Quote:
Originally posted by polytehnitis
Καλησπέρα, σε όλους, θα ήθελα να εκθέσω το πρόβλημά μου: μέχρι πριν από δέκα μέρες ήμουν με μια γυναίκα 42 ετών (όσο ακριβώς και εγώ), για ενάμιση χρόνο. Περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές, όμως εγώ άργησα σε σχέση με εκείνη να \"μπω\" για τα καλά στη σχέση, διατηρούσα δηλαδή επιφυλάξεις, για διάφορους λόγους. Την ενοχλούσε που διατηρούσα τηλεφωνική επαφή με πρώην μου αλλά και με διάφορες φίλες. Να διευκρινίσω ότι δεν υπήρξα άπιστος, είχα όμως συνηθίσει να έχω γύρω μου γυναίκες κι αυτό το έκοψα δύσκολα, ταλαιπωρώντας τη φίλη μου αρκετά και κατ\' επανάληψη. Κάναμε σχέδια για γάμο και παιδί, έστω και με βοήθεια εξωσωματικής. Υπήρχαν όμως από νωρίς έντονες σκηνές ζηλοτυπίας. Στην αρχή θεώρησα ότι έφταιγα εγώ, που δεν έπαυα τα (όχι συχνά πάντως) τηλεφωνήματα. Μετά κατάλαβα ότι υπήρχε κάποιο πρόβλημα, αφού οι σκηνές επαναλαμβάνονταν χωρίς λόγο πολλές φορές (πχ γιατί κοίταξες την γκαρσόνα, γιατί χαμογέλασες σε αυτήν κλπ, πράγματα που δεν είχαν συμβεί). Ώσπου κάποια στιγμή υπήρξε μια εντονότατη έκρηξη θυμού που με κατατρόμαξε. Ανακάλυψε ότι της είχα κρύψει κάποια τηλεφωνήματα που είχα κάνει με την πρώην μου (επέμενα να της τηλεφωνώ γιατί ένιωθα ότι με είχε ανάγκη, ότι, κατά κάποιο τρόπο, της το χρωστούσα) και φτάσαμε να ξημερωθούμε στο σπίτι με φωνές, σπασίματα, σκίσιμο ρούχων, απειλές ότι θα με κάνει ρεζίλι όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ότι θα μου σπάσει το αμάξι, μέχρι και μαχαίρι πήρε στα χέρια της και το κράδαινε κόβοντας μάλιστα φέτες ένα άδειο πλαστικό μπουκάλι νερού. Με τα πολλά ηρέμησε, μου είπε μάλιστα ότι τρόμαξε με αυτό που της συνέβη και ότι πάνω στον παροξυσμό της ερχόταν να κάνει πράγματα (δε μου είπε τι). Άρχισα τότε να σκέφτομαι πόσο συχνά τσακωνόμασταν και τι θα γινόταν αν συνέβαινε ποτέ (ή αν νόμιζε ότι συνέβαινε) κάτι πιο σοβαρό. Υπήρχαν παράλληλα και άλλα πράγματα. Από τη μια μου έλεγε ότι με λατρεύει (κάτι το οποίο το έλεγαν και όσοι μας ήξεραν), από την άλλη όμως με έβριζε πολλές φορές για πολλά πράγματα, πέρα από το θέμα των γυναικών. Ένιωθε ότι την παραμελώ, ότι δεν τη φροντίζω αρκετά, απαιτούσε δώρα, δε γινόταν εύκολα να της πω όχι σε κάτι τέτοιο γιατί φούντωνε με τη μία κλπ. Τώρα που το σκέφτομαι, περίπου μια φορά τη βδομάδα είχαμε ένα ξενύχτι ή έναν πολύ άσχημο ύπνο λόγω καβγά. Πολλές φορές είχαμε προγραμματίσει πράγματα (πχ ένα ταξίδι, μία έξοδο) τα οποία δεν καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε γιατί αρπαζόμαστε. Κι όλα αυτά με ενοχλούσαν, το είχαν πάρει είδηση και οι φίλοι μου, πάλι τσακωθήκατε; με ρωτούσαν κάθε λίγο. Στο μεταξύ προσπαθούσα να προσαρμοστώ σε αυτά που νόμιζα ότι ήθελε, πχ είχα σταματήσει να μιλάω σε γυναίκες, είχα κάνει πέρα όλες μου τις φίλες. Και επειδή θεωρούσα δικαιολογημένες πολλές από τις κατηγορίες της, ένιωθα (και νιώθω ακόμα) έντοντες τύψεις. Μου έλεγε ότι για όλα τα ξεσπάσματά της φταίω