέλω να χάσω την ευκαιρία, δεν έχω ξαναβρεθεί με τέτοια περίπτωση και σε άλλη περίσταση ίσως να ήμουν τρελά ενθουσιασμένος? νιώθω όμως ενοχές πολλές που το ΣΚ δε πήγα Αθήνα και μια σχετική αδιαφορία.

Με όλα αυτά η διατροφή μου έχει περάσει σε 2ο πλάνο προς το παρόν, το μοναδικό θέμα που κάπως ελέγχω με τα όποια λάθη να πολλαπλασιάζονται συνεχώς πάντως. Πλατιάζω? πάλι δε βγάζω νόημα? σα να χτίζω αδιέξοδα και μετά να απορώ γιατί βρίσκω τοίχο... τεσπά, πνίγομαι σε 2 κουταλιές νερό και ενώ το αναγνωρίζω σα να μη μπορώ να αντιδράσω και συνεχίζω με 1 ώρα ύπνο τη μέρα...

filippara, λυπαμαι πολυ γι αυτα που περνας :(
θα ηθελα πολυ να μπορουσα να κανω κατι να βοηθησω....
λυπμαι για τον πατερα σου αλλα κ για τη μητερα σου...
φοβαμαι πως το μονο που πιθανον ναμπορουμε νακανουμε να προσφερουμε οση υποστηριξη μπορουμε σε σενα.

για αλλη μια φορα εισαι πολυ αυστηρος για τον εαυτο σου.
με το απαρνηθεις εσυ τη ζωη σου δυστυχως δε θα γυρισει ο πατερας σου , ουτε θα βελτιωθει η κατασταση της υγειας της μητερας σου :(
μη νιωθεις ενοχος που μπορεις να εχεις κατι που ποθησες...
αυτο που σου δινει η ζωη δεν το αφαιρει απο καποιον απο τους δικους σου.
αντιθεα: τι πιστευεις πως θα βοηθουσε εστω τη μητερασου?
να ξερει οτι εισαι καλα στη ζωη σου η οτι θυσιαζεις ευκαριες που παντα πιστευες απιθανο να σου δοθουν?
πιστευω οτι ξερει αν εισαι αδιαφορος κ κακος γιος η οχι!
κ κατι μου λεει οτι δεν πιστευει κατι τετοιο!!
δεν παιρνεις τηλεφωνο για ναμη φανει η ανησυχια σου λες... γιατι να μη φανει?
ισως αυτο δωσει την ευκαιρια τοσο στη μητερα σου οσο κ στον αδερφο σου να εκφρασουν τη δικη τους ανησυχια, κατι που μπορει να εχουν αναγκη...

οσο για εδω..μην ανησυχεις... δεν πιστευω οτι υπαρχει ανρθωπος που εχει παρακολουθησει εστω κ για λιγο καιρο την πορεια σου κ να παρεξηγηθηκε..
:)

δεν ξερωτι αλλο να πω...
μακαρι να πανε ολα καλα-οσο καλα γινεται!!!
αν καποια στιγμη θελησεις να σβησω κ το δικο μου ποστ δεν εχεις παρα να το ζητησεις :)

Καλησπέρα,Φιλ!Όλα τα ποστ είναι "ίσης αξίας" εφόσον φέρουν την αλήθεια του καθένα μας!Χαίρομαι που ξάπλωσες στο ντιβάνι μας...
Ελπίζω σα σηκωθείς να έχεις αφήσει λίγο από το βάρος σου σ'εκείνο...Κι ακόμα περισσότερο διαβάζοντας σε κάτι ν'αρχίζει να ξεκαθαρίζει μέσα σου.

Αρχικά δεν είναι λίγες οι σημαντικές αλλαγές,που τελευταία σου συμβαίνουν.Κατάφερες ν'αλλάξεις τη σχέση σου με το φαγητό,
άλλαξε κατ'επέκταση κατά πάρα πολύ η εικόνα σου κι όλα όσα αυτή συνεπάγεται στη σχέση με τον εαυτό σου και τους άλλους.
Έχασες τον πατέρα σου,το συναισθηματικό-πέρα των άλλων-στήριγμα σου,το βράχο σου...έφυγε το αρχικό σοκ της απώλειας
κι ο χρόνος την κάνει αναπόφευκτα πιο δυσβάσταχτη όσο κι αν συνηθίζουμε στην ιδέα της.Συν τοις άλλοις μετακόμισες μακριά
από τους δικούς σου ανθρώπους,σε μια ξένη πόλη,μικρότερη,χωρίς σύστημα υποστήριξης άμεσα γύρω σου κι ενδεχομένως χωρίς και πολλή
όρεξη για επιδίωξη νέων επαφών...Η καθημερινότητα σου κι η ποιότητα της ζωής σου εκεί έχει κατά πολύ αλλάξει,πολλές ανάγκες επαφής
μένουν ανικανοποίητες κι όσο κι αν κοπανιέσαι στο γυμναστήριο είναι σα να σου δίνεις όλο και περισσότερη τροφή ενώ απλά διψάς.
Το κερασάκι στην τούρτα το τελευταίο επεισόδιο της υγείας της μητέρας σου,που κορύφωσε το άγχος σου σχετικά κι ενεργοποίησε
σκέψεις τύπου τι θα κάνουμε αν τη χάσουμε και αυτήν!Χωρίς να βιώνεις μάλιστα μια υποστηρικτική συντροφική σχέση ν'ανακουφίζει
πολλές από τις μοναχικές κι ανήσυχες στιγμές σου,πραγματικά απορώ πώς υποτιμάς όλα τα παραπάνω βαφτίζοντας τα δυό κουταλιές νερό!

Λειτουργεί βοηθητικά να ελευθερώνουμε ό,τι μέσα μας βασανίζει και για να φτάσεις να περνάς λευκές νύχτες,ταλαιπωρείσαι πολύ!
Ακόμα καλύτερο σε δεύτερο στάδιο είναι να τα μοιραζόμαστε με τους πιο δικούς μας ανθρώπους,εκείνους που ενδεχομένως μοιράζονται
παρόμοιες ανησυχίες κι έτσι μας νιώσουν καλύτερα.Στη συγκεκριμένη περίπτωση αναφέρομαι στην οικογένεια σου.
Είναι αλήθεια πως έχουμε την τάση να μη μιλούμε για όσα μας πληγώνουν και δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε για να μην επιφορτίσουμε
συναισθηματικά τους αγαπημένους μας,ειδικά όταν κάνουν κι εκείνοι τον δικό τους αγώνα για το ίδιο δύσκολο θέμα.
Συν το γεγονός πως -αν κατάλαβα καλά-είσαι ο μεγάλος αδερφός,ο άντρας πλέον προστάτης αυτής της οικογένειας,
βάλε και την αδύναμη υγεία της μαμάς σου,πού να τολμήσεις να δείξεις πως δεν είσαι εξίσου βράχος στο πόδι εκείνου;
Για να το καταφέρεις αυτό επιλέγεις να κάνεις πως όλα συνεχίζουν να ρέουν χωρίς κανένα πρόβλημα,πως είσαι καλά
εκεί που είσαι,περνάς μια χαρά ούτε πολλά τηλεφωνήματα,που προδίδουν ανησυχία ούτε ενδεχομένως πολλά Σ/Κ
που δυσκολεύουν να πείσουν για το χαλαρό του πράγματος στο δια ζώσης...Αποτέλεσμα νιώθεις ακόμα πιο μόνος εκεί που είσαι
κι ακόμα χειρότερα κάπως προδότης,που έχει το θράσσος να κάνει πως η γη συνεχίζει να γυρνά κανονικά ενώ ουσιαστικά βομβαρδίστηκε!

