HMEΡΟΛΟΓΙΟ ΒΟΥΛΙΜΙΚΩΝ-ΥΠΕΡΦΑΓΙΚΩΝ

Αχ βρε Ροζούλα μου πραγματικά παίρνω πολύ δύναμη όταν σε διαβάζω και σένα έτσι αισιόδοξη. Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και νιώθω ότι το χω ξορκίσει το κακό και πραγματικά έχω προχωρήσει παρακάτω αλλά είναι κάποιες μέρες που τα νεύρα σπάνε που αισθάνομαι τόσο κουρασμένη. Δεν πισογυρίζω μεν και αυτό είναι ήδη ενα τεράστιο βήμα αυτά ανήκουν στο πολύ μακρινό παρελθόν αλλά δυστυχώς δεν έχω καταφέρει ακόμα να φτιάξω την ψυχολογία μουΜε κηνυγάνε ακόμα κάποιοι φόβοι και αγωνίες και σαν να μην έφτανε αυτό έχεις να αντιμετωπίσεςι και σχόλια τρίτων τοσο μα τόσο κακοπροαίρετα.
Πολλές φορές και εγώ έχω αισθανθεί ο΄τι θέλω να φωνάξω σε όλους το πρόβλημα μου αλλά λέω όχι δε θα τους δώσω μεγαλύτερη χαρά. Θα το παλέψω και θα νικήσω αν και δε σου κρύβω ότι με ενοχλεί τρομερά όταν γίνομαι το σχόλιο της γειτονιάς λες και δεν υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί κανείς. Ξαφνικά όλοι ενδιαφέρθηκαν για την υγεία μου.
Και αυτό που μου τη δίνει περισσότερο είναι οτι αυτά τα σχόλια μου δημιουργούν προβλήματα με τη μάνα μου με αποτέλσμα μετά να διαλύομαι ψυχολογικά και να ζω μονίμως με άγχος, κατήφεια και μιζέρια. Κάπου εκεί αρχίζω να σκέφτομαι την περίοδο, οτι δε θα κάνω παιδιά ότι ειμαι ενα κόκκαλο και σιχαίνομαι να με βλέπω στον καθρέφτη και να την η ψυχολογική κατάρρευση.
Οχι όμως ρε γαμώτο θα τη βρούμε την άκρη του νήματος Θα ρθει εκείνη η μέρα που όλα αυτά θα είναι μακρινό παρελθόν και θα καταφέρουμε να αγαπήσουμε τον ευατό μας.

Μαράκι το καταλαβαίνω αυτό με τη μαμά σου κ με τους γνωστούς καλοθελητές-κουτσομπόληδες απολύτως..εγώ έχω πει στη μαμά μου οτι πλεον έχω περίοδο κανονική κ αυτό γιατί απλά ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!!!Καταλαβαίνω το ενδιαφέρον κ την ανησυχία αλλά δεν με βοηθάει καθόλου να ασχολουνται μαζί μου, μα καθόλου όμως!Είναι ανάλογα κ με τον χαρακτήρα..Ευτυχώς τώρα που δεν φαίνομαι κοκκαλιάρα πια, έχουν σταματήσει κ τα περίεργα σχόλια κ βλέμματα απο τους γνωστούς..Ανήκουμε απότι κατάλαβα στην κατηγορία που παρα την απώλεια κιλών, είχαμε(έχουμε) συναίσθηση της κατάστασης..εγώ και 43 κιλά όταν ήμουν, ήξερα πολκύ καλά τι γίνεται κ μάλιστα ντρεπόμουν να βγω απτο σπίτι..όχι να αντιμετωπίσω και σχόλια..Προσπάθησε να κρατήσεις τα θετικά του οτι μένεις με τους δικούς σου, είναι πολλά.Είναι μεγάλη βοήθεια να μην είσαι μονος σου, η επαφή κ μόνο με άλλους ανθρώπους (χωρίς αυτό το πρόβλημα) βοηθάει..Εγώ ζω κ μονη μου και πολλές φορές πνίγομαι μεταξύ παρελθόντος και παρόντος κ δεν έχω κάποιον να με αποφορτίσει με την παρουσία του έστω.Εκεί, με ξαναπιάνουν τα ανορεξικά μου και όλοι οι φόβοι που προσπαθώ να πνίξω.Όταν πάω στους δικούς μου, χαλαρώνω, τρώω σωστά και ξεπερνάω σε μεγάλο βαθμό τις εμονές μου.Γιατί βλεπω ανθρωπους να τρώνε φυσιολογικά και απενοχοποιημένα, ούτε στερήσεις ούτε βουλιμίες και τους μιμούμαι κατα κάποιον τρόπο.Μόνη μου πολλές φορές, τρώω κλαίγοντας(μιλάω για λιπαρες τροφές), γιατί εκείνη τη στιγμή παλεύω να νικήσω τη φωνούλα που με σπρώχνει να ξαναγίνω ανορεξική και όλο αυτό ξεσπάει σε ένταση κ δάκρυα..Είναι δύσκολο οκ, το έχουμε βιώσει και συνεχίζουμε να το βιώνουμε, αλλά αλήθεια το πιστεύω πως δεν θα μας κυνηγάει για μια ζωή και πως ίσως να είναι κ ένα ισχυρό χαστούκι για την υπόλοιπη ζωή μας(εγω ήδη έχω αναθεωρήσει πολλά).Επίσης δεν πιστεύω οτι κάποιος πέφτει σε αυτή την αρρώστεια έτσι τυχαία, ντάξει, δεν είμαστε 15 χρονών, όλο κ κάποιο υπόβαθρο και ροπή θα υπήρχε..Προσωπικά για εμένα, η ανορεξία ήταν το κερασάκι στην τούρτα, και το πιο ψυχοφθόρο βέβαια, γιαυτό ευελπιστώ πως μέσα απο αυτό το βίωμα θα αρχίσω να αποδέχομαι επιτέλους κ τον εαυτό μου ως έχει..

