Printable View
ενα ανυποψιαστο θυμα ψαχνετε δηλαδη, να μην ξερει οτι θα δουλευει χωρις να πληρωνεται για μερικους μηνες και μετα θα βγει παλι στην ανεργια να ψαχνει δουλεια....Quote:
Originally Posted by kozchr
καλα βρε κοζρ, αν " πειναν και τα παιδακια του, ειναι κι αρρωστη η μανουλα του", καθιστε να τον παρηγορειτε και να πεινατε ολοι μαζι κι ευχομαι να πληρωθειτε καποτε...
Koίτα συνήθως όσοι έχουν έρθει για πρώτη φορά πάντα τους αρχικούς μήνες πληρώθηκε ακόμη και εις βάρος των υπολοίπων που είμαστε μόνιμοι εδώ.Μετά άρχιζε η κατηφόρα και γιαυτούς...Οπότε όποιος ήρθε για πρώτη φορά εδώ "ενα κομμάτι ψωμί" που λέει ο λόγος το έφαγε.Κάποτε παίρναμε και άτομα για πρακτική απο τα ΤΕΙ αλλά πλέον δεν μας στέλνουν πάνω στην ειδικότητα που χρειαζόμαστε.Και προσωπικά επειδή θέλω να είμαι απόλυτα τίμιος και ειλικρινής με όσα άτομα έχουν έρθει εδώ όλα αυτά τα χρόνια για να με αντικαταστήσουν και κανένας δεν έκατσε,όποιος με ρώτησε πως τα πάμε με τις πληρωμές του/της είπα απο την αρχή "έχουμε κάποια θέματα με τις πληρωμές" καθώς επίσης και για τα πραγματικά ωράρια που πρέπει να κάνει κάποιος στο δικό μου τομέα και μετά με φώναξε η διευθύντρια και μου την είπε που το είπα αυτό και της λέω "εγώ θέλω να είμαι εντάξει με τον άνθρωπο.Απέδειξέ μου με τον τρόπο σου ότι είπα ψέμματα και ότι όλα θα ειναι καλά."Δυστυχώς επιβεβαιωνόμουν εγώ.
Ασε που εδώ μέσα η επιχείρηση έχει λειτουργήσει και ως "γραφείο συνοικεσίων". :p Εχουν γίνει αρκετές γνωριμίες και κάποιοι γάμοι απο άτομα που γνωρίστηκαν εδώ μέσα και έφυγαν και οι 2 μετά απο κάποιο καιρό.
Βλέπω τον τίτλο του θέματος που ανέβασα και τελικά συνειδητοποιώ για πολλοστή φορά μια μεγάλη αλήθεια που ισχύει για μένα.Καταλαβαίνω ότι δε με προβληματίζει το πως θα ζήσω,το τι ποιότητα ζωής θα έχω αλλά καθαρά το πως θα επιβιώσω.Από πολύ μικρός από τότε που με θυμάμαι,πάντα αυτό σκεφτόμουν.Το πως θα επιβιώσω απο όλο αυτό που περνάω.Από όλο αυτό που λέγεται ζωή..Μεγάλα όνειρα και φιλοδοξίες να γίνω κάποιος,να κάνω κάτι σημαντικό στη ζωή μου,δε κατάφερα ποτέ να έχω.Πάντα με φόβιζε το γεγονός να έχω μεγάλα όνειρα.Ποτέ δε κατάφερα να πιστέψω ότι αξίζω να είμαι κάτι σημαντικό γιαυτό και ίσως τελικά δε με ενοχλεί τόσο να με εκμεταλεύονται.Αρκεί να μπορώ να επιβιώνω...Να φτάνει το βράδυ της κάθε ημέρας και να λέω στον εαυτό μου "ουφ ευτυχώς και σήμερα επιβίωσες.αύριο πάλι απο την αρχή".
Έχει αρχίσει και μένα να με προβληματίζει αυτό το πράγμα.
Νιώθω ανίκανος για δουλειά παρά τα αντικαταθλιπτικά.
Δεν έχω σχέδια για το μέλλον, δεν ξέρω που να εστιάσω, πως να κινηθώ νιώθω ανίκανος και άχρηστος για οτιδήποτε.
Και φοβισμένος.
