Τι εφιάλτης ήταν αυτός...κατατρόμαξα...άντε τώρα να ξανακοιμηθώ...
Printable View
Τι εφιάλτης ήταν αυτός...κατατρόμαξα...άντε τώρα να ξανακοιμηθώ...
Αυτό το ποστ σου αξίζει πολλά!!!!!!!!!!!!!!!!Quote:
Originally Posted by howtodream8
I'm in his favorite sun dress
Watching me get undressed
Take that body downtown
I say, "You the bestest."
Lean in for a big kiss
Put his favorite perfume on
Go play a video game....
"Lana del Rey"
εγω βασικα σκεφτομαι οτι πολυ καλα εκανα αυτες τις επιλογες γιατι μου πανε πολυ χαιρομαι για οσους φιλους εχω αδιαφορω για οσους εχουν αντιθετη αποψη και ετσι προχωρω...
Κυκνε , κ εγω σημερα εικα εναν εφιαλτη , αλλα ενας αθλος του Μπαγκς-Μπανυ , και 5 βαλιουμ επανεφεραν το νευρικο μου συστημα στο συνηθισμενο του τεμπο .Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος είναι πολύ περίεργο ζώο. Ό,τι λέει το βράδυ υπό
την επήρεια της συναισθηματικής του απογύμνωσης (απόγνωσης καλύτερα;)
το παίρνει πίσω το πρωί, λες και παίζει ρόλο αν για μια στιγμή στο χρόνο ή
για πολλές φάνηκες αδύναμος. Στο κάτω κάτω, ποιος θα σε δικάσει όταν θα
είσαι 80 χρονών γι'αυτές τις στιγμές αδυναμίας; Ίσα ίσα που τότε εσύ ο ίδιος
θα καταδικάσεις τον εαυτό σου για κείνο ή το άλλο που δεν έκανες επειδή
ντρεπόσουνα. Και αυτό είναι η χειρότερη καταδίκη με διαφορά.
Don’t make me sad, don’t make me cry
Sometimes love is not enough and the road gets tough
I don’t know why
Keep making me laugh
Let’s go get high
The road is long, we carry on
Try to have fun in the meantime
σκεφτομαι οτι ειμαι μλκς , ειμαι μλκς , ειμαι μλκς , ειμαι μλκς , ειμαι μλκς , τελικα λοιπον ειμαι ΠΟΛΥ μλκς..........
Σκεφτομαι......οτι ηρθε η ωρα να σας αποχαιρετησω
-----------------------------------Γειααααααααα
σκεφτομαι πως αν υπηρχε οντως θεος δε θα ειχαμε τοσους τροπους να τραυματιστουμε θανασιμα. θα ειμασταν αθανατοι κι ατρωτοι, και θα μας ειχε κατευθειαν απ'το ξεκινημα κοντα του, ποιος ο λογος να ζεις μια ζωη παρωδια στο πλανητη γη ?
Ολοι θα πληρωσουνε, το καρμα περιμενει.
Γι' αυτό ας είμαστε πιο μεγαλόψυχοι ή έστω πιο αδιάφοροι, ώστε να κάνει το κάρμα καλύτερα την (εγγυημένη) δουλειά του :)Quote:
Originally Posted by howtodream8
H πεφτουλιαση τεινει να γινει μαστιγα...
Πολυ σωστη.Quote:
Originally Posted by marina38
Πολύ ωραιο howtodream8! Απλα ηθελα να κάνω καποια σχόλια, αυτα στο κειμενο σε φοντο.Quote:
Originally Posted by howtodream8
Την τελευταια φορα που καποιος μου μιλησε για καρμα και κισμέτι κόντεψα να κόψω τις φλέβες μου, νομιζα πως τελείωσε η ζωη μου..Quote:
Originally Posted by marina38
Ίσως γιατί νομίζεις ότι σου στερεί αυτό κάτι από τη δυνατότητα να επιλέξεις?Quote:
Originally Posted by ioannis2
Για μένα αυτό που ονομάζουμε 'πεπρωμένο' δεν είναι κάτι αναπόφευκτο και αμετάβλητο.
