ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

Για το καλό μου

Στίχοι: Γιάννης Μηλιώκας
Μουσική: Γιάννης Μηλιώκας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Μηλιώκας
Άλλες ερμηνείες: Στέλιος Ρόκκος

Είδα ένα κόσμο να γκρεμίζεται μπροστά μου
είδα να γίνεται γιαπί η γειτονιά μου
για το καλό μου

Είδα τα δέντρα που σκαρφάλωνα κομμένα
σε φορτηγό τα όνειρά μου φορτωμένα
για το καλό μου

Είδα το δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο
είδα τα χέρια μου πρησμένα από το ξύλο
είδα τα νεύρα μου σιγά σιγά να σπάνε
με καλοσύνη και στοργή να με χτυπάνε

Για το καλό μου για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου

Είδα να κόβουν τη μπουκιά για την μπουκιά μου
ρούχα να φτιάχνουν απ\' τα ρούχα τα παλιά μου
για το καλό μου

Είδα τη μάνα μου να κλαίει απελπισμένα
είδα το γέρο μου να φεύγει για τα ξένα
για το καλό μου

Είδα τους φίλους μου να σκίζονται για μένα
είδα να θέλουν να ξεκόψω από σένα
είδα χαράματα να με τραβάν στο τμήμα
για να γλιτώσω το κελί να πω το ποίημα

Για το καλό μου για το καλό μου
ώσπου δεν άντεξε στο τέλος το μυαλό μου
πήρε ανάποδες στροφές για το καλό μου
και είμαι στο θάλαμο εννιά για το καλό μου
στην ηρεμία για να βρω τον εαυτό μου

Για το καλό μου για το καλό μου
έχει μουδιάσει το κορμί και το μυαλό μου
ενέσεις χάπια ηλεκτροσόκ για το καλό μου
σήμερα πήρανε νεκρό τον διπλανό μου
ενώ παλεύω για να βρω τον εαυτό μου
κι έχω κρυμμένο το σουγιά για το καλό μου

Pink Floyd - We Don\'t Need No Education
When we grew up and went to school
There were certain teachers who would hurt the children any way they could

A boring ready region upon anything we did exposing every weakness how the kid did bye the kid

Out in the middle of nowhere they were home at night with friends, psychopathic wads would flash down with a inches of their lives


We don’t need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the class room
Teachers leave those kids alone
Hey, teachers! Leave those kids alone!

All in all, it\'s just a
Nother brick in the wall

All in all, you\'re just a
Nother brick in the wall


We don’t need no education
We don’t need no thought control
No dark sarcasm in the class room
Teachers leave those kids alone
Hey, teachers! Leave those kids alone!

All in all, it\'s just a
Nother brick in the wall
All in all, you\'re just a
Nother brick in the wall



If u dont eat ur meat u kant have ne pudding
How kan u have any pudding if u dont eat ur meat

If u dont eat ur meat u kant have ne pudding
How kan u have any pudding if u dont eat ur meat

If u dont eat ur meat u kant have ne pudding
How kan u have any pudding if u dont eat ur meat

Πάμε Χαβάη (it´s a pity)

Στίχοι: Μηλιώκα Ελένη
Μουσική:
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Λοιπόν έλα, στη μηχανή ανέβα
πάμε Χαβάη με μία ρόδα.
Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι.
Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
μόνο μη μείνουμε άλλο σπίτι.

Τρέξιμο, λογαριασμοί και δουλειά,
άγχος, ακρίβεια, χρέη, δανεικά,
πάντοτε συνωστισμός μεσ΄ το τραμ
και πάντα εκεί το κινητό χτυπά.
Να μαγειρέψεις το πρωί,
ν΄απλώσεις ό,τι έχει πλυθεί,
να σιδερώσεις, να μαζέψεις, να σκουπίσεις πριν να΄ρθει.
Μετά να πάμε στη λαϊκή κι έπειτα ΟΤΕ,νερό ,ΔΕΗ
για να πληρώσω-give me a break!
Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
μόνο μην κάτσουμε άλλο σπίτι.
Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη.
Πάμε κάπου που δεν έχουμε πάει
μόνο μη μείνουμε άλλο σπίτι.

Θέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά,
να ξαπλώσουμε μπρούμυτα στην αμμουδιά.
Θέλω στην παραλία ν΄ανάψω φωτιά,
κολύμπι ωρών στα ρηχά ή στα βαθιά.
Θέλω να μαυρίσω και να μείνω έτσι πάντα,
με τον Enrique Iglesias να χορέψω labanda.
N΄αρπάξω το μικρόφωνο από μία μπάντα
και να φωνάξω \"Θεέ μου αμήν\".

Λοιπόν έλα, στη μηχανή ανέβα.
Πάμε Χαβάη με μία ρόδα.

Πήρα θαλάσσιο στρώμα, δυο-τρία μαγιό ακόμα,
μπρατσάκια και πετσέτες μ΄ ωραίο χρώμα.
Άμα θες έχω και βατραχοπέδιλα ακόμα,
με 30 δείκτη προστασίας κρέμα για το σώμα.
Δεν ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει
να πάρω αφού έμεινα μ΄ άδεια τσέπη.
Σταματώ και στην τράπεζα να δω αν έχει λεφτά μα
ξέχασα το pin!
Θωμά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει.
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη,
τότε πάρε λεφτά απ\' το σπίτι.
Ναι, Θωμά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει.
Αν τελικά θα πάμε στη Χαβάη
πάρε κι εσύ λεφτά απ\' το σπίτι.

ΕΝΑΣ ΑΗΤΟΣ ΚΑΘΟΤΑΝΕ
Ένας αητός καθότανε στον ήλιο και λιαζότανε
και κοίταζε τα νύχια του, τα νυχοποδαράκια του.
--Νύχια μου και νυχάκια μου κι ανυχοποδαράκια μου, την πέρδικα που πιάσατε, να μην τηνέ χαλάσετε, θέλω τη βάλω στο κλουβί να κελαηδεί κάθε πρωί

Η ΛΑΦΙΝΑ
Κλάψε με, μάνα μ\', κλάψε με τη νύχτα με φεγγάρι και την αυγούλα με δροσιά ώσπου να δύσει ο ήλιος, να βγουν τα \'λάφια στις βοσκές κι όλες οι λαφίνες. Και μια λαφίνα ταπεινή δεν πάει κοντά με τα\' άλλες, όλο τ\' απόσκια περπατεί και τα ζερβά γυρίζει
κι όπ\' έβρει γάργαρο νερό, θολώνει και το πίνει.
Κι ο ήλιος την αγνάvτεψε από ξερό κλαράκι: --Μωρή λαφίνα, ταπεινή δεν πας κοντά με τ\' άλλα, μόνο τ\' απόσκια περπατάς κι αντίζερβα κοιμάσαι; --Εγώ \'λεΊα ηλάκι μου, πως δε θα με ρωτήσεις,
μα τώρα που με ρώτησες, να σου τ\' ομολογήσω. Το ντέρτι μου, το πάθι μου, κανείς να μην το πάθει, μηδέ Τούρκος μηδέ Ρωμιός μηδέ καραβοκύρης. Δώδεκα χρόνους έκανα στέρφα χωρίς μοσχάρι
κι αυτού στους δεκατέσσερους βγήκα με το μοσχάρι. Για μένα βγήκε ο κυνηγός με το πικρό τουφέκι,
κι έριξε και μου σκότωσε το μοναχό μοσχάρι.
Κι εγώ τα\' απόσκια περπατώ, αντίζερβα κοιμούμαι κι αν εύρο γάργαρο νερό, θολώνω και το πίνω. Ανάθεμά σε κυνηγέ και συ και τα καλά σου,
συ έκανες κι ορφάνεψα από παιδί κι απ\' άντρα

Στίχοι του: ΤΟΥ ΚΙΤΣΟΥ Η ΜΑΝΑ

Του Κίτσου η μάνα κάθονταν στην άκρη στο ποτάμι,
με το ποτάμι μάλωνε και το πετροβολούσε.
Ποτάμι μ\' για λιγόστεψε, ποτάμι μ\' γύρνα πίσω,
για να περάσω αντίπερα, πέρα στα κλεφτοχώρια,
πόχουν οι κλέφτες σύναξη κι όλοι οι καπεταναίοι,
πόχουν αρνιά και ψένουνε, κριάρια σουβλισμένα,
πόχουν κι ένα γλυκό κρασί οπού γλεντούν και πίνουν\"\".

Τον Κίτσο τον επιάσανε, πάνε να τον κρεμάσουν.
Χίλιοι τον παν από μπροστά και δυο χιλιάδες πίσω
κι ολοξοπίσω πήγαινε η μαύρη του η μανούλα.
Μοιρολογούσε κι έλεγε, μοιρολογεί και λέει:
-Κίτσο, πού είναι τ\' άρματα, τα έρημα τσαπράζια;
-Μάνα λωλή, μάνα τρελή, μάνα ξεμυαλισμένη
δεν κλαις τα μαύρα νιάτα μου και την παλικαριά μου,
μον\' κλαις τα \'ρημα τ\' άρματα, τα έρημα τσαπράζια.

ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ - ΤΣΕΛΙΟΥ
Πικρά λαλούνε τα πουλιά, πικρά τα χελιδόνια,
πικρά λαλεί μια πέρδικα μέσ\' από τη φωλιά της. --Βουνά μου, τ\' Ασπροπόταμου, βουνά του Ξηρομέρου, τα χιόνια να μην λιώσετε, ώσπου ναρθούν και τ\' άλλα, γιατί ειν\' ο Τσέλιος άρρωστος, βαριά για να πεθάνει. Τον κλαίει η μέρα κι αυγή κι όλα τα παλικάρια
και τους γιατρούς εκκάλεσε να τον επισκεφτούνε.
Και \'νας γιατρός βασιλικός, που τον γιατροκομούσε, με ραγισμένη τη μιλιά, βαρύθυμα του κρένει:
--Τσέλιο μ\', δεν είσαι για ζωή, για τον απάνω κόσμο, παρά είσαι για τη μαύρη γης, τ\' αραχνιασμένο χώμα.

Στίχοι: Σωτηρία Μπαβέλου
Μουσική: Αρλέτα
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα

Εγώ δεν έχω φίλους
και μόνη μου μιλώ
εσύ που έχεις χίλιους για να παίζεις
για στείλε κι από δω.

Περπάτα λίγο δίπλα μου
ο κόσμος να μας δει
και όλοι να νομίζουνε, αστέρι μου
πως είμαστε μαζί.

Και πάμε, αν θέλεις, μια βραδιά
μια βόλτα ως τον Πειραιά
Σαρωνικό αστέρι μου, παλάτι μου
να κάνω το κομμάτι μου.

Εγώ δεν έχω φίλους
κι ο χρόνος τιμωρεί
αυτούς που προσπεράσανε και χάσανε
μια νύχτα τη ζωή.

Είμαι καλός, είμαι κακός

Στίχοι: Αρλέτα
Μουσική: Αρλέτα
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα & Μανώλης Λιδάκης ( Ντουέτο )

Δε χωράει το κορμί μου σ\' έναν έρωτα
Σ\' ένα τόπο δε χωράει η ψυχή μου
Είναι η τύχη, είναι η ράτσα, είναι η μοίρα μου
στο ταξίδι να σκορπάω τη ζωή μου

Στη βροχή και στον αέρα ψάξε να με βρεις
Είμαι γιος της νύχτας, της φωτιάς εγγόνι
Είν\' η μάνα μου βαθιά κι αγιάτρευτη πληγή
κι ο πατέρας μου το πάθος που σκοτώνει

Είμαι καλός, είμαι κακός
Είμαι σκοτάδι, είμαι φως
Είμαι χορός ερωτικός
Κι όταν σ\' αγγίζω γίνομαι άγριος ποταμός

Πάλι θα ζήσω

Στίχοι: Αρλέτα
Μουσική: Αρλέτα
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα

Έχασα όλα τα τρένα
Κι ότι είχε μείνει από εμένα
Άδεια βαλίτσα σε κάποιο σταθμό
Χωρίς κλειδαριά κι αριθμό

Χρόνια βουβά τσακισμένα
Χρόνια στην άμμο γραμμένα
Κι’ ήρθες σαν ήλιος, μικρή μουσική
Στην πιο σκοτεινή μου στιγμή

Πάλι θα ζήσω για σένα
Θα κλάψω πάλι για σένα
Θα μάθω πάλι να τραγουδώ
Όπως παλιά σαν παιδί σαν αλήτης

Πάλι θα ζήσω για σένα
Θα κλάψω πάλι για σένα
παιδί θα γίνω θα γίνω μωρό
Θα γίνω ό,τι κι αν θες
Σ’ αγαπώ

Σχιζοφρένεια

Στίχοι: Αρλέτα
Μουσική: Αρλέτα
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα

Στης σχιζοφρένειας τον καιρό
γεννήθηκα κι εγώ
πότε πετάει, πότε περπατάει
και πότε σούρνεται στους δρόμους
και με κυνηγάει.

Στης σχιζοφρένιας τον καιρό
δεν ξέρω, δε ρωτώ
ποιος θα νικήσει, ποιος θα φαγωθεί
κρύβομαι μέσα στη σπηλιά μου
και τρέμω μη με βρει.

Σε κρύο κι άστατο καιρό
γεννήθηκα κι εγώ
Χρώματα αλλάζω, ψέματα σκορπάω
μη με τρομάξεις γιατί αμέσως σε πετροβολάω.

Σ` αυτό το δίσεκτο καιρό
γεννήθηκα κι εγώ
μπερδεύτηκα κι ως να ξεμπερδευτώ
ξέχασα κάπου την ψυχή μου
και ψάχνω να τη βρω.

Στης σχιζοφρένιας τον καιρό
θα` ρθω για να σε βρω
γωνία συμπληγάδων και γκρεμού
να κάνουμ` ένα ταξιδάκι
κι ας είναι του χαμού.

