Printable View
Για αρχη πρεπει να τα βρω με τον εαυτο μου. Να αγαπησω εμενα πρωτα γιατι εχω φτασει στο σημειο να με μισω και μου κανω κακο αδικα.Οταν ξεμπερδεψω με αυτους τους ανθρωπους και αρχισω να τα βγαζω περα μονη μου , τοτε θα αρχισω σιγα σιγα να βρισκω τον εαυτο μου και θα δω τι ειναι αυτο που πραγματικα θελω και τοτε ισως μια μερα γινω ευτυχισμενη!Quote:
Originally Posted by Adzik
Δεν θελω να φανω αχαριστη αλλα ναι μου εγραψε ενα σπιτι και ενα αυτοκινητο και; Δεν εχουν κανενα νοημα ολα αυτα οταν παω πχ να κανω μια σχεση και μου λεει α και ποιος ειναι αυτος και γιατι τον εβαλες στο σπιτι σου κλπ.. Οοοοοολοι με θελουν για τα λεφτα μου (τα 400 ευρω το μηνα,αφου στη μεση του μηνα ξεμενω παντα)Quote:
Originally Posted by Adzik
Και σκεφτομαι μηπως το σπιτι αυτο μου το εδωσε για να υπαρχει αυτος ο ελενχος και να μην μπορω να φυγω... Οπως τωρα καλη ωρα που δεν μπορω να φυγω γιατι στα συμβολαια που εκανε λεει οτι μεχρι να πεθανουν δεν μπορω να το πουλησω ουτε καν να το νοικιασω!!!
Kαλημερα σε ολους,Ρεα μου τι κανεις?Quote:
Originally Posted by rea
Εισαι τοσο περιγραφικη που ηταν σαν να το ζω εγω,βεβαια καμια σχεση τα της ζωης σου κ της Λιζας με την δικη μου,ωστοσο μεγαλωσα κ εγω με εναν προβληματικο πατερα,οξυθυμος,εκρηκτικος ,επικριτικος κ καποιεσ λιγεσ φορεσ ασκουσε κ βια στην μανα μου αλλα η λεκτικη βια προς ολους στην οικογενεια εμοιαζε να ειναι μεροσ τησ καθημερινοτητασ μασ.
Δεν λεω μας αγαπαει το ξερω αυτο κ τον αγαπαμε κ εμεισ γιατι εχουμε κ τισ καλεσ μασ μολισ του δινουμε σημασια γινεται κουταβι,αλλα βγαινουν κ εκεινου τα ασχημα παιδικα του χρονια,τον ειχε βαλει η γιαγια μου στο ορφανοτροφειο μεχρι τα 14 του κ εκει την εποχη εκεινη τα χτυπουσαν πολυ ασχημα τα παιδακια,σιγουρα ολα βγηκαν με ψυχολογικα,οπως κ τα αδερφια του που ηταν κ αυτα κλεισμενα αλλα ο καθενας ειναι "φευγατος" με διαφορετικο τροπο.
Στην δικη μου περιπτωση λειτουργει θετικα ο συναισθηματικος εκβιασμος..
Το χειροτερο του ειναι να τον αγνοω,να ξερει οτι μια μαλακια να πει κ μπορει να μην με ξαναδει ποτε ή οτι μπορει να αρρωστησω ψυχικα εξαιτιας του.
Βεβαια ολα αυτα τα εχει δει απο μενα...και στα 16 εφυγα(με μαζεψαν συγγενεις,εκανα 1 μηνα να του μιλησω κ 1 χρονο να ξαναπατησω στο σπιτι κ με πηρε κ μου ζητησε συγνωμη)
Μια αλλη φορα παλι κοντεψα να παθω νευρικο κλονισμο εκανα σαν λυσσασμενο σκυλι κ χτυπησα ενα ζαναξ(απο τα δικα του) κ του δημιουργησα απιστευτεσ ενοχες και γενικοτερα με αυτα κ με εκεινα ας πουμε οτι εχω καπως κερδισει τον σεβασμο του κ αυτο ηταν που ηθελα,οσο σε νιωθουν υποχειριο τους δυσκολα παιρνουν χαμπαρι καποια πραγματα..δεν χρειαζεται να κανεισ ακραιοτητες απλα βρες τον τροπο να ανεξαρτητοποιηθεις κ χτυπα τους στα τρωτα τους σημεια,αν δεν αλλαξεισ εσυ μην περιμενεις να αλλαξουν εκεινοι...
