Κοινωνική φοβία.

Sandy μήπως απλά τη συγκεριμένη δεν τη θεωρείς προσεκτική οδηγό?? Γενικά φοβάσε την οδήγηση των άλλων όταν σε μεταφέρουν?
Δηλαδή και σε ταξί ,σε λεωφορείο, σε τρένο κτλ?

οχι βρε ολγιτσα απλα εγω φοβαμαι να οδηγησω (αν και εχω διπλωμα το εβγαλα πριν βγει η φοβια)και αν την εβλεπα θα μειωνα τον ευατο μου και θα στεναχωριομουν οποτε?

Υπάρχει ελπίδα. Κι αφού έχετε το θάρρος και το συζητάτε, θα βρεθεί ο τρόπος και ο δρόμος να το ξεπεράσετε. Θα έρθει κάποια στιγμή που θα νιώσετε να φεύγει άξαφνα από πάνω σας ο «δαίμονας», να σας εγκαταλείπει, και θα είναι μια στιγμή μοναδική για τον καθένα. Τουλάχιστον αυτή ήταν η δική μου εμπειρία…

Με ταλαιπώρησε όλη μου τη ζωή. Χάλασα τη ζωή μου, επαγγελματικά, συναισθηματικά, οικογενειακά, σε όλους τους τομείς. Ένιωθα ανύπαρκτος, ήταν φορές που είχα την αίσθηση ότι ήμουν ένα μηδενικό. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα μου γεμάτος πλούτο που όμως δεν ήμουν σε θέση να τον εκφράσω, δεν ήμουν σε θέση να εκφραστώ εξωτερικά όπως εγώ θα ήθελα.

Πολλοί από εσάς περιέγραψαν πλευρές του προβλήματος με εξαιρετική σαφήνεια. Δεν μπορούσα να χαρώ τις φιλικές μου σχέσεις, το έπαιζα πολυάσχολος για να μην γίνει αντιληπτό το πρόβλημά μου και ο μεγαλύτερος εφιάλτης μου ήταν οι εντελώς χαλαρές φιλικές συνευρέσεις, αυτές που ο κάθε φυσιολογικός άνθρωπος λαχταράει. Αναρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν να λαχταρούν μια έξοδο για καφέ με την παρέα, μια ταβέρνα για να διασκεδάσουν. Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να διασκεδάζουν μεταξύ τους, να \"επιβιώνουν\" ο καθένας ατομικά στα πλαίσια μιας μεγάλης παρέας; Πώς μπορεί κάποιος να λέει ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι; Δεν φοβάται μην εκτεθεί; Εγώ γιατί φοβάμαι; Ποιος είναι αυτός ο διάολος μέσα μου που με ταλαιπωρεί και δεν μου επιτρέπει να διασκεδάσω όπως οι άλλοι, να αστειευτώ χαλαρά, να πω κι εγώ άνετα καμιά μλκία χωρίς να το σκέφτομαι εκατό φορές ν’ ανοίξω το στόμα μου;

Μια συνεχής νευρικότητα, ένα συνεχές άγχος. Να αποφεύγεις με διάφορα προσχήματα τις επαφές με τους ανθρώπους και τις κοινωνικές συνευρέσεις, να νιώθεις μηδαμινός απέναντι στους άλλους, να οικτίρεις τον εαυτό σου και να μην ξανανοίγεις το στόμα σου όταν δεν γελούν με το αστείο σου (φυσικό κι επόμενο, αφού το έχεις πει με νευρικότητα), να αποζητάς την αποδοχή σε κάθε σου ενέργεια, σε κάθε κουβέντα που θα πεις…

Η αποδοχή! Να μια παράμετρος που μεγιστοποιεί το πρόβλημα και που πολύ σωστά το θίξατε.

Ένιωθα φρικιό, μια μαύρη μύγα μέσα στο γάλα. Δεν μίλησα ποτέ σε κανέναν – και πώς να μιλήσεις, τι να πεις και πώς να το περιγράψεις; Ο όρος «κοινωνική φοβία» ήταν για μένα άγνωστος. Μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε στην Ελλάδα να γίνεται γνωστός. Όταν πρωτοδιάβασα πριν από λίγα χρόνια τον όρο και μια σύντομη επεξήγησή του, ήταν για μένα μια αποκάλυψη! Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι αυτό που μου συμβαίνει έχει όνομα, ασχολείται η επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης, το υφίστανται και άλλοι άνθρωποι! Δεν είμαι λοιπόν μόνος, δεν είμαι ένα φρικιό μοναχικό ανάμεσα σε μια θάλασσα από φυσιολογικούς ανθρώπους! Δεν ξέρετε τι ανακούφιση ένιωσα!...

Η γνώση αυτή σε βοηθάει τουλάχιστον να ταξινομήσεις λογικά το πρόβλημά σου κι όχι να παλεύεις απεγνωσμένα μέσα στα θολά νερά του ψυχισμού σου. Θα μου πείτε, αρκεί αυτό; Όχι βέβαια. Ήταν όμως ένα βήμα, πολύ σημαντικό. ʼρχισα να το ψάχνω αλλά η βιβλιογραφία σχεδόν μηδενική στα ελληνικά.
Αλλά όπως είπα, ήταν ένα βήμα. Δεν νιώθεις τουλάχιστον τη μοναξιά του διαφορετικού…

Να μην σας κουράζω… Μαζί μ’ αυτή τη γνώση υπήρξε και μια συγκυρία γεγονότων. Αναφέρθηκα προηγουμένως στην αποδοχή. Την περίοδο εκείνη εργαζόμουν σε μια εταιρεία (συμπλήρωνα ήδη ενάμιση χρόνο εκεί) που κατά ευτυχή για μένα συγκυρία, τα άτομα με τα οποία συνεργαζόμουν και που βρισκόμασταν μαζί πολλές ώρες καθημερινά, ήταν εξαιρετικά σαν προσωπικότητες. Ποτέ δεν με αντιμετώπισαν με κριτική διάθεση, ποτέ δεν χρειάστηκε να προβάλλω το υπέρ εγώ μου για να σταθώ ανάμεσά τους. Είχα την πλήρη αποδοχή τους – παρά την νευρικότητα με την οποία τους αντιμετώπιζα εγώ στην αρχή (έξεις ετών δεν κόβονται εύκολα).

Αυτό με βοήθησε να αρχίσω να ηρεμώ λίγο – λίγο από τις αυτοάμυνες με τις οποίες συνήθισα να αντιμετωπίζω μέχρι τότε ανθρώπους και καταστάσεις. ʼρχισα με δυο λόγια να χαλαρώνω στην καθημερινότητά μου από τα στρεσαρίσματα με τα οποία ήμουν φορτισμένος.

Αναφέρθηκε κάποιος σε προηγούμενο ποστ του παρόντος θέματος στο mind control. Δεν θα ήθελα να εκληφθεί ως διαφήμιση γι αυτό θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο διακριτικός γίνεται. Είναι αλήθεια όμως ότι την περίοδο εκείνη έκανα ασκήσεις mind control. (Δεν ήταν η πρώτη φορά, από χρόνια πριν παρακολουθούσα τα σεμινάρια αλλά δεν ήμουν ποτέ συνεπής στην άσκησή τους).

Εκείνη την περίοδο όμως έκανα με μεγαλύτερη συνέπεια ασκήσεις mind control, σε καθημερινή βάση (ασκήσεις χαλάρωσης με την εικόνα στον νου σου ενός επιθυμητού στόχου), προβάλλοντας την εικόνα του εαυτού μου να παρευρίσκεται σε κοινωνικές εκδηλώσεις και να είναι άνετος, χαλαρός, να μετέχω δίχως κανένα πρόβλημα σε αυτές και ταυτόχρονα να είμαι αγαπητός και πλήρως αποδεκτός από όλους.

Πιστεύω πως ότι συνέβη, ήταν αποτέλεσμα αυτών των δύο παραγόντων. Το ότι δηλ. για αρκετό ήδη καιρό συνευρισκόμουν με άτομα αξιόλογα στην εργασία μου (πράγμα που είχε συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην εσωτερική μου ηρεμία), και στις ασκήσεις χαλάρωσης και νοητών στόχων μέσω της παραπάνω μεθόδου.

Δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ γιατί ακόμη έχω (κι ας έχουν περάσει τρία σχεδόν χρόνια από τότε) την αίσθηση που με κυρίευσε και την εικόνα που «είδα». Μια εικόνα ολοζώντανη σαν να ήταν πραγματική…

Ήταν απόγευμα και έκανα άσκηση mind control στο σαλόνι του σπιτιού μου. Τα παντζούρια κατεβασμένα ώστε να επικρατεί ημίφως για να μην με αποσπά το φως την προσοχή (αν και δεν έχει σημασία από τη στιγμή που θα αρχίσεις να χαλαρώνεις).

Η άσκηση πήγαινε καλά, βρισκόμουν στο επίπεδο εγκεφαλικών κυμάτων που οι επιστήμονες ονομάζουν «Α». Και τότε συνέβη, εντελώς απρόοπτα και ανέλπιστα!

Ένιωσα ξάφνου ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου, ένα βάρος τεράστιο σαν υπεραιωνόβιος όγκος που καταπλάκωνε μέχρι τότε τους ώμους και τα σωθικά μου και ταυτόχρονα «είδα» (νοερά, καθώς ήμουν με κλειστά τα μάτια), ένα τεράστιο κάτι σαν μεγάλο και φρικτό στην όψη, κατάμαυρο πτηνό αμόρφου σχήματος, να ξετυλίγεται από γύρω μου – σαν να με είχε φυλακισμένο στα απαίσια φτερά του - να απομακρύνεται από πάνω μου φτερουγίζοντας δυνατά, απελευθερώνοντάς με συνάμα, να σταματάει για λίγο στο ταβάνι για να μου ρίξει μια τελευταία ματιά κι ύστερα να φεύγει από την οροφή – ή από τα κλειστό παράθυρο μάλλον, και να εξαφανίζεται!

Δεν ένιωσα φόβο στην εμφάνισή του – κάποιο δέος ίσως. Το μόνο που ένιωσα ήταν μια μεγάλη και μοναδική ανακούφιση! Την ίδια στιγμή ΓΝΩΡΙΖΑ ότι το πρόβλημα που τόσα χρόνια με καταπίεζε και στραγγάλιζε κάθε ικμάδα της ενέργειάς μου, έφυγε! Έτσι ξαφνικά. Εξαφανίστηκε! Ένιωσα απελευθερωμένος!

ʼνοιξα τα μάτια και ήξερα ότι το πρόβλημά μου τελείωσε. Ήμουν ελεύθερος! Αδύνατον να περιγράψω τα συναισθήματά μου, και σίγουρα θα καταλαβαίνετε τι σημαίνει να απελευθερωθεί κανείς από μια τέτοια μέγγενη που του ρουφάει καθημερινά τη ζωή…

Όχι βέβαια ότι αυτόματα τελείωσαν όλα. Συνήθειες και φόβοι ετών δεν χάνονται έτσι ξαφνικά και ήξερα ότι θα περάσει καιρός για να αποβάλλω όλα τα αρνητικά που είχαν συσσωρευτεί μέσα μου. Έτσι κι έγινε. Μόνο που άλλο πράγμα είναι να αποβάλλεις λίγο – λίγο συμπεριφορές, φοβίες, αναστολές κλπ και άλλο πράγμα το να σου είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να κάνεις την παραμικρή άξια λόγου προσπάθεια όταν, ότι και να κάνεις, υποτροπιάζεις ξανά και ξανά…

Η εικόνα εκείνου του απαίσιου στην όψη πτηνού στη σκηνή που βίωσα και σας περιέγραψα (σκηνή λες και ήταν βγαλμένη από σενάριο του Στήβεν Κινγκ), δεν σημαίνει τίποτα το μεταφυσικό ούτε το «διαβολικό». Ήταν απλώς ο τρόπος που ο νους μου ερμήνευσε το πρόβλημά μου και μου το ανέδειξε, όπως πιθανόν εγώ ο ίδιος να το είχα ασυνείδητα προσωποποιήσει. Όταν είμαστε χαλαροί (σε χαμηλές εγκεφαλικές συχνότητες) ο νους ερμηνεύει τις φοβίες μας και τις προσδοκίες μας με τους δικούς του συμβολισμούς, όπως ακριβώς γίνεται στα όνειρα.

Από την επόμενη κιόλας στιγμή μετά το συμβάν αυτό, όλα άλλαξαν γύρω μου! ʼρχισα να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια, σαν να ήταν όλα καινούργια γύρω μου! Δεν ξανααντιμετώπισα προβλήματα στην κοινωνική μου συμπεριφορά, άρχισε να χτίζεται μέσα μου (με αντανάκλαση και στην εξωτερική μου στάση) μια προσωπικότητα με όλα εκείνα τα υλικά που μαζεύονταν για χρόνια μέσα μου αλλά που το πρόβλημά μου δεν μου επέτρεπε να τα δομήσω σταθερά. ʼρχισαν λίγο – λίγο να αποβάλλονται όλα εκείνα τα στοιχεία που δεν μου επέτρεπαν μέχρι τότε να ζήσω φυσιολογικά. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται ακόμη γιατί το σκάρτο υλικό που είχε σωρευτεί ήταν αρκετό , ωστόσο η σταδιακή αποδόμηση αυτού του υλικού και η αντικατάστασή του με νέο είναι η «εύκολη» διαδικασία – και πολλοί από εσάς θα καταλαβαίνουν τι εννοώ. Το δύσκολο ήταν να απαλλαχθώ από το τέρας που με καταδυνάστευε.

Να συμπληρώσω σ’ αυτό το μακρύ κείμενό μου ότι τίποτα δεν γίνεται χωρίς προσπάθεια και δίχως να το επιζητάει επίμονα κάποιος. Δεν επισκέφτηκα μεν γιατρούς – κι ίσως αυτό να ήταν λάθος – η αυτοψυχανάλυση όμως στην οποία όλα αυτά τα χρόνια είχα αυτοϋποβληθεί, το συνεχές ψάξιμο, ο προβληματισμός μου αλλά και οι εν γένει προβληματισμοί επάνω στην ανθρώπινη συμπεριφορά, βοήθησαν εν τέλει κι αυτοί στην τελική απαγκίστρωσή μου από τη μέγγενη αυτή που με καταδυνάστευε. Και η όλη περιπέτειά μου με έχει κάνει να αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη κατανόηση τους ανθρώπους γύρω μου και τις συμπεριφορές τους.

Είναι πολύ θετικό το ότι είσαστε άτομα που ψάχνεστε. Μην νομίζετε ότι όλοι όσοι έχουν παρόμοια προβλήματα είναι άνθρωποι σαν κι εσάς. Οι περισσότεροι τα κουκουλώνουν όπως – όπως και αποφεύγουν να τα παραδεχθούν στον ίδιο τους τον εαυτό, με αποτέλεσμα να κάνουν ανυπόφορη τη ζωή όχι μόνο τη δική τους αλλά και των διπλανών τους. Το ότι τα παραδέχεστε – έστω και με το ψηφιακό σας πρόσωπο – υποδηλώνει από πλευράς σας γενναιότητα. ʼρα έχετε κάνει το πρώτο βήμα για το ξεπέρασμά τους.

Να είστε σίγουροι και σίγουρες ότι θα απελευθερωθείτε. Δεν σας λέω «πιστέψτε το», δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία το να πιέσουμε τον εαυτό μας να δεχθεί οπωσδήποτε κάτι που στην παρούσα φάση ίσως να είναι δύσκολο να κατανοήσει το «πώς» μπορεί να γίνει αυτό. Απλά, αφήστε ένα παραθυράκι ανοιχτό σ’ αυτό που σας λέω και δεχθείτε το. Έτσι, σαν αύρα ανοιξιάτικη μέσα σας ότι θα έρθει η μέρα που θα τελειώσει το μαρτύριο. Έτσι θα γίνει, να είστε σίγουροι – και σίγουρες.

Δεν το λέω για να επαναπαυθείτε. Συνεχίστε να το συζητάτε, και όχι μόνο μεταξύ σας στο παρόν φόρουμ (στο οποίο γίνεται εξαιρετική δουλειά). Βρείτε το θάρρος να το εξομολογηθείτε στους πιο οικείους σας και στους καλύτερούς σας φίλους – εννοείτε, σ’ αυτούς που πιστεύετε ότι έχουν την ικανότητα να καταλάβουν. Αρχίστε να το κάνετε, αρχίστε να είσαστε πιο ανοικτοί. Να είστε βέβαιοι ότι δεκάδες φοβίες έχουν και οι ʼΛΛΟΙ, φοβίες και φόβους διαφορετικής φύσης από τη δική σας αλλά δεν παύουν να είναι φοβίες. Που τις αντιμετωπίζουν με διαφορετικό τρόπο από τον δικό σας, με μεγαλύτερο θράσος ίσως. Αλλά που στην πραγματικότητα, όταν ξύσετε την επιφάνεια, θα ανακαλύψετε μέσα στον καθέναν ένα φοβισμένο παιδί. Ίσως καμιά φορά, περισσότερο φοβισμένο από εσάς…

Ξανοιχτείτε λοιπόν. Μη φοβάστε να μιλήσετε για τους φόβους σας στους ανθρώπους που είναι σε θέση να καταλάβουν. Είναι άλλο ένα βήμα στην απελευθέρωσή σας από το σύνδρομο αυτής της φοβίας.

