Οριακή προσωπικότητα

Kassi καλωσήρθες!:)

Νομίζω πως δεν υπάρχει άνθρωπος που σε μια απώλεια στην αρχή δε θα πονέσει, δε θα απογοητευτεί, δε θα μισήσει (κατά κάποιον τρόπο) τον άλλο, και δε θα θέλει να τον βγάλει από το μυαλό του... Ίσως ο πόνος αυτός να είναι εντονότερος και διαρκέστερος σε κάποιον με οριακή προσωπικότητα...
Αλλά είναι πολύ καλο ότι το βλέπεις ότι σε σένα είναι ότι συμβαίνει ίσως σε εντονότερο βαθμό που να σε βλάπτει... Αν δε το έβλεπες αυτό θα ήσουν περισσότερο στο σκοτάδι, είναι πολύ σημαντικό βήμα ότι το βλέπεις.

Λες \"Δεν έχω λύσει ακόμα το πως κάνεις κάποιον να φύγει από το μυαλό σου όταν δεν θέλει να βρίσκεται στη ζωή σου\". Ναι, όλοι οι άνθρπωποι το παθαίνουμε αυτό. Αλλά όταν, κάποια μέρα, κάποια στιγμή, καταφέρεις να βάλεις περισσότερο τον εαυτό σου στο κέντρο και να τον κάνεις περισσότερο αυτόνομο, ο πόνος της απώλειας θα υπάρχει αλλά δε θα σε οδηγεί σε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές.
Βεβαια, όλοι λίγο πολύ στον πόνο στην αρχή κάνουμε αυτοκαταστροφικά πράγματα: κλεινόμαστε, δεν τρώμε ή τρώμε υπερβολικά, πίνουμε κτλ.
Αλλά κάποια στιγμή το θέμα είναι να μπορούμε και οδηγούμαστε έκω από αυτό, σιγά σιγά...

Όχι πως υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ζήσει μόνος του χωρίς τους άλλους. Αλλά το καλύτερο είναι να μπορούμε τελικά να ζήσουμε χωρίς κάποιον που είτε μας πληγώνει΄είτε δε μας θέλει στη ζωή του για τους δικούς του λόγους...Αν αγαπήσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας...

Πολλά λόγια. Η ουσία είναι στα βιώματα και η πραγματικότητα σκληρή. Για μένα έχει τελειώσει η ζωή. Μεγάλος, καταξεσκισμένος ψυχολογικά, πάρα πολλά χρόνια, τελείως μόνος, χωρίς γονείς, χωρις αδέλφια, έχασα και την αγάπη μου, χωρίς δύναμη για δουλειά, χωρίς όρεξη για κάτι, κλαίγοντας όλη μέρα. Το μόνο που θέλω είναι να βρω ναρκωτικά να απαλύνω τον πόνο. Θέλω να φύγω. Πρώτη φορά είναι που θέλω τόσο πολύ να φύγω και δεν βρίσκω τον τρόπο. Να φύγω για πάντα μέσα στον ύπνο μου. Εγώ φταίω για όλα.

velvet, δεν υπάρχει άλλη λύση δηλαδή;
Πιστεύεις ότι όσο πονάς τώρα, βασανιστικά πολύ, θα πονάς για πάντα;

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
velvet, δεν υπάρχει άλλη λύση δηλαδή;
Πιστεύεις ότι όσο πονάς τώρα, βασανιστικά πολύ, θα πονάς για πάντα;

---

Ναι για πάντα.

Πως είσαι τόσο σίγουρος velvet μου;

Και στο παρελθόν, είχες κάποια αντίστοιχη απώλεια που να σου προκαλέσει τόσο πόνο;

Kassi μου έχεις δίκιο, είναι πολύ σκληρό όταν πονάς...
Σε νιώθω.
Δεν πειράζει που έσβησες το μήνυμά σου, κάνε όπως αισθάνεσαι.
Εγώ πάντως πιστεύω ότι όσο αγωνιζόμαστε, όσο παλεύουμε και όσο προσπαθούμε να αγαπήσουμε μια μέρα τον εαυτό μας, δε μπορεί, σιγά σιγά, δυναμώνουμε... κι ας μην το καταλαβαίνουμε ή δεν το νιώθουμε πάντα ...