Δεν είναι ο προκαθορισμένος προορισμός, αλλά το ταξίδι προς αυτόν τον προορισμό, που εμείς ανακαλύπτουμε κι επιλέγουμε.
Βαρέθηκα κάθε φορά το στομάχι μου να γίνεται κόμπος, να μου κόβονται τα πόδια στη θέα κάποιου και να κοκκινίζω σαν το παντζάρι!!! Και όλα αυτά χωρίς καμία ανταπόκριση!!! Πρέπει να μπει ένα τέλος επιτέλους! Τ-Ε-Λ-Ο-Σ! ΟΧΙ ΠΙΑ ΕΡΩΤΕΣ!
http://www.youtube.com/watch?v=nhzJsOEhUSw ..."και δε θολώνω τα γυαλιά μου πια για σένα".......
The Best Laid Plans Of Mice And Men Are Never Right
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα `χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα `ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα `ταν πάλι ψέμα.
Υπάρχει εκεί έξω ο άνθρωπός μας?? Αυτός που είναι προόρισμένος/νη για μας??Όλα αυτά τα παραμύθια που από μικροί μας έχουν μάθει για αλήθινούς έρωτες,αγάπες άνευ όρων,είναι όντως μόνο παραμύθια??Είναι μόνο στν μαγική εξωπραγματική φαντασία μας??Ή είναι μόνο για λίγους τυχερούς που τους κληρώνει η ζωή και τους στέλνει έναν τέτοιο άνθρωπο...??Πρέπει να είσαι σαχλά ρομαντικός για να πιστεύεις σε αγάπες όπως της της Σταχτοπούτας,της Ωραίας Κοιμωμένης ή όντως υπάρχουν πραγματικά τέτοιες ιστορίες αγάπης??Υπάρχει το αλλό μας μισό ή γεννιόμαστε ολόκληροι και απλά συναντάμε κάποιους ανθρώπους που μας συμπληρώνουν ένα κομμάτι στην ζωή μας???Να ζει κανείς???Ή να περιμένει έναν τέτοιο έρωτα αργοπεθάινοντας και χάνοντας την ζωή???!!!
Δεν ξέρω ρε συ... Πραγματικά!!! Ξέρω οτι το λές έτσι επειδή το σκέφτεσαι τώρα αλλά πραγματικά το σκέφτομαι πολύ αυτό το διάστημα! Δεν ξέρω για το μεγάλο έρωτα κτλ κτλ αλλά μήπως πια τόσο έντονα πράγματα δεν τα νιώθεις ποτέ και είναι μόνο στις ταινίες ή χειρότερα συμβαίνουν μία φορά και πάει και τελείωσε... Δεν ξέρω! Αλλά φοβάμαι λιγάκι. Ίσως όχι μόνο λιγάκι!!Quote:
Originally Posted by Sofia@91
Και πέρα από τους έρωτες στη φιλία μήπως δρούμε τελείως ανταγωνιστικά και μόνοι μας τα κάνουμε σκατά?? Γιατί εγώ σήμερα βγήκα με τους 2 καλύτερους μου φίλους και τσακωθήκαμε γιατί η μία κοπέλα μας έλεγε ότι οκ εγώ δρω εκ τους ασφαλούς και μου αρέσει. Και σκέφτομαι τώρα εγώ: Γιατί μου φαίνεται τόσο ηλίθιο και διαφωνούμε τόσο? Αφού ο καθένας έχει το χαρακτήρα του.. Αλλά είμαι τόσο αχάριστη που επιδιώκω και άλλα και θέλω πολλά και ονειρεύομαι ακόμα περισσότερα? Τόσο αχάριστη είμαι πια?