Η χρόνια κατάθλιψη (ή ίσως όχι αυτή) μου έχει κάνει προβλήματα μνήμης σε φάση να μη συγκρατώ εύκολα πληροφορίες κάτι που με επηρεάζει ακόμα και σε φιλικές σχέσεις πόσο μάλλον σε εργασιακές...
Η ψυχίατρος μου λέει πως ήταν λόγω άγχους-κατάθλιψης και τώρα με τα αντικαταθλιπτικά μάλλον θα φύγει...Ίδωμεν...
Επίσης έχω τρομερά ευαίσθηατα μάτια ξηρά με νυσταγμό και δεν ξέρω γω τι άλλο που δακρύζουν με το παραμικρό θολώνουν και δεν βλέπω μπροστά μου.
Τι σταγόνες συμπληρώματα τίποτα...
Και οι οφθαλμίατροι δεν βλέπουν κάτι πέρα απο ξηροφθαλμία...
Δεν ξέρω αν με αυτά θα καταφέρω να κάνω κάτι.
Εδώ πάω σούπερ μάρκετ και με το ζόρι βλέπω το προσωπικό τα βλέπω θολά δακρύζουν τα μάτια μου και δεν ξέρω τι φταίει.
Ίσως κοινωνική φοβία...
Απελπισμένος και εκνευρισμένος νιώθω βλέποντας ειδικά φίλους και γνωστούς να είναι μια χαρά.
Ούτε ένα χάπι και είναι μια χαρά.
Και εγώ παίρνω ένα βουνό συμπληρώματα για μνήμη, μάτια, χονδροπάθεια, αντικαταθλιπτικά και σταγόνες και πάλι είμαι κουρέλι γαμώτο...
Δεν συγκεντρώνομαι, δεν εστιάζω, δεν συγκρατώ πληροφορίες, φοβάμαι, αγχώνομαι, πέφτω ψυχολογικά (τα αντικαταθλιπτικά με κρατάνε για πολλοστή φορά) και τι να σου κάνει και η ψυχίατρος;
Το μόνο λογικό φάρμακο είναι τα αντικαταθλιπτικά.
Της ζήτησα κάτι για την μνήμη αλλά το μόνο που μπορεί να γράψει είναι πολύ βαρύ για αλτσχάιμερ ή φυσικά ριταλίν κ αντεράλ που δεν τα γράφουν αν δεν έχεις διάγνωση για ΔΕΠΥ...
Που θα πάω έτσι δεν ξέρω.
Τουλάχιστον όταν με πιάσουν τα αντικαταθλιπτικά καλά θα έχω τη δύναμη να παλεύω και με όλα αυτά όπως όταν τα ξαναπήρα.
Αλλά ήταν πραγματική μάχη να προσπαθείς να κάνεις τα στοιχειώδη που άλλοι θεωρούν δεδομένα.
Να προσπαθώ να βρω τρόπο να μη φαίνεται ότι δε θυμάμαι με ποιον μιλάω, να βάζω σταγόνες κάθε μια ώρα στα μάτια πηγαίνοντας και καλά τουαλέτα και δε ξέρω πόσα συμπληρώματα απλά για να βλέπω μπροστά μου στο 60-70% από όσο θα έπρεπε να βλέπω (δεν έχω μυωπία κτλ....)...
Σκατά νιώθω αλλά ευτυχώς δεν μπορώ να πέσω ψυχολογικά ούτε να εχω αυτοκτονικές τάσεις λόγω αντικαταθλιπτικών γιατί πριν τα πάρω η αυτοκτονία φάνταζε ιδανική λύση...