Και \"μην μασάτε\". Σε κανέναν.

Quote:

---

Originally posted by Nobile
Όταν πρωτοδιάβασα πριν από λίγα χρόνια τον όρο και μια σύντομη επεξήγησή του, ήταν για μένα μια αποκάλυψη! Για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι αυτό που μου συμβαίνει έχει όνομα, ασχολείται η επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχανάλυσης, το υφίστανται και άλλοι άνθρωποι! Δεν είμαι λοιπόν μόνος, δεν είμαι ένα φρικιό μοναχικό ανάμεσα σε μια θάλασσα από φυσιολογικούς ανθρώπους! Δεν ξέρετε τι ανακούφιση ένιωσα!...

---

Ξέρουμε;)

Πολύ ελπιδοφόρο αυτο που λες:)
Πριν πόσο καιρό έγινε αυτό; Και από τότε είσαι απόλυτα καλά;
Το mind control που λες είναι η μέθοδος silva;

Πολύ θετική η θεματική σου παρέμβαση Nobile μου!!!!!!!:)

Quote:

---

Originally posted by Danay

Πιστεύω όλοι μας εδώ έχουμε την δύναμη να καταφέρουμε ότι και εσύ !!
Φιλάκια πολλά !
:))

---

Ναι Δανάη, κι εγώ το πιστεύω ότι μπορείτε να τα καταφέρετε. Αφού το θαύμα έγινε σ’ εμένα, μπορεί να γίνει στον καθένα.

Μικρά παρόμοια θαύματα, έστω κι αν δεν είχαν μεγάλη διάρκεια, έχετε ζήσει όλοι σας πιστεύω. Όταν βιώνεις λοιπόν εκείνο το μικρό θαύμα (του ότι δηλ. νιώθεις καλά και υπέροχα για λίγο), ελπίζεις και εύχεσαι ότι θα κρατήσει για πάντα. Και κάνεις ό,τι μπορείς για να το διατηρήσεις ζωντανό. Ώσπου κάποια στιγμή καταλαβαίνεις ότι υποτροπιάζεις και επανέρχεσαι στη «φυσιολογική» για σένα κατάσταση, σ’ αυτήν δηλ. που έχεις μάθει να βιώνεις χρόνια ολόκληρα. «Ωωωπ», λες (για να το σατιρίσουμε και λίγο), «εντάξει, στανιάρισα, έρχομαι στα συγκαλά μου! ʼντε στο καλό κι ανησύχησα ότι μπορεί να θεραπεύτηκα»!...

Όταν μου συνέβη το γεγονός που σας περιέγραψα, ήμουν βέβαιος, ΓΝΩΡΙΖΑ ότι το πρόβλημα ξεπεράστηκε. Έτσι, μέσα σε μια στιγμή! Ίσως γιατί στις χαμηλές εγκεφαλικές συχνότητες, έχουμε την δυνατότητα να λαμβάνουμε αυτούσιες, καθαρές τις πληροφορίες που μας παρέχει ο νους.

Όντως έτσι ήταν. Μου δόθηκε η ευκαιρία να το τεστάρω από την επομένη κιόλας μέρα, και με έκπληξη παρατηρούσα τον εαυτό μου να αντεπεξέρχεται σε ό,τι μέχρι τότε θεωρούσα αδύνατον για μένα. Και να σας πω κάτι που θεωρούσα τελείως αδύνατο - και για πολλούς που μπαίνουν τυχαία στο site και διαβάζουν τις εμπειρίες μας, τους ακούγεται θεοπάλαβο, τραβηγμένο ίσως από τα αφτιά, μέχρι και εντελώς γελοίο;

Θεωρούσα αδύνατον λ.χ. να βρίσκομαι εν μέσω μιας παρέας άνω των δύο, έστω των τριών ατόμων, και να είμαι άνετος και χαλαρός! Να λέω ότι μου κατεβαίνει χωρίς προηγουμένως να το περνάω από τα μύρια κύματα, να γελάω άνετα, να παρεμβαίνω ακόμη και για να πω κάτι εκτός θέματος επειδή έτσι γουστάρω βρε αδερφέ! Κυρίως να μην παίρνω τοις μετρητοίς το τι θα πούνε οι άλλοι, να μην έχω την καχυποψία ότι το τάδε σχόλιό τους αφορούσε εμένα εν είδη κριτικής ή έμμεσης αποδοκιμασίας κλπ.

Ξέρετε, αυτό το τελευταίο το συνειδητοποίησα πλήρως μόνον όταν αποθεραπεύτηκα. Τότε κατάλαβα ότι σε διάφορα αθώα σχόλια, θα αντιδρούσα διαφορετικά πριν. Βλέπεται, «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται» όπως λέει και η παροιμία. Η ευθιξία όσων αντιμετωπίζουν το σύνδρομο της κοινωνικής φοβίας είναι αρκετά υψηλή. Είμαστε μυγιάγγιχτοι! Συνήθως δε, αντιδρούμε σπασμωδικά - ο καθένας βέβαια ανάλογα με την πνευματική του καλλιέργεια. Διότι σπασμωδική αντιμετώπιση είναι ακόμη και το να ζητήσεις ευγενέστατα και με χαμόγελο αποδοχής το λόγο από κάποιον που νομίζεις ότι πέταξε μια σπόντα για σένα. Προσοχή, όταν ο άλλος ΔΕΝ είχε καμία τέτοια πρόθεση! Συνήθως όμως, όταν βρισκόμαστε μέσα στο πρόβλημα, αδυνατούμε να καταλάβουμε εάν είχε ή όχι την πρόθεση ο άλλος. Εκτός των άλλων, το πρόβλημα αυτό αλλοιώνει και την ικανότητα κρίσης μας.

Κάτι που θα συμβούλευα, είναι να προσπαθούμε να είμαστε όσο γίνεται πιο χαλαροί στη ζωή μας και ειδικά στις κοινωνικές συναναστροφές μας. Κανένας δεν γνωρίζει το πρόβλημά μας όπως κι εμείς δεν γνωρίζουμε τι ψυχολογικές αναστολές, φοβίες ή ψυχικές νόσους έχουν οι άλλοι.

Και πιστέψτε με, από τότε που ξεπέρασα το δικό μου πρόβλημα που με καταδυνάστευε, διαπίστωσα ότι άλλοι άνθρωποι τους οποίους ζήλευα μέχρι τότε, έχουν πολύ μεγαλύτερα ψυχολογικά προβλήματα από ότι εγώ. Απλώς, δεν ήμουν σε θέση να τα δω διότι όπως είπα, η φοβία αλλοίωνε και την ικανότητα κρίσης μου. Ήταν σαν να περνούσα τη ζωή μου έχοντας ένα βαρύ διάφανο πέπλο μπροστά μου που όσες προσπάθειες και αν έκανα, δεν μου επέτρεπε να αντικρίσω πλευρές της πραγματικότητας κι ας ήταν μια ανάσα από εμένα.

Πλέον δεν ζηλεύω κανέναν. Ξέρω ότι, χαρίσματα συμπεριφοράς που έχουν οι άλλοι και θα ήθελα να διαθέτω κι εγώ, τώρα μπορώ να τα αποκτήσω. Ένα κλικ απαιτείται για να ενσωματώσεις επιλεκτικά στην συμπεριφορά σου και στην ψυχοσύνθεσή σου, στοιχεία που τα βλέπεις σε άλλους και τα θεωρείς αξιόλογα. Δεν ζηλεύω όμως τους άλλους, ειδικά όταν διαπιστώνω συγχρόνως και τις φοβίες που σέρνουν μαζί τους. Φοβίες και αναστολές που αδυνατούσα μέχρι πρόσφατα να αντιληφθώ στην πλήρη διάστασή τους.

Quote:

---

Originally posted by Joker

Πολύ ελπιδοφόρο αυτο που λες:)
Πριν πόσο καιρό έγινε αυτό; Και από τότε είσαι απόλυτα καλά;
Το mind control που λες είναι η μέθοδος silva;

---

Φίλε joker

έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια (από τον Οκτώβριο του 2003), αρκετά πρόσφατα δηλ. για να «θυμάμαι» λεπτομέρειες των προβλημάτων που με ταλάνιζαν.

«Απόλυτα καλά», χμ, είναι σχετικό ούτως ή άλλως ακόμη και για ένα άτομο που το θεωρούμε καθ’ όλα φυσιολογικό. Καταλαβαίνω όμως τι εννοείς και θα προσπαθήσω να δώσω μια απάντηση, όσο ακριβέστερη και ειλικρινέστερη γίνεται.

Ναι, θεωρώ πλέον τον εαυτό μου αρκετά καλά. Όχι μόνον σε θέση με πριν αλλά και σε σύγκριση με οποιοδήποτε φυσιολογικό άτομο γύρω μας.

Όχι, δεν έχω ξεπεράσει όλα τα προβλήματα που μου δημιούργησε αυτό το σύνδρομο. Διάφορες δηλ. αναστολές, φοβίες κλπ. Μόνο που συμβαίνει το εξής: Πλέον, κάθε εμπειρία μου, κάθε επαφή μου, ακόμη και αν δεν την χειριστώ καλά λόγω των ενδόμυχων φόβων μου, αποτελεί για μένα κάτι που καταγράφεται, αναλύεται κλπ ώστε τη επόμενη φορά να την χειριστώ με απόλυτη επιτυχία.

Αυτό δεν μπορούσα να το επιτύχω πριν. Όσο και αν το πάσχιζα, ήμουν σαν ένα παιδάκι που προσπαθεί να περπατήσει αλλά σκοντάφτει και πέφτει συνεχώς, ξανά και ξανά, χωρίς τα παθήματα να του γίνονται μαθήματα. Ξανά μανά τα ίδια που λένε. Έλεγα ας πούμε ότι την επόμενη φορά θα διαπραγματευτώ την εργασία που θα μου ζητήσουν απαιτώντας αυτά που πιστεύω εγώ ότι δικαιούμαι. Κάθε ραντεβού λοιπόν ήταν για μένα μια δοκιμασία, με φοβερό άγχος από πριν. Και, ή θα υπέκυπτα στην παραμικρή αντίρρηση του άλλου δίχως να διαπραγματευτώ (το συνηθέστερο), ή, προσπαθώντας να δείξω πυγμή υπό συνθήκες εσωτερικής πίεσης και στρες, θα έδειχνα μια στάση άκαμπτη χαλώντας σχέσεις με ανθρώπους. Τα παραπάνω που αναφέρω, σε κάθε πτυχή της επαγγελματικής και κοινωνικής ζωής ή ακόμη και των συναισθηματικών σχέσεων.

Τώρα τουλάχιστον, έχω πλέον αποβάλλει τη νευρικότητα και το άγχος. Μπορώ άνετα και φιλικά να εξηγήσω τι θέλω και τι απαιτώ χωρίς να σκέφτομαι εκατό φορές πριν και άλλες εκατό μετά πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσω τον οποιονδήποτε. Κάνω λάθη, συνήθως λάθη που προέρχονται από τους ενδόμυχους φόβους που εμφανίζονται. Μόνο που τα λάθη (εννοείται, τα σημαντικά λάθη), όσο πάνε και λιγοστεύουν. Κάθε λάθος δεν το επαναλαμβάνω γιατί, πολύ απλά, δεν γίνεται να το επαναλάβω. Πριν, γινόταν ακριβώς το αντίθετο: κάθε λάθος το επαναλάμβανα γιατί, με τις ανασφάλειες που είχα και τα συμπλέγματα που με ταλάνιζαν, δεν γινόταν να ΜΗΝ το επαναλάβω.

Τη συγκεκριμένη μέθοδο του mind control τη διδάχθηκα με τη μέθοδο Silva. Οι μέθοδοι είναι πολλοί, εγώ προτιμώ αυτήν διότι είναι ευπροσαρμόσιμη για τον καθένα και σε οποιεσδήποτε συνθήκες (ή, όπως έλεγε και μια παλιά διαφήμιση για απορρυπαντικά «αυτήν έμαθα, αυτήν εμπιστεύομαι»).

Είναι πολλές οι παράμετροι και τα ιδιάζοντα προβλήματα που το σύνδρομο της κοινωνικής φοβίας προκαλεί, στον καθένα ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή του, την ιδιαίτερη προσωπικότητά του, τα όποια τραύματα της παιδικής του ηλικίας κλπ. Πιστεύω ότι θα μας δοθεί η δυνατότητα να ασχοληθούμε στη συνέχεια με αρκετά από αυτά. Μέσα από την ανταλλαγή αυτή βοηθούμε και τους εαυτούς μας αλλά και τους άλλους που τα διαβάζουν. Είναι μεγάλη ανακούφιση για κάποιον να διαπιστώνει ότι δεν αποτελεί μοναχική μονάδα σε μια θάλασσα «φυσιολογικών» ανθρώπων, αλλά ότι το πρόβλημά του έχει ονοματεπώνυμο και απασχολεί και άλλους.

Nobile,ξεκίνησα κανά δυο φορές να γράψω την δική μου ιστορία γιατί αισθάνομαι ότι την ωφείλω στους συνομιλητές μου.Δεν άντεξα όμως γιατί στην διάρκεια με πήραν τα κλάματα σαν μωρό παιδί.

Σήμερα που διάβασα τα μηνύματά σου ένιωσα ότι θα μπορούσα να τα είχα γράψει εγώ.Πραγματικά με συγκίνησες. Την μέθοδο silva την γνώρισα το 1994 όταν πλέον είχα φτάσει σε τέτοιο κοινωνικό αγχος που δεν τολμούσα να βγώ από το σπίτι. Αν επρεπε να πάω στο φούρνο να ζητήσω ψωμί έπρεπε να το περάσω από χίλια κόσκινα στο μυαλό μου για το πως θα το ζητήσω.

Η μέθοδος με βοήθησε πολύ να χαλαρώσω στις απλές κοινωνικές εκδηλώσεις σαν κάτι \"μαγικό\".
Όπως τα περιγράφεις με τους φίλους μου ένιωθα πιο άνετα ,με τους αγνώστους το ίδιο.

Αρχικά νόμισα πως βρήκα την λύση στο πρόβλημά μου. Δεν ήταν ακριβώς έτσι...
Μπορώ να σου πω ότι με βοήθησε σε ποσοστό 80% και όχι μόνο στην κοινωνική φοβία.Τη θεωρώ ίσω την μεγαλύτερη επένδυση που έκανα ποτέ στη ζωή μου και την χρησιμοποιώ ακόμη. Στα δύσκολα όμως δεν με \"κράτησε\".

Όταν ημουν αναφερόμενος στο στρατό νόμιζα ότι η καρδιά μου θα πεταχτεί έξω από το στήθος μου.Δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω ένα μεγάλο κείμενο μπροστά σε ακροατήριο.

Αναζήτησα βοήθεια ψυχιατρική.Κι αυτή όμως δεν μου έλυσε το πρόβλημα παρόλο που με βοηθάει.

Nobile πιστεύεις ότι το πρόβλημα το έχεις ξεπεράσει τελείως? Αν όχι σε τι ποσοστό είσαι
ικανοποιημένος?

Σε καταλαβαίνω απόλυτα όταν λες ότι σε πήραν τα κλάματα, Μιχάλη. Το ίδιο συναίσθημα με συγκλόνισε κι εμένα οταν για πρώτη φορά, πριν απο δύο χρόνια αν θυμάμαι καλά, προσπάθησα να γράψω για την εμπειρία μου αυτή περιγράφοντας ταυτόχρονα τα όσα μύρια συμπτώματα της φοβίας που με ταλάνιζαν.

Να συμπληρώσω με την ευκαιρία ότι, αν και ήταν «στιγμιαία» η εμπειρία μου όπως την περιέγραψα, σίγουρα ωστόσο δεν ήταν κάτι που έγινε ξαφνικά και στα καλά καθούμενα – όπως ας πούμε σαν να κερδίζει κάποιος το λαχείο ανάμεσα σε εκατοντάδες χιλιάδες άλλους. Δεν ήμουν δηλ. ο «τυχερός» που κέρδισε άξαφνα τον πρώτο λαχνό ενώ όλοι οι άλλοι είσαστε οι «άτυχοι». Συνέβη απλώς κάτι που από χρόνια προετοιμαζόταν αφού με απασχολούσε και έκανα συνεχή αγώνα να το ξεπεράσω. Το ίδιο θα συμβεί και μ’ εσάς αφού δεν το «θάβετε» το πρόβλημα αλλά προσπαθείτε να το αντιμετωπίσετε – με όποιον πρόσφορο τρόπο επιλέγει κάθε φορά ο καθένας.

