Μονο εγω?

Με το κενό τα πηγαίνετε όλοι μια χαρά αφου σας κάνει να αισθάνεστε σίγουροι για οτι είστε.
Ο κόσμος σας δεν με απειλεί...πως σου ήρθε αυτό? Ο κόσμος σας είναι τόσο μικρός και ασήμαντος ....δυστυχώς με έχετε εγκλωβίσει και εμένα μέσα σε αυτόν όμως και δεν το ζήτησα.
Εγώ και το μυαλό μου είμαστε κάθε άλλο παρα κενοί. Ο φόβος σας για το διαφορετικό είναι αυτό που σας κάνει να ζείτε σαν τις μέλισσες και να ακολουθείτε τα ίδια πράγματα κάθε μέρα.
Στα μάτια σας όμως είμαι σίγουρα δειλός εφόσον την τόλμη μου δε μπορείτε να την μετρήσετε με τα δικά σας μέτρα.
Όπως έμαθα πρόσφατα δεν είναι μόνο το κενό που σας κάνει να δειλιάζετε...είναι και η αδυναμία.
Και εγώ είμαι αδύναμος.
Το inbox μου παραμένει κενό. Ίσως αν δεν το έλεγα αυτό θα πιστευατε πως είχε άλλες μελισσούλες μέσα και θα νομίζατε πως έχει και μέλι και δε θα το φοβόσασταν.
Ακριβώς όπως και αν δεν παραδεχόμουν τις αδυναμίες μου θα με θεωρουσατε δυνατό....όπως ακριβώς κάνετε και για τους εαυτούς σας.

Πώς ορίζεις την αδυναμία? Γιατί το να μην έχεις κοινωνικές επαφές δεν ορίζεται ως αδυναμία. Όσο για το κλάμα, ούτε αυτό, αφού αποτελεί τρόπο συναισθηματικής αποφόρτισης,
μία μέθοδο του οργανισμού να επανέλθει στην ομοιόσταση, κάποιος μπορεί να κλάψει από αισθήματα ευτυχίας εκτός από στενοχώριας.

Δεν την ορίζω εγώ την αδυναμία καθότι στον δικό μου κόσμο δεν υπαρχει αυτή η λέξη. Όπως επίσης δεν υπάρχουν λέξεις όπως "κακομοιρης". Υπάρχουν λέξεις που περιγράφουν συναισθηματα και μεσα απο αυτό εκφράζεται το πως νιώθει κάποιος. Το "αδυναμία" δεν ειναι συναισθημα, ειναι μια αρνητική λέξη, μια ταμπελα που σου κρεμάνε οι αλλοι.
Έχω μάθει λοιπον παρατηρώντας τους "ανθρωπους" πως έχουν την τάση να ονομάζουν αδυναμία πράγματα όπως το να κλαις ενώ είσαι αντρας καθότι εκείνοι περιμένουν να εισαι βραχος και ατλαντας. Δεν είσαι αυτό? είσαι αδύναμος.
Επίσης αν βρίσκεσαι συχνά σε καταστάσεις που σε κάνουν θλιμένο και αυτο σου προκαλεί δάκρυα...επίσης είσαι αδύναμος. Απο την άλλη εχω δει πως αν εισαι γένους θηλυκού πολλά απο αυτά μπορούν να αντιστραφούν. Γιατί τον άντρα δεν θελει κανεις να τον προστατεύσει...την γυναίκα όμως θελουν.

Το να μην εχεις κοινωνικές επαφές έιναι επισης αδυναμία στον κόσμο των ανθρωπων καθότι δεν μαθαίνεις τις συνήθειες τους και σε απορρίπτουν. Σαν να παρατηρείς ένα ζώο της ζούγκλας δηλαδή. Αν δεν εχεις επαφη μαζι τους και θες να μπεις αναμεσα τους τότε θα πεσουν να σε φανε μολις μαλιστα μυριστουν την αδυναμια σου.
Mother....father.....family John!

