περιγράψτε μια σκηνή του δρόμου ή οπουδήποτε αλλού

Eπιστροφή
Αφήνοντας τον τόπο προορισμού των ολιγοήμερων διακοπών
στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο
και πρόσωπα προσφιλή λυπημένα, αλλά δε γινόταν κι αλλιώς,
στο δρόμο της επιστροφής με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ,
τρεις ντάλα καταμεσήμερο, 39 βαθμοί έξω.
Έχουμε αφήσει πίσω την παραλία του Καλού Νερού, το Κοπανάκι, το Δώριο.
Δεξιά κι αριστερά απλώνονται σειρές με ελιές
που τις χωρίζουν χαμηλές πέτρινες μάντρες
και πού και πού περνάς από πέτρινα γεφύρια με 3-4 καμάρες
και πυκνές ψηλές καλαμιές,
αλλά τα ποτάμια κατάξερα παντού. Σταλιά νερού πουθενά.
Στο πλάι του δρόμου αριστερά-δεξιά
πεύκα, κυπαρίσσια, ευκάλυπτοι και πικροδάφνες.
Αρχίζοντας το ανέβασμα των στροφών των βουνών
από Μεσσηνία προς Αρκαδία
τ΄αφτιά βουλώνουν και ξεβουλώνουν
όπως παλιότερα όταν περνούσαμε τον Αχλαδόκαμπο (τον Κωλοσούρτη).
Κάπου στο αχανές των βουνών
ένα μικρό χωριό με καμιά τριανταριά παλιά πέτρινα σπίτια
με δροσερούς κήπους με λιοτρόπια, μουριές, συκιές, φραγκοσυκιές,
ένα παλιό καφενείο με τραπεζάκια έξω
και παραέξω απ' το χωριό θάμνοι με θυμάρια και μελίσσια.
Το ανέβασμα του βουνού δεν έχει τέλος.
Φτάνοντας στην κορυφή
τελειώνει η ανηφόρα με τις στροφές
και το τοπίο ξαφνικά αλλάζει.
Μόνο λίγη κατάξερη αγριοβρώμη
και γκρι γυμνοί ξεροί κορμοί λιόδεντρων
που τα κατάκαψε η φονική φωτιά της Ηλείας,
όπως και μεγάλο μέρος του Πάρνωνα και του Ταϋγέτου
τον Αύγουστο του 2007.
Κι άλλα χωριά μετά που τ' αφήνουμε πίσω
και ξαναμπαίνουμε στην εθνική.
Δίπλα αριστερά οι ράγες του τρένου.
Μέχρι που καταργήθηκε και το τελευταίο δρομολόγιο του τρένου
ουδέποτε είχα χρησιμοποιήσει γι' αυτήν τη διαδρομή το λεωφορείο του ΚΤΕΛ.
Πάντα με το τρένο κι ας ήταν η διαδρομή 6-7 ώρες με την ταχεία
(και παλιότερα 9)
αντί τρεισήμιση με το λεωφορείο.
Στο πέρασμα από την Κακιά Σκάλα
το τρένο πάντα περνούσε τις απότομες κλειστές στροφές,
γέρνοντας φοβόμασταν επικίνδυνα σύριζα στον γκρεμό
προς τη θάλασσα με τα διάφανα γαλανά νερά,
το μαγικό σημείο του ταξιδιού αυτό,
καθώς και τα παραλιακά χωριά του Κορινθιακού
(Δερβένι! Πλάτανος! Διακοφτό!)
και στο μαγικό Καϊάφα που έγινε αποκαΐδια με τις φωτιές της Ηλείας.
Πίσω στο δρόμο της επιστροφής στην εθνική οδό.
Στ' αριστερά του δρόμου πάλι μαύροι λόφοι, πίσσα κατράμι.
Το βουνό καμένο παντού εδώ, ίχνος ζωής -εντόμου ή φυτού- πουθενά.
Κατάμαυρο το έδαφος μ' ένα παχύ στρώμα στάχτης
που έχει κατακάτσει από την πρόσφατη βροχή,
πρέπει να 'ναι από τις προχτεσινές φωτιές της Μεγαλόπολης.
Πού και πού καμιά ξερή αγριοβρώμη.
Και συνεχώς μαύρα δέντρα με μαύρα κλαδιά.
Σε λίγο τούνελ κι άλλο τούνελ.
Υπόγειες σκαμμένες σήραγγες μέσα στο βουνό και στην έξοδο διόδια.
Εξοικονόμηση χρόνου εις βάρος της απόλαυσης της παλιάς διαδρομής.
Κι άλλες βουνοκορφές, πολλές ανεμογεννήτριες, ΚΤΕΛ Τρίπολης.