Καλά εντάξει το χω ξαναπεί και το ξαναλέω ότι δεν περίμενα ποτέ οτι σε αυτό το φόρουμ θα συναντουσα άτομα που θα ταυτιζόμουνα τόσο πολύ μαζί τους. Ναι μεν γνώρισα άτομα τα οποία αντιμετωπίζουν διαφορετικό πρόβλημα από το δικό μου αλλά πραγματικά δεν περίμενα οτι με κάποια άτομα θα νιώσω τέτοια ταύτιση. Τόσες ομοιότητες, τόσο ίδιες σκέψεις, τόσα κοινά βιώματα.
Εσύ λοιπόν είσαι από αυτές τις περιπτώσεις παρόλο που εγώ δεν γνώρισα και το άλλο νόμισμα της βουλιμίας και των εμετών και πραγματικά θαυμάζω το κουράγιο που έχεις να παλεύεις ταυτόχρονα με δύο δαίμονες.
Κάθε φορά που διαβάζω τα κείμενα είναι σαν να τα έχω γράψει εγώ. Βλέπω σε σένα μέρος του ευατού μου. Βλέπω ένα κορίτσι που θέλει όσο και εγώ να βγει από αυτόν τον εφιάλτη που πασχίζει καθημερινά γι αυτό.
Νομίζω φιλενάδα ότι είμαστε απο τις πραγματικά ελάχιστες περιπτώσεις που πάντα είχαμε συνείδηση της κατάστασης μας άσχετα αν για χ,ψ λόγους δεν κάναμε τίποτα για να την αλλάξουμε. Πάντα έβλεπα στον καθρέφτη το χάλι μου, ποτέ δεν κοίταξα το σώμα μου με θαυμασμό, ούτε μία στιγμή ενιωσα υπερήφανη με αυτό που έβλεπα. Ντρεπόμουν. Πήγαινα στη θάλασσα και σκιζόταν η καρδιά μου όταν έβλεπα πάνω μου όλα τα αδιάκριτα βλέμματα καρφωμένα πάνω μου. Δε χρειαζόταν να μου το πει κανείς ότι είχα πρόσωπο πεθαμένης, οτι δεν είχα μάγουλα, οτι είχε μπει το μάτι μου μέσα. Πάντα την έβλεπα την αλήθεια και τώρα ακόμα το βλέπω πως ακόμα θέλω πολύ δουλειά. Είμαι και φαίνομαι εξαιρετικά αδύνατη ακόμα
Ο λόγος που δεν έπαιρνα την κατάσταση στα χερια μου πράγμα που θα με είχε γλιτώσει από πολλά ήταν ο φόβος μου.αυτομάτως μου έρχονταν εικόνες απο το παχύσαρκο παρελθόν και έτσι συνεχιζόταν ο κατήφορος απλά και μόνο για ένα νούμερο της ζυγαριάς. Κάθε μέρα παλεύω μέσα μου με αυτή τη φωνή που πολλές φορές όταν θέλω να φάω παραπάνω θα με συγκρατήσει και θα μου δημιουργήσει ενοχές, με αυτή την εικόνα της ζυγαριάς που θα δείξει το απαγορευμένο νούμερο.
Στην πραγματικότητα αυτήν την αρρώστεια καλούμαι να ξεπεράσω. Καλούμαι να απενοχοποιήσω το φαγητό γιατί δε μπορώ να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου μετρώντας θερμίδες.
Πόσα δάκρυα, πόσες ώρες ατέλειωτων υπεραναλύσεων που δε βγάζουν πουθενά και μοναξιά τόση μοναξιά.
Ώρες ώρες νιώθω τόσο άδεια ψυχικά. Ξέρω ότι έχουμε περάσει το δύσκολο κομμάτι αλλά ρε συ πολλές φορές αισθάνομαι τώρα που μαστε κοντά στη γραμμή του τερματισμού ότι με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου.
Πωπω σκατούλες πάλι άρχισα να γράφω τις μαυρίλες μουμη με παρεξηγείς. Παντα το ξεκινάω στην πλάκα αλλά άμα πάρω φόρα τον γράφω τον πόνο μου μη χάσω.