Τρόποι συναισθηματικής αποφόρτισης στον κόσμο επίσης των ανθρώπων δεν ειναι το κλάμα, αλλά το τσιγάρο, το ποτό, το σεξ, τα βρισιδια κλπ.
Οτιδήποτε εκτος αυτής της τυποποιησης αποτελεί αυτόματα αδυναμία και ειτε ο οργανισμος που λεγεται κοινωνια σε απορριπτει η πεφτουν πανω σου να σε φανε.
Η πλήρης αποστασιοποίηση είναι η καλύτερη λύση και ήδη η κοινωνία μας έχει κάνει αλματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ξεκίνησαν πρώτα όλοι και ολες να ντυνονται σαν ανδρικελα μανεκεν απο τις βιτρινες. Λίγο λίγο θα αποκτήσουν και τα συναισθήματα τους για να ολοκληρωθεί το όνειρο τους. Και συντομα ο Steven Spielberg βλεποντας το μελλον θα γυρισει μια ταινια οπου οι κουκλες αυτες κυβερνουν τον κοσμο...και λιγο λιγο θα γινει και αυτο.

Στο έγραψα γιατί παραπάνω ανέφερες πως είσαι αδύναμος. Αν δεν υπάρχει η αδυναμία στον κόσμο σου, πώς την αισθάνεσαι? Εκτός αν εννοείς πως δεν υπάρχει, αλλά έτσι σε βλέπουν οι άλλοι.
Όσο για τα φύλα, άνδρας, γυναίκα, μη δίνεις τόση σημασία σε έννοιες που κι αυτές το περιεχόμενό τους κοινωνικό είναι. Υπάρχουν άνδρες ευαίσθητοι, γυναίκες σκληρές, και καθεμία κλίμακα και τόσες αποχρώσεις στα πάντα όλα.

Δυστυχώς οπως εχω αναφερει ειμαι εγκλωβισμένος στον κοσμο των ανθρωπων. Δεν υπάρχει εδω η δική μου καρέκλα....υπαρχει η δική τους...Δεν υπαρχουν τα δικά μου συναισθηματα υπαρχουν τα δικά τους.
Κατ'επεκταση αν πουν οτι ειμαι ένοχος για αδυναμία, θα καταδικαστώ για αυτό και θα κανω και την ποινη μαλιστα εφόσον και οι δικαστές είναι δικοί τους. Έτσι δε πάει?
Οπότε...τι να πω...είμαι αδύναμος...το λεει και το μητρωο μου πλεον. Όπου και να παω ετσι με ξέρουν.

Εξακολουθώ να μην μπορώ να σου στειλω pm...

Το ότι είσαι εγκλωβισμένος στον κόσμο των ανθρώπων δε σημαίνει πως τα δικά σου συναισθήματα εξαφανίζονται. Ούτε αυτές οι ποινές σε αφορούν, αν δεν τις αποδέχεσαι. Κάτι δεν μπορεί να σε επηρεάσει τόσο αν δεν το αφήσεις να το κάνει, αν δεν του δώσεις εσύ το δικαίωμα. Οι δικαστές και τα δικαστήρια υπάρχουν γιατί εξυπηρετούν ανθρώπους πάλι, και συστήματα από ανθρώπους καμωμένα, κοινωνικά. Θέλω να σου πω, πως το "τιμωρούμαι", αν δε δέχεσαι το "έγκλημα", δεν υφίσταται. Μπορεί να υφίσταται για την κοινωνία, άλλου τραγόπαπα βαγγέλιο

Στο μυαλο ισως να ισχύουν όλα αυτα που λες...συμφωνω μαζί σου.
Το σώμα όμως θα κανει κανονικά την ποινή του εκτος αν επιλεξει την αυτοχειρια. Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις απο τον κόσμο των ανθρώπων.

Προσπαθώ να κρατήσω μια ισορροπία μεταξύ του να είμαι ζωντανός και να ζω στον κόσμο των ανθρώπων. Μην με ρωτάς πράγματα για τα οποία δεν έχω βρει τη λύση ακόμα...γιαυτό βρίσκομαι εδώ. Γιατί θέλω να ζω αλλά δεν μπορώ εδώ μεσα. Δεν είμαι αδύναμος αλλα το περιβάλλον μου συμπεριφέρεται λες και είμαι. Δεν έχω βρει λύση σε τίποτα confide.
Αν με ρωτήσεις γιατί δεν έχω αυτοκτονήσει ακόμα ειλικρίνα θα σου απαντήσω πως σκέφτομαι μονο δύο πράγματα. Τον πόνο που θα προκαλέσω στην οικογένεια μου και το οτι δεν θα ξανακάνω το μόνο πράγμα που μου δίνει χαρά και με κάνει να νιώθω καλά. Και αυτό ειναι απλα το να βρίσκομαι πάνω στη μηχανή. Αυτά τα δύο όμως δεν ειναι και οι απολυτοι λόγοι για να ζει κάποιος.

