Φιλία-Εγωισμός-Εγωκεντρικότητα

Λένα, εγώ θα λεγα πάρτο απλά πιο χαλαρά το όλο θέμα, κάνε καμιά κουβεντούλα με την κοπέλα όποτε έχεις όρεξη για 'αλληλεγγύη', αν ταιριάζετε σε κάτι άλλο (πχ κάποιο κοινό χόμπι) και έχετε διάθεση κάντε το και κατά τ' άλλα θέτε απλά τα όρια σου χωρίς να πολυσκάς. Φυσικά μπορείς και να την κόψεις σταδιακά από παρέα αν νομίζεις ότι σε ενοχλεί πολύ η συμπεριφορά της και δεν είναι απλά μια φάση. Το θέμα δεν είναι πόσους θα βρει εκείνη, ας βρει όσους θέλει... το θέμα είναι εσύ να δεις τι είδους φίλους θέλεις και αν υπάρχει κάτι στη μεταξύ σας παρέα που να περνάτε καλά κι οι δυο.

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Δηλαδή, νιώθεις ενοχές που δεν μπορείς να δοθείς και να αφοσιωθείς καταπατώντας το εγώ σου?
Ο αλτρουισμός, η αυτοθυσία κι η αυταπάρνηση, είναι 'άλλα επίπεδα', μπορεί να υπάρξουν υπό συγκεκριμένες συνθήκες και σε συγκεκριμένους ανθρώπους. Σαφέστατα δεν είναι και δεν χρειάζεται να είναι τα μοναδικά συστατικά μιας ουσιαστικής ανθρώπινης σχέσης. Μπορείς να προσφέρεις απλά πράγματα, να πάρεις απλά πράγματα, να συμπορευτείς. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξαφανίσεις το 'εγώ' σου. Η σχέση είναι αλληλεπίδραση κι όχι απορρόφηση του ενός από τον άλλον... :)

---

Χμμ ναι.. Κάπως έτσι. Απλή παρέα κάνω με μια κοπέλα και μόνο, τη βλέπω πού και πού και μιλάμε σχετικά συχνά. Δεν ξέρω αν αυτό μου αρκεί και με γεμίζει. Μάλλον όχι, απ' ό,τι έχω καταλάβει. Θέλω κάτι βαθύτερο.

Λένα, θα διαβάσω το ποστ σου λεπτομερώς οσονούπω και θα σου απαντήσω. Γιατί απ' ό,τι φαίνεται έχει ζουμί η υπόθεση!! :)

Quote:

---

Originally Posted by Αλκμήνη

Χμμ ναι.. Κάπως έτσι. Απλή παρέα κάνω με μια κοπέλα και μόνο, τη βλέπω πού και πού και μιλάμε σχετικά συχνά. Δεν ξέρω αν αυτό μου αρκεί και με γεμίζει. Μάλλον όχι, απ' ό,τι έχω καταλάβει. Θέλω κάτι βαθύτερο.

---

Εδώ που τα λέμε, με μία μόνο κοπέλα και μόνο παρέα.... φυσικό είναι να μη σε γεμίζει. Αφού θέλεις κάτι βαθύτερο, μάλλον χρειάζεται να τολμήσεις να γνωρίζεις κι άλλους ανθρώπους... πάντα υπάρχουν κάποιοι που να θέλουν πιο βαθιές σχέσεις και να μας ταιριάζουν :)

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Εδώ που τα λέμε, με μία μόνο κοπέλα και μόνο παρέα.... φυσικό είναι να μη σε γεμίζει. Αφού θέλεις κάτι βαθύτερο, μάλλον χρειάζεται να τολμήσεις να γνωρίζεις κι άλλους ανθρώπους... πάντα υπάρχουν κάποιοι που να θέλουν πιο βαθιές σχέσεις και να μας ταιριάζουν :)

---

Έχω γνωρίσει αρκετούς (για τα δικά μου πρότυπα), αλλά δεν παύω να απογοητεύομαι. Ψάχνω να βρω τι κάνω λάθος...