Σε τι βαθμό είμαι ικανοποιημένος; Σε πολύ μεγάλο. Κι αυτό γιατί έφυγε, απομακρύνθηκε το «τέρας» που με είχε θανάσιμα σφιχταγκαλιασμένο με τις φτερούγες του, τόσο που δεν μπορούσα να ανασάνω. Με άλλα λόγια, τελείωσε ο μεγάλος πόνος. Έμειναν υπολείμματα – και ουκ ολίγα.

Μόνο που, όποιος έχει περάσει από αυτή τη δοκιμασία κι έχει για χρόνια βιώσει ως τα κατάβαθα το σύνδρομο της κοινωνικής φοβίας, έχει γίνει αρκετά σκληρόπετσος και δεν μασάει στα υπολείμματα αυτά. Μπορεί να του κάνουν δύσκολη τη ζωή στα σημεία, μπορεί να χάνει μερικούς γύρους στο ρινγκ, ξέρει όμως ότι όταν χτυπήσει το καμπανάκι για τον επόμενο γύρο, δεν πρόκειται να ηττηθεί από το ίδιο ντιρέκτ του αντιπάλου ή από το ίδιο κροσέ. Γνωρίζει πλέον να τα αντιμετωπίσει. Πράγμα που πριν ήταν αδύνατον.

Quote:

---

Originally posted by Μιχάλης

Όταν ημουν αναφερόμενος στο στρατό νόμιζα ότι η καρδιά μου θα πεταχτεί έξω από το στήθος μου.Δεν κατάφερα ποτέ να διαβάσω ένα μεγάλο κείμενο μπροστά σε ακροατήριο.

---

Δεν είσαι ο μόνος βέβαια. Απ’ ότι διαβάζω, πολλοί έχουν παρόμοιο πρόβλημα.

Θα σου πω ένα μυστικό, Μιχάλη, που ίσως να παίζει σημαντικό ρόλο. Παρόλα τα προβλήματά μου, δεν είχα ποτέ πρόβλημα στο να διαβάσω ένα κείμενο μπροστά σε ακροατήριο (αλλά, να εξηγούμαστε, μόνον σε κάτι τέτοιο ήμουν άνετος). Και ξέρεις ποιο είναι ίσως το μυστικό;

Το ΘΕΑΤΡΟ!

Κάποια στιγμή της ζωής μου αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με το θέατρο. Το ήθελα από μικρό παιδί αλλά οι συγκυρίες (και οι φοβίες) δεν μου το επέτρεψαν.

Μπήκα λοιπόν σε μια θεατρική ομάδα. Στην αρχή ήταν δύσκολο αλλά πολύ σύντομα διαπίστωσα τη γοητεία του να εμφανίζεσαι μπροστά στο κοινό παίζοντας κάποιον ρόλο. Τον ρόλο ενός άλλου!

Αυτό ίσως να είναι μια πραγματική ψυχοθεραπευτική μέθοδος! Δεν είσαι – υποτίθεται – ο εαυτός σου αλλά κάποιος άλλος. Ένας νεαρός ερωτύλος, ένας μοχθηρός και γκρινιάρης γέρος, ένας απατεώνας, ένας φουκαράς μικρομεσαίος που τον απατάει η γυναίκα του, ένας ήρωας πολεμιστής, ένας πλούσιος φεουδάρχης κλπ. Δεκάδες προσωπικότητες μέσα από τις οποίες δημιουργείται ένας φανταστικός χαρακτήρας τον οποίο υποδύεσαι εσύ.

Μπροστά σου είναι το κοινό. Ένα κοινό που δεν βλέπει τον Μιχάλη εκείνη τη στιγμή (ο Μιχάλης είναι άγνωστος για τον θεατή) αλλά τον χαρακτήρα που ο Μιχάλης υποδύεται. Ο Μιχάλης (ο κάθε Μιχάλης) το γνωρίζει αυτό. Δεν έχει λοιπόν τη συναίσθηση ότι κρίνεται ο ίδιος αλλά ο χαρακτήρας του οποίου τη μορφή υποδύεται!

Ασχολούμενος με το θέατρο, προσπαθείς να τελειοποιήσεις την τεχνική σου όσο γίνεται περισσότερο (όπως άλλωστε κάνει ο καθένας με ότι κι αν καταπιάνεται). Προσπαθείς λοιπόν να ερμηνεύσεις ή να απαγγείλεις όσο πιο σωστά μπορείς το κείμενο που έχεις στα χέρια σου.

Από ένα σημείο κι έπειτα, κι όσο τελειοποιείς τις τεχνικές της σωστής ανάγνωσης, διαπιστώνεις ότι δεν νιώθεις εκτεθειμένος απέναντι σε δεκάδες ή εκατοντάδες μάτια που σε κοιτάζουν για να σε κρίνουν. Αντίθετα, νιώθεις αυτά τα δεκάδες ή εκατοντάδες μάτια (και… αφτιά) να κρέμονται από το στόμα σου. Είσαι εσύ κι όλοι αυτοί που τους έχεις στο χέρι σου και μπορείς να τους κάνεις να δακρύσουν, να γελάσουν, να συγκινηθούν. Είσαι ο άρχοντας της στιγμής! Είσαι ο ένας κι είναι οι πολλοί που θα σε παραδεχθούν, θα υποκύψουν μπροστά σου και θα σε χειροκροτήσουν, θέλουν δεν θέλουν.

Παύεις λοιπόν (εκ των πραγμάτων) να απασχολείς το μυαλό σου με τον όποιον πανικό από τα βλέμματα που είναι κάτω και το απασχολείς μόνον με ένα πράγμα: με τη σωστή ανάγνωση του κειμένου σου και με τα ερμηνευτικά στοιχεία που θα χρησιμοποιήσεις για να προκαλέσεις στο κοινό τα συναισθήματα που ΕΣΥ θέλεις!

Μακρηγόρησα με την παραπάνω αναφορά γιατί θέλω να προτείνω σε όσους πάσχουν από το σύνδρομο της κοινωνικής φοβίας, να ασχοληθούν με το θέατρο. ΝΑΙ, το λέω πολύ σοβαρά. Ασχοληθείτε με μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Στο πανεπιστήμιο, στον σύλλογο της γειτονιάς σας, στο δήμο που ανήκετε. Δεκάδες τα μικρά ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα. Μην προβάλλετε καμιά δικαιολογία. Είναι μια απλή διαδικασία, ευκολότερη και από το να πάτε στον οδοντογιατρό – ο οδοντογιατρός πονάει, το θέατρο όχι!

Μπείτε και συμμετέχετε σε μια θεατρική ομάδα. Τα οφέλη που θα αποκομίσετε θα είναι πολλά. Το σημαντικότερο, για όσους νιώθουν ότι τους κόβονται τα πόδια μπροστά σε κοινό, θα είναι να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους αυτό. Κι όχι μόνο θα το ξεπεράσουν (100% επιβεβαιωμένο), αλλά θα αρχίσουν να επιζητούν ευκαιρίες για να εμφανίζονται μπροστά σε κοινό!

Όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται, αυτή θα είναι η κατάληξη αν αποφασίσετε να ασχοληθείτε με το θέατρο. Και κακώς είπα «αν». Κάντε το με την πρώτη ευκαιρία, από αύριο κιόλας!

Θα λυθεί ως δια μαγείας το πρόβλημα της κοινωνικής φοβίας; Όχι βέβαια! Θα λυθεί όμως 1ον το συγκεκριμένο πρόβλημα που έχουν όσοι νιώθουν κράμπες στο να εμφανίζονται μπροστά σε κοινό και 2ον θα έχουν κάνει ένα σημαντικό βήμα για την εν γένει αντιμετώπιση του προβλήματος.


Εκτός λοιπόν από τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες στη δουλειά μου για την οποία σας μίλησα (το κλίμα εκείνο της αποδοχής το οποίο συνέβαλλε τα μάλα στην εσωτερική μου ηρεμία την συγκεκριμένη εκείνη περίοδο) και εκτός από το mind control, ένας επιπλέον παράγοντας που πιστεύω ότι με βοήθησε να ξεπεράσω το πρόβλημά μου, ήταν η χρόνια απασχόλησή μου με το θέατρο.


Για τη μέθοδο Silva, κι εγώ πιστεύω ότι ήταν η καλύτερή μου επένδυση. Δυστυχώς δεν την αξιοποίησα μέχρι στιγμής όσο θα έπρεπε (δεν ήμουν ποτέ συνεπής στην εφαρμογή της). Όπως φαίνεται, για τόσο σημαντικά προβλήματα όπως είναι τα ψυχικά νοσήματα, πρέπει εκτός από την συνεχή και με συνέπεια εφαρμογή της μεθόδου, να αξιοποιηθούν ή να υπάρξουν και μια σειρά άλλοι παράγοντες. Ήδη εγώ αναφέρθηκα σε τρεις μέχρι στιγμής.

Στη μέθοδο πάντως οφείλω, εκτός των άλλων, και το ότι μου αποκαλύφθηκε συμβολικά (ως «όραμα») το πρόβλημά μου μέσω της εμπειρίας που περιέγραψα. Και το ότι συνειδητοποίησα, ένιωσα την απομάκρυνσή του από πάνω μου.

Quote:

---

Originally posted by Danay
Πως είναι η μέθοδος mind control;

Φιλιά !

---

Ελπίζω να μην μου την πέσει κανείς βρε Δανάη κατηγορώντας με ότι κάνω διαφήμιση για το mind control.

Με δυο λόγια πάντως, είναι μια μέθοδος που βασίζεται στον «δυναμικό διαλογισμό» όπως αποκαλείται. Στην πνευματική και σωματική χαλάρωση δηλ. ώστε να πέσει η εγκεφαλική συχνότητα στους 10 περίπου κύκλους ανά δευτερόλεπτο (ότι συνήθως γίνεται και σε κάθε άσκηση διαλογισμού οποιασδήποτε μεθόδου, ακόμη και αυτών της γιόγκα).

Η διαφορά συνίσταται ότι εδώ εκπαιδεύεσαι ώστε να «πέφτεις» οποιαδήποτε στιγμή επιλέξεις εσύ στην κατάσταση αυτή, ελεγχόμενα και συνειδητά, ακόμη κι αν βρίσκεσαι στο γραφείο σου, στο λεωφορείο κλπ.

Βρισκόμενος στο επίπεδο Α των εγκεφαλικών συχνοτήτων (10 περ. κύκλοι/sec), μπορείς να βάλεις νοερά την εικόνα οποιουδήποτε στόχου θα ήθελες να καταφέρεις. Να φαντάζεσαι ας πούμε τον εαυτό σου γεμάτο ενέργεια καθώς παραδίδεις το μάθημα στους μαθητές σου κι αυτοί να κρέμονται από τα χείλη σου ή να μπαίνεις στο αεροπλάνο λ.χ. ή στο ασανσέρ (όσον αφορά τις ειδικές φοβίες) άνετα, χαρούμενα και χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ο νους, ούτως ή άλλως, δέχεται την εικόνα που του προβάλλουμε ως πραγματικότητα. Αν του προβάλλουμε τους φόβους μας, αυτούς θα εμφανίσει την κατάλληλη στιγμή (αν φοβόμαστε ότι θα τα θαλασσώσουμε στο μάθημα και οι μαθητές θα κρυφογελάνε μεταξύ τους, το πιθανότερο είναι έτσι να συμβεί). Αν του προβάλλουμε τις επιθυμίες μας (στη συχνότητα αυτή των εγκεφαλικών επιπέδων Α για να είναι πιο αποτελεσματικό), τις επιθυμίες μας θα υλοποιήσει.

Ιδιαίτερα για τις ειδικές φοβίες, η μέθοδος απ’ όσο γνωρίζω είναι απόλυτα αποτελεσματική.

Φτάνει να την ασκεί κανείς κι όχι να… τεμπελιάζει όπως εγώ.

Quote:

---

Originally posted by Μιχάλης


Αν επρεπε να πάω στο φούρνο να ζητήσω ψωμί έπρεπε να το περάσω από χίλια κόσκινα στο μυαλό μου για το πως θα το ζητήσω.

---

Για να το πει κάποιος αυτό δημοσίως (έστω και με το ψηφιακό του προφίλ),

για να εξομολογηθεί κάτι τέτοιο για το οποίο γνωρίζει ότι ίσως προκαλέσει ειρωνικά χαμόγελα σε βάρος του (συνήθως από ανεγκέφαλους), απαιτείται ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ!

Κι όποιος διαθέτει παρόμοια ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ, σημαίνει ότι θα ξεπεράσει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ το πρόβλημα που τον ταλανίζει.

Απλώς, συμβαίνει το πρόβλημα της λεγόμενης «κοινωνικής φοβίας» να ταλαιπωρεί συνήθως τα πιο ευγενικά και αξιόλογα άτομα. Λόγω της ευαισθησίας που τα χαρακτηρίζει.

Γι αυτό επιμένω φίλοι μου ότι θα το ξεπεράσετε. Μην έχετε καμιά αμφιβολία γι αυτό.

Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ και η ΓΕΝΝΑΙΟΤΗΤΑ δεν σας λείπουν.

Είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα. Τα υπόλοιπα θα έρθουν.

Φτάνει να μην το βάλετε κάτω και να συνεχίσετε με την ίδια γενναία και ειλικρινή στάση.

Η ειλικρίνεια και η γενναιότητα είναι το Α και το Ω της απελευθέρωσής σας

Και μπροστά σ’ αυτές τις δύο αρετές, ΥΠΟΚΛΙΝΟΝΤΑΙ ακόμη και οι θρασείς, ακόμη και οι ανεγκέφαλοι που βρίθουν γύρω μας…


Απαιτεί αρετή και τόλμην η ελευθερία είπε ο Ανδρέας Κάλβος.

Το ίδιο ισχύει και για την προσωπική μας ελευθερία απέναντι στα τέρατα, τις Λερναίες Ύδρες του ψυχικού μας κόσμου.


Ξαναθυμηθείτε ή ξαναδιαβάστε τους άθλους του Ηρακλή. Έχουν πολλά να μας διδάξουν οι συμβολισμοί τους για τα τέρατα που κρύβονται μέσα μας και το δρόμο για την εξόντωσή τους…

Nobile τη μέθοδο Σίλβα πως μπορεί να την εξασκήσει κανείς; Χρειάζεται να πας σε κάποια ειδικά κέντρα ή μέσω βιβλίων;

Quote:

---

Originally posted by gus1973

Nobile τη μέθοδο Σίλβα πως μπορεί να την εξασκήσει κανείς;

Χρειάζεται να πας σε κάποια ειδικά κέντρα ή μέσω βιβλίων;

---

Μπορεί να γίνει και μέσω βιβλίων που περιγράφουν βήμα το βήμα τις ενέργειες που θα κάνει κάποιος ώστε να φτάσει στο σημείο να κατεβάζει την εγκεφαλική του συχνότητα στους περίπου 10 κύκλους/sec.

Μόνο που αυτό απαιτεί μεγάλη υπομονή για αρκετό χρονικό διάστημα και απόλυτη, καθημερινή συνέπεια. Ειδάλλως κουράζει και εύκολα τα παρατάει κανείς.

Αποτελεσματικότερος τρόπος είναι η παρακολούθηση των σεμιναρίων που διαρκούν ένα τριήμερο (Παρασκευή, Σαββάτο, Κυριακή). Στη διάρκεια του τριημέρου μαθαίνει ο νους να «κατεβαίνει» στο επίπεδο Α. ʼπαξ και το μάθει μια φορά, η γνώση αυτή παραμένει στη μνήμη και μπορεί να το επαναλάβει οποτεδήποτε και οπουδήποτε.

Το λεγόμενο επίπεδο Α (7 έως 13 περ. κύκλους/sec) είναι η συχνότητα των κυμάτων που εκπέμπει ο εγκέφαλος λίγο πριν ξυπνήσουμε ή λίγο πριν μας τυλίξει ο ύπνος. Είναι επίσης η συχνότητα κατά την οποία βρισκόμαστε όταν, στη διάρκεια του ύπνου, βλέπουμε τα όνειρα.

Όταν είμαστε ξύπνιοι και στη διάρκεια της ημέρας, όταν δηλ. βρισκόμαστε σε εγρήγορση, ο εγκέφαλος εκπέμπει στη συχνότητα Β (14 έως 20 ή 25 περ. κύκλους/sec).

Όταν ο νους βρίσκεται στη συχνότητα Α είναι σε πλήρη χαλάρωση και απόλυτα δημιουργικός. Ό,τι «πρόγραμμα» τοποθετήσουμε στη διάρκεια αυτή στον νου, με ότι εικόνες, προσδοκίες κλπ τον τροφοδοτήσουμε, αυτές θα «υλοποιήσει» όταν βρισκόμαστε σε εγρήγορση.

