Χωρισμός και τύψεις

Booth αν και το μνμ σου δεν ειναι ολοκληρο θα σου πω το εξης ... Για να μπεις στη διαδιακασια να καταλαβεις την ψυχολογια και το τι γινεται σε καθε διαταραχη τι φαρμακαμπορει να παρει καποιος για ποσο καιρο και πως τον επηρρεαζουν , ειναι μεγαλο θεμα...
Ισως και ναμην μπορεσεις και ποτε να το καταλαβεις....
Για μενα το προβλημα πλεον δεν ειναι η κοπελα ... Εκεινη ξερει τι εχει , ακολουθει αγωγη , πηγαινει στο γιατρο της κλπ
Το ¨προβλημα¨εισαι εσυ ... Η αναποφασιστηκοτητα σου...
Εχεις ενα κοριτσι (βγαλε απο το μυαλου σου το οτι ειναι η πρωτη σχεση) με τη συγκεκριμενη διαταραζη και τις παραγωγα της που εχεις ζησει ... Η μαθαινεις να ζεις με ολο αυτο το πακετο η οχι και προχωρας παρακτω χωρις δικαιολογιες...
Γιατι μου φαινεται οτι δικαιολογιες ψαχνεις να ελαφρυνεις την κατασταση για να ειστε ξανα μαζι ... Ομως η κατασταση ειναι αυτη και δεν αλλαζει...
Εσυ μπορεις να αλλαξεις ? Να υπομενεις ? Να πιεστεις ? Και να μαθεις πολυ περισσοτερα για αυτο το πρβλημα οχι μονι θερωρητικα αλλα και πρακτικα?

Το θέμα είναι το εξής παιδιά και δε ξέρω τι άποψη έχετε: Έχω μπει σε ένα φαύλο κύκλο. Την κοπέλα από τη στιγμή που χωρίσαμε(πάνε πάνω από 2 μήνες) τις έχω στείλει 3 φορές, βρεθήκαμε και τις 3 και ενώ αυτή ήθελε να τα ξανά βρούμε, εγώ κολλούσα. Δηλαδή ουσιαστικά έπαιξα μαζί της, και αυτό με θλίβει διότι δεν είμαι τέτοιο άτομο.. Δεν ξέρω για ποιο λόγο το έκανα. Κολλάω να τα ξανά βρω μαζί της διότι πέρασα άσχημα αρκετά μέσα στη σχέση, όλο μου το περιβάλλον σχεδόν μου λέει να μην ξανά μπλέξω μαζί της, με φοβίζει το πρόβλημα υγείας που έχει, ενώ και τις 3 φορές που την είδα, δε μου βγήκε κάτι από μέσα μου.. Δηλαδή εγώ ποτέ δεν έλιωνα γι αυτή και αυτό φαίνεται. Επίσης με αγχώνουν τα λόγια τις, και το ότι θέλει μια σχέση πάρα πολύ σοβαρή, για πάντα μαζί, όλα μαζί κάτι που εγώ στη παρούσα φάση δε νιώθω έτοιμος για κάτι τέτοιο. Θεωρώ ότι ούτε αυτή είναι μαζί μου ερωτευμένη, απλώς με θέλει διότι είμαι ένα άτομο καλό, ανεχτικό κτλ και με εμένα έβγαινε από τη μιζέρια της, καθώς όπως έχω αναφέρει παρέες ουσιαστικά δεν έχει, και το περισσότερο καιρό το περνάει στο σπίτι.. Δηλαδή με λίγα λόγια είμαστε και οι 2 φλωράκια, αδύναμοι χαρακτήρες και με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση που κρεμόμαστε ο ένας από τον άλλον χωρίς ουσιαστικό λόγο. Εγώ δηλαδή είμαι απλά κολλημένος, διότι ήταν η πρώτη μου σχέση και πρώτη μου εμπειρία γενικά από γυναίκα, και ουσιαστικά θέλω την ασφάλεια της σχέσης. Αυτό. Όμως έχοντας ζήσει 6 μήνες σχέση μαζί της, είδα ότι γενικά δε ταιριάζαμε πολύ και ότι εγώ δεν ήμουν ευχαριστημένος, καθώς είχε αρκετά άσχημη συμπεριφορά προς το μέρος μου.. Και το κακό είναι ότι μένοντας κολλημένος σε αυτές τις σκέψεις πάω πίσω στη ζωή μου, καθώς δε μπορώ να συγκεντρωθώ σε άλλους τομείς της ζωής μου, δε μπορώ να ψάξω για άλλη κοπέλα κτλ.. Καμία βοήθεια;