Quote:

---

Originally posted by Kassi
Καλημέρα.Ναι πράγματι έσβησα το μήνυμά μου.Ήταν πολύ έντονο...Όπως και να έχει ανώνυμη(ωραίο ψευδώνυμο) με συγκινεί η κατανόησή σου σε όλα....Σε ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!Η οριακή προσωπικότητα έχει κληρονομική προδιάθεση.Το παιδί γεννιέται με προδιαγραφές να την εμφανίσει.Όπως μου εξήγησε η ψυχίατρός μου σαν χαρακτήρας θα ήμουν έντονη όπως και να\'χει απλά αν η οικογένεια δεν ήταν χάλια δεν θα εμφάνιζα τη διαταραχή.Κάποιο άτομο μπορεί να δουλέψει πάνω στο χαρακτήρα του αλλά θέλει πολλά χρόνια δουλειάς για να βελτιωθεί.Έχω βελτιωθεί σε ορισμένα πράγματα παρ\'ότι κάνω 6 χρόνια ψυχοθεραπείας.Δε λέω,έχω βελιωθεί.Αλλά είμαι πολύ ευάλωτη στο να ξανακυλήσω σε έναν παρορμητικό τρόπο ζωής.Η παραμικρή απογοήτευση-απόρριψη με χτυπάει βαθιά και χωρίς χάπια απλά δεν ξέρω που θα ήμουν....

---

Kassi μου
σε νιώθω οτι προχωράς, οτι κάνεις βήματα
και θέλω να ξέρεις, οτι είσαι ένας άνθρωπος που έχω ξεχωρίσει εδώ μεσα και χαίρομαι για την πρόοδό σου.

Έχω τόσους πολλούς στόχους για την ζωή και κανέναν την ίδια στιγμή.Θέλω τόσα πολλά να κάνω τη μία μέρα και δεν μου φτάνει μια ζωή και νιώθω πως τα έχω κάνει όλα και πρέπει να φύγω την επόμενη.Αισθάνομαι βαθιά προσκολλημένη πάνω σου που αν φύγεις θα σπάσω σε κομμάτια κι ας σε ξέρω ελάχιστες μέρες.Μου δίνεις νόημα για τη ζωή και μία νέα ταυτότητα.Γίνεσαι το κέντρο του εγώ μου και όλα θα πηγαίνουν καλά όσο με περιποιείσαι.Όταν απομακυνθείς το εγώ θα διαλυθεί...Είμαι τόσο ευάλωτη σε κάθε απόρριψη που αποφεύγω να επενδύω σε συναισθηματικές και μη σχέσεις.Αισθάνομαι παντοδύναμη τη μία στιγμή και τόσο ασήμαντη την άλλη.Μπορώ έντονα να σε αγαπώ την μία μέρα και την άλλη να σε μισώ.Ζω το κάθε μου συναίσθημα στο 100%.ΕΙΜΑΙ ΟΡΙΑΚΗ!!!!!Καλώς ήρθες στον κόσμο μου...



Ανατρίχιασα.

Γλυκό μου κορίτσι, εσύ πληρώνεις το τίμημα της ασθένειας, αλλά όταν θα βρεις τον τρόπο να υπάρχεις, τότε θα είσαι πλούσια σε κάτι άλλο.
Στο μέσα σου.


Καταλαβαίνω την φύση του οριακού και το ξέρεις. Σου έχω πει, οτι έχω αρκετά στοιχεία, αν και όχι την διαταραχή, θέλω να σου πω κάτι, που μόνο εσύ θα καταλάβεις.