Εάν τον έχουμε τροφοδοτήσει με σκουπίδια κατά τη διάρκεια της ζωής μας (φοβίες, αναστολές, λανθασμένες πληροφορίες κλπ), αυτές θα προβάλλει κάθε στιγμή μπροστά μας και σύμφωνα μ’ αυτές θα πορευόμαστε, ανεξαρτήτως της θέλησής μας να ξεφύγουμε.

Αν αλλάξουμε τα «προγράμματα» τροφοδοτώντας τον με νέα, αυτά θα προβάλλει κάθε στιγμή μπροστά μας.

Εάν λ.χ. έχουμε περάσει το πρόγραμμα στον νου μας ότι είμαστε ανεπαρκείς, άχρηστοι, κακάσχημοι, μηδαμινοί, αντιερωτικοί, ατελέσφοροι κλπ, ότι και να προσπαθούμε να κάνουμε, αυτή η άποψη για τον εαυτό μας θα βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο και θα προδικάζει την εικόνα για τον εαυτό μας.

Το κακό είναι ότι την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, την προβάλλουμε κάθε στιγμή και στους άλλους. Αν δηλ. πιστεύουμε ότι είμαστε ανεπαρκείς ή αντιερωτικοί, το μήνυμα το μεταδίδουμε στους άλλους και τους επηρεάζουμε αρνητικά για εμάς άθελά μας.

Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουμε αποτελεσματικά και σε σύντομο χρόνο την αρνητική ιδέα για τον εαυτό μας, είναι να αποβάλλουμε τα παλιά «προγράμματα» με τα οποία για οποιοδήποτε λόγο έχουν συσσωρευτεί στον νου και να τον τροφοδοτήσουμε με καινούργια.

Κάτι τέτοιο δεν γίνεται εύκολα όσο βρισκόμαστε στη συχνότητα Β (σε κατάσταση δηλ. εγρήγορσης). Πολύ απλά, διότι το υποσυνείδητο λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες και όχι με τη λογική.

Σε κατάσταση λοιπόν εγκεφαλικών συχνοτήτων Α (σε κατάσταση χαλάρωσης με άλλα λόγια), είναι αποτελεσματική η διαδικασία αλλαγής αυτών των «προγραμμάτων».

Πώς πρακτικά γίνεται αυτό; Πολύ απλά, με τη δημιουργία οραματισμών. Αν οραματίζεσαι λ.χ. τον εαυτό σου λαμπερό, όμορφο, δημιουργικό κλπ, η εικόνα αυτή για τον εαυτό σου αρχίζει να κυριαρχεί πλέον και να επισκιάζει οποιαδήποτε άλλη εικόνα είχες πριν. Στις συνθήκες της πραγματικής ζωής (σε επίπεδο Β), οι αλλαγές που μπορεί να προκύψουν από αυτή την απλή διαδικασία, μπορεί να είναι όντως εκπληκτικές.

Μέσω της απλής διαδικασίας λοιπόν των οραματισμών αλλάζουν τα προγράμματα που έχουμε στον νου μας, με καινούργια. Εκεί λοιπόν βασίζεται η φιλοσοφία του mind control.

Αυτά τα ολίγα όσο γίνεται πιο συνοπτικά (το κεφάλαιο είναι μεγάλο και δεν εξαντλείται με μια απλή ενημέρωση).

Ο τρόπος που εγώ ακολούθησα βασίζεται στη μέθοδο Silva (το Βασικό Σεμινάριο της μεθόδου Silva, απαραίτητο για όσους ασχολούνται για πρώτη φορά). Σεμινάρια γίνονται ανά διαστήματα και μπορεί να τα πληροφορηθεί κανείς μέσω της σχετικής ιστοσελίδας. Ίσως για κάποιους τα δίδακτρα να φανούν τσουχτερά (γύρω στα 300 € αν δεν κάνω λάθος), όπως είπε όμως και ο Μιχάλης αποτελούν πολύ σημαντική επένδυση, περισσότερο απ’ όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Το καλό είναι ότι η οποιαδήποτε επανάληψη του βασικού σεμιναρίου (και πιστέψτε με, κάθε φορά και κάτι καινούργιο ανακαλύπτεις που δεν το είχες προσέξει πριν) κοστίζει μόνον 15 € για τους αποφοίτους.

(Υπόψιν ότι δεν… παίρνω ποσοστά από τη Silva, έτσι;)

Αυτά τα… ολίγα φίλε Gus

Όσο για τους υπόλοιπους, ελπίζω να μην σας κούρασα…

Ευχαριστώ Nobile!

Nobile, σε αυτά που περιγράφεις συμφωνώ απόλυτα και είχα κάποια στιγμή στο μυαλό μου να τα πω στην παρέα μας. Ούτε εγώ παίρνω ποσοστά από την μέθοδο silva ωστόσο τα \"τσουκτερα\" δίδακτρα που περιγράφεις εγώ προσωπικά τα έχω αποσβέσει δεκάδες φορές. Αν πάει κάποιος στο εισαγωγικό σεμινάριο που είναι δωρεάν θα τον πείσουν ότι με την συγκεκριμένη μέθοδο μπορείς να λύσεις όλα σου τα προβλήματα.Η αλήθεια όμως δεν είναι αυτή.

Ειναι ακριβως αυτή που θα σας πω:

ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΘΟΔΟ ΣΙΛΒΑ ΔΕΝ ΛΥΝΕΙΣ ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΟΜΩΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΟΜΩΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

(ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ, ΠΑΘΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟ,ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ, ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ) ΠΟΥ

ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ!

ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΣΟΣΤΟ. ΑΛΛΟΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΛΛΟΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ.

ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΝΕΡΓΕΙΕΣ!

Συμφωνώ Μιχάλη με τα όσα αναφέρεις.

Αρχίζω να έχω τύψεις παιδιά

(Joker, Sandy, Olga, Danay, Μιχάλη, Gus, Νiki, libido κι οι υπόλοιποι).

Είχατε μια ωραία επικοινωνία, ανταλλάσσατε απόψεις, κάνατε χιούμορ και αστειάκια μεταξύ σας κι έχω την εντύπωση ότι μπήκα ξαφνικά με δυο - τρία βαρύγδουπα κι ασήκωτα κείμενα και χάλασα το όμορφο κλίμα που υπήρχε προκαλώντας αμηχανία.

Δεν ήταν στις προθέσεις μου.

(Μάλλον το παράκανα με τη σοβαρότητα)…

Καλησπέρα παιδιά! Έχει κανείς να προτείνει κανένα αξιόλογο βιβλίο σχετικά με την κοινωνική φοβία, καθώς και με τρόπους-μεθόδους αντιμετώπισής της;

Οχι nobile μην ανησυχεις καθολου γι\'αυτο που λες;)

ORION ποια πιστεύεις ότι είναι η αποτελεσματικότερη θεραπεία για την κοινωνική φοβία και γενικά για την έλλειψη αυτοεκτίμησης?Υπάρχουν δεκάδες θεραπείες το θέμα είναι ποια είναι η αποτελεσματικότερη.ʼλλοι λένε ότι τα προβλήματα αντιμετωπίζονται άμα καταλάβεις την αιτία τους και τους ασυνείδητους μηχανισμούς που σε επηρεάζουν,δηλαδή με ψυχανάλυση.ʼλλοι λένε ότι η κοινωνική φοβία και γενικά οι φοβίες αντιμετωπίζονται με έκθεση κλιμακωτή.Ένα άλλο βιβλίο που διάβαζα έλεγε ότι οι φόβοι αντιμετωπίζονται μέσα από βιωματικές θεραπείες.Τώρα έχουμε τη μέθοδο SILBA που είναι και απλή και ύπόσχεται ότι θα μας απαλλάξει σαν το μαγικό ραβδί.Έχουμε και ομοιοπαθητική,ανθοθεραπεί� �,γι.ογκα,ρεφλεξολογία,βελο� �ισμό και χίλιες δυο θεραπείες.ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπορεί κάποιος να μιλήσει με συνέπεια και γνώση και να πει ναι αυτό και αυτό χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί μόνιμα μια φοβία.Έχω πάει σε δέκα ψυχολόγους και ο καθένας λέει τα δικά του.Δεν μπορούν οι επιστήμονες που είναι δουλειά τους αυτή να πούνε ότι η αποτελεσματικότερη μέθοδος είναι αυτή και αυτό αποδεικνύεται και κλινικά μέσα από την πράξη.Τόσα χρόνια που μπένω σε σάιτς για ψυχολογία ο καθένας λεέι το μακρύ του και το κοντό του.Ρωτώ πολύ απλά και υπεύθυνα όποιον ξέρει να μου απαντήσει.Πώς καταπολεμά ριζικά κάποιος το κόμπλεξ κατωτερότητας που οδηγεί στην κοινωνική φοβία.Με απλά λόγια.Ευχαριστώ

Quote:

---

Originally posted by Orion
Η κοινωνική φοβία δεν είναι απλό πρόβλημα.Δεν είναι απλά να αντιμετωπίσεις το φόβο,αυτό ίσως είναι το πρώτο βήμα.Ο φόβος μπορεί να προκαλέσει με τη σειρά του επιπλέον ψυχολογικά προβλήματα.Η κοινωνική φοβία σε κάνει πολλες φορές κοινωνικά αδέξιο..και εκεί είναι η μεγαλύτερη δυσκολία.Εγώ πιστευω πως απαιτήται θέληση και πίστη.Δυστυχώς δεν καταπολεμάτε εύκολα με τη λογική οποιαδήποτε φοβία.Ισως αυτό να επιτυγχάνεται με τη δύναμη της θέλησης.Αλλά πρέπει το αισθημα της θέλησης να μην καταπιέζεται ασυνείδητα ,πρέπει να αφεθεί ελευθερο και να κινητοποιει.Πολλες φορές βολευομαστε με τη κατασταση που βρισκομαστε ,όσο και να μας ταλαιπωρεί,και φοβόμαστε το καινούργιο αυτό που θα έρθει.

---

Κατ’ αρχήν να εξάρω την παραπάνω τοποθέτηση του Ωρίωνα. Οι επισημάνσεις του είναι ακριβείς και υποδηλώνουν κατ’ επέκταση την αυξανόμενη συνειδητοποίησή του. Πράγμα που με εκπλήσσει ευχάριστα (του το έχω πει κατ’ ιδίαν σε πι μι αλλά θέλω να το επαναλάβω και δημοσίως) γιατί διαπιστώνω αφενός την ωριμότητά του – σπάνια για την ηλικία του, αφετέρου τη θέλησή του να ξεπεράσει το πρόβλημα. Η συνειδητοποίηση των διαφόρων πλευρών του προβλήματος, το πώς αυτά εκδηλώνονται και το τι υποδηλώνουν, είναι οδός για το ξεπέρασμά τους.

Θα ήθελα επίσης να πω (στον/στην) φίλο/η Velout ότι η παραπάνω τοποθέτησή μου:

«Η συνειδητοποίηση των διαφόρων πλευρών του προβλήματος, το πώς αυτά εκδηλώνονται και το τι υποδηλώνουν, είναι οδός για το ξεπέρασμά τους»,

αποτελούν εμμέσως απάντηση και στο ερώτημα που έθεσε. Οδός για την συνειδητοποίηση αποτελεί όντως η ψυχανάλυση. Δεν σε θεραπεύει ντε και καλά, σε βοηθάει όμως σε μεγάλο βαθμό διότι η γνώση του εαυτού μας είναι σημαντικός παράγοντας. Τουλάχιστον έτσι λειτούργησε σ’ εμένα ώστε, σε συνδυασμό και με άλλους παράγοντες, να καταφέρω ν’ αποτινάξω από πάνω μου αυτό το πρόβλημα.

Ποια άλλα υποβοηθητικά μέσα υπάρχουν; Πολλά απ’ όσα ανέφερες, σε συνδυασμό πάντα μεταξύ τους. Η κλιμακωτή έκθεση λ.χ. (που απ’ όσο αντιλαμβάνομαι δεν είναι κάτι διαφορετικό από τις βιωματικές θεραπείες), με την κατάλληλη υποστήριξη ενισχύει το έργο της «απεξάρτησης» από το συναίσθημα της έλλειψης αυτοεκτίμησης.

Μέθοδοι mind control όπως η μέθοδος Σίλβα δρουν κι αυτές ενισχυτικά (κανείς δεν λέει ότι θα σε απαλλάξουν από μόνες της σαν το μαγικό ραβδί).

Η γιόγκα από μόνη της δεν βοηθάει. Όχι ότι είναι κακό να χαλαρώνει κάποιος με τη γιόγκα, αν είναι να επιλέξει πάντως κανείς, θα πρότεινα μέθοδο mind control κι όχι απλώς γιόγκα μια που το mind control προχωράει ένα επαναστατικό βήμα πιο πέρα από τις διάφορες μεθόδους γιόγκα όταν πρόκειται για αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων.

Ομοιοπαθητική, ανθοθεραπεία, ρεφλεξολογία, βελονισμός κλπ, νομίζω πως δεν αποτελούν παρά ημίμετρα. Δεν είναι κακό να ασχολείται κανείς, ας μην περιμένει όμως τίποτα σημαντικό από αυτά (ειδικά αν μεμονωμένα τα επιλέξει) για την συγκεκριμένη αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος.

Velout, καταλαβαίνω την απόγνωση κάτω από την οποία θέτεις το ερώτημα με τόση ένταση, μην περιμένεις όμως καμιά μαγική συνταγή γιατί δεν υπάρχει. Κι αυτό γιατί, κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, με διαφορετική ψυχοσύνθεση, άλλες εμπειρίες και ενδεχομένως τραύματα, διαφορετικό περιβάλλον, άλλες επιδιώξεις για τη ζωή του. Μην περιμένεις λοιπόν να σου πει κάποιος «θα κάνεις αυτό κι αυτό και θα απαλλαχθείς σίγουρα».

Το μόνο που έχω να καταθέσω εγώ είναι η προσωπική μου εμπειρία. Κι επειδή πέρασα από τα 40 κύματα, μπορώ τουλάχιστον να αναφερθώ σε ορισμένα πράγματα που κατά τη γνώμη μου είναι κοινά σε πολλούς από όσους αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα ώστε να βοηθηθούν.

Για να μην επαναλαμβάνομαι, θα σε παρότρυνα Velout να ξαναδιαβάσεις αυτά που έγραψα στις δύο τρεις προηγούμενες σελίδες. Από το πρώτο κείμενό μου που εξιστορώ την περιπέτειά μου και την απαλλαγή μου.

Εν συντομία και σαν επισκόπηση: Αναφέρθηκα κατ’ αρχήν (1ον) στη γνώση. Στη γνώση και ως προς το τι σημαίνει αυτό το πρόβλημα για την επιστημονική κοινότητα αλλά και στη γνώση του ίδιου μου του εαυτού μέσω της αυτοψυχανάλυσης.

Στη συνέχεια (2ον) αναφέρθηκα στο mind control σαν μέθοδο αλλαγής των «κακών» προγραμμάτων που έχουμε στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μας και αντικατάστασής τους με νέα προγράμματα. (Αν λ.χ. πιστεύουμε ότι είμαστε υποδεέστεροι των άλλων – χαμηλή αυτοεκτίμηση – προχωρούμε σε τεχνητή και με τη θέλησή μας αντικατάσταση του «προγράμματος» αυτού με νέο όπου αλλάζουμε την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας με καινούργια).

Εννοείται ότι η γνώση και η ψυχανάλυση υποβοηθούν τη διαδικασία αυτή «αλλαγής» των προγραμμάτων μέσω του mind control ώστε οι αλλαγές αυτές να αποκτήσουν σταθερότητα, ενώ το mind control βοηθάει με τη σειρά του στην περαιτέρω κατανόηση του εαυτού μας μέσω της ψυχανάλυσης.

Αναφέρθηκα επίσης (3ον) στο εργασιακό μου περιβάλλον εκείνης της περιόδου, το ότι δηλ. σχετιζόμουν με άτομα που δεν με αντιμετώπιζαν κριτικά και άρα δεν είχα λόγο να βρίσκομαι σε κατάσταση συνεχούς άμυνας, πράγμα που μείωσε το καθημερινό μου άγχος ως προς τις μεταξύ μας ανθρώπινες σχέσεις. Ήταν μεν εύνοια της τύχης, με ώθησε όμως αυτό να συνειδητοποιήσω ότι τα προβλήματά μας πρέπει να τα συζητάμε, έστω κάνοντας την αρχή με τους ανθρώπους με τους οποίους νιώθουμε ότι έχουν μεγαλύτερη κατανόηση και τους περιβάλλουμε με εμπιστοσύνη.

Είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα, ίσως το σημαντικότερο απ’ όλα. Να αρχίσουμε να μιλάμε γι αυτά χωρίς ντροπή. Πώς θα αποβληθεί η ντροπή; Δεν ξέρω, εδώ είναι που ο καθένας πρέπει να υπερβεί τον εαυτό του. Γι αυτό επιμένω ότι δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές, δεν μπορούμε να λέμε απλώς «πέστε μου τι να κάνω» σαν να πρόκειται για κάποια χαπάκια που θα τα πάρουμε και θα εξαλειφθεί το πρόβλημα. Μοιάζει λίγο τεμπέλικο αυτό. Όχι, εμείς πρέπει να κινητοποιηθούμε, ο καθένας από εμάς για να ξεπεράσει το προσωπικό του πρόβλημα. Κι ένα μεγάλο, τεράστιο βήμα, είναι να καταπολεμήσουμε το άκρως ΕΓΩΙΣΤΙΚΟ συναίσθημα ότι θα πέσουμε στην υπόληψη των συνανθρώπων μας εάν τους πούμε με ειλικρίνεια λ.χ. «κοίταξε να δεις, εγώ έχω αυτό το πρόβλημα: για λόγους παρά τη θέλησή μου, νιώθω μειονεκτικά όταν είμαι ανάμεσα σε άλλους κι είναι φορές που εύχομαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Θέλω να το γνωρίζεις αυτό και να μη με φέρνεις σε δύσκολη θέση». Ή «θέλω τη συμπαράστασή σου». Και αν δεν έχουμε τη συμπαράστασή του, πα να πει την κατανόησή του, τότε να ΚΟΒΟΥΜΕ μια και καλή σχέσεις με τέτοιους ανθρώπους. Δεν νοείται φιλική σχέση όταν δεν υπάρχει κατανόηση. Δεν γίνεται να επιτρέπουμε να μετατρέπονται οι φιλικές σχέσεις σε σχέσεις δυναστικές ή καταπιεστικές, γιατί είναι σαν να επιβραβεύουμε τον σαδισμό με εμάς στη θέση του μαζοχιστή. Απομακρυνθείτε από σχέσεις που σας καταπιέζουν. Όχι μετά από δέκα σφαλιάρες που θα φάτε αλλά μετά από την πρώτη κιόλας. Χωρίς τύψεις, χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Απομακρυνθείτε απλά, ήρεμα και αποφασιστικά. Κι αν επιμείνει ο άλλος, εξηγήστε του τι δεν ανέχεστε επάνω του. Επαναλαμβάνω, ΑΠΛΑ, ΗΡΕΜΑ και ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ. Μην γίνεστε έρμαια των καταστάσεων ή του ενός και του άλλου.

Παρασύρθηκα και μακρηγόρησα στο ζήτημα των φιλικών σχέσεων στο οποίο δεν είχα αναφερθεί μέχρι τώρα. Αποτελεί μια άλλη μεγάλη παράμετρο την οποία κάποια στιγμή καλό είναι να αναλύσουμε εκτενέστερα. Προς το παρόν θα προχωρήσω στο τελευταίο (4ον) ζήτημα που είχα βάλει, κι αυτό είναι το ΘΕΑΤΡΟ το οποίο πρότεινα για όσους και όσες έχουν πρόβλημα στο να μιλούν μπροστά σε ακροατήριο (διάλεξη, παράδοση σε μαθητές ή φοιτητές κλπ). Γι αυτό προέτρεψα να ασχοληθείτε με το ερασιτεχνικό θέατρο. Είναι μια εκπληκτική μορφή ψυχοθεραπείας αλλά και κοινωνικοποίησης.

Προσπαθώ να δώσω κάποιες κατευθύνσεις σε όσους έχουν παρόμοια προβλήματα ώστε να βοηθηθούν στο ξεπέρασμά τους. Παίρνοντας ως βάση τη δική μου αίσθηση των πραγμάτων και τη δική μου εμπειρία, γνωρίζοντας όμως παράλληλα ότι αποτελούν φόρμουλες κοινές για πολλούς άλλους. Προσπαθώ να μην μπλέξω πάρα πολλά στις αναφορές μου ώστε να είναι όσο γίνεται κατανοητά αυτά που λέω χωρίς να μπερδεύουν τον αναγνώστη σε δαιδαλώδεις ατραπούς.

Για να καταλήξω, δεν υπάρχει μια συνταγή. Υπάρχουν παράλληλες κατευθύνσεις που πρέπει να ακολουθήσει κανείς για να ξεφύγει από τη μέγγενη αυτή. Και θα ξεφύγει αν το κάνει, το θεωρώ βέβαιο αυτό.

Συγχωρείστε με και πάλι για το μεγάλο κείμενο. Είμαι στη διάθεσή σας είτε για οποιαδήποτε απορία είτε για οποιαδήποτε αντίρρηση – δεν έχω το αλάθητο του πάπα.

Αλλά μην επαναπαύεστε. Παλέψτε το. Μπείτε στην καθημερινή ζωή και πατήστε πόδι.

Nobile μου μην έχεις τύψεις καλέ..... ποιός σου είπε ότι μπήκες στη μέση? Δηλαδή όποιος συμμετέχει στην ανταλλαγή απόψεων στο εν λόγο θέμα θεωρείται αυτομάτως εμπόδιο??????

Μη λες χαζομάρες βρε.........!!!!!!!!! Επαγωγικά φαντάζομαι ότι όλοι εδώ με τον δικό τους τρόπο εκδήλωσαν την θετική αποδοχή προς το άτομό σου και τη συμμετοχή σου εδώ!:)

Πέραν όλων βέβαια εγώ χρειάστηκα ορό αντοχής για να μελετήσω τα μακροσκελή μηνύματά σου.....χι..χι Ειλικρινά θα εκτιμούσα μια μελλοντική σύμπτιξη των σκέψεών σου..:):)

Η μέθοδος Σίλβα μιας και την ανέφερες δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να παγιωθεί , εξαιτίας πολλών παραγόντων......Χωρίς να αναφέρω λεπτομέρειες και λόγο άμεσης εμπλοκής στο θέμα αυτό λόγο παράλληλης επαγγελματικής δραστηριότητάς μου, αφήνει πολλά κενά και δεν είναι ιδανική για πολλά θέματα...... Υπάρχουν πολλά κενά που αφήνει και δεν είναι η κατάλληλη προσέγγιση για κάποια θέματα....
Χαίρομαι που εσένα αυτή η προσέγγιση σε βοήθησε!!!!!:)
ʼλλοι κακώς κατά την εμπειρία μου την ακολούθησαν..και δεν το λέω τυχαία......υπάρχουν λόγοι που σίγουρα αγνοείς....:(

Τέλος πάντων......ελπίζω εσένα να είχε θετικά αποτελέσματα αυτή η πνευματική προσέγγιση!;)

Μείνε στην παρέα....:)

Έχεις δίκιο Olga ότι ήταν θετική η αποδοχή που εκδηλώθηκε από τα παιδιά στις παρεμβάσεις μου.

Έχεις δίκιο επίσης και για το ότι τα μακροσκελή κείμενα δεν βοηθούν πάντα, αντίθετα, είναι φορές που κουράζουν οπότε… πάνε περίπατο οι όποιες αγαθές προθέσεις. Μια προσπάθεια σύμπτυξης που έκανα προηγουμένως, κατέληξε και πάλι σε μακροσκελές κείμενο. Θα φροντίσω στο εξής να είμαι όσο γίνεται πιο σύντομος και σαφής.

Για τη μέθοδο Σίλβα δεν θα επιμείνω για να μην προκληθεί η λάθος εντύπωση ότι αποτελεί πανάκεια. Σέβομαι και εκτιμώ την «παράλληλη επαγγελματική δραστηριότητα» που αναφέρεις. Αν δεν έχεις αντίρρηση, θα ήθελα κάποια στιγμή που θα έχεις το χρόνο και τη διάθεση, να με πληροφορήσεις – έστω και με U2U – για τις αντιρρήσεις σου στη μέθοδο ενημερώνοντάς με για τα πράγματα που όντως μπορεί να έχω άγνοια.

οκ Nobile μου, ειλικρινά χαίρομαι που έχεις αντικειμενική διαύγεια στον έκαστο διάλογο!:):)
Όσο για τη μέθοδο Σίλβα σίγουρα μόνο με U2U θα καταφέρω να σου πω κάποια πράγματα, μιας και δημοσίως ακόμα και να ήθελα δεν θα μπορούσα να σου αναφέρω για λόγους που προανέφερα... Σίγουρα επίσης δεν θα μπορέσω να σου πω όσα ξέρω για κάποιες πτυχές της , μιας και δεσμεύομαι επαγγελματικά για τα στοιχεία που μπορώ να διαρρεύσω χωρίς να υπάρχει πρόβλημα... Πανάκεια δε με βεβαιότητα δεν αποτελεί και επιβεβαίωση είναι χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως που ακολούθησαν αυτή την προσέγγιση και δεν είδαν ουσιαστικά αποτελέσματα, παρά μόνο μια έμεση θεραπευτική προσέγγιση του ψυχικού τους κόσμου.......Ψάξε σχετικά άρθρα στο διαδίκτυο μιας και η μέθοδος αυτή έχει παγκόσμια εξάπλωση....;)

Προειδοποίηση: Όποιος είναι να μουρμουράει κανένα δεκάλεπτο το μήνυμα μου, καλύτερα να μην το διαβάσει.

Διαβάζοντας τα μηνύματά σας φίλοι μου, πολλάκις είδα τον εαυτό μου σε αυτά. Πολλά από αυτά με έκαναν να δακρύσω και άλλα να αγανακτήσω. Δε θα μείνω σε αυτό όμως, παρότι κρίνω ότι όσοι δεν έχουν περάσει καταστάσεις παρόμοιες καλό είναι γι’ αυτούς να προσέχουν πως εκφράζονται. Για μένα αθώα αστειάκια και συμβουλές του τύπου ‘ξεπεράστε το και μη δίνετε σημασία τι λένε οι άλλοι για σας, κι όλα θα γίνουν καλύτερα’ είναι απλά να ‘χαμε να λέγαμε.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, δηλαδή από μωρό παιδί, τα πράγματα ποτέ δεν ήταν ευχάριστα με τους τριγύρω. Έχω περάσει από χρόνιο ‘άγχος αποχωρισμού’ όπως λέγεται. Κατά τα τέλη Γυμνασίου μέχρι και τέλη Λυκείου με είχε εγκαταλείψει αυτή η ιδέα, ή μάλλον είχε νεκρώσει βαθιά μέσα μου.

Το τι εμετούς και πονοκεφάλους είχα περάσει δε λέγεται. Το δε κλάμα στην προσχολική και σχολική ηλικία έχει μείνει στην ιστορία. Οι δάσκαλοι συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν αυτά τα παιδιά ‘χαμηλών τόνων’, ‘πνίγονται σε μια κουταλιά νερό’, και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Το ότι στο Λύκειο αυτό είχε φαινομενικά σταματήσει, δε σημαίνει ότι δεν υπήρχαν άλλα προβλήματα. Εκείνη τη περίοδο μέχρι και περίπου πρώτο έτος στη σχολή είχα καταληφθεί από Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή.
Η Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή έχει ξεπεραστεί. Όποιος έχει ζήσει τέτοια κατάσταση, ξέρει ότι η ζωή του είναι μια κόλαση. Αυτή η διαταραχή με ταλαιπώρησε πολύ καιρό, μέχρι που μια μέρα ξέσπασα σε κλάματα μπροστά στο Θεό. Ναι, φίλοι μου στο Θεό. Χωρίς φάρμακα χωρίς ψυχολόγους, χωρίς βιβλία, χωρίς τεχνικές.

10 λεπτά σπαρακτικής αναζήτησης ελέους από τον Θεό, ήταν αρκετά. Δόξα τω Κυρίω! Πιστέψτε με φίλες και φίλοι μου, είναι αλήθεια. Δε σας τα λέει ούτε κανένας ‘θεούσας’, ούτε κανένας που ήρθε να κάνει κήρυγμα ‘στα καημένα τα παιδιά που έχουν άγχος’. Τα έζησα όλα στο πετσί μου. Και τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με το θέμα. Κάτσε βρε, δε τελείωσα.
Εδώ και 2,5 περίπου χρόνια έχω αυτό που λέτε ‘κοινωνική φοβία’. Εγώ το αποκαλώ κοινωνική ιδιαιτερότητα. Λοιπόν για να μην τα πολυλογώ, δε μιλώ για απλό άγχος, αλλά για άλλη κατάσταση και μάλιστα σε βαρύνουσα μορφή. Από τα τρία χρόνια που είμαι στη σχολή δε μπόρεσα να κάνω ούτε μισή παρουσίαση, και από τις θεωρίες τριών χρόνων, ζήτημα να έχω πάει μια εβδομάδα σύνολο. Έχω όμως και εργαστήρια (υποχρεωτικά) που εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα. Έχω περπατήσει χιλιόμετρα μέχρι να πάω σπίτι, καθότι μερικές φορές ήμουν χάλια και μου ήταν αδύνατο να μπω σε λεωφορείο. Λίγοι μπορούν να καταλάβουν, πώς είναι να μην πατάς σε μια εξεταστική, ούτε για ένα μάθημα…Έτυχε κάποτε θυμάμαι, να έχω αργήσει 2-3 λεπτά σε εξεταζόμενο μάθημα και όλοι είχαν καθίσει στα αμφιθέατρα. Είχαν μείνει θέσεις άδειες, αλλά ποιος μπαίνει μέσα;; Έτσι, όπως πήγα, γύρισα σπίτι. Μου ήταν αδύνατο να μπω μέσα. Οι πολυκοσμίες στις καφετέριες, μακριά από μένα.

Τελευταία έχει περιοριστεί αυτή η κατάσταση καθότι ο Κύριος με έχει βοηθήσει. Ξέρω ότι πολλοί θα χλευάσουν και θα πουν ότι για τα μεταφυσικά υπάρχουν άλλοι χώροι. Το θέμα είναι όμως ότι δε μιλώ για μεταφυσικά, αλλά κάθε άλλο. Κατ’ εμένα, είναι το πλέον φυσικό και λογικό ο Θεός. Το πρόβλημα είναι ότι με τον εγωϊσμό μας, δεν αφήνουμε το Θεό να δράσει πάνω μας. Λέμε συνέχεια, εγώ θα το πολεμήσω, εγώ το έδιωξα, ναι τα κατάφερα…και, και… Πρώτοι είμαστε στις τεχνικές, στα βιβλία στις θεωρίες, στις ανατολικές φιλοσοφίες, αλλά όταν έρθει το θέμα Θεός, «Ε, δεν είναι έτσι, αυτά λένε οι παπάδες».
Δείτε τι απλά και όμορφα λέει ο Ιησού Χριστός:

28 Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. 29 άρατε τον ζυγόν μου εφ\' υμάς και μάθετε απ\' εμού, ότι πράός ειμι και ταπεινός τή καρδία, και ευρήσετε ανάπαυσιν ταίς ψυχαίς υμών·
30 ο γάρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστιν.

Αυτό θέλει καλοί μου φίλοι ο Θεός, να Τον φορτώσουμε. Φορτώστε Τον λοιπόν όλοι μαζί. Το φορτίο μας, το θέλει δικό Του. Εμείς λέμε όμως «όχι, τι δε μπορώ να το σηκώσω μόνος μου; » Αντιληφθείτε καλοί μου συμπάσχοντες, ότι δε μπορούμε τίποτα μόνοι μας. Ο δαίμονας που μας τυραννά κάνει το παν, αρκεί να είμαστε μακριά από το Θεό. Θα αναρωτιέστε τότε, πώς πέτυχαν τεχνικές όπως το mind control.
Ο δαίμων που μας τυραννά κάνει το παν να νομίζουμε ότι έχουμε πετύχει μόνοι μας τη θεραπεία. Είναι ικανός να μη μας ενοχλεί πια, αρκεί να πιστέψουμε στον εαυτό μας και τις «δυνάμεις» μας. Μόλις πούμε το έδιωξα εγώ με τις δυνάμεις μου, για το σατανά έχει επιτευχθεί η «δουλειά». Δείτε το και από άλλη οπτική. Γιατί καμία τεχνική δε περιλαμβάνει και ‘θεραπεία’ των ασθενών αδελφών μας, παρά διαλογισμός με τον εαυτό μας; Ο αληθινός άνθρωπος θα τρέξει και θα προσευχηθεί και για τα ασθενούντα αδέλφια του.
Αυτή είναι η απόδειξη, αυτών των εγωιστικών πρακτικών.
Δείτε πόσο κούραση, πόσο ‘δουλειά’ θέλουν αυτές οι τεχνικές και στο τέλος τι; Απαντήστε μου φίλοι μου, τι; Βρήκαμε το νόημα της ζωής επειδή πια μπορούμε να διαβάσουμε ένα κείμενο μπροστά σε κόσμο; Ή μήπως εγώ είμαι ο παντοκράτορας, επειδή ποπό τι έκανα, μπήκα στο λεωφορείο!!
Ενώ ο Ιησούς με ένα λόγο Του, μας κάνει άλλους ανθρώπους, καινούργιους.

