..Της ψυχης μου το τραγουδι..

Ό,τι κι αν κάνω
ό,τι κι αν λέω
κι αν σου υπόσχομαι αιώνια αγάπη
το ξέρω θα \'ρθει μια στιγμή
το ξέρω θα \'ρθει
που θα ξυπνήσει ο παλιός μου εαυτός

Που πάντα μόνος ταξιδεύει κι αγρυπνά
που τις κρυμμένες του φωνές παραμονεύει
αυτό τ\' αγρίμι που ξυπνάει και με παιδεύει
που θέλει ελεύθερο να ζει να πολεμάει
αυτός ο άλλος μου εαυτός παραμονεύει
στο πιο μεγάλο του ταξίδι να με πάει

Όπου κι αν πάω
όπου κι αν μείνω
θα έχω πάντα ένα σακίδιο κρυμμένο
στο λέω δε θα φταις εσύ μα θ\' αργοσβήνω
αν με ξεχάσει ο παλιός μου εαυτός

Που πάντα μόνος ταξιδεύει κι αγρυπνά
που τις κρυμμένες του φωνές παραμονεύει
αυτό τ\' αγρίμι που ξυπνάει και με παιδεύει
που θέλει ελεύθερο να ζει να πολεμάει

Ταξίδια στα μάτια σου διάβαζα πάντα
τραγούδια μας κρύβανε κάπου το φως
το ξέρω θα γίνω ξανά μια μπαλάντα
να μ\' έχει μαζί του ο παλιός σου εαυτός

Ο άλλος μου εαυτός....
Χάρις Αλεξίου.

Οντως μας ελειψες... :)

Καλωςηρθες πισω.
Οσο για την Χαρουλα τι να πω;Δεν σταματαει να αγγιζει και να ηρεμει την ψυχη μου.
Αληθεια τι σας προκαλει η φωνη της;Η υπαρξη της;

Όλα τα τραγούδια τα αγαπάω τη στιγμή που μέσα μου ξυπνάνε αισθήματα, πόνους κρυμμένους, αγάπες, μίση και στιγμές άξιες να θυμηθώ και να συνδέσω. Δεν είναι η ύπαρξη της Χαρούλας αλλά τα όσα λέει και ο τρόπος που φτάνουν στα αυτιά μου την κάθε στιγμή.
Ταυτίζομαι εύκολα με τους στίχους της όπως ταυτίζομαι κα με τα ¨δυνατά¨αναγνώσματα.
Την κουβαλάω εγώ την ταύτιση με τα \"μελαγχολικά\" ό,τι κι αν είναι αυτά, στίχοι, μουσικές, φωτογραφίες, διηγήσεις.

Καλησπερα..Ειναι μερικες φορες που νιωθεις πως ολα πιασαν πατο,νιωθεις ανικανος,νιωθεις πως δεν υπαρχει περιπτωση να βγαλεις την ημερα κι ομως..σου δινουν απλοχερα το χαμογελο τους,τις λεξεις τους και νιωθεις ηρεμος.Δεν νιωθεις μονος..

Ισως να μην ειμαστε τοσο μονοι οσο νιωθουμε..

Quote:

---

Originally posted by Alterego

Ισως να μην ειμαστε τοσο μονοι οσο νιωθουμε..

---

Αυτο ειναι μια μεγαλη αληθεια...αν δεν αφηνεις τον εαυτο σου να δεχτει την χαρα και την βοηθεια τοτε απλα εισαι μονος, γιατι θελεις να εισαι...αν υπαρχουν γυρω σου ανθρωποι που θελουν να ειναι διπλα σου τους δεχεσαι και τους αφηνεις τοτε αμεσως ολο το βαρος μοιαζει να ειναι μισο...πιο ελαφρυ, πιο ευκολα το βαστας και το αντεχεις...γιατι απλα θελεις και δεχεσαι να βοηθηθεις...και ειναι ομορφο...ολοι μας το εχουμε αναγκη...η επικοινωνια ειναι πολυ σημαντικη...:D

Ακριβως...υπαρχει διαφορα αν θες να εισαι μονος η αν θες να μοιραστεις αυτη την μοναξια σου.Μερικες φορες αναρωτιεμαι αν μου αρεσει ο πονος και η μοναξια και απλα κλεινομαι ολο και πιο πολυ γιατι το απολαμβανω.

και κατι ακομα, μπορει αυτος ο ανθρωπος να μην ειναι φιλος σου, αλλα συγγραφεας η μουσικος....και μεσα απο το δημιουργημα τους να σου δινουν ολα αυτα τα ομορφα συναισθηματα...