Αυτό που-διαβάζοντας σε-έχω την αίσθηση πως θα σε ανακουφίσει είναι να πλησιάσεις την οικογένεια σου πιο ουσιαστικά.
Να δείξεις στη μητέρα σου πόσο νοιάζεσαι για εκείνη και την υγεία της μ'έναν ωστόσο όχι αγχώδη τρόπο,να δείξεις στον αδερφό σου
πως είσαι κι εσύ εδώ να μοιραστείς μαζί του όσα οικογενειακά δυσάρεστα θέματα έχουν αναπόφευκτα πέσει στις πλάτες του,
να εξωτερικεύσεις με όποιον τρόπο νιώθεις να μπορείς σ'εκείνους όσα νιώθεις,να λυθεί η επικοινωνία σας,να έρθετε ακόμα πιο κοντά.
Δεν αμφιβάλλω σε καμία περίπτωση για την αγάπη που μοιράζεστε,απλά καμιά φορά ο μεγάλος πόνος μας βουβαίνει,
κλεινόμαστε στον εαυτό μας,προσπαθούμε να τον σηκώσουμε μόνοι μας,ενώ ξέρουμε καλά πως μοιρασμένος είναι ευκολότερα διαχειρίσιμος.
Αν νιώσεις πως στέκεσαι ουσιαστικότερα δίπλα στην οικογένεια σου,αν πηγαίνεις τακτικότερα κοντά τους,πιστεύω θα ηρεμήσεις
κάμποσο και θα νιώσεις πως σου επιτρέπεται να συνεχίζεις κι εσύ να ζεις τη δική σου ρουτίνα ακόμα και να πάρεις και χαρά από αυτήν,
καλή ώρα τώρα με την κοπελιά...Ακούγεσαι σα να βασανίζεσαι από τύψεις κι αυτό είναι κάτι για το οποίο μπορείς πολλά να κάνεις.

Σκέφτομαι πως ίσως ένα κομμάτι σου έχει την ανάγκη να μείνει πιστό στον μπαμπά σου και τη μεταξύ σας σχέση.
Πως ενδεχομένως αν ανοιχτείς σε άλλον εκτός εκείνου είναι σα να τον αντικαθιστάς,σα να γεμίζεις ένα κενό που είναι ύβρις καν να αγγιχτεί!.
Από την άλλη είναι αλήθεια πως εσείς οι άντρες δυσκολεύεστε ακόμα περισσότερο να λυθείτε και να εκφραστείτε κι αν το κάνετε
είναι συνήθως μόνο στο κορίτσι σας αφού έχει περασει τα πάνδεινα και σας έχει αποδείξει πως μπορείτε να το εμπιστευτείτε.

Καλούμαστε πολλά συναισθήματα να διαχειριστούμε εμείς που χάσαμε κάποιον πολύ αγαπημένο,πόσο μάλλον στήριγμα-γονιό
και δεν έχουμε στη ζωή μας έναν σύντροφο δίπλα μας να μας στηρίξει τις δύσκολες ώρες που περνάμε.Όλα άλλαξαν για πάντα.
Τίποτα δε θα είναι το ίδιο ποτέ ξανά.Έχουμε την ανάγκη να παγώσει ο χρόνος,να σταματήσει η γη.Το κομμάτι μας που πενθεί,
που είναι οργισμένο θίγεται από εκείνο που παλεύει για την επιβίωση,νιώθει προδομένο!Η ισορροπία ζητούμενη,αλλά δυσχερής!

Ο χρόνος,η επεξεργασία των συναισθημάτων μας,το μοίρασμα,οι χαρές που θα μας επιτρέψουμε,τα νέα ενδιαφέροντα βοηθούν
το κομμάτι που ωθείται να συνεχίσει να ζει.Η διατήρηση της σχέσης μας μ'εκείνον που έφυγε,η διατήρηση ζωντανών μέσα μας των κομματιών εκείνου,
θα κάνουν την απώλεια στο κατά δύναμιν λιγότερο δύσβαστη και την πλευρά μας που θέλει να του μείνει πιστή κάπως ανακουφισμένη.
Συνέχισε να μιλάς στον πατέρα σου,γράφε του,αν σου είναι πιο εύκολο.Κράτα ζωντανά όσα υπέροχα σε γαλούχισε,
ζήσε και για εκείνον ως συνεχιστής του...Η σχέση δεν παύει.Απλά αλλάζει μορφή.Εμείς μπορούμε να την κρατήσουμε ζωντανή
και θα το κάνουμε και για τη δική τους πλευρά,που αδυνατεί!Θα τους βρούμε και πάλι τους ρυθμούς μας.Ακόμα είμαστε σε μεταβατικό στάδιο.

Πολύ καλή επιτυχία στο ραντεβού σου με την κοπελιά!Μην προδικάζεις τη φύση της σχέσης σας πριν καν εκείνη αρχίσει!
Και ναι!Σου αξίζει μια εντυπωσιακή εμφανισιακά γυναίκα και προφανώς δε δείχνεις τόσο μικρός στα μάτια της για να σε πολιορκεί.

Εννοείται αν αποφασίσεις να σβήσεις το ποστ σου,θα σβήσω στη συνέχεια το δικό μου κι εγώ.Επίσης αν θέλεις να μιλήσουμε και τηλεφωνικά
είμαι πάντα στη διάθεση σου.Ένα u2u away,που λέει κι η κλικ!Όλα θα μας πάνε μια χαρά,Φιλ!Δεν έχουν άλλη επιλογή τα κακόμοιρα!Σε φιλώ!

Φιλ, λυπάμαι από τη μια για τα ζόρια που περνάς, χαίρομαι από την άλλη που βρήκες το κουράγιο να τα μοιραστείς. Είμαι μεγαλη οπαδός του μοιράσματος των δυσκολιών, από τα λίγα που έχω καταλάβει για αυτή τη ζωή, οι δυσκολίες δεν βγαίνουν χωρίς βοήθεια. Από όπου. Δεν έχει σημασία αν την αναζητήσεις στους πολύ δικούς σου ή σε εντελώς άγνωστους. Σημασία έχει να συνειδητοποιήσεις πως ένα κλαράκι σπάει εύκολα, δυο, τρία , τέσσερα κλαριά δυσκολεύουν αυτόν που πάει να τα λυγίσει. Οι αρρώστιες και οι θάνατοι των δικών μας είναι το πιο οδυνηρό κομμάτι μας, αυτό που κουβαλάμε στους ώμους μας κάθε μέρα σα σαμάρι. Δικαιολογούνται και τα νεύρα, και τα ξεσπάσματα, και ο θυμός. Κάποια στιγμή θα μεταλλαχθούν και θα γίνουν άλλα συναισθήματα. Καλά κάνεις και τα αναγνωρίζεις, καλά κάνεις και τους δίνεις υπόσταση. Πολύ καλύτερα από τα να "φας". Να τα μετατρέψεις σε σκουπίδια και μπουκωθείς από αυτά. Απόφυγέ το αυτό το τελευταίο. Η πικρή μου πείρα έδειξε ότι κάνοντάς το , κατέστρεψα και το μέσα και τον έξω μου εαυτό.
Δικαιούσαι να λαβαίνεις χαρά. Ακόμη και όταν οι δικοί σου ζουν δύσκολα. Δεν έχει νόημα να αφήνεις τη ζωή και ό,τι σου φέρνει μπροστά σου να περνάει επειδή οι αγαπημένοι μας τραβάνε πολλά. Είναι θεμελιώδες ζήτημα επιβίωσης να αντλείς από κάπου τη χαρά. Μόνο έτσι επιζείς της στεναχώριας και βρίσκεις δύναμη να την παλέψεις. Αν αφήσεις όλες τις μικρές ή μεγάλες χαρές να σε προσπερνάνε, από που θα αντλήσεις κουράγιο για τα δύσκολα?

Και γιατι να μην παιρνεις συχνα τηλεφωνο να μη δειξεις οτι ανησυχεις;Η ανησυχια ουτε ντοπη ειναι ουτε αδυναμια ισα-ισα ειναι νοιαξιμο φιλε μου.Απο την πειρα μου εχω δει οτι οσο πιο πολυ δειχνω τα συναισθηματα μου τοσο καλυτερη η επικοινωνια με τον δικο μου ανθρωπο.Αλλιως πως να καταλαβουν κ αυτοι.Και απο κοντα ,ακομα καλυτερα.Για τη σκλ.κατα πλ.ειχε γραψει εδω ενα παιδι κ επειδη εχω φιλη με παρομοιο προβλημα πηρα πληροφοριες για μια καινουργια θεραπεια.Το παιδι αυτο που ειχε κανει κ χειρουργειο κ ειχε κ σκλ.βρηκε ακρη.Οποτε θελεις παρε με τηλ.να σου δωσω στοιχεια γιατι εγω μιλησα μαζι του.Χαιρομαι πολυ που μοιραστηκες πραγματα γιατι αν τα κρατας μεσα σου σε σκανε.