«Ελάτε προς εμένα όλοι όσοι κοπιάζετε και είστε φορτωμένοι, κι εγώ θα σας ξεκουράσω. Σηκώστε πάνω σας το ζυγό μου και διδαχτείτε από το δικό μου παράδειγμα, γιατί είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά, και οι ψυχές σας θα βρουν ξεκούραση. Γιατί ο ζυγός μου είναι απαλός, και το φορτίο μου ελαφρό».

Κάπου σε προηγούμενα μηνύματα ειπώθηκε, αν είναι δυνατόν να μην έρθουμε αντιμέτωποι με το πρόβλημά μας, σύμφωνα με τη σταδιακή έκθεση. Δηλαδή αν υπάρχει άλλος τρόπος. Ναι αδέλφια, πάρτε θάρρος, σηκώστε τα μάτια ψηλά και ζητήστε το. Ναι, τόσο απλό. Ο Χριστός δεν βάρβαρος, ούτε χρησιμοποιεί τεχνικές που θα μας εκθέσουν. Το ξέρει ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημά μας, μόνοι μας. Με ένα χάδι θα το πάρει μακριά, και τότε θα θυμόμαστε εκείνη την εποχή και θα Τον δοξολογούμε.

Ο Ιησούς Χριστός ο Ναζωραίος, μας καλεί τόσο απλά να του ακουμπήσουμε το πρόβλημά μας, δεν έχουμε παρά να το κάνουμε.
Και όπως λέει αλλού ο Ιησούς:

33 ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. εν τώ κόσμω θλίψιν έξετε\' αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον.

Θαρσείτε αδέλφια, ο Ιησούς νίκησε τον κόσμο με την ανάστασή Του. Καλή λευτεριά σε όλους.

Γιώργο μου καλώς ήρθες στο forum !:)
Εύχομαι η πολλαπλή διάσταση ιδεολογίας των μελλών εδώ να διευρύνει ακόμα περισσότερο το πνεύμα σου , ακόμα και μέσα από την παράθεση αντίθετων απόψεων....

Χαίρομαι που κατάφερες να βρεις μια θεραπευτική ψυχική διέξοδο , εναρμονίζοντας τις όποιες ανησυχίες σου και ατέλειες με το υπέρτατο Θείο, με όποιον τρόπο και αν πραγματοποιήθηκε σταδιακά στη ζωή σου!
Ακόμα και η μεταφυσική διάσταση όπως αναφέρεις έχει λειτουργήσει πολλές φορές θετικά χωρίς να έχουν ερμηνευτεί κάποια πράγματα με την κοινή λογική και τους νόμους των κλασσικών επιστημών (πχ. θαύματα...).
Πέραν των όσων ανέφερες όμως έχω να σημειώσω και τα εξής βασικά..... Δεν πρέπει όλα να τα περιμένουμε από το Θεό...ούτε να περιμένουμε να επωμιστεί για ακόμη μια φορά ο Ιησούς τα βάρη μας , δεδομένου ότι ήδη ιστορικά έχει σηκώσει πολλά και έχει υποφέρει αρκετά από τις αμαρτίες μας..... Πρακτικά λοιπόν όσο χώρο και αν έχει η καρδιά του για συγχώρεση και τη δύναμη να μας παρέχει ψυχική ισορροπία , καλό θα ήταν να πάρουμε την πρωτοβουλία να σηκώσουμε και να αντιμετωπίσουμε επάξια τον δικό μας σταυρό όπως άλλωστε πρώτος αυτό δίδαξε! Δεν είναι εγωισμός η προσωπική αντιμετώπιση των προβλημάτων μας, αλλά η ουσιαστική <<διάσωση-αποκτάσταση>> της εικόνας του <<κατ\'ομοίων>> με όποιον λειτουργικό τρόπο μπορεί ο καθένας....
Στον αγώνα αυτόν μπορούν κάλεστα να συμμετέχουν οι προσωπικές μας δυνάμεις, οι θεικές δυνάμεις και οι επιστημονικές δυνάμεις .........
Το αρνητικό για μένα είναι το να μην παλεύεις και να αφήσεις τον εαυτό σου να παραδωθεί στην απόλυτη ψυχική φθορά!
Κάθε ένας μας μπορεί να οδηγηθεί στην προσωπική του λύτρωση από τις φοβίες μέσο διαφορετικών οδών! Το αποτέλεσμα μετράει και εκεί πρέπει να στεκόμαστε.....;)

Χαίρομαι για τον φίλο μας τον Γιώργο που ανακάλυψε τη δική του μέθοδο. Είτε ο Χριστός είτε ο Βούδας είτε ο Όντιν είτε ο Διόνυσος, εφόσον ο καθείς απευθυνόμενος σε σκεπτομορφές σαν τις παραπάνω νιώθει να φορτίζει τις μπαταρίες του με ενέργεια, είναι γεγονός θετικό.

Μην νομίζει ο Γιώργος οτι χλευάζω επειδή παραθέτω ως «σύγκριση κατ’ ισοτιμία» τον Χριστό με τις άλλες θεότητες που αναφέρω. Θα γνωρίζει ίσως οτι παρόμοιες φράσεις με αυτές του Ιησού που μας παραθέτει, έχουν ειπωθεί και απο αυτά τα πρόσωπα ή τις οντότητες και παρόμοιο ρόλο λυτρωτή της ανθρωπότητας έχουν διαδραματίσει και αυτοί.

Ένας μουσουλμάνος για παράδειγμα που αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα όπως εμείς θα απευθυνθεί στον Αλλάχ και ένας Ιουδαίος στον Γιαχβέ, με τα ίδια θεραπευτικά αποτελέσματα. Δεν νομίζω να εννοεί ο Γιώργος οτι οι άνθρωποι αυτοί θα πρέπει να βαφτιστούν πρώτα χριστιανοί για να τύχουν του ελέους απο τον Θεό!
ʼλλωστε μη ξεχνούμε οτι ο Γιαχβέ και ο Αλλάχ είναι το ίδιο πρόσωπο με τον δικό μας Θεό!

Ένα πράγμα μόνο θα ήθελα να επισημάνω που αποτελούσε πάντοτε δικό μου προβληματισμό: Δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο ο Θεός επέλεξε εμένα για να μου φορτώσει αυτό το μεγάλο πρόβλημα (Κοινωνική Φοβία) που μου τσάκισε τη ζωή! Για ποιο λόγο με τύλιξε με αυτόν τον «δαίμονα» απ’ τον οποίο χρόνια ολόκληρα δεν μπορούσα να ξεφύγω απο τις δαγκάνες του.

Όταν βέβαια αναγάγουμε τον «δαίμονα» σε αντίπαλο του Θεού (βλ. Διάβολος) τα πράγματα απλουστεύονται. Κάθε πρόβλημά μας αποδίδεται στον αντίπαλό του (τον «κακό») και κάθε θεραπεία στον «δικό μας», τον «καλό»!
Και όταν συμβαίνει να στερούμαστε επιχειρημάτων για να αποδώσουμε τα προβλήματά μας στον «κακό» (Διάβολος), τότε λέμε οτι ο καλός Θεός μας δοκιμάζει!
Συνειδητά τουλάχιστον, εγώ προσωπικά αρνούμαι να αποδεχθώ το ρόλο του πειραματόζωου για τις δοκιμασίες του.

Όπως και να ’χει πάντως και ανεξάρτητα απο τα όσα γράφω παραπάνω, αν αυτή η μέθοδος που αναφέρει ο Γιώργος βοηθάει κάποιον, σαφώς και προκρίνω να την εφαρμόσει. Το ζητούμενο είναι τα θεραπευτικά αποτελέσματα, και εάν κάποιος μέσω της πίστης σε δόγματα θρησκευτικά βρίσκει αποτέλεσμα, είναι το ασφαλέστερο κριτήριο και σίγουρα το καλύτερο γι αυτόν τον ίδιο. Δεν με βρίσκει λοιπόν ουδόλως αντίθετο ως προς αυτό.

Γι αυτό και κλείνω με τα λόγια της Όλγας που πιστεύω οτι περικλείουν την ουσία του ζητήματος:

«Στον αγώνα αυτόν μπορούν κάλλιστα να συμμετέχουν οι προσωπικές μας δυνάμεις, οι θεϊκές δυνάμεις και οι επιστημονικές δυνάμεις...

Το αρνητικό για μένα είναι το να μην παλεύεις και να αφήσεις τον εαυτό σου να παραδοθεί στην απόλυτη ψυχική φθορά!

Κάθε ένας μας μπορεί να οδηγηθεί στην προσωπική του λύτρωση από τις φοβίες μέσο διαφορετικών οδών! Το αποτέλεσμα μετράει και εκεί πρέπει να στεκόμαστε».

συμφωνω απολυτα στην αποψη οτι με οποιον τροπο και αν καταφερουμε να απαλλαγουμε απο τις φοβιες εχουμε νικησει.μακαρι να βρει ο καθενας τον δικο του..............

«Γιώργο μου καλώς ήρθες στο forum !:) Εύχομαι η πολλαπλή διάσταση ιδεολογίας των μελλών εδώ να διευρύνει ακόμα περισσότερο το πνεύμα σου , ακόμα και μέσα από την παράθεση αντίθετων απόψεων....»

Ευχαριστώ πολύ olga_soul, ανταποδίδω.

Γράφεις:
«Χαίρομαι που κατάφερες να βρεις μια θεραπευτική ψυχική διέξοδο , εναρμονίζοντας τις όποιες ανησυχίες σου και ατέλειες με το υπέρτατο Θείο, με όποιον τρόπο και αν πραγματοποιήθηκε σταδιακά στη ζωή σου!»

Μη το πάρεις προσωπικά, αλλά έννοιες όπως ‘υπέρτατο Θείο’ ,‘άγνωστη ανώτερη δύναμη’ κ.τ.λ. δε με καλύπτουν. Μιλώ καθαρά για την Παναγία Τριάδα.

Γράφεις:
«Ακόμα και η μεταφυσική διάσταση όπως αναφέρεις έχει λειτουργήσει πολλές φορές θετικά χωρίς να έχουν ερμηνευτεί κάποια πράγματα με την κοινή λογική και τους νόμους των κλασσικών επιστημών (πχ. θαύματα...).»

Δεν αναφέρομαι σε ‘μεταφυσική διάσταση’. Ο Θεός είναι για μένα το πιο λογικό και φυσιολογικό γεγονός.

Γράφεις:
«Πέραν των όσων ανέφερες όμως έχω να σημειώσω και τα εξής βασικά..... Δεν πρέπει όλα να τα περιμένουμε από το Θεό...ούτε να περιμένουμε να επωμιστεί για ακόμη μια φορά ο Ιησούς τα βάρη μας , δεδομένου ότι ήδη ιστορικά έχει σηκώσει πολλά και έχει υποφέρει αρκετά από τις αμαρτίες μας...»

Μάλλον δε πρόσεξες τι ακριβώς είπα. Ο ίδιος ο Θεός ζητά να τον φορτώσουμε. Πες μου έναν λόγο που δε πρέπει να περιμένω από το Θεό και πρέπει να προσπαθήσω μόνος. Ένα λόγο. Μήπως κουράζεται να με ακούει; Μήπως υπονοείς ότι δε μπορεί; Τι;
Μήπως πρέπει να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου χωρίς ποτέ να ξέρω αν θα λυτρωθώ από το πρόβλημα; Μήπως στην τελική, μας αρέσει να ταλαιπωρούμαστε;

Ειδικά με αυτό που γράφεις : «δεδομένου ότι ήδη ιστορικά έχει σηκώσει πολλά και έχει υποφέρει αρκετά από τις αμαρτίες μας», δείχνεις να τον λυπάσαι. Μην ανησυχείς γι’ Αυτόν καλή μου φίλη, εμείς είμαστε άξιοι λύπησης και όχι Αυτός.

Ξέρω έναν γιατρό που δεν παίρνει χρήματα. Αρκεί μια συνεδρία – προσευχή. Η λύση άμεση, άψογη, τέλεια. Τα ‘φάρμακα’ που δίνει είναι χωρίς ΚΑΜΙΑ παρενέργεια.
Είναι ο Ιησούς και δεν θα τον βρείτε στον Χρυσό Οδηγό.
Ξέρω και έναν άλλο άνθρωπο γιατρό που δεν τηρεί καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις. Είναι στην κρίση του καθενός τι θα διαλέξει.
Εγώ, συγνώμη αλλά δε θα πάρω τη τελευταία επιλογή. Θα προτιμήσω την πρώτη.

Γράφεις:
«Πρακτικά λοιπόν όσο χώρο και αν έχει η καρδιά του για συγχώρεση και τη δύναμη να μας παρέχει ψυχική ισορροπία , καλό θα ήταν να πάρουμε την πρωτοβουλία να σηκώσουμε και να αντιμετωπίσουμε επάξια τον δικό μας σταυρό όπως άλλωστε πρώτος αυτό δίδαξε! Δεν είναι εγωισμός η προσωπική αντιμετώπιση των προβλημάτων μας, αλλά η ουσιαστική <<διάσωση-αποκτάσταση>> της εικόνας του <<κατ\'ομοίων>> με όποιον λειτουργικό τρόπο μπορεί ο καθένας....»

Και βέβαια πρέπει να παλεύουμε σηκώνοντας το προσωπικό σταυρό μας. Παραλείπεις όμως δύο σημαντικότατα σημεία της ρήσης:

24 Τότε ο Ιησούς είπεν τοίς μαθηταίς αυτού· Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι.

1. απαρνησάσθω εαυτόν
2. ακολουθείτω μοι

Συνεπώς σηκώνουμε το σταυρό αποτάσσοντας αυτό το καταστρεπτικό ‘εγώ’ και ταυτόχρονα ακολουθούμε Αυτόν, και όχι τον οποιοδήποτε που κάνει συλλογή από masters.

Γράφεις:
«Στον αγώνα αυτόν μπορούν κάλλιστα να συμμετέχουν οι προσωπικές μας δυνάμεις, οι θεικές δυνάμεις και οι επιστημονικές δυνάμεις ......»

Ο Θεός, θέλετε καταλάβετε θέλετε όχι, δεν είναι κανένας ανόητος. «Ας δοκιμάσω λίγο από τις σούπερ δυνάμεις μου, λίγο γιόγκα, λίγο seroxat, λίγο διαλογισμό, λίγο αυτοπεποίθηση, ε! και στο τέλος και λίγο Θεό άμα δε πιάσουν τα προηγούμενα.». Για να βρείτε πραγματική σωτηρία καλοί μου φίλοι, πρέπει να δώσετε όλη την καρδιά σας στο Θεό.

Γράφεις:
«Το αρνητικό για μένα είναι το να μην παλεύεις και να αφήσεις τον εαυτό σου να παραδωθεί στην απόλυτη ψυχική φθορά!»

Φυσικά και πρέπει να παλεύεις, είπαμε όμως, με ποια κριτήρια;

Γράφεις:
«Κάθε ένας μας μπορεί να οδηγηθεί στην προσωπική του λύτρωση από τις φοβίες μέσο διαφορετικών οδών! Το αποτέλεσμα μετράει και εκεί πρέπει να στεκόμαστε.....;)»

Δηλαδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, σωστά; Αυτό δε μου λες; Αν σου έλεγαν ότι πρέπει να σκοτώσεις ένα άνθρωπο για να απαλλαγείς από τις φοβίες, θα το έκανες; Χρησιμοποιώ ένα ακραίο παράδειγμα, για να σου πω πως δεν είναι το αποτέλεσμα που μετράει στην όλη υπόθεση. Το απώτερο αποτέλεσμα είναι να κινηθούμε στην αγκαλιά του Θεού. Το να γίνω καλά από μια ψυχασθένεια ας πούμε ‘κοινωνική φοβία’, έχει ως αποτέλεσμα να μπορώ να μιλάω και να κινούμε πιο εύκολα με τους ανθρώπους γύρω μου.
Λες:
«Το αποτέλεσμα μετράει και εκεί πρέπει να στεκόμαστε.....;)»

Σύμφωνα με σένα, πρέπει να σταθώ εκεί. Στο να μπορώ να πάω μια βόλτα πιο εύκολα, στο να φάω μια τυρόπιτα μπροστά σε τριάντα άτομα και να μη χαλιέμαι. Και; Τώρα τι έγινε; Τέλος; Έγινα καλά;
Δε σε ειρωνεύομαι καλή μου φίλη. Μη το βλέπεις έτσι. Πραγματικά έχω απορία σε αυτά που ρωτώ. Για μένα στόχος των ανθρώπων είναι η εύρεση και προσέγγιση του Θεού. Χωρίς Αυτόν, ένα ψυχολογικό θα φεύγει, δέκα θα εμφανίζονται. Ο Θεός όμως, είναι εκεί έτοιμος να βοηθήσει. Ένα ταπεινό βήμα κάνετε προς τα ‘κει, και όλα τα υπόλοιπα 99 θα τα κάνει Εκείνος.
Η αδερφή μου δουλεύει ως τηλεφωνήτρια στον Ο.Τ.Ε. Ξέρετε τι μου λέει; Δεκάδες τηλεφωνήματα που ψάχνουν ψυχιάτρους, ψυχολόγους. Φτάνει αδέλφια, μη συμβιβάζεστε με ατελείς λύσεις. Ζητήστε την τέλεια λύση, με όλη σας την καρδιά. Mας αξίζει.

