Printable View
Καλημέρα! :)Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Τώρα κατάλαβα, ναι, αυτό προσπαθώ να το κάνω...και το να γράφω εδώ κι εμένα με βοηθάει πολύ, ευτυχώς που υπάρχει κι αυτό το φόρουμ και μπορώ να εκφράζομαι, μου κάνει πολύ καλό και με έχει βοηθήσει πολύ τόσα χρόνια...
Τώρα δυσκολεύομαι να "ξυπνήσω" παρόλο που κοιμήθηκα φυσιολογική ώρα χθες το βράδυ, τα μεσάνυχτα...περίεργο και σπαστικό...
Καλημέρα! (Αν και μεσημέριασε)
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που σε ακούν και σε καταλαβαίνουν, όντως βοηθάει πολύ.
Μην βασανίζεσαι να σηκωθείς (εκτός κι' αν έχεις κάποια δουλειά) γιατί συνήθως όταν είσαι χάλια ψυχολογικά, χρειάζεσαι τον ύπνο... Οπότε για μένα δεν είναι περίεργο, αντιδράει και πάλι ο οργανισμός, σαν να σου λέει "δώσε μου ακόμα λίγο χρόνο, θέλω να ξεκουραστώ", κάπως έτσι...
Είχα δουλειά γι' αυτό κι ήθελα να σηκωθώ, έπρεπε να καθαρίσω το δωμάτιο μου γιατί αύριο έρχεται μια φίλη μου από μακριά με το μωρό της και πρέπει όλα να είναι καθαρά για το παιδί...Quote:
Originally Posted by -moonlight-
Το μεγαλύτερο μέρος το τελείωσα αλλά θέλω να βάλω κι ηλεκτρική αλλά πρέπει πρώτα να ξυπνήσει ο αδελφός μου...
Κατ'αρχήν έχεις τα συλλυπητήρια μου. Αυτό που περνάς είναι απόλυτα φυσιολογικό!! Και αν σου λένε να μην κλαις μην ακούς κανέναν.. εμένα με βοήθησε πολύ η ψυχολόγος μου σε αυτό. Με άφηνε να κλαίω και με παρότρυνε κιόλας. Πως θα ξεσπάσεις? Θα πνιγούμε στο τέλος από τα συναισθήματα μας. Δεν περνάει εύκολα το πένθος και η όλη φάση του μη αναστρέψιμου.. θέλει χρόνο. Εγώ σχεδόν 3 χρόνια μετά..βλέπω να μαλακώνει κάπως ο πόνος αλλά το αγκάθι μένει και ξεσπάω που και που.
Σ' ευχαριστώ πολύ Πωλίνα! Κι ανταποδίδω...το θέμα μ' εμένα είναι ότι δεν μπορώ να κλάψω...οπότε ναι, είναι στιγμές που νιώθω να πνίγομαι κι ένα μεγάλο βάρος μέσα μου, στην ψυχή μου...κι αυτό το μη αναστρέψιμο είναι που με ρημάζει, δεν μπορώ να το δεχτώ ότι δεν θα τον ξαναδώ...κι ειδικά τώρα στις γιορτές που θα λείπει για μια ακόμα φορά δεν ξέρω, μου κοστίζει η απουσία του από το γιορτινό τραπέζι...πονάει πολύ...Quote:
Originally Posted by Πωλίνα
Δεν ξέρω γιατί ακούω εδώ και λίγη ώρα αυτό το τραγούδι:
https://www.youtube.com/watch?v=b11ea51XNhU
αλλά θέλω να το αφιερώσω σε όσους δεν θα ξαναγυρίσουν... :(
Κι όταν έτριζε η βροχή
στα πεσμένα φύλλα,
πόση ανατριχίλα
μέσα στην ψυχή...
Κάποια κόκκινη πληγή
που δε λέει να κλείσει...
Πώς να σε ξεχάσω
που σε πήρε η γη;
Να 'μαι πάλι εδώ σχεδόν ένα χρόνο μετά...σήμερα κλείνουν 3 χρόνια από τότε που "έφυγε" ο θείος μου... :(
Οι γονείς μου πήγαν στο νεκροταφείο μαζί με τη θεία, εγώ δεν πάω γιατί νιώθω χειρότερα εκεί οπότε το αποφεύγω όσο μπορώ...εξάλλου την Κυριακή που μας πέρασε κάναμε το μνημόσυνο στην εκκλησία κι εκεί πήγα, ήμασταν όλη η οικογένεια...