Το σώμα εκτίει διάφορες ποινές, και πώς ο καθένας νοηματοδοτεί την ποινή, τι είναι αυτή και τι περιλαμβάνει, είναι πολύ σχετικό. Θες να πεις ότι δεν είναι ποινή ας πούμε η ζωή μας στα τείχη στις διαδρομές για τη δουλειά, το μπετό ολόγυρά μας, κτλ, και είναι τι λέει ο κάθε ηλίθιος?
Δεν υπάρχουν απόλυτοι τρόποι να ζει κάποιος, αφού στο υπάρχον ολόγυρά μας δε δίνονται οι δυνατότητες για κάτι τέτοιο, όμως οι τρόποι να αγγίζεις τη χαρά μπορούν να δίνονται και άθελά του απ' αυτό που στη στερεί, το πώς υπάρχει για να το βρίσκει καθένας μόνος του.

Συμφωνω ως προς τον ορισμο της ποινης αλλά έτσι όπως το θέτεις....τα πάντα δεν ειναι υποκειμενικά? η χαρά, η λύπη, η αλήθεια...τα πάντα. Ποινή για μένα στην προκειμενη περίπτωση είναι το να γυρίζω μόλις τώρα απο μια βόλτα στο κέντρο όπου ο κόσμος που είδα με έκανε να τρέξω πάλι πίσω. Τόσο φυσιολογικοί άνθρωποι που με κάνει να νομίζω πως χάνω κάτι με το να είμαι κλεισμένος εδώ μέσα. Βλέπεις τι μου τάζουν? είναι όντως έτσι εκει έξω ή είναι ιδέα μου? Αν δεν είναι απλά ιδέα μου τότε καλά κάνω και κλαίω που λειπουν ολα αυτα απο τη ζωη μου. Αν είναι ιδέα μου θέλω κάπως να δω την αλήθεια γιατί έχει αρχήσει να γίνεται εκνευριστικό.
Πως ξέρεις όμως οτι υπάρχει τρόπος για να αντλεις χαρά ακόμα και απο αυτο που στην στερει? Δεν νομίζω να το έχεις καταφέρει.....πιστεύεις σε δυνάμεις που δε βλέπεις? Σε είχα για ρεαλιστή.
Εξακολουθώ να περιμένω άδεια για pm κάτι το οποιο φαίνεται να αποφεύγεις αλλά όπως βλέπεις το παρον thread έτσι και αλλιώς εχει μετατραπεί σε διάλογο.

Πως βλέπεις το θεμα της προσαρμογής φίλε αφου έστω αναγκαστικά συμβιώνεις και συναναστρεφεσαι με τους ανθρωπους?
Το αν ειμαστε αδυναμοι, απο μια πλευρα, το μαθαινουμε αμα χρειαστει να βγουμε εκτος του πλαισιου ασφαλειας μεσα στο οποιο μαθαμε να ζουμε πχ να κανω κατι που θελει ρισκο και εχει αβεβαιο αποτελεσμα. Δυνατοι ειμαστε εκει που ελεγχουμε και κατευθυνουμε τα συναισθηματα μας ενω για τους πολλους ο κανονας ειναι σε τετοιες περιστασεις να καταρρεουν.
Φιλε, νιωθεις πληροτητα μεσα σου με τη μόνωση σου και τη σταση αυτη που περιγραφεις πως κρατας εναντι των αλλων?

Δεν είμαι σίγουρος για το πως μπορώ να απαντήσω Γιάννη...
Δεν με βλέπω να έχω προσαρμοστεί 30 χρόνια τώρα. Ξέρω οτι προσπαθώ και το ξέρω γιατί πονάω για αυτό συχνά. Και με έχω δει να τρώω τα μούτρα μου εξίσου συχνά.
Μάλλον δεν έχω αρκετό εγωισμό για να πω σε οτι με πειράζει "να πατε να πνιγείτε". Κάτι μέσα μου είναι ακόμα ανθρώπινο και έχω τις αδυναμίες των ανθρώπων μαζί με τις δικές μου. Το να έχω ανάγκη απο φαγητό, νερό, παρέα.