Θα σε ανακουφιζε να ερχοσουν για ενα ΣΚ;

δε σε βοηθαει η γυμναστικη στη διαχειριση του αγχους? μηπως να εψαχνες κατι καινουριο? καποιο αθλημα ισως?
μποξ για να εκτονωνεσαι κιολας, να μη χρειαστει να παιξεις real ξυλο :)
μουσικη?
το κλειδι ειναι στη διαχειριση του αγχους. απο κει και περα ολα τα αλλα ερχονται χωρις υπεραναλυσεις.

(ετσι οπως ειπες το "σιγα μην εξελιχθει σε σοβαρη σχεση" ηταν σα να ελεγες "ποσο θαθελα να εξελιχθει σε σοβαρη σχεση αλλα φοβαμαι υπερβολικα να τολμησω ακομα και να το φανταστω". ολα πιθανα ειναι, οσο πιο ειλικρινης εισαι τοσο περισσοτερο στρωνεις το εδαφος για κατι καλο )

Φίλλιπε λυπάμαι πολύ για τα όσα περνάς και χαίρομαι που κατάφερες έστω και μπερδεμένα να τα βγάλεις από μέσα σου. Για να είμαι ειλικρινής μου έκανε εντύπωση η συμπεριφορά σου αυτές τις τελευταίες μέρες και είχα ανησυχήσει αρκετά γιατί σε έβλεπα να ξεσπάς χωρίς λόγο και αιτία και ένιωθα ότι είχες πολύ θυμό μέσα σου. Ωστόσο χαίρομαι που κατάφερες και ανοίχτηκες και τουλάχιστον εξέφρασες με υγιή τρόπο το αδιέξοδο που νιώθεις μέσα σου. Πραγματικά δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα στην θέση σου και καταλαβαίνω τις τύψεις που μπορεί να νιώθεις προσπαθώντας να συνεχίσεις την ζωή σου. Όσοι σε γνωρίζουν στο φορουμ συμπεριλαμβανομένου και εμού σίγουρα δεν έχουν παρεξηγήσει την συμπεριφορά σου. Με στεναχώρησε το τελευταίο σχόλιο που έκανες στο τόπικ της βουλιμίας γιατί σκέφτηκα ότι αυτά που γράφεις δεν σε αντιπροσωπεύουν καθόλου και αναρωτήθηκα συνάμα τι μπορεί να είναι αυτό που σε οδήγησε να ξεσπάσεις με τέτοιο τρόπο. Τώρα καταλαβαίνω...
Εύχομαι να βρεις την δύναμη να πλησιάσεις περισσότερο την οικογένεια σου γιατί πραγματικά την έχεις πολύ ανάγκη. Η αγάπη της οικογένειας μας είναι η κινητήριος δύναμη μας στη ζωή και δεν πρέπει να την στερείσαι στην προσπάθεια σου να δείξεις δυνατός. Επίσης θα πρέπει σε κάποια φάση να επιτρέψεις και πάλι στον εαυτό σου να απολαύσει τη ζωή χωρίς τύψεις. Στερείσαι ηθελημένα τις χαρές της ζωής και την αγάπη που μπορείς να λάβεις. Πόσο ακόμη μπορείς να ζεις έτσι;
Είναι και αργά και γράφω λίγο αλλαντάλων αλλά δεν μπορούσα να μην σου πω δυο κουβέντες. Πραγματικά εύχομαι σύντομα να ξεκαθαρίσεις μέσα σου αυτά που νιώθεις και να μπορέσεις να πλησιάσεις την οικογένεια σου να την αγκαλιάσεις και να σε αγκαλιάσουν και αυτοί ώστε να νιώσεις την αγάπη τους να γεμίζει την μοναχική καρδιά σου. Εύχομαι επίσης να πάει καλά με την κοπέλα που γνώρισες και να εξελιχθεί σε κάτι όμορφο, βέβαια αντιλαμβάνομαι το πόσο ευάλωτος μπορείς να νιώθεις αυτή τη στιγμή για να ξεκινήσεις κάτι καινούριο. Η συμβουλή μου, αν την θέλεις, είναι να κάνεις μικρά βήματα και να είσαι ειλικρινής και ανοιχτός πρώτα με τον εαυτό σου και μετά και με την κοπέλα. Μην προδικάζεις καταστάσεις ποτές δεν ξέρεις πως μπορούν να εξελιχθούν...
Καληνύχτα...ελπίζω απόψε να καταφέρεις να κοιμηθείς λίγο περισσότερο...

Χαίρετε, εδώ πάλι με συντροφιά χριστουγεννιάτικα τραγούδια που παίζει το ράδιο κάθε βράδυ τέτοια ώρα!!!

Πριν λίγο γύρισα...διάβασα τα μηνύματα σας πολύ προσεκτικά και βοηθάνε, θα τα σκεφτώ και θα επανέλθω, είμαι ψιλοεξαντλημένος τωρα, θα προσπαθήσω να κοιμηθώ λίγο. Σας ευχαριστώ όλες, ευχαριστώ για τη κατανόηση!

Αν και δεν είμαι το κατάλληλο άτομο για υποστηρικτικό λόγο (δεν είμαι και τόσο καλή στις συβουλές) απλά θέλω να σου πω Φίλιππε πως σε καταλαβαίνω. Η καλύτερή μου φίλη και κουμπάρα μου (την έχω παντρέψει και θα βαφτίσω το παιδάκι της), ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον κόσμο, πάσχει από σκλήρυνση και είναι μόλις 30 χρονών. Όταν το μάθαμε περάσαμε νύχτες ατελείωτες κλαίγοντας, γελώντας, ξορκίζοντάς το. Πρόσφατα γέννησε έναν υπέροχο μπεμπάκο και μάλιστα μετά από κρίση και μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι το σημαντικότερο ήταν η ψυχραιμία και η αισιοδοξία που δείξαμε οι γύρω της. Αν θες μπορείς να παίρνεις τηλέφωνο τον αδερφό σου αλλά αν θες τη γνώμη μου καλά κάνεις που δεν αφήνεις τη μαμά σου να δει την ανησυχία σου. Όσο για τα υπόλοιπα οι άνθρωποι πάντα έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Η συγκεκριμένη συγκυρία σε βρίσκει στα κάτω σου αλλά θα ξαναέρθει και η άλλη πλευρά. Ρόδα είναι και γυρίζει. Μέχρι τότε υπομονή και ψυχραιμία (αν και κανένα ξέσπασμα που και που δεν κάνει κακό ;) )

Πολύ χαίρομαι,Φιλ,που κάπως ένιωσες καλύτερα,αν και απ' ό,τι είδα πάλι δεν πρέπει να κοιμήθηκες πολύ...