Επίσης συμφωνώ με αυτό που λες για το υπόβαθρο. Υπάρχουν βέβαια στιγμές που αανρωτιέμαι πως έφτασα να πάθω αυτό που κοροιδευα αλλά έχεις δίκιο. Τουλάχιστον εγώ δεν έφτασα εκεί επειδή είχα ποτέ κόμπλεξ με το πάχος μου και ήθελα να γίνω μοντέλο. Ώντας αδύναμος χαρακτηρας που μια ζωή ζούσα με δεκανίκια άλλων δε μπόρεσα να αντιμετωπίσω και να σταθώ στο ύψος κάποιων περιστάσεων αλλων σοβαρών και άλλων λιγότερο, κάπου εκεί έχασ την αυτοεκτίμηση μου. Για το μόνο που με θαύμαζα ήταν όλη η προσπάθεια μου που έχασα 50 κιλά από μόνη μου άρα το να τα διατηρήσω απο΄τελούσε για μένα ιερό σκοπό γιατί αλλιώς θα έπεφτε και αυτό το κάστρο, δε θα εκπληρωνόταν ούτε αυτός ο στόχος της μις τελειομανείας.

Όσο για το θέμα γονιών για να μαι ειλικρινής έχω κρύψει πολλά απο τους γονείς μου. Ίσως κάποιοι να τα χουν υποψιαστεί αλλά πολλά δεν έχω το κουράγιο να τα ξεστομίσω αν και πολλές φορές έχω φτάσει στο αμήν να το κάνω αλλά δε θέλω να προκαλέσω άλλο πόνο. Οι γονείς μου για μένα ηταν και είναι πάντα το μεγαλύτερο στηριγμα μου ειδικά με τη μάνα μου μιλάμε για σχέση παθολογικής αγάπης. Αυτή η παθολογική αγάπη εκατερωθεν όπως καταλαβαίνεις οδηγείς σε πολύ δυνατές συγκρούσεις. Η ζωή μας έχει γίνει μια μικρή κόλαση. Την καταλαβαίνω προσπαθεί να σώσει το μοναχοπαίδι της απλά δε με βοηθάει καθόλου ο τρόπος με τον οποίο το κάνει. Με βασανίζει και με πάει πίσω και τότε μετατρέπομαι σε ένα τέρας που μισώ. Βρίζω, νευριάζω και πληγώνω τον μοναδικό άνθρωπο που αγαπω τόσο στον κόσμο και τα μοναδικά άτομα που μου ανταποδίδουν αυτή την αγάπη.

Λοιπόν Ροζούλα κανονισε μέχρι το καλοκαίρι θα μαστε δύο Θεες. Δε θα μας σταματάει τίποτα. Είναι δέσμευση.

Quote:

---

Originally posted by mariafc


Τουλάχιστον εγώ δεν έφτασα εκεί επειδή είχα ποτέ κόμπλεξ με το πάχος μου και ήθελα να γίνω μοντέλο. Ώντας αδύναμος χαρακτηρας που μια ζωή ζούσα με δεκανίκια άλλων δε μπόρεσα να αντιμετωπίσω και να σταθώ στο ύψος κάποιων περιστάσεων αλλων σοβαρών και άλλων λιγότερο, κάπου εκεί έχασ την αυτοεκτίμηση μου.


Οι γονείς μου για μένα ηταν και είναι πάντα το μεγαλύτερο στηριγμα μου ειδικά με τη μάνα μου μιλάμε για σχέση παθολογικής αγάπης.