Στάση 15 λεπτών. Βιομηχανική ζώνη έξω από την Τρίπολη.
Απ' τη μια μεριά του δρόμου ξεροχώραφα
και στα 500 μέτρα πίσω απ' αυτά,
βενζινάδικα, συνεργεία με τρακτέρ, φρέζες, γκρέιντερ, γερανοί
και μάντρες με παλιά σαραβαλιασμένα βαν κι αυτοκίνητα.
Απ' την άλλη πινακίδες, και μετά εργοστάσια μπετόν, λατομεία.
Μ' άρεσε πολύ περισσότερο η παλιά στάση του ΚΤΕΛ στον Ισθμό
για σουβλάκια και αγορά λουκουμιών Λουτρακίου (γλυκά Kazino)
και βιαστική βόλτα
να προλάβουμε να κοιτάξουμε κάτω από τη γέφυρα το κανάλι.
Αν τύχαινε και περνούσες νύχτα ακόμα καλύτερα
να βλέπεις κάτω από τη σιδερένια γέφυρα του τρένου το κανάλι του Ισθμού
μαύρο και σκοτεινό να το διασχίζει κατάφωτο βαπόρι.
Τίποτα απ' όλα αυτά εδώ στα σύγχρονα κτίρια του ΚΤΕΛ Τρίπολης.
Αναγκαστικά καθηλώνεσαι σ' ένα από τα πολλά τραπέζια
του μπαρ αναμονής του σταθμού
ακούγοντας τις μηχανές των σταθμευμένων λεωφορείων
να δουλεύουν ακατάπαυστα.
Επιστροφής συνέχεια.
Ανάμεσα στην εθνική και το βουνό,
που είναι δεν είναι ένα χιλιόμετρο δεξιά κι αριστερά του δρόμου,
ίσιωμα και μάντρες με προκάτ και τσιγγάνικοι καταυλισμοί με τσαντίρια
κι από πάνω περνάνε 2 καναντέρ.
Κάπου εκεί κοντά έχει πάλι πυρκαγιά.
Διόδια Τρίπολης προς Αθήνα.
Ο οδηγός του λεωφορείου ακούει "Ντέρτι" και σκυλάδικα,
αλλά ευτυχώς σε πολύ χαμηλή ένταση κι ίσα που ακούγονται.
Οροπέδιο Τρίπολης. Το βουνό δεξιά κι αριστερά και μπροστά μας
υψώνεται με ατέλειωτες στροφές.
Ένα country burger fast food στη μέση του πουθενά
προτού μπούμε στη σήραγγα του Αρτεμισίου.
Μπήκαμε. Κόβεται η σύνδεση των κινητών
κι αυτοί που μιλάνε σταματάνε απότομα. Ωραία!
Το λεωφορείο τρέχει καταπίνοντας χιλιόμετρα...
Α 134,4, Α 134,0...
Δεύτερη σήραγγα, τρίτη σήραγγα!
Mα τι διάολο! Όλο το βουνό έχουν τρυπήσει;
Ατέλειωτα τα βουνά του οροπέδιου της Τρίπολης!
Σε κάποιο σημείο το πέτρωμα θυμίζει το φαράγγι του Γκραν Κάνιον!
Έχει πολυμορφία το έδαφος της Ελλάδας,
όχι όπως της Ευρώπης με το ατέλειωτο ίσιωμα
και αγελάδες να βόσκουν σε λιβάδια με γκαζόν.
Διόδια Κορίνθου. Δεξιά κι αριστερά πεύκα κι ελιές
και ατέλειωτες σειρές με αμπέλια.
Ακροκόρινθος.
Τα τείχη του κάστρου (του μεγαλύτερου της Ελλάδας)
κατά μήκος όλης της κορυφογραμμής του απόκρημνου βράχου
(το Σινικό τείχος μου θύμιζε)
με τα σκαλιά και τα καλντερίμια.
Περιττό να πω ότι αφημένο ανυπεράσπιστο χωρίς φύλακες
σιγά σιγά πέφτει, ρημάζει και χάνεται...
Κόρινθος, γέφυρα του Ισθμού, Αττική.
Τέτοια ώρα χτες ετοιμαζόμασταν για το απογευματινό
ή το βραδινό μπάνιο στη θάλασσα
και αργά το βράδυ βόλτα με τους φίλους μου
στο μπαράκι με την τέλεια μουσική
ακριβώς στην κορυφή του βράχου του λιμανιού
με το μώλο που δένουν οι ψαρόβαρκες από κάτω
και την απέραντη θέα του Ιονίου στον Κυπαρισσιακό κόλπο,
τα φώτα της Ζαχάρως απέναντι μέσα στη θάλασσα
και τα φώτα της παραλίας του Καλού Νερού δεξιά.
Ανυπομονώ να υλοποιήσω την υπόσχεσή μου
και να επιστρέψω το συντομότερο...