Φίλε άμα βγάλουμε εκτός αυτό που αναφέρεις για τα μάτια,τα υπόλοιπα σε μεγάλο βαθμό είναι η καθημερινότητά μου.Από μικρός έχω δυσκολία στο να συγκεντρωθώ για πολύ ώρα σε κάτι,το μυαλό μου σχεδόν πάντα "ταξιδεύει" εκτός από περιπτώσεις όπου αυτό που κάνω,μου αρέσει υπερβολικά.Απειρες φορές μου μιλάνε και εγώ "λείπω".Θυμάμαι μόνο όσα πράγματα και καταστάσεις ήμουν εκεί..Τραβάω πολλές φορές κολλήματα με συγκεκριμένες καταστάσεις και ρουτίνες.Δε μπορώ να πω πως έχω την "απλή" ιδψ του στυλ "πλένω τα χέρια 500φορές ή ελέγχω πόρτες συνέχεια" αλλά με διακρίνει μια απίστευτη ανοργανωσιά.Γενικά μου αρέσει το χάος..Να πετάω πράγματα απο εδώ και απο εκεί και μετά να τα ψάχνω.Και να μην βάζω μυαλό.. Απίστευτα αφηρημένος.Πολλές φορές από πάντα ξεχνάω τι θέλω να πω και πολύ αδέξιος ακόμη και μέσα στο χώρο μου που τα πράγματα είναι όπως τα έχω βάλει εγώ.Κάνω βιαστικές κινήσεις,σκουντάω πάνω σε έπιπλα,ρίχνω τα ποτήρια με νερό ή καφέ που έχω δίπλα μου κάνοντας εντελώς ασυναίσθητες κινήσεις,επειδή "ξέχασα" στιγμιαία ότι εκει δίπλα μου υπάρχει το ποτήρι.Ακόμη και ο τρόπος που λειτουργεί η μνήμη μου (μόνο με αποστήθιση μαθαίνω κάτι ή έχω στη μνήμη μου φωτογραφία των πραγμάτων),η συμπεριφορά μου απέναντι στον κόσμο όλα αυτά τα χρόνια με οδηγούν σε ένα πράγμα.Η επιμονή μου να λύνω προβλήματα στο αντικείμενο που μου αρέσει και όταν κάτι αντικειμενικά δεν λύνεται να με οδηγεί ώστε να νιώθω σκατά με εμένα που δεν κατάφερα να ανταποκριθώ είναι κάτι που με διακρίνει ως άτομο.Θεωρώ πως είμαι κάτι ανάμεσα σε αυτιτιστικό άτομο και άτομο με σύνδρομο asperger.Επίσημη διάγνωση γιαυτό δεν έχω και το ένστικτο της επιβίωσης μου,μου λέει να μην το κάνω γιατί ξέρω ότι αυτή η ασθένεια είναι ισόβια.Γιατι τότε θα ξέρω ότι απλά γεννήθηκα για να υποφέρω.Ενώ τώρα ζω λίγο και στο συννεφάκι της άγνοιας και αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω να ζω.
Koινωνική φοβία δεν έχω.Μου αρέσει πολύ να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο και να επικοινωνώ αλλά δεν ξέρω πως να προσεγγίσω κάποιον γιατί δε ξέρω αν τον ενδιαφέρουν αυτά που γνωρίζω.Χαρακτηριστικά θα σου πω ότι όλοι στην δουλειά λένε ότι μιλάω πολύ γιατί προσπαθώ πάντα να είμαι υπεραναλυτικός σε ότι με ρωτήσουν γύρω απο το αντικείμενό μου που πολλές φορές βαριούνται να με ακούνε και να μου λένε οκ εντάξει κατάλαβα,σταμάτα τώρα.Και αυτό το κάνω εντελώς ασυναίσθητα.Αντίθετα αν έρθει κάποιος ξένος και μου μιλήσει για κάτι άσχετο,θα πει τι ήσυχο παιδί αυτό..μιλιά δεν βγάζει
Καλησπερα σου κοζρ τωρα ειδα την δημοσιευση σου εδωπερα κ εν μερει βρηκα διαφορα κοινα οσο κ διαφορες με τον εαυτο μου,καταρχας εχω κ εγω διασπαση προσοχης με επισημη διαγνωση μαλιστα κ ειμαι ικανη να σκεφτομαι εντονα διαρκως αποκλειστικα ο,τι με ενδιαφερει δηλαδη το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια κ τους δικους μου ανθρωπους κ σε ολα τα αλλα ειμαι φοβερα αφηρημενη επισης εχω κ ιδψ κ ειμαι ανθρωπος που μιλαει πολυ με τους οικειους του ομως με αρκετα αγνωστους καταπινω την γλωσσα μου,πιθανοτατα πασχω κ εγω απο αυτισμο η ασπεργκερ ομως οπως εσενα δεν εχω επισημη διαγνωση,Τωρα απο σενα διαφερω στο οτι δεν μου αρκει η επιβιωση αναγκαιο για μενα ειναι να μην νιωθω μονη μου κ να κανουμε μαζι με το αγορι μου οπωσδηποτε μια οικογενεια γιατι αλλιως τι να την κανω την σκετη επιβιωση εαν δεν ζησω αναλογα με τον χαρακτηρα μου,κοινωνικα δυσκολευομαι πολυ γιαυτο στο θεμα της δουλειας δεν σημειωνω ουδεμια προοδο εκτος απο μια περιοδο που εκανα ιδιαιτερα,θεωρω οτι εισαι πολυ ικανος ανθρωπος κοζρ κ εν μεσω κρισης τα καταφερνεις ομως στην ζωη σου δεν αρκει να νοιαζεσαι μονο για την επιβιωση διοτι αυτο απο μονο του δεν σε κανει ευτιχισμενο σε οδηγει σε μια πολυ μιζερη ζωη κ οπως λεει κ ενα αρχαιο ρητο δεν μετραει μονο το ζειν αλλα το ευ ζειν,μην αποκλειες την προοπτικη να γεμισεις την ζωη σου με μια συντροφο κ με περισσοτερες παρεες η με ασχολιες μεσα στα ενδιαφεροντα σου,μην ζεις για να δουλευεις δουλευε για να ζεις,καλη δυναμη κ με επιτυχιες σε καθε τομεα!Quote:
Originally Posted by kozchr
@kozchr έτσι ακριβώς νιώθω και εγώ και ένιωθα. Ανάμεσα σε αυτισμό και άσπεργκερ μέχρι που είδα τον όρο ΔΕΠ πριν λίγο διάστημα και μου κόλλησε γάντι.
Η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής.
Για μένα βέβαια από την στιγμή που δεν υπάρχει θεραπεία για όλα αυτά το ταμπελάκι μου είναι άχρηστο είτε το πάρω είτε όχι.
Όπως και όποτε πήγαινα σε οφθαλμίατρο ή νευρολόγο για το νυσταγμό και μου έλεγε πως δεν υπάρχει θεραπεία και ξέρω πως είναι δύσκολο (δεν ξέρει κανείς αν δεν έχει κάτι) αλλά δεν υπάρχει θεραπεία...
Και τι λοιπόν που ξέρω πως λέγεται και έχω διάγνωση...
Έτσι και το να μου πουν είσαι άσπεργκερ ή ΔΕΠ αφού δεν υπάρχει θεραπεία δε μου κάνει διαφορά.
Ούτε θα έμπαινα στη λογική ritalin - adderal που τα δίνουν μέχρι και σε 6χρονα με πρόβλημα συγκέντρωσης γιατί δεν είναι θεραπεία και δε θέλω να κάψω όσο εγκέφαλο έχω...
Δεν είναι εύκολο να μάθεις να ζεις με αυτό γιατί άντε πληροφορίες και ονόματα που θέλω οπωσδήποτε να συγκρατήσω προσπαθώ να τα δένω με εικόνες στο μυαλό μου αλλά φυσιογνωμίες δε συγκρατώ ΚΑΘΟΛΟΥ.
Με τα αντικαταθλιπτικά βελτιώνομαι κάπως γιατί το άγχος - κατάθλιψη κλασικά χειροτερεύουν τα πάντα κατά πολύ.
Οπότε είναι και η μόνη βοήθεια...
Έκει που λες ρίχνεις πράγματα μου θυμίζεις όταν δούλευα και είχα πάει να πιώ νερό από τον ψύκτη και για κάποιο λόγο αφερέθηκα και το έχυσα όλο πάνω μου.
Καλά το ρεζίλι άλλο να στο λέω και άλλο να το ζεις ή τα σχόλια του πως το κατάφερα να μπουγελώσω τον εαυτό μου.
Η το να μιλάω σε πελάτη να φεύγω να φέρω κάτι και να μη θυμάμαι ποιον εξυπηρετούσα τόση ώρα ή να τον μπερδεύω σκατά σκατά σκατάαααααααααααααααα...
Αλλά τουλάχιστον όσο είμαι στα αντικαταθλιπτικά παρόλα αυτά που τρέχουν λέω όχι θα παλέψω και πάλευα.
Τώρα ξανά με αυτά και βλέπουμε...
Και εγώ γουστάρω πολύ τον κόσμο αλλά ταυτόχρονα αγχώνομαι πολύ όχι ακριβώς πια σε στυλ κοινωνικής φοβίας αλλά περισσότερο που δεν μπορώ να ακολουθήσω την κουβέντα, αφαιρούμαι ή μονοπωλώ την κουβέντα και ξέρω πως αν αυτό το άτομο που μπορεί να μιλάω 2-3 ώρες το δω αύριο δε θα το αναγνωρίσω ή θα το μπερδέψω με άλλο.