---

ΑΚΡΙΒΩΣ!Πιο ακριβώς δεν γίνεται!Εγώ να δεις ταύτιση!:wink1: Θα το δεις, μπορούμε αυτή την αρνητικότατη εμπειρία να την μετατρέψουμε σε μια διδακτική περιπέτεια, να πάψουμε να πνιγόμαστε απο τα αισθήματα, να σταματήσουμε να υποβιβάζουμε τις δυνατότητες μας, να βρούμε ισορροπία και να αναγνωρίσουμε τη δύναμη που έχουμε!(γιατί μη μου πέις οτι δεν είμαστε δυνατές όταν προσπαθούμε μονες μας να νικήσουμε κάτι τόσο ύπουλο κ δύσκολο..!)Απόφαση είναι πλεον, να γίνει το τελευταίο βήμα.Δύστυχώς, στην περίπτωση μας , η ανορεξία κ το πολύ αδύνατο σώμα, δεν συνοδεύτηκε απο στενά τζιν και φλερτ αλλά απο απομόνωση, μιζέρια, θλίψη και απόρριψη προς τον εαυτό μας.Και ξέρεις, η συνήθεια κ αν είναι ύπουλη..Εγώ αυτο βλέπω πλεον κ μου τη δίνει, οτι εκεί που πάω να πάρω τα πάνω μου και να ανοιχτώ στους ανθρώπους κ στη ζωή, κάτι με τρομάζει και επιλέγω να ξαναγυρίσω πίσω στην ασφάλεια των θερμίδων, της μοναξιάς και της ηλίθιας αποστείρωσης.Ενα θα σου πω.Απο τη μια περνάω φάσεις που έχω απόλυτη ανάγκη να γνωρίσω έναν άνθρωπο που θα ερωτευθω και θα ΞΕΦΥΓΩ τελείως και απο την άλλη, φοβάμαι οτι θα αναγκάζομαι να τρώω, οτι δεν θα μπορώ να ελέγξω το φαγητό μου και οτι θα παχύνω!!!!Ντροπή το ξέρω, αλλά κι όμως..έχω φτάσει να αγχωθω μέχρι κ γιαυτο!Σκέφτομαι όμως πώς ήμουν περύσι τέτοια εποχή και κάνω το σταυρό μου..Αργά-ξεαργά, κάνουμε πρόοδο, ίσως να μας χωρίζουν μονο 1-2 -3 κιλάκια για να στρωσει ο κύκλος μας και μετα θα έχουμε πλεον δεδομενα και δεν θα κινούμαστε στα τυφλά, οπότε θα έχει φύγει ήδη ένα τεράστιο βάρος!Μαράκι μπορώ να διακρίνω την προσπάθεια, την υπομονή κ την επιμονή σου καθημερινά , πέραν του χαβαλέ κ της πλάκας και πολλές φορές με ηρεμέις κ παίρνω δύναμη να ξαναφορτίσω τις μπαταρίες μου κ να συνεχίσω κ εγώ!Δεσμευομαι οτι όλα θα πάνε ΚΑΛΑ!Ηταν να μη το πάρουμε απόφαση!!

τουλαχιστον κοριτσια ξερουμε που παταμε κ αυτο ειναι σημαντικο!
θα φτιαξουν τα πραγματα.. εχω κ βλεπω οτι εχετε κ εσεισ θεληση γι αυτο!
τουλαχιστον εσυ μαρακι εχεις υποστιριξη γονεων κ οχι εναν πατερα εδω κ μηνες να σε προσβαλει κ να σε φωναζει ανορεξικο κ αλλα ποσα τετοια..

Καλημέρα κοριτσάκια μου τι κάνετε σήμερα? Εγώ πρωί πρωί συγχίστηκα. ΤΙ ήθελα και το βαλα το παντελόνι για να συγχιστώ? Την έριξε παλι την καρφάρα η μάνα μου για το πόσο αδύνατη είμαι και ότι έπρεπε ήδη να είχα πάρει όλα τα κιλά που έπρεπε και μπλα μπλα μπλα.
Αδυνατεί να καταλάβει πόσο πίσω με πάει με τετοιες κουβέντες. Είναι σαν να μου λεει τώρα πρόσεχε Μαρία μην παχύνεις. Δεν ειμαι χαζή να μη βλέπω το χάλι μου στον καθρέφτη αλλά ούτε και από τη μια μέρα στην άλλη ξύπνησα και αποκατέστησα όλα μου τα προβλήματα. Ασχετο αν οι αλλαγές που γίνονται ως προς το σώμα μου είναι θετικές δεν είναι τόσο εύκολο πάντα να τις δεχτώ γιατί αυτομάτως σκέφτομαι το μετα οπότε πολλές φορές αισθάνομαι να φρενάρω.

Quote:

---

Απόφαση είναι πλεον, να γίνει το τελευταίο βήμα.Δύστυχώς, στην περίπτωση μας , η ανορεξία κ το πολύ αδύνατο σώμα, δεν συνοδεύτηκε απο στενά τζιν και φλερτ αλλά απο απομόνωση, μιζέρια, θλίψη και απόρριψη προς τον εαυτό μας.Και ξέρεις, η συνήθεια κ αν είναι ύπουλη..