Οτι και να πω δεν θα ειναι αρκετο.Θα νιωθω ακομη και οταν τελειωσω αυτο που γραφω οτι δεν εχω ολοκληρωθει
οτι κατι δεν εχει τελειωσει.Ατελειωτο μου μοιαζει οπως και το βασανο μου.Οπως ακριβως
και αυτο που νιωθω.Ειναι τοσο δυνατο μερικες φορες που δεν αναπνεω.ΚΟβεται η ανασα μου
και μοιαζω μικρος..τοσο μικρος μπροστα του.Τι παλεψα τοσο καιρο να διωξω οταν μπορει
τοσο ευκολα να ερχεται πισω;Με τι υλικο μπορουν να φτιαχτουν οι σκεψεις;Με πια ζωγραφια να μοιαζουν;
Και αληθεια ειναι τοσο δυνατες οσο τις νιωθω;Και ολες αυτες οι αμφιβολιες και ανασφαλιες;
Γιατι;....πικρα.μεγαλη πικρα που δεν μπορεσα να κρατησω εκεινες τις στιγμες κοντα μου
Ηταν τοσο δυνατες,τοσο ονειρεμενες.Οτι και να πω θα ειναι λιγο.Μπροστα του νιωθω ανικανος
Μηπως ομως του εδωσα υπερβολικη δυναμη;Μηπως τελικα φταιω τοσο που δεν μπορω να το καταλαβω;
Η μνημη...αυτη η μνημη που δεν καταφερε να πιει το νερο της ληθης.Που δεν καταφερε να ξεδιψασει
Και τσουζει..την νιωθω να τσουζει..Δεν ξερω αν θα μπορεσω να συνεχισω ενα τετοιο αγωνα
εκεινο ομως που ξερω ειναι οτι η πιστη μου δεν θα με εκγαταλειψει ποτε.Την νιωθω,την μυριζω..
Ειναι εδω τριγυρω.Μοιαζει βουβη,ειναι βουβη.Θελω αερα,θελω επειγωντος αερα.
Παθιαζομαι..παθιαζομαι πολυ.Και οσο παθιαζομαι τοσο θολωνω.
Και φοβαμαι,και οσο φοβαμαι τοσο αμφιβαλλω.Αγαπω;δεν αγαπαω;Πως αγαπω;
Μια γκαμα συναισθηματων,ροη που δεν σταματαει.Σαν ενα ρολοι που δεν χανει την ενεργεια του
Ηφαιστειο ετοιμο να εκραγει.Βουλιαζω...βαλτωνω.� �ρημος,οαση,αβυσσος.Και αυτο το σκοταδι ολο
και χανεται μεσα μου και με κανει να μοιαζω απομακρος,αστατος,ανεπαρκε ις.
Κοιταξε γυρω σου και πες μου...αξιζει;Ποσο θα κρατησει;Αξιζει μια τετοια διαμαχη;
Και αν η αγαπη δεν σε σωζει,εχεις παντοτε μαζι σου εμενα,εσενα..Ειμαστε μαζι.Μπορουμε
Μην περιμενεις ηρωες να σε σωσουν,ο μοναδικος ηρωας που θα σε βοηθησει εισαι εσυ.
Μην κλεινεις τις πορτες.Μην απογοητευεσαι.Θα πεταξεις..θα ερθει και παλι εκεινη η ωρα.
το εκανες ξανα..το γνωριζεις.Τοσο οσο γνωριζεις αυτο το πικρο συναισθημα που βαραινει την
καρδια σου καιρο τωρα...Δεν εισαι μονος.Ποτε δεν θα εισαι μονος...οσο μπορεις να βλεπεις καθαρα και να αισθανεσαι
,να αισθανεσαι ακομη και την μυρωδια των κεριων.Να μπορεις να βλεπεις ακομη και την βροχη
που πεφτει...Και οσο κι αν πλημμυριζει την καρδια σου με νερο εσυ θα εχεις παντοτε οξυγονο
γιατι τα πνευμονια σου ειναι φτιαγμενα απο ατσαλι...και η ψυχη σου μια χαραμαδα φως
στο μεγαλο σκοταδι του μυαλου σου..

