Printable View
Περασα αλλη μια φορα απο τον καρδιολογο μου...μην με βρισετε!!! και τον ρωτησα αν παιζει ρολο αν οι εκτακτες προερχονται απο τους κολπους η τις κοιλιες...και μου ειπε πως δεν παιζει...τι να πω δεν ξερω....θεωρειται ασθενεια ρε παιδια η οχι?? ολοι μου λενε πως δεν θεωρειται ασθενεια αλλα εγω νιωθω σαν ασθενης...ο καρδιολογος μου ειπε να παω να με δει μετα την εμμηνοπαυση....δεν θελω να με φανταστω τοτε πως θα μαι....(αν υπαρχω και θελει ο θεος)
Συμφωνώ με τη Ρανη.
Το ίδιο είχα πάθει και γω λιγο διαστημα μετά το θάνατο της μαμάς μου από καρδιά.
Νόμιζα πως κάτι έχω και θα πάθω έμφραγμα :Ρ
Ευτυχώς το ξεπερασα σχετικά εύκολα και με πολλή βοήθεια από εδώ μέσα.
Φωτεινή θεωρώ ότι το ίδιο περνάς και συ. Προσπάθησε να το βλέπεις λογικά όταν σε πιάνει φοβία και άσε το χρόνο να κυλήσει υπερ σου :)
Γεια σου Θεοφανια!!! Το θεμα ειναι οτι εμενα εχουν περασει 7 χρονια απο το θανατο του πατερα μου τωρα μου βγηκε??? Αυτο ειναι που αναρωτιεμαι...ειχες και εσυ εκτακτες?? Αυτο και αν ειναι τρομερο....Προσπαθω παρα παρα πολυ δεν μπορεις να φανταστεις ποσο..αλλα ολες τις φορες πεφτω εξω και λεω κοιτα ποσο δειλη ειμαι....δεν μπορω να βρω μια χρυση τομη...ζω περιμενοντας το χειροτερο γιατι απο τοτε που τις επαθα θεωρω οτι εχω το σοβαροτερο θεμα του κοσμου!!! Θεωρω οτι εχω ευαισθησια πλεον στην καρδια και δεν θα μπορω να κανω οτι εκανα πριν....και εγω απο εδω εχω λαβει βοηθεια απο ολους σασ Σπυρο,Μυρτω Μυσπ Ρανη και αλλα παιδια που γνωριζουν το θεμα,αλλα εχω γινει φοβερα κουραστικη και στο τελος δεν θα ασχολουνται ουτε αυτοι χαχα
...εμενα με έπιασε δυο χρονια μετα :ΡQuote:
Originally Posted by sofaih
Εγώ ένιωθα συνέχεια πόνο στο στήθος και νόμιζα ότι θα πάθω έμφραγμα.
Πήγα στο γιατρό, έκανα όλες τις εξετάσεις και ήμουν μια χαρά. Πολύ ευγενικά με παρέπεμψε σε ψυχίατρο όπου δεν πήγα ποτέ γιατί βηθήθηκα πολύ από μέλη εδώ στο φόρουμ.
Δεν ήθελα όπως και συ να μπλέξω με φάρμακα και το ξεπέρασα πολύ γρήγορα.
Σκέψου το λογικά: γιατί στα 22 σου να πάθεις έμφραγμα?
Μόνη σου είπες ότι ο πατέρας σου έκανε πολύ κακή ζωή και όλοι περιμένατε ότι θα γίνει κάτι τέτοιο σύμφωνα με το ιστορικό του.
Αφού είσαι υγιής, γιατί να σου συμβεί?
...εμενα με έπιασε δυο χρονια μετα :ΡQuote:
Originally Posted by sofaih
Εγώ ένιωθα συνέχεια πόνο στο στήθος και νόμιζα ότι θα πάθω έμφραγμα.
Πήγα στο γιατρό, έκανα όλες τις εξετάσεις και ήμουν μια χαρά. Πολύ ευγενικά με παρέπεμψε σε ψυχίατρο όπου δεν πήγα ποτέ γιατί βηθήθηκα πολύ από μέλη εδώ στο φόρουμ.
Δεν ήθελα όπως και συ να μπλέξω με φάρμακα και το ξεπέρασα πολύ γρήγορα.
Σκέψου το λογικά: γιατί στα 22 σου να πάθεις έμφραγμα?
Μόνη σου είπες ότι ο πατέρας σου έκανε πολύ κακή ζωή και όλοι περιμένατε ότι θα γίνει κάτι τέτοιο σύμφωνα με το ιστορικό του.