---

Έτσι είναι μια απόφαση είναι. Το θέμα είναι να την πάρω αυτή την απόφαση γιατί ενώ συνέχεια κλαίγομαι ότι δε μου αρέσει να ζω μέσα στη μιζέρια και τη θλίψη αλλά τελικά στο τέλος πάντα εκεί καταφεύγω. Εχεις πολύ δίκιο η συνήθεια είναι πολύ ύπουλη και τις περισσότερες φορές είναι αυτή ή συνήθεια και η τάση που είχα απο μωρό παιδί να κάνω τα πράγματα με μαθηματική ακρίβεια που με φρενάρουν να κάνω το μεγάλο βήμα. Για παράδειγμα θα τύχει καμιά φορα να φάω πολύ, δε θα ξενίσω στο ότι έφαγα πολύ κάτι είναι και αυτό αλλά αυτομάτως σκέφτομαι ότι τώρα Μαρία πρέπει να πας γυμναστήριο σαν τιμωρία βρε παιδί μου που τόλμησες να σαβουριάσεις λιπίδια. Που να ανέβει μετά το λίπος?

Quote:

---

Εγώ αυτο βλέπω πλεον κ μου τη δίνει, οτι εκεί που πάω να πάρω τα πάνω μου και να ανοιχτώ στους ανθρώπους κ στη ζωή, κάτι με τρομάζει και επιλέγω να ξαναγυρίσω πίσω στην ασφάλεια των θερμίδων, της μοναξιάς και της ηλίθιας αποστείρωσης.

---

Α καλά και η ταύτιση συνεχίζεται. Μήπως πρέπει να αρχίσω να αναρωτιέμαι αν έχω χαμένη αδερφή? Να πάω στο πάμε πακέτο να συναντηθούμε?
Ακριβώς το ίδιο μου συμβαίνει και μένα. Καλά εγώ πάντα είχα μια συστολή ως προς τις διαπροσωπικές μου σχέσεις αλλά όταν μπω σε μια παρέα πάντα είμαι η χαρά της ζωής, είμαι εκείνη που θα αναλάβει το ρόλο του διασκεδαστή, που θα ανοίξω μια σοβαρή συζήτηση δεν είμαι μουντρούχα θέλω να πω.΄Λίγο πριν την ανορεξία όμως άρχισαν τα πρώτα μου προβλήματα. Μετά ήρθε η ανορεξία και κατέρρευσε γενικότερα η υπόλοιπη ζωή μου σαν χάρτινος πύργος. Κλείστηκα ακόμα πιο πολύ στον ευατό μου. Απέκλεισα προσωπα που ενδεχομένως να μην το άξιζαν και γιατί δε με κάλυπταν αλλά και γιατί βαθιά μέσα μου ντρεπόμουνα δεν ήθελα να διακινδυνεύσω να ακούσω το παραμικρό σχόλιο που θα με έριχνε ξανά στο βούρκο της αμαρτίας.
Όταν πια τέλος καλοκαιριού άρχισα τη θεραπεία προσπάθησα να το αλλάξω όλο αυτό. Και πράγματι υπήρξαν στιγμές που βγήκα από το καβούκι μου. Στο γυμναστήριο έχω κάνει απιστευτες γνωριμίες και παρέες. Δεν έχω φτάσει στο σημείο του να πάμε για καφέ αλλά περνάμε τόσο καλά. Όλοι με πλησιάζουν πρόθυμοι να μιλήσουν, να αστειευτούν. Και εγώ η ίδια όμως εκεί βρίσκω έναν ευατό που τόσο ζητώ. Ξεκινάω από μόνη μου και συστήνομαι πράγμα που δεν έκανα ποτέ στη ζωή μου, ανοίγω συζητήσεις, αισθάνομαι τελοσπάντων μια κοπέλα της ηλικίας μου η οποία είναι υγιής, γυμνάζεται, έχει τις παρέες της, μπορεί να αστειεύεται.
Όταν όμως γυρνάω στο σπίτι ξανακλείνομαι στο καβούκι μου, στο αποστειρωμένο περιβάλλον όπως λες και εσύ, μετράω θερμίδες, σκέφτομαι, αναλύω.

Quote:

---

Ενα θα σου πω.Απο τη μια περνάω φάσεις που έχω απόλυτη ανάγκη να γνωρίσω έναν άνθρωπο που θα ερωτευθω και θα ΞΕΦΥΓΩ τελείως και απο την άλλη, φοβάμαι οτι θα αναγκάζομαι να τρώω, οτι δεν θα μπορώ να ελέγξω το φαγητό μου και οτι θα παχύνω!!!!Ντροπή το ξέρω, αλλά κι όμως..έχω φτάσει να αγχωθω μέχρι κ γιαυτο!