τζοαν μου,τι υπεροχη περιγραφη...ηταν σαν να τα εβλεπα ολα μπροστα μου

Quote:

---

Originally Posted by xrusaki

τζοαν μου,τι υπεροχη περιγραφη...ηταν σαν να τα εβλεπα ολα μπροστα μου

---

Να 'σαι πάντα καλά, Χρύσα μου, που μου λες καλά λόγια!
Σ' ευχαριστώ που έκανες τον κόπο και διάβασες όλο αυτό το κατεβατό
που έγραφα σ' όλη τη διαδρομή:-)

Quote:

---

Originally Posted by Joann

Να 'σαι πάντα καλά, Χρύσα μου, που μου λες καλά λόγια!
Σ' ευχαριστώ που έκανες τον κόπο και διάβασες όλο αυτό το κατεβατό
που έγραφα σ' όλη τη διαδρομή:-)

---

α!εσυ εισαι οργανομενη!!κτρατουσες και σημειωσεις,καλο!

Joann, τι ωραία περιγραφή! Μου έφερε στο μυαλό τις άπειρες φορές που είχα κάνει την ίδια διαδρομή με τον ίδιο τρόπο. Πέρσι κατέβαινα συχνά, φέτος άλλαξαν τα δεδομένα κι άλλαξαν οι διαδρομές. Σου εύχομαι να υλοποιήσεις σύντομα την υπόσχεση της επιστροφής :)

marina38, χαίρομαι που βρήκες ενδιαφέρουσα την περιγραφή
και καταλαβαίνω ότι και σένα, όπως και μένα,
σου είναι πολύ γνώριμη αυτή η διαδρομή. :-)
Και μπορεί να λέει πολλά σε κάποιον
όχι για τις εντυπωσιακές θέες,
αλλά για το λόγο ότι την έχει κάνει πολλές φορές
από την παιδική ηλικία με την οικογένεια,
στην εφηβεία και πολλά χρόνια αργότερα
(μέχρι και Ανάσταση έχει τύχει να κάνω στο τρένο
στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού)
άλλοτε με φίλους ή συντρόφους
κι άλλοτε μόνη ή συνομιλώντας με ενδιαφέροντες συνεπιβάτες.
Eνδιαφέρον όμως έχει και ν' αλλάζουν οι διαδρομές, ε;

xrusaki, κάθε άλλο παρά οργανωμένη είμαι:-p
Μάλλον χαοτική, αλλά από νευρικότητα,
δεν μπορώ να περιμένω ακίνητη ώρες
στην καρέκλα του λεωφορείου όταν ταξιδεύω
κι έτσι ή γράφω ή διαβάζω ή κάνω σκιτσάκια
ή μιλάω -σπάνια- ακατάπαυστα στο διπλανό μου :-)

Quote:

---

Originally Posted by Joann

marina38, χαίρομαι που βρήκες ενδιαφέρουσα την περιγραφή
και καταλαβαίνω ότι και σένα, όπως και μένα,
σου είναι πολύ γνώριμη αυτή η διαδρομή. :-)
Και μπορεί να λέει πολλά σε κάποιον
όχι για τις εντυπωσιακές θέες,
αλλά για το λόγο ότι την έχει κάνει πολλές φορές
από την παιδική ηλικία με την οικογένεια,
στην εφηβεία και πολλά χρόνια αργότερα
(μέχρι και Ανάσταση έχει τύχει να κάνω στο τρένο
στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού)
άλλοτε με φίλους ή συντρόφους
κι άλλοτε μόνη ή συνομιλώντας με ενδιαφέροντες συνεπιβάτες.
Eνδιαφέρον όμως έχει και ν' αλλάζουν οι διαδρομές, ε;

---

Γνώριμη δεν λες τίποτα.... Ναι, δεν είναι η θέα, όσο όλες αυτές οι στιγμές που μαζεύονται μέσα μας και εξελίσσονται μαζί μας, από την παιδική ηλικία και την οικογένεια, τις παρέες, τα ερωτικά, μέχρι και τους απλούς συνεπιβάτες. Αλλά ναι, είναι ενδιαφέρον να αλλάζουν οι διαδρομές... μπορεί να ξαναγυρίσουμε στη ‘βάση’, αλλά πιο γεμάτοι, πιο ανοιχτοί κι ευδιάθετοι :)

