-
--->ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ : Ο ΤΣΑΛΑΠΕΤΕΙΝΟΣ ΤΟΥ WYOMING - Κι όλα αρχίζουν αλλιώς
Στίχοι: Νίκος Ζούδιαρης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Σήμερα, σαν να 'μαι εσύ, ψυχή μου,
κράτα με όπως δε σ' έχουν κρατήσει ποτέ.
άκουσα να λέτε φωνές του ανέμου
τ' όνομά μου και μια προσευχή τρεις φορές.
Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,
τρέχει στο αυλάκι απ' το πρώτο φιλί,
μέσα του είδα να τρέχεις και συ.
Μη με θυμάσαι αν δεν είσαι εδώ.
Δώσε μου σαν να 'σαι εδώ, ψυχή μου,
δώσε μου ό,τι δεν σου έχουν χαρίσει ποτέ.
Έφτασε ένα δάκρυ στων χειλιών την άκρη,
κι αν το χαμόγελο πέφτει στη γη,
με την ματιά της το παίρνει αυτή,
το ρίχνει εμπρός κι όλα αρχίζουν αλλιώς.
-
-
Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι,
κάπου θα κρύβονται στη γή,
κάποτε ήσαν άνθρωποι, ήσανε φίλοι και γνωστοί,
σε μια ανυποφορή γιορτή...
κατώ από δυνατή βροχή...!!!!
Σε είδα σε ναυάγια εκεί που λιώναν μόνοι,
40 άντρες ναυτικοί, δεμένοι στο τιμόνι,
σε μια ανυποφορή γιορτή...
κατώ από δυνατή βροχή...!!!!
Πήρες μα κι έδωσες πνοή,
στην πιο θολή μου μνήμη...
τώρα μπορώ θα θυμηθώ που σε είχα ξάναδει....
Σε είδα σε άθλιους καιρούς, να μας χτυπάει το χιόνι...
να μπουσουλάμε απτο ποτό,
και μόνο να νυχτώνει....!
σε μια ανυποφορή γιορτή...
κατώ από δυνατή βροχή...!!!!
Πήρες μα κι έδωσες πνοή,
στην πιο θολή μου μνήμη...
τώρα μπορώ να αφεθώ...
στης μοναξιας τη δύνη.....
Κάπου θα υπάρχουν άγγελοι,
κάπου θα κρύβονται στη γή,
κάποτε ήσαν άνθρωποι, ήσανε φίλοι και γνωστοί...
Διάφανα Κρίνα, (με στιχους από ποιήμα Κ.Γ.Καρυωτάκη)
-
-
--->ΟΡΦΕΑΣ ΠΕΡΙΔΗΣ : ΤΟ ΒΑΛΣ
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Πέτρος Βαγιόπουλος
Ο παγωμένος Δούναβης της καρδιάς μου
σταμάτησε ξαφνικά να κυλά
Τα νερά του δεν πήγαιναν πουθενά
κι ό,τι αγάπησα και μ' αγάπησε νόμισα
πως χάθηκε στα σκοτεινά και παντοτινά
Ώσπου ξανάρθες και μου 'δωσες το χέρι,
έλα προστάζεις, η αγάπη είναι φωτιά
Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο,
μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νοιώθω μεσ' το αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού
Κι έτσι αγαπημένη μου θα μείνω ζωντανός
ως το τέλος Δεκέμβρη του '99, μεσάνυχτα ακριβώς,
να κρατήσω τον όρκο που έχω δεθεί,
το βαλς που σου υποσχέθηκα και να υπάρχει μόνο αυτή,
αυτή η στιγμή, η ιερή στιγμή
Που νοιώθω σαν φλόγα, καθώς σε στροβιλίζω,
ρόδο που καίει, φωτίζει όλη τη γη
Τη ζωή μου θύμισες και να 'ταν μόνο ετούτο,
μ' έσυρες κι αρχίσαμε τους κύκλους του χορού
και το βαλς σαν βάλσαμο το νοιώθω μεσ' το αίμα
σαν κραυγή του θάνατου σαν γέλιο ενός μωρού
-
--->ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ : απόσπασμα από "ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ" του ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΣΙΛΙΚΟΥ σε μουσική ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ
"Τρέμοντας μην ζήσει μόνος του ως τα 80, μελαγχολούσε στο παράθυρο
Σα να ?χε μείνει πάνω σε ένα τρένο μία στάση πέρα από τον προορισμό του....
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου, μακρινή αγάπη, ολέθρια,
που τώρα δεν ζω παρά για να σ? αναστήσω.
Μα να που τα λόγια δεν φτάνουν πια
Τα λόγια είναι φενάκη κι η αλήθεια εσύ
Εσύ μένεις να με οδηγείς με την σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό,
το χάος μου, που φρόντισες να το γεμίσεις με την φωνή σου
Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου;
Μακρινή, μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου
Μακρινή, μακρινή που είσαι τώρα.
Μου άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα
Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στην σκιά
Πως να πω ότι όλα αυτά ήταν ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στην πηγή σου;
Θέλω να έρθω να σε βρω.
Είσαι γλυκιά και σ? αγαπάω
Μονάχα όταν έρχεσαι να σε δω να φοράς τα ρούχα που μ? αυτά σε γνώρισα,
έτσι σ? αγάπησα, έτσι σε πίστεψα
Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας
Απ? το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια
Σ? αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από την γη,
καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει
Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε....
Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Μισώ το γράψιμο που με εκτόνωσε,
που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη,
είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω..."
http://4.bp.blogspot.com/_hIna402jlB...ont-medium.jpg
-
Εδώ στου δρόμου τα μισά, έφτασε η ώρα να το πωωωωωω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι' αλλού - γι' αλλού ξεκίνησα.
Στ' αληθινά, στα ψεύτικαααααααααα, το λέω και τ' ομολογώωωω.
Σα να 'μουν άλλος -κι όχι εγώ- μες στη ζωή πορεύτηκα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα -πάντα! θα 'ναι αργά...
Δεύτερη ζωή δεν έχει!!!!!!!!!!!!!!!!!
-
Το τραγούδι μου!Ξέρεις,βέβαια πως αυτό δεν είναι και τόσο καλό,
που μας αρέσει και μας εκφράζει τόσο....Αχ!Δεν έχει!
Σαν να'μουν άλλος κι όχι εγώ μες τη ζωή πορεύτηκα...
ʼλλα είναι εκείνα που αγαπώ,γι'αλλού ξεκίνησα....
--->ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ : ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Μουσική:Δημήτρης Παπαδημητρίου
Στίχοι:Οδυσσέας Ελύτης
-
Από τον νέο δίσκο του με τίτλο "ΝΕΡΟΠΟΝΤΗ"
Τι έχει γράψει πάλι το άτομο;Απίστευτος!!!!
--->ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ : Ο ΔΡΟΜΟΣ ΣΟΥ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ
Φεύγεις και πας
είσαι καράβι
Μπροστά κοιτάς
η θάλασσά σου πυρκαγιές και πάγοι
Μα πιο μπροστά
πάντα θα στέκει
ο γυρισμός σου που στη φουρτούνα αντέχει.
Φεύγεις, πού πας
και πού πιστεύεις
Τι κυνηγάς
Ποια γη σε θέλει, ποιον εαυτό γυρεύεις
Όλα είν εδώ
κι όλα για πάντα και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ.
Φεύγεις και πας
Πού επιστρέφεις
σε ποια στεριά
Η ξενιτιά σου είναι όλα όσα έχεις
Όλα είν εδώ
κι όλα για πάντα
Κάθε ταξίδι είναι γυρισμός.
Εσύ γεννάς τη θάλασσα
και χτίζεις το καράβι
Είσαι το εδώ και το αλλού
είσαι η γιορτή του γυρισμού
το δάκρυ του αποχωρισμού.
Και το ταξίδι σου είσ εσύ
είσαι το κύμα, το νησί
είσαι ο αέρας, το πανί
και τ άσπρο μου μαντήλι.
Φεύγεις, πού πας
πού ταξιδεύεις
Δρόμοι ανοιχτοί
Τα σύνορά σου είναι όπου αντέχεις
Όλα είν αλλού
κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.
-
--->ΑΛΚΙΝΟΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ : ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ
Σώμα που κοιμάσαι
πώς να σ ακουμπήσω
Σκύβω, σε φιλώ
Κρύο σαν φεγγάρι
σαν τα λάθη μου όλα
άδειασμα πικρό
Χρόνος που γιατρεύει
και ζωή που γδέρνει
Όλα που τα φέρνει
κι όλα τα ζητά
Ανθισμένα δέντρα
θα ξαναβρεθούμε
στης ζωής το φως
Εκεί που δε νυχτώνει
κι όλο ξημερώνει
ήλιος αδερφός
Θα περάσουν όλα
και θα σε γυρεύω
στα λίγα πράγματά σου
που έχω να κρατώ
-
Nadine, πόσο δίκιο έχεις....................
-
http://www.youtube.com/watch?v=KgAAc...eature=related
σας αφιερωνω ενα τραγουδακι για τις μερες που θα λειπω.....
και φυσικα και στο καραφλακι μου.....(!!!!)
φιλακια....
-
--->ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ : Ο ΠΑΤΕΡΑΣ
Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Στα χέρια της μητέρας μου, κοιμόταν ο πατέρας μου
Και η ζωή ξημερώνει στα παιδικά μου μάτια
Και το πρωί που έφευγε, μια ακτίνα του ήλιου ξέφευγε
Και χόρευε στο βήμα του αργά στα σκαλοπάτια
Στο μεσιανό του δάκτυλο μια φαγωμένη βέρα
Κι ανάμεσα στα χείλη του μια ήσυχη γραμμή
Δεν μίλαγε μα δάκρυζε, στην πρώτη καλημέρα
Λογια είναι τα δάκρυα, κρυμμένα στα κορμί
Τους δρόμους που περπάταγε, ασίκικα τους πάταγε
Κι ας ήταν ο πατέρας μου σκαρί συνηθισμένο
Στους ουρανούς αρμένισε και το σακάκι ανέμισε
Καιρός πάει που έφυγε μα εγώ τον περιμένω.
-
--->ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ
Στίχοι: Μιχάλης Χουρδάκης
Μουσική: Γιάννης Νικολάου
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Νικολάου & Κώστας Χρονάκης ( Ντουέτο )
ʼλλες ερμηνείες: Παντελής Θαλασσινός
Δεν το μπορείς του φεγγαριού
να βρεις ένα ψεγάδι
γιατί σκορπά την ομορφιά
στην πλάση κάθε βράδυ
Ζηλεύγω του, του φεγγαριού
που πάντα σεργιανίζει
γιατί θωρεί την π' αγαπώ
τη νύχτα σαν πορίζει
Σαν θα περνάς την πόρτα τζη
φεγγάρι μου σταμάτα
χαιρέτα μου την,κι ύστερα
συνέχισε τη στράτα
χαιρέτα μου τη, κι ύστερα
συνέχισε τη στράτα.
Ήλιε μου παραγγέλνω σου
να γοργοβασιλέψεις
μην, το φεγγάρι, δεις αυγή
γιατί δα ντου ζηλέψεις
Φεγγάρι μου ουρανόστρατο
χαμήλωσε μια στάξη
να φέγγει, η αγάπη μου
στο σπίτι τζη να φτάξει.
Σαν θα περνάς την πόρτα τζη
φεγγάρι μου θυμήσου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου.
Σαν θα περνάς την πόρτα τζη
φεγγάρι μου θυμήσου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου
πόσες βραδιές περάσαμε
αυτή κι εγώ μαζί σου.
-
--->ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ : ΟΙ ΦΟΒΟΙ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ
Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Σταυριανός
Οι γρίλιες μου φέρνουν την αντηλιά από το απέναντι σοκάκι
σιωπή, ακόμα και η βρύση σταμάτησε να στάζει.
Όλα είναι λουσμένα στο μεσημέρι,
όλα είναι σιωπή και φόβος.
Μόνο μια μύγα δεν κουράστηκε να φέρνει κύκλους
μες το καυτό το απομεσήμερο με μάτια ορθάνοιχτα
παρακολουθώ μηχανικά τους επίμονους περίπατους της.
Μες το δωμάτιο πλανιέται ακόμα η μυρουδιά του δεκαπενταύγουστου.
Η Μαρία ήρθε αμέσως μετά την εκκλησία ντυμένη στα κόκκινα
και φεύγοντας ξέχασε πάνω στην καρέκλα της
ένα ματσάκι βασιλικό και ριζμαρί,που συνήθιζε να βάζει μες στα σφιχτά της στήθη
Τα μάτια μου έπεσαν στο ασυμμάζευτο ακόμα τραπέζι της Κυριακής.
Κανείς δεν είχε την δύναμη την ώρα τούτη την περίεργη να το συμμαζέψει.
Όλοι περιμέναμε να έρθει το απόγευμα.
Όλοι περιμέναμε να σβήσει το μεσημέρι.
Οι φόβοι που με κυρίευαν άρχιζαν πέρα από την κλεισμένη πόρτα του δωματίου
πιο κει ήταν το δέος, η άγνοια,
η ακατανόητη πικρά που σ' άφηνε η ζωή
στ' άπλετο φως του καλοκαιριού,
η σκιά του απογεύματος μεγάλωνε,
οι αυλές γεμίζανε δροσιά οι πόρτες άνοιγαν,
οι φόβοι του μεσημεριού ξεθώριαζαν
έτσι καθώς δινόμουνα σιγά στην αγκαλιά της νύχτας
Ήσουνα πάντα με την παρέα του Γιάννη
και όταν σε έβλεπα από μακριά
μια χαρά πρωτόγνωρη γέμιζε την καρδιά μου.
Οι χτύποι της δυνάμωναν
και όταν πια συναντιόμασταν
τα μάτια σου γινόντουσαν πελώρια
και ένα παίξιμο στα χείλη σου πρόδιδε την αγάπη.
Ήταν η ώρα που η σκιά έφτανε μέχρι τις γέρικες ελιές του θείου Γιώργου.
Δε θυμούμαι πια πότε σταμάτησα να σε συναντώ.
Ξέχασα ακόμα και τ'όνομα σου!
Την ώρα τούτη που η βρύση σταμάτησε να στάζει
και που η μανά δεν ονειρεύεται στο διπλανό κρεβάτι,
μόνο μια μύγα βουίζει επίμονα μέσα σε ένα δωμάτιο,
όπου πια δεν υπάρχει παρά το κενό!