---

Έλα να σμίξουμε τις ντροπές μας. Εγώ μονίμως αγχώνομαι γι αυτό. Και όχι μόνο για σχέση αλλά για παρεες γενικά.
Οντας οι περισσότεροι τελείως απενεχοποιημένοι με το φαγητό όλοι βγαίνουν έξω να φάνε το φαγητό τους, το γλυκό τους αυτόματα λοιπόν και εγώ κλείνομαι στο καβούκι για να αποφύγω τους πειρασμούς. Χτες για παράδειγμα είχα βγει για καφέ με μια φίλη την οποία είχα χεσμένη τοσο καιρό. Τέσπα βγήκαμε για καφέ. Πέρασα όμορφα, δεν το περίμενα καποια στιγμή όμως μου λεει θα παμε να φάμε στο τάδε μαγαζί την άλλη φορά που φτιάχνουν κάτι καταπληκτικές μακαρονάδες και πίτσες. Ευχαρίστως απάντησα εγώ μέσα μου όμως σκιζόταν η καρδιά μου και μια φωνούλα μου έλεγε ωχ ωχ έτσι θα γίνεται από δω και εξής? Δεν εχω πρόβλημα να πάω για φαγητό έτσι απλά δεν αντέχω ακόμα να αισθάνομαι ότι μου μετράνε τις μπουκιές έστω και αν στην πραγματικότητα δεν το κανουν και ειναι στη σφαίρα της φαντασίας μου, δεν αντέχω ότι θα παρασυρθώ στη συνήθεια του τρώω ανεξέλεγκτα έξω, μου τη δίνει που οι άλλοι θα τρώνε σα βοιδάρες χωρίς τύψεις και εγώ μια ζωή κολλημένη από μέσα μου θα μετράω θερμίδες.

Quote:

---

Αργά-ξεαργά, κάνουμε πρόοδο, ίσως να μας χωρίζουν μονο 1-2 -3 κιλάκια για να στρωσει ο κύκλος μας και μετα θα έχουμε πλεον δεδομενα και δεν θα κινούμαστε στα τυφλά, οπότε θα έχει φύγει ήδη ένα τεράστιο βάρος!

---

Περίπου 5 κιλά θέλω να πάρω ακόμα εγώ. Οπτικά δηλαδή κρίνοντας και μόνο και από άτομα που το χω συζητήσει στο γυμναστήριο τόσα χρειαζονται απλά για μένα πολύ σημαντικό είναι το θέμα της περιόδου. Δηλαδη αν δε δω φως και τότε δεν ξέρω πως θα καταφέρω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου και να μην αντιδράω σπασμωδικά.
Εννοείται αυτό το πράγμα δε μπορώ να το κουρντίσω δεν είναι αντρα θέλω τώρα τον θέλω αλλα θεωρώ εκείνη τη δεδομένη στιγμή που θα ανέβω ξανά στη ζυγαριά και θα δω εκείνο το νούμερο πολύ κομβική για τη συνέχεια.

Quote:

---

Μαράκι μπορώ να διακρίνω την προσπάθεια, την υπομονή κ την επιμονή σου καθημερινά , πέραν του χαβαλέ κ της πλάκας και πολλές φορές με ηρεμέις κ παίρνω δύναμη να ξαναφορτίσω τις μπαταρίες μου κ να συνεχίσω κ εγώ!Δεσμευομαι οτι όλα θα πάνε ΚΑΛΑ!Ηταν να μη το πάρουμε απόφαση!!

---

Σε ευχαριστώ Ροζούλα μου. Εσύ αναγνωρίζεις την προσπάθεια μου. Βαδίζουμε σε δρόμους παράλληλους και ξέρεις τι καθημερινός αγώνας απαιτείται
Τα λόγια πλέον είναι περιττά. Ήρθε η ώρα για πράξεις. Μακάρι ο Θεός να μας βοηθήσει και να μας δώσει καλά μυαλά.
Θέλω να ξαναγυρίσει το χαμόγελο στα χείλη μας. Δεν ξέρω αν μετά από αυτό θα βρούμε και συνοδοιπόρους στο ταξίδι της ζωής μας αλλά το πιο σημαντικό είναι να πατήσουμε πάνω στα δικά μας πόδια και να αγαπήσουμε εμάς τις ίδιες.

Quote:

---

τουλαχιστον εσυ μαρακι εχεις υποστιριξη γονεων κ οχι εναν πατερα εδω κ μηνες να σε προσβαλει κ να σε φωναζει ανορεξικο κ αλλα ποσα τετοια..

---

Ευτυχώς όχι η λέξη ανορεξική δεν ακούστηκε ποτέ στο σπίτι. Σχόλια βέβαια υπάρχουν και επειδή και ο μπαμπάς μου είναι άνθρωπος του χωριού μπορεί να το κάνει λίγο χοντροκομμένα αλλά δεν το κάνει με τη διάθεση να με προσβάλλει όσο να με αφυπνίσει.
Εγω μπορεί να θυμώνω γιατί δε μου αρέσουν αυτά τα σχόλια αλλά τι άλλο πια να κάνουν και αυτοί. Εδώ που τα λέμε εξαιτίας μου προκλήθηκαν τόσες εντάσεις στο σπίτι είναι λογικό πολλές φορές τα νεύρα να είναι σπασμένα απλά εγώ αυτή τη δεδομένη στιγμή παλεύω να με σώσω και δεν έχω το ψυχικό απόθεμα να παλέυω και με άλλα προβλήματα.