Να σου πω την αληθεια καθως διαβαζα το κειμενο σου, παρολο που εχει ξεχωριστη ομορφια, με αγχωσες...Βιαζεσαι Αλτερ, βιαζεσαι παρα πολυ...αυτο μου εβγαλε το κειμενο σου...εχει τοσο συναισθημα ακατεργαστο...Λες τοσα πολλα σε ενα μικρο κειμενακι που φανταζει αδυνατο να απαντησει κανεις σε ολα, μιας και θα βγει ενα τεραστιο ποστ...:)...Ναι δεν εχουν τελειωμο αυτα που θελεις να εκφρασεις, ισως γιατι εδω και παρα πολυ καιρο δεν μιλησες, τα κρατησες ολα μεσα σου νομιζοντας οτι αυτο θα βοηθησει η αδυνατωντας να μιλησεις καπου, γιατι ολα αυτα τα ενιωθες τοσο δικα σου και μονο δικα σου και ηθελες να μην φυγουν ποτε απο μεσα σου, να τα κρατησεις εστω και μονο στην θυμηση σου...ισως παλι ειναι ολα αυτα που νιωθεις ακομα τοσο εντονα και τοσο δυνατα και δεν εχεις λεξεις να πεις τι ακριβως αισθανεσαι και καμια προταση, καμια παραγραφο να μην σου δινει το περιθωριο εκεινο για να δειξεις τι αισθανεσαι, την μεγαλιοτητα του συναισθηματος σου...Η ανασα σου κοβεται...και αισθανεσαι τοσο μικρος...γιατι εσυ αφηνεις τον εαυτο σου να πεφτει τοσο, εσυ του το επιτρεπεις, γιατι εχεις δημιουργησει το ιδανικο και καθως αυτο δεν ανταποκρινεται μεγαλωνει το χασμα και βουλιαζεις ακομα πιο πολυ απο πριν...Ναι θα μπορει να γυρναει πισω οσο του το επιτρεπεις εσυ...συγγνωμη αλλα νομιζω οτι παλεψες με λαθος τροπο...Ο αποτελεσματικος ειναι και αυτος που σου προκαλει πιο πολυ πονο και χρειαζεσαι την μεγαλυτερη υπομονη...Αλλα μην ματαιωνεις τον πολεμο που εκανες, σε καποια πραγματα σιγουρα σε βοηθησε...Οι σκεψεις φτιαχνονται απο εκεινο το υλικο που διαλεγεις εσυ...αν ειναι η ελπιδα με ελπιδα αν ειναι με αυτοκαταστροφη με αυτοκαταστροφη, αν ειναι με εγωισμο με εγωισμο...εσυ τους προσδιδεις χαρακτηρισμο, εσυ τους προσδιδεις γευση, εσυ τους προσδιδεις υφη...Μοιαζουν με την ζωγραφια εκεινη που εχεις διαμορφωσει με την σκεψη και τα συναισθηματα σου...αν συγκρουονται μπορει να βγει η αφηρημενη τεχνη, αυτο το μπερδεμενο περιεργο...αν εχουν την ιδια μορφη βγαινει κατι ομορφο η κατι ασχημο...
Δεν φταις εσυ που δεν μπορεσες να κρατησεις εκεινες τις στιγμες κοντα σου...Μερικα πραγματα δεν εκβιαζονται...Αληθεια , και να τις κρατουσες θα ειχαν τωρα την ιδια δυναμη πανω σου;Την ιδια εξουσια...πιθανο παραπανω, η λιγοτερο η καθολου...Θελεις να τις νιωθεις τοσο δυνατες, φοβασαι να ξεχασεις, μηπως και χαθουν μαζι τους και ολα τα ομορφα, αλλα πιστεψε με τα πραγματικα ομορφα δεν θα φυγουν ποτε απο την μνημη σου, θα ειναι δικα σου...σου ανηκουν...οπως και ολες οι ομορφες αναμνησεις, οπως και ολο σου το παρελθον...μην φοβασαι δεν θα φυγει τιποτα απο ολα αυτα, το μονο που ισως φυγει η δεν ειναι πια τοσο εντονο ειναι εκεινο το σουβλερο μαχαιρι που τρυπαει την σαρκα σου και σου κοβει την αναπνοη...Μην εκβιαζεις τον εαυτο σου να ξεχασει...δεν θα ξεχασεις ποτε μα ποτε...το μονο που μπορεις να καταφερεις ειναι να μην ποναει η θυμηση...Και ξερεις ναι εσυ της δινεις αυτην την δυναμη, εσυ πιαστηκες απο πανω της μηπως τελικα θα σε σωσει...δεν ειναι αυτη η λυτρωση, η λυτρωση θα ερθει απο μεσα σου, απο τα σωθικα σου και απο το καταραμενο το μυαλο, που δεν σταματαει να σκεφτεται...κοιμασαι και ξυπνας με τα ιδια στο μυαλο και νομιζεις οτι δεν θα ξεκολλησουν ποτε απο πανω σου...οτι εχουν γινει ενα με σενα...αλλα καταλαβε οτι ειναι απλα παρασιτα και απο σενα περνουν την τροφη...εσυ τους την δινεις...