Σαν παππούς με αλτσχάιμερ νιώθω γιατί πιθανόν θα θυμάμαι πολλά από αυτά που είπαμε ή όλα (αν με ενδιαφέρει τόσο το θέμα) αλλά καθόλου την φυσιογνωμία ή το όνομα...
Έχεις μπει ποτέ στον πειρασμό να κάνεις κάποιο από αυτά τα testπου κυκλοφορούν στο νετ και σου λένε αν υπάρχει πιθανότητα να πάσχεις από κάτι τέτοιο; Εγώ δυστυχώς μπήκα στη διαδικασία να κάνω και μου έβγαλε you are very likely neurodiverse (Aspie) και το άσχημο της υπόθεσης είναι ότι δεν εχω λόγο να μην το πιστέψω.36 χρονών έγινα και ακόμη δυστυχώς μπερδεύω το δεξί με το αριστερό.πολλές φορές μου λέει κάποιος δεξιά σου ή αριστερά σου και σκαλωνω... Στιγμιαιο blackout.Όταν οδηγώ μου είναι πιο εύκολο να τα ξεχωρίσω γιατί έχω στο μυαλό μου αριστερό χέρι τιμόνι,δεξί ταχύτητες.Αλλά στην καθημερινότητα μου έχει τύχει να κάνω στροφές γύρω από τον εαυτό μου για να βρω ποιο είναι το ένα και ποιο το άλλο.
@μυσπ
Ούτε εμένα μου αρέσει αυτό αλλα βλέπω και νιωθω ότι δεν εχω άλλες επιλογές.
Και κάτι που διάβασα χθες στο twitter και συμφωνώ απόλυτα
Η ζωή δεν περνάει με κλάψα.Η διεκδικείς όσα θες ή θες όσα έχεις
Η τελευταία πρόταση είναι πάρα μα πάρα πολύ σωστή.Quote:
Originally Posted by kozchr
Όσο για τα tests του internet, αν κ δεν τα πολυεμπιστεύομαι ( ακόμα κ τα ίδια αναγράφουν ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν αν υποκαταστήσουν την ιατρική διάγνωση), θεωρώ ότι πολλές φορές υπερμεγενθύνουμε κάποια πράγματα στο μυαλό μας. Υπάρχουν πολλές παθήσεις, οι οποίες μπορούν να υποβαθμίσουν σημαντικά την ποιότητα ζωής μας, κ ως δια μαγείας λύνονται με 1 χάπι από νευρολόγο ή ψυχίατρο (πολλά άλλωστε είναι καθαρά νευρολογικής φύσεως). Η επιστήμη ευτυχώς έχει τη λύση για πολλά πλέον, αρκεί να μην αναβάλλουμε/φοβόμαστε κλπ κλπ να την αναζητήσουμε.
@kozchr Έκανα τεστάκια και για asperger που όμως δεν τα εμπιστεύομαι και τόσο και εμένα αρκετά πιθανό με έβγαλε αλλά πιο πολύ κόλλαγα στην ΔΕΠ.
Εκεί μέχρι και η ψυχίατρος μου μου είπε πως πολύ πιθανό να έχω ΔΕΠ και κάποια τεστ που έκανα με βγάλαν με πολύ μεγάλη πιθανότητα.
Αλλά δυστυχώς μου είπε η ψυχίατρος μου αφενός δεν υπάρχει ψυχίατρος να βγάλει διάγνωση ΔΕΠ σε ενήλικο (όλοι έχουν βγάλει πιο μικροί) και παιδοψυχίατρος του κέντρου ψυχικής υγείας δεν δέχθηκε να με δει για να μου βγάλει διάγνωση.
Η ΔΕΠ σαν ΔΕΠ έτσι και αλλιώς δεν έχει επίσημα "θεραπεία" καθώς το μόνο που κάνουν είναι να γράφουν ριταλιν ή άλλα παρόμοια τα οποία θεωρώ πολύ βαριά και η ψυχίατρος μου μου είπε πως σε ενήλικό είναι και πολύ επικίνδυνο για να ξυπνήσουν ψύχωση ή σχίζο και μετά να τρέχεις...
