Originally Posted by
PAPA
66psy εγώ έγινα μαμά σε ηλικία 39 ετών και δεν εργαζόμουν. Τα πράγματα ήταν δύσκολα για μένα και στην αρχή αλλά και συνεχίζουν να είναι δύσκολα αφού τα παιδιά μου είναι ακόμα μικρούλια. Εγώ δεν δουλεύω ήταν επιλογή μου γιατί τα παιδιά μου με χρειάζονται αφού δεν έχω βοήθεια από συγγενείς. Βέβαια το πρώτο καιρό με βοηθούσε ο σύζυγος, ήταν άνεργος κι αυτός, τώρα εκείνος εργάζεται κι εγώ φυσικά ζορίζομαι περισσότερο. Τα μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση, θέλει αγώνα, έχει δυσκολίες γιατί δεν είναι όλα πάντα ρόδινα. Το να είσαι γονιός σε κάνει να παραμερίζεις το εγώ σου, τις προσωπικές σου επιθυμίες , ανάγκες κλπ και να επικεντρώνεσαι στα παιδάκια σου γιατί για να μεγαλώσουν σε χρειάζονται, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Είναι μεγάλη ευθύνη αλλά και απίστευτη κούραση, ξενύχτια στενοχώρια όταν αρρωσταίνουν κλπ. Όταν δε εσύ αρρωστήσεις πρέπει να μπορέσεις να σηκωθείς και να βάλεις σε δεύτερη μοίρα τον εαυτό σου για να φροντίσεις τα μικρά σου αγγελούδια. Μάρω όσο μεγαλώνει η μικρή θα δεις ότι θα θέλει πιο πολύ φροντίδα, όταν ξεκινήσει να περπατά θα θέλει απίστευτη προσοχή να μην χτυπήσει, εγώ με τα δίδυμα είχα απίστευτο άγχος γιατί δεν ήξερα να πρωτοπροσέξω, ασχολούμουν με τον ένα και μου ξέφευγε ο άλλος. Φαντάζομαι ότι έχεις βοήθεια αφού μπορείς και εργάζεσαι. Σε αυτή τη περίπτωση τα πράγματα είναι καλύτερα. Η μικρή κοιμάται καλά το βράδυ? γιατί αν δεν κοιμάται είναι πρόβλημα. Εγώ είχα θέμα με τους μικρούς στον ύπνο και ομαλοποιήθηκε τελευταία. Αυτό με κούρασε απίστευτα! Τώρα ελπίζω να στρώσει η κατάσταση αλλά να ξέρεις κάτι η χρόνια απώλεια ύπνου δεν αναπληρώνεται εύκολα. Θεωρώ ότι ζορίστηκα πολύ με τους μικρούς κι αυτό μου προκάλεσε όλα αυτά τα ψυχοσωματικά. Η κούραση, το άγχος να τα προλάβω όλα και η στενοχώρια μου για κάποια θέματα υγείας που είχαν οι μικροί που τώρα σιγά σιγά με τη βοήθεια του θεού ξεπερνιούνται. Τώρα όμως αρρώστησα εγώ δυστυχώς και φοβάμαι ότι θα μείνουν η μικροί χωρίς μαμά.........ΑΧ αυτα