Αν κατάλαβα καλά το δεύτερο ερώτημα σου....όχι...με βλέπεις να νιώθω πληρότητα? νιώθω ένα μίγμα απογοήτευσης, κατωτερότητας, πικρίας, απόρριψης και όλες τις άλλες λέξεις που ουσιαστικά έχουν το ίδιο νόημα με το "νιωθω λιγότερος".
Πως θα μπορούσα να ένιωθα καλά όταν τίποτα απο ότι έχω σαν άνθρωπος δεν είναι αρκετό? Είτε γιατί είναι λίγο, είτε γιατί είναι διαφορετικό? Πάντα αυτά τα δύο...
Αν με γνώριζες έξω Γιαννη είμαι σίγουρος πως θα έλεγες και εσυ "μια χαρα ανθρωπος" όπως και όλοι. Γιατί τότε όμως είμαι κάθε μέρα κλειδωμένος στο δωμάτιο μου? Γιατί νιώθω ότι πάντα έρχομαι τελευταίος? Και γιατί για όλα αυτά έχω αποδείξεις και δεν ειναι απλά στο μυαλό μου?
Ίσως γιατί περιμένω άλλα πράγματα απο το περιβάλλον μου. Ίσως γιατί δεν νιώθω καλά με τον εαυτό μου, ή όσο καλά πιστεύω ότι νιώθω. Πάντα όμως θα έχω αποδείξεις.

Μέχρι και στην ψυχοθεραπεία που υποτίθεται ότι κάνω, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει...νιώθω πάντα ένα βήμα μπροστά σε οτιδήποτε...μου είναι όλα αυτονόητα και γιαυτό την περισσότερη ώρα κάθομαι σιωπηλός. Απλά βλέπω τις μέρες να περνάνε, το στόμα μου κλειστό, την ζωή να με προσπερνά. Νιώθω ότι τρέχω μονίμως πάνω στο ίδιο κομμάτι γης γιατί τίποτα απο οτι εχω δεν είναι αποδεκτό απο το περιβάλλον μου.
Σε ένα άλλο thread εδώ κοντά κάποιος είπε οτι η αυτοεκτίμηση αναπτύσεται μεσω της τριβης με την κοινωνία και όχι στην μοναξιά. Πολύς ο αντίλογος και έχουν δίκιο και οι δύο πλευρές.
Εγώ θα πω, με όσο πιο απλά λόγια μπορώ είναι πως αν πιστεύεις οτι είσαι βασιλιάς, και κανένας δεν σε υπηρετεί μάλλον είσαι τρελός. Αν σε υπηρετούν, τότε μάλλον είσαι βασιλιάς.

O keep_walking είπε πιο πάνω οτι έζησε 10 χρόνια μόνος του....συγγνώμη, μην με παρεξηγήσεις αλλά δεν το πιστεύω...κυρίως γιατί το "μόνος" είναι υποκειμενικό καθότι σε όλη μου τη ζωή βλέπω ανθρώπους να χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη αλλά να έχει άλλο νόημα για αυτούς.
Ένα απλό παράδειγμα είναι πως έχω προσεγγίσει με pm αρκετά άτομα που έχουν ανοίξει thread και μιλάνε για την μοναξιά τους στο forum αυτό...μετά απο λίγο καιρό εξαφανίζονται όλοι...ξέρεις γιατί? γιατι η δική τους μοναξιά προφανώς δεν είναι σαν τη δική μου και καλύπτουν την ανάγκη τους για επικοινωνία κάποια στιγμή. Είναι απλά "μια φαση" που περνάνε, κυρίως οι περισσότεροι λόγω κάποιας ερωτικής απογοήτευσης.
Οπότε συγγνώμη αλλά σαν την ιστορία με το μικρό βοσκό που φώναζε "λύκος" δεν μπορώ να πιστέψω κανέναν στο θέμα αυτό πλέον. Μην με παρεξηγήσεις, δεν είναι τίποτα προσωπικό.
Όπως επίσης όλοι μου λένε πως δεν είναι συνηθισμένοι, πως ειναι διαφορετικοι κλπ....πως γινεται ομως να τους βλεπω να κανουν τα ιδια πραγματα?
Θυμάμαι κάποτε μια κοπέλα μου είχε πει πως κάτι που έκανα τότε για εκείνη ήταν ότι πιο γλυκό έχει κάνει ανθρωπος για εκείνη. Παράλληλα μου είχε πει πως δεν είναι "σαν όλες τις άλλες". Γιατί όμως η δική της ζωή συνεχιζεται με κάποιον άλλο κάνοντας συνηθισμένα πράγματα? Την βλέπω ακόμα κάθε μέρα.
Μακάρι να σταματούσαμε όλοι να λέμε τέτοια πράγματα και να ξεκινήσουμε να τα κάνουμε.