Μονος σου τα λες ολα...δεν υπαρχει κατι αλλο, ξερεις μεσα σου τι θες να κανεις. Θελεις να χωρισετε. Απλα δεν βρισκεις τη δυναμη, οκ δεκτο...σε αυτο δεν βοηθαει και το οτι κρατατε επαφη. Δοκιμασε να βαλεις προκληση στον εαυτο σου να μην της ξαναμιλησεις, σβησε τον αριθμο της (θα τον ξερεις απ'εξω αλλα λεμε τωρα) και για ονομα του χθουλου, μη βγαινεις μαζι της. Ειναι παρελθον και αρχισε να φερεσαι σαν να ειναι παρελθον. Απαγορεψε στον εαυτο σου οποιαδηποτε επαφη. Δεν ειναι κακο να το σκεφτεσαι και να βιωσεις ζωντανα το χωρισμο, αυτο ειναι κατι που πρεπει να "βγει απο το συστημα" σου...και μονο χωρις οποιαδηποτε επαφη θα αρχισει με τον καιρο να ξεθωριαζει. Κατσε να σου λειψει η ασφαλεια και η παρεα της και οτι καλο ειχατε οσο θες, αλλα φαντασου πως ειναι σε αλλη χωρα πχ με αλλον πως το λενε, αλλαξε πλανητη και δεν πιανει σημα το κινητο, μην κρατας καμια επαφη μαζι της. Δεν μπορειτε να μεινετε φιλοι, ετσι απλα διαιωνιζετε το προβλημα σας...ο ενας ικανοποιουσε καποιες αναγκες του αλλου...ε αν δεν κοψετε καθε επαφη δεν θα ειστε ποτε ετοιμοι ψυχολογικα να στρεψετε αυτες τις αναγκες σε αλλα πραγματα, σε αλλες δραστηριοτητες και σε αλλα προσωπα. Λες ειστε αδυναμα φλωρακια κλπ...ε θα δυναμωσετε αν και οταν αναγκαστειτε να δυναμωσετε. Με το να της μιλας δεν την αφηνεις να απαγκιστρωθει, να δει πως ειναι μονη και στον αερα και την σκληρη πραγματικοτητα και να αναζητησει εδαφος για να πατησει πιο γερα τα ποδια της. Αλλα θα γινει με τον καιρο και για τους δυο σας αυτο. Εν ολιγοις η συμβουλη μου ειναο η εξης: "σκεψου την και βιωσε τον χωρισμο οσο θες αλλα μην κρατησεις καμια επαφη μαζι της"...νομιζω μονο ετσι θα αρχισουν να ξεθωριαζουν οι σκεψεις.

Ευχαριστώ Ναταλία για την πολύ τεκμηριωμένη σου απάντηση για άλλη μια φορά :)

Δεν κανει τιποτα booth, ελπιζω να το διαχειριζεσαι και να εισαι λιγο καλυτερα σιγα σιγα :)

Προσπαθώ! Κοιτα την έχω εξιδανικευση πολύ σαν πρώτη σχέση και ταλανιζομαι μήπως έχω ευκαιρία... θα το ξεπεράσω με το καιρό!

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Προσπαθώ! Κοιτα την έχω εξιδανικευση πολύ σαν πρώτη σχέση και ταλανιζομαι μήπως έχω ευκαιρία... θα το ξεπεράσω με το καιρό!