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΟΥΚΛΑ ΜΟΥ ΕΧΩ ΦΑΕΙ ΤΟΣΟ ΞΥΛΟ ΛΕΚΤΙΚΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣQuote:
Originally Posted by Adzik
ΚΑΙ ΔΕ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΕΠΙΣΗΣ ΟΠΟΤΕ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΑ ΛΕΩ
ΕΝΤΑΕΞΙ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΤΥΨΕΙΣ ΖΩ ΑΛΛΑ ΑΝΤΕ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ
Ρέα κ Λίζα…… πραγματικά φοβερές οι ιστορίες σας…… Ανάμεσα στις 2 (δυστυχώς) βρίσκεται κ η δικιά μου. Εν μέρει η περιπέτεια της Ρέας, εν μέρει της Λίζας. Αλλά από πού να το πιάσω…..?
Κ εμείς μοιάζουμε απ’ την απ’έξω η τέλεια οικογένεια. Δεμένη, αγαπημένη, με παιδιά που προκόψανε, διακριθήκανε κλπ κλπ. Από μέσα…..? Δεν το λες κ έτσι.
Για να είμαι ειλικρινής, βία μου ασκήθηκε πολύ περιστασιακά κ μεμονωμένα. Τελευταία φορά πέρυσι περίπου, όταν ο πατέρας μου με είχε πιάσει από το λαιμό θολωμένος να με πνίξει κ με το άλλο χέρι με βάραγε. Η μάνα μου ανάμεσα να μας χωρίσει. Τόσα του φύτευε στο μυαλό τόσα χρόνια εναντίον μου, άρα πού θα οδηγούσε όλο αυτό? Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια ο πατέρας μου με είχε προειδοποιήσει τρέμοντας από τα νεύρα του, ότι ένα πάθαινε τίποτα η μάνα μου εξ αιτίας μου, θα με σκότωνε με τα ίδια του τα χέρια. Πολύ θέατρο βλέπεις ότι υπέφερε εξ αιτίας μου…… Κ όταν η μάνα μου κατάλαβε ότι ο άλλος έχει θολώσει τόσο, δεν το σώζει, το έριξε στη γνώριμη τακτική της, η οποία έπιασε αμέσως: Τις ψεύτικες λιποθυμίες. Ναι, την ίδια τακτική που έχω φάει με το κουτάλι από 5-6 μου. Μου κοβότανε τα πόδια, κάθε φορά που το έκανε, «Παναγία μου στεναχώρησα τη μάνα μου κ τη σκότωσα!» σκεφτόμουν κ έκανα τα πάντα να τη συνεφέρω. Μέχρι που κάποια μέρα, επειδή δεν «συνέρχονταν» πήρα το ΕΚΑΒ, κ τότε σα να ξύπνησε, «άσε, είμαι καλύτερα» έλεγε, «όχι θα τηλεφωνήσω» επέμενα, ε, κ κάπου εκεί ξύπνησα κ εγώ. Η στάση η δικιά μου απέναντι στον πατέρα μου: όχι δε σήκωσα χέρι, σιγά μην σήκωνα χέρι σε μεγάλο άνθρωπο, στο κάτω – κάτω, εάν το έκανα θα τον άφηνα στον τόπο, όχι τόσο λόγω δύναμης, όσο επειδή ξέρω πού να χτυπήσω κ πώς, συν το ότι είμαι κ γρήγορη. Έκανα κάτι που τον εξόργισε περισσότερο: Στ’ @ρχίδια μου τελείως, ατάραχη, «άστον ρε μαμά να ξεσπάσει, εάν αυτό είναι το μόνο που μπορεί να μου κάνει, άστον να δείξει κ ποιός είναι». Μεγάλο σχολείο η μάνα μου……. Έμαθα να μην ψαρώνω σε συναισθηματικό εκβιασμό με τίποτα.