Λένα, διάβασα το ποστ σου. Απ' ό,τι φαίνεται η κοπέλα είχε βρει εσένα για στήριγμά της. Ήθελε μια "μαμά" να της τα παρέχει όλα και στο πρόσωπό σου είδε εκείνην, επειδή της είχες σταθεί αρκετά, όπως μας είπες. Θα έλεγα ότι θα ήταν κρίμα να ξεκόψεις και τελείως, όμως σημασία έχει να νιώθεις εσύ καλά. Σκέψου το λιγάκι. Από την άλλη δεν ξέρω κατά πόσον οι "δεύτερες ευκαιρίες" αξίζουν στις ανθρώπινες σχέσεις. Συνήθως ισχύει το "η καλή μέρα απ' το πρωί φαίνεται" :p

Λενα, η φιλη σου εχει το "συνδρομο της πριγκιπισας"..
μηπως ειναι και μοναχοπαιδι? συνηθιζεται..
μπορει να ειναι καλη κοπελα, αλλα ειναι πιθανοτατα κακομαθημενη , γιαυτο εχει συνηθισει να εκμεταλλευεται τους γυρω της για προσωπικες της εξυπηρετησεις και σε ανταλλαγμα προσφερει την ευνοια της και την γλυκυτητα που σχεδον σιγουρα εχει ως ανθρωπος (κανεις δεν τσιμπαει σε τετοιους ανθρωπους αν δεν υπαρχει καποια ανταποδoση)
εχω γνωρισει ανθρωπους που εχουν φιλιες καλες με τετοια ατομα γιατι αισθανονται και λειτουργουν μια χαρα στον ρολο του "υποτελους" και η σχεση τους παει μια χαρα. προσωπικα γινομαι εξαλλη οταν προσπαθει καποιος πλαγιως να με χρησιμοποιησει και δεν δενομαι στενα με τετοιους ανθρωπους. ειχα παλια κι εγω μια τετοια φιλη,αλλα ποτε δεν την εκανα κολλητη γιατι με ενοχλουσε αυτο ακριβως. καναμε ομως πολυ καλη παρεα μαζι με αλλους φιλους, κρατουσα την γνωριμια σε κοινωνικοφιλικο επιπεδο και δεν την εκανα ποτε μια κολλητη μου φιλη, ακριβως για να αποφυγω αυτες τις εκνευριστικες της συμπεριφορες. το σεβαστηκε απολυτα και ειχαμε μια υπεροχη περιοδο με την τοτε παρεα.και η συγκεκριμενη ειχε πραγματικα πολλα αλλα προτερηματα και ποιοτητες που απολαμβανα απο την αποσταση που την ειχα εγω τοποθετησει ;)

Quote:

---

Originally Posted by Αλκμήνη

Έχω γνωρίσει αρκετούς (για τα δικά μου πρότυπα), αλλά δεν παύω να απογοητεύομαι. Ψάχνω να βρω τι κάνω λάθος...

---

Ίσως το λάθος είναι ότι βιάζεσαι να απογοητευτείς. Δεν ξέρω βέβαια λεπτομέρειες για το πώς λειτουργείς στις φιλίες, αλλά θα έλεγα ότι αν εμείς είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την υπέρβαση, στο δρόμο μας συναντάμε ανθρώπους που μας διευκολύνουν. Αν την έχουμε ήδη κάνει, συναντάμε ανθρώπους που είναι κι εκείνοι πιο ώριμοι και λιγότερο συμπλεγματικοί. Αν είμαστε φουλ στην ανασφάλεια, συναντάμε ανθρώπους εξίσου ανασφαλείς, με συνέπεια επιδερμικές σχέσεις, ψέμμα κι εξαπάτηση και γενικά χίλια δυο προβλήματα. Όλα αυτά (που νομίζω ταιριάζουν και στο άλλο σου θέμα) δεν σημαίνουν βέβαια ότι χρειάζεται να γίνουμε 'τέλειοι' μήπως και προσελκύσουμε τους σούπερ φίλους και συντρόφους. Πολλές φορές αρκεί μια μικρή στροφή στο τιμόνι για να ευθυγραμμιστεί η όλη κατάσταση :)