Αυτή τη στιγμή νιώθω λίγο μουδιασμένη, δεν νιώθω ακριβώς πόνο αλλά νιώθω ένταση...είμαι μόνη μου στο σπίτι και δεν αισθάνομαι καλά, θέλω κάποιον να μιλήσω για όσα νιώθω...που ούτε κι εγώ ξέρω τι ακριβώς αλλά θέλω να ξεσπάσω...αν μπορέσω να κατανοήσω τα συναισθήματα μου πιο καλά θα ξαναγράψω, ως τότε αν κάποιος θέλει ας μου απαντήσει...
Πάντως το σίγουρο είναι ότι αγχώνομαι γιατί την επόμενη Τετάρτη δεν θα πάω στην ψυχολόγο μου, θα λείψει και θα συναντηθούμε την μεθεπόμενη βδομάδα και δεν ξέρω πως θα τα καταφέρω ως τότε...
Και πάλι εδώ... Πάντα υπάρχει κάτι... Στο τέλος του μήνα θα γίνει η εκταφή και συνεπώς σήμερα είναι το τελευταίο τρισάγιο που θα του κάνουν... Σκόπευα να πάω κι εγώ αλλά ένιωθα τόσο χάλια που δεν μπορούσα ούτε να σηκωθώ... Και τώρα που οι γονείς μου ετοιμάζονται να φύγουν έχω αρχίσει και τρέμω εδώ και λίγη ώρα, ελπίζω να σταματήσει αυτό με το ηρεμιστικό... Φαντάσου να πήγαινα κιόλας... Μακάρι να μην έπρεπε να γίνει η εκταφή και να το περάσουμε αυτό...
Κύκνε, μην τα παίρνεις όλα τόσο βαριά.... προφανώς έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε που πέθανε ο θείος σου.... δεν το έχεις αντιμετωπίσει το πένθος;
Στην συγκεκριμένη περίπτωση όχι γιατί πέθανε αρκετά νέος, 60 χρονών και δεν κατάφερα να το αποδεχτώ όπως με τους παππούδες μου που πέθαναν μεγάλοι και που είχα προετοιμαστεί... Επιπλέον με τον θείο μου κανείς από την οικογένεια δεν πρόλαβε να προετοιμαστεί ψυχολογικά γιατί αφότου αρρώστησε πέθανε σχετικά σύντομα, το πολύ έξι μήνες να κράτησε... Και δεν τα πάω καθόλου μα καθόλου καλά με τα ξαφνικά γεγονότα στη ζωή ιδιαίτερα όταν είναι δυσάρεστα αλλά αυτό που με εμποδίζει να το ξεπεράσω είναι ότι δεν ήταν η ώρα ακόμα...Quote:
Originally Posted by Έρις
Κύκνε, ο θάνατος είναι μέσα στη ζωή... Καταλαβαίνω ότι δεν τα σου είναι εύκολο να διαχειριστείς τις απότομες αλλαγές στη ζωή κι ότι ταράζεσαι, αλλά δυστυχώς παντού υπάρχει ο αστάθμητος παράγοντας. Επίσης, έχεις πολύ δουλειά να κάνεις με τον εαυτό σου, είναι κάτι παραπάνω από κρίμα να φορτώνεσαι με παραπάνω άσχημες σκέψεις και στεναχώριες, ιδιαιτέρως όταν αφήνεις τα αρνητικά συναισθήματα μέσα σου να διογκώνονται... Δεν το λέω ως κριτική, απλώς έχεις πολλά ανοιχτά μέτωπα νομίζω, ίσως χριεάζεται περισσότερη κινητοποίηση από μέρος σου.
.....Για να σου πω και τη δική μου ιστορία, θέλοντας να σου εξηγήσω με παράδειγμα πως αυτά είναι δυσάρεστα και αναπάντεχα γεγονότα της ζωής... Πριν τέσσερα χρόνια σχεδόν πέθανε ο πατέρας μου, ο οποίος δεν ήταν άρρωστος, ήταν μία χάρα και νέος (54 έτων)... Την ημέρα που πέθανε, έφυγα το μεσημέρι για δουλειά και καθόταν στο τραπέζι με τη μάνα μου κι έπινε το ουζάκι του... και ήταν μία χαρά.... το ίδιο βράδυ στη δουλειά, ήρθε ένας φίλος μου και μου είπε "Πέθανε ο πατέρας σου". Φέτος είναι η χρονιά που πρέπει να γίνει η εκταφή....