καλημερα!!
φαντασου λοιπον να ειχες κ πολεμο κ απο το οικογενειακο σου περιγυρο!οτι χειροτερο..
κ μενα χθες μου ειπε ενας φιλος μ οτι εχω αδυνατισει κ να προσεξω, ειχε να με δει 3 βδομαδες κ με εκτιμαει πιστεθω οποτε πιστευω δυστυχως οτι θα εχει δικιο................
ετσι με εκανε να γυρισω σπιτι κ να φαω οτι βρισκω μπροστα μ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Καλημέρα κορίτσια μου, σας νιώθω, δεν φαντάζεστε πόσο, νιώθω την ίδια μελαγχολία με εσας, αισθανομαι ζήλεια όταν κάποια παραπονείται επειδή έχει περίοδο.. Ζήλεια και ανασφάλεια νιώθω όταν βλέπω μια γνωστή μου να είναι έγκυοσ, αναρρωτιέμαι θα συμβεί κάποτε και σε εμένα αυτό? Τωρα τελευταία δεν περναει κάτι αλλο από το μυαλό μου εκτός από αυτο: ΠΕΡΙΟΔΟΣ - ΚΑΤΙ ΞΕΧΑΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ! Δεν μπορώ να νιωσω πλέον τα συμπτωματα της,...

Καλημέρα!Λοιπόν, 3ημερο όπως φαίνεται τελείως ελεύθερο..Ηρθε η μάνα μου χτες και κουβάλησε ΟΛΑ τα αγαπημενα μου..μέχρι στιγμής για πρωινο(έξτρα ενισχυμένο), 3 κομμάτια κεικ, 1 ποτήρι γάλα, 2 κομμάτια μεγάλα σπανακοτυρόπιτα...και η Παναγιά μαζί μου τι θα φάω ακόμα...

Δεν πειράζει ροζούλα μου. Απόλαυσε τις φροντίδες της μανούλας σου και από δευτέρα πάλι στον αγώνα. Μόνο μη μου πεις ότι σου φερε κανα παστίτσιο γιατί θα ρθω να μου κάνεις το τραπέζι.

Μαρία και ΡΟΖ μου, παρακολουθώ την κουβεντούλα που έχετε ανοίξει σχετικά με τους κοινούς σας προβληματισμούς, και σκέφτομαι το εξής. Εγώ ανορεξική υπήρξα 16 χρόνια πριν... Στα 15 μου, στο peak της εφηβίας μου, και όλη αυτή η περίοδος κράτησε 1 χρόνο και κάτι. Και από τότε ήρθε και κατσικώθηκε η βουλιμία στην ζωή μου, με on και offs εννοείται. Απλά σκέφτομαι ότι εκείνη την εποχή, πέραν από το όνομα, οι γνώσεις μας σχετικά με το θέμα ήταν ελάχιστες. internet δεν είχα, για να μπορώ να διαβάσω περισσότερα, η ψυχοθεραπεία ήταν θέμα taboo για ένα κοριτσάκι 15 χρονών, και έτσι βασιστήκαμε στις δικές μας δυνάμεις (εγώ, γονείς, αδέρφια) για να το ξεπεράσω. Και δεν το ξεπέρασα ποτέ!!! Με διαφορετικές μορφές με, διατροφικές διαταραχές δε.
Είστε πολύ τυχερές που έχετε όλη την πληροφόρηση, και την ψυχολογική υποστήριξη αυτού του φόρουμ, ώστε να αντιμετωπίσετε το "πρόβλημα" σωστά και από την ρίζα του, ώστε να μην σας κυνηγάει για μια ζωή. Εγώ 16 χρόνια μετά "κατηγόρησα" την μητέρα μου που τότε φοβήθηκαν / ντράπηκαν να με πάνε σε ψυχολόγο. Τώρα πιστεύω ότι θα είχα μία απολύτως φυσιολογική ζωή.
Σας παρακολουθώ και πραγματικά συγκινούμαι με τον ώριμο τρόπο που προσπαθείτε να επανέλθετε στο φυσιολογικό σας βάρος και συνήθειες ζωής. Εγώ δεν το έκανα ποτέ. Από την ανορεξία, κατευθείαν στην βουλιμία. Ααααααααχ πόσα χαμένα χρόνια!
Σας φιλώ και σας εύχομαι καλή δύναμη και να συνεχίσετε αυτήν την αλληλοϋποστήριξη. Θεωρώ ότι είναι μεγάλο ατού!
Καλημέρες