Εγω ημουν 1,5 χρονο παντελως τρελλος και με εγκατελειψαν ολοι. Απο κει και περα οταν συνηρθα δεν ειχα παρεες και οι κοινωνικες δεξιοτητες ειχαν γυρισει σε νηπιακο σταδιο καπως... και δεν ειχα κανενα να τις εξασκησω και ο κοσμος με αποφευγε (επαρχια...τρελλος πρωην κλπ). Ναι μου πηρε πανω απο δεκαετια να ορθοποδησω και ακομα δεν ειμαι 100% κοινωνικος οπως ημουν ας πουμε φοιτητης. Αλλα περναω και μονος καλα και εχω πλεον μερικα ατομα που ανταλλασω μερικες κουβεντες και γενικα ειναι σχετικα ικανοποιημενος. Δεν μου φταιει ομως κανεις εαν ηρθαν ετσι τα πραγματα , ουτε μπορω να κατηγορησω κανεναν. Σε γενικες γραμμες σαν κλειστο ατομο και εγω δεν πλησιαζω μοναχικους τυπους να τους ανοιξω την κουβεντα , το ιδιο και το αυτο ισχυει και για τους αλλους, μερικοι πιο κοινωνικοι μπορει να κανουν και την υπερβαση να πουν καμμια κουβεντα.
Αυτα για μενα.

Τωρα οσον αφορα την αναγνωριση απο τους συνανθρωπους και την αποδοχη ειναι απο τα βασικα στοιχεια για να ειναι κανεις ευτυχισμενος

https://en.wikipedia.org/wiki/Maslow...archy_of_needs

Αλλα οπως θελω σεβασμο καταλαβαινω οτι και το αυτο επιζητουν οι αλλοι απο μενα σε γενικες γραμμες. Και καταλαβα επισης οτι οπως "διαβαζω" εγω τους ανθρωπους...απο εκφρασεις , κινησεις κλπ ... ετσι εχουν και αυτοι την ικανοτητα να με "διαβαζουν" και ακομα το τελευταιο δεν το εχω χωνεψει καλα.... κοινως υπαρχει αλληλεπιδραση σε απιστευτα επιπεδα πολλες φορες. Οταν εχω τις "μαυρες μου" και δεν εχω ορεξη για κουβεντα σαν εκτη αισθηση καταλαβαινουν και οι αλλοι οτι αστο καλυτερα:)

Καποιες σκορπιες σκεψεις απλως...

Quote:

---

Originally Posted by Tomhet

..