23 Σεπτεμβρίου.
Ελπίζω ο καλός καιρός να συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το τέλος του Οκτώβρη
και να συνεχίσουμε να πηγαίνουμε για μπάνιο.
Ακόμα και στις επτά το απόγευμα μέχρι τις οκτώ που είχε σκοτεινιάσει τελείως
το νερό ήταν ευχάριστο, καθόλου κρύο.
Αν και φύσαγε και είχε κύμα
(κατάπια αρκετό νερό ...δαμάζοντας τα κύματα :-p )
είναι πολύ καλύτερα από τον Αύγουστο που γίνεται της φραπεδιάς
και του συνωστισμού και της γόπας των τσιγάρων στην άμμο.
Τώρα όλη η παραλία είναι δικιά σου. Άντε κι άλλων δέκα - είκοσι.
Ένα ζευγάρι που παίζουν ρακέτες, μια παρέα από δεκαεξάρηδες που παίζουν βόλεϊ,
δυο κορίτσια που έχουν κατέβει για βόλτα περπατάνε και τα λένε,
δίπλα στην άμμο, στο δρόμο με τ' αρμυρίκια
δυο σπορτίφ κυριούληδες με βερμούδες κάνουν ποδήλατο
κι εμείς.
Οι υπαίθριες καντίνες της παραλίας κλειστές. Ευτυχώς!
Το φεγγάρι φαίνεται από τις επτά κι είναι ωραία να το βλέπεις κολυμπώντας.
Όσο περνάει η ώρα κι όσο πιο πολύ πέφτει το σκοτάδι,
τόσο πιο έντονο γίνεται το φως του
που μπερδεύεται με τα φώτα των αεροπλάνων που πετάνε πολύ χαμηλά,
ακριβώς από κάτω του, πάνω απ' το κεφάλι σου, για προσγείωση στο Ελ. Βενιζέλος,
πολύ κοντά, πίσω από τους λόφους της παραλιακής του Σουνίου.
Απ' τον διπλανό κόλπο φαίνονται τα κατάρτια των ιστιοπλοϊκών που δένουν εκεί,
άλλα σκοτεινά κι άλλα με τα λαμπάκια τους αναμένα.
Επιβάλλεται να κολυμπάς κι όχι να χαζεύεις, αλλιώς κρυώνεις.
Κατά τις οκτώ ανάψανε και οι λάμπες με το πορτοκαλί φως της ψαροταβέρνας του ΝΑΟΒΒ,
με τα τραπέζια στην άμμο, τρία μέτρα από τη θάλασσα, κάτω από τις ψάθινες ομπρέλες.
Ήρθαν και δυο τρεις παρέες.
Στο δρόμο για το σπίτι όλα μένουν πίσω -απώλεια-
καθώς μπαίνει από τ' ανοιχτά παράθυρα του λεωφορείου
η μυρωδιά της τσίκνας από τα κοψίδια από τις χασαποταβέρνες στα Βλάχικα,
ενώ οι σούβλες στις βιτρίνες τους γυρίζουν πολλές μαζί, η μια κάτω από την άλλη,
σουβλίζοντας αρνιά, κατσίκια και γουρουνόπουλα.
Όμως κι εκεί καλά είναι. Ψευδαίσθηση επαρχίας.
Άσχημα είναι μόλις βγεις στην κεντρική λεωφόρο.
Το σκοτάδι, η σιωπή της παραλίας κι η μυρωδιά του θαλασσινού αέρα
έχουν χαθεί μέχρι να ξαναπάς.
Φώτα, συνωστισμός, κόσμος, φασαρία, πιάτσα ταξί,
παρκαρισμένα αμάξια έξω απ' το μολ
(το παρκάρισμα στο πάρκιν είναι κάπου 3 ευρώ
κι όμως πάντα έχει πολλή αστυνομία απ' έξω
που γράφει για παράνομη στάθμευση
και κόβουν πρόστιμα των 80 ευρώ).
Πολύ που με νοιάζει βέβαια, αλλά κολλάμε στην κίνηση
μ' όλην αυτήν τη βαβούρα.
Τίποτα δε μ' αρέσει σ' αυτήν την πόλη,
ούτε με κρατάει τίποτα εκτός από τους πολύ δικούς μου,
κι ευχαρίστως θα τη μούτζωνα
και θα 'παιρνα των ομματιών μου για την επαρχία
να καλλιεργώ περιβόλια με λαχανικά, βότανα και άλλα εδώδιμα προϊόντα
ή ακόμα καλύτερα γι' άλλη χώρα.

Quote:

---

Originally Posted by Joann

Eπιστροφή
Αφήνοντας τον τόπο προορισμού των ολιγοήμερων διακοπών
στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο
...

---

Σ'ευχαριστούμε πολύ γιά την βόλτα Joann !!

Βορεια Ελλαδα , ειχα ξεχασει τις ομορφιες της , ειχα ξεχασει πως ειναι να ζεις στους ρυθμους της . Σημερα παραμονη Χριστουγεννων. Σε μια πολη κοντα σε μια λιμνη σε μια πολη που θυμιζει χωριο και πολλα αλλα παραλληλα . Η μυρωδια του καμενου ξυλου το πρωι με την μυρωδια του ζεστου καφε με την συντροφια ενος τσιγαρου, μου ξυπναει αναμνησεις απο αλλες εποχες , εποχες παλαιοτερες , εποχες που υπαρχουν στο μυαλο οπως οι τοιχογραφιες σε κατι παλι κτιρια που βρισκοντε χαμενα στο πληθος των θαμνων , ξεχασμενα και αγνωστα για τα ματια των περισσοτερων .