Εγώ δεν είμαι ποιητής

Στίχοι: Λάζαρος Ανδρέου
Μουσική: Νίκος Παπάζογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Εγώ δεν είμαι ποιητής είμαι στιχάκι
είμαι στιχάκι της στιγμής
πάνω σε τοίχο φυλακής
και σε παγκάκι

Με τραγουδάνε οι τρελοί και οι αλήτες
καταραμένη είμαι φυλή
με μιαν εξόριστη ψυχή
σ\' άλλους πλανήτες

Εγώ δεν είμαι ποιητής
είμ\' ο λυγμός του
είμαι ένας δείπνος μυστικός
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
κι είμ\' αδερφός του

Αχ Ελλάδα

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Άλλες ερμηνείες: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταις κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζει στη ξενιτιά

Αχ Ελλάδα σ\' αγαπώ
και βαθιά σ\' ευχαριστώ
γιατί μ\' έμαθες και ξέρω
ν\' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ\' αρνιέσαι
μ\' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Η πιο γλυκιά πατρίδα
είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ\' άγια χώματα της
πόνος και χαρά

Κάθε ένας είναι ένας
που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας
που σας σεργιανά

Αχ Ελλάδα σ\' αγαπώ
και βαθιά σ\' ευχαριστώ
γιατί μ\' έμαθες και ξέρω
ν\' ανασαίνω όπου βρεθώ
να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ\' αρνιέσαι
μ\' εκβιάζεις μου κολλάς
σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Θέλω να γυρίσω

Στίχοι: Νίκος Βουρλιώτης
Μουσική: Μιχάλης Παπαθανασίου & Τάκης Μπουγάς
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μαζωνάκης & Goin\'Through ( Ντουέτο )

Έβαλα για πρώτη μου φορά,
κάποιο στοίχημα μεγάλο
πως εκεί που μεγαλώσαμε,
έχουμε μάθει κάτι άλλο.

Έχουμε μάθει από το σχολείο,
όχι μόνο να μετράμε,
τα παιδιά στη γειτονιά μου
έχουνε μάθει ν\' αγαπάνε.

Αν ακούσεις κάποιες φωνές
το βράδυ μες τα όνειρά σου,
τότε θυμήσου την πλατεία
στη παλιά τη γειτονιά σου
ή την αλάνα με τις πέτρες
λίγο πιο πάνω απ\'τη Θηβών,
αυτή που τώρα έχει γίνει
εργοστάσιο παιχνιδιών.

Θυμάμαι κι άλλα πολλά,ταξίδια
και την καλύτερη κρυψώνα,
με τα ποδήλατα κρυφά απ\' την
Αγία Βαρβάρα στη Δραπετσώνα.
Στον Αϊ Διονύση έχω μεθύσει
με δυο φίλους μια Τετάρτη,
για μια γκόμενα καλή
που τελικά μου βγήκε σκάρτη.

Μεγαλώνω και ξεχνώ
μόνο τους κακούς ανθρώπους.
Όσους μιλούσαν με βρισιές,
γιατί ποτέ δε μάθαν τρόπους.
Μα ποτέ μου δε ξεχνώ
τη παλιά τη γειτονιά μου,
γιατί στο παγκάκι της πλατείας
έχω χαράξει τα όνειρά μου.

Θέλω να γυρίσω στα παλιά.
Θέλω την παλιά μου γειτονιά.
Θέλω να γυρίσω να σε βρω,
ένα βράδυ είναι αρκετό.

Πάω μια βόλτα στα παλιά,
στη Νίκαια,στη Κοκκινιά
θα πιω κρασί και θα μεθύσω,
στον Πειραιά θα ξενυχτήσω.
Μεγάλωσα, νοστάλγησα
αυτά που πίσω άφησα.
Καρδιά μου είσαι μόνη,
το βράδυ αυτό με λιώνει.

Θέλω να γυρίσω στα ..........

Καλημέρα Ελλάδα

Στίχοι: Goin\'Through
Μουσική: Goin\'Through
Πρώτη εκτέλεση: Goin\'Through

Καλημέρα Ελλάδα,
Σου μιλάει ο Νίβο
όλα σου τα λέω τίποτα δεν κρύβω
πολύ με υποτίμησες, εγώ μονάχα λίγο
Σκέφτηκα Ελλάδα να σ\' αφήσω, να φύγω
Δεν το \'βαλα κάτω και προσπάθησα κι άλλο
ν\' ανεβάσω σαν κι εσένα πιο πολύ το καβάλο
Να πετάξω καπέλα και το rap ντύσιμό μου
Και ν\' αλλάξω τη ζωή και το φέρσιμό μου

Καλημέρα Ελλάδα
Να μου ζήσεις για πάντα
Να τιμάς με παρελάσεις το έπος του 40
Να κρατάς το κεφάλι ψηλά στον αγώνα
Και να βγάζεις για κυβέρνηση το ίδιο κόμμα

Να μου ζήσεις Ελλάδα και όλοι οι βουλευτές σου
Με τ\' αυθαίρετά τους όλοι στις ακρογιαλιές σου
Με τους Χριστιανούς σου που κάνουν νηστεία
και ό,τι περισσεύει στέλνουν στην Ελβετία

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν\' αλλάξω γνώμη πρέπει και συ να μάθεις ν\' αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Καλημέρα Ελλάδα,
Νίβο στο μικρόφωνο
Στα λέω μέσα στους δίσκους
Στα λέω και στο ραδιόφωνο
Στα \'πα απ\' την καλή
Στα λέω και απ\' την ανάποδη
Σου \'χω μαζέψει άπλυτα από δω μέχρι τη Νάπολη

Κύριοι υπουργοί, κύριοι βουλευταί
Πριν πάτε στο γραφείο, σας κάνω εγώ σεφτέ
Διαλέγω ένα τραγούδι αντί να στέλνω γράμματα
Δε ψάχνω για μ***, δεν περιμένω θαύματα
Παράτα και γραφείο και χαρτοφυλάκιο
Ελάτε μια βόλτα μέχρι τη Βαρβάκειο
Κατέβα στο λιμάνι, μίλα στους εργάτες σου
Πάρε την ευθύνη μια φορά πάνω στις πλάτες σου

Ποια δημοκρατία, μου μιλάτε, ποια προγράμματα;
Ποια πανεπιστήμια, ποια Ευρώπη, και ποια γράμματα;
Πού είναι η παιδεία, πού είναι η υγεία σας;
Κύριε υπουργέ... τα υπουργεία σας

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν\' αλλάξω γνώμη
πρέπει και συ να μάθεις ν\' αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Κύριε Πρόεδρε,
Παίρνω το θάρρος σήμερα
Αφού όλα τα προβλήματα είναι θέματα εφήμερα
Προκαταβολικά συγγνώμη μα έχω όνειρα
Σαν αυτά που κάποιοι ονομάζανε ανώνυμα
Εγώ τους δίνω όνομα και δεν κάθομαι φρόνημα
Γιατί εγώ κι εσύ διαφέρουμε στο φρόνημα
Ζητάω τα προβλεπόμενα, δεν τα ζητιανεύω
Σ\' αντίθεση με σας έχω μάθει να δουλεύω

Ελλάδα σε βιάζουν και συ φτιάχνεις τα νύχια σου
Όχι να αμυνθείς
ή για να βρεις τα δίκια σου
Αυτοί σε ξεπουλάνε όση ώρα καλλωπίζεσαι
Είστε μια παρέα και μονάχη ξεφτιλίζεσαι

Καληνύχτα Ελλάδα,
Σ\' αφήνω πάω για ύπνο
Όσο εσύ μ\' αυτούς ετοιμάζεσαι για δείπνο
Εγώ θα κάνω στίχους, κάθε σκέψη στο τετράδιο
Και θα στ\' αφιερώσω απ\' το ράδιο μάλλον αύριο

Ελλάδα συγγνώμη αν θες ν\' αλλάξω γνώμη
πρέπει κι εσύ να μάθεις ν\' αγαπάς
Πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις
Και τα όνειρά μου Ελλάδα μη σκορπάς

Φοβάμαι

Στίχοι: Αντώνης Πανταζής
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μπροστά σου τα φώτα μιας πολιτείας
που περιμένει τις ανασκαφές...
Και τα κλουβιά με τα καναρίνια που κοιμούνται βαλμένα στη σειρά...
Κι εγώ που δεν έμαθα ακόμα ποιος είμαι
ένας κουρασμένος σκοπός, χωρίς προοπτική...
Και συ που σε λίγο θα σβήσεις
ένα από τα φώτα, για να κοιμηθείς με κάποιον που μου μοιάζει...
Έτσι που τα σίδερα του κλουβιού
να χαθούν για μια στιγμή, μέσα στο σκοτάδι...

