Αυτό καλή μου είναι όπως εσύ το αισθάνεσαι. Αν νιώθεις την ανάγκη να το κανεις , ναι. Στην τελική εσύ θα είσαι πάλι που θα το παλέψεις με τον εαυτό σου.Quote:
Originally Posted by Lena01
Printable View
Αυτό καλή μου είναι όπως εσύ το αισθάνεσαι. Αν νιώθεις την ανάγκη να το κανεις , ναι. Στην τελική εσύ θα είσαι πάλι που θα το παλέψεις με τον εαυτό σου.Quote:
Originally Posted by Lena01
Frini, σε καταλαβαίνω... Δεν κινούνται όμως οι σκέψεις σου σε ένα ιδεατό/ιδανικό επίπεδο? Και πώς μπορώ να τις προσαρμόσω στην πεζή καθημερινότητα?
Νομίζω ότι οι κοινωνικές συμβάσεις είναι τόσο σκληρές που καταλήγουν να μάς φυλακίζουν, και ο αληθινός μας εαυτός στραγγαλίζεται στο βωμό της ρουτίνας και της επιβίωσης.
Πχ στην περίπτωσή μου, ήμουν κάποτε, ίσως προσχολικά, πολύ αυθόρμητη, αθώα, ειλικρινής μέχρι αηδίας, αγαπούσα όλους τους ανθρώπους. Αλλά όταν οι γονείς, οι συγγενείς, το σχολείο βάζει ταμπέλες, συγκρίνει, εύκολα παρερμηνεύει, απαξιώνει και ακόμη πιο εύκολα κακοχαρακτηρίζει, άρα περιθωριοποιεί, πώς να διατηρήσεις τον αυθορμητισμό αυτό? Δεν επιβιώνεις... Περιχαρακώνεσαι για να μπορέσεις να προχωρήσεις και να φύγεις. Στα 20 το περιβάλλον μου έλεγε ότι είμαι πολύ μικρή για μια σχέση, να μην είμαι ανυπόμονη και να περιμένω, οπότε όταν θέλεις να αρέσεις, να έχουν οι άλλοι μια καλή ιδέα για σένα και εξαρτάσαι οικονομικά, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Υπακούς, κόβεις χέρια και πόδια, σφίγγεις την καρδιά και κάνεις ό,τι σου λένε. Στα 25 μικρή ακόμα, να ριζώσω σε μια δουλειά πρώτα... και πάλι στο κλουβί, με κλειστή την πόρτα. Στα 30 σού ανοίγουν την πόρτα γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αλλά το νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι, είναι δύσκολο να αλλάξεις πλαίσιο... Τώρα το κλουβί είναι ανοιχτό, αλλά πού φτερά για πέταγμα?
Όπως έχω πει πολλές φορές όλοι μας έχουμε το προσωπικό μας στοίχημα με τη ζωή.Έχουμε συνηθίσει να ζούμε μέσα στην ταυτότητα μας. Μας φοβίζει να αφήσουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί χωρίς το φρένο που αυτή μας δίνει. Συνειδητοποιούμε και προσπαθούμε ν' αλλάξουμε κάτι που μας βαραίνει, μας περιορίζει ή μας πονάει. Η αλλαγή αυτή όμως μπορεί να είναι επίπονη για αυτό και την αποφεύγουμε. Μπορούμε όμως ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις εμπειρίες του ο καθένας να τολμάμε λίγο περισσότερο, ίσως όσο αντέχουμε τη δεδομένη στιγμή.
Ναι ο εαυτός μας στραγγαλίζεται κάθε μέρα στην ρουτίνα της επιβίωσης. Ναι και μας έχουν βάλει ταμπέλες. Δεν έχουμε όμως μια ηθική υποχρέωση απεναντι στον εαυτό μας να προσπαθήσουμε να είμαστε πιο όμορφα με μας? Στο κάτω κατω είμαστε εδώ μόνο για να επιβιώνουμε? δεν αξίζουμε κάτι καλύτερο? Πόσο μας έχουν "εξυπηρετήσει" οι ταμπέλες που μας έβαλαν οι άλλοι ή ακόμα και εμείς οι ίδιοι?
Οι σκέψεις μου δεν ξέρω αν κινούνται σε κάποιο ιδεατό επίπεδο. Και εγώ όπως και εσύ (για διαφορετικούς λόγους) αναρωτιέμαι .