---

Τραβα με την καινουργια ,η παλια θα σ ξαναχωρισει

Ελπιζω να ειμαι εντος θεματος αν θυμαμαι καλα το θεμα

Είσαι εκτός θέματος λίγο :D

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Είσαι εκτός θέματος λίγο :D

---

Το ειδα το θεμα σ.
Εγω προσωπικα δεν θα σ ελεγα να την χωρισεις αν την αγαπας.
οι συντροφοι φαινονται στα δυσκολα σωστα?
Τις εχεις μιλησει για την συμπεριφορα της? της εχεις εξηγησει οτι σ ενοχλει?
Σε ειδικο εχει παει?
Εχει χαμηλη αυτοπεποιθηση και αναφαλειες γι αυτο ζηλευει.Της εχεις δωσει ποτε αφορμη?

Έχω χωρίσει εδώ και 2 μήνες, αλλά την έχω ενοχλήσει αρκετές φορές από τότε. Τις έχω εξηγήσει τι με ενοχλεί, και μου λέει ότι δε πρόκειται να αλλάξει, καθώς έτσι είναι ο χαρακτήρας της.. εε και εγώ εκεί κολλάω.. δε θέλω να νιώσω τα ίδια... Έκανα αρκετή υπομονή εδώ και 6 μήνες, έδωσα ευκαιρίες αλλά δε άλλαζε κάτι.. με ενοχλούσε το ότι ήταν πολύ κτητική, με ήθελε ολη τη ώρα δίπλα της, ήθελε να τα κάνουμε όλα μαζί, ζηλευε αρκετά, χωρίς γενικά να δώσω κάποιο δικαίωμα εγώ. Κάποιος θα πει οκ ίσως ήταν ερωτευμένη αλλά δε ήταν.. είχε πολλές ανασφαλειες, ήταν άτομο μοναχικό με κατάθλιψη και κρεμόταν από εμένα... αλλά δε με σεβόταν... διότι εγώ είχα ανάγκη από λίγο χώρο και δε μου τον έδινε... οπότε τις έκανα παράπονα γκρινιαζε και πολλές φορές μου φερόταν άσχημα, και με πρόσβαλε.. έτσι ήταν ο χαρακτήρας της, καθώς δε έπαιζε ρόλο η κατάθλιψη και οι κρίσεις πανικού/ άγχους που είχε... και στη πρώτη της σχέση, όταν ήταν 17 χρόνων φερόταν ακριβώς όπως εμένα.. σε ειδικό έχει πάει και παίρνει αντικαταθλιπτικά.

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Έχω χωρίσει εδώ και 2 μήνες, αλλά την έχω ενοχλήσει αρκετές φορές από τότε. Τις έχω εξηγήσει τι με ενοχλεί, και μου λέει ότι δε πρόκειται να αλλάξει, καθώς έτσι είναι ο χαρακτήρας της.. εε και εγώ εκεί κολλάω.. δε θέλω να νιώσω τα ίδια... Έκανα αρκετή υπομονή εδώ και 6 μήνες, έδωσα ευκαιρίες αλλά δε άλλαζε κάτι.. με ενοχλούσε το ότι ήταν πολύ κτητική, με ήθελε ολη τη ώρα δίπλα της, ήθελε να τα κάνουμε όλα μαζί, ζηλευε αρκετά, χωρίς γενικά να δώσω κάποιο δικαίωμα εγώ. Κάποιος θα πει οκ ίσως ήταν ερωτευμένη αλλά δε ήταν.. είχε πολλές ανασφαλειες, ήταν άτομο μοναχικό με κατάθλιψη και κρεμόταν από εμένα... αλλά δε με σεβόταν... διότι εγώ είχα ανάγκη από λίγο χώρο και δε μου τον έδινε... οπότε τις έκανα παράπονα γκρινιαζε και πολλές φορές μου φερόταν άσχημα, και με πρόσβαλε.. έτσι ήταν ο χαρακτήρας της, καθώς δε έπαιζε ρόλο η κατάθλιψη και οι κρίσεις πανικού/ άγχους που είχε... και στη πρώτη της σχέση, όταν ήταν 17 χρόνων φερόταν ακριβώς όπως εμένα.. σε ειδικό έχει πάει και παίρνει αντικαταθλιπτικά.