Μέχρι και στην ψυχοθεραπεία που υποτίθεται ότι κάνω, δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει...νιώθω πάντα ένα βήμα μπροστά σε οτιδήποτε...μου είναι όλα αυτονόητα και γιαυτό την περισσότερη ώρα κάθομαι σιωπηλός. H ψυχοθεραπεια που κανεις ειναι της μορφης που σε ξαναρωτησα? μεθοδολογική όπως ειναι η γνωστική συμπεριφορική μέθοδος ή πας εκει κι ακους σκόρπιες συμβουλες, βρισκεις κατανοηση και συζητατε σκορπια προβληματα σου? Απλά βλέπω τις μέρες να περνάνε, το στόμα μου κλειστό, την ζωή να με προσπερνά. Νιώθω ότι τρέχω μονίμως πάνω στο ίδιο κομμάτι γης γιατί τίποτα απο οτι εχω δεν είναι αποδεκτό απο το περιβάλλον μου.Σ αυτο φιλε ενα θα σου πω, όσο περνανε τα χρονια τοσο πιο πολύ εγκλωβιζόμαστε ειτε σε χαρακτηρα που δεν μπορουμε να τον αλλαξουμε, ειτε σε δουλεια αφου συνηθως προτιμανε νεους ειτε λιγοστευουν οι πιθανοτητες να βρουμε συζηγο όπως τη θελουμε. Επομενως το κλειστος και μόνιμα στο ιδιο κομματι δεν ωφελα, ειναι ζημια για σενα και τιποτα αλλο, θα βρεθεις προ τετελεσμενων και εκει ειναι που πραγματικα θα κλαις!!!
...........
O keep_walking είπε πιο πάνω οτι έζησε 10 χρόνια μόνος του....συγγνώμη, μην με παρεξηγήσεις αλλά δεν το πιστεύω...κυρίως γιατί το "μόνος" είναι υποκειμενικό καθότι σε όλη μου τη ζωή βλέπω ανθρώπους να χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη αλλά να έχει άλλο νόημα για αυτούς.Μόνο τους ασκητες και τους μοναχους στα μοναστηρια ξερω να ναι πραγματικα μόνοι. Κανενας αλλος! Κι ο ΚΕΠ καπου αλλου ειπε πως ειχε την οικογενεια του και νομιζω στο πιο πανω θρεντ μιλα για καποιους πολύ λιγους που τον καταλαβαινουν, αρα δεν ηταν τελειος μονος, ειχε καποιους. Για να αντεξεις μονος στον κοσμο εντελως μονος πρεπει να εχεις φτασει σε υψιστα επίπεδα απάθειας και ταυτισης με τη μοναξια που δεν ξερω αν ύπαρχουν ανθρωποι που να το χουν επιτυχει αλλιως θα βρεθεις στο ψυχιατρειο με τα φαρμακα να σε κρατανε στη ζωη.
Ένα απλό παράδειγμα είναι πως έχω προσεγγίσει με pm αρκετά άτομα που έχουν ανοίξει thread και μιλάνε για την μοναξιά τους στο forum αυτό...μετά απο λίγο καιρό εξαφανίζονται όλοι...ξέρεις γιατί? γιατι η δική τους μοναξιά προφανώς δεν είναι σαν τη δική μου και καλύπτουν την ανάγκη τους για επικοινωνία κάποια στιγμή. Είναι απλά "μια φαση" που περνάνε, κυρίως οι περισσότεροι λόγω κάποιας ερωτικής απογοήτευσης.Μπορει οι λόγοι να ναι αυτοι. Συμφωνω! η ασχημη φαση τους φερνει. Ισως ειναι και η ελλειψη εμπιστοσυνης μεσα στον ψυχικο κοσμο που κρυβει ο καθενας προς καποιο αγνωστο. Ισως το ότι θα θελε να κανει παρεα με καλυτερους κι οχι όπως μπορει να πιστευει ιδιους ή χειροτερους του.

Οπότε συγγνώμη αλλά σαν την ιστορία με το μικρό βοσκό που φώναζε "λύκος" δεν μπορώ να πιστέψω κανέναν στο θέμα αυτό πλέον. Επειδη ειχες τραυματικες εμπειριες στη ζωη σου με ανθρωπους που σε ξεγελασαν, σε εκμεταλλευτηκαν, σου εκαναν κακο και συναφη. Ειναι αποτελεσμα σε μεγαλο βαθμο αυτου το ότι δεν εμπιστευεσαι.Μην με παρεξηγήσεις, δεν είναι τίποτα προσωπικό.
Όπως επίσης όλοι μου λένε πως δεν είναι συνηθισμένοι, πως ειναι διαφορετικοι κλπ....πως γινεται ομως να τους βλεπω να κανουν τα ιδια πραγματα?
Θυμάμαι κάποτε μια κοπέλα μου είχε πει πως κάτι που έκανα τότε για εκείνη ήταν ότι πιο γλυκό έχει κάνει ανθρωπος για εκείνη. Παράλληλα μου είχε πει πως δεν είναι "σαν όλες τις άλλες". Γιατί όμως η δική της ζωή συνεχιζεται με κάποιον άλλο κάνοντας συνηθισμένα πράγματα? Την βλέπω ακόμα κάθε μέρα. Η περιγραφη σου μου δινει την εντυπωση πως την ποθησες για σχεση αλλά δεν το κατορθωσες ή δεν το εκανες λόγω της ασχημης ψυχολογιας
Μακάρι να σταματούσαμε όλοι να λέμε τέτοια πράγματα και να ξεκινήσουμε να τα κάνουμε.

---

δεν υπαρχει αλλος τροπος αφου δεν ειμαστε ευχαριστημενοι μ αυτο που ειμαστε τωρα. Καλα το καταλαβες ότι πρεπει να ξεκινησουμε να τα κανουμε

Καποια σχολια....

Ανάποδα στις ερωτήσεις/σχόλια σου..