"Νομιζω πως θα είμαστε πολύ πιο ζωντανοί αν τολμήσουμε να συνειδητοποιήσουμε πως δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ξέρουμε κάθε στιγμή ποιοι είμαστε και ούτε χρειάζεται να εγγυηθούμε με ακρίβεια και λεπτομέρειες τι μπορεί κανείς να περιμένει από εμάς"
Για κάποιους συγκεκριμένους λόγους έχεις φτάσει σ' ενα σημείο όπου αυτό που έχεις δεν σου κάνει , έτσι?
Σκέψου και αν θέλεις μου λες...κυρίως εσύ στον εαυτό σου. Τι θα ήθελες ν' αλλάξεις? Τι θα ήθελες να έχεις?
Για κάποιους συγκεκριμένους λόγους έχω φτάσει σ' ένα σημείο όπου αυτό που έχω δεν είναι αυτό που περίμενα, αυτό στο οποίο είχα επενδύσει... Νιώθω ότι πλήρωσα με χρυσάφι για να αγοράσω κάρβουνο. Και στο επαγγελματικό και στο προσωπικό κομμάτι.
Αυτό που ήθελα να αλλάξω, το σκηνικό δηλαδή και το περιβάλλον και το πλαίσιο, το έκανα στα 18. Και τις υπερβάσεις που μπορούσα να κάνω... Αλλά δεν απέδωσε τους καρπούς που περίμενα... Τώρα νιώθω ότι δεν υπάρχει κάτι να αλλάξω, να βελτιώσω σίγουρα, αλλά να κάνω δραστικές, καταλυτικές αλλαγές, όχι!
Στο επαγγελματικό κομμάτι έχω απηυδήσει, είμαι εκτός δουλειάς αρκετό καιρό, προσπαθώ να διαβάσω, άλλοτε μπορώ άλλοτε βαριέμαι... το λούκι είναι να περάσω! αν περάσω, το νερό θα κυλήσει στο αυλάκι. Άρα καταλαβαίνεις ότι και πάλι, για πολλοστή φορά είμαι παγιδευμένη στην επίτευξη ενός στόχου με αποτέλεσμα να πιέζω τον εαυτό μου να λειτουργήσει προς μια κατεύθυνση...
Στο προσωπικό κομμάτι έχω προσπαθήσει απίστευτα πολύ, ιδίως τα τελευταία 7-8 χρόνια... τόσο πολύ που δεν ξέρω πια τί άλλο να κάνω, τί παραπάνω να προσθέσω στη λίστα!!!!
Τί θέλω? Ό,τι ήθελα πάντα, ό,τι προσπάθησα τόσο πολύ να πετύχω...
Μια δουλειά που να με ανταμείβει χωρίς να με στραγγίζει από ενέργεια.
Και μια αληθινή σχέση για να χτίσω τη ζωή μου.
Αλλά δεν είναι τόσο απλό ούτε τόσο εύκολο. Έχω καταστρώσει άπειρα σχέδια για το πώς θα τα πετύχω αλλά ενώ στο χαρτί βγαίνουν, στη ζωή κάτι μού ξεφεύγει...
Για το επαγγελματικό κομμάτι , καταλαβαίνω απόλυτα τι λες. Είχες επενδύσει πολύ εκεί, πιστεύοντας και ελπίζοντας ότι θα σου δώσει καταξίωση, ευημερία και προσωπική ευτυχία. Προσπάθησε για το καλύτερο στο επίπεδο αυτό αλλά θα σου έλεγα να μην πιέσεις τον εαυτο σου προς μια κατευθυνση αποκλειοντας όλα τα υπόλοιπα γύρω σου.
Στο προσωπικό ίσως φταίει ότι προσπάθησες πάρα πολύ. Έχω την εντύπωση γενικά ότι πιέζεις πολύ τον εαυτο σου για την επιτυχία. Όλα καλα συντονισμένα...