Αφού είσαι υγιής, γιατί να σου συμβεί?
Εχεις δικιο κοριτσακι μου και εγω εχω πονους και αλλα τετοια....και συνεχια φοβαμαι και και..... ναι ο πατερας μου δεν εκανε καλη ζωη συμφωνα με ολα οσα του ειχαν πει οι γιατροι και δεν προσεχε καθολου τον εαυτο του...απο τη μια σκευτομαι και λεω ποσο μα ποσο γενναιος ηταν δεν φοβοταν τιποτα,και εγω τωρα στη φαση που βρσκομαι εχω φτασει να φοβαμαι και τη σκια μου...απλα απο τοτε που ειχα παθει τις κρισεις πανικου και μου βγηκαν οι εκτακτες φοβαμαι οτι θα τις εχω μια ζωη...και τι θα γινει δηλαδη μια ζωη θα φοβαμαι για τη ζωη μου?απο 22 χρονων? εχω κανει εξετασεις που δεν μπορεις να φανταστεις και ομως ακομα εχω αμφιβολιες...22 χρονων εκανα και τεστ κοποσεως αν εχεις το θεο σου και χολντερ και ποοοοσα τριπλεξ και ποοοοοσα καρδιογραφηματα....δηλαδη πραγματικα υπαρχουν ανθρωποι που δεν εχουν κοιταχτει ποτε και δεν φοβουνται τιποτα καταλαβαινεις?
τωρα καθε τρεις και λιγο θα κανω εξετασεις?τι ζωη ειναι αυτη?? θελω να βγω να μεθυσω να καπνισω να ζησω!!!!!!!και πολυ απλα φοβαΜαι!!!!!!
sofaih ειμαι και γω ενας καρδιο-φοβικος απο τα 20 μου..νομιζα πως το ξεπερασα, αλλα ο φοβος επανηλθε τωρα δριμυτερος μετα απο μια περιοδο εντονου αγχους, ανασφαλειας και απογοητευσης..Το προβλημα μου ειναι οτι οταν παω σε καρδιολογο με πιανει τρελος πανικος (στη σκεψη οτι κατι κακο μπορει να μου πει) και ανεβαζω >150 σφυγμους (υπερκοιλιακη ταχυκ.), ζαλιζομαι, μουδιαζουν χερια ποδια, ναυτια..Το λαθος που κανουμε ειναι οτι μπαινουμε στο δικτυο και διαβαζουμε διαφορα ιατρικα που μας τρομοκρατουν και χανουμε τον υπνο μας..Προσπαθησε να το ξεχασεις και να εμπιστευτεις τους γιατρους που σε εχουν εξετασει. Δεν ειναι δυνατον να κανουν ολοι λαθος
Κουραγιο Φωτεινη μου οσο για την μητερα σου κ το αγορι σου πιστευω σε λατρευουν οσο τιποτα στον κοσμο αλλα δεν κατανοουν εις βαθος το προβλημα επειδη απλα ειναι κατι που ετσι κ δεν το περασεις δεν το νιωθεις πως ακριβως ειναι,Εμενα το αγορι μου δεν γνωριζει προστοπαρων το θεμα της κακοποιησης κ της καταθλιψης κ ο πνευματικος που πηγα εκκλησια με συμβουλεψε να του το πω μετα τον γαμο κ εφοσον αποκτησουμε παιδια πραγμα που θελω να φερω εις περας,Η μητερα μου γνωριζει για την καταθλιψη προσπαθει αλλα δεν κατανοει τα παντα κ ποτε φερεται οπως πρεπει ποτε δεν φερεται,Μην το ψαχνεις μην τους αποπαιρνεις σε αγαπουν αλλα δεν μπορουν να σε καταλαβουν σε ολα,Εγω γνωριζω πως εισαι αντιμετωπιζεις καταθλιψη προστοπαρων ολα ειναι μαυρα θελει πολυ καιρο δεν μπορω να σου πω ψεματα οτι θελει λιγο αλλα θα περασει,Ομοιοπαθητικη δεν γνωριζω να σου πω προσωπικα δεν την εμπιστευομαι,Εμενα αυτο που με βοηθαει οσο τιποτα στον κοσμο ολο αυτον τον καιρο ειναι το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια κ ο πνευματικος που πηγα εκκλησια,Μετα την κακοποιηση θεωρησα οτι η ζωη μου διαλυθηκε κ επαθα κ την καταθλιψη κ παροτι δεν ημουν ποτε της εκκλησιας προεκυψε να παω σ αυτον τον ανθρωπο κ με γεμισε με θετικες σκεψεις κ ελπιδα οτι ολα θα πανε καλα,Μηπως πρεπει να πας κ εσυ?