Quote:

---

Originally Posted by marina38

Ίσως το λάθος είναι ότι βιάζεσαι να απογοητευτείς. Δεν ξέρω βέβαια λεπτομέρειες για το πώς λειτουργείς στις φιλίες, αλλά θα έλεγα ότι αν εμείς είμαστε έτοιμοι να κάνουμε την υπέρβαση, στο δρόμο μας συναντάμε ανθρώπους που μας διευκολύνουν. Αν την έχουμε ήδη κάνει, συναντάμε ανθρώπους που είναι κι εκείνοι πιο ώριμοι και λιγότερο συμπλεγματικοί. Αν είμαστε φουλ στην ανασφάλεια, συναντάμε ανθρώπους εξίσου ανασφαλείς, με συνέπεια επιδερμικές σχέσεις, ψέμμα κι εξαπάτηση και γενικά χίλια δυο προβλήματα. Όλα αυτά (που νομίζω ταιριάζουν και στο άλλο σου θέμα) δεν σημαίνουν βέβαια ότι χρειάζεται να γίνουμε 'τέλειοι' μήπως και προσελκύσουμε τους σούπερ φίλους και συντρόφους. Πολλές φορές αρκεί μια μικρή στροφή στο τιμόνι για να ευθυγραμμιστεί η όλη κατάσταση :)

---

Αυτό που λες δεν το είχα σκεφτεί καν!!! Με προβλημάτισες τώρα...Μου έδωσες ένα ερέθισμα που θα με βάλει στη διαδικασία να αξιολογήσω τις μέχρι τώρα κινήσεις μου. Και νομίζω πως δεν έχεις και άδικο σε αυτά που λες!!

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

Λενα, η φιλη σου εχει το "συνδρομο της πριγκιπισας"..
μηπως ειναι και μοναχοπαιδι? συνηθιζεται..

---

Ναι το έχει αυτό το "σύνδρομο", ήταν ένα απίστευτα καλομαθημένο κοριτσάκι...που νιώθει ότι όλα και όλοι τής χρωστάνε...
Όχι δεν είναι μοναχοπαίδι, βέβαια είναι μοναχοκόρη, έχει έναν αδερφό μεγαλύτερο...και οι γονείς της είναι σχετικά νέοι, 15 περίπου χρόνια πιο νέοι από τους δικούς μου...

Τώρα αυτό που λες για τα μοναχοπαίδια, με προσβάλλει γιατί είμαι μοναχοπαίδι...Σε πληροφορώ λοιπόν ότι, από την εμπειρία μου αλλά και από άλλα μοναχοπαίδια που ξέρω, ένα μοναχοπαίδι δεν θα φερόταν ποτέ έτσι γιατί μαθαίνει από πολύ μικρό να είναι αυτόνομο, να κάνει καμιά δουλειά στο σπίτι...και το πιο σημαντικό? να είναι υπεύθυνο! και να μην φορτώνει τους άλλους...
Θα σου πω μόνο ένα παράδειγμα:
Σε μια φάση της ζωής μου που ζούσα σε νοσοκομείο είδα γιαγιάδες-παππούδες άρρωστους και τα πολλά παιδιά τους να τσακώνονται, να γκρινιάζουν ποιός θα κάτσει μια ώρα παραπάνω να προσέχει το γονιό... μια ώρα μόνο...αντί να μοιράζουν τις μέρες ή τις βάρδιες πχ.
και εγώ, που δεν είχα κανέναν άλλο να με βοηθήσει ούτε τα οικονομικά για να βάζω αποκλειστικές τη μέρα, καθόμουν 16 ώρες συνεχόμενες, και έφευγα όταν ερχόταν η νυχτερινή αποκλειστική στις 11 το βράδυ.

Quote:

---

Originally Posted by Lena01

Ναι το έχει αυτό το "σύνδρομο", ήταν ένα απίστευτα καλομαθημένο κοριτσάκι...που νιώθει ότι όλα και όλοι τής χρωστάνε...
Όχι δεν είναι μοναχοπαίδι, βέβαια είναι μοναχοκόρη, έχει έναν αδερφό μεγαλύτερο...και οι γονείς της είναι σχετικά νέοι, 15 περίπου χρόνια πιο νέοι από τους δικούς μου...