Σε πιο πρακτικό συμφωνώ με την Μ. Δεν χρειάζεται να ρίξεις τα στανταρ σου, τουλάχιστον απ' ότι μας είπες δεν ζητάς τρελλά πράγματα. Απλά ανοίξου περισσότερο΄, δώσε περισσότερες ευκαιρίες σ' ανθρώπους που εκ πρώτης εντύπωσης μπορεί να μην σου λένε κάτι διαίτερο. Σκέψου ότι και οι άλλοι έχουν τα θέματα και τις ανασφάλειες τους και δεν τολμαν να δείξουν ποιοι πραγματικά είναι. Συν τοις άλλοις, επειδή ποτέ δεν συμμετείχες στο ερωτικό "παιχνίδι" μπορεί να δίνεις την εικόνα της απόμακρης ή στην καλύτερη, της καλής γλυκειάς φίλης. Προσπάθησε ν' αλλάξεις τον ρόλο αυτό γιατί έχεις μπει για τα καλά στο καλούπι του. Για να σε πλησιάσει κάποιος θα πρέπει να νιώθει ότι έχεις ανοικτή την πόρτα. Να εκπέμπεις ερωτισμο. Και αυτό δεν είναι ούτε πρόστυχο ουτε ανήθικο. Και σαφέστατα δεν έχει να κάνει ούτε με προκλητικό ντύσιμο ουτε με τα επιπλέον κιλά. Μια γυναίκα απλα συμπαθητική και αρκετά σεμνή στην εμφάνιση μπορεί να εκπέμπει πολυ περισσοτερο ερωτισμο από μια προκλητική κουκλάρα.
Και πλησίασε εσύ...δεν είναι κακο ουτε ντροπή να το κάνεις.
Έχεις απόλυτο δίκιο.... χτύπησες φλέβα και πάλι....έτσι ακριβώς είναι...!!!!!
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ!!!!!!
...εισαι φοβερή και ο τρόπος που μιλάς είναι καθηλωτικός ! χαίρομαι που παρακολουθώ την κουβέντα σας.. και χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα άτομα σαν εσάς ! Εύχομαι τα καλύτερα και στις δύο.Quote:
Originally Posted by Frini
Γειά σου Λένα :)Quote:
Originally Posted by Lena01
Ναι, πιστεύω ότι αφού στο παρελθόν δοκίμασες τόσες εναλλακτικές κοινωνικοποίησης και δεν απέδωσαν..
η συνεργασία με ειδικό ίσως σε βοηθήσει να δεις ότι οι δοκιμές/προσπάθειες δεν σταματούν
όσο δεν έχουμε αποτέλεσμα, εξάλλου μέσα από την επανάληψη μαθαίνουμε και σ' αυτή
την περίπτωση, αλλά βελτιώνοντας ταυτόχρονα και τον τρόπο προσέγγισης, που ίσως μέχρι
σήμερα και παρά τις όποιες μας δραστηριότητες, δεν ήταν τελικά ο πλέον κατάλληλος για
να μας φέρει κοντά με τον άλλο.. Και σε ειδικό πιστεύω, ότι δεν απευθυνόμαστε μόνο όταν
αντιμετωπίζουμε κάποιο σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά κι όταν θέλουμε να πάρουμε
συμβουλές.. ή να δούμε να πράγματα από μια άλλη οπτική, που λόγω ανύπαρκτης παιδείας
δεν αντιλαμβανόμαστε.. Το είπες και μόνη σου, πως κι οι γονείς, μας μεγαλώνουν μ' ένα σωρό
ξεπερασμένες αντιλήψεις, που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη, μ' αποτέλεσμα νάμαστε συνεχώς
σε σύγκρουση με τον εαυτό μας κι ίσως έτσι να μην μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα τις ανάγκες μας.. :)
......Συν τοις άλλοις, επειδή ποτέ δεν συμμετείχες στο ερωτικό "παιχνίδι" μπορεί να δίνεις την εικόνα της απόμακρης ή στην καλύτερη, της καλής γλυκειάς φίλης. Προσπάθησε ν' αλλάξεις τον ρόλο αυτό γιατί έχεις μπει για τα καλά στο καλούπι του. Για να σε πλησιάσει κάποιος θα πρέπει να νιώθει ότι έχεις ανοικτή την πόρτα. Να εκπέμπεις ερωτισμο.....
Το ξαναλέω, χτύπησες φλέβα, έτσι είναι.
Αρχικά απόμακρη, απότομη, ίσως αντικοινωνική, πολύ σφιγμένη, μέχρι και άβουλη.
Μετά γίνομαι η καλή γλυκειά φίλη, που πάντα ακούει, συμπαραστέκεται, συμβουλεύει κλπ. Όχι μόνο έχω μπει στο καλούπι του ρόλου, νιώθω την ταμπέλα της καλής φίλης στο μέτωπό μου...