....Όλα αυτά μπορούμε απλώς να τα αντιμετωπίσουμε ως προκλήσεις της ζωής, ως μαθήματα ζωής. Ο πόνος στην απώλεια είναι λογικός, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνουμε εκεί... τα συναισθήματα κυλάνε, οι πληγές κλείνουν για να ανοίξουν καινούργιες με κάποια άλλη αφορμή... μέσα σε όλο αυτό αξίζει να εστιάζουμε και σε κάτι θετικό.....
Καλημέρα...Quote:
Originally Posted by Έρις
Εσύ είσαι σίγουρα πολύ πιο δυνατή από μένα, εγώ θα είχα πάθει σοκ στη θέση σου... Εδώ το έπαθα γιατί πέθανε ξαφνικά ένα από τα γατάκια που είχα κι επηρεάστηκα τόσο πολύ που είχα ανησυχητικά σωματικά συμπτώματα και με πήγαν στα επείγοντα...
Όσο για τις πληγές έχω κουραστεί να πονάω και να υποφέρω, δεν αντέχω άλλο κι άλλες! Κι όμως συνέχεια κάτι συμβαίνει...
Τι εννοείς ότι έχω πολλά ανοιχτά μέτωπα;
Με συγχωρείς αλλά ότι είμαι πιο δυνατή είναι δικαιολογία... ίσως είμαι πιο αποφασιστική απλώς....Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Εννοώ αυτό που γράφεις κι εσύ, ότι συνεχώς κάτι συμβαίνει που σε ρίχνει, όμως εν τέλει δεν το αντιμετωπίζεις. Για παράδειγμα η σχέση με τη μητέρα σου, τη διαδικασία πένθους που έμεινε ανολοκλήρωτη για το θείο σου.... κτλ. Καταλαβαίνω ότι είναι βουνό να προσπαθείς συνέχεια για τα αυτονοήτα, αλλά για να αποφέρει καρπούς η προσπάθεια αυτή ίσως θα χρειαζόταν να είναι πιο συστηματική. Τις συνθήκες για να υπάρξουν και όμορφα πράγματα γύρω μας τις δημιουργούμε.
Με το ότι κάνει συμβαίνει συνέχεια εννοούσα το θέμα με την ψυχολόγο μου που θα πρέπει να την αλλάξω από του χρόνου θέλοντας και μη πράγμα που μου είναι πολύ δύσκολο και δεν ξέρω τι θα κάνω...Quote:
Originally Posted by Έρις
Και ναι, είναι τρομερά κουραστικό να παλεύεις κάθε μέρα για να τη βγάλεις κι αυτή τη στιγμή νιώθω υπερβολικά κουρασμένη και φοβάμαι...
Νιώθω την ανάγκη να ξαναγράψω εδώ γιατί σήμερα κλείνουν έξι χρόνια από τότε που πέθανε ο θείος μου και δεν νιώθω πολύ καλά (δεν είναι αυτός ο μόνος λόγος αλλά σίγουρα μ' επηρεάζει)... Νιώθω μια πίκρα...
Όμως νιώθω επίσης ότι σε γενικές γραμμές τα καταφέρνω να συνεχίζω, έχει υπάρξει και νέα ζωή στην οικογένεια πράγμα που σίγουρα βοηθάει αλλά σήμερα είναι δύσκολη μέρα... Ήθελα απλά να το πω κάπου...
Τί νέα ζωή έχει μπει στην οικογένεια Κυκνάκι;
Ένα παιδάκι, ο θείος μου αν ζούσε θα είχε τρελαθεί με το εγγονάκι του.... Χθες ήταν εδώ με τους γονείς του, τουλάχιστον αυτό να είναι γερό... Δίνει χαρά και χαμόγελα σε όλους... ♥Quote:
Originally Posted by homebod
Πολύ όμορφη εικονα το παιδάκι που δίνει χαρά σε όλους, ν σας ζήσει!
Σ' ευχαριστώ! :DQuote:
Originally Posted by homebod