εγώ, που δεν ξέρω να τη χειριστώ. Κι ότι μπορεί να με βρίζει έτσι όταν θυμώνει, αλλά σίγουρα δεν τα πιστεύει αυτά που λέει. Το γεγονός που υπήρξε καταλυτικό συνέβη στο σπίτι της αδερφής μου στην επαρχία, όπου πήγαμε μαζί για πρώτη φορά αυτά τα Χριστούγεννα. Είχαμε αγοράσει κάτι γάλατα και τα ξέχασα στο αυτοκίνητο, ενώ δεν ξέχασα τα ψώνια της αδερφής μου. Το πρωί που το συνειδητοποίησε ότι τα γάλατα ήταν κάτω, μας άκουσε όχι μόνο η αδερφή μου, αλλά και όλη η γειτονιά. Της είπα ότι είναι στο σπίτι της αδερφής μου, ότι οφείλει να το σεβαστεί αυτό και της ζήτησα να κάτσει να ηρεμήσει, αυτή όμως έφυγε. Κατέβηκε κάτω, πήρε το αμάξι μου και ξεκίνησε να βγει στην εθνική. Με πήρε τηλέφωνο και με έβριζε και μου έλεγε ότι αν σκοτωθεί θα φταίω εγώ, που για χάρη της αδερφής μου ξέχασα τα δικά της πράγματα, ότι δεν την υπολογίζω κλπ, κλπ. Μετά γύρισε πίσω και μου ζήτησε να την πάω στο αεροδρόμιο να φύγει. Ήμουν κι εγώ φορτωμένος και την πήγα. Εκεί έγινε άλλο σόου. Μου επιτέθηκε, κλότσησε το αμάξι, μου άρπαξε τα γυαλιά από το πρόσωπό μου και τα έσπασε, και άλλα διάφορα. Μετά ηρέμησε και φύγαμε για ένα ταξίδι που είχαμε προγραμματίσει στο εξωτερικό. Κάτσαμε τρεις μέρες και ήμουν απόμακρος, έχοντας αποφασίσει να χωρίσω. Περίμενα να γυρίσουμε για να της το πω. Την τελευταία μέρα, όταν βάλαμε μπρος να φύγουμε, την έπιασε κρίση μέσα στην ξένη πόλη. Βγήκε από το αμάξι ουρλιάζοντας και έτρεχε φωνάζοντας βοήθεια, ενώ εγώ είχα παρατήσει το αμάξι όπως όπως και έτρεχα ξοπίσω της. Η επιστροφή υπήρξε μια κόλαση. Με έβριζε συνέχεια για ώρες και εγώ είχα το νου μου να πιάνω καλά το τιμόνι γιατί φοβόμουν ότι θα μου ορμήξει και θα σκοτωθούμε. Όταν περάσαμε τα σύνορα την άφησα στο αεροδρόμιο και γύρισε μόνη της στην Αθήνα. Μετά άρχισε να με παίρνει τηλέφωνο και να μου λέει ότι με αγαπάει βαθιά. Την χώρισα, είχα χάσει το μυαλό μου με όλα αυτά, ένιωθα (και νιώθω) φόβο, θυμό, απογοήτευση. Μου ζήτησε να μην τη χωρίσω, αναγνώρισε (στα λόγια τουλάχιστον) ότι έχει πρόβλημα και θα πάει (μάλλον ήδη πήγε) σε ψυχοθεραπευτή. Για δέκα μέρες τώρα δε μιλάμε. Της ζήτησα να μη μου τηλεφωνήσει και το σεβάστηκε. Πριν τη χωρίσω ένιωσα κατάπτυστος όταν κατέβασα κρυφά μέσα από το σπίτι της πράγματα δικά μου απαραίτητα που φοβόμουν ότι μπορεί να καταστρέψει (για την ακρίβεια τα ένσημα του ΙΚΑ και κάποια άλλα έγγραφα). Μου λείπει τώρα, πολύ. Σκέφτομαι ότι οφείλω να της τηλεφωνήσω για να δω τι έγινε με τον θεραπευτή. Ωστόσο φοβάμαι, φοβάμαι ότι θα γίνω πολύ χειρότερα αν της μιλήσω και με πληγώσει με κάποιο τρόπο. Κι απ\' την άλλη νιώθω ότι την προδίδω σε μια δύσκολη στιγμή. Έχει όμως στ\' αλήθεια πρόβλημα ή απλά είναι έτσι ο χαρακτήρας της; Σας κούρασα, το ξέρω, όμως ψάχνω να βρω τι γίνεται και τι να κάνω. Θα εκτιμούσα οποιαδήποτε απάντηση, οποιαδήποτε γνώμη. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Οι έντονες σκηνές ζηλοτυπίας, η έντονη κτητικότητα, πιστεύω κρύβει απο πίσω της μεγάλη ανασφάλεια.