Άρα να βελτιώσω την εικόνα που βγάζω προς τα έξω...και να με κάνω πιο άνετη, επικοινωνιακή, cool, και άρα ερωτεύσιμη.
Θα το παλαίψω και αυτό...αλλά είναι δύσκολο γιατί δεν είναι κάτι που μπορώ να το ελέγξω ή να παρατηρήσω, πχ η εμφάνιση ελέγχεται. Αν ήταν θέμα εμφάνισης και μόνο, θα το είχα. Είναι όπως μού βγει, και αν βγει, και όποτε βγει... Μόνο το άνοιγμα σε κοινωνικές επαφές μπορώ να επιδιώξω και από εκεί και πέρα όπως κάτσει...ουφφφφ
Lena μου τίποτα δεν είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο ν' αλλάξουμε τίς παλιές μας δομές που με κόπο χτίσαμε. Και να τις αλλάξουμε χωρίς να τις κριτικάρουμε ή να τις καταδικάσουμε γιατί αυτές μας βοήθησαν να επιβιώσουμε μέχρι σήμερα, κακά τα ψέμματα.
Απλα ότι πλέον δεν μας κάνει το αφήνουμε στην άκρη. Σου είπα μην προσπαθείς πολύ, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Η πολλή προσπάθεια πολλές φορές φέρνει αντίθετα αποτελέσματα. Χαλάρωσε, νιώσε το σώμα σου, άφησε το βλέμμα σου, τα χέρια σου, μην πιέζεις το μυαλο σου. Καλο είναι να μην ελέγχεις την συμπεριφορά σου..μην την περνάς από μικροσκόπιο.
Χαίρομαι αν βοηθησα έστω και λιγο
Γεια σου Μαρκελάκι, δεν είναι θέμα παιδείας μονο οι συμπεριφορές μας καλο μου αν και ξέρω ότι χρησιμοποιείς τη λέξη με την ευρεία έννοια.
Ευχαριστούμε wundeer για τα καλά σου λόγια:)
Γειά σου Φρύνη μου! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Πάντα, ο καλός σου λόγος εκτός από λύσεις, δίνει κι ενθάρρυνση στον άλλο για να προχωρήσει.. Σ' ευχαριστώ κι εγώ! :)Quote:
Originally Posted by Frini
Να σαι καλά Μαρκελάκι..
Βέβαια τώρα θυμήθηκα μια ατάκα που είχα ακουσει σ' ενα σήριαλ, ότι όλοι μας λίγο ή πολύ πάσχουμε από συναισθηματική πρεσβυωπία. Βλέπουμε καθαρά αυτά που είναι μακριά μας (των άλλων) και δεν βλέπουμε τα δικά μας:)
Ενδιαφέρον.....!!!Χρειάζεται λίγη τρελα όμως στη ζωή μας,έτσι Λένα?Πρέπει να τολμήσουμε λίγο παραπάνω.Από αυτά που διάβασα εσύ απομακρύνεις τους άντρες κι όχι ότι κάτι έχεις ή κατι φταίει...Δεν θέλουμε φίλες,εχουμε φίλους . Καταρχην το χάνεις με τον τρόπο που μιλας.Αναφέρεσαι στις ''χαζογκόμενες'' με την λέξη ''ζευγαρωμένες''....Προσωπικά αν μου το λεγες από κοντά,θα ξενέρωνα τη ζωή μου!!!Είναι καποιες λεπτομέρειες,για να σε βάλω στο τρυπάκι να καταλάβεις πως σκέφτεται ένας άντρας που δείχνει καποιο ενδιαφέρον.Μην χρησιμοποιείς τις σπουδές σου εκεί...Δεν είπα να γίνουμε το αλλο άκρο απλά δοκίμασε λίγο να ζήσεις στα όρια...!!!Αν όχι τώρα,πότε?Ίσως είμαι εκτός θέματος,αλλά μην ψάχνεις λύση στο αυτονόητο με διάφορες συζητήσεις επειδή σου λείπει το θάρρος να διεκδικήσεις τον άλλο :)
Φιλικά πάντα έτσι :) Δεν έχω σκοπο να προσβάλω κανέναν....