Λοιπον σου ειπα δεν τελειωνει κανεις με το μυνημα που αφησες σημερα, αλλα καπου εδω θα κλεισω, γιατι πρεπει να παω παλι δουλεια αυριο πρωι παρολο που θεωριτικα ειχα ρεπο...τελοσπαντων...Αυριο παλι...:)

Καλημέρα...
¨η ψυχή μου μια χαραμάδα φως στο μεγάλο σκοτάδι του μυαλού μου.¨
Σε ευχαριστώ και γι αυτόν τον πίνακα ;)

Καλησπερα θα πω γιατι ειναι μετα το μεσημερι!!

Ειναι ομορφο να κανεις τις σκεψεις σου πινακες μου εδωσες ιδεα.Μακαρι να ειχα ταλεντο να ζωγραφιζω.Με εμπνεουν οι ζωγραφιες γενικοτερα..να εισαι καλα

Γλυκεια μου ανοιξη..τα λογια σου μοιαζουν βαλσαμο και μου δινουν δυναμη μεσα στο μυαλο μου.Καθαριζει λιγο η θολουρα.
Σε ευχαριστω πολυ.Και θα συμφωνησω..Καποτε ηθελα τοσο πολυ να αγαπησω το παρελθον ετσι ωστε να μην τσουζει η μνημη..Το εχω καταφερει σε μεγαλο βαθμο.Πλεον δεν αναζητω χαμενες,ανελπιδες ψυχες.Ολα εγιναν οπως επρεπε να γινουν.
Εκεινο που δεν καταφερα να αγαπησω ειναι τον εαυτο μου τοτε που ηταν σε αυτο το σημειο που ειναι και τωρα...αυτο δεν ξερω αν θα μπορεσω να το αγαπησω.Ισως αν δω κατι θετικο που μου προκαλεσε καποτε αυτο...ισως..

Να εχεις μια καλη υπολοιπη ημερα!
Οπως και ολοι σας..

ποίημα του Pablo Neruda «Αργοπεθαίνει...».

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,
όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο \"ι\" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια,
που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,
όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.
Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.
Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.
Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.
Με τις θερμότερες ευχές μου για άληκτες προοπτικές, όπως ο χρόνος δεν έχει τέλος

Να αγαπησεις τον εαυτο σου στη φαση του πως ηταν και πως ειναι παλι τωρα...ισως να μην το κανεις ποτε, για μενα το πιο πιθανο...ουτε και εγω δεν θα αγαπησω τον δικο μου εαυτο στις μαυρες μερες του...δεν ειμαστε οι εαυτοι μας εκεινο το διαστημα γιατι να αγαπησουμε εναν αλλο εαυτο...γιατι να αγαπησουμε κατι που δεν θελουμε;;;απλα περιμενεις και περιμενεις και περιμενεις μεχρι να βαρεθει και να φυγει...συμβιβαζεσαι οτι τοτε οπως και τωρα πρεπει να περασεις ολο αυτο για να ξαναζησεις, να μπορεσεις να ξαναζησεις και να νιωσεις...αυτο ειναι το μονο σιγουρο...Μην κολλας εκει, δεν εχει αξια...καλυτερα σκεψου τι μπορεις να κανεις η να γινει αλλιως ωστε να μην ξαναπεσεις εκει...και ειναι η αγαπη που σε οδηγει εκει, φιλε δεν υπαρχει διεξοδος, ισως απλα γινει λιγο πιο γρηγορη η διαδικασια της επανακαμψης...

Αφιερωμένο με πολλή αγάπη στο φιλαράκι μου τον Άλτερ.

Απο το βιβλίο του Χορχε μπουκάι \"Να σου πω μια ιστορία\".