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και δεν αντέχουν
τρύπες στα γόνατα από τις υποκλίσεις
τσέπες ξηλωμένες απ\' τα κέρματα
χαλασμένα φερμουάρ, χάσκουν χρεοκοπία
Το κορμί μου μελανιασμένο
μες το κρύο σαν λάθος
που δεν το παραδέχεται κανένας
γυρνάει και ζητά τη ζεστασιά σου

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα τσιμέντα σου καινούρια
με έπιπλα λουστραρισμένα
Και μάρμαρα λευκά
μια γυαλάδα που στραβώνει
και δε σ\' αφήνει χώρο να σταθείς
και μόνο εγώ απ\' όλα εκεί μέσα σαπίζω σαν σε αρχαίο τάφο
Σκεύη παραστάσεις βρέθηκαν εκεί
εκτός από εμένα, που σε κρύπτη μυστική
ψάχνω ακόμη να σε βρω να με αναστήσεις

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Τα ρούχα μου παλιώσανε και πέφτουν
σαν χρεοκοπημένες κυβερνήσεις...
Γέρασα μ\' ένα παιδικό παντελονάκι
και το πλοίο δε φάνηκε ακόμη...
Σε σφίγγω πιο πολύ γιατί κρυώνω
το κορμί μου δρόμος, που εκτελούνται δημόσια έργα
κομπρεσέρ μ\' ανοίγουν και με κλείνουν...
Τράβα λίγο τη κουρτίνα να με δεις
έγινα διάδρομος για στρατιωτικά αεροπλάνα
Και το μυαλό μου, αποθήκη, για ραδιενεργά κατάλοιπα...
Μέτρα ασφαλείας πήρανε, για την αναπνοή μου
και σε πολυεθνικό μονόδρομο, το μέλλον μου δώσαν αντιπαροχή

Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

Έτσι ζω προκαταβολικά το παρελθόν μου
και με δυο γυμνά καλώδια για χέρια
αγκαλιάζω τα ψηλά σου volt για στερνή φορά

Φοβάμαι!

Παύλος Σιδηρόπουλος

Rock n\' roll στο κρεβάτι

Γουστάρω να σ\' ακούω κούκλα μου όταν μιλάς
Να αληθωρίζουν μάτια όταν στην πίστα πηδάς
Γουστάρω όταν ακούω \'\'Αχ, τι παιδί ειν\' αυτό!\'\'
Γιατί εσύ ξέρεις στο κρεβάτι τι θα πει rock n\' roll

Στα σκοτεινά δωμάτια ειν\' η ψυχή μας γυμνή
Και δε χωράν εκεί μυστικά
Και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια ειν\' εκεί
Που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Γουστάρω που όταν κλαίω δεν ρωτάς το γιατί
Γιατί εσύ ξέρεις πως ο πόνος μου έχει αιτία τυφλή
Γουστάρω σαν γατούλα όταν μου παίζεις κρυφτό
Κι όταν φοβάμαι μην σε χάσω να μου λές \'\'σ\' αγαπώ\'\'

Στα σκοτεινά δωμάτια ειν\' η ψυχή μας γυμνή
Και δε χωράν εκεί μυστικά
Και συ μονάχα ξέρεις πως η αλήθεια ειν\' εκεί
Που η μοναξιά μου στον καθρέφτη κοιτά

Το ξέρω πως δεν ειμ\' αυτός
Που πάνω του θα στηριχθείς
Κι ούτε λεφτάς κι ίσως γυρνάς
Πιωμένο μες τα μπαρ να με βρεις
Μα όμως εγώ θα σου μετρώ
Της πόλης το σφυγμό μ\' αγκαλιές
Θα σου γεμίζω το μυαλό
Με χίλιες και μια νύχτα γλυκιές

Στα σκοτεινά δωμάτια ειν\' η ψυχή μας γυμνή
Και δε χωράν εκεί μυστικά
Και εκεί να σ\' αγαπάω ξέρω κούκλα μου εκεί
Την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας
Την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας
Την μοναξιά μου στον καθρέφτη όταν σπας

Παύλος Σιδηρόπουλος -

Το καλύτερο:

Να μ\' αγαπάς

Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που \'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά

Να μ\' αγαπάς όσο μπορείς να μ\' αγαπάς

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ

Βρωμάει η ανάσα απ\' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ\' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά

Να μ\' αγαπάς όσο μπορείς να μ\' αγαπάς

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να \'ρθείς και να μ\' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ\' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.

Στίχοι: Ανδρέας Θωμόπουλος
Μουσική: Ανδρέας Θωμόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Παύλος Σιδηρόπουλος

Παύλος Σιδηρόπουλος, Κρίμα το παιδί


--------------------------------------------------------------------------------

Κρίμα το παιδί

Η γκόμενά σου είναι χαζή
και συ μοιάζεις με τσόντα
υπαλληλάκος δηλαδή της τάξης 3 και 80
Εγινες σοβαρό παιδί μ\' αφεντικού μουσούδα
βαρύ πεπόνι δηλαδή και με χοντρή τη φλούδα

Βρε ώπα κρίμα το παιδί
ό,τι κάτσει κι ό,τι \'ρθει
Ασ\' την καρδιά σου να τα πει
κι αμόλησε καλούμπα

Απ\' τό πρωί απ\' τις 7 μου ντύνεσαι στην πένα
και τρέχεις φίλε για δουλειά στου ταύρου την αρένα
Μοιάζεις με μούμια Αιγυπτιακή - με μαραμένο φύλλο
πιες να ξεδώσεις βρε παιδί - κι αν θες παίξε και ξύλο

Βρε ώπα κρίμα το παιδί
ό,τι κάτσει κι ό,τι \'ρθει
Ασ\' την καρδιά σου να τα πει
στο χθεσινό σου φίλο

Ξημέρωμα ζητάω καιρό να σού\'ρθω με κιθάρες
τω καίσαρι του καίσαρος, καιρός γι\' ανωμαλάρες
άσε τα πως και τα γιατί και πάμε γι\' αμαρτία
για να αισθανθούμε δηλαδή εν πλήρει απαρτία

Βρε ώπα κρίμα το παιδί
ό,τι κάτσει κι ό,τι \'ρθει
Ασ\' την καρδιά σου να τα πει
εδώ στην κομπανία

Σου είχα χαρίσει ένα τραγούδι από παλιά
αν το θυμάσαι είναι αυτό που λέει για σένα
Στο παίρνω πίσω, δε σε ήξερα καλά
πάρε ετούτο που μιλάει μόνο για μένα

Με την κιθάρα μου σκιτσάρω μια μορφή
σου τη χαρίζω για τ\' απομνημονεύματά σου,
η φάτσα μου είναι με τη μύτη τη στραβή
κι ένα σημάδι στο λαιμό απ\' τον ερωτά σου.