Γιώργο μου σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και ανταποδίδω!!!:):)
Είναι σίγουρα βαρετή επανάληψη να αναφέρω για ακόμα μια φορά τις απόψεις μου, δεδομένου ότι η δική σου οδός από όσα αναφέρεις απέδωσε προσωπικά σε εσένα θετικά αποτελέσματα και ειλικρινά χαίρομαι αφάνταστα!!! :)
Η πίστη είναι μεγάλη δύναμη στον αγώνα όλων μας και από εκεί αντλούμε σίγουρα ανυπέρβλητες δυνάμεις.
Σε γήινο - κοσμικό επίπεδο όμως πρακτικά και στατιστικά δείχνει ότι δεν είναι αρκετή και ο κάθε μεμονωμένος άνθρωπος πρέπει να παλέψει για την ψυχική του αποκατάσταση με όποια συμπληρωματικά μέσα μπορεί......
Τη στιγμή δε που αυτά σε επιστημονικό επίπεδο έχουν χρόνια αποτελέσματα δεν μπορεί να αγνοηθεί η δράση τους...... Πέρα από τις όποιες θεικές δυνάμεις πρέπει να προσπαθούμε και εμείς οι ίδιοι με όποια θετικά μέσα μας δίνονται για την επίτευξη του αγώνα μας!!!!
Κάτι τέτοιο ούτε χαλάει την κρίση μας, ούτε μας αποτρέπει από την πίστη μας, ούτε μας απομακρύνει από την επαφή μας με το υπέρτατη θεική δύναμη!!!
ΦΙΛΙΑ!!!

Όπως καταλαβαίνεις και συ δε προσπαθώ να πείσω κανένα, απλά λέω την εμπειρία μου, προσπαθώντας να βοηθήσω. Θα θέσω μερικά ερωτήματα όμως, έτσι τροφή για σκέψη.
Όλοι προσπαθούμε να γλιτώσουμε από τις ψυχικές ασθένειες που μας ταλαιπωρούν. Προσπαθούμε ακόμη και από τις σωματικές να λυτρωθούμε. Και ‘γω ρωτώ, το αποτέλεσμα που επιζητούμε (της απαλλαγής), άραγε μας αρκεί;
Δηλαδή, μόλις ξεπεράσω μία ψυχική διαταραχή, θεωρείται ότι κάτι έχω καταφέρει; Ότι πλέον είμαι καθαρός και μπορώ να ζήσω τη ζωή μου; Ποια ζωή; Αυτή που θα τελειώσει την επόμενη μέρα;
Σκεφτείτε καλά ότι στόχος δεν είναι να ξεπεράσουμε την διαταραχή, αλλά να διδαχτούμε τον Θεό μέσα από αυτό. Να αναζητήσουμε την αγκαλιά Του. Να κατανοήσουμε την ασθενικότητα μας. Πράγματι φίλοι μου καλοί, δεν αξίζει να ‘ζηλεύουμε’ τους χαλαρούς και με αυτοπεποίθηση. Ο Κύριος μας διδάσκει συνεχώς αλλά δεν του δίνουμε σημασία.
Δε φαντάζεστε φίλοι μου πόσο σας αγαπά ο Κύριος που σας χάρισε αυτό το κόλλημα. Αυτό σημαίνει ότι σας σκέφτεται ο Θεός αδέλφια. Είναι εκεί και λέει αυτόν τον αγαπώ και θα τον παιδέψω, για να καταλάβει ότι είναι πράγματι αδύναμος άνθρωπος.
Πείτε μου αλήθεια, θαυμάζετε πολύ έναν που είναι μοντέλο, έχει αυτοπεποίθηση, φωνάζει και τρώει μπροστά σε διακόσιους; Και τι κατάλαβε; Ενώ εμείς φίλοι μου έχουμε διδαχτεί από τον Κύριο και πρέπει να το θεωρούμε μεγάλη ευλογία.
Μη ποθείτε συμπάσχοντες μου, ένα τέτοιο χαρακτήρα. Αργά ή γρήγορα θα δείτε ότι και αυτό είναι μια απάτη και όλα θα τελειώσουν όταν φύγουμε από αυτό τον κόσμο. Ο Κύριος παραχωρεί δοκιμασίες και μόνο όταν στρέψουμε το κεφάλι μας σε Αυτόν θα βρούμε πραγματική λύτρωση, διότι οι δοκιμασίες έρχονται ακριβώς για αυτό το λόγο.
Ο Θεός βρίσκει χίλιους δύο τρόπους να μας κάνει να γυρίσουμε το κεφάλι και να του απευθύνουμε ένα λόγο, και ‘μεις Τον φτύνουμε κατάμουτρα και του λέμε όχι δε σε χρειάζομαι.
Έτσι λοιπόν ένα φάρμακο ή ένας ψυχολόγος με τη κοσμική του γνώση, ίσως να βοηθήσει στο να ξεπεραστεί μία διαταραχή. Αυτό όμως που δε θα κάνει ποτέ, είναι να μας λύσει το αιώνιο πρόβλημα, το πρόβλημα της Ζωής. Αυτό μόνο ο Κύριος μας μπορεί.
Δεν είναι σκοπός μας λοιπόν η λύτρωση από τις ασθένειες, (τη μια σου φεύγει η κατάθλιψη και την επόμενη μέρα το πρωί παθαίνεις κρίση πανικού) αλλά η εύρεση του νοήματος της ζωής μας. Πάρτε το σοβαρά φίλοι μου, και ξέρω καλά ότι παιδιά σαν εσάς είναι όντως σοβαρά.
Δεν είμαι εδώ ούτε να σας προσηλυτίσω, ούτε να σας πω πως θα προσεγγίσετε το Θεό, ούτε γιατί έχω λύσει όλα μου τα προβλήματα.

Ας υποθέσουμε ότι αύριο πεθαίνουμε όλοι, ποιος θα σκέφτεται τις ψυχασθένειες και τα λοιπά; Είναι στην ελεύθερη βούλησή σας και στην χάρη του Θεού να κατανοήσετε αυτά που γράφω. Σας αγαπώ πολύ όλους και αυτό χρειαζόμαστε όλοι. Και πραγματική γνήσια αγάπη, δίνει μόνο ο Κύριος και όσοι αγαπούν Αυτόν. Ούτε οι δήθεν φίλοι που λεν: «έλα μωρέ θα το ξεπεράσεις» και θα σε παρατήσουν στη πρώτη δοκιμασία, ούτε το seroxat, ούτε ψευτογιατροί που ενδιαφέρονται μόνο για τον παρά και που πολλές φορές έχουν περισσότερα προβλήματα από εμάς.
Δε μπορούμε να αγαπήσουμε σωστά χωρίς το Θεό φίλοι μου. Πάντα θα γυρνάμε σε μίση και εμπάθειες χωρίς Αυτόν.
Αγάπη δίνει μόνο η γνήσια πηγή, και είστε όλοι καλεσμένοι από Αυτόν για να πιείτε το νερό της. Πόσο ακόμη πρέπει να διψάσουμε Κύριε, για να ταπεινωθούμε και να σου ζητήσουμε ένα ποτήρι;

Quote:

---

Originally posted by Georgios21
Δε φαντάζεστε φίλοι μου πόσο σας αγαπά ο Κύριος που σας χάρισε αυτό το κόλλημα. Αυτό σημαίνει ότι σας σκέφτεται ο Θεός αδέλφια. Είναι εκεί και λέει αυτόν τον αγαπώ και θα τον παιδέψω, για να καταλάβει ότι είναι πράγματι αδύναμος άνθρωπος.

---

Κάπου μπερδεύτηκα φίλε Γιώργο…
Είχα μέχρι τώρα την εντύπωση ότι ο σατανάς είναι αυτός που μας παιδεύει. Τώρα μας λες εσύ ότι μας παιδεύει και μας τυραννάει ο Κύριος. Και μας «χάρισε» ο ίδιος το κόλλημα που μας μαυρίζει τη ζωή!

Και μάλιστα το κάνει από αγάπη για μας!!!

Ούτε να το σκεφτόμαστε δηλαδή τι θα μας έκανε αν τύχαινε να μη μας αγαπούσε…

[quote]Originally posted by Nobile

Quote:

---

Originally posted by Georgios21
Δε φαντάζεστε φίλοι μου πόσο σας αγαπά ο Κύριος που σας χάρισε αυτό το κόλλημα. Αυτό σημαίνει ότι σας σκέφτεται ο Θεός αδέλφια. Είναι εκεί και λέει αυτόν τον αγαπώ και θα τον παιδέψω, για να καταλάβει ότι είναι πράγματι αδύναμος άνθρωπος.

---

Φίλε Γιώργο, κατα την ταπεινή μου γνώμη είναι ατοπο και ψυχολογικά καταστροφικό να λέμε οτι επειδή ο Θεός μας αγαπάει μας δίδει αρρώστειες.
Μήπως με τον τρόπο αυτό στον άνθρωπο που πονάει και υποφέρει δημιουργούμε αποστροφή προς τον Θεό ? Είναι σας να του λες οτι για οτι έχεις τραβήξει να ο υπεύθυνος ........
Αλλωστε η Αγία Γραφή το ξεκαθαρίζει:

ΜΗΔΕΙΣ ΠΕΙΡΑΖΟΜΕΝΟΣ ΑΣ ΛΕΓΗ ΟΤΙ ΑΠΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΕΙΡΑΖΟΜΑΙ ΔΙΟΤΙ Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΕΙΡΑΣΤΟΣ ΚΑΚΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΟΥΔΕΝΑ ΠΕΙΡΑΖΕΙ

14 ΠΕΙΡΑΖΕΤΑΙ ΔΕ ΕΚΑΣΤΟΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΑΥΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ ΠΑΡΑΣΥΡΟΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΛΕΑΖΟΜΕΝΟΣ

15 ΕΠΕΙΤΑ Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΑΦΟΥ ΣΥΛΛΑΒΗ ΓΕΝΝΑ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑΝ Η ΔΕ ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΚΤΕΛΕΣΘΕΙΣΑ ΓΕΝΝΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ

Καταρχήν σας ευχαριστώ φίλοι μου που εντοπίζετε σημεία που χρειάζονται περισσότερη εξήγηση ώστε να αποφευχθεί η παρανόηση από οποιονδήποτε.

Γράφω ότι ο Θεός μας δίδει δοκιμασίες και ασθένειες ενώ ουσιαστικά ‘παραχωρεί’ και όχι ακριβώς ‘δίνει’.
Όταν ένας άνθρωπος απομακρύνεται από το Θεό και συντάσσεται με το σατανά λόγω της ελεύθερης βούλησης του, είναι λογικό και επόμενο του να είναι και δούλος του σατανά. Από ‘κεινη τη στιγμή αρχίζει ο σατανάς και έχει ‘νομικά’ δικαιώματα πάνω μας. Την αρρώστια τη θεωρώ ευλογία και ‘καμπανάκι’ του Θεού ώστε να καταλάβουμε ότι κάτι πάει στραβά στη ζωή μας. Φαντασθείτε να μην είχαμε καμία ειδοποίηση ούτε στη ψυχή ούτε στο σώμα μας. Τι θα γινόταν; Πολύ απλά θα συνεχίζαμε με τον ίδιο ρυθμό τη ζωή μας. Και ξαφνικά θα ερχόταν ο θάνατος και όλα θα χανόντουσαν.
Ενώ με τις δυσκολίες και τις αρρώστιες ο Θεός μας προειδοποιεί ότι δε βαίνουμε καλώς. Υπό αυτή την έννοια θεωρώ κάθε ψυχασθένεια δώρο, και έτσι το ένιωσά και ‘γω. Ο Θεός, φυσικά και δε θέλει να είμαστε άρρωστοι, αλλά προκειμένου να μη χάσουμε την αιώνια ψυχή μας, μας παραχωρεί διάφορα στον εδώ κόσμο ώστε να συνετιστούμε. Καταλαβαίνετε τώρα αδελφοί, τι ακριβώς εννοώ όταν λέω πως ο Κύριος μας αγαπά;
Προτιμότερο χίλιες φορές άρρωστος στον εδώ κόσμο, εδώ παρά μακριά από τον Κύριο μου στην αιωνιότητα.

Quote:

---

Originally posted by Georgios21

Προτιμότερο χίλιες φορές άρρωστος στον εδώ κόσμο, εδώ παρά μακριά από τον Κύριο μου στην αιωνιότητα.

---

Το να προτιμάς Γεώργιε χίλιες φορές να είσαι άρρωστος στον κόσμο αυτό
που μια μονάχα φορά ζούμε (σύμφωνα και με το δόγμα της εκκλησίας),
είναι επιλογή σου.

Κατά τη γνώμη μου, υγιής σκέψη αποτελεί το ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΤΙΜΑ κάποιος να είναι άρρωστος,
νοσηρή δε σκέψη αποτελεί το να προτιμά κάποιος ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ!

Εκτός αυτού, αποτελεί Ύβρη προς Αυτόν που μας έδωσε τη Ζωή το να επιλέγουμε να ζήσουμε το δώρο του αυτό, ΑΡΡΩΣΤΟΙ!! Αποτελεί ΕΞΥΒΡΙΣΗ προς Αυτόν και προς το δώρο που μας χάρισε!

Κανείς δεν σου είπε να ζήσεις μακριά από αυτόν μετά το θάνατό σου, κατά την αιωνιότητα.

Ποιος σου είπε όμως ότι ζεις κοντά του στην ΠΑΡΟΥΣΑ ζωή, όταν θεωρείς «ευλογία» την αρρώστια; Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει! Μόνον ένας υγιής μπορεί να είναι κοντά στον Θεό με ελεύθερη επιλογή.

Αυτό που θα έπρεπε να κάνει ο καθένας λοιπόν για να δείξει ότι εκτιμάει το δώρο της Ζωής και Αυτόν που του το χάρισε

είναι να προσπαθεί να γιατρευτεί με κάθε πρόσφορο μέσο, με τις προσωπικές του, τις θεϊκές και τις επιστημονικές δυνάμεις όπως είπε και η Όλγα.

Κι όχι μόνο να γιατρευτεί αλλά και να ζήσει κατά το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα (ως νοητική, ψυχική, πνευματική, φυσική και ερωτική οντότητα).

Αλλιώς, αν δεν πασχίζει να γιατρευτεί και να ζήσει ολοκληρωμένα, είναι αχαριστία στον Θεό του και υποκρισία να επικαλείται το όνομά του, όταν δεν δείχνει την πρέπουσα εκτίμηση στο μεγαλύτερο δώρο του. Αυτό της Ζωής!

Ενώ ποστάρεις τα ακριβή λόγια μου, παραβλέπεις εντούτοις τη ξεκάθαρη σύγκριση που κάνω. Μιλάω για αιωνιότητα και ‘κει δε χωρά κάποια αμφιβολία. Nobile, σου προτείνω μαζί με αυτό το μήνυμα, να ξαναρίξεις μια προσεκτικότερη και βαθύτερη ματιά στο προηγούμενο ποστ μου.

Δείχνεις να εννοείς ότι όντως η αρρώστια είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από το Θεό. Αυτό υποστηρίζω και ‘γω. Γι’ αυτό και γράφω αυτά τα ποστ περί επιστροφής στην αγκαλιά Του.
Η παρανόηση γίνεται, στο γιατί θεωρώ ευλογία την αρρώστια και τη δοκιμασία γενικότερα. Αν δεν υπήρχε αυτή ξαναλέγω, δε θα μπαίναμε στο κόπο να αναζητήσουμε το Θεό.
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος κάνει ό,τι αμαρτία υπάρχει. Από φόνους και κλοπές, μέχρι αιρέσεις και πορνείες.
Ας υποθέσουμε τώρα ότι δεν υπάρχει από το Θεό ούτε δείγμα ούτε σημείο, ότι αυτός βαδίζει λάθος. ʼψογη ψυχοσωματική υγεία, ευτυχία, γαλήνη κ.τ.λ.

Όταν φτάσει ο καιρός να πεθάνει - γιατί δε πεθαίνουμε τυχαία ούτε ξαφνικά όπως λέω στο προηγούμενο ποστ, αλλά αφού ο Θεός εξαντλήσει όλα τα δυνατά μέσα σωτηρίας -, πεθαίνει και του λέει ο Θεός: ‘τώρα θα πας εκεί όπου σου αρμόζει και είναι δίκαιο να πας, δηλαδή εις την γέενναν του πυρός.
Μα, θα πει, εγώ τα είχα όλα τέλεια στη ζωή μου και δε κατάλαβα τίποτα, πώς Εσύ τώρα με στέλνεις εκεί;
Ο Θεός όμως στη πραγματικότητα δεν είναι άδικος και δίνει άπειρα σημεία για να Τον βρούμε.