\"Σ\' εναν απο τους τοίχους του δωματίου μου κρέμεται ένα παλιό ρολόι που δε δουλέυει πια. Οι δείκτες του, σταματημένοι, δείχνουν πάντα την ίδια ώρα :εφτά ακριβώς.
Σχεδόν πάντα, το ρολόι είναι μόνο ένα άχρηστο διακοσμητικό πάνω σ\' έναν ασπριδερό και άδειο τοίχο. Ωστόσο, υπάρχουν δύο στιγμές στη διάρκεια της ημέρας, δύο φευγαλέες στιγμές, που το παλιό ρολόι μοιάζει να ανασταίνεται απο τις στάχτες του σαν τον φοίνικα.
Όταν όλα τα ρολόγια της πόλης μέσα στην τρελή τους πορεία δείχνουν εφτά, όταν όλοι οι κούκοι και τα μηχανήματα γκονγκ σημαίνουν εφτά φορές, το παλιό ρολόι της κάμαράς μου, δείχνει να παίρνει ζωή. Δύο φορές την ημέρα, μια το πρωί και μια το βράδυ, το ρολόι μου νιώθει σε απόλυτη αρμονία με το υπόλοιπο σύμπαν.
Αν κάποιος κοίταζε το ρολόι εκείνες τις δυο στιγμές θα έλεγε οτι λειτουργεί στην εντέλεια...Μόλις, όμως, περάσει εκείνη η στιγμή, όταν όλα τα ρολόγια πάψουν να σημαίνουν και οι δείκτες τους συνεχίσουν τον μονότονο δρόμο τους, το παλιό μου ρολόι χάνει τον βηματισμό του και παραμένει πιστό σ΄εκείνη την ώρα που κάποτε σταμάτησε.
Εγώ αγαπώ αυτό το ρολόι. Κι όσο περισσότερο μιλώ γι αυτό, τόσο περισσότερο το αγαπώ. Γιατί νιώθω οτι ολοένα και περισσότερο του μοιάζω.
Είμαι κι εγώ σταματημένος σε μια στιγμή. Κι εγώ νιώθω καρφωμένος και ακίνητος. Κι εγώ είμαι, κατά κάποιον τρόπο, ένα άχρηστο διακοσμητικό σ\' ένα άδειο τοίχο.
Όμως, επίσης, απολαμβάνω τις φευγαλέες στιγμές, κατά τις οποίες, μυστηριωδώς, έρχεται η ώρα μου.
Εκείνη την ώρα νιώθω ζωντανός. Όλα είναι ξεκάθαρα και ο κόσμος γινεται υπέροχος. Μπορώ να δημιουργήσω, να ονειρευτώ, να πετάξω, να πω και να αισθανθώ περισσότερα πράγματα εκείνες τις στιγμές απ όσα όλον τον υπόλοιπο καιρό. Αυτές οι αρμονικές συγκυρίες επαναλαμβάνονται συχνά, σαν μια αναπόφευκτη αλληλουχία.
Την πρώτη φορά που το ένιωσα, προσπάθησα να γαντζωθώ σ\' εκείνη τη στιγμή, νομίζοντας οτι θα μπορούσα να την κάνω να διαρκέσει για πάντα. Δεν έγινε έτσι όμως. Οπως στο φίλο μου, στο ρολόι, έτσι κι εμένα μου ξεφεύγει ο χρόνος των άλλων.
...Όταν περάσουν οι στιγμές αυτές, τα υπόλοιπα ρολόγια, που φωλιάζουν σε άλλους ανθρώπους, συνεχίζουν την πορεία τους, κι εγώ επιστρέφω στο ρουτινιέρικο στατικό μου θάνατο, στη δουλειά μου, στις συζητήσεις του καφενείου, στην ανία μου, που συνηθίζω να αποκαλώ ζωή.
Ξέρω, όμως, οτι η ζωή είναι άλλο πράγμα.
Ξέρω οτι η ζωή, η αληθινή, είναι το άθροισμα εκείνων των στιγμών που, μολονότι φευγαλέες, μας επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε τον συγχρονισμό μας με το σύμπαν.
Σχεδόν όλος ο κόσμος νομίζει - ο δυστυχής- οτι ζει.
Υπάρχουν μονάχα στιγμές πληρότητας, κι εκείνοι που δεν το ξέρουν κι επιμένουν να θέλουν να ζουν διαρκώς, θα μείνουν καταδικασμένοι στον γκρίζο κι επαναληπτικό βηματισμό της καθημερινότητας.
Γι αυτό σ\' αγαπώ, παλιό μου ρολόι. Γιατί εσύ κι εγώ είμαστε το ίδιο.\"

Μεσημέρι, ένα χιόνι που δε λέει να πέσει κρέμεται από πάνω μας. Μια ώρα που δεν κυλάει με διαλύει. Δεν νιώθω τίποτα όσο κι αν ψάχνω κι ανασκαλίζω την ψυχούλα μου. Είναι ο χρόνος μου. Ο δικός μου χρόνος ακόμα κι αν γύρω μου οι φωνές, τα γέλια, τα φώτα έχουν γιορτή.
Σε λίγο επιστρέφω.