Εκεί την βγάζω με συμπληρώματα για μνήμη - συγκέντρωση στυλ ginkgo, bacopa, dmae κτλ αν και ελάχιστα βοηθούν γαμώτο...
Το δεξί με το αριστερό δεν τα μπερδεύω.
Εσύ τουλάχιστον οδηγείς.
ΕΓώ το black out το παθαίνω εκεί ακριβώς.
Δεν πήρα δίπλωμα ακόμα και φυσικά δεν μπορώ να οδηγήσω.
Απλά σε κάθε σημείο που πρέπει να πάρω μια απόφαση πχ ποιός έχει προτεραιότητα και γενικά αυτόματες αποφάσεις που παίρνει ένας που πρωτομαθαίνει εγώ κάθε φορά πάθαινα black out και δεν ήξερα τι να κάνω. Σταμάταγα εκεί που είχα προτεραιότητα δεν σταμάταγα εκεί που έπρεπε και φυσικά συνεχώς ξέχναγα τα πάντα και αφαιρούμουν σε τεράστιο βαθμό με αποτέλεσμα μετά από 30 μαθήματα να τα παρατήσω.
Και δεν είμαι χαζός την σχολή μου την έβγαλα στην 4ετία με πολύ καλό βαθμό.
Απλά στο συγκεκριμένο θέμα είναι που παθαίνω εγώ το black out μου...
Τι να πω θα το συζητήσω και με την νέα μου ψυχίατρο αν και δυστυχώς δεν έχω βρει τρόπο να πάρει κανείς διάγνωση ενήλικας αλλά και να πάρω δεν είμαι σίγουρος αν θα μου χρησιμεύσει
Καλησπερα σου κοζρ εγω πιστευω οτι πρεπει να παλευεις για το καλυτερο σε καθε τομεα μην απελπιζεσαι οτι εισαι τυχερος στην δουλεια κ πουθενα αλλου,τωρα για το ασπεργκερ μαλλον εχω κ εγω επειδη διαθετω πολλα συμτπωματα ομως πραγματικα δεν γνωριζω κ δεν μπορω να βρω κ ειδικο για επισημη διαγνωση για ενηλικους ομως κ παλι δεν γνωριζω σιγουρα ετσι κ πηγαινα τωρα στο ιντερνετ εκανα κουιζ ποσο ασπι εισαι κ μου βγηκε οτι ειμαι μεσα στο φασμα δεν μου κανει εντυπωση αυτο για μενα ισως εισαι κ εσυ αυτο το δεξι αριστερο που λες ειναι συμπτωμα
Mυσπ δυστυχώς σε μένα είναι πολλά μαζεμένα και συνεχώς απογοητεύομαι.Να φανταστείς ότι ακόμη και τώρα μετά απο τόσα χρόνια που συναλλάσσομαι με χρήματα,κολλάει το μυαλό μου όταν πρέπει να υπολογίσω ρέστα.Γενικά ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω πως κάποιοι υπολογίζουν τόσο εύκολα και γρήγορα με το μυαλό τους αριθμητικές πράξεις.Εκτός λοιπόν του δεξί-αριστερό έχω και εκεί πρόβλημα
Oντως αυτό που αναφέρεις είναι πολύ σοβαρός ανασταλτικός παράγοντας για να οδηγείς.Ομως κρίνοντας απο εμένα θα σε ρωτήσω μήπως τελικά δεν σου αρέσει να οδηγείς και το έκανες απο αγγαρεία.Γιατί απο ότι έχω καταλάβει σε ανθρώπους σαν και εμένα για να κάνουμε κάτι πρέπει να παθιαστούμε πολύ με αυτό.Εγώ είχα βάλει ως στοίχημα ζωής να μάθω να οδηγώ.Από μικρό μου άρεσαν τα αυτοκίνητα,να τα βλέπω,να κάθομαι να χαζεύω τις καμπύλες και τον σχεδιασμό ενός αυτοκινήτου σαν να είναι γυναίκα :pQuote:
Originally Posted by panagiwtis23