Αλλά δεν ήταν θέμα σωματικής βίας. Πολύ μεμονωμένα περιστατικά. Ήταν κάτι ίσως χειρότερο, ασφυκτική ψυχολογική βία. Μεγάλωσα με 1002 σύνδρομα κ ανασφάλειες. Έπρεπε βλέπεις να είμαι το τέλειο παιδί. Η κουκλάρα με τις τέλειες αναλογίες, που όλοι θα θαυμάζουν, με τους καλύτερους βαθμούς, τις γλώσσες, νοικοκυρεμένη κ καλή μαγείρισσα, τον high class κοινωνικό κύκλο, συν κανένα ζάπλουτο σύζυγο (το οποίο έκατσε, κ όταν εγώ διέλυσα τον αρραβώνα η μάνα μου τα έπαιξε, ο μαλάκας μου είχε γ@μ... τη ζωή κ εκείνη τον δικαιολογούσε σε όλα). Αλλά πάντα από παιδάκι προσπαθούσα να κάνω τα πάντα, υποσυνείδητα για να με αγαπήσουν ή για να αποδείξω ότι πιστεύουν για μένα λάθος. Κ την εμφάνισή μου πρόσεχα, κ ακαδημαϊκα πήγαινα μπροστά, έως πολύ μπροστά, μέχρι που κάπου στα 18 «έσπασα». Κουράστηκα να νοιώθω ότι κανείς δεν με αγαπάει για αυτό που είμαι, παρά μόνο για αυτά που καταφέρνω. Βαρέθηκα να είμαι τρόπαιο τόσο για αυτούς αρχικά, όσο κ αργότερα στη ζωή μου για τον οποιονδήποτε. Τις σπουδές μου δεν τις άφησα (κάθε άλλο, θες λόγω ανασφάλειας, θες λόγω εγωϊσμού κ τελειομανίας) αλλά κατά τ’άλλα έκανα τη ζωή μου. Για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν άκουσα κ πράγματα τύπου «πού πας» ή «πότε θα γυρίσεις». Η μόνη αντίδραση: περιφρόνηση κ απόρριψη στο maximum.
Κάπου στα 20-21 χτύπησε κ η νευρική ανορεξία. Ο 1 λόγος είχε να κάνει με άσχετη παρελθοντική εμπειρία, ο άλλος ήταν ότι ήθελα να τραβήξω την προσοχή των γονιών μου, να πω «ε, υπάρχω κ εγώ εδώ!». Δεν άντεχα η μάνα μου να μαγειρεύει για τους άλλους κ εμένα να με αφήνει στην απ’ έξω. Άμα υπήρχε καμιά «λιχουδιά», αυτή να πήγαινε στον πατέρα κ τον αδερφό μου κ εγώ να αποκλειόμουν. Να μη σέβεται κανείς τον ύπνο μου, το διάβασμά μου, όλα. Βέβαια με το θέμα διάβασμα τους είχα κακομάθει. Επειδή δεν είχα ποτέ αποτυχίες σε τίποτα κ χωρίς τρομερό διάβασμα, είχα δώσει την εντύπωση ότι βγήκα από την κοιλιά της μάνας μου κ τα ξέρω όλα. Σαφώς κ δεν ισχύει κάτι τέτοιο, είχα ανάγκη κ εγώ να «στρωθώ» κάποιες ώρες χωρίς να με διακόπτει κανείς ανά 10’. Αλλά με το θέμα φαγητό είχε παραγίνει. Η μαμά μου μαγείρευε για τους άλλους, κ γλυκά κ απ’όλα, κυνήγαγε τον αδερφό μου να φάει φρούτα , κ επειδή ο μικρός δεν τα έτρωγε όλα, κατέληγαν να πεταχτούν. Αλλά προτιμούσε η μαμά μου να τα πετάξει, παρά να τα φάω εγώ. Σε κάποια φάση 1 καλοκαίρι που είχα πάει μόνη μου στο νησί, επειδή είχε αρνηθεί να μου δώσει δεκάρα πέρα από αυτά που θα κόστιζαν τα απορρυπαντικά του σπιτιού, έφτασα να χάσω 1 σωρό κιλά από πείνα (το ήξερα ότι θα κατέληγα έτσι, αλλά αυτό δεν με κράτησε από το να μη φύγω). Ναι, μιλάω για εκείνη την αίσθηση που περνάς από ψητοπωλείο, σου έρχεται η μυρωδιά κ λες μα πάρω τα πόδια μου γρήγορα από εδώ γιατί δεν την παλεύω, το στομάχι σου είναι τόσο άδειο που το νοιώθεις να σκίζεται, κ φτάνει η μέρα που πας να σηκωθείς από το κρεβάτι κ κάνεις 8αρια, γυρνάς πίσω γιατί το βλέπεις ότι «δεν το ‘χεις». Αλλά σιγά που θα γύρναγα Αθήνα ή θα την παρακάλαγα για κάτι παραπάνω. Αυτό το οποίο συνέβη ήταν ότι βρήκα λάθος λύση, δηλ να πω μέσα μου «έτσι είστε…..? θα σας κάνω εγώ να με παρακαλάτε να φάω!». Τον κακό μου τον καιρό βέβαια, όντως πήγε η ψυχή τους κ ήρθε, αλλά στο τέλος έπεσα στην ίδια μου την παγίδα. Άσχημο τρυπάκι η νευρική ανορεξία. Αλλοίωσα μέχρι κα τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου, σκελετώθηκα για να αποδείξω τί……? Ναι, τρελάθηκαν από την ανησυχία τους, ντρεπόντουσαν να με παρουσιάσουν στον κύκλο τους, κ μετά από 1-2 χρόνια, όταν διέφυγα τον κίνδυνο, φτού ξανά μανά η ίδια μεταχείριση. Βγήκε όμως κάτι καλό από αυτήν την περιπέτεια. Μπήκα σε πρόγραμμα διατροφικών διαταραχών κ το 1ο πράγμα που με μάθανε ήταν να αγαπάω τον αυτό μου. Δεν μπορώ να πω ότι τα έχω καταφέρει πλήρως, αλλά καλά το πάω, αυτά θέλουν δουλειά. Καπάκι ήρθε κ ο σωστός άνθρωπος στη ζωή μου κ είδα πολλά πράγματα αλλιώς. Ή προσπάθησα πάντως, το προσπαθώ ακόμα. Θυμάμαι όμως πόσο εντυπωσιάστηκα, όταν ύστερα από λίγα χρόνια είχε έρθει από το σπίτι μου 1 κυρία από το γυμναστήριο, της οποίας η κόρη νοσηλευόταν με νευρική ανορεξία, κ μιας κ με θυμόταν ότι κ εγώ ήμουν σε αυτό αλλά το ξεπέρασα (ήταν οφθαλμοφανές άλλωστε), να μου ζητήσει την άποψή μου. Μιλήσαμε κ οφείλω να πω ότι έμεινα άφωνη με το πώς το αντιμετωπίζανε εκείνοι σαν οικογένεια κ πώς οι γονείς μου….. πώς της στεκόντουσαν της κοπέλας κ πώς μου είχαν φερθεί εμένα. Σε κάποια φάση θυμάμαι η μάνα μου μου είχε επιτεθεί κανονικά. Βάραγε μέσα τη μανία της 1 ετοιμόρροπο πράγμα, που έκανες ανατομία πάνω του, επειδή δεν έτρωγα.
Κ πάντα προσπάθεια να επέμβει στις σχέσεις μου, να μαθαίνει πράγματα (την είχα στην απ’έξω κ είχε λυσσάξει) , να κρίνει τις φιλίες μου κ πάντα η ίδια απόρριψη. Αφού θυμάμαι κάτι αστείο….. με στέλνανε σε ψυχιάτρους επειδή ήμουν «προβληματική» δηλ. μετάφραση δεν ήμουν σαν κ αυτούς (χώρια το πόσες φορές είχα ακούσει σχόλια τύπου «γιατί να μην είσαι φυσιολογική σαν τον αδερφό σου?»). Έλα μου όμως ντε που οι γιατροί με βρίσκανε ταλαιπωρημένη αλλά νορμάλ….. δεν μπορούσαν να βγάλουν διάγνωση ότι πάσχω από κάτι, πέρα από κάποιες τάσεις φυγής κ δεσμοφοβία. Οπότε μου λέγανε οι γονείς μου ότι λέω ψέμματα κ τους κατηγορώ άδικα. Μέχρι που καταλήξαμε σε οικογενειακή ψυχοθεραπεία, 4 δηλ. ειδικοί κ 4 εμείς. Δε θυμάμαι πόσες ώρες κράτησε η συνεδρία. Πόρισμα: εγώ είμαι μια χαρά, το πρόβλημα το έχουν οι γονείς κ ιδίως η μάνα μου. Αντίδραση των γονιών μου: άντε από κει, που δεν ξέρουν τι τους γίνεται, παίρνουν 1 πτυχίο κ νομίζουν ότι κάτι ξέρουν. Κ στην δικιά μου ερώτηση «τόσες ώρες εκειμέσα, πότε με ακούσατε να λέω ψέμματα, ή έστω να παραποιώ το παραμικρό?»….. σιωπή. Μόνο η μάνα μου έκλαιγε για την «άδικη» ενοχοποίησή της, «ναι, για όλα εγώ φταίω, εγώ είμαι η ένοχη», κ ο πατέρας μου να μου λέει ότι οφείλω να παραδεχτώ ότι οι γιατροί κάνουν λάθος. Άντε γεια με 2 λόγια.
Η χειρότερη περίοδος ήρθε όταν το 2010 έμεινα χωρίς δουλειά. Μιλάω για την εποχή που όπως θυμάστε, θέσεις εργασίας ανοίγανε κάθε λεπτό, κ κάθε καρυδιάς καρύδι έβρισκε δουλειά….. Ο Θεός να μην το δώσει σ άνθρωπο αυτό που πέρασα……. Απλά δεν υπάρχουν λόγια. Από την πλήρη απαξίωση μέχρι απειλές ότι αν δεν έβρισκα δουλειά θα με πετάγανε έξω από το σπίτι. Κ να πεις ότι τους κόστιζα κ τίποτα…..? Τίποτα σχεδόν δεν δίνανε. Είχα βρει 2-3 δουλειές του κ……, αλλά επειδή δεν έχω ΙΚΑ, αλλά υποχρεωτική ασφάλιση σε πολύ πιο ακριβό ταμείο, δε συνέφερε να με προσλάβουν. Βοηθούσα πάντως τον πατέρα μου στις δουλειές του, αλλά ούτε κ αυτό έγινε ποτέ σεβαστό. Ο ψυχολογικός πόλεμος που μου κάνανε κ ο ασφυκτικός οικονομικός αποκλεισμός είναι να μην το περάσει άνθρωπος. Πάλι καλά που με στήριζε ο τότε φίλος μου, θα είχα τινάξει τα μυαλά μου στον τοίχο. Βρήκα μια ευκαιρία, πολύ καλή θέση, αλλά είχε τρελές απαιτήσεις. Οι ίδιοι όμως θέλανε να έχω κάτι άμεσα κ όχι «να κυνηγάω χίμαιρες» ή «εκεί θέλει να πάει όλη Ελλάδα, εσένα που δεν έχεις κ κονέ θα πάρουνε….?» . Βέβαια δεν υπολογίσανε ότι ο άνθρωπος που θα μου πει τι μπορώ να καταφέρω κ τί όχι, δε γεννήθηκε ακόμα. Κ ναι με πήρανε, σχεδόν 1η. Αλλά επειδή πολλοί γνωστοί μου είχαν μείνει άνεργοι εκείνη την περίοδο, μου φαίνονταν απίστευτο το πώς τους μεταχειριζόντουσαν στην οικογένειά τους κ πώς με μεταχειρίζονταν εμένα. Μιλάμε για χαοτική πολιτισμική διαφορά, όχι αστεία…… Τους φίλους μου οι οικογένειές τους να τους βοηθάνε κ να τους στηρίζουν ψυχολογικά κ οικονομικά κ εγώ να ακούω όλην την ώρα με ύφος «….. η κόρη της χ δουλεύει (με μέσο την πήρανε αλλά τέσπα….) πχ εκεί, κ τώρα έκανε δώρο στη μάνα της κ ταξίδι….», «……. ο ψ δουλεύει εκεί….». Αντιμετώπιση σαν το χειρότερο σκουπίδι. Αλλά ήρθε κ η σειρά μου….. Την πήρα τη θέση κ επιτέλους οικονομική ανεξαρτησία. Κ φυσικά από εκεί που δε θέλανε να με ξέρουν έγινα πάλι το καμάρι της οικογένειας, κ πού δεν την διαφημίσανε την επιτυχία. Αλλά τί με ένοιαζε? Να σωθώ ήθελα κ το κατάφερα, ξέρω πολύ καλά ότι εάν έσπαγε ο δ….. το πόδι του κ έμενα χωρίς δουλειά, πάλι 1 γύρος από τα ίδια θα επαναλαμβάνονταν.
Κ όλα καλά, με γκρίνιες προχώρησε η ζωή (γκρίνιες γιατί δεν είχα επιλέξει στην προσωπική μου ζωή αυτά που θα ήθελαν), κ όλα ωραία. Μέχρι που έγινε το μπαμ. Από πολύ μικρή αντιμετώπιζα διάφορα προβλήματα υγείας, τα οποία επιδεινώθηκαν κ από λάθος χειρισμούς γιατρών. Ουδέποτε μου είχε γίνει κ σωστή διάγνωση. Κ κάπως έτσι ήρθε η κατάρρευση….. χρόνια νόσος σε πολύ προχωρημένο στάδιο. Γ@μ.... τα. Μπορεί να μην είδα ποτέ τούρτα γενεθλίων…… αλλά τώρα η μαμά μου μου μαγειρεύει ειδικό φαγητό (έχω υπερβολικά περιορισμένο διατροφολόγιο) μπας κ σώσω το συκώτι ή θεραπεύσω καμιά φλεγμονή (που ουσιαστικά τα μισά μου όργανα κ αδένες είναι τίγκα στις φλεγμονές). Σαν οικογένεια τα έχουμε βρει, με φροντίζουν κ με προσέχουν. Αλλά ρε π…. μου, έπρεπε να βγει τέτοια διάγνωση για να αλλάξουν? Ή μήπως εάν γίνω καλά θα ξαναρχίσουν τα ίδια? Έπρεπε να φτάσει το πράγμα εκεί για να με φροντίσουν όπως τον αδερφό μου?
Τώρα που ανέφερα τον αδερφό μου….. αυτό θεωρώ ως μοναδικό μου κατόρθωμα. Είμαστε πολύ διαφορετικοί μεν, πολύ αγαπημένα αδέρφια δε. Είναι εκπληκτικό παιδί, πολύ αξιόλογο, πολύ «όλα τα καλά» κ ουδέποτε αξίωσε για τον εαυτό του ιδιαίτερη μεταχείριση. Άλλη όμως στη θέση μου πιθανόν να τον είχε μισήσει με τόσο διαφορετική μεταχείριση κ διαρκείς συγκρίσεις μεταξύ μας. Άμα κατάφερνε εκείνος κάτι ή βοηθούσε το σπίτι σε κάτι, μου το χτυπάγανε 100 φορές. Άμα το έκανα αυτό εγώ ήταν αυτονόητη υποχρέωσή μου.
Σας καταλαβαίνω πάντως στο ότι δεν θέλετε οικογένεια. Εσύ Ρέα (πάλι καλά) λες ότι θα το κάνεις όταν με το καλό νοιώσεις έτοιμη. Εγώ πάλι δε θέλω, έχω μισήσει αυτό που ονομάζεται οικογένεια. Θέλω να απελευθερωθώ από αυτό κ όχι να το δημιουργήσω, φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω κ δε θέλω να πάρω στο λαιμό μου ψυχές που δεν μου φταίνε σε τίποτα. Όχι πως μπορώ να κάνω παιδί στην κατάστασή μου (δεν το μπορεί ούτε το σώμα μου), αλλά λέμε, στην περίπτωση που γινόμουν καλά.
Ρέα….. κ εγώ στα ίδια με εσένα κινούμαι. Είμαι 32, ούτε που θυμάμαι πόσους είχα στη ζωή μου, παίρνω φάρμακα 31 φορές τη μέρα (ασχέτως αν δεν είναι ψυχοφάρμακα) κ έχω μέσα μου τα τέρατα. Κ σε αντίθεση με σένα που γράφεις πως είσαι νέα, εγώ νοιώθω 132 χρονών. Για σένα όμως έχω 1 ένσταση……. Ισχυρίζεσαι ότι ούτε αγάπησες, ούτε αγαπήθηκες. Θυμάμαι σε 1 thread του Σελτζούκου πόσο υπέροχα κ δυνατά είχες περιγράψει τον έρωτα. Ακόμα κ εγώ, που μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο ξ αγάπησα κ αγαπήθηκα, δεν θα μπορούσα να το περιγράψω έτσι, τόσο ζωντανά, τόσο λυρικά. Ίσως να φταίει η ιδιοσυγκρασία μου, που δεν είμαι των λόγων αλλά των πράξεων, ίσως να φταίει ότι παραείμαι πεζός κ προσγειωμένος άνθρωπος, αλλά μου φαίνεται αδύνατον να μιλάς έτσι για την αγάπη, χωρίς να την έχεις νοιώσει. Ίσως Ρέα να μην ξέρεις να αγαπάς εσένα. Από σένα πρέπει να αρχίσεις κ θα έρθουν κ τα υπόλοιπα. Νομίζω ότι κ μπορείς κ το αξίζεις.
Λίζα…. Τους γονείς σου δεν μπορείς να τους αλλάξεις. Μπορείς όμως να αλλάξεις τον τρόπο που τους διαχειρίζεσαι, όσο ακόμα προλαβαίνεις. Ικανή είσαι κ έξυπνη. Βρες μια δουλειά αλλού, φύγε κ βγάλτους μια για πάντα από τη ζωή σου. Το όπλο τους είναι ο φόβος κ το φιλότιμο σου για την οικογενειακή σας επιχείρηση. Φρόντισε μην αυτή η επιχείρηση γίνει η καταδίκη σου. Μην τους φοβάσαι, ενήλικη είσαι, τίποτα δεν μπορούν να σου κάνουν. Μην μείνεις εκειμέσα κ αλλοτροιωθείς τελείως, όπως εγώ κ η Ρέα. Κάθε λεπτό που παραμένεις εκειμέσα επιβαρύνει τη θέση σου. Φτιάξε σχέδιο, εν τω μεταξύ κάνε την πάπια, βρες 1 τρύπα να μείνεις, τακτοποίησε ό,τι πρέπει να τακτοποιήσεις, άσε 1 post it να μην σε αναζητήσουν ποτέ, κ πήγαινε να βρεις τον εαυτό σου κ την ψυχική σου υγεία όσο είναι ακόμα νωρίς.
Quote:
Originally Posted by mariposa7
Μαριποζα καλημερα.. Σε ευχαριιστω παρα πολυ που μοιραστηκες την ιστορια σου μαζι μου και μαζι μας γενικα. Παιρνω δυναμη απο τα λογια σας γιατι βλεπω οτι υπαρχουν ανθρωποι με πολυ χειροτερα προβληματα που βρισκουν δυναμη και τα λυνουν..
Εμενα παλι του φυτευε μισος γιατι δεν ειχε τιποτα αλλο να ασχοληθει,δεν ειχε ποτε ενδιαφεροντα, οπότε ασχολειται με το πως θα μας βαλει να μαλωσουμε για να το γλενταει.. Φαντασου μας σαν πιονια απο ενα σκακι που εκεινη καθεται σε ενα καναπε οληηη μερα και το ξυνει και αναλογα τα κεφια της παιζει με τα πιονια. Και αφου τον φτασει στο αμην και με αρπαξει καθεται ΑΠΑΘΕΣΤΑΤΗ με ειρωνικο υφακι και του λεει μη! μη την χτυπησεις,δεν αξιζει καν να ασχοληθεις μαζι της. Σαυτο το σημειο της παραστασης /θεατρο κυλαει ενα δακρυ απο μεριας της γιατι φοβαται και καλα μη με δειρει αυτος.. Ενω εκεινη τον εχει φτασει στο σημειο. Πιστευω οτι αν ειχε κανει παιδια με αλλη γυναικα θα ηταν αλλος ανθρωπος.Καταβαθος με αγαπαει(ο πατερας μου) η τουλαχιστον ετσι θελω να πιστευω.
Καλα ειναι δυνατον; Δεν το πιστευω οτι διαβαζω τετοια πραγματα!Για ποιο λογο να πεταξεις φαγητο στα σκουπιδια και να αφηνεις το παιδι σου να πειναει τοσο πολυ; Δεν μπορω να το καταλαβω με τιποτα αυτο. Δεν μπορω να πιστεψω οτι μια μανα αφηνει το παιδι της νηστικο.Πραγματικα θα επρεπε να ντρεπεται το λιγοτερο.Quote:
Originally Posted by mariposa7
Το ξερω οτι εκμεταλλευεται το φοβο μου και το φιλοτιμο μου για την επιχειρηση.Και γραφοντας μου φφροντισε να μην γινει η καταδικη σου ομολογω οτι με χτυπας εκει που ποναω με την καλη εννοια παντα.Γιατι το σκεφτομαι συνεχεια οτι θα ειναι η καταδικη μου εδω μεσα.. Το νιωθω,το βλεπω,το ζω!!Quote:
Originally Posted by mariposa7
Εντάξει, σε μένα δεν το έκανε επειδή δεν είχε με τίποτα άλλο να ασχοληθεί, αντιθέτως πνιγμένη ήταν. Το έκανε γιατί ας πούμε είναι πολύ κυριαρχικός άνθρωπος. Θέλει να πάντα να γίνονται όπως κ με τον τρόπο που θέλει εκείνη. Της είναι ανυπόφορη η σκέψη ότι η βούλησή της δεν θα επικρατήσει στη ζωή κάποιου, να μην πω αδιανόητη. Κ το μαύρο πρόβατο ήμουν εγώ, γιατί δεν μπορούσε να μου περάσει τις ιδέες τις κ τη νοοτροπία της. Παραήμουν διαφορετική προσωπικότητα για να με κάνει ό,τι θέλει. Κ εκεί έβαζε τα μεγάλα μέσα, τον πατέρα μου, που τον κάνει ό,τι θέλει.Quote:
Originally Posted by Lisa1990
Λιζακι, βαστα, και ολα οσα επιθυμεις σιγα σιγα θα τα κατακτησεις. Για να σε αγαπησεις προυποθετει να οριοθετησεις τον εαυτο σου και τα ορια τους. Ευκολο στα λογια τεραστιο στην πραξη. Επειδη κρατησα οτι εισαι κατα των χαπιων και καλυτερα να κανεις ψυχοθεραπεια πριν φτασεις στα σκαλια του γραφειου ενος ψυχιατρου... κανε μια ερευνα για δημοσια ψυχοθεραπευτικη βοηθεια.Quote:
Originally Posted by Lisa1990
Οταν ημουν πιτσιρικι ειχα φαει πολυ ξυλο απο την μανα μου για να ξεσπασει τα νευρα της απο τον πατερα μου.Φυσικα δεν ζητησε ποτε συγγνωμη λεγοντας πως δεν εφταιγε αυτη αλλα ο πατερας μου.Περυσι σε μια εντονη λογομαχια,επειδη ειχε βαλει λογια αναμεσα σε μενα κι την αδερφη μου,τολμησε να σηκωσει χερι πανω μου.To αποτελεσμα ηταν να της αστραψω μια ξεγυρισμενη φαπα κι εκεινη αντι να κανει πισω κι να σκεφτει τι σκατα μπορει να χει κανει σε εναν ανθρωπο που απεχθανεται την βια για να φτασει σε αυτο το σημειο,ερχοταν κοντα μου κι προσπαθουσε και παλι να με χτυπησει,σπρωχνοντας τα παππουδια μου,που ειχαν μπει αναμεσα μας.Φυσικα επειδη τα παρουσιασε οπως ηθελε εκεινη ολη η οικογενεια μου στραφηκε εναντιον μου λεγοντας με αλητη κλπ.Ευτυχως οι παππουδες μου που με υπεραγαπανε,επειδη καθισα και μιλησα μαζι τους και τους εξηγησα τι εγινε κι ειδαν κι αυτοι καποια πραγματα πηραν τελικα το μερος μου.Ξερεις ομως τι εγινε στην συνεχεια?Λυγισα,ενεργοποιη θηκε η ocd μου κι η ζωη μ εγινε μια κολαση.Κι ολο αυτο εγινε λογω εκεινου του καβγα.Ξερεις τι μου ειπε οταν της ειπα οτι υποφερω απο ocd?Ξεκουβαλα πια απο πανω μου κι εχω κουραστει να σε μεγαλωνω 21 χρονια(με μεγαλωσανε οι παππουδες μου).Επισης μου πε οτι ολο αυτο ειναι δικο μου προβλημα κι οτι δεν πρεπει να κανω παιδια γιατι ειμαι αρρωστος κι θα τους μεταδωσω αυτο που εχω.Λιζα κοιτα να βρεις τον δρομο σου κοπελα μου κι να απομακρυνθεις απο αυτους τους ανθρωπους.Επειδη δεν ειναι ικανοι να μας εκτιμησουν οι ιδιοι μας οι γονεις,αυτο δεν σημαινει πως δεν θα μας αγαπησουν περισσοτερο κι δεν θα πεσουν στην φωτια για μας αλλοι ανθρωποι.Φυγε απο κει.Σε αυτην την ζωη που ηρθαμε ολοι ισοι γεννηθηκαμε κι αυτο σημαινει πως κανεις δεν εχει το δικαιωμα να εξουσιαζει την ζωη του αλλου και να του επιβαλλει πραγματα με την βια.Επισης ξερω οτι καποιες φορες μπορει οι γονεις σου να σου φερονται γλυκα κι αυτο ειναι που σε τρελαινει γιατι δεν ξερεις τι σταση να κρατησεις απεναντι τους.Ειναι πιο ευκολο να φυγεις απο μια σχεση που ο αλλος φερεται συνεχεια απαισια παρα σε μια που εχει και τις καλες τις στιγμες(σαν τους αλκοολικους) γιατι σου δημιουργουνται αμφιβολιες.Μετρα τις καλες και τις κακες σου στιγμες μαζι τους και πορευσου αναλογα.
υπέροχη καταθεση ψυχης σε όλα τα κειμενα και μπραβο μαριπ.Quote:
Originally Posted by mariposa7
και σε ευχαριστω για τα γλυκα σου λόγια
για μενα η αγαπη ειναι κατι που δοκιμαζεται στον χρονο... περιεγραψα τον ερωτα .. παραφορα και ανηλεα!!.. εξαισιοι αντιπερισπασμοι απο την πραγματικοτητα η πιο φυσικη μαστουρα...ερωτας και πάλι ερωτας...θα με πιασει το λυρικο μου πάλι οποτε εδω σταματαω χαχαχαχα;)
πολυ σωστα! μπραβο αγγελε!!!Quote:
Originally Posted by aggelos11