Σ' ευχαριστώ για την απάντηση..
Δυστυχώς η περίοδος ανάπαυλας είναι η μισή μου ζωή.. Το θέμα είναι πως επειδή σκέφτομαι αρνητικά όλα αυτά τα χρόνια, ο εγκέφαλος δεν έχει ξεκουραστεί.. Δεν μπορεί να ξεκουραστεί όταν επί πολλά χρόνια κλαίω κάθε μέρα.. Έχει διαταραχθεί νομίζω ανεπανόρθωτα η ψυχική μου υγεία παρά τις όποιες θεραπείες και το φάρμακο που παίρνω..
Αισθάνομαι δε ότι η ικανότητα μελέτης μου έχει γυρίσει πίσω σε επίπεδα δημοτικού γιατί δεν καταλαβαίνω τι διαβάζω.. Διαβάζω λέξη λέξη πολλές φορές..
Το πρόβλημα είναι πως δεν κάνω καμία προσπάθεια.. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχω τον τρόπο να διαβάσω ή δεν έχω συγκέντρωση.. Δεν το προσπαθώ καν.. Ή όποια προσπάθεια κι αν κάνω τελευταία δεν έχω τη δύναμη να την υποστηρίξω και είμαι σε μια διαρκή παραίτηση..
Απ' τα 18 αισθάνομαι πως έχει τελειώσει η ζωή μου .. Από τότε και μετά ζούσα καίγοντας τα λιγοστά αποθέματα ελπίδας και ενέργειας που είχα με κανά σεμινάριο από' δώ, ένα ιεκ που τελείωσα από εκεί χωρίς να με ενδιαφέρει αυτό που κάνω.. Απλά για να κάνω κάτι..
Είναι σαν να σέρνομαι στη ζωή.. Σαν να ζω μια ζωή άλλου ανθρώπου όπου δεν με αφορά.. Είμαι αμέτοχη στη ζωή μου..
Πλέον αφού ό,τι κι αν προσπάθησα δεν με έβγαλε κάπου, έχω παραιτηθεί..
Και είναι πολύ εύκολο να το κάνει αυτό κανείς για ένα μικρό χρονικό διάστημα, το να παραιτηθεί, δύσκολο δε να το αντέξει όταν έχει γίνει χρόνιο.. Χρειάζεται δύναμη ψυχής να αντέξεις το τέλμα αλλά χρειάζεται και ένα βήμα πίσω στον εγωισμό σου για να αποδεχτείς τον εαυτό σου και τον κόσμο και να βγεις από αυτό το τέλμα που σε καθηλώνει..
Είναι και ότι δεν πιστεύω ότι θα μου δώσει ικανοποίηση να σπουδάσω κάτι, συγκεκριμένα να ασχοληθώ με τη σχολή..
Ίσως να ενεργοποιηθεί λίγο ο εγκέφαλος αν επιμείνω στην προσπάθεια για μάθηση, αλλά δεν περιμένω να αλλάξει η ψυχολογία μου αν γεμίσω απλά με γνώσεις..
Κι αυτό γιατί δεν παίρνω χαρά από ό,τι κι αν κάνω.. Δεν ξέρω τι περιμένω.. Τι προσδοκίες έχω απ' τη ζωή.. Περιμένω κάτι σπουδαίο, κάτι μεγάλο.. και αυτό που εισπράττω είναι μια σπουδαία αποτυχία..
Γιατί όταν θέλεις τα πολλά χάνεις και τα λίγα..
Από τον καιρό που απομονώθηκα και άρχισε να ξεφεύγει το μυαλό κάποιες φορές απ' την πραγματικότητα, μου είναι πολύ δύσκολο να αποδεχτώ αυτήν την πραγματικότητα και να ζήσω φυσιολογικά..
Σκέφτομαι συνέχεια πως υπάρχει και κάτι άλλο πέρα απ' το φυσιολογικό και αυτή η σκέψη δεν με αφήνει να ησυχάσω και να ζήσω φυσιολογικά σαν να μην συμβαίνει τίποτα..
Αν υπήρχε κάτι να αγαπήσω στον κόσμο θα είχα το μεράκι να ασχοληθώ με αυτό.. Είτε άνθρωποι ήταν αυτό είτε φυτά, ζώα, τέχνες, επιστήμες.. Αλλά τα βλέπω όλα σαν ένα υπερευφυές δημιούργημα που λειτουργεί με έναν τρόπο ακατανόητο για εμένα όταν βλέπω πως υπάρχει τόσος πόνος..
Υπάρχουν τόσα πράγματα να ασχοληθεί κανείς και εγώ επιλέγω από όλα αυτά το τίποτα..
Υπάρχουν ωστόσο πράγματα που με αγγίζουν και με συγκινούν.. Μπορεί να είναι τραγούδια, μπορεί να είναι και οι άνθρωποι ή οι ιστορίες ζωής τους..
Με συγκινούν οι άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να αγχώνονται για το μέλλον.. Με συγκινεί η προσπάθειά τους, η επιμονή τους, η υπομονή τους, η αγάπη που έχουν για αυτό που κάνουν, για την οικογένειά τους και αυτά είναι που θαυμάζω σε αυτούς..
Με συγκινούν άνθρωποι που γνωρίζω, πρόσωπα κοντινά, αλλά και άγνωστοι..
Με συγκινεί η πορεία του κάθε ανθρώπου.. Πώς ξεκινάει από μωρό και πώς εξελίσσεται όχι μόνος του, πάντα με βοήθεια από άλλους ανθρώπους..
Είναι συγκινητικό να βλέπεις τι έχει η καταφέρει η ανθρωπότητα στο διάβα των αιώνων αλλά και απογοητευτικό να φτάνει στις μέρες μας ένας άνθρωπος στα 18 του και να νιώθει ότι όλα τελείωσαν.. Είναι κρίμα να σέρνεται κάποιος στη ζωή και να περιμένει να περάσει ο καιρός..
Ψάχνω να βρω κάπου νόημα.. Το νόημα ξέρω το δημιουργούμε εμείς..
Γράφω και γράφω.. δεν βγάζει κάπου που τα αναμασάω.. Συγγνώμη αν κουράζω που τα γράφω.. Βρίσκω την ευκαιρία να τα πω αφού δεν πάω σε ψυχοθεραπευτή..