Εγω απο οταν πηγα στον πνευματικο ειδα τρομερη βελτιωση κ μετα σταδιακα περναει κ η καταθλιψη,Επηρεασμενη ειναι απο τοτε φοβερα κ διαβαζω εδωπερα στο διαδυκτυο κειμενα της εκκλησιας για την καταθλιψη κ τα ψυχολογικα,Επισης πηγαινω κ σε ψυχολογο που ειναι αρκετα καλη κ βοηθαει αρκετα κ παρνω φαρμακα,Οταν εισαι σε τετοια κατασταση πρεπει να κανεις ολα τα απαραιτητα για να γινεις καλαQuote:
Originally Posted by sofaih
Κι εμενα μετα απο 8 με 9 χρονια (μετα το θανατο του μπαμπα μου) ξεκινησε το βασανο με την φοβια της καρδιας...μπορει να αργησε αλλα οπως μου ειπε & η ψυχολογος,αυτο σιγα σιγα μεγαλωνε ωσπου ηρθε το μπαμ!Το θεμα ειναι να μην το αφησεις να μεγαλωσει κι αλλο γιατι οπως ξαναειπα,γινεται εμμονη & μετα ειναι τρομερα δυσκολο & βασανιστικο!!Quote:
Originally Posted by sofaih
μυσπ μου και εγώ πάω στην εκκλησία και προσπαθώ να το ξεπεράσω Δεν μπορείς να φανταστείς με πιάνει πανικός και υποφέρω σιωπηλά χωρίς να το δείχνω εδώ στο σπίτι ούτε στο αγόρι μου ούτε στη Μαμα μου...παίζω και εγώ το ρόλο μου καθημερινά προσπαθώντας να μην καταλάβουν τι μου συμβαίνει...γιατί θα με αρχίσουν πάλι στα κλασσικά που ακούμε όλοι..ξέρετε τι πιστεύω;;;μια μορφή ψυχοθεραπείας θα ήταν να βγαίναμε για κάνα καφέ..:-) το ότι μιλάμε πάντως έστω και από δω κάτι είναι και αυτό...ουφ δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Αύριο έχω πάλι ψυχοθεραπεία,με έχει βάλει και γράφω ημερολόγιο...τι γεγονότα συμβαίνουν τΙ σκέψεις κάνω και πώς μου εκδηλώνεται σωματικά...περιμένω πως κ πώς...αλλά για πείτε μου ρε παιδιά οι έκτακτες είναι ασθένεια;;ισχύει ότι περνώντας ο καιρός γίνονται περισσότερες ή διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο...τι σας πλέι ή εμπειρία σας;;;Ρανη πες μας και εσύ που είσαι και πολύ έμπειρη σε αυτό...σε θαυμάζω αλήθεια!!!Quote:
Originally Posted by μυσπ
Ναι Βασίλη μου το ξέρω το ίδιο ισχύει για όλους μας εδώ πέρα....αλλά μόνο εμείς ξέρουμε πως είναι να σου αλλάζει η ζωή από τη μια μέρα στην άλλη,πώς είναι να ζεις κάθε μέρα με το φοβο του θανάτου και πώς να προσπαθείς να ξεφύγεις από έναν κύκλο που εσύ δημιουργείς μη ξέροντας το πώς και το γιατί...είναι αποριας άξιο όμως πως το άγχος μπορεί να σε κατάστρεψει...Όταν πέθαινα κρίσεις πανικού όλους τους ρώτησα αν από το άγχος παθαίνεις κάτι και εκείνοι φυσικά μου έλεγαν όχι...τώρα όμως είναι το θέμα τι κάνουμε...το ότι θα έρθει το τέλος θα έρθει σε όλους και αυτό είναι το μόνο δεδομένο...κάθε μέρα συμβαίνει ακόμη και σε μωρά...Δεν έχει ηλικία και δεν κάνει εξαιρέσεις...μιλάω σκληρά γιατί και εγώ προσπαθώ να δω τα πράγματα λίγο πιο ωμά και να καταλάβω τη σκληρότητα της πραγματικότητας...