Ουφ.......... τεσπα συγνώμη για την χωρίς νόημα φλυαρία αλλά θα σκάσω μου φαίνεται!
Όπως και ο έρωτας έτσι και η φιλία είναι ένα κομμάτι δύσκολο στν ζωή ενός ανθρώπου...Κι εκεί οι άνθρωποι που πραγματικά αξίζουν να είναι φίλοι μας φαίνονται σε βάθος χρόνου...Μας δέχονται έτσι όπως είμαστε...με τον χαρακτήρα μας,με τις ιδιοτροπίες και τα ελλατώματα μας!!!Μένουν κοντά μας γιατί δεν περιμένουν ανταλλάγματα από μας...Μας συμπαραστέκονται σε δύσκολες καταστάσεις τις ζωής μας και δεν μας κατακρίνουν για τις επιλογές ή τον χαρακτήρα μας...Τώρα πόσοι πραγματικά κάνουν όλα αυτά που περιέγραψα και είναι κοντά μας???Πολύ λίγοι έως κανένας....Σκέψου και ξεχώρισε τους πραγματικούς σου φίλους...Αν χρειάζεται να στεναχωριέσαι για πράγματα που σου λένε και δεν είναι για να σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο ή για να σε συμβουλέψουν τότε δεν αξίζουν...Αυτή είναι η δική μου άποψη βεβαια...
Το "ανθρωπος σου στη ζωη" δεν ειναι κατι το ονειρικο ουτε κατι που θα πεσει μεσα στα χερια σου απο το πουθενα (αν και το τελευταιο μπορει να συμβει φτανει να χεις τα ματια σου ανοιχτα κι ο νους σου να στροφαρει μακρια απο ψυχολογικα προβληματα για να μπορεσεις να το κρατησεις). Ειναι ο καποιος της καθημερινοτητας σου ( πχ στη δουλεια, εκει που συχναζεις, ενας γνωστος, καποιος σε κλαμπ κλπ) που σου κανει την εντυπωση κι απ εκει και περα βρισκεις το κουραγιο να τον πλησιασεις, να τον γνωρισεις κι αν αξιζει τον κοπο εσυ να τον μετατρεψεις στο " ο ανθρωπος μου στη ζωη" κι απ εκει εσυ να οδηγησεις τα πραγματα σε αγαπες όπως της Σταχτοπουτας και της Ωραιας Κοιμωμενης, ρομαντισμους και λοιπα θα θελες. Αυτος ειναι ο ανθρωπος σου στη ζωη! Και μ αυτο τον τροπο θα ζησεις τα ρομαντικα και τις αγαπες! Αλλιως αν καθεσαι και απλα ονειρευεσαι και περιμενεις να σου εμφανιστει στο τελος θα μεινεις στο ραφι! Κι αν εδω και χρονια δε σου "εμφανιζεται" δεν φταιει τιποτα αλλο παρα μονο ότι εσυ εισαι αναποτελεσματικη και πρεπει επειγοντως να αλλάξεις τακτικη!Quote:
Originally Posted by Sofia@91
... για καποιους ειναι μεγαλη ευτυχια. κι αυτοι ουτε αθανατοι ειναι ουτε ατρωτοι.Quote:
Originally Posted by KENO
Φίλε Ιωάννη δεν είπα ότι δεν μπορεί να είναι στο χέρι του καθενός να γνωρίσει έναν άνθρωπο και να είναι μαζί του...Εγώ απλά αναρωτιέμαι εάν αυτός ο άνθρωπος θα μας κάνει να νιώσουμε ότι είναι ο ένας...Με αυτήν την μαγική έλξη και το ανεξήγητο σκίρτισμα από μέσα μας...Μπορεί να με θεωρείς σαχλά και παιδιάστικα ρομαντική αλλά είμαι πολύ βαθειά μέσα μου...Ξέρω την πραγματικότητα και τις σχέσεις του σήμερα...Απλά λέω και αναρωτιέμαι εάν μέσα σε όλη αυτήν την σαπίλα που κυκλοφορεί μήπως μπορεί να υπάρξει κάτι αληθινό!!!Εσύ δηλαδή έχεις καταλάβει ότι έχω λάθος τακτική??Και εάν ναι τότε ποια είναι η σωστή???Quote:
Originally Posted by ioannis2
Σκεφτομαι οτι σημερα, υστερα απο μια απιστευτη λεκτικη βια που μου ασκησε ο πατερας μου, σηκωσε χερι επανω μου. Πανω που νομιζα οτι μονο οι γονεις ειναι ο,τι στηριγμα μου εχει απομεινει, ο ανθρωπος αυτος με διεψευσε. Μακαρι λοιπον να πεθαινα αποψε, να μην εγραφα εδω ποτε ξανα και ολοι να γλυτωνανε απο μια τοσο ανουσια υπαρξη.