---

Και τη σκεφτεσαι να κανεις?να τα ξαναβρεις μαζι της?
ΣΕ ολα αυτα επειδη εχω περασει και εγω καταθλιψη ,θα σου πω οτι εχει και ενα μεριδιο η καταθλιψη, που φερεται ετσι.
Δεν ειχε φιλους?
Κοιτα δεν μπορεις να τις εξηγησεις οτι και εσυ θες τον χωρο σ?τις τα εχει πει αυτα?και αν ναι τι σου απαντησε?
Παντως μην ακους κανεναν ,να μην σε επηρεασει κανενας για την αποφασισου ουτε φιλοι ουτε συγγενεις ,μονο εσυ ξερεις τι νιωθεις και τι θες.
Ψυχαναλυση στον ειδικο δεν κανει?αν δεν κανει πρεπει να αλλαξει.να βρει καποιον να την βοηθησει με τις ανασφαλειες τις.

Κοιτα να δεις. Εγώ τη χωρισα διότι από τη πολύ πίεση που ένιωθα είχα αρρωστήσει και αυτή δε το σεβάστηκε, καθώς ήθελε να βγούμε βόλτα, ενώ δε με άφηνε ο γιατρός να βγω από το σπίτι. Εγώ έχω τύψεις, διότι πιστεύω ότι έκανα λάθος και ότι βιάστηκα. Όμως η αλήθεια είναι πως ήμουν δυστυχισμένος το τελευταίο καιρό μαζί της. Από τότε προσπάθησα να βρω μία λύση, την έχω δει 3 φορές, αυτή θέλει πολύ να ξανά είμαστε μαζί, αλλά πάντα μου λέει θα ειμα ίδια κτλ... το περιβάλλον μου δε θέλει να τα ξανά βρω μαζι της, διότι εξαιτίας της αρρώστησα και γενικά δε παιρνουσα καλά και με έβλεπαν. Εγώ εδινα τα πάντα γιαυτη, αλλά ποτέ δε ήταν ικανοποιημένη και πάντα είχε ένα λόγο για να γκρινιάζει. Φίλους είχε ελάχιστους, και τελευταία επειδή είχε βρει αγόρι και η καλύτερη της φίλη, ουσιαστικά δε έβγαινε από το σπίτι. Μόνο στη σχολή τη πήγαινε. Τις λέω ότι θέλω χώρο, αλλά αυτή επιμένει να είμαστε κάθε μέρα μαζί, να τα κάνουμε όλα μαζί κτλ... το θέμα που έχει είναι κρίσεις πανικού/ άγχους και κοινωνική φοβία... έχει και λίγο κατάθλιψη.. παλιότερα δε μπορούσε να βγει από το σπίτι, φοβόταν ακόμα και στο λεωφορείο να μπει.. μετά έκανε ψυχοθεραπείες, έπαιρνε αντικαταθλιπτικά και ήταν καλά... όσο ήμασταν μαζί, επειδη ήταν χαρούμενη, δε είχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Βεβαια το χάπι δε μπορούσε να το κόψει.. όσο ήταν μαζί μου ακομα είχε πολύ ευμετάβλητο χαρακτήρα. Μία κρύο μία ζεστη, συχνά την έπιαναν τα κλάματα, ήταν πολύ ευαίσθητη, ήταν απαισιόδοξη αρκετά, και είχε πολλές ανασφαλειες και φοβίες για μένα χωρις να δίνω δικαιώματα.