Μου σκάλωσε στο μυαλό κάτι που είπες χθες.Για το υποστηρικτικό περιβάλλον,που δεν εκτιμούσες όσο έπρεπε όσο το είχες...
Σκέφτομαι και για μένα,για τη μαμά μου,πόσα πράγματα έκανα λάθος,τις έντονες αντιδράσεις μου,το ότι θεωρούσα δεδομένο
πως δε χρειάζεται να ζητήσω συγνώμη,όσα δεν της έλεγα και έδειχνα συχνά,όλα όσα ονειρευόμουν να κάναμε μαζί και ποτέ δεν κάναμε...
Παραδόξως όμως δε με βαραίνουν τύψεις.Ξέρω πως τα εισέπραττε με άλλους τρόπους,πως τα ήξερε μέσα της καλά,πως καταλάβαινε...
Πως είναι απόλυτα φυσιολογικό μια σχέση-ειδικά τόσο στενή με πολλές αφορμές τριβών-να έχει τα σκαμπανεβάσματα της.
Πως ο χρόνος κι η υγεία παρασύρουν να τα θεωρούμε δεδομένα,οι ευκαιρίες για κοινές όμορφες στιγμές να επαναλαμβάνονται,
η ρουτίνα να παρασύρει,όλα εκείνα τα τρομερά που απασχολούν έντονα τη σκέψη μας μέχρι να καταφέρουμε επιτέλους να τα δούμε
στην αληθινή τους μικρή διάσταση,ακόμα κι αυτή μας η δυσκολία να εκφράζουμε αυτούσια κι όχι πλαγίως τα συναισθήματα μας,
όλα είναι ανθρώπινα κι ως τέτοια αφορούν κι εμάς.Μα κι εμείς οι ίδιοι θυμόμαστε τι καλά που ήμασταν υγιείς μόλις αρρωστήσουμε,
αναβάλουμε απολαύσεις και σχέδια για αργότερα,για επόμενες χρονιές που θα έχουν πληρωθεί ενδεχομένως προϋποθέσεις
λες κι έχουμε υπογράψει συμβόλαιο πως το καλοκαίρι πχ.που διανύουμε δε θα είναι το τελευταίο της ζωής μας ή οι ερχόμενες γιορτές
δε θα είναι οι τελευταίες με όλη μας την οικογένεια σε απαρτία!Στο τέλος ο χρόνος είναι τόσο πολύτιμος!Παρακαλούμε για παρατάσεις,
όντας μάλιστα διατεθειμένοι να κάνουμε σημαντικές εκπτώσεις στην ποιότητα του,αρκεί να είμαστε μαζί!Κι είναι ο ίδιος χρόνος,που όσο
δε γνωρίζαμε την αντίστροφη του μέτρηση σπαταλούσαμε ανόητα,μερικές μάλιστα φορές σπρώχναμε τις μέρες απλά να τις βγάλουμε,να φύγουν...
Δε θέλω να μας βλέπω όμως ως αχάριστους,που δεν κατέχουν να εκτιμούν,που προσπερνούν,που ισοπεδώνουν...Το να εισπράττεις αγάπη,
να τη μοιράζεσαι,να την επιστρέφεις πίσω είναι μορφή σιωπηρής εκτίμησης κι αυτή.Δε χρειάζονται οι βαρύγδουπες δηλώσεις.Το να ζητάς βοήθεια
από τον άλλον εμπεριέχει την πρότερη αναγνώριση εκ μέρους σου της σοφίας εκείνου,τη σημαντικότητα για σένα της άποψης και της συμβουλής του.
Ένα βλέμμα,ένα άγγιγμα,η αίσθηση πως ό,τι κι αν γίνει είμαστε για τον άλλον εδώ,περνάνε τα μηνύματα της αγάπης και της εκτίμησης μας.
Κι είμαι σίγουρη πως όπως κι εγώ έτσι κι εσύ έτσι και όλοι μας τα μοιραζόμαστε αυτά τα σημάδια με τους σημαντικούς μας!Δε χρειάζεται
να γυρίσει ο χρόνος πίσω για να αναπληρώσουμε.Μακάρι να είχαμε κι άλλον,δε λέω,ειδικά τώρα που γίναμε σοφότεροι ως προς τη διαχείρηση του.
Αν φέρεις και τέτοιο βάρος αναφορικά με τον μπαμπά σου,προσπάθησε να το εκλογικεύσεις και να εστιάσεις στα θετικά σας μοιράσματα.
Αν πάλι νιώθεις έτσι για την υπόλοιπη σου οικογένεια,τους φίλους,όποιον τέλος πάντων είναι για σένα σημαντικός,φρόντισε ν'αξιοποιήσεις
το χρόνο που σας δίνεται στο μέγιστο βαθμό.Όχι αγχωτικά,αλλά δημιουργικά!Κι αν κάπου ντρέπεσαι ή διστάζεις,κάνε τη μικρή σου υπέρβαση
να λυθείς κι αυτό,θα δεις,θα σε ανακουφίσει και θα σας χαρίσει έντονες στιγμές για σήμερα και όμορφες αναμνήσεις για αργότερα...Όλοι μας φυσικά!

Το προηγούμενο ΣΚ το πέρασα στην Αθήνα και η αλήθεια είναι οτι ησύχασα. Το "καλό" με αυτή την αρρώστια είναι οτι σε μεγάλες ηλικίες κάνει μικρότερη ζημιά... ο αδερφός μου μες στο πανικό του κι αυτός μάλλον υπερέβαλε. Πήγα σινεμά και σουπερμάρκετ με τη μαμά μου(για να περπατήσουμε αρκετά για τα δεδομένα της) και η αλήθεια είναι οτι δεν είδα να έχει χειροτερεύσει. Μιλήσαμε αρκετά(συνήθως δε πολυμιλάμε οι δυό μας), φάγαμε έξω, επισκεφτήκαμε την αδερφή της και νονά μου ... και γενικά αφιέρωσα σε αυτή σχεδόν όλο το διήμερο και περάσαμε όμορφα.

Τις επόμενες μέρες και αφού γύρισα στη Πάτρα το χρόνο μου τον μοίρασα κυρίως μεταξύ δουλειάς και ύπνου, πολύ λιγότερο από το συνηθισμένο στο γυμναστήριο και λίγο με τη κοπελιά στην οποία δεν έχω εξηγήσει κάτι και δείχνει να στραβώνει που δε περνάμε χρόνο μαζί. Τώρα το τριήμερο θα προσπαθήσω να επανορθώσω αν και θα έρθει παρέα από Αθήνα για το καρναβάλι. Δε καίγομαι πάντως και μου αρέσει(είναι η αλήθεια κλικ, κι εμένα μου κάνει εντύπωση), αν δε με παρατήσει άμεσα θα έχω το πάνω χέρι... :P

Τα μηνύματα σας με βοήθησαν αρκετά, αυτό που με έβαλε περισσότερο σε σκέψεις ήταν το δεύτερο σου μήνυμα Nadine. Ξέρω πως ο μπαμπάς μου είχε πολύ μεγάλες προσδοκίες από μένα, ίσως μη ρεαλιστικές κιόλας, πράγματα που σίγουρα μέχρι τώρα δεν έχω καταφέρει και δεν είμαι σίγουρος αν θα τα καταφέρω και στο μέλλον. Ξέρω οτι ως ένα βαθμό "έφυγε" απογοητευμένος από μένα και αυτό με βαραίνει. Ξέρω όμως οτι ήταν και περήφανος για μένα και με αγαπούσε no matter what οπότε αυτό με παρηγορεί... συν οτι τους τελευταίους μήνες που ήταν άρρωστος νομίζω οτι είδε κι αυτός μια αλλαγή και μια αλλαγή της πορείας της ζωής μου προς το καλύτερο και χαιρόταν αρκετά. Το έδειξε μάλιστα πολύ περισσότερο απ'ότι θα το έδειχνε αν συνέβαιναν τα ίδια πράγματα ενώ η ζωή κυλούσε κανονικά, μερικές στιγμές έδειχνε ενθουσιασμένος. Σε μερικές μέρες έρχονται τα γενέθλια μας, έχουμε μόλις μια μέρα διαφορά... πάντα γιορτάζαμε μαζί, ακόμα και ώς ενήλικας πάντα έτρωγα με το μπαμπά μου και μετά γιόρταζα με φίλους ή την εκάστοτε κοπέλα. Ηδη νιώθω αρκετά περίεργα και είμαι σίγουρος οτι συναισθηματικά θα είναι μια φορτισμένη ημέρα...

Προς το παρόν... PARTY TIME!!!

Φιλιππε χαιρομαι που ολα πανε καλα!
Πως περασες το 3ημερο;:starhit:

Φίλλιπε χαίρομαι που η επίσκεψη στην οικογένεια σου σε ηρέμησε τόσο πολύ, τόσο που επιτέλους κατάφερες να κοιμηθείς! Εύχομαι να περνάς όμορφα με την καινούρια σου κοπέλα :)
Χρόνια πολλά για τα επερχόμενα γενέθλια σου ευτυχισμένα και χαρούμενα με υγεία για εσένα και τους αγαπημένους σου, πολλή αγάπη και ευημερία! :D

Έχω καιρό να γράψω εδώ αλλά τώρα νιώθω για μια στιγμή την ανάγκη να το κάνω...
Ίσως φταίει που δεν κρατώ ημερολόγιο...προτιμώ να ελευθερώνω τις σκέψεις μου στον κυβερνοχώρο
παρά να στριμώχνονται σε καλά στοιβαγμένα κομμάτια χαρτί,που κάποτε ανέπνεαν οξυγόνο στο δάσος...