Μην το ξαναπείς... πρώτων όταν λες σήκωσε χέρι? Δεν μπορώ να το δικαιολογείσαι με την καμία όσο και αν προσπαθώ! Εννοείς χαστούκι ή σε έδειρε πιο πολύ? Αλλά μην σκέφτεσαι τέτοια πράγματα ούτε καν! Αρχικά δεν μπορώ να ξέρω για ποιο λόγο ο πατέρας σου άσκησε λεκτική βία. Είχε τα νεύρα του? Το κάνει συχνά? Αλλά για όποιο λόγο πρέπει να ξέρεις ότι οι γονείς είναι για τόσο όσο όχι για πολλά πολλά.. Και επειδή έχω διαβάσει και άλλα πράγματα που έχει πει και κάνω μια μικρή σύνδεση να σου πω ότι πρέπει να ηρεμήσεις και να αναδιοργανωθείς. Άμα σε βοηθάει γραψ'τα κάτω σε χαρτί. Να αποφασίσεις πρώτα απ'όλα εσύ τι θες και μετά ένα πλάνο πως θα το καταφέρεις γιατί από ότι κατάλαβα πρέπει να σε μπερδεύουν πολλά αυτόν τον καιρό!!
Κοιτα, και να θελει να με δειρει δεν ειμαι μωρο, μεγαλη κοπελα ειμαι. Αλλα ναι, απο παντα ηταν νευρικος, απλα τα τελευταια χρονια η κατασταση εχει φτασει στο απροχωρητο. Κανει τεραστια ξεσπασματα θυμου, με τη μητερα μου παντα να βαζει αυτον και υστερα τα παιδια της σε προτεραιοτητα. Και ενω ξερει τί συμβαινει, δε μιλαει, γιατι δε θελει να μαλωνει, και τα καταπινει ολα. Εγω ομως, ειμαι αντιδραστικη, και αν με μειωσεις ή μου επιτεθεις λεκτικα χωρις να σου δωσω αφορμη, θα πατησω ποδι. Ετσι κι εγινε σημερα. Και απο τα νευρα του με χτυπησε. Ειναι απιστευτα τρελο αυτο που συμβαινει, καθως εχω φτασει σε μια ηλικια (24), που θεωρουσα οτι τα φαντασματα των παιδικων χρονων θα μενανε πισω. Και υστερα απο τοσα χρονια, χωρις να του δωσω ποτε δικαιωμα, καθως ημουν υποδειγμα παιδιου, ερχεται και ξεσπαει επανω μου.Quote:
Originally Posted by marylia
Και γιατί πρέπει να είσαι υπόδειγμα παιδιού? Ο άνθρωπος έχει κάποια θέματα και η μαμά σου έχει τελείως λάθος στάση. Πολύ παθητική από ότι μου λες! Το περιβάλλον σου είναι αρκετά προβληματικό για ένα παιδί οποιασδήποτε ηλικίας. Να υποθέσω μένεις μαζί τους! Τώρα σε αυτό δεν ξέρω τι να σου πω. Ίσως μόνο να προσπαθήσεις να βρείς κάτι να φύγεις απο το σπίτι σου. Έχεις μεγάλη ανάγκη να τους ικανοποιήσεις αλλά να ξέρεις τις επιλογές σου εσυ θα τις βιώσεις. Και αν δεν είναι και με δική σου θέληση ή πρωτοβουλία εεεεε..... πιστεύεις θα είσαι ικανοποιημένη? Αμφιβάλω..