Loustram, με συγκίνησε πολύ αυτό που έγραψες.. Συμφωνώ μαζί σου, το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτόμουν είναι να πάω σε ψυχολόγο για να ξεπεράσω την ανορεξία.. Από γονείς δυστυχώς δεν είχα ουτε και έχω υποστήριξη, δεν μένω μαζί τους οπότε καποια πράγματα τους έχω κρυψει, καλώς ή κακώς..
Μέσα από αυτό το φόρουμ παίρνω δύναμη και κουράγιο, μπορώ άνετα να συζητήσω το προβλημά μου

καλημέρα loustam. Και μένα με συγκίνησες με το μήνυμα σου. Ελπίζω να έρθει μια μέρα που θα χτυπήσουμε το πρόβλημα στη ρίζα του.
Να σου πω τη μαύρη αλήθεια δεν ξέρω αν αυτή η τόση πληροφόρηση που υπάρχει σήμερα με το θέμα με έχει βοηθήσει στην πραγματικότητα. Επειδή δυστυχώς υπεραναλύω πράγματα και καταστάσεις πολλές φορές αυτή η συνεχόμενη ροή πληροφοριών με τρομάζει. Ναι μεν πολλά με έχουν θορυβήσει και με αποτρέπουν απο το να γυρίσω στα παλιά αλλά είναι και φορές που διαβάζοντας απελπίζομαι περισσότερο και με πιάνει το άγχος ότι δε θα καταφέρω ποτέ να ξεπεράσω τα κόμπλεξ μου και ότι έχω προκαλέσει τόσο μεγαλό κακό στον ευατό μου που πλέον είναι αργά και κατάφερα να δημιουργήσω ένα άρρωστο πλάσμα γεμάτο κόμπλεξ και ανασφάλειες.
Σε ψυχολόγο έχω σκεφτεί να πάω αλλά μετά το απεκλεισα. Δεν εχω και την άνεση να το κάνω την οικονομική αλλά και πάλι δεν πιστεύω πως στην παρούσα φάση θα με βοηθήσει. Τι να μου κάνει ο άνθρωπος να μου λεει οτι όχι μαρία δε θα ξαναγίνεις χοντρή γιατί εγώ αυτό θέλω να ακούσω.
Υποστήριξη από γονείς έχω αλλά όχι πάντα γιατί πρώτον δεν ξέρουν τα πάντα για την ανορεξία ποτέ δεν είπα σε ποια κιλά είχα φτάσει δε θα τους αποτελειωσω ψυχολογικά απλά κάποιες φορές κάνουν και κάποια σχόλια από ενδιαφέρον αλλά με λάθος τρόπο με αποτέλεσμα να υπάρχουν συγκρουσεις.
Το φορουμ λοιπόν λειτουργεί κάτι σαν προσωπικός ψυχολόγος. Μαζί σας έχω μοιραστεί τις πιο απόκρυφες σκέψεις μου, πράγματα που δεν είπα ποτέ, μαζί σας έχω κλάψει, έχω πονέσει, βρήκα ανθρώπους που μου άπλωσαν το χέρι και δε με έκριναν για το κατάντημα μου.
Ζεσταίνεται η καρδιά μου γιατί πολλές φορές έρχονται στο μυαλό μου όλες οι εικόνες του παρελθόντος, ψάχνω τις αιτίες και ο πόνος γίνεται αβάσταχτος.

Καλημερα παρεμβαίνω σ αυτη την συζητηση χωρις βεβαια να εχω περασει απο το σταδιο της ανορεξιας οπως εσεις αλλα για 10 χρονια η βουλιμια και εγω ημασταν ενα.......Κάθε πρώι,τον τελευταιο καιρο, κοιταω το προσωπο μου στο καθρεφτη προσεχτικα και υποσχομαι πως στο εξης θα το αγαπαω και θα απαλλοινω τα σημαδια του παρελθοντος.......
Σ αυτη την παρανοικη συμπεριφορα ειμαστε μονες με τον εαυτος μας, που και αυτος πολλες φορες ειναι αντιπαλπος.....μ αυτον παλευουμε.. εμεις, οι εξομολογησεις εδω χωρις προσωπο χωρις ταυτοτητα και ενας κοινος παρονομαστης η αρρωστημενη σχεση με το φαγητο που βρισκεται απεναντι μας .... Γι αυτο το φορουμ ειναι αποκουμπι για ολους μας........εδω πεφτουν οι μασκες...................................... .........................

γεια σας κουκλες, περασα να πω ενα γεια, πως ειστε? τι εχω χασει? ελπιζω ναμαστε ολες καλα!