Αυτές τις μέρες ξεκαθαρίζω περιοδικά που δε θα διαβαστούν ποτέ,αναμνηστικά που έπαψαν να έχουν σημασία
κι ένα σωρό άλλο προς τακτοποίηση,στριμωγμένα σε πολύχρωμα καλάθια.Τινάζω τη σκόνη του χρόνου τους
και προσπαθώ να κρατήσω μόνο τα πραγματικά σημαντικά.Ανάμεσα τους γράμματα,κάρτες αγάπης,εισιτήρια
σπουδαίων προορισμών,συναυλίες,ενημε ρωτικά φυλλάδια υγείας,συμβουλές,που δεν έχουν καμία ελπίδα εφαρμογής,
περιοδικά διακόσμησης,σινεφίλ,αμέτρη τα άρθρα για καλλιτεχνικά γίγνεσθαι που έγιναν χωρίς εμένα...χρόνια και χρόνια
προσδοκιών...Είναι λυτρωτικό να πετάς τα περιττά,να ελαφρώνεις τους ώμους σου από τη σκιά τους,ακόμα και να χαζέυεις
το κενό καλάθι,που λαχταρά να γεμίσει νέες πληροφορίες,που προορίζονται για τις αισθήσεις σου.Κι ένας απολογισμός...
Για όσα δεν έγιναν,για όσα βαρέθηκαν να περιμένουν,για όσα πλέον δεν έχουν την ίδια σημασία...Για τον χρόνο που σκόρπισε,
εκείνον που πάγωσε σε μια τσαλακωμένη ημερομηνία,τότε που όλα ήταν αλλιώς κι έμοιαζε αυτό να φαντάζει αιώνιο...

Κι άντε και κράτησα τα ενθύμια της έκθεσης βιβλίου με τη μαμά,του φεστιβάλ κινηματογράφου,το Χ μουσείο,το Ψ ταξίδι με τη μαμά,
τι πραγματικά είμαι σε θέση να κρατήσω από κείνη;Μου γλυστράνε όλα της...η φωνή,το γέλιο,οι ρυτίδες όταν προσπαθούσε να δει χωρίς γυαλιά,
το άγγιγμα,η μυρωδιά,τα τηλεφωνήματα,τα λόγια της,οι καυγάδες μας για το χάος βιβλίων,που καλούμουν κάθε φορά να συμμαζέψω...
Τριγύρω μου έχω κάρτες της γεμάτες όνειρα για τη ζωή μου,ευχές με κόκκινες καρδούλες,μπλε καραβάκια κι ανθισμένες μαργαρίτες...
Κι αντί να πάιρνω δύναμη κι έμπνευση από τη λαχτάρα και το φως τους,αντί ν'αρμενίσω στο πέλαγος μιας πολλά υποσχόμενης υπέροχης ζωής,
πνίγομαι στα δάκρυα της φουρτούνας της,χάνω την πυξίδα μου και βουλιάζω...Τα χρώματα στο βυθό είναι σκοτεινά κι ομοιόμορφα.Δεν προκαλούν
ερεθίσματα κι αντιδράσεις.Κλείνω τα μάτια,ανοίγω τα χέρια κι ακουμπώ το σώμα μου στη βαρύτητα του.Ο ήχος βουβαίνεται,οι αισθήσεις μουδιάζουν.
Ένα μου μέρος θέλει να κουρνιάσει εκεί,να παγώσει το χρόνο,τη σκέψη,τις ανάγκες,τα όνειρα,τις θύμισες,όλα!Κι ένα άλλο νοσταλγεί τις αχτίδες του ήλιου
επάνω,το χορό της πεταλούδας,το λίκνισμα του γλάρου,τον ψίθυρο του φεγγαριού,τη λαχτάρα της κάθε καλημέρας για χαμόγελα,της καληνύχτας για φιλιά...

Ξέρω πως μπορώ να πάω όπου θέλω,αρκεί να δώσει ο εγκέφαλος την εντολή της κίνησης.Μερικές φορές η ελευθερία είναι βαριά στο βημα κι οι πολυπληθείς
επιλογές σαστίζουν το χέρι,που απλώνεται να τις αδράξει.Τα μεγάλα "Θέλω" μπερδεύτηκαν στο λαβύρινθο του εγκεφάλου μου και χάθηκαν στην άρνηση του Δεν.
Πιο εύκολα αρθρώνω την άρνηση παρά την κατάφαση.Μιζέρια ακόμα και στη λαχτάρα μου ή έστω ό,τι απόμεινε από δάυτην.Γύρω μου χυμένες φάτσες,αργόσυρτα
βήματα κι ανάσες μικρές με κόπο βγαλμένες.Ανάσες επιβίωσης,να βγει η μέρα,να βγει ο μήνας,να βγει η ζωή.Δε ρουφούν εισπνοή από τον πνεύμονα μέσα μας.
Διοξείδιο εκπνοής για εισπνοή κι ο πνεύμονας συρρικνώνεται στη γωνιά της αχρησίας του,αποκόπτεται όλο το σύστημα μ'εγκέφαλο και καρδιά...και χωρίς καρδιά τι;
Ελάχιστες φορές πια θυμάμαι τον κτύπο της.Ελάχιστες αναπνέω μέσα από κάθε μου κύτταρο.Ελάχιστες σκαλίζω τα σημαντικά Θέλω του εγκεφάλου μου.Φυτοζώ.

Η τεμπελιά μου περιμένει τον από μηχανής Θεό να έρθει να με σώσει.Τον έρωτα,ένα ταξίδι,τον φίλο,τον κάποιον άλλον έξω από μένα.Μερικές φορές έχω το θράσσος
να θυμώνω κιόλας για την "ατυχία" μου λες και δεν είναι προϊόν δικών μου πράξεων και παραλείψεων και αυτή.Περνώ από το Θέλω τη μύτη της βελόνας μου και κεντώ
από το Θ του "θα θα θα θα θα..."αμέτρητες βελονιές θα,που όσο δε σταυρώνονται με το ρούχο της πράξης μου,ξηλώνονται και μένει η κλωστή της αφέλειας τους...
Μάζεψα και για φέτος λίγη μαύρη κλωστή νομικής,άσπρη ψυχολογίας,κόκκινη αγγλικών και μια πολύχρωμη φωτογραφίας με την ελπίδα κάπου εκεί ανάμεσα να με βρω.
Έχω και πάλι απλωμένα γύρω μου τα "θα" του χρέους μου (διατροφή,άσκηση,φροντίδα σώματος) ενώ τον υπολογιστή και κάποιες τηλεφωνικές συσκευές λίγο σε τιμωρία.