Για κανέναν δεν έχω αισθανθεί τοσο έντονο μίσος και τόσο έντονη αγάπη ταυτόχρονα, όσο για τον πατέρα μου.

Ξέρω πως είναι να υπάρχουν τα άκρα του διχασμού και το άβατο ενδιαμεσο κενό.

υγ. Εχεις διαβάσει μαργαρίτα Καραπάνου?

Αχχχχ, όλοι έχουμε στοιχεία απο όλες τα είδη προσωπικοτήτων άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο...

Κι εμένα Κάσσι μου με κεντρίζει η υπογραφή σου, ειδικά το σημείο : \"Αισθάνομαι παντοδύναμη τη μία στιγμή και τόσο ασήμαντη την άλλη.\"
Αν και μάλλον εγώ προς την κυκλοθυμία γέρνω παρά στην οριακότητα:) Χε, πρέπει να γράφω πιο συχνά στο θρεντ διπολική (μου τη θύμισε η Καραπάνου που ανέφερε η weird) :)
Χεχε πάντως να ξέρεις ο οριακός είναι πολύ γοητευτικός άνθρωπος γιατί ζει το συναίσθημά του στο έπακρο, ζει τη στιγμή! Εϊναι ένας άνθρωπος απροβλεπτος, ενδιαφέρον!:)
Αλλά αυτά είναι τα θετικά...
Εγώ νομίζω Κάσσι μου πως μπορείς να διατηρήσεις τα θετικά και να ελέγξεις σιγά σιγά εκείνα τα χαρακτηριστικά που σε βλάπτουν. Και ναι, δεν πειράζει που είσαι στον 6ο χρόνο θεραπείας, ε και;
Ήδη διαβάζοντάς σε τώρα, μετά από τόσο καιρό, σε βλέπω διαφορετική! Φαντάσου, άλλοι, με τόσο δύσκολα βιώματα, και με τα ίδια χρόνια θεραπείας δεν έχουν κάνει τα ίδια βήματα αλλά λιγότερα...
Πίστη σε σένα είναι το κλειδί!

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Πως είσαι τόσο σίγουρος velvet μου;

Και στο παρελθόν, είχες κάποια αντίστοιχη απώλεια που να σου προκαλέσει τόσο πόνο;

---

Δεν είχα ποτέ τέτοιο πράγμα, όχι. Γι\'αυτό είμαι σίγουρος.

Velvet σε ρώτησα γιατί θυμάμαι τα πρώτα σου μηνύματα στο φόρουμ που περιέγραφες ότι βίωνες πολύ πόνο θυμάμαι...

Ακόμα κι αν τώρα νιώθεις ότι αυτό που βιώνεις είναι πολύ σκληρότερο, μπορεί και να ειναι, εσύ ξέρεις καλύτερα, μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος ότι θα κρατήσει για πάντα;

Σκέψου...
Άλλες απώλειες, άλλο πόνο, στο παρελθόν...
Πόνεσες...
Αλλά μετά τη βροχή
Ίσως αναπάντεχα
ϊσως σιγά σιγά
Βγήκε πάλι ο ήλιος.

Η ζωή είναι τοσο μα τόσο άπρόβλεπτη.
Γεμάτη λύπες
Μα γεμάτη και με χαρές.

Θα έρθουν χαρές velvet μου, θα έρθουν.
Αρκεί να μην τους κλείσεις για πάντα την πόρτα...

Κάνε υπομονή...
Κουράγιο...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Velvet σε ρώτησα γιατί θυμάμαι τα πρώτα σου μηνύματα στο φόρουμ που περιέγραφες ότι βίωνες πολύ πόνο θυμάμαι...