Τελευταιος ελεγχος στην τσαντα μου λιγο πριν ξεκινησω το ταξιδι της επιστροφης , τελευταια τζουρα καφε και λιγο καπνος παραπανω το κρυο μου τρυπαει το δερμα και ταυτοχρανα με κραταει σε μια κατασταση εγρηγορσης . Περπαταω και περνω το δρομο για τα κτελ. Χανομαι στο πληθος , κοσμος παντου ,φατσες με χαρα , φατσες σκεπτομενες , φατσες αγουροξυπνημενες , φατσες στοχασμου , φατσες διαφορου τυπου . Με περνουν οι σκεψεις μου σε ενα χορο γεματο ερωτιματικα. , αναβω ενα τελευταιο τσιγαρο πριν το λεωφορειο να ξεκινησει, ο κοσμος λιγος , χαιρομαι θα εχω χωρο να αραδιασω το πεπλο των σκεψεων μου ... Αφου εχω σβησει το τσιγαρο μου καθομαι στην δυαδα πριν τη γαλαρια , θα την χαρακτηριζα ως την αγαπημενη μου θεση . Μεχρι να βολευτω ειχαμε ηδη βγει απο την πολη , η θεα της λιμνης στο φως του ηλιου με ξυπνουσε ολο και πιο πολυ . Ζεσταινε την καρδια μου ,την ηρεμουσε . Το πνευμα μου ανησυχω οπως παντα , οι εικονες απο το χειμωνιατικο τοπιο στη διαδρομη αλλαζαν παραστασεις και η μουσικη που επαιζε απο το κινητο μου με εβαλαν ξανα σε σκεψεις , για μια στιγμη βουρκωσα. Αλλο ενα ερωτημα . Τοσα πολλα σε τοσο μικρο διαστημα ? Ανταποκριυικα με αισιοδοξια πως ναι οντως τοσα πολλα , σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα , ξανα ερωτημα και τωρα τι? Αλλη μια στιγμη αισιοδοξιας και τωρα για αλλη μια φορα κοιταμε μπροστα , αλλη μια φορα θα κανουμε αυτο που καναμε ολα αυτα τα χρονια μπροστα Νικο , μπροστα ..... Μπορει να το ειπα και ΤΜ φορες εως οτου να το βαλω καλα μεσα στο μυαλο μου .

Ο ανθρωπος σαν ανθρωπος κανει σχεδια , ανθρωπος χωρις ονεοιρα = ζωη χωρις. Ουσια , μια μικρη φοβια με καταβαλλει , να φησω τον εαυτο μου να ονειρευτει η να αφησω τον φοβο της αποτυχιας να με περιβαλλει? Φοβερο δυλλιμα αλλα οχι κατι πρωτογνωρο ... Οταν εχεις μαθει να ονειρευεσαι ,εχεις μαθει ομως και να πληγωνεσαι λιγα λεπτα σκεψης και η απαντηση ηρθε απο μονη της .... Τα ονειρα ειναι για να τα ζεις , οποια και να ειναι η μοιρα σου θα πρεπει να την ζησεις , εξαλλου μια ζωη εχεις για να ζησεις και αυτη ειναι μικρη ....

Καλες γιορτες να εχτε και παντα με υγεια

Βορεια Ελλαδα , ειχα ξεχασει τις ομορφιες της , ειχα ξεχασει πως ειναι να ζεις στους ρυθμους της . Σημερα παραμονη Χριστουγεννων. Σε μια πολη κοντα σε μια λιμνη σε μια πολη που θυμιζει χωριο και πολλα αλλα παραλληλα . Η μυρωδια του καμενου ξυλου το πρωι με την μυρωδια του ζεστου καφε με την συντροφια ενος τσιγαρου, μου ξυπναει αναμνησεις απο αλλες εποχες , εποχες παλαιοτερες , εποχες που υπαρχουν στο μυαλο οπως οι τοιχογραφιες σε κατι παλι κτιρια που βρισκοντε χαμενα στο πληθος των θαμνων , ξεχασμενα και αγνωστα για τα ματια των περισσοτερων .