Τώρα μοιράζομαι τη νύχτα μοναχός μου
κι είναι απόψε που σε θέλω πιο πολύ,
με προσπερνάει στη στροφή ο εαυτός μου
βγάζει μια εικόνα σου και με πυροβολεί.

Σαν ένας τοίχος με συνθήματα κι αφίσες
έγινε η σχέση που σου είχα εμπιστευτεί,
σαν κάποια στάση που με νύχτα και βροχή
το τρόλεϊ που \'φυγε στέκεται και κοιτάει.

Όλη τη νύχτα μπρος στα μάτια μου σε βλέπω
πίσω απ\' τις ώρες, από ποτήρια και καπνό
Το \'να σου πρόσωπο δυο πόντους από μένα
και τ\' άλλο πάντοτε κρυφό και μακρινό

Σπάνε οι χορδές μου, σπάνε σαν γυαλί
μου χαρακώνουν ετούτη τη μπαλάντα.
Να, στη χαρίζω θα \'ναι η αμοιβή
κάθε φορά που θα ερωτεύεσαι για πάντα.

Σ\' αυτή την πίστα ίσως θα \'ταν πιο σωστό
λόγια να βγω να πω χυδαία ξεφτιλισμένα
κι εσύ σε μια γωνιά να με χειροκροτάς
ώσπου η αυλαία να κατεβεί μόνο για σένα

Σ\' ευχαριστώ που ήσουν καλή σ\' αυτό το σόου
θέλω μονάχα μια φορά όπως και πρώτα
τώρα που τέλειωσα και χάνομαι ξανά
πάλι να ρθεις να μου σκουπίσεις τον ιδρώτα.

(Σπάνε οι χορδές μου - Βασίλης Παπακωνσταντίνου)

Φεύγω

Στίχοι: Ορφέας Περίδης
Μουσική: Ορφέας Περίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου
Άλλες ερμηνείες: Ορφέας Περίδης || Διονύσης Σαββόπουλος

Ρίχνω στη νύχτα μια σπρωξιά
παίρνω φωτιά και ξημερώνει
στη τελευταία ρουφηξιά
κάνω όρκο να τελειώσει πια
ό,τι τελειώνει.

Μπαίνω στο τρένο την αυγή
για να με βρει σε άλλο μέρος
η μέρα ετούτη που θα μπει
να με γλιτώσει απο\'κει
που ήμουνα ξένος.

Φεύγω,φεύγω,κάθε μέρα φεύγω
μέτρο-μέτρο, όλο πιο μακριά
φεύγω,φεύγω, τόσα χρόνια φεύγω,
στη καρδιά μου όλο πιο κοντά.

Ρίχνω στα μάτια μου ένα φως
και κάνω ανάκριση μονάχος,
ο χωρισμένος μου εαυτός
είναι που χώρισε το κόσμο
από λάθος.

Άραγε τι να φταίει τι
που ονειρευόμαστε στον ξύπνιο,
και να ‘ναι η λησμονιά αυτή
που ανοίγει πόρτες το πρωί
στο πρώτο χτύπο.

« Να οργανώσουμε έτσι τη ζωή μας ώστε για τους άλλους να είναι ένα μυστήριο, ώστε όποιος μας γνωρίζει καλύτερα απλώς να μας αγνοεί πιο κοντά απ΄ ο,τι οι άλλοι.
Έτσι έπλασα τη ζωή μου, σχεδόν χωρίς να το καλοσκεφτώ, αλλά έβαλα τόση ενστικτώδη τέχνη σ αυτό ώστε έγινα για μένα τον ίδιο μια δική μου προσωπικότητα καθόλου απλή και ξεκάθαρη.»

«Ζήτησα τόσο λίγα απ΄τη ζωή, αλλά ακόμα κι αυτά τα λίγα η ζωή μου τα αρνήθηκε. Ένα υπόλειμμα από ένα κομμάτι ήλιου, λίγη ύπαιθρο, λίγη ησυχία κι ένα κομμάτι ψωμί, να μη με βαραίνει πολύ η γνώση ότι υπάρχω, να μην έχω καμιά απαίτηση από τους άλλους ούτε κι αυτοί από μένα. Ακόμα κι αυτό μου το αρνήθηκαν, όπως αυτός που αρνείται να δώσει ελεημοσύνη όχι γιατί του λείπει καλοσύνη, αλλά γιατί βαριέται να ξεκουμπώσει το παλτό του.»

Τα μαθητικά τα χρόνια

Στίχοι: Νίκος Καρβέλας
Μουσική: Νίκος Καρβέλας
Πρώτη εκτέλεση: Άννα Βίσση

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ\' αλλάζω με τίποτα

Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι η αγωνία αν θα μπούνε στις ανώτατες σχολές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
κι όλοι θέλουν να ξεφύγουν από Φυσικοχημείες,
Άλγεβρες, Γραμματικές

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ\' αλλάζω με τίποτα

Τους μαθητές τους τρώει το στρες
τα καρδιοχτύπια οι συζητήσεις μες τις σχολικές αυλές
Τους μαθητές τους τρώει το στρες
μα σαν τελειώσει το σχολείο τελειώνουν της ζωής μας
κι οι στιγμές οι πιο γλυκές

Μα εγώ θα έδινα τα πάντα να γινόμουνα
πάλι παιδί λίγο να βρισκόμουνα
στις ίδιες τάξεις στα ίδια θρανία
με τους συμμαθητές μου να κάνω αστεία
και τους καθηγητές που κοιτάζουν καχύποπτα
τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ\' αλλάζω με τίποτα

Το Δεσποινάκι

Στίχοι: Κώστας Αθανασίου
Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Πάριος

Αχ Δεσποινάκι, Δεσποινιώ,
μπαίνω στο δεύτερο στενό
κι\' από την πόρτα την παλιά,
μες στη δική σου αγκαλιά.

Στη γλάστρα δυο λουλούδια κεντημένα,
με πράσινη και άσπρη βελονιά,
εγώ που κλείνω τα εικοσιένα
κι\' εσύ που μπαίνεις στα δεκαεννιά.

Αχ Δεσποινάκι, Δεσποινιώ,
μπαίνω στο δεύτερο στενό
κι\' από την πόρτα την παλιά,
μες στη δική σου αγκαλιά.

Αχ Δεσποινάκι, Δεσποινιώ,
είναι τα χείλη σου τα δυο,
γαρουφαλάκια της αυλής,
κρύο νεράκι της πηγής.

Στη γλάστρα δυο λουλούδια κεντημένα,
με πράσινη και άσπρη βελονιά,
εγώ που κλείνω τα εικοσιένα
κι\' εσύ που μπαίνεις στα δεκαεννιά.

Αχ Δεσποινάκι, Δεσποινιώ,
μπαίνω στο δεύτερο στενό
κι\' από την πόρτα την παλιά,
μες στη δική σου αγκαλιά,
μες στη δική σου αγκαλιά.


αφιερωμένο....

Πόσο μαλάκας είσαι

Στίχοι: Goin\'Through
Μουσική: Goin\'Through
Πρώτη εκτέλεση: Goin\'Through

Εδώ είμαι πάλι, με το δεξί περνώ και πάλι τη σκυτάλη
κι ανοίγω τρύπα στο δικό σου το κεφάλι
σου φέρνω ζάλη αλλά και σύγχυση μεγάλη,
τόσο μεγάλη όσο δεν έχεις νιώσει άλλη..
δε με γουστάρεις, μήπως θα ήθελες μια πίπα να μου πάρεις;
Σιχαίνεσαι το στυλ μου και φρικάρεις,
μα κατά βάθος μ\' αγαπάς και με κοπιάρεις.