κάποτε είχα ένα θείο που είχε καρκίνο...ζούσε με μισό πνεύμονα και όταν ήταν στην εντατική είχε πει στη μάνα μου..."Μαρία ήρθε ο χάρος με είδε,με φοβήθηκε και έφυγε" αυτό το είπε ενας άνθρωπος με καρκίνο χειρουργιμενος που κάθε μέρα έπινε δύο μπουκάλια ουίσκι και κάπνιζε 150 τσιγάρα...τι δύναμη θεέ μου!!!! Το λέω αυτο γιατί πρέπει να πιαστούμε από το χέρι όλοι εμείς να κλείσουμε τα μάτια και να ΠΙΣΤΈΨΟΥΜΕ ότι μπορούμε να βγούμε από αυτό οποίο και να ναι το τίμημα....Η τουλάχιστον να πέσουμΕ με το κεφάλι ψηλά...ποιος όμως δεν είναι δειλός μπροστά σΕ κάτι το οποίο δεν μπορεί να ελέγξει και που άμεσα ξέρει ότι είναι η αιτία που ζει;;;;εκεί είναι το θέμα...Quote:
Originally Posted by VassilisM
εγω μπορω να φανταστω γιατι απλα το γνωριζω αυτο..Quote:
Δεν μπορείς να φανταστείς με πιάνει πανικός και υποφέρω σιωπηλά χωρίς να το δείχνω εδώ στο σπίτι ούτε στο αγόρι μου ούτε στη Μαμα μου
Ο φοβος ειναι πια ο χειροτερος εχθρος μας!Ειναι δυνατος σαν γιγαντας και εχει γινει πια εμμονη.Σημερα,εκει που επινα εναν ωραιο καφε με μια φιλη,τσουκ,ενας πονος στην καρδια.....αρχιζω & κοκκινιζω και κολλαει το μυαλο στη σκεψη"...και τωρα,τι θα γινει τωρα.....??".Μου χαλασε τη διαθεση & ηθελα να γυρισω σπιτι μου,χωρις βεβαια να το δειξω,γιατι εγω μετα απο τοσα χρονια,το κρυβω πια καλα...το ζω μονη μου,γι αυτο και νιωθω αρκετες φορες περιφανη για μενα και μαχητρια,γιατι ειναι πολυ δυσκολο αυτο που παλευω!Οσο για τις αρρυθμιες sofaih,ειναι βασανο μεγαλο,πολυ μεγαλο,εμενα αυτες μου τσακισαν ολη μου την ζωη απ την στιγμη που ξεκινησαν.....αυτες ειναι υπευθυνες για ολα!Τωρα το αν γινουν περισσοτερες(που εσυ δεν εχεις σχεδον τιποτα!)δεν το ξερω,ομως & εμενα ολοι μου εχουν πει οτι ειναι ακινδυνες αλλα δυστυχως οι περισσοτεροι δεν μπορουμε να το πιστεψουμε γιατι εκτος οτι ειναι πολυ ενοχλητικες,λες,δεν ειναι χερι η ποδι,ειναι καρδια.....αλλα & αυτην την εξουσιαζει το μυαλο,οπως & το υπολοιπο σωμα μας!Πραγματι,βοηθαει πολυ να διαβαζεις στο φορουμ,το πως τα βιωνουν και αλλοι ανθρωποι ολα αυτα που βασανιζουν & εσενα.....
Ετσι είναι Ρανη μου πραγματικά δεν ξέρεις πόσο σε θαυμάζω δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση σου, και δεν το λέω για να σε φοβησω απλά πιστεύω ότι είμαι τόσο φοβητσιαρα που θα είχα πάει εσωκλειστη σε νοσοκομείο....Εσύ καπνίζεις πίνεις αλκοόλ ή καφέ;;;
Κοιτα,το να κλειστεις σε νοσοκομειο ειναι μια υπερβολη και μεγαλη δειλια κι εγω ευτυχως,απ αυτο δεν εχω!Αλλο οι εμμονες & οι φοβοι για σωματικα κι αλλο να τα παρατας & να μην προσπαθεις!Υπαρχουν ανθρωποι που παλευουν με πολυ δυσκολες αρρωστιες & ειναι δυνατοι ως την τελευταια στιγμη....τους θαυμαζω & γι αυτο λοιπον δεν τα παραταω,γιατι μπορει να με φοβιζουν ολα αυτα που συμβαινουν στην καρδια μου αλλα γνωριζω οτι ολα ξεκινανε απ το μυαλο μου,ΟΛΑ!