Γράφεις:
«Κατά τη γνώμη μου, υγιής σκέψη αποτελεί το ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΤΙΜΑ κάποιος να είναι άρρωστος, νοσηρή δε σκέψη αποτελεί το να προτιμά κάποιος ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ!»

Κατ’ εμένα υγιής σκέψη είναι να ποθείς το Θεό με οποιοδήποτε κόστος.

Με τη λογική του κόσμου το να σε σύρουν σε μαρτύρια για το Χριστό, και να σε αποκεφαλίσουν και να σε ξεφτιλίσουν, ενώ εσύ χαίρεσαι για αυτό, αποτελεί ξεκάθαρη τρέλα. Όχι όμως και για το Κύριο.
Πολλοί άγιοι πρέπει να γνωρίζεις, ότι ζητούν από το Θεό καρκίνους, με στόχο να βοηθηθούν και να απαλλαγούν οι συνάνθρωποί τους. Ο Θεός βλέπει την αμέριστη αγάπη τους, και βοηθάει τον κόσμο και κάποτε αν ο άγιος αγαπάει πολύ το Θεό και αντέχει, ο Θεός του δίνει αυτό που ζητάει, δηλαδή αρρώστια. Έτσι στοχεύουν οι άγιοι και στο να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, αλλά και στο να ξεχρεώσουν αμαρτίες. Αυτά που περνάτε και περνάμε φίλοι μου στη ψυχή μας, ο Κύριος τα γνωρίζει και έχει ως στόχο να εξαλείψει το πνευματικό μας χρέος ώστε να μπορέσουμε να βρεθούμε κοντά Του, μετά το σωματικό μας θάνατο αλλά και στη παρούσα ζωή. Είναι ή όχι αγάπη αυτό;
Τώρα αν θέλεις να αποκαλέσεις αυτή τη κατάσταση «νοσηρή» κάντο. Αλλά τότε να ξέρεις ότι θα έχεις εξισώσει την Αγάπη και την αυτοθυσία, με «μια νοσηρή σκέψη» η οποία χρίζει βοηθείας.

Ας υποθέσουμε τώρα, ότι κάποια μέρα κάποιος κοιμάται στο σπίτι του, και εκείνη την ώρα προσπαθεί κάποιος κλέφτης να εισβάλλει στο σπίτι του. Αλλά την ώρα που προσπαθεί να μπει, χτυπά ο συναγερμός. Και εκείνος μονολογεί και λέγει: «Αμάν! τι χτύπησε τώρα και αυτός ο συναγερμός και ξύπνησα!
Βάλτο δίπλα δίπλα με αυτό που λες, και θα δεις μεγάλη ομοιότητα.

Η αρρώστια είναι ο προσωπικός μας πνευματικός συναγερμός, δοσμένος από τον ίδιο τον Κύριο. Χτυπάει όταν η αιώνια ψυχή μας βρίσκεται σε κίνδυνο, και ‘μεις λέμε «Ωραία, τι γιατί το έπαθα αυτό; Γιατί έτυχε σε μένα;»
Χτυπάει ο ευλογημένος ο συναγερμός και ‘μεις κλείνουμε τα αυτιά μας. Αφιερώστε φίλοι μου λίγο χρόνο σε σκέψη πάνω σε αυτά. Ζητήστε από τον Κύριο να ανοίξει μάτια και αυτιά, να δείτε αν πλανώμαι ή όχι. Εδώ είμαι να ακούσω και τυχόν σφάλματα στη σκέψη μου, όμως από πραγματικά ανθρώπους που νοιάζονται για την ψυχή τους και τη δικιά μου.
Ξανάλεω ούτε διδάσκαλος είμαι, ούτε τίποτα τέτοιο. Έζησα κάποια πράγματα, και από το να λέω τις εμπειρίες μου σχετικά με τις «απέραντες, σούπερ δυνάμεις» που διαθέτω, προτιμώ να σας πω και να σας μιλήσω για την απόλυτη δύναμη του Θεού.

Γράφεις:
«Αυτό που θα έπρεπε να κάνει ο καθένας λοιπόν για να δείξει ότι εκτιμάει το δώρο της Ζωής και Αυτόν που του το χάρισε είναι να προσπαθεί να γιατρευτεί με κάθε πρόσφορο μέσο…»

Μιλάς για το δώρο Ζωής και για το πόσο πρέπει να το εκτιμάμε. Το δώρο της πραγματικής Ζωής το είχαμε, αλλά το χάσαμε κατά την πτώση των πρωτοπλάστων. Εγώ προσωπικά δε βλέπω ότι πρέπει να δίνω και πολύ αξία σε αυτή τη ζωή, την επίγεια.
Αλλά ελπίζω με όλη μου την καρδιά στην άλλη, μετά το θάνατο, δηλαδή την αιώνια. Εκείνη μόνο αξίζει την προσοχή μας. Αγωνιζόμαστε, ταλαιπωρούμαστε, προσευχόμαστε εδώ, ώστε να είμαστε εκεί στην αληθινή Ζωή, όπου δε θα έχουμε να ρωτήσουμε τίποτα πια, αλλά θα βλέπουμε πρόσωπο με πρόσωπο τον ένα και μοναδικό Θεό.

Γράφεις:
«…με τις προσωπικές του, τις θεϊκές και τις επιστημονικές δυνάμεις όπως είπε και η Όλγα.»

Δε πετώ στα σκουπίδια τις επιστημονικές μεθόδους, αλλά απαιτώ να δοξάζουν τον Θεό. Μέσα από κει να βγαίνει Θεός, να μοσχοβολά σοφία και σύνεση Θεού και όχι ανθρώπων. Πες μου εσύ που το είδες αυτό να γίνεται.
«Προσωπικές δυνάμεις». Αχ, βρε παιδιά όταν θα μπούμε στον τάφο και θα βρωμάμε σαπίλα, ελάτε να μου πείτε για αυτές τις δυνάμεις και που πήγαν. Ναι, εξανεμίσθηκαν γιατί ποτέ δεν υπήρχαν.

Ας μην εξισώνουμε λοιπόν έτσι απλά τον Παντοκράτορα με τις ανθρώπινες μεθόδους/ δυνάμεις που είναι γεμάτες σφάλματα.
Συγνώμη παιδία, αλλά εγώ δε δέχομαι τίποτα κατώτερο από Αυτόν. Τίποτα που δε δοξάζει το Όνομα Του. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι δεν έχω ακόμα δρόμο προς Αυτόν, απλά αυτή είναι η άποψή μου.

Γράφεις:
«Κι όχι μόνο να γιατρευτεί αλλά και να ζήσει κατά το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα (ως νοητική, ψυχική, πνευματική, φυσική και ερωτική οντότητα).»

Συμφωνώ, αλλά πάντα όπως το θέλει ο Κύριος. Μα τι να λέμε τώρα, Αυτός δε μας τα έδωσε τα παραπάνω που περιγράφεις;
Λόγω της μεταπτωτικής (ας μου επιτραπεί ο όρος) φύσης μας όμως, αυτά όλα χρειάζεται να μπουν σε κάποια πλαίσια τα οποία έχει θέσει ο Κύριος μας με τη Γραφή Του. Ειδάλλως τι νόημα έχει να το παίζω ισορροπημένος άνθρωπος, που έχει την υγεία του, τη δουλειά του, την οικογένεια του και όλα τα υπόλοιπα, αλλά όχι Θεό;
Που στηρίζεται στο κάτω - κάτω φίλοι μου η ζωή μας; Τι να τα κάνουμε όλα αυτά αν δεν έχουμε Θεό. Ακούμε κατά διαστήματα, απόψεις ανθρώπων για το νόημα της ζωής. Λένε: ‘να εγώ θέλω να αφήσω περιουσία στα παιδιά μου’. Ο άλλος θέλω να μου κάνουν άγαλμα και να μείνω στην ιστορία. ʼλλος θέλω να δω εγγόνια. ʼλλος πάλι, να κάνω όλες τις αμαρτίες και στα 60 χρόνια μου θα αρχίσω να το ψάχνω.
Αυτό είναι το νόημα της ζωής δηλαδή;; Χαμένα πράγματα.
Ελπίζω να μη σας κούρασα. Αν και όποιος κουράζεται με τα πνευματικά θέματα δείχνει από μόνος του το ποιόν του, δε τον κουράζω εγώ. Τα του Θεού είναι πάντα αμφιλεγόμενα ζητήματα και τις περισσότερες φορές διαλέγουμε να κρυφτούμε στην ψεύτικη ζωή μας, παρά να μπούμε στο κόπο να μάθουμε και να διδαχθούμε από Αυτόν. Η αλήθεια φωνάζει και ‘μεις θέλουμε να κοιμηθούμε, και της φωνάζουμε «σκάσε», όμως αυτή δε θα πάψει ποτέ.

Κατ’ αρχήν να διευκρινίσω ότι ούτε έχω γράψει ούτε εννοώ πουθενά πως «η αρρώστια είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσης από το Θεό» όπως λες.

Quote:

---

Originally posted by Georgios21

Γράφεις:
«Κατά τη γνώμη μου, υγιής σκέψη αποτελεί το ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΤΙΜΑ κάποιος να είναι άρρωστος, νοσηρή δε σκέψη αποτελεί το να προτιμά κάποιος ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΟΣ!»

Κατ’ εμένα υγιής σκέψη είναι να ποθείς το Θεό με οποιοδήποτε κόστος.

---

Υποστηρίζεις λοιπόν ότι κατ’ εσένα: «υγιής σκέψη είναι να ποθείς το Θεό με οποιοδήποτε κόστος»
εννοώντας ακόμη και με το κόστος μιας βαριάς ασθένειας.

Αυτή είναι η διαφορά μας. Εγώ υποστηρίζω ότι το να επιλέγει κάποιος την ασθένεια αντί την υγεία
μόνο και μόνο επειδή ΝΟΜΙΖΕΙ ότι έτσι θα «κερδίσει» την αγάπη του Θεού του
αποτελεί ένδειξη βαριάς ψυχασθένειας.

Το φόρουμ αυτό προσπαθεί να βοηθήσει τους ανθρώπους που πάσχουν από ψυχασθένειες. Αν συμφωνήσω με την άποψή σου απλώς και μόνο για να μην σου πάω κόντρα, είναι σαν να ενισχύω μια τέτοια νοσηρή άποψη.

Το χειρότερο: Είναι σαν να ενισχύω να αποδεχθούν και άλλοι αναγνώστες σου μια τέτοια νοσηρή άποψη, κάνοντάς τους εντέλει μεγάλη ζημιά στην όποια προσπάθεια ίασης ενδεχομένως καταβάλλουν.

Αν ωστόσο ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ
αν δηλ. όντως για να γίνουμε αποδεκτοί από τον Θεό, θα πρέπει να αποδεχτούμε την όποια βαριά ασθένεια που θα μας «παραχωρήσει»

τότε βαριά ΨΥΧΑΣΘΕΝΗΣ είναι Αυτός που έχει επιβάλλει αυτούς τους κανόνες.

Επειδή θα προσπαθήσω να μην είμαι «ασεβής», δεν θα υποστηρίξω ότι ο θεός πάσχει από βαριά ψυχασθένεια

παρά μόνον ότι οι απόψεις αυτές είναι των ανθρώπων.
Δικές σου δηλ. και των δυστυχισμένων που αυτομαστιγώνονταν κατά τη διάρκεια του μεσαίωνα για να κερδίσουν την «αγάπη» Του.

Quote:

---

Originally posted by Georgios21

Πολλοί άγιοι πρέπει να γνωρίζεις, ότι ζητούν από το Θεό καρκίνους, με στόχο να βοηθηθούν και να απαλλαγούν οι συνάνθρωποί τους. Ο Θεός βλέπει την αμέριστη αγάπη τους, και βοηθάει τον κόσμο και κάποτε αν ο άγιος αγαπάει πολύ το Θεό και αντέχει, ο Θεός του δίνει αυτό που ζητάει, δηλαδή αρρώστια.

---

Αυτό ακριβώς εννοώ: Ότι ενώ ο Ιπποκράτης για παράδειγμα ή ο Γαληνός προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους μέσω μεθόδων ίασης (ιατρικής επιστήμης) στα Ασκληπιεία,

οι «άγιοι» που αναφέρεις ποθούν να αυτοτιμωρηθούν ευχόμενοι να αποκτήσουν καρκίνους(!!!) Φαντασιώνονται μάλιστα ότι αν αποκτήσουν οι ίδιοι βαριές ασθένειες, αυτές θα… απομακρυνθούν ως δια μαγείας από τους πάσχοντες!!!

Φίλε Γιώργο, το να έχουν τη συμπόνια μας αυτοί οι ψυχασθενείς είναι κατανοητό. Το να τους αναγάγουμε όμως σε «αγίους» ή ακόμα χειρότερα, το να τους θεωρούμε παράδειγμα προς μίμηση
είναι ότι χειρότερο για μια κοινωνία. Διότι είναι σαν να προωθούμε ότι πιο νοσηρό μπορεί να φανταστεί κανείς!

Quote:

---

Originally posted by Georgios21

Με τη λογική του κόσμου το να σε σύρουν σε μαρτύρια για το Χριστό, και να σε αποκεφαλίσουν και να σε ξεφτιλίσουν, ενώ εσύ χαίρεσαι για αυτό, αποτελεί ξεκάθαρη τρέλα. Όχι όμως και για το Κύριο.

---

Δηλαδή με τη δική σου λογική, θα έπρεπε όντως να ΧΑΙΡΕΣΑΙ αν σε ξεφτυλίζουν κι αν σε οδηγούν σε μαρτύρια για χάρη του Χριστού;
Να υπομένεις το μαρτύριο χάριν των απόψεών σου, ναι.
Να το ΧΑΙΡΕΣΑΙ κιόλας όμως; Αυτό αποκαλείται μαζοχιστικό σύνδρομο!

Ώρες είναι να μας πεις βρε Γιώργο ότι ακόμα κι ο Χριστός ΧΑΙΡΟΤΑΝ και την έβρισκε όταν τον ξεφτυλίζανε και τον σταυρώνανε! Πρόσεχε όμως διότι τούτο αποτελεί ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ!

Αν όμως δεν χαιρόταν ούτε ο ίδιος ο Χριστός για τα μαρτύρια που τράβηξε, πώς έχεις τότε εσύ την αξίωση να χαίρονται οι «ομολογούντες το όνομά του» για τα μαρτύρια που (υποτίθεται ότι) θα τραβήξουν γι Αυτόν;

Quote:

---

Originally posted by Georgios21

Αυτά που περνάτε και περνάμε φίλοι μου στη ψυχή μας, ο Κύριος τα γνωρίζει και έχει ως στόχο να εξαλείψει το πνευματικό μας χρέος ώστε να μπορέσουμε να βρεθούμε κοντά Του, μετά το σωματικό μας θάνατο αλλά και στη παρούσα ζωή. Είναι ή όχι αγάπη αυτό;

---

Μια ζωή την έχουμε. Κι αν σ’ αυτή τη ΜΙΑ ΖΩΗ το μόνο που ενδιαφέρει τον Κύριο είναι «να εξαλείψουμε το πνευματικό μας χρέος» (πότε και πώς το αποκτήσαμε, για ποιο λόγο του οφείλουμε, ποιος τον έβαλε χωροφύλακα των \"πνευματικών χρεών\" μας;) και για να το επιτύχει αυτό μας μοιράζει αρρώστιες,

τότε ΟΧΙ βέβαια, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ αυτό που περιγράφεις.

Μισανθρωπισμός είναι από έναν παντοδύναμο που δεν θέλει να βλέπει ευτυχισμένους ανθρώπους αλλά δούλους που σύρονται γονυπετείς στα πόδια του ζητώντας συνεχώς συγχώρεση!

Μας περιγράφεις έναν Θεό χαιρέκακο και μισάνθρωπο και βαφτίζεις αυτές τις ιδιότητες «αγάπη».

Όχι πως έχεις άδικο, δεν σου προσάπτω το ότι εισαγάγεις «καινά δαιμόνια»
διότι έχεις δίκιο σ’ αυτό. ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα λες τον περιγράφει και η Παλαιά Διαθήκη τον Θεό!

Απομένει στην προσωπική κρίση και στο βαθμό αντίληψης του καθενός αν θα λατρεύσει έναν χαιρέκακο, μισάνθρωπο και σαδιστή

ή αν θα γελάσει αδιάφορα για τα παραμύθια και τις φοβέρες του Κυρίου ή Γιαχωβά ή όπως αλλιώς τον αποκαλούν οι Εβραίοι τον Θεό τους (μια που στον ίδιο αναφέρεσαι)

και θα ψάξει να ασχοληθεί με τίποτα πιο εποικοδομητικό, καθαρό και υγιές. Με την ελληνική φιλοσοφία ας πούμε...