{p.S}Ναι ένας ψυχολόγος θα σε βοηθήσει γιατί λογω της οικογενειακής,σε πρώτη φάση,πίεσης έχεις κάποια απωθημένα........
Kαλημέρα!!!
Ntoubroutza ευχαριστώ για το σχόλιο σου!!!! Αλλά δεν με "έπιασες"... το θάρρος το έχω, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο... και αυτό λέω! ότι το έχω, κάνω πράγματα αλλά ή ο άλλος δεν κινείται ή η όλη φάση δεν προχωράει...και ψάχνω το γιατί. Αλλά δεν είναι τόσο απλό, γιατί δεν εξαρτώνται όλα από μένα... Δεν θέλετε φίλες? είσαι σίγουρος? εσύ μπορεί όχι, άλλοι όμως ναι. Όχι μόνο φίλες, συμβουλάτορες... Να σου πω παράδειγμα, έβγαινα με έναν, ένα εξάμηνο περίπου, ο οποίος ενδιαφερόταν σοβαρά και το είχε δηλώσει σε φίλους και γνωστούς κιόλας. Σε πληροφορώ ότι κάθε μέρα, μα κάθε μέρα, μού τηλεφωνούσε και μού απαριθμούσε τί έκανε και πώς ένιωθε κατά τη διάρκεια της μέρας, σα να μου έδινε αναφορά...Στη δουλειά του, με τους φίλους του, τί έβλεπε στο you tube....και ποτέ μα ποτέ να με ρωτήσει πώς είμαι, πώς πέρασα, τί στο καλό έκανα, άντε να του έλεγα στο αρχικό 5λεπτο μια εξέλιξη και μετά για κανένα 2ωρο κρατούσε η αναφορά... Όταν βγαίναμε αναλυτικότατη αναφορά για το πόσο άσχημα περνάει στη δουλειά του, πόσο κακός είναι ο διευθυντής του, πόσο στενοχωρημένος είναι ο ίδιος, κλπ. Μια, δυο, τρεις, συνεχώς.... Όλο αυτό άρχισε να με κουράζει και κάποια στιγμή τού είπα, όσο πιο κομψά μπορώ, ότι δεν είναι κάπως υπερβολικό όλο αυτό? και ξέρεις ΤΙ μού απάντησε? ότι από τη σύντροφό του θέλει συμπαράσταση... Ελπίζω ότι μπορείς να νιώσεις πόσο ξενέρωσα....Και φυσικά το κατάλαβε, έκανε πίσω και μετά τηλεφωνούσε σε κοινούς μας φίλους και έλεγε να τού τηλεφωνήσω εγώ... Ξέρεις πώς ένιωσα? σα να μου έλεγε "αυτός είμαι, αν σου αρέσω προσαρμόζεσαι, αν όχι, τέλος"!!!
Τώρα για τις "χαζογκομενίτσες" έχει να κάνει με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε... Εσύ θα ξενέρωνες και καλά θα έκανες. Στα 20 μου και εγώ θα ξενέρωνα με τέτοιες εκφράσεις...και τώρα ξενερώνω όταν βλέπω κοπελίτσες να φωνάζουν τα αγόρια τους "ρε μ@λ@κ@"...
Τις σπουδές μου δεν τις χρησιμοποιώ ποτέ... και εδώ δεν με έπιασες καθόλου...Δεν λειτουργώ έτσι, να προβάλλομαι, να πουλάω μούρη κλπ.
Ούτε κάνω παρέες μόνο με ομοίους, ούτε μόνο με άτομα της κατηγορίας μου. Μην ξεχνάς ότι δεν προέρχομαι από επιστημονική οικογένεια, από αγροτική οικογένεια προέρχομαι.
Το ότι έκανα λάθη στην επιλογή των παρεών, σίγουρα ναι.
Οι σχέσεις είναι μια ανταλλαγή, δίνεις για να πάρεις, παίρνεις για να δώσεις. Το είπα και πιο πάνω, νιώθω ότι έχω δώσει χρυσάφι και έχω πάρει κάρβουνο...άρα δεν είναι αυτονόητο, μπορεί να είναι για σένα, φίλε μου, αλλά για μένα δεν είναι, μακάρι να ήταν...
Να ζω στα όρια.... πώς το εννοείς? γιατί πίστεψέ με, έτσι όπως το εννοώ, το έχω κάνει και με έχει κουράσει τρελά.