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Κοιτα να δεις. Εγώ τη χωρισα διότι από τη πολύ πίεση που ένιωθα είχα αρρωστήσει και αυτή δε το σεβάστηκε, καθώς ήθελε να βγούμε βόλτα, ενώ δε με άφηνε ο γιατρός να βγω από το σπίτι. Εγώ έχω τύψεις, διότι πιστεύω ότι έκανα λάθος και ότι βιάστηκα. Όμως η αλήθεια είναι πως ήμουν δυστυχισμένος το τελευταίο καιρό μαζί της. Από τότε προσπάθησα να βρω μία λύση, την έχω δει 3 φορές, αυτή θέλει πολύ να ξανά είμαστε μαζί, αλλά πάντα μου λέει θα ειμα ίδια κτλ... το περιβάλλον μου δε θέλει να τα ξανά βρω μαζι της, διότι εξαιτίας της αρρώστησα και γενικά δε παιρνουσα καλά και με έβλεπαν. Εγώ εδινα τα πάντα γιαυτη, αλλά ποτέ δε ήταν ικανοποιημένη και πάντα είχε ένα λόγο για να γκρινιάζει. Φίλους είχε ελάχιστους, και τελευταία επειδή είχε βρει αγόρι και η καλύτερη της φίλη, ουσιαστικά δε έβγαινε από το σπίτι. Μόνο στη σχολή τη πήγαινε. Τις λέω ότι θέλω χώρο, αλλά αυτή επιμένει να είμαστε κάθε μέρα μαζί, να τα κάνουμε όλα μαζί κτλ... το θέμα που έχει είναι κρίσεις πανικού/ άγχους και κοινωνική φοβία... έχει και λίγο κατάθλιψη.. παλιότερα δε μπορούσε να βγει από το σπίτι, φοβόταν ακόμα και στο λεωφορείο να μπει.. μετά έκανε ψυχοθεραπείες, έπαιρνε αντικαταθλιπτικά και ήταν καλά... όσο ήμασταν μαζί, επειδη ήταν χαρούμενη, δε είχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Βεβαια το χάπι δε μπορούσε να το κόψει.. όσο ήταν μαζί μου ακομα είχε πολύ ευμετάβλητο χαρακτήρα. Μία κρύο μία ζεστη, συχνά την έπιαναν τα κλάματα, ήταν πολύ ευαίσθητη, ήταν απαισιόδοξη αρκετά, και είχε πολλές ανασφαλειες και φοβίες για μένα χωρις να δίνω δικαιώματα.

---

Κοινωνικη φοβια εχω και εγω και ειναι οτι χειροτερο.γι αυτο δεν μπορει να γνωρισει κοσμο.Επισης επειδη εχει κοινωνικη φοβια θελει να ειναι μαζι σ επειδη νιώθει ανετα.Οσοι εχουν κοινωνικη φοβια βγαινουν μονο αμα νιώθουν ανετα με καποιον.Και αυτα που εχει παιζουν ροολο στην διαθεση της.
ΔΛδ της μιλαγες και ελεγε δεν προκειται να αλλαξει?Εχεται συζητησει σοβαρα?
Γτ δεν τις προτεινεις να βγειτε μια τελευταια φορα να τα ξεκαθαρισετε ολα.Πες τη τα και πες οτι αν σ αγαπαει να προσπαθησει να αλλαξει,αλλα θελει βοηθεια και απο ειδικο που οχι μονο θα τις δινει χαπια αλλα να κανει και ψυχοθεραπεια να την βοηθησει.
Κοιτα πολλα ζευγαρια θελουν να τα κανουνε ολα μαζι.Και μενα η πρωην μου με πιεζε να τα κανουμε ολα μαζι.αλλα εγω ηθελα και τον χωρο μου ,δεν μπορουσα να βγαινω μαζι τη η ναενοσουμε και τις παρεες μας τις το εξηγησα και νευριαζε.
Εγω τουλαχιστον θα σ πω αμα πιστευεις οτι την αγαπας και οταν δεν εχει ανασφαλειες περνατε ωραια μαζι.Να βγεις και να κανεις ουσιαστικη κουβεντα μαζι της.Να της πεις να προσπαθησει , να αλλαξει Δωστης να το καταλαβει