Τελευταιος ελεγχος στην τσαντα μου λιγο πριν ξεκινησω το ταξιδι της επιστροφης , τελευταια τζουρα καφε και λιγο καπνος παραπανω το κρυο μου τρυπαει το δερμα και ταυτοχρανα με κραταει σε μια κατασταση εγρηγορσης . Περπαταω και περνω το δρομο για τα κτελ. Χανομαι στο πληθος , κοσμος παντου ,φατσες με χαρα , φατσες σκεπτομενες , φατσες αγουροξυπνημενες , φατσες στοχασμου , φατσες διαφορου τυπου . Με περνουν οι σκεψεις μου σε ενα χορο γεματο ερωτιματικα. , αναβω ενα τελευταιο τσιγαρο πριν το λεωφορειο να ξεκινησει, ο κοσμος λιγος , χαιρομαι θα εχω χωρο να αραδιασω το πεπλο των σκεψεων μου ... Αφου εχω σβησει το τσιγαρο μου καθομαι στην δυαδα πριν τη γαλαρια , θα την χαρακτηριζα ως την αγαπημενη μου θεση . Μεχρι να βολευτω ειχαμε ηδη βγει απο την πολη , η θεα της λιμνης στο φως του ηλιου με ξυπνουσε ολο και πιο πολυ . Ζεσταινε την καρδια μου ,την ηρεμουσε . Το πνευμα μου ανησυχω οπως παντα , οι εικονες απο το χειμωνιατικο τοπιο στη διαδρομη αλλαζαν παραστασεις και η μουσικη που επαιζε απο το κινητο μου με εβαλαν ξανα σε σκεψεις , για μια στιγμη βουρκωσα. Αλλο ενα ερωτημα . Τοσα πολλα σε τοσο μικρο διαστημα ? Ανταποκριυικα με αισιοδοξια πως ναι οντως τοσα πολλα , σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα , ξανα ερωτημα και τωρα τι? Αλλη μια στιγμη αισιοδοξιας και τωρα για αλλη μια φορα κοιταμε μπροστα , αλλη μια φορα θα κανουμε αυτο που καναμε ολα αυτα τα χρονια μπροστα Νικο , μπροστα ..... Μπορει να το ειπα και ΤΜ φορες εως οτου να το βαλω καλα μεσα στο μυαλο μου .

Ο ανθρωπος σαν ανθρωπος κανει σχεδια , ανθρωπος χωρις ονεοιρα = ζωη χωρις. Ουσια , μια μικρη φοβια με καταβαλλει , να φησω τον εαυτο μου να ονειρευτει η να αφησω τον φοβο της αποτυχιας να με περιβαλλει? Φοβερο δυλλιμα αλλα οχι κατι πρωτογνωρο ... Οταν εχεις μαθει να ονειρευεσαι ,εχεις μαθει ομως και να πληγωνεσαι λιγα λεπτα σκεψης και η απαντηση ηρθε απο μονη της .... Τα ονειρα ειναι για να τα ζεις , οποια και να ειναι η μοιρα σου θα πρεπει να την ζησεις , εξαλλου μια ζωη εχεις για να ζησεις και αυτη ειναι μικρη ....

Καλες γιορτες να εχτε και παντα με υγεια

undetermined, διάβασα ό,τι έγραψες προσεκτικά.
Είναι πολύ ενδιαφέρον.
Ομολογώ ότι μου προκάλεσες χαρά και έκπληξη
που ξανάφερες το thread στην επιφάνεια.
Αλλά περισσότερο που γράφεις αυθόρμητα.
Η μυρωδιά του καμένου ξύλου από τα τζάκια
και του καφέ έφτασαν ως εδώ.
Ειδικά με το κρύο που έχει κι εδώ στην Αθήνα
αυτές τις μέρες...
Για ξύλα στα τζάκια εδώ ούτε κουβέντα
αφού μόλις είδαν ότι υπάρχει ζήτηση
μετά τις αυξήσεις στο ρεύμα και στο πετρέλαιο,
αύξησαν τις τιμές και στα ξύλα οι μαυραγορίτες...
Όχι ότι έχω τζάκι, αλλά λέμε τώρα...
Η παλιά πόλη που αναφέρεις
μου 'φερε στο μυαλό την παλιά πόλη της Ξάνθης
που αγαπώ ιδιαίτερα,
χωρίς να κατάγομαι από τη Βόρεια Ελλάδα.
Από την αναφορά στη λίμνη
καταλαβαίνω ότι δε μιλάς για την Ξάνθη,
αλλά δεν έχει σημασία.
Οι πολύωρες διαδρομές, οι αναμονές στα ΚΤΕΛ
είναι κάτι που μ' αρέσει και μένα.
Η αίσθηση της φυγής και της ελευθερίας που δίνει το ταξίδι...
Πόσο μάλλον να διασχίζεις χειμωνιάτικα τοπία στη Βόρεια Ελλάδα...
Φαντάζομαι ότι τα βουνά είναι χιονισμένα.
Κι αν σκεφτώ ότι ανάμεσα στα ψηλά βουνά
υπάρχει και μια πόλη κυκλωμένη από μια λίμνη,
τότε η θέα πρέπει να 'ναι το κάτι άλλο!
Ωραία είναι αυτά που γράφεις στο τέλος
για τα όνειρα που πρέπει να έχεις και να τα ζεις,
αν και προσωπικά μετράω το ρίσκο.

Να είμαστε, να είναι, όλοι υγιείς κι ευτυχισμένοι!
Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά!

