Originally Posted by
nick cave
Συνήθεια, είσαι κι εσύ ένας από τος λόγους που γράφω εδώ, όχι μόνον επειδή έχεις μιά συγκρότηση στις σκέψεις σου. Πολλοί φίλοι που γράφουν στο φόρουμ έχουν αυτή τη συγκρότηση, κάποιοι μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό. Συμπεριλαμβάνω τη Θεοφανία σε αυτούς και την αναφέρω εντελώς σκόπιμα, για να καταδείξω μιά διαφωνία που πιάστηκε από κάποιες φράσεις "δίκην προθέσεων", μετακόμισε στο θυμικό και έγινε ανεμοστρόβιλος διαθέσεων "επί προσωπικού". Δεν είναι κακό όταν τα πάθη εγείρονται. Και άσε το φουκαρά τον Αριστοτέλη να λέει "Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά να θυμώσεις με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο"...
Τι έλεγα ο παρμένος? Α, ναι! Ελεγα λοιπόν οτι πέρα από τη συγκρότηση σκέψης, διαθέτεις έναν παρορμητισμό που κάποιες φορές γίνεται ποιητικός οίστρος και σου βγαίνει σαν κραυγή, σαν έκκληση στον άνθρωπο, που αγωνι-ά, αγωνί-ζεται, πέφτει, σηκώνεται, μετρά τις πληγές του, χαμογελά στον Καιρό, τινάζει πίσω αγέρωχα το κεφάλι και συνεχίζει. Μπορεί να μην είναι ο Ζαρατούστρα, ίσως και νάναι ο μαχόμενος στρατιώτης της Ασκητικής που παίρνει το Θεό-λοχαγό από το χέρι και πολεμούν να καταλάβουν εκείνο το ύψωμα ενώ γνωρίζουν πως όλα είναι μάταια, επειδή αυτό είναι το χρέος τους στους ανθρώπους...
Ο γραπτός λόγος εύκολα παραξηγήτε, ναι. Μα δε φταίει ο ταλαίπωρος ο λόγος. Φταίει εκείνο το τερατάκι με το κοφτό και πομπώδες όνομα: Το Εγώ. Οποτε μας προκύπτει απαιτητικό και διψασμένο για αίμα, ας θυμόμαστε πως κάθε φορά που το ταίζουμε, του προσφέρουμε ένα κομμάτι από τις σάρκες μας...