Η αλήθεια είναι πως διστάζω να ξεβολευτώ,αλλά ξέρω καλά πως όσο δεν το κάνω μόνο βαθύτερα στον καναπέ βουλιάζω.Νοσταλγώ τον νεανικό γεμάτο ενέργεια και όνειρα
εαυτό μου.Εκείνος θα με έβλεπε τώρα πολύ υποτιμητικά και δε θα δεχόταν καμία από τις αιτιολογίες μου.Θα μου πέταγε ένα "δικαιολογίες" κατάμουτρα με απαξίωση
και θα ευχόταν όταν μεγαλώσει να μην ξεχάσει κι αυτός και καταντήσει σαν κι εμένα.Ακόμα κι αν δεν αλλάξει τον κόσμο όλο,θ'αλλάξει έστω τον δικό του!Δεν του θυμώνω.
Έχει δίκιο όσο κι αν δείχνουν τα νιάτα απόλυτα και σκληρά.Παίρνω θάρρος από μεσήλικες που έκαναν στροφή στη ζωή τους.Τους θαυμάζω διπλά γιατί ξέρω πως διπλά
τους ήρθαν τα εμπόδια,διπλή κι η δύναμη να τα ποσπελάσουν.Άνθρωποι που έκαναν οικογένεια και μετά ξεκίνησαν σπουδές,που είχαν πάρει αλλότριους δρόμους
κι επιτέλους βρήκαν και βαδίζουν τους ολόδικους τους,άνθρωποι που κοντοστάθηκαν μια στιγμή και συνειδητοποίησαν πως δεν είναι ευτυχισμένοι στη ρουτίνα τους
και αγωνίστηκαν να δημιουργήσουν μιαν άλλη.Ακόμα δεν είμαι σίγουρη για το πού θέλω να πάω,ώστε εκεί να κοιτάξω.Ξέρω όμως πως δε μου αρέσει εδώ που κοιτώ.
Άρνηση και πάλι το ξέρω χωρίς θέση.Με ψάχνω όμως στις αναμνήσεις των Θέλω μου κι αν έφυγα από κει,ελπίζω στην πορεία να με βρω κάπου αλλού.Όποιος ψάχνει,βρίσκει,
δε λένε;Τελειώνω με τη σκόνη στα πράγματα μου και κινώ να τινάξω τη δική μου κι ας έγινε τσιμέντο απ'τον ιδρώτα της οκνηρίας μου...Θέλει απλά μεγαλύτερη προσπάθεια
να καθαριστεί.Χτυπά η κλακέτα με το νούμερο 27272727.Για να δούμε πόσο καλά θα πάει η σκηνή αυτή.Τι θα γράψει στο έργο της ζωής μου...Εύχομαι να χειροκροτήσω στο τέλος.

"Αν μπορούσα τη ζωή μου να ζήσω εξ’ αρχής, στην επόμενη θα προσπαθούσα να κάνω λάθη πιο πολλά.

Τέλειος τόσο να ‘μαι δεν θα προσπαθούσα

και πιότερη ξεκούραση θ’ αποζητούσα.

Ανόητος θα ήμουν πιο πολύ απ’ ό,τι υπήρξα και λίγα πράγματα στα σοβαρά θα έπαιρνα.

Πιο λίγο την υγεία μου θα πρόσεχα,

περισσότερο τον κίνδυνο θ’ αποζητούσα,

ταξίδια πιο πολλά θα έκανα.

Πιότερα δειλινά θ’ ατένιζα,

σε περισσότερα βουνά θ’ ανέβαινα,

σε περισσότερα ποτάμια θα βουτούσα.

Σε τόπους νέους πιο πολλούς θα πήγαινα,

θα ‘τρωγα παγωτά περισσότερα, λιγότερα κουκιά.

Προβλήματα θα είχα πιο πολλά πραγματικά

από εκείνα που στη φαντασία μόνο υπάρχουν.



Ήμουν απ’ τους ανθρώπους που έζησαν λογικά και γόνιμα της ζωής κάθε στιγμή.

Είχα, βεβαίως, και στιγμές ευτυχισμένες.

Αν όμως ξαναγύριζα θα προσπαθούσα

μονάχα τις καλές στιγμές να έχω.



Γιατί, αν δεν το ξέρετε, μόνο από τούτες είν’ η ζωή φτιαγμένη:

από στιγμές. Το τώρα μην το χάνετε λοιπόν.



Ήμουνα ένας απ’ αυτούς που ποτέ τους,

πουθενά χωρίς θερμόμετρο δεν πάνε,

χωρίς τη θερμοφόρα,

χωρίς ομπρέλα κι αλεξίπτωτο.

Αν ζούσα τη ζωή ξανά, μ’ αποσκευές πιο λίγες θα ταξίδευα.



Αν ζούσα τη ζωή ξανά,

ξυπόλυτος θ’ άρχιζα να βαδίζω απ’ την αρχή της Άνοιξης και θα συνέχιζα ξυπόλυτος ώς του φθινόπωρου το τέλος.

Πιότερες ώρες με τα περιστρεφόμενα αλογάκια θα βολτάριζα, θ’ ατένιζα περισσότερες αυγές, με περισσότερα παιδιά θα έπαιζα, μια δεύτερη ζωή μπροστά μου αν είχα.



Μα είμαι, βλέπετε, ετών ........
και ξέρω πως πεθαίνω."




.

Ολα αυτά που λέτε είναι τόσο όμορφα, ειλικρινή και ουσιώδη!
Θα ήθελα κι εγώ να μιλήσω για την άσχημη ψυχολογία που δημιουργούν τα παραπανίσια κιλά. Θα προσπαθήσω όμως όσο μπορώ να αποφύγω τα κλισέ, μήπως μρ τη βοήθεια της παρέας εστιάσω στη λύση του προβλήματος επιτέλους...

Είμαι 27 ετών. Εχω περάσει διάφορα στάδια. Πριν απο κάποια χρόνια ήμουν έως και 90 κιλά (και μιλάμε για ύψος 1.55), ενώ τελευταία έχω σταθεροποιηθεί στα 59, κάνω ένα διάλλειμμα για να χάσω άλλα 10. Εκεί στοχεύω.
Κατα τη γνώμη μου, όσοι απο αυτούς που θέλουν να χάσουν κιλά έχουν στήριξη από το περιβάλλον τους, είναι πραγματικά τυχεροί. Δυστυχώς, μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό των ανθρώπων που κρίνουν ένα άτομο με παραπανίσια κιλά το κάνουν καλοπροαίρετα.

Απο μικρή ήμουν χοντρούλα, και υπάρχαν και άτομα ακόμα και του στενού μου περιβάλλοντος που δεν μπορούσαν να καταλάβουν το πώς σκεπτόμουν. Ακόμη και η μητέρα μου η οι αδερφές μου! Αλήθεια ρε κορίτσια, τί κακό είναι αυτό με τη μητέρα; Το ακούω συχνά! Οταν δεν είναι υποστηρικτική, είναι μεγάλο πρόβλημα.... Φανταστείτε αυτό, και ένα σπίτι με άλλες 4 αδερφές. Τσιλιβίθρες όλες. Κορμάρες. Ε, όχι και τόσο ευχάριστο ....
Μου πήρε αρκετό καιρό για να καταλάβω πως υπάρχουν άνθρωποι που με αποδέχονται όπως είμαι. Που δε με κρίνουν. Που με καταλαβαίνουν..

Τέλος πάντων και για να μη χάνω το στόχο: Το θέμα είναι πως μετά από τόσα χρόνια, νιώθω πλέον κουρασμένη με το σώμα μου. Οκ, τώρα πια ομολογώ πως έχει αρχίσει να μου αρέσει, όμως θέλω κάποια στιγμή να ξεμπερδεύω με την υπόθεση <<δίαιτα>>.

Επίσης, είναι βέβαιο πως όλη αυτή η κατάσταση μου έχε προκαλέσει κάποια θέματα στην ψυχολογία : Αυτοεκτίμησης κτλ. Για παράδειγμα, όταν μου αρέσει κάποιος, κι αυτός με απορρίπτει, η άμεση σκέψη που κάνω :<<Είναι λογικό, θα βρεί κάποια ιο αδύνατη / ψηλή / όμορφη από σένα>>. Αυτό δε μπορεί να είναι καλό. Αντικειμενικά το γνωρίζω πως είμαι όμορφη (κάποια κιλά γύρω από την περιφέρειά σου δεν είναι σε θέση να σε ασχημήνουν) όμως η κυκλοθυμία αυτή είναι κάτι που μπορεί να με τσακίσει!


Σημασία έχει, νομίζω να αγαπάμε τον εαυτό μας, και να μην του φερόμαστε καταστροφικά (ηλίθιες δίαιτες κτλ). Μόνο έτσι θα βελτιώσουμε κάποια πράγματα. Κι αυτό ισχύει για όλους τους τομείς.
Τα λέω, για να τα ακούσω πρώτα εγώ.
Θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω το θέμα από τη δική σας οπτική γωνία!