Τώρα αυτό που λες για τα μοναχοπαίδια, με προσβάλλει γιατί είμαι μοναχοπαίδι...Σε πληροφορώ λοιπόν ότι, από την εμπειρία μου αλλά και από άλλα μοναχοπαίδια που ξέρω, ένα μοναχοπαίδι δεν θα φερόταν ποτέ έτσι γιατί μαθαίνει από πολύ μικρό να είναι αυτόνομο, να κάνει καμιά δουλειά στο σπίτι...και το πιο σημαντικό? να είναι υπεύθυνο! και να μην φορτώνει τους άλλους...
Θα σου πω μόνο ένα παράδειγμα:
Σε μια φάση της ζωής μου που ζούσα σε νοσοκομείο είδα γιαγιάδες-παππούδες άρρωστους και τα πολλά παιδιά τους να τσακώνονται, να γκρινιάζουν ποιός θα κάτσει μια ώρα παραπάνω να προσέχει το γονιό... μια ώρα μόνο...αντί να μοιράζουν τις μέρες ή τις βάρδιες πχ.
και εγώ, που δεν είχα κανέναν άλλο να με βοηθήσει ούτε τα οικονομικά για να βάζω αποκλειστικές τη μέρα, καθόμουν 16 ώρες συνεχόμενες, και έφευγα όταν ερχόταν η νυχτερινή αποκλειστική στις 11 το βράδυ.

---

το εχουν πολλοι και πολλες αυτο το συνδρομο, Λενα. ουτε η δικη μου φιλη ειναι μοναχοπαιδι, ειχε μια αδερφη με σοβαρο προβλημα που πεθανε νωρις και μεγαλωσε χειροτερα κι απο (κακομαθημενο) μοναχοπαιδι.
η δικη μου εμπειρια απο φιλους και γνωστους λεει οτι τα μοναχοπαιδια εχουν παντα ενα "κατι" που οφειλεται μονο στο οτι ηταν μοναχοπαιδια και σε κανενα αλλο τους προβλημα.
το "κατι" αυτο δεν εκφραζεται παντα με απαιτησεις, οπως στην περιπτωση των φιλεναδων μας. εχουν ενα βαρος παραπανω τα μοναχοπαιδια. το βαρος να ειναι το μοναδικο υποκειμενο ενδιαφεροντος των γονιων τους και να μην κοινωνικοποιουνται αναμεσα σε ομοιους τους μεσα στην οικογενεια. δλδ, εναν εγωκεντρισμο παραπανω.
αυτο δεν σημαινει παντα καπριτσια (αλλα πολλες φορες σημαινει αυτο ακριβως).αλλες φορες σημαινει να εχουν αυτη την αισθηση οτι οι αλλοι τους χρωστανε και δεν οφειλουν σε κανεναν οσα οι ιδιοι απαιτουν.το αποτελεσμα ειναι να τους απομακρυνουν οι αλλοι.
Φερουν ακεραιες τις προσδοκιες των γονιων τους (που δεν ειναι επαγγελματιες γονεις), και ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ φορτωνονται υπερβολικες ενοχες και υποχρεωσεις χωρις διεξοδο διαφυγης. χωρις την "συμμαχια" ενος αδερφου. συνηθως στα ακρα δηλαδη και σπανια σε ισορροπια.