Μαζί μου ασχολείσαι, ποσό μαλάκας είσαι
αν όντως δεν γουστάρεις σου δείχνω τι να πάρεις,
ανήλικος αν είσαι τα αυτιά σου τώρα κλείσε,
το όνομα μου σβήσε ξένος είμαι ξένος είσαι.

Ζήλια κόντρες μίσος, παντού υπάρχει μίσος,
στους δρόμους στις φαμίλιες και στις ψυχές μας ίσως,
ίσως να \'ναι αργά, εγώ όμως το φωνάζω
τα νερά πάλι ταράζω και το στιλ μου δεν αλλάζω,
χρόνια σας ακούω να μιλάτε για ότι κάνετε,
στα αυτιά όμως τα λόγια σας ακούω σαν να κλάνετε,
ποτέ σας δεν με φτάνετε μιλάω από πρώτο χέρι,
είμαι ο γιος του ανέμου σαν το Κώστα τον Κεντέρη
στα 2 μικρά σου μάτια η εικόνα μου μεγάλη,
μ\' είχες χάσει για 2 χρόνια μα εδώ είμαι και πάλι
έτοιμος για κραιπάλη οπλίζω τη σκανδάλη
κι ουρλιάζω μες τη νύχτα όπως κάνει το τσακάλι,
αλήθεια δεν με νοιάζει αν απόψε είσαι φτιαγμένος,
αν νομίζεις τελικά πως είμαι διεφθαρμένος ,
ένας mc ακόμα πουλημένος, μολυσμένος
ήσουν και θα είσαι στη ζωή μου ένας ξένος.

Μαζί μου ασχολείσαι, ποσό μαλάκας είσαι
αν όντως δεν γουστάρεις σου δείχνω τι να πάρεις,
ανήλικος αν είσαι τα αυτιά σου τώρα κλείσε,
το όνομα μου σβήσε ξένος είμαι ξένος είσαι.

Βάστα γερά και δώσε βάση,
τα πράγματα περάσαν φίλε μου σε άλλη κλάση,
το πνεύμα σε Α\' επίπεδο διώχνει τη λήθη και το λήθαργο,
το αυθεντικό βγήκε μπροστά αλλάζει όλο το σκηνικό,
άσε τα σάλια, σκουπίσου λίγο
όταν σε ξεμπροστιάζω μου λες όλο πρεπε να φύγω
αν είσαι μάγκας πέστα μας μπροστά μας,
τα πίσω λόγια φέρνουν διεισδύσεις
και εμείς από την πλευρά μας θα στις δώσουμε,
θα ικανοποιηθείς τη λύση βρήκαμε απόψε για να γιατρευτείς,
αφού το ήθελες πολύ για να σωθείς
έτσι απλά και όμορφα στις φιλικές κουβέντες τελειώνουν όλα φρόνιμα,
βάλε μυαλό όσο έχεις καιρό,
σταμάτα τη μουρμούρα σου και τον εγωισμό,
τη μια φορά στη χάρισα την άλλη δεν μπορώ
ξένος είμαι, ξένος είσαι και όπου είσαι θα σε βρω.

Μαζί μου ασχολείσαι, ποσό μαλάκας είσαι
αν όντως δεν γουστάρεις σου δείχνω τι να πάρεις,
ανήλικος αν είσαι τα αυτιά σου τώρα κλείσε,
το όνομα μου σβήσε ξένος είμαι ξένος είσαι.

Life has betrayed me once again,
I accept some things will never change.
I\'ve let your tiny minds magnify my agony,
and it\'s left me with a chemical dependency for sanity.

Yes, I am falling... how much longer till I hit the ground?
I can\'t tell you why I\'m breaking down.
Do you wonder why I prefer to be alone?
Have I really lost control?

I\'m coming to an end,
I\'ve realised what I could have been.
I can\'t sleep so I take a breath and hide behind my bravest mask,
I admit I\'ve lost control.

Ο ύμνος των μαύρων σκυλιών

Στίχοι: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης
Πρώτη εκτέλεση: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Στα ξενύχτια λέμε ναι,
και στις τρέλες λέμε ναι
Στα μεθύσια λέμε ναι,
στα κορίτσια λέμε ναι
Στους απέξω λέμε ναι,
στους εντάξει λέμε ναι

Όχι λέμε στις κότες,
όχι και στους ξενέρωτους
Όχι λέμε στις κότες,
όχι στους κυριλέ

Στους δικούς μας λέμε ναι,
και στους ξύπνιους λέμε ναι
Στους μουσάτους λέμε ναι,
στους φευγάτους λέμε ναι
Στα μπαράκια λέμε ναι,
στα παπάκια λέμε ναι

Όχι στους τεχνοκράτες,
όχι και στις κυρίες τους
Όχι στους τεχνοκράτες,
όχι στους λογικούς

Στη τρέλα, ναι, στα πάρτι, ναι
Στη δράση, ναι, στη βράση, ναι
Στη σάμπα, ναι, στο τσάμπα, ναι
Στη ρέγγε, ναι, στη ντίσκο, ναι
Στους μαύρους, ναι, στους γαύρους, ναι
Στους αναλφάβητους, ναι

Στους φαντάρους λέμε ναι,
και στους γύφτους λέμε ναι
Στους μαλλιάδες λέμε ναι,
στους ροκάδες λέμε ναι
Στα μαγκάκια λέμε ναι,
στα πρεζάκια λέμε ναι

Όχι λέμε στην πρέζα,
όχι και στην εξάρτηση
Όχι λέμε στην πρέζα,
όχι στα σκληρά

Στα ωραία λέμε ναι,
και στα κόλπα λέμε ναι
Στα μυστήρια λέμε ναι,
και στις φάσεις λέμε ναι
Στα ουίσκια λέμε ναι,
στα τσιγάρα λέμε ναι

Όχι στην ηρωίνη,
όχι σ\' αυτό το διάολο
Όχι στην κοκαίνη,
όχι στα σκληρά

Στην άπλα, ναι, στην ξάπλα, ναι
Στις βάρκες, ναι, στις τσάρκες, ναι
Στους φίλους, ναι, στις πλάκες, ναι
Στους σκύλους, ναι, στις γάτες, ναι
Στους Mήτσους, ναι, στους Kιτσους,
ναι
Στην αντισύλληψη, ναι

Στα κοκτέιλς λέμε ναι,
και στα κόμικς λέμε ναι
Στις μπανάνες λέμε ναι,
στις κουκλάρες λέμε ναι
Στις πισίνες λέμε ναι,
στις αιώρες λέμε ναι

Όχι λέμε στους βλάκες,
όχι γαμώ τους άσχετους
Όχι λέμε στους βλάκες,
όχι στους χαζούς

Στα τσακάλια λέμε ναι,
και στους έτσι λέμε ναι
Στους τζαζίστες λέμε ναι,
στους μπλουζίστες λέμε ναι
Στις ζηλιάρες λέμε ναι,
στις τρελιάρες λέμε ναι

Όχι παιδιά στις ψόφιες,
όχι και στους κρυόκωλους
Όχι παιδιά στις ψόφιες,
όχι στους σοβαρούς

Πα ρα παμ, παραραμ...
...
Όχι παιδιά στις ψόφιες,
όχι και στους κρυόκωλους
Όχι παιδιά στις ψόφιες,
όχι στους σοβαρούς

ΝΑΙ!!!

ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Εδώ στο δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι\'αλλού γι\'αλλού ξεκίνησα

Στα αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και το ομολογώ
Σα να ΄μουν άλλος και όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανεις προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
Πάντα πάντα θα ΄ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει

Οδυσσέας Ελύτης

\'\'Περα απο τη νυχτα που με σκεπαζει
Μαυρη οπως η κολαση απο τον ενα πολο στον αλλο
Ευχαριστω ο τι κι αν ειναι οι θεοι
Για την αδαμαστη ψυχη μου
Στην καταστροφικη εξελιξη των πραγματων
δεν εχω μορφασει ουτε κλαψει δυνατα
Κατω απο τα χτυπηματα της μοιρας
το κεφαλι μου ειναι ματωμενο αλλα αλυγιστο
Περα απο αυτο το μερος της οργης και των δακρυων
Παραμορφωμενο απο τον τρομο της σκιας
Κι ομως η απειλη του χρονου
με βρισκει και θα με βρισκει ανεπηρεαστο
Δε μετρα ποσο στενη ειναι η πυλη
ποσο φορτωμενος με τιμωριες ειμαι
Εγω ειμαι ο Κυριος της μοιρας μου
Εγω ειμαι ο καπετανιος της ψυχης μου\'\'




Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.
In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.
Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.
It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll,
I am the master of my fate:
I am the captain of my soul.

William Ernest Henley

Στις πολύ μαύρες μου αυτό ...

Fade to Black - Metallica

Life it seems will fade away
Drifting further every day
Getting lost within myself
Nothing matters, no one else

I have lost the will to live
Simply nothing more to give
There is nothing more for me
Need the end to set me free

Things not what they used to be
Missing one inside of me
Deathly lost, this can\'t be real
Cannot stand this hell I feel

Emptiness is filling me
To the point of agony
Growing darkness taking dawn
I was me but now he\'s gone

No one but me can save myself
But it\'s too late
Now I can\'t think
Think why I should even try

Yesterday seems as though
It never existed
Death greets me warm
Now I will just say goodbye

Στις καθημερινές ...

Welcome to My Life - Simple Plan

Do you ever feel like breaking down?
Do you ever feel out of place?
Like somehow you just don\'t belong
And no one understands you
Do you ever wanna runaway?
Do you lock yourself in your room?
With the radio on turned up so loud
That no one hears you screaming

No you don\'t know what it\'s like
When nothing feels all right
You don\'t know what it\'s like
To be like me

To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you\'re down
To feel like you\'ve been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one\'s there to save you
No you don\'t know what it\'s like
Welcome to my life

Do you wanna be somebody else?
Are you sick of feeling so left out?
Are you desperate to find something more?
Before your life is over
Are you stuck inside a world you hate?
Are you sick of everyone around?
With their big fake smiles and stupid lies
While deep inside you\'re bleeding

No you don\'t know what it\'s like
When nothing feels all right
You don\'t know what it\'s like
To be like me

To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you\'re down
To feel like you\'ve been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one\'s there to save you
No you don\'t know what it\'s like
Welcome to my life

No one ever lied straight to your face
No one ever stabbed you in the back
You might think I\'m happy but I\'m not gonna be okay
Everybody always gave you what you wanted
Never had to work it was always there
You don\'t know what it\'s like, what it\'s like

To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you\'re down
To feel like you\'ve been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one\'s there to save you
No you don\'t know what it\'s like (what it\'s like)

To be hurt
To feel lost
To be left out in the dark
To be kicked when you\'re down
To feel like you\'ve been pushed around
To be on the edge of breaking down
And no one\'s there to save you
No you don\'t know what it\'s like
Welcome to my life
Welcome to my life
Welcome to my life

Και στις αισιόδοξες στιγμές μου αυτό ...

Imagine - John Lennon

Imagine there\'s no Heaven
It\'s easy if you try
No hell below us
Above us only sky
Imagine all the people
Living for today

Imagine there\'s no countries
It isn\'t hard to do
Nothing to kill or die for
And no religion too
Imagine all the people
Living life in peace

You may say that I\'m a dreamer
But I\'m not the only one
I hope someday you\'ll join us
And the world will be as one

Imagine no possessions
I wonder if you can
No need for greed or hunger
A brotherhood of man
Imagine all the people
Sharing all the world

You may say that I\'m a dreamer
But I\'m not the only one
I hope someday you\'ll join us
And the world will live as one

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
ένα κορίτσι με κοιτάει
χορεύει, κι ύστερα πετάει
πάνω απ\' τα μπαρ και τα ηχεία

Δεν έχει τίποτα να κρύψει
καμιά φορά αντί να κλαίει
χορεύει, κι είναι σαν να λέει
σπάστε την πόρτα αν δεν ανοίξει

Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
μαζεύει πίσω τα μαλλιά της
θυμίζεις μια μικρή κυρία
που όλο ξεχνάω τ\' όνομα της

Ποιος θα τα βάλει με τη θλίψη
όσο αντιστέκεται νικάει
σ\' όποιον τη ρίχνει από το θρόνο
εσένα λέει θέλω μόνο

Όταν τελειώνει η συναυλία
κάτι παιδιά έρχονται κοντά μου
στα σκονισμένα της αρχεία
λένε πως είδαν τ\' όνομα μου

Κι εγώ αρχίζω να γελάω
αλλάζει πρόσωπα η θλίψη
ρωτάνε αν την αγαπάω
έστω για λίγο θα μου λείψει....

Μεγάλωσα - Χάρις Αλεξίου

Μεγάλωσα
Στο τέρας της πόλης
Ήπια φόβο πολύ, ήπια μόλυνση, ήπια ψέματα
Κατάπια λόγια λιπαρά
Ξεγλίστρησα από τον πόθο μου να μάθω
Κορόιδεψα τη δίψα μου να δω… γιατί είμαι εδώ
Μεγάλωσα
Με αισθήματα χημείας, με στυλ δοσοληψίας
Με βλέμματα συμπάθειας
Και άσκοπης προσπάθειας να είμαστε καλοί
Εμείς;
Άλλο εμείς, άλλοι εμείς
Πάντα γι’ άλλα μιλάμε – Πάντα γι’ άλλους μιλάμε

Πάντα γι’ άλλους μιλάμε
έτσι δεν πονάμε
έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα
Τέρας της οικογένειας
Ανούσιας ευγένειας με ψευτο – υποταγή
Ηθοποιός παιδί στο ρόλο του μεγάλου
Δεν σου μιλώ για βία, μιλάω για βιασμό
Να ζεις την εφηβεία σημαίνει πόλεμο
Σε μια εφηβεία λάσπη, στο σιχαμένο άστυ
Ενήλικας μετά νευρωτικός
Πάντα γι’ άλλα μιλάμε

Πάντα γι’ άλλους μιλάμε
έτσι δεν πονάμε
έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα
Σύνδεση ‘’otenet’’
Γλυκά απ’ το ‘’Palette’’
Μετά στα ‘’Silhouette”
Σκεπάζουμε τους πόνους με φαΐ
Τα όνειρα σε σύνθλιψη, αργότερα η κατάθλιψη
Φρικιό του Εγώ με τσαμπουκά ναυαγό
Πάμε γι’ άλλα μια ζωή πάμε γι΄άλλα
Βάλτο στα πόδια – πονάει πολύ
Σε φτύνω σε φιλώ – δε σε πάω μα σ’ αγαπώ
Παράνοια – διάνοια – επιφάνεια
Επιφάνεια – επιφάνεια – επιφάνεια
Στεριά – Πιάσαμε στεριά
Δάκρυα…καυτά μου δάκρυα
Ο πόνος μαλακώνει
Δάκρυα καλά μου δάκρυα – Βιολογικός καθαρισμός
Πάντα γι’ άλλα μιλάμε – Πάντα γι’ άλλους μιλάμε