Απάντηση ένα χρόνο μετά...νόημα δεν έχει...λογικά δε θα μπεις για να τη δεις...
Εύχομαι πάντως ο χρόνος που πέρασε να σε βοήθησε να σε αγαπήσεις περισσότερο
γιατί,όπως πολύ σωστά κατέληξες,εκεί είναι όλη η ουσία του παιχνιδιού!Για όλους μας!
Συγχαρητήρια για όσα μέχρι τώρα κατάφερες!Εύχομαι να τ'απολαμβάνεις στο έπακρο!

Μόλις ξαναδιάβασα τις σκέψεις και τα συναισθήματα της τελευταίας φοράς που κούρνιασα στο ντιβάνι,σχεδόν δύο χρόνια πριν.
Με ανακούφιση διαπιστώνω πως τα πράγματα είναι πλέον πολύ πιο φωτεινά για μένα και όσα ανέκαθεν ονειρευόμουν...
Τέλος ο βραχνάς της Νομικής,άνοιξαν οι γεμάτες ενδιαφέροντες γνώσεις Πύλες της Ψυχολογίας,μόλις έγινε με αίσια έκβαση
το χειρουργείο που πάνω από δέκα χρόνια μου αρνιόμουν και αισιοδοξώ πως αυτό θα με οδηγήσει επιτέλους σε ένα
ελαφρύτερο σώμα,συνεχίζω να βιώνω απέραντη αγάπη από οικογένεια,φίλους και σύντροφο,άλλον αγαπημένο ευτυχώς
δε χάσαμε,απέκτησα και τρίτη ανηψούλα...όσο για το Doulie...όλο και το ξεχνώ πως κάποτε ζούσαμε μαζί,αλλά το κουβαλώ
μέσα μου κι εκείνο κάνει τα θαύματά του για μένα...Ο κόσμος είναι ένας άλλος κόσμος κι αυτό δε θ'αποκατασταθεί ποτέ ξανά...
Δακρύζω και προχωρώ.Κι όχι γιατί όπως λένε οι Αμερικάνοι αυτό θα ήθελε για μένα,αλλά γιατί έτσι πάει η ζωή κι η επιβίωση της.
Κι ό,τι μένει είναι ό,τι χαρήκαμε, ό,τι μας έκανε να νιώσουμε γεμάτοι και ζωντανοί!Ας φροντίσουμε να τις αυξήσουμε τις στιγμές αυτές!

Καλησπέρα αγαπημένοι συνοδοιπόροι!

Σήμερα στο μετρό, ένα 15χρονο τσογλανάκι μου είπε κοροιδευτικά "γεια σου χοντρούλα" και γέλασε με τους φίλους του με κακία.
Του απάντησα "είμαι χοντρή και μ' αρέσει", και προχώρησα τον δρόμο μου.

Ενώ πίστευα ότι πλέον δεν θα μ' ενοχλούσαν αυτές οι κακίες,
μ' ενόχλησε πολύ αυτό και μου χάλασε τη διάθεση για πολλή ώρα. Θυμήθηκα τα παλαιότερα χρόνια που μου συνέβαιναν συχνά τέτοια και θυμήθηκα τα χρόνια του σχολείου όπου με φώναζαν "χοντρή". Στεναχωρέθηκα.
Και στεναχωρέθηκα όχι για το τί μου είπαν ή πώς το είπαν, αλλά για το πώς όλο αυτό με επηρέασε τελικά. Θα ήθελα ν' αποκτήσω την δυνατότητα να μην μ' ακουμπούν τέτοια ανούσια γεγονότα.

Ματζουράνα μου είσαι ευαίσθητο παιδί γι αυτό κι επηρεάζεσαι! Δεν έχεις καταλάβει όμως ότι οι άνθρωποι σ' αυτή την ηλικία ιδιαίτερα που ήταν ο νεαρός δεν σκέφτονται σχεδόν ποτέ τον αντίκτυπο που έχουν τα λόγια τους ή οι πράξεις τους. Και τα κιλά να μην ήταν στην μέση μπορεί να έβρισκε κάτι άλλο για να σε πειράξει! Εδώ δεν καταλαβαίνουν άλλοι σε μεγαλύτερες ηλικίες! Ποιός ξέρει πόσο "λίγος" ένιωθε μέσα του ο πιτσιρικάς ώστε βρήκε αυτό τον τρόπο για να " μεγαλώσει" στα μάτια της παρέας του! Αν το σκεφτείς έτσι νομίζω θα στενοχωρηθείς λιγότερο!

Besbab, δεν φαντάζεσαι πόσο με βοήθησαν αυτά που μου έγραψες!
Και ψυχολόγο να ρωτούσα, τόσο βοηθητική απάντηση δεν νομίζω να μου έλεγε...
Ήδη νιώθω καλύτερα...
Ειλικρινά σ' ευχαριστώ!

Χαίρομαι που θα κοιμηθείς πιο ανάλαφρη!! Σε φιλώ!

"Ό,τι μπορεί ο καθένας",που λέει κι ένας φίλος μου...
Είναι αυτό ακριβώς που σου είπε το σοφό κορίτσι μας.
Έλλειψη παιδείας και παίδευσης εαυτού προς αυτογνωσία κι αυτοπραγμάτωση.
Μη μασάς! Εσύ τη δουλειά σου! Και την κάνεις κι υπέροχα!

πολύ καλά του απάντησες. κ του έδειξες οτι είναι κατώτερος των περιστάσεων κ κράτησες ένα επίπεδο. εγώ θα απαντούσα κάτι σε στυλ αί...σου κωλόπαιδο ή "γεια σου ασχημούλη,μυτόγκα, βλάκα, παρθένε κτλ" που θα έριχνε το επίπεδό μου κ μετά θα ένιωθα κ κακιά κ χονδρή.

δυστυχώς όλους μας επηρεάζουν αυτά. δν είσαι από χαρτί. έχεις ευαισθησίες. δν είναι κακό που σε πείραξε κ σε έριξε. κακό θα ήταν να ξεσπούσες στο φαί για να νιώσεις καλύτερα. ή να ξεσπούσες με ανάλογη συμπεριφορά σε έναν άλλο άνθρωπο.

Ναι... τι ωραία που στα είπαν
Νομίζω καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του...
Τα θέματα και οι εφηβικές ανασφάλειες του μικρού δεν έχουν να κάνουν με τη δική σου εμφάνιση αλλά με το δικό του ζόρι..
Μην ξεχνάς πως τα αγόρια στην εφηβεία είναι για κάποιο λόγο πάρα πολύ σκληρά το ένα με το άλλο...
Θυμάμαι πόσο σκληρά και ωμά σχόλια έκαναν οι παιδικοί μου φίλοι ο ένας στον άλλο μαζί με βρισιές, για την ανατομία, το βάρος τα αφτιά, τη μύτη τα μπράτσα, τις επιδόσεις στα σπορ... Κοροϊδία παντού και σε όλα.. Ποτέ δεν το κατάλαβα...
Μπέρδευαν την ειλικρίνεια με τη λεκτική βία...


Τα λόγια του ήταν ο καθρεφτης του δικού του εαυτού και της δικής του εικόνας,
γλυκό και μυρωδάτο μας :)

Κορίτσια μου υπέροχα, σας ευχαριστώ μία μία ξεχωριστά για τις πολύτιμες απαντήσεις σας που με βοήθησαν πολύ!
Να είστε καλά!
Σας ευχαριστώ!

Ρανάκι,

κάθε μέρα βλέπω, μιλάω, ακούω δεκαπεντάχρονους και δεκαπεντάχρονες, η δουλειά μου στο σχολείο με έχει σε συνεχή επαφή μαζί τους, με τα καλά τους, με τα κακά τους..Πίστεψέ με, είναι πολύ σκληρά τα παιδιά αυτής της ηλικίας, και έχουν δίκιο τα κορίτσια που σου λένε πως είναι οι δικές τους αδυναμίες που κάνουν προβολή πάνω σε άλλους που απευθύνουν τις προσβολές τους.. Και συνήθως, όχι πάντα γιατί υπάρχουν και τα νέτα σκέτα κ*&^παιδάκια, αυτά τα παιδιά έχουν υποστεί τα ίδια προσβολές και χαντάκωμα και υποτίμηση. Και την επιστρέφουν σε όποιον πάρει ο χάρος για να νιώσουν την υποτιθέμενη "δύναμή" τους.
Κάποτε ένα από αυτά μου είχε κάνει add στο φέισμπουκ με το όνομα συμμαθήτριας του(fake account), και ενώ ήταν από τα παιδιά που στήριζα με επιμονή γιατί κάθε μέρα έπεφτε θύμα πειραγμάτων και εκφοβισμού, εκείνος μου έστειλε προσβλητικό προσωπικό μήνυμα, γράφοντας μου, "Είστε χοντρή και άσχημη σε αυτή τη φωτογραφία" . Από όλο τον κόσμο που θα ήθελε να απευθύνει το μένος του, διάλεξε εμένα που ήμουν ο σύμμαχός του στις αδικίες που υπέφερε! Άβυσσος η ψυχή του καταπιεσμένου ανθρώπου.