ΥΣ. Ελπίζω αυτά που λέω για τους γονείς σου να μην σε πειράζουν γιατί δεν το λέω για να τους κατακρίνω ή το οτιδήποτε απλά έτσι βλέπω τα πράγματα.
Σημερα βιωσα μια απιστευτη φαση, που ειλικρινα δεν ηξερα πως να τη διαχειριστω. Ημουν μονη με τη μαμα μου σε καποια φαση και ξεσπασα, της ειπα τα παντα, ποσο πικραμενη νιωθω, ποσο μας βαζει σε δευτερη μοιρα, κτλ κτλ. Και αυτη, τα μαζευε, τα μαζευε, και η αντιδραση ολης αυτης της συσσωρευμενης πιεσης ηταν.....απεριγραπτη. Αρχισε να χτυπιεται μονη της, να ουρλιαζει, να μη μπορεινα παρει ανασα, να πηγαινει πανω κατω στο σπιτι και να σερνεται στο πατωμα....σαν να θρηνει. Μονο σε κηδεια εχω δει αναλογο σκηνικο. Και επαθα σοκ.....δεν ηξερα τι να κανω. Να καλεσω ασθενοφορο, να την αφησω να ξεσπασει, τί; Οταν μετα απο ωρες ηρεμησε, μου ειπε οτι δεν προκειται ποτε να χωρισει, οσο κι αν εγω θα το επιθυμουσα, γιατι δε μπορει να μεινει μονη της, καθαρη ανασφαλεια. Μου ειπε οτι προτιμαει να κανει υπομονη μεχρι να πεθανει, και ας μας φωναζει, και ας μας μειωνει ο πατερας μου. Ειλικρινα.....ολο αυτο με αηδιασε. Ευτυχως για καλη μου τυχη δε θα μενω πλεον μαζι τους απο μερα σε μερα, γιατι ηδη οταν γυρισα απο Γερμανια, φροντισα να μεινω αλλου, στην ιδια πολη βεβαια. Και η αηδια μου και ο θυμος μου ειναι τοσο μεγαλος, που δε θελω καν να γυρισω πισω στο πατρικο για κανεναν λογο.Quote:
Originally Posted by marylia
Χάου, οι άνθρωποι που νιώθουν να χάνουν τον κόσμο τους, να απειλείται όλη η ουσία της ύπαρξης τους, κάνουν όπως η μητέρα σου... Καταλαβαίνω το συναίσθημα του θυμού και της αηδίας, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η επιλογή της. Κάνε τις δικές σου επιλογές κι όσο μπορείς, μην μεταφέρεις τον θυμό και την απογοήτευση για τους γονείς στις υπόλοιπες σχέσεις σου.
Δεν επελεξα εγω αυτους τους γονεις και ντρεπομαι που το λεω, αλλα μακαρι να ειχα εναν καλυτερο πατερα. Σημερα ερωτηθη εαν θα με ικανοποιουσε να πεθανει ο πατερας μου. Απαντησα θετικα, οχι ομως ως συμπερασμα της στιγμης. Απο παντα ετσι αισθανομουν. Οχι οτι το θελω, αλλα δεν νιωθω κανενα συναθσθηματικο δεσιμο μαζι του. Και φταει αυτος που ηταν παντα στην κοσμαρα του και κοιτουσε μονο την παρτη του. Και η μαμα ενα θυμα.Quote:
Originally Posted by marina38
σκεφτομαι... το τοσο διασκεδαστικο τηλεφωνημα με την Ρ. :)
καναμε τοσο γελιο.....μα τοσο γελιο..