Λοιπόν, θέλω να πω κάτι που με απασχόλησε τις τελευταίες μέρες. Δε θέλω να ανοίξω νέο τοπικ, γιατί δεν το βρίσκω και τόσο απαραίτητο, αφού και αυτό που με απασχολεί αφορά τις κοινωνικές επαφές γενικότερα.
Μιας και το καλοκαίρι ήρθε, με πιάνει πού και πού μια έντονη ανάγκη να επικοινωνήσω με ανθρώπους, να μοιραστούμε κοινά. Βέβαια, με κρατάει πίσω η όλη απογοήτευση που με έχει βυθίσει στη μοναξιά. Αυτό γίνεται εναλλάξ, σαν ρεύμα που έρχεται και φεύγει.
Μέσα στη χρονιά που μας πέρασε γνώρισα στο χώρο που κινούμουν καθημερινά, ένα-δύο άτομα που ήταν αρκετά ανοιχτόκαρδα, ομιλητικά και ευχάριστα. Λέγαμε ένα "Γεια τι κάνεις", οτιδήποτε σχετικό με το χώρο, αλλά όχι ιδιαίτερες επαφές(να μιλήσουμε επί προσωπικού), γιατί κι εγώ δεν ήθελα, ήμουν απόμακρη, λόγω του ότι πληγώθηκα αρκετά από δύο άλλα άτομα που υποτίθεται πως είχαν φιλική διάθεση προς το πρόσωπό μου, αλλά τελικά αποδείχθηκαν υποκριτές.
Σκέφτομαι λοιπόν τώρα να προτείνω συνάντηση μέσα στο καλοκαίρι, να γνωριστούμε καλύτερα. Τι λέτε, θα ήταν σώφρον από μέρους μου να προχωρήσω σε ένα τέτοιο εγχείρημα? Και αν συμφωνείτε να το κάνω, με ποιον τρόπο?? Δε θα τους φανεί παράξενο νομίζετε?

Βέβαια να προτείνεις καφεδάκι, αλλά με απλό και χαλαρό τρόπο, όχι σαν να είναι κάτι τρομερά σοβαρό και σημαντικό :)
Μιλήστε πχ για τη... ζέστη, πες τι ωραία που θα ήταν ένα καφεδάκι σε δροσερό μέρος και πρότεινε να πάτε.

Κρατιέμαι λίγο, γιατί τώρα δεν τους βλέπω πια από κοντά. Καλά, χλωμό το κόβω να παίρνω την απόφαση για πρόταση και προβλέπω να σαπίζω όλο το καλοκαίρι μόνη μου σπίτι :p
Φοβάμαι μην με περάσουν για τρελή και μετά ούτε και καλημέρα δε θα μου λένε πια! Από την άλλη λέω καλό είναι να ρισκάρεις... Αμφιταλαντεύομαι!!

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

το εχουν πολλοι και πολλες αυτο το συνδρομο, Λενα. ουτε η δικη μου φιλη ειναι μοναχοπαιδι, ειχε μια αδερφη με σοβαρο προβλημα που πεθανε νωρις και μεγαλωσε χειροτερα κι απο (κακομαθημενο) μοναχοπαιδι.
η δικη μου εμπειρια απο φιλους και γνωστους λεει οτι τα μοναχοπαιδια εχουν παντα ενα "κατι" που οφειλεται μονο στο οτι ηταν μοναχοπαιδια και σε κανενα αλλο τους προβλημα.
το "κατι" αυτο δεν εκφραζεται παντα με απαιτησεις, οπως στην περιπτωση των φιλεναδων μας. εχουν ενα βαρος παραπανω τα μοναχοπαιδια. το βαρος να ειναι το μοναδικο υποκειμενο ενδιαφεροντος των γονιων τους και να μην κοινωνικοποιουνται αναμεσα σε ομοιους τους μεσα στην οικογενεια. δλδ, εναν εγωκεντρισμο παραπανω.
αυτο δεν σημαινει παντα καπριτσια (αλλα πολλες φορες σημαινει αυτο ακριβως).αλλες φορες σημαινει να εχουν αυτη την αισθηση οτι οι αλλοι τους χρωστανε και δεν οφειλουν σε κανεναν οσα οι ιδιοι απαιτουν.το αποτελεσμα ειναι να τους απομακρυνουν οι αλλοι.
Φερουν ακεραιες τις προσδοκιες των γονιων τους (που δεν ειναι επαγγελματιες γονεις), και ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ φορτωνονται υπερβολικες ενοχες και υποχρεωσεις χωρις διεξοδο διαφυγης. χωρις την "συμμαχια" ενος αδερφου. συνηθως στα ακρα δηλαδη και σπανια σε ισορροπια.