Ακόμα κι αν τώρα νιώθεις ότι αυτό που βιώνεις είναι πολύ σκληρότερο, μπορεί και να ειναι, εσύ ξέρεις καλύτερα, μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος ότι θα κρατήσει για πάντα;

Σκέψου...
Άλλες απώλειες, άλλο πόνο, στο παρελθόν...
Πόνεσες...
Αλλά μετά τη βροχή
Ίσως αναπάντεχα
ϊσως σιγά σιγά
Βγήκε πάλι ο ήλιος.

Η ζωή είναι τοσο μα τόσο άπρόβλεπτη.
Γεμάτη λύπες
Μα γεμάτη και με χαρές.

Θα έρθουν χαρές velvet μου, θα έρθουν.
Αρκεί να μην τους κλείσεις για πάντα την πόρτα...

Κάνε υπομονή...
Κουράγιο...

---

πολυ αληθινο...

η καραπανου ηταν μια γυναικα με διπολικη διαταραχη κι εγραφε βιωματικα βιβλια που ειχαν να κανουν με την εμπειρια της αυτη.....
σπουδαιο βιβλιο το \"ναι\" το χω δει και σε θεατρικο. καταπληκτικα ανεβασμενο.

κασσι που χαθηκες εσυ?ησουν το πιο ενεργο μελος του φορουμ θυμαμαι!!!!
ελπιζω ναναι για καλο...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Velvet σε ρώτησα γιατί θυμάμαι τα πρώτα σου μηνύματα στο φόρουμ που περιέγραφες ότι βίωνες πολύ πόνο θυμάμαι...

Ακόμα κι αν τώρα νιώθεις ότι αυτό που βιώνεις είναι πολύ σκληρότερο, μπορεί και να ειναι, εσύ ξέρεις καλύτερα, μπορείς να είσαι τόσο σίγουρος ότι θα κρατήσει για πάντα;

Σκέψου...
Άλλες απώλειες, άλλο πόνο, στο παρελθόν...
Πόνεσες...
Αλλά μετά τη βροχή
Ίσως αναπάντεχα
ϊσως σιγά σιγά
Βγήκε πάλι ο ήλιος.

Η ζωή είναι τοσο μα τόσο άπρόβλεπτη.
Γεμάτη λύπες
Μα γεμάτη και με χαρές.

Θα έρθουν χαρές velvet μου, θα έρθουν.
Αρκεί να μην τους κλείσεις για πάντα την πόρτα...

Κάνε υπομονή...
Κουράγιο...

---

Μα και στην αρχή που ήρθα εδώ η πηγή του πόνου η ίδια ήταν. \'Ηδη είμαι καλύτερα, γιατί έτυχε να μου μιλήσουν δυο άνθρωποι - όχι γιατροί, απ\'αυτούς δεν περιμένω τίποτα - και να τα δω όλα αλλιώς, κι έτυχε και κάτι που με απασχολεί δημιουργικά αυτές τις μέρες, κάτι σαν αναγνώριση, που με κάνει να ξεχνάω, όμως ο πόνος παραμένει όταν μένω μόνος εγώ κι οι σκέψεις μου, τα βράδυα ειδικά. Πέρνω ακόμα κάτι χάπια και δεν ξέρω βεβαίως τι θα συμβεί όταν κάποια στιγμή σταματήσω, προς το παρόν υπάρχει μια θεαματική βελτίωση. Κι επειδή αναφέςρατε την Καραπάνου, πράγματι πολύ καλή συγγραφέας. Απ\'τα καλύτερα της ο Υπνοβάτης, δεν ήξερα ότι έπασχε από μανιοκατάθλιψη.

Velvet,
είναι πολύ καλό ότι απασχολείσαι με κάτι δημιουργικό και έχεις την αναγνώριση των ανθρώπων...

Είδες, μέσα στη βροχή βρήκες μια μικρή ομπρέλα.

Ζήσε τη βροχή, κλάψε, βγαλτο από μέσα σου, εξέφρασέ το. Και ο ήλιος θα βγει, αργά ή γρήγορα.