Κάποιες φορές δυστυχώς είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Απλά εξέφρασες με λόγια και συγκεκριμενοποίησες, το συναισθηματικό κενό που νιώθεις.Quote:
Originally Posted by howtodream8
Μπορείς όμως να βρεις ανθρώπους χάου να δημιουργήσεις συναισθηματικούς δεσμούς και καλές σχέσεις.
Ίσως μετά από χρόνια δεις με περισσότερη επιείκεια ή με περισσότερη αδιαφορία τις επιλογές των γονιών σου...
Μακαρι Μαρινα. Μακαρι. Προσπαθω. Καθε μερα που περναει.Quote:
Originally Posted by marina38
Αφού μένεις μόνη σου πάλι καλά. Και τη μάνα σου δικαιολόγησε την στο σημείο ότι δεν ήξερε πως να αντιδράσει. Και όταν ακούς κάποια πράγματα στην μούρη σου ακόμα και όταν ξέρεις οτι ισχύουν αλλά δεν το έχεις παραδεχθεί ε λίγο αντιδράς περίεργα. Κράτα το τι σου έχουν προσφέρει και προχώρα στην δική σου ζωή χωρίς όμως να τους σέρνεις απο πίσω διότι δεν μπορούν να το διαχειριστούν όπως και την δική σου ανεξαρτησία, τις δικές τους επιλογές και πολλά πολλά άλλα...
Δεν θα σε βοηθήσει σε τίποτα να κατηγορείς τον μπαμπά σου αφού ούτως η άλλως το κάνεις. Άρα πάρε τα ρίσκα σου με την δική τους συντροφιά όσο δεν σε ενοχλεί! όχι παραπάνω
Εζησα στο εξωτερικο σε μικρη ηλικια και το ξανακανα οσο εκανα το μεταπτυχιακο μου. Σαφως μου ελειπε η μαμα μου, αλλα ηξερα οτι οπως και να χει, εκει που βρισκομαι, και να θελει καπως να με βοηθησει, δε μπορει. Εδω ομως, πικραινομαι, γιατι ζουμε στην ιδια πολη και θα πρεπει να φτασω σε πολυ εσχατο σταδιο για να ενδιαφερθουν για μενα. Ποτε δε τους λεω πχ, για γιατρους ή εξετασεις που κανω, ουτε αυτοι γενικως ρωτανε. Επισης θεωρουν οτι για να επισκεφθεις γιατρο θα πρεπει να εισαι ενα σταδιο πριν τον θανατο. Αυτο το μηνα, λιποθυμησα τρεις φορες. Και οντως, δεν αισθανομαι καλα, ηρθε τωρα και η αμυγδαλιτιδα και με αποτελειωσε. Σκεφτηκα σε καποια φαση να παω νοσοκομειο, γιατι δεν πηγαινε αλλο, πονουσα φρικτα. Πηγα μονη. Δεν προκειται να τρεξουν εαν δεν πεθαινω. Και στο ψυχιατρειο οταν πηγα περσυ σε μια εφημερια, απο τηλεφωνημα της ειδικευομενης ψιλοπειστηκαν οτι οντως, εχω προβλημα. Δε μπορω να διανοηθω τον εαυτο μου να ειμαι μαμα και να μην τρεξω για το παιδι μου, ας ειναι και ενηλικας. Δεν ειναι θεμα νταντεματος. Σε κατι τετοια δυσκολα, χρειαζεσαι καποιον. Τωρα ειναι να κανονισω μια επεμβαση και μαλλον θα παω ολομοναχη, θα μεινω μια μερα και θα γυρισω, παλι μονη. Γι αυτους προτεραιοτητα εχουν οι δουλειες τους απ οτι φαινεται.Quote:
Originally Posted by marylia