---

Kαλημέρα!!!!!
Ναι, έχεις δίκιο... νομίζω καταλαβαίνω τί θέλεις να πεις και συμφωνώ απόλυτα!!!!
Θα το αναπτύξω λίγο...
Υπάρχει αυτό το "κάτι", όντως, για μένα οφείλεται στο ότι ήμασταν το επίκεντρο δύο γονιών και ενός σπιτιού, όλα γύριζαν γύρω από εμας. Από το πρόγραμμα του σχολείου μέχρι πότε θα πάμε για ψώνια και τί θα φάμε. Κυριολεκτικά, όχι ότι σώνει και καλά συνέβαινε επειδή είμαστε εγωκεντρικά, κακομαθημένα πλάσματα...έτσι είχαν δομηθεί οι ανάγκες του σπιτιού και το πρόγραμμα της οικογένειας με βάση το ένα και μοναδικό παιδί. Το ίδιο συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες, αλλά σπάει στα περισσότερα παιδιά, το μοναχοπαίδι τα εισπράττει στο σύνολο...στην περίπτωση μου ήμουν εξαιρετικά εσωστρεφής στα σχολικά χρόνια, και ακόμη και τώρα που υποτίθεται ότι είμαι κοινωνική και δραστήρια, έχω ανάγκη από την μοναξιά μου κατά καιρούς...
Αλλά η ζωή τα φέρνει έτσι που κάποια στιγμή κάνεις την υπέρβαση και περνάς σε άλλη φάση...συνυπάρχεις με διαφορετικούς ανθρώπους, μοιράζεσαι, διαφωνείς, διαλέγεσαι, συμβιώνεις, κλπ και κάπου βρίσκεις τις ισορροπίες σου ή τέλος πάντων το παλεύεις...
Καπρίτσια και έλλειψη σεβασμού έχω δει από πολλούς, ανεξάρτητα αν είναι μοναχοπαίδια ή όχι...να απαιτούν να περάσει το δικό τους εδώ και τώρα...ακόμη και από πολύτεκνους που θα περίμενε κανείς λογικά να είναι πιο σταθεροί στις ισορροπίες τους...Νομίζω έχει να κάνει με το το τί εικόνα έχει καθένας για τον εαυτό του και πώς διεκδικεί τις επιθυμίες του...
Σχετικά με αυτό που λες "αλλες φορες σημαινει να εχουν αυτη την αισθηση οτι οι αλλοι τους χρωστανε και δεν οφειλουν σε κανεναν οσα οι ιδιοι απαιτουν.το αποτελεσμα ειναι να τους απομακρυνουν οι αλλοι", το έχω βιώσει πολύ έντονα από τη φίλη μου που έλεγα πιο πάνω αλλά και από ξαδέρφια που τα απομάκρυνα πάραυτα...
Είναι παρτάκηδες ._
Έχεις απόλυτο δίκιο, τα μοναχοπαίδια φέρουν ακέραιες τις προσδοκίες των γονιών γιατί είναι οι μόνοι συνεχιστές, έχουν ακέραιη την ευθύνη για την έκβαση των οικογενειακών υποθέσεων...και ναι, σε αγχώνει πάρα πολύ όλο αυτό, εννοείται! για τη διέξοδο διαφυγής δεν ξέρω αλλά δεν μου αρέσει να νιώθω εγκλωβισμένη ούτε ότι είμαι σε αδιέξοδο, γενικά είμαι της άποψης ότι θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και από εκεί και πέρα άνθρωπος είμαι, δεν κάνω θαύματα...
Στα περισσότερα αδέρφια επίσης ισχύει, αλλά σπάει ή μπορεί κάποιο παιδί να επωμιστεί περισσότερα και άλλο λιγότερα...
Νομίζω ότι ο αδερφός δεν είναι πάντα σύμμαχος ή φίλος...(και αυτό θέλει ανάπτυξη αλλά λέω πολλά...)
Για να καταλήξω, νομίζω ότι όλοι, και τα μοναχοπαίδια και τα 2-3 αδέρφια και τα πολύτεκνα, έχουν τα θέματά τους...
όλοι το παλεύουμε...