Μην κολλάς, εσύ ξέρεις τι είσαι, έτσι και αλλιώς, δεν έχει νόημα να σκεφτούμε παραπάνω την ασχήμια των λεγόμενων του και την προέλευση της κω*&^παιδίστικης συμπεριφοράς του.

Πάμε παρακάτω!

Σήμερα πόνεσε η καρδιά μου... Οκτώ μήνες χαμάλης. Σε μια δουλειά που ταλαιπωρείται το σώμα και πονάει το μυαλό μου. Σήμερα άκουσα στα αφτιά μου να ηχεί πεντακάθαρα η φωνή συγγενικού μου προσώπου. "Εγώ χαμάλης κανενός δε θα γίνω. Άλλοι θα μου φέρνουν τον καφέ και θα μου βγάζουν φωτοτυπίες", πριν 10 χρόνια μου το είπε αυτό. Τότε του είχα ανακοινώσει όλο χαρά ότι θα έκανα πρακτική σε μία άλλη θέση... 10 χρόνια μετά ακόμα επιλέγω να είμαι ο χαμάλης των άλλων λοιπόν...

με συγχωρείς μαρουλένια κ με όλο το θάρρος ,για μένα η νοοτροπία του συγγενή σου είναι χαλασμένη μέχρι τα μπούνια κ σε παρακαλώ να μην την υιοθετήσεις.
για μένα ο ηγέτης κ ο καλός επαγγελματίας δν είναι αυτός που περιμένει να του φέρουν τον καφέ και άλλες τέτοιες ξιπασιές ,κ ένας τέτοιος είναι καταδικασμένος να αποτύχει ή ζει εις βάρος άλλων κ από και κλείεται να νιώθει ολοκληρωμένος κ καλός άνθρωπος.

ξέρω οτι για άλλους η ζωή τα φέρνει εύκολα κ για άλλους δύσκολα αλλά αυτά τα χαμαλίκια είναι παράσημα για σένα κ όχι κάτι για να νιώθεις κατώτερη. είναι λογικό να κουράζεσαι κ να θέλεις κάτι καλύτερο για σένα και αυτό πρέπει να πιστεύεις αλλά να μην νιώθεις άσχημα για τον εαυτό σου. να πονάει το κορμί σου ναι αλλά όχι η καρδιά σου. γέμισε την με περηφάνια κ ήλπιζε κ πίστευε στα καλύτερα, ακόμα κ αν βγουν φρούδες οι ελπίδες . εγώ ,μια άσχετη ξέρω, είμαι περήφανη για σένα. πιστεύω οτι κάνεις ότι καλύτερο μπορείς, είσαι εργατική κ έξυπνη. επίσης ώριμη κ μορφωμένη. τα ζηλεύω όλα αυτά ,δν τα έχω κατακτήσει ακόμα, κ τα χαίρομαι κ τα θαυμάζω.

αυτή είναι η γνώμη μου κ δν ξέρω αν σου φαίνονται αερολογίες ,βλακείες αλλά ήθελα να την πω.

Η γνώμη σου με έκανε να σηκωθώ το Σάββατο με περισσότερο θάρρος και σε ευχαριστώ για αυτό.
Δεν ξέρω αν είμαι όλα αυτά που λες.
Τον τελευταίο καιρό δεν έχω πολύ καλή γνώμη για μένα.
Σβήνει η ανυπερβλητοσύνη.

Για το συγγενή μου έχεις δίκιο..
Πώς ξύπνησε η επιρροή του μέσα μου θα' θελα να' ξερα...
Κάποιοι άνθρωποι που μας στιγμάτισαν μάλλον όσο κι αν τους αφήνουμε στο περιθώριο συνεχίζουν να με επηρεάζουν συνειδητά κι ασυνείδητα..... Oh well...

Να λοιπόν που σήμερα θα ξαπλώσω κι εγώ στο ντιβάνι... Ναταλάκι μου, έστω κι αν δεν μπορείς να με αναλάβεις, σε επαγγελματικό επίπεδο, με σήκωσες και με σηκώνεις παρόλα τα κιλά που κατά καιρούς είχα και έχω με όλα όσα κουβαλώ και με βαραίνουν. Όλα τα τσαλίμια και η μαεστρία σου σε επίταξη για να με ελαφρύνεις... οι γνώσεις σου, η αγάπη σου για τις τέχνες, για το ωραίο, το καλό και το αγαθό, η δοτικότητα σου, είναι από τα σπουδαιότερα δείγματα του πολυδιάστατου χαρακτήρα σου :)
Σήμερα δύο μέρες πριν το βαριατρικό χειρουργείο, βιώνω μία από τις μεγαλύτερες προσωπικές μου ήττες που ακόμα παλεύω να διαχειριστώ. Σήμερα φοβάμαι. Η ζωή μου, η ψυχή μου, έχουν ακρωτηριαστεί από τον διαρκή πόλεμο με την υπερφαγία και την συναισθηματική μου πείνα (πως διψά η νύχτα για φως...). Με την απόφαση μου για το χειρουργείο νιώθω ότι θα ακρωτηριάσω και το σώμα μου. Δεν μου είναι εύκολο να το δεχτώ κι ακόμη και τώρα τραμπαλίζομαι... αιμορραγίες, διαφυγή, πόνος, μαλλιά, ραφές, νυστέρια, λέξεις, λέξεις που με τρομοκρατούν, γυρνάνε μες στο μυαλό μου (και σκέφτομαι σαν ποιος γλάρος τάχα να τις φορτωθεί στις φτερούγες του...). Θέλω να είμαι θετική και να το βιώσω ως λύτρωση. Αυτό θα επιδιώκω μέχρι να έρθει η στιγμή που θα κλείσω τα μάτια και θα αφεθώ... στ' αλήθεια, να που φτάσαμε εδώ, χωρίς αποσκευές... μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.

Κάντε μια προσευχή και για μένα.

Για όλους όσους έχετε βιώσει αυτή την εμπειρία, θα σας δω απέναντι :)

Νεφέλη, καλή επιτυχία και καλή ανάρρωση σου εύχομαι.

Είναι γενναία η επιλογή σου. Προσπάθησε να αποδιώξεις τις άσχημες λέξεις... Όλα θα πάνε καλά. :)

Να μερικές, από το Α ως το Ω, όμορφες λέξεις να σε συντροφεύσουν:

Αγάπη, Βοήθεια, Γέλιο, Δράση, Ελπίδα, Ζωή, Ηρεμία, Θάρρος,
Ίαση, Κάθαρση, Λύτρωση, Μετάβαση, Νίκη, Ξεκούραση, Ολοψυχία, Πάθος,
Ρόδα (τα λουλούδια ντε), Συμπαράσταση, Τόλμη, Υγεία, Φιλία, Χαρά, Ψυχραιμία, Ωφέλεια

(το Ω ήταν δύσκολο, χαχα! :P)

Και περιμένουμε όμορφα νέα, σύντομα!

http://3.bp.blogspot.com/-S0eZm9Dqml...isy-flower.gif

Σε ευχαριστώ πολύ για το μήνυμα σου. Τις έχω διαβάσει τις λέξεις, τις έχω φωνάξει, τις έχω μυριστεί/γευτεί και με έχουν αυτές αγγίξει ... οπότε όλες μου οι αισθήσεις έχουν συναινέσει και κληθεί με αυτή την θετική σου έμπνευση :) ευχαριστώ πολύ