και γενικά επειδή μια ζωή μέσα στον κόσμο που βρισκόμουν,λόγω των βλακειών που έκανα απο την αδεξιότητα που με διακρίνει σκεφτόμουν γρήγορους τρόπους για να εξαφανίζομαι ώστε να μη γελάνε οι άλλοι μαζί μου.Ειδα ότι με τα πόδια και το ποδήλατο δεν πάω πολύ μακριά και επόμενη μου λύση ήταν να κάνω τα αδύνατα-δυνατά ώστε να μάθω να οδηγώ,να έχω δικό μου αυτοκίνητο ώστε να μπορώ να εξαφανίζομαι όσο πιο εύκολα και γρήγορα απο καταστάσεις που ένιωθα ο εξωγήινος της παρέας.Το πρώτο πράγμα που έκανα με το που έκλεισα τα 18 ήταν να παω να κάνω μαθήματα οδήγησης για να βγάλω δίπλωμα.Μέχρι τότε οδηγούσα σε επαρχιακούς δρόμους παράνομα φυσικά το αυτοκίνητο του πατέρα μου με αυτόν μέσα εννοείται
Αυτό που αναφέρεις ότι δεν είσαι χαζός το νιώθω και εγώ.Αλλά δε ξέρω πως αλλιως να εξηγήσω όλα τα άλλα που περνάω.Κάποτε έλεγα στη μάνα μου ότι νιώθω χαζός που δε μπορώ να κάνω ότι και ο μικρός μου αδερφός που είναι επίσης αριστερόχειρας.Να είμαι δηλαδή κοινωνικός,να έχω πολυποίκιλα ενδιαφέροντα,φίλους,να μην είμαι άδεξιος,να μαθαίνω κάτι στο σχολείο και μετά να το θυμάμαι και να μπορώ να το εξηγώ γιατί με την αποστήθιση-παπαγαλία απλά μάθαινα και αναθεμα με αν καταλάβαινα τι διάβαζα.Γιαυτό άλλωστε παρόλο που έκανα 7 χρόνια αγγλικά,δε κατάφερα να πάρω lawer γιατί ακόμη και τα αγγλικά με αποστήθιση τα μάθαινα και ένιωθα και νιώθω ότι η μνήμη μου είναι σαν σκληρός δίσκος που γεμίζει και για να δεχτεί νέες πληροφορίες,πρέπει να αδειάσει τις παλιές με αποτέλεσμα τα 7 χρόνια να είναι πάρα πολλά για να μπορώ να θυμάμαι ότι πρέπει για να πάρω έστω το lawer.Απο την άλλη ο αδερφός μου (ανεξαρτήτως που τώρα πια πάσχει απο μανιοκατάθλιψη) το πήρε πανεύκολα και πήγε και για proficiency.Ειχα φάει κόλλημα τρομάρά μου να μάθω γερμανικά.Εκανα 4 χρόνια,πήρα το πτυχίο και τώρα το μόνο που θυμάμαι ειναι ένα κορνιζομένο πτυχίο και γενικά είναι σαν να μην πήγα ποτέ.Και άλλα τέτοια που μπορεί να φαίνονται απλά για εσας-γενικό το εσάς τους φυσιολογικούς. και η απάντηση που έπαιρνα απο την μάνα μου ξέρεις ποια ήταν; Ελα μωρέ που είσαι χαζός εσύ που πριν μάθεις ακόμη καλά-καλά να διαβάζεις βγαίναμε βόλτα και θυμόσουν και μας έλεγες απέξω όλες τις μάρκες αυτοκινήτων και τις πινακίδες; Ναι οκ,δε σου έκανε όμως εντύπωση που μόνο αυτό ενδιαφερόμουν να κάνω και όλα τα άλλα με άφηναν αδιάφορο;
Κουραγιο κοζρ οντως οι διαταραχες του αυτισμου ειναι ισοβιες επομενως ζουμε με αυτες,κ εγω δεν εμπιστευομαι απολυτα τα κουιζ ομως απο ολα τα συμπτωματα νιωθω οτι ειμαι στο φασμα κ παντα οι διαταταχες αυτες προκαλουν προβλημα στην κοινωνικοποιηση ομως μην τα βαζεις κατω φιλε μου ειναι ιδιαιτεροτητα δεν ειναι αρρωστια κ ο καθενας μας μπορει να ζησει φυσιολογικα κανει οικογενεια εργαστει υπο ορισμενες συνθηκες κανει φιλιες με την ιδιαιτεροτητα οτι στο περιβαλλον του θα ειναι λιγοι κ καλοι ανθρωποι
μυσπ το θέμα δεν είναι να μην το βάλω κάτω αλλά πως θα πάω πιο πάνω.Κάτι για το οποίο έχω απογοητευτεί και δε ξέρω και δε μπορώ να εμπιστευτώ κανέναν που θα μπορούσε να μου δώσει πραγματικές και ουσιαστικές λύσεις.Εγραψες πιο πάνω να μη νιώθω ότι είμαι τυχερός στη δουλειά.Δυστυχώς ούτε και εκεί και βλέπω ότι είμαι τυχερός.Τύχη ίσως ήταν ο τρόπος που μου ήρθε η πρόταση γιαυτή την δουλειά αλλά 15 χρόνια τώρα για να την κρατήσω,έχω κυριολεκτικά φτύσει αίμα.Απειρες ώρες,άπειρο άγχος,χρήματα απο τη τσέπη μου προκειμένου να πάρω κάποια μικρά αλλά σημαντικά κομμάτια εξοπλισμού για να λειτουργήσει σωστά το όλο πράγμα.Γιατι όταν πήγαινα και έλεγα "λειπει αυτό και αυτό για να γίνει αυτό που μου ζητάτε" έβλεπα μια κωλυσιεργία και μια δυσκολία να βγει απο τη τσέπη έστω και 30-50€ για να γινει όπως πρέπει η δουλειά.Κουράστηκα να μιλάω και έβαζα απο την τσέπη μου.Και δε τα ζήτησα ποτέ και ούτε πρόκειται.Γιατί πάντα πίστευα και πιστεύω ότι μέχρι εκεί είμαι.Δεν έχει παραπάνω
Παρακάτω όμως έχω δει ότι έχει.Και αυτό ξέρεις ποιο είναι; Να πάω στο δωμάτιο του σπιτιού μου που βρίσκεται στον 2ο όροφο,να ανοίξω το παράθυρο και να φουντάρω στο κενό.Και μετά να βάλω τους δικούς μου στην διαδικασία,να με τρέχουν στα νοσοκομεία στην ενταντική,μετά στην ψυχιατρική αν γλιτώσω απο εκεί,να με μπουκώσουν με ένα σωρό ψυχοφάρμακα,να κλαίω όλη μέρα για την άδικη ζωή μου και άμα μου λένε τίποτε οι δικοί μου για την κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει να απαντάω "ας έκανες έκτρωση όταν έπρεπε.Τώρα κάτσε να με υποστείς και βούλωστο ή σκότωσέ με"..Αυτά.. Τα περνάνε ήδη οι γονείς μου που είναι σχετικά μεγάλοι σε ηλικία (76 ο πατέρας και 71 η μάνα) και με εύθραυστη υγεία.Ο πατέρας μου έχει ήδη κάνει 3 εγχειρήσεις λόγω ενός προβλήματος που έχει στο παχύ έντερο και σήμερα έχει ραντεβού να κάνει και εγχείρηση για τον καταράκτη που εμφάνισε στο δεξί μάτι.Και η μάνα μου κατέληξε να παίρνει τα αντικαταθλιπτικά του αδερφού μου,προκειμένου να αντέξει όλη την καθημερινή γκρίνια.Αυτό σκέφτομαι ότι δε γίνεται πια να τους κάνω και εγώ τα ίδια και συνεχίζω εδώ στο κάτω που βρίσκομαι,να αντέχω όσο μπορώ.
Σχεδόν 3 χρόνια μετά και πάλι εδώ.Συνεχιζω στην ίδια επιχείρηση αλλα τα πράγματα έχουν βελτιωθεί αισθητά. Φυσικά δεν πήραμε όλα εκείνα τα παλιά χρήματα (και τα ωράρια μου βελτιώθηκαν και τα ρεπό ρυθμίστηκαν) αλλά το θετικό είναι ότι πέρυσι και φέτος πάμε πάρα πολύ καλά οικονομικά και έτσι μπορώ και κάνω ανελλιπώς ατομικές και ομαδικές συνεδρίες, γνώρισα νεους ανθρώπους, απέκτησα νέες εμπειρίες,έκανα ταξίδια που ήθελα να κάνω εδώ και καιρό, γέλασα, έκλαψα, πλήγωσα και πληγώθηκα και η ζωή συνεχίζεται. Ευχαριστώ όλα τα παιδιά για τις συμβουλές που μου δώσατε. Να είστε όλοι καλά
Στάλθηκε από το X5PROx32 μου χρησιμοποιώντας Tapatalk