Πάντα γι’ άλλους μιλάμε
έτσι δεν πονάμε
έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα
Αγάπη πριν το Άλφα
Και κάτω απ’ το μηδέν το υποσυνείδητό μου
Το χώμα του λασπώνει
Τους σάπιους μου καρπούς ανακυκλώνει
Μεγάλωσα
Μα το παιδάκι κλαίει
Δεν ξέρει γιατί φταίει. Δεν έχει πού να πάει
Τα νύχια του μασάει και βρέχει τα σεντόνια
Αποσυρμένο χρόνια στης φάτνης του τα βάθη
‘’Καλά να πάθει – Καλά να πάθει - Καλά να πάθει’’
Η μάνα του φωνάζει
Του δίνει γάλα, το μαλώνει
Έτσι πια θα το μεγαλώνει

Πάντα γι’ άλλους μιλάμε
έτσι δεν πονάμε
έτσι ξεχνάμε

Μεγάλωσα θα πει – να κάνεις το παπί
Να ζεις την απουσία
Να γίνεις εξουσία
Να μάθεις να γελάς
Και να παραφυλάς
Να παίρνεις αποφάσεις
Να απαγορεύεται να χάσεις
Μεγάλωσα σημαίνει
Να ζεις μ’ αυτό που σ’ αρρωσταίνει
Να χτίζεις κι άλλα κεραμίδια
Να βγάζεις τόνους τα σκουπίδια
Να ρίχνεις σ’ άλλους τ’ άδικα
Να βλέπεις πρωϊνάδικα
Να ακούς πιστά τις αναλύσεις
Να αιμοδιψάς για ειδήσεις
Να λες και yes να λες και no
Να συνηθίζεις τα πορνό
Να πολεμάς στον καναπέ
(Να μη μπορείς χωρίς φραπέ)
παλικαράκι του Φραπέ

Πάντα γι’ άλλους μιλάμε

Μεγαλώνω θα πει
Να ‘ρχεται η ανατροπή
Οι καιροί να στη φέρνουν
Τα μυαλά να σου γδέρνουν
Να ζητάς να κουρνιάσεις
Και να βρίσκεις οάσεις
Στις ψυχώσεις των άλλων
Που έχουν για περιβάλλον
Ίδιες φάτσες με σένα
Γόνατα λυγισμένα
Όνειρα ξεχασμένα...

\"Whistle For The Choir\"

Well it\'s a big big city and it\'s always the same
Can never be too pretty tell me you your name
Is it out of line if I were simply bold to say \"Would you be mine\"?

Because I may be a beggar and you maybe the queen
I know I maybe on a downer am still ready to dream
Now it\'s 3 o\'clock time it takes for you to talk

So if you\'re lonely why\'d you say your not lonely
Oh your a silly girl, I know I hurt it so
It\'s just like you to come
And go you know me no you don\'t even know me
Your so sweet to try, oh my, you caught my eye
A girl like you\'s just irresistible

Well it\'s a big big city and the lights are all out
But it\'s much as I can do you know to figure you out
And I must confess, my hearts in broken pieces
And my heads a mess
And it\'s 4 in the morning, and I\'m walking along
Beside the ghost of every drinker here who has ever done wrong
And it\'s you, woo hoo
That\'s got me going crazy for the things you do

So if your crazy I don\'t care you amaze me
Oh your a stupid girl, oh me, oh my, you talk
I die, you smile, you laugh, I cry
And only, a girl like you could be lonely
And it\'s a crying shame, if you would think the same
A boy like me\'s just irresistible

So if your lonely, why\'d you say you\'re not lonely
Oh your a silly girl, I know I hurt it so
It\'s just like you to come and go
And know me, no you don\'t even know me
Your so sweet to try oh my, you caught my eye
A girl like you\'s just irresistible

Μαθαίνεις


Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια

Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις

Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού

Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.

Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.

Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια

Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις

Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη

Και ότι, αλήθεια, αξίζεις

Και μαθαίνεις… μαθαίνεις

…με κάθε αντίο μαθαίνεις

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος

του κόσμου, δώθε απ\' τ\' όνειρο και κείθε απ\' τη γη!

Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,

ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιώνια πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο

τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,

νοιώθουμε τ\' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,

υπόκωφος από μακριά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,

μα θάνατο, καθημερνό θάνατο, με χολή

μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα

του ήλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ

νέοι, και μας άφησεν εδώ, μια νύχτα, σ\' ένα βράχο,

το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,

χάνεται και ρωτιόμαστε τι να \'χουμε, τι να \'χω,

που σβήνουμε όλοι, φεύγουμ\' έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!


ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Κάθεται στο σπίτι όταν οι άλλοι λείπουν. Κλείνει τα παράθυρα.

Ανάβει κερί. Ανάβει τσιγάρο. Δέχεται όσους στερήθηκε.

Κακός χαρακτήρας απότομη, μονομανής, είρων. Έτοιμη

κάθε στιγμή ν’ αγαπήσει.

Αν δεν ήμουν η θάλασσα, έλεγε, θα ήμουν η μουσική.

Τίναζε από τα μαλλιά της τα πουλιά της φωτογραφίας

κι από το σώμα της τον άδειο χρόνο.

Ή σωπαίνει ή φλυαρεί. Δεν κάνει παζάρια.

Τους έδινε Ψυχή και της ζητούσαν λόγια.

Εγώ, έλεγε, η Ιωάννα η Μοναχική,

κατάγομαι από τον εαυτό μου

αλλά...ευχαρίστως να έρθω στον νου σας

μιαν από αυτές τις λάθος μέρες.

Στέλλα Βλαχογιάννη

Ο ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο

Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι

Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο

Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν

Αεροβάτες



Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας

Ένας Θεός το ξέρει.

Φίλε μου όταν ανάβ\' η νύχτα την ηλεχτρική σου οδύνη

Βλέπω το δέντρο της καρδιάς που απλώνεται

Τα χέρια σου ανοιχτά κάτω από μιαν Ιδέα ολόλευκη

Που όλο παρακαλείς

Κι όλο δεν κατεβαίνει

Χρόνια και χρόνια

Εκείνη εκεί ψηλά εσύ εδώ πέρα.

Κι όμως του πόθου τ\' όραμα ξυπνάει μια μέρα σάρκα

Κι εκεί όπου πριν δεν άστραφτε παρά γυμνή ερημιά

Τώρα γελάει μια πολιτεία ωραία καθώς τη θέλησες

Κοντεύεις να τη δεις σε περιμένει

Δώσε το χέρι σου να πάμε πριν η Αυγή

Την περιλούσει με ιαχές θριάμβου.

Δώσε το χέρι σου- πριν συναχτούν πουλιά

Στους ώμους των ανθρώπων και το κελαηδήσουνε

Πως επιτέλους φάνηκε να\'ρχεται από μακριά

Η ποντοθώρητη παρθένα Ελπίδα!



Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν

Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες

Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι

Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά

Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!

ΕΛΥΤΗΣ