Έχουμε μιλήσει σοβαρά και τις 3 φορές... Ωστόσο καταρχήν μου εβγαλε στην αρχή μία επιθετική στάση προς εμένα, κατηγορωντας με ότι την άφησα μόνη σε μία δύσκολη στιγμή και μου μίλησε και πάλι άσχημα... μου είπε οτι δε μπορεί να αλλάξει. Και τις 3 φορές... αυτή θέλει τέτοια σχέση... κάθε μέρα μαζί, τα πάντα μαζί , καλοκαίρια, γιορτές κτλ να τα περνάμε όλα μαζί, να είμαστε για πάντα μαζί κτλ... εε και εκεί λέω δε αξίζει το κόπο, διότι αν ξανά μπω στη σχεση μαζί της, θα νιώσω να πνίγομαι πάλι, και θα θέλω να ξανά φύγω.. ερωτευμένος δε είμαι μαζί της, ούτε και αυτή.. μου το είχε πει κιόλας.. μου αρέσει πολύ σαν άτομο, αλλά δε νιώθω δίπλα της αυτό το κάτι που νιώθεις ότι είσαι ερωτευμένος με κάποιον. Το λάθος μου ήταν ότι εγώ ήμουν πολύ μαλθακός και δε τις χαλουσα χατήρι.. είχα γίνει χαλί γιαυτη και πολλές φορές δε το αναγνώριζε και αυτό με πλήγωνε.. πχ με έβριζε κάποιες φορές και δε έλεγα κάτι.. για να μη λέω μόνο τα δικά της αρνητικά. Δε νιώθω σίγουρος αν την αγαπώ, διότι με έχει ξενερωσει πολύ με τη συμπεριφορά της... αλλά ήταν πρώτη σχέση, έκανα σεξ μαζι της πρωτη φορά στη ζωή μου, και γενικά είχα δεθεί... και τώρα νιωθω ένα τεράστιο κενό... ένα φόβο. Φοβάμαι τη μοναξιά και θεωρω ότι δε θα βρω άλλο άτομο να με αγαπά όσο αυτή ή τουλάχιστον όσο μπορούσε αυτή :)

Quote:

---

Originally Posted by Booth

Έχουμε μιλήσει σοβαρά και τις 3 φορές... Ωστόσο καταρχήν μου εβγαλε στην αρχή μία επιθετική στάση προς εμένα, κατηγορωντας με ότι την άφησα μόνη σε μία δύσκολη στιγμή και μου μίλησε και πάλι άσχημα... μου είπε οτι δε μπορεί να αλλάξει. Και τις 3 φορές... αυτή θέλει τέτοια σχέση... κάθε μέρα μαζί, τα πάντα μαζί , καλοκαίρια, γιορτές κτλ να τα περνάμε όλα μαζί, να είμαστε για πάντα μαζί κτλ... εε και εκεί λέω δε αξίζει το κόπο, διότι αν ξανά μπω στη σχεση μαζί της, θα νιώσω να πνίγομαι πάλι, και θα θέλω να ξανά φύγω.. ερωτευμένος δε είμαι μαζί της, ούτε και αυτή.. μου το είχε πει κιόλας.. μου αρέσει πολύ σαν άτομο, αλλά δε νιώθω δίπλα της αυτό το κάτι που νιώθεις ότι είσαι ερωτευμένος με κάποιον. Το λάθος μου ήταν ότι εγώ ήμουν πολύ μαλθακός και δε τις χαλουσα χατήρι.. είχα γίνει χαλί γιαυτη και πολλές φορές δε το αναγνώριζε και αυτό με πλήγωνε.. πχ με έβριζε κάποιες φορές και δε έλεγα κάτι.. για να μη λέω μόνο τα δικά της αρνητικά. Δε νιώθω σίγουρος αν την αγαπώ, διότι με έχει ξενερωσει πολύ με τη συμπεριφορά της... αλλά ήταν πρώτη σχέση, έκανα σεξ μαζι της πρωτη φορά στη ζωή μου, και γενικά είχα δεθεί... και τώρα νιωθω ένα τεράστιο κενό... ένα φόβο. Φοβάμαι τη μοναξιά και θεωρω ότι δε θα βρω άλλο άτομο να με αγαπά όