Originally Posted by
Sonia
Συχνά σε αυτό το φόρουμ με λένε κυνική και σκληρή κι ότι είναι φόρουμ ψυχολογίας άρα πρέπει να είμαστε όλο στοργή και προδέρμ κι ας γράφει ο καθένας ότι εξοργιστική, εξωφρενική κουλαμάρα του έρχεται στο κεφάλι. Εγώ λοιπόν θα τα πω χύμα κι ας μου το διαγράψουν το μήνυμα, διότι έχουμε φτάσει 40 σελίδες κι εσύ απλά παίζεις μονόλογο το δράμα που έχεις φτιάξει στο κεφάλι σου και δεν ακούς πραγματικά οτιδήποτε σου έχουμε πει ως τώρα.
Μέχρι και η ψυχολόγος με τον τρόπο της σου είπε ότι θα σου πάρει πολλά χρόνια να είσαι σε θέση να πάρεις μία απόφαση. Γιατί; Γιατί μέχρι και η ψυχολόγος έχει καταλάβει ότι 50 χρονών έχεις ωριμότις 0, nada, zero. Ωριμότητα και υπευθυνότητα είναι να αναλαμβάνεις ευθύνες και τις ευθύνες των πράξεών σου και να είσαι έτοιμος να αναλάβεις και το ρίσκο αν κάτι δεν πάει όπως το περίμενες. Κι όταν κάτι σε χαλάει να προσπαθείς να το αλλάξεις κι όχι να μένεις στάσιμη. Κι αν δεν αλλάζει, να αξιολογείς αν μπορείς να ζήσεις με αυτό ή όχι και να παίρνεις τις αποφάσεις σου.
Εσύ έχεις τόσες σελίδες που μας γράφεις ότι σε είχαν οι γονείς στα πούπουλα, στην αρχή σε είχε ο άντρας σου στα πούπουλα και μετά όταν ήρθαν τα δύσκολα έπαθε κατάθλιψη κι εσύ σήκωσες τα χέρια ψηλά. Σε άφησε μόνη σου με τα παιδιά λες κι αυτός σκιζόταν στη δουλειά. Κι εσύ λοιπόν πως ύψωσες ανάστημα να στηρίξεις τον άνθρωπό σου και να σώσεις την σχέση σας τότε, που όλο κατηγορείς αυτόν; Εσύ μερίδιο ευθύνης δεν είχες για αυτά τα 6 χρόνια που το λες και το ξαναλές; Όσο είμαστε χαχαχα και χαχαχου, ταξίδάκια και καβλάντα κι όλα χαλαρά στη ζωή και τις μεγαλύτερες ευθύνες τις φορτώνεται άντρας μας καλά είναι, όταν έπρεπε να πάρεις εσύ κάποιες πρωτοβουλίες και μεγάλες αποφάσεις πάλι αυτός φταίει; Εσύ που έβλεπες να βουλιάζετε σαν ζευγάρι αυτά τα 6 χρόνια τι έκανες; Τίποτα δεν έκανες, πουθενά δεν πήγες να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου και να αναλάβεις ότι μερίδιο ευθύνης σου αναλογεί. Να το προσπαθούσατε, να του στεκόσουν στα δύσκολα ψυχολογικά, να τον σήκωνες εσύ. Κι αν αυτό δεν γινόταν και δεν σου άρεσε η κατάσταση, ας χώριζες. Δεν σε κάνει ούτε θύμα ούτε καμια ηρωίδα η κατάσταση που περιγράφεις ξανά και ξανά και το κοπανάς συνέχεια. Ανώριμη σε κάνει. Κι όταν έκατσε ο γκόμενος αφού λες ότι είχε να σου δώσει αυτό που σου έλειπε σε έναν ήδη διαλυμένο γάμο, πάλι αν είχες τα κάκαλα θα πήγαινες με τον γκόμενο και θα διεκδικούσες μία καινούρια πραγματικότητα. Με κάποιο ρίσκο, για να έρθουν αυτά που εσύ θεωρείς καλύτερα. Αλλά ουτε εκεί τολμάς να πάρεις αποφάσεις και την ευθύνη των πράξεών σου. Αν πάλι για τον Α ή Β λόγο έχεις πάρει απόφαση ότι μένεις με τον άντρα σου γιατί έτσι θεωρείς σωστό (που απλά ανώριμος βολεψάκιας είσαι, δεν είναι σωστο), γιατί μας πρήζεις 40 σελίδες ότι ζεις 'ενα δράμα. Απόφασή σου δεν είναι; Αν είναι συνειδητή και σταθερή απόφαση γιατί δεν προσαρμόζεσαι σε αυτή λοιπόν και κάθεσαι και κλαίγεσαι και αντί να δεις πως θα πορευτείς με αυτή κάθυεσαι και μας λες πάλι για τον άλλο και για το χυμένο γάλα τα χρόνια τα παλιά; Αφού έχεις πάρει την απόφασή σου, αυτά είναι περσινά ξυνά σταφύλια. Δική σου είναι η απόφαση, με αυτήν θα ζήσεις, γιατί ζητάς και τα ρέστα όλη την ώρα;
Έχουμε γεμίζει με ανθρώπους που και καλά ζουν σενάρια Φώσκολου όλη την ώρα λες και είναι οι μοναδικοί που ένας γάμος δεν πήγε καλά, που μπορεί να συναισθήματά τους να αλλάξαν, που μπορεί να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στη ζωή τους, που μπορεί να βρέθηκαν μπροστά σε δύσκολες καταστάσεις. Ναι, δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της ανθρωπότητας να βρεθεί κάποιος προ δύσκολων αποφάσεων, τι να σου πω! 50 χρονών γυναίκα και ρίχνεις παντού ευθύνες και κλαίγεσαι, αλλά τις δικές σου αρνείσαι να τις αναλάβεις. Τι περιμένεις να σου πούμε, να σου δώσουμε παράσημο για το δράμα που ζεις; Εσύ φταις όσο κι αν λες ότι φταίνε άλλοι. Αν δεν σου αρέσει ας το άλλαζες! Τι άλλο περιμένεις να ακούσεις εδώ μέσα, μετά από τόσες σελίδες, ειλικρινά;