Το κάνω ήδη Γιάννη...βέβαια δεν βλέπω ανταπόκριση καθότι πλέον έχει ποτίσει στο μυαλό όλων η ιδέα για το πως έχουν τα πράγματα.
Μικρό και χαζό παράδειγμα είναι πως στο 90% των φαναριών που σταματάω πλέον χαιρετάω τους οδηγούς που θα τύχει να βρεθούν δίπλα μου. Πάντα με φιμέ κράνος βέβαια. Χαιρετάω ζωηρά, σχεδόν παιδικά, και αυτό είναι όλο. Για την ιστορία θα πω ότι άντρας και πιτσιρίκι δεν μου έχει αρνηθεί ποτέ χαιρετισμό ενώ τις περισσότερες φορές οι γυναίκες με κάνουν να νιώθω λες και της ενόχλησα με χυδαίο τρόπο. Ναι θα μου πεις το πρότυπο του μηχανόβιου που ενοχλεί τα κορίτσια είναι παλιό. Για οποιοδήποτε λόγο...αυτή είναι η συμπεριφορά του πλήθους.

Προφανώς με ενδιέφερε η κοπέλα εκείνη και ήταν κάτι που το κράτησα για 8 μήνες. 8 μήνες που την έβλεπα καθημερινά και ακόμα την βλέπω. Αλλά όπως είπα πάντα θα υπάρχει ένας λόγος. Έστω πως στην συγκεκριμένη περίπτωση ο λόγος ήταν πως κανείς δε θα σταματούσε την ζωή του όπως είπα για να προφτάσω εγώ και οι 8 μήνες που περίμενα ίσως ήταν πολύ. Την διεκδίκησα με διάφορους τρόπους για ένα μικρό διάστημα, ήταν πάντα δεκτική όπως εγραψα και πιο πάνω αλλά στην ερώτηση, η απάντηση ήταν πως υπάρχει άλλος. Και δεν θα κρυφτώ, καθότι δεν είμαι υπεράνω κανενός, θα σου πω πως τον ένα μήνα που ουσιαστικά παίζαμε με την κοπέλα εκείνη, ένιωθα πως υπάρχω, πως δεν έχω ανάγκη ούτε χάπια ούτε γιατρό. Μόνο και μόνο γιατί οι ιστορίες μου και τα ποιήματα μου είχαν ακροατήριο και μάλιστα με απάντηση και δεκτικό χαμόγελο. Αυτά κάνουν τα συναισθήματα. Φυσικά το μετά είναι μια άλλη ιστορία.

Είναι ώρες που νιώθω ότι θα βγω έξω και θα βρω κάποιον σαν εμένα να κάθεται κάπου και θα πάω να του πιάσω κουβέντα. Και όταν το κάνω τελικά γυρνάω άσκοπα και δεν βρίσκω κανέναν. Ακούγεται σαν ιστορία τρόμου, το παραδέχομαι....λες και ψάχνω θύμα. Ψάχνω εμένα όμως. Δεν με βρίσκω πουθενά. Αντί αυτού βλέπω παντού το είδος του "φυσιολογικού" ανθρώπου και με κάνει να τρέξω πίσω απο ντροπή....τι δουλειά έχω εγω εκει? τι σκεφτόμουν?

Τι ψυχοθεραπεία κάνω? Δεν είχα ποτέ σχέση με αυτά ρε συ Γιάννη οπότε...τι να σου πω... Ζήτησα βοήθεια, ρώτησα και μου έδειξαν έναν δρόμο και τον ακολούθησα. Ψυχίατρος/Ψυχοθεραπευτής είναι...με ρώτησε αν θα ήθελα να δοκιμάσω χάπια, είπα ότι δεν έχω κάποια λύση στο μυαλό μου οπότε γιατί όχι. Με ρώτησε αν ήθελα να κάνω παράλληλα και ψυχοθεραπεία και επίσης δεν είχα κάποια εναλλακτική οπότε πηγαίνω κάθε βδομάδα, μπερδεμένος για το τι θα έπρεπε να συμβαίνει. Μην κρίνεις όμως τον θεραπευτή από τα λεγόμενα μου...είναι σα να ζητάς από το σκυλάκι να κρίνει τον εκπαιδευτή του. Δε νομίζω ότι θα καταλάβει ποτέ τι ακριβώς κάνει ο εκπαιδευτής παρά μόνο όταν του δώσει στο τέλος το treat του. Εγώ το περιμένω ακόμα.

Νιώθω ήδη προ τετελεσμένων.