Tzοαν ειχα την αναγκη να γραψω σημερα , το θρεντ ηξερα οτι υπηρχε και το εψαξα για να εκφραστω.... Χαιρομαι που υπαρχει , σε ευχαριστω για οτι ανεφερες στο παραπανω μνμ. Καλες γιορτες και παντα με υγεια

Σημερα 2η μερα του Χριστουγεννων μετα απο ενα ομορφο τραπεζι με οικογενειακη γευση ,ενιωσα την αναγκη να περπατησω στους δρομους της πολης μου .... Σε σοκακια που περπατησα πιτσιρικος ,σε μερη που πηγαινα σε ηλικιες που δε χρειαζοταν να σκεφτομαι και τοσο πολυ.... Ντυθηκα λοιπον πηρα τα ακουστικα μου και βγηκα μια βολτα ...
Δρομοι και μερη που με θυμησαν καταστασεις και διαφορεσ στιγμες της ζωης μου , μια πλευρα μου που χαθηκε με την παροδο των χρονο ... Αυτη η ριμαδα η αναζητηση μου προς το αγνωστο , αυτο το κυνήγι που δε σταματησε μεχρι στιγμης ... Απο εκεινες κιολες τις μερες , τις ανεμελες εκεινες στιγμες της παιδικης μου ηλικιας ημουν ονειροπολος ... Καθε σημειο που προσπερνουσα ολο και καποια σκεψη εσκαγε μυτη να μου θυμησει τις πτυχες του παρελθοντος μου .

Ξεκινησα απο το παλιο μου σπιτι εκει που περασα σχεδον ολη μου την παιδικη ηλικια . Τα πρωτα μου βηματα στην εφηβεια ... θυμηθηκα καταστασεις που ειχα ξεχασει οτι ειχαν γινει ,συνεχισα στο δρομο που επερνα καθημερινα για να βγω στο παρκακι που συχναζα ... Ποσο υπεροχα που ενιωθα !! ηταν σα να ξαναζω αυτες τις στιγμες .. Σε μια στιγμη κοντοστάθηκα σε ενα τοιχακι και παρατηρησα οτι υπαρχει ακομα μια ζωγραφια μου εκει ... Ανεξητηλη στο περασμα του χρονου ... Πωπω τι μερες ηταν αυτες , τι μου θυμησε αυτη η ζωγραφια , ποσο διαφορετικος ημουν και πως εγινα τωρα ... Καλα λενε οτι ο ανθρωπος αλλαζει με τα χρονια .... Συνεχισα και περασα απο το γυμνασιο μου το εβλεπα και σκεφτομουν ποσο αλλαξε η ζωη μου μετα απο το γυμνασιο ... Ποσες ασχημες εμπειριες ειχα εκεινα τα χρονια και ποσο δυσκολο ηταν για εμενα αυτο ....

Πηρα μια αποφαση να παω να κανω μια βολτα και να χαθω μεσα στ φωτα και στο κοσμο γιατι ολη αυτη η βολτα με ειχε ριξει λιγο ...Εκοψα λοιπον δρομο μεσα απο τα στενατης επταλοφου και πηρα το λεωφορειο για την παραλια .... Η πολη στολισμενη γεματη φωτα ... Μαγαζια που εβλεπα τοτε με μαγαζια που βλεπω τωρα ,φαντασματα του παρελθόντος που δεσποζουν στην μνημη μου . Η εγνατια στολισμενη και η πλατεια Αριστοτελους γεματη απο κοσμο ... Παρα πολυ κοσμο ,φωτα μουσικες ,ανθρωποι διαφορων τυπων να γυρνανε και να μιλανε , να χαμογελανε και να φωναζουν , παιδακια να τρεχουν απο εδω και απο εκει .... Σταματησα να παρω ενα καφεδακι και να συνεχισω προς την παραλια πηρα το δρομο ευθεια και τα ματια μου γεμισαν απο διαφορες εικονες που ειχα ξεχασει .... Μου αρεσε , μου αρεσε πολυ που χανομουν στο πληθος , που ημουν ακομα ενας αγνωστος περαστικος ... Σταματησα λιγο πριν την Τσιμισκη και ακουσα δυο πλανοδιους που επαιζαν τανγκο με βιολι και ακορντεον .... Ο ρυθμος γνωστος αλλα καθησα και χαθηκα λιγο στην μουσικη ... Εδωσα κατι για τον κοπο τους και συνεχισα απο Τσιμισκη περπατησα λιγο και χωθηκα μεσα στην Προξενου κορομηλα να δω τα ομορφα μαγαζακια που εχει εκει ... Καφετεριες γεματες κοσμο , παντου ψίθυροι και μια βοη ..... Ξαφνικα εκει που περπατουσα ακουω καποιον να φωναζει το ονομα μου ... Γυρναω και βλεπω ενα γνωστο μου , ειχα να τον δω πανω απο 4 χρονια ... Σταματησαμε λιγο και τα ειπαμε ... Με ειπε τα νεα του , τον ειπα και τα δικα μου και επειτα περπατησα να βγω στην λεωφορο Νικης , εκει ανοιξαν τα ματια μου διαπλατα , η εικονα του θερμαικου κολπου μπροστα μου ανοιγε σαν ενα πουλι που ανοιγει τα φτερα του για να πεταξει ... Βουρκωσαν λιγο τα ματια μου απο την χαρα .... Περασα απεναντι και πηρα το δρομο για τον λευκο πυργο σταθηκα λιγο μπροστα και θυμηθικα σκηνες παλι απο το παρελθον μου νομιζω οτι ειχα παρει αρκετο αερα απο Θαλασσα και ειπα να γυρισω αλλα απο διαφορετικο δρομο ...
Εκοψ λοιπον ευθεια απο την ΧΑΝΘ ανεβηκα την αγγελακη και βγηκα ξανα στην εγνατια ,περπατησα απο την καμαρα και απο την ναυαρινου και εφτασα ξανα στην σταση του λεωφορειου ....

Οσο περιμενα το λεωφορειο διπλα μου καθοταν ενα ζευγαρακι απο νεαρα παιδακια ... Χωρις να θελω ακουγα τι λεγαν και γελουσα , δε γελουσα απο κοροιδια αλλα επειδη παραλληλα θυμόμουν παρομοιες καταστασεις ... Αυτο το χαμογελο λοιπον κρατησε στο προσωπο μου σε ολη την διαρκεια της διαδρμοης του γυρισμου .... Οι μερες εκεινες περασαν και εμειναν βαθεια χαραγμενες μεσα στο μυαλο μου ,μαζι με ολα τα προσωπα και τις καταστασεις .....

Εαν τυχει ξανα να κανω αυτη την βολτα μετα απο δεκα χρονια πιστευω οτι παλι τα ιδιες σκεψεις θα κανω .... Γιατι οχι?? ετσι και αλλιως καλο ειναι να θυμασαι καμια φορα και το πως εζησες και το τι εζησες .... Οι αναμνησεις υπαρχουν γιαυτο το λογο ,για να σου θυμιζουν το παρελθον σου .... Εως τοτε βεβαια καλα να ειμαστε και γεροι να το ξανακανουμε .... Καλα να περνατε ολοι και να θυμαστε οτι οτι εγινε στο παρελθον ανηκει εκει , ειτε καλο ειτε κακο ... Ζει μεσα σας για να σας υπενθυμιζει μοναχα και οχι για να σας κατατρωει .... Να ειστε ολοι καλα και καλο υπολοιπο στις γιορτες σας

Ένα περίπατο, μια βόλτα,

πόσο την είχε ανάγκη κι όμως όλα τα πρόσφατα συμβάντα είχαν χαθεί από τον ορίζοντά της,
δεν είχαν μείνει μέσα της παρά σαν αμυδρά ίχνη κάποιας ονειρικής κατάστασης,
σαν να μην την είχε ζήσει η ίδια με τη σάρκα και το αίμα της.
Ποιος την είχε ζήσει;
Λίγο την ενδιέφερε στην τωρινή της κατάσταση,
που σύντομα πήρε μια ανεπαίσθητη στροφή
και μεταμορφώθηκε σε πλατιά γαλήνη.
Έμοιαζε με μεγάλο αμόλυντο πέλαγος,
ένα πέλαγος που δεν υποψιαζόταν τις θύελλες
που ξεσπούσαν μέσα στους ανθρώπους
παρασύροντας τους στα ύψη ή στα βάθη της ύπαρξης,
που τους γέμιζαν με παρορμήσεις δράσης, με πόθους επίτευξης και εκπλήρωσης.
Τι είχαν γίνει εκείνα τα πανίσχυρα ρεύματα ζωής, που είχαν δονήσει το είναι της τον τελευταίο καιρό;
Ποια άμπωτη τα είχε παρασύρει σε άγνωστες μακρινές εκτάσεις, απρόσιτες στη συνείδησή της;
Αδιάφορο, ένιωθε σαν να είχε αναδυθεί μόλις από τον αφρό της θάλασσας, γέννημά της.
Όλες οι πρόσφατες εμπειρίες είχαν γίνει απλές υποψίες εννοιών ή ιδεών,
Όλα τύποι κάποιας μελλοντικής δράσης, κι ας είχαν κιόλας συμβεί κι ας ήταν κι όλας παρελθόν.
Η πλατιά γαλήνη του ωκεαγέννητου είναι της, μόλις και γνοιάστηκε να αναρωτηθεί πως ήταν δυνατό
το παρελθόν, το γεγονός, το σαρκωμένο, το σφραγισμένο στο κορμί της ύλης,
να είναι ταυτόχρονα μια Πλατωνική, θαμπή Ιδέα που περίμενε
τη γέννησή της στον χρόνο.

Ήταν βαρύ; Να το ελαφρύνουμε;