Ναι, δεν αντιλεγω. Τα περισσοτερα μονοπατια του μυαλου αποτελουν αλυτο μυστηριο, αλλα καποια στιγμη θα βρεθει η ακρη του νηματος.
Printable View
Ναι, δεν αντιλεγω. Τα περισσοτερα μονοπατια του μυαλου αποτελουν αλυτο μυστηριο, αλλα καποια στιγμη θα βρεθει η ακρη του νηματος.
Και τελικά τι είναι αυτό που λείπει από την κοινωνία; Γιατί στην Αμερική χρειάζονται περισσότερους μαθηματικούς; Εδώ ξέρουμε εμείς τι χρειαζόμαστε; Εγώ θα έλεγα περισσότερη ζωή. Πχ πάρε εμένα Lacrymosa. Δεν είμαι gay αλλά μου αρέσουν οι Decemberists. Δεν μου αρέσει πάντα να διαβάζω κάτι που βασίζεται μόνο στην λογική και σε αποδείξεις, το βρίσκω πολύ βαρετό θα έλεγα, περίεργο ίσως από μικρός μου άρεσε περισσότερο το κείμενο με το στοιχείο της φαντασίας, η ειρωνεία είναι πως ήμουν πολύ καλός μαθητής στα μαθηματικά τα οποία δεν είναι γλώσσα.
Κι εγω στα μαθηματικα ημουν πολυ καλη κ μ αρεσαν παρολο που ακολουθησα θεωρητικη κατευθυνση. Βασικα πιστευω πρεπει να συνδυαζεται ο ορθολογισμος με το θυμικο στοιχειο. Αλλα δεν θα ηθελα με τιποτα να ειμαι αμιγως εγκεφαλικο ατομο, εχω συναντησει τετοια ατομα κ μονο παγωμαρα μου βγαζουν.
Εκεί που πήγε να με πάρει ο ύπνος ξύπνησα από ένα τηλεφώνημα ΓΜΤ. Το θυμικό στοιχείο ποιο είναι, συνδυάζεις δηλαδή την φαντασία με κάτι που προκαλείται από τον θυμό; Εσύ για παράδειγμα το μόνο που φαντάζεσαι είναι ότι σε κυνηγάει η αστυνομία; Κάτσε να ποστάρω κ ενα βίντεο στο μιούσικ.
"Θυμος" = Συναισθηματικος κοσμος, δλδ το συνολο των συναισθηματων. Εννοω οτι δεν μπορω αμιγως εγκεφαλικους ανθρωπους που χρησιμοποιουν αποκλειστικα τη λογικη. Σε μενα περισσευει το συαναισθημα κ λειτουργω με βαση αυτο, με φαντασια επισης κ διαισθηση. Οχι βρε δεν ειναι μονο αυτο που φανταζομαι! :p
Για την ήρεμη φαντασία υπάρχει όνομα η όλα είναι πρόβλημα;
Σκεφτομαι πως παιζει να χω παθει συνδρομο καρπιαιου σωληνα........ :(
Ω δεν ξέρω τα βλέπω πιο σκοτεινά από παλαιότερα, μια μαυρίλα και απαισιοδοξία, οι περισσότεροι είναι αισιόδοξοι άρα κρατάω τις ισορροπίες αλλά κανένας δεν θέλει για παρέα έναν απαισιόδοξο, δεν είμαι τόσο απαισιόδοξος βασικά αλλά σίγουρα με προβληματίζει ο εγκλεισμός μου. Δεν λέω ότι με βλάπτει κάποιος, έβλαψα και γω τον εαυτό μου, είδες τι παθαίνει κάποιος που δεν έχει δυνατή την επιθυμία για ζωή, σαν εμένα, τον παίρνει η κάτω βόλτα. Γενικά θα έλεγα μια ζωή απόμακρος και χωρίς σταθερή προσωπικότητα εδώ και καιρό.
Θα μου βγει το μάτι από το πολύ ξύσιμο.
Δεν είναι απλά το να εισαι απαισιοδοξος, εξαρτάται και πόσο αποδεκτός είσαι από τους άλλους κι αν εχεις κοινους διαυλους επικοινωνιας μαζί τους. Η επιτυχία να γίνεις αποδεκτός, γιατι για ατομα σαν κι εμας η αποδοχη είναι επιτυχία, και η συναναστροφη πάντα ανεβάζουν την αισιοδοξία του ατομου και την ορεξη για ζωή. Η απόρριψη για το χαρακτηρα μας είναι το χειρότερο, γεμίζεις απαισιοδοξια για το άτομο σου και μίσος για τους άλλους. Βλάπτουμε τον εαυτό μας με το να κλεινόμαστε σ αυτόν και να δημιουργούμε στη σκέψη μας ένα φανταστικό κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε και δυστυχώς ο υποτίθεται κόσμος αυτος να καθορίζει τη σταση μας απεναντι στους άλλους. Το να παιρνουμε μια ζωη την κάτω βόλτα από κάπου ξεκίνησε. Μισω τη σταθερη προσωπικοτητα άμα δε με γεμίζει.
σκέφτομαι πόσο ωραία είναι να μην σκέφτομαι λολ