...τομ, διάβασα όλο το θρεντ, (η λιλι θα θελει σίγουρα αυτογραφο μου :Ρ).
Γράφεις πολύ ωραία και πολλές φορές παρασύρεις τον αναγνώστη για μια βόλτα στην ψυχή σου, άλλες φορές απολαυστική, άλλες κουραστική.
Θα μείνω στο κουραστική γιατί είμαι σίγουρη ότι σε ενδιαφέρει περισσότερο.
Δεν είναι αρνητικό το σχόλιο μου, μη το πάρεις έτσι.
Ανήκεις στη μερίδα των ανθρώπων που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι και αρκούν μερικές απογοητεύσεις για να κλειστουν για πάντα στο καβούκι τους περιμένοντας την προσωπική τους Ανάσταση, που όμως δεν έρχεται ποτέ, γιατί ο Θεός και το σύμπαν δεν έχουν ντελίβερι και τα θαύματα τελείωσαν μαζί με το Χάρυ Πότερ.
Θα μου πεις πως δεν έχεις δύναμη να τρως απορρίψεις και απογοητεύσεις είτε σε φιλικό, είτε σε ερωτικό επίπεδο.
Δεκτό.
Κανείς μας δεν το θέλει, αλλά δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να το αποφύγει γιατί είμαστε άνθρωποι και έτσι είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος. Φαντάσου ένα παιδάκι που παίζει στο δρόμο, πέφτει, χτυπά το χέρι του και δεν ξανα παίζει ποτέ γιατί φοβάται πως θα ξανα πέσει και θα περάσει τον ίδιο πόνο.
Τι σε κάνει να πιστεύεις όμως πως θα ξανά πέσεις? Ποιος το προσδιορίζει αυτό?
Μπορεί να πέσεις εκατό φορές και την εκατοστή πρώτη να έχεις μάθει τους κανόνες και να μη χοροπηδάς σε λακούβες. Αυτό λέγεται εμπειρία και προκύπτει ΜΟΝΟ μέσα από την τριβή μας στον κόσμο.
Είσαι 30 χρονών και μίλησες μόλις για δυο γυναίκες στη ζωή σου. Ξέρεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που γνώρισαν εκατό μέχρι να βρουν αυτόν ή αυτή που τους ταιριάζει?
Αυτό που τώρα σου φαίνεται τεράστιο, λίγο παρακάτω και γνωρίζοντας έναν άλλο άνθρωπο θα σου φαίνεται τελείως χαζό.
Πως όμως θα πας παρακάτω όταν δεν ανοίγεις το βήμα σου?
Πρόσεξα στην προηγούμενη σελίδα ότι έγραφες συνέχεια ποστ για το άδειο ινμποξ σου και παραπονιόσουν γι αυτό.
Στείλε εσύ. Δέκα μπορεί να μη σου απαντήσουν, ένας όμως θα κάτσει να ασχοληθεί και έτσι μπορεί να αποκτήσεις έναν φίλο, ή έστω έναν άνθρωπο που μπορείς να ανταλλάξεις πέντε κουβέντες και να μοιραστείς πράγματα μαζί του.
Θα σου δώσω επίσης δυο συμβουλές και ως γυναίκα και ως ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο.
Εμείς οι γυναίκες λατρευουμε τους άντρες με επίπεδο/βαθος/ρομαντισμο κλπ. Αυτός συνήθως είναι και ο πριγκιπας μας.
Όμως, όλα αυτά τα θέλουμε αφού νιώσουμε πως αυτός ο άντρας στέκεται γερά στα πόδια του και αυτά που μας δίνει είναι μετά από έντονη εσωτερική αναζήτηση και όχι από ανάγκη για παράπονο και γκρίνια. Αυτό είναι ότι πιο ξενέρωτο μπορεί να τύχει σε κάποια, (σου μιλάω πάντα για ποσοστά που αφορουν στο δικό μου χαρακτήρα).
Σα φίλη, επίσης θα μου άρεσε να κάνω παρέα με ένα άτομο που θα καθίσουμε μαζί σε ένα μπαλκόνι, θα φιλοσοφούμε, θα γκρινιάζουμε και θα καταδικάζουμε τα κακώς κείμενα αυτού του κόσμου ...
Όμως, όταν αυτό είναι σε συνεχή, καθημερινή βάση, γίνεται κουραστικό, πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο και συνήθως εγώ κόβω σιγά-σιγά γιατί αρχίζει να επηρεάζει και τη δική μου ψυχολογία.
Λίγες σκέψεις και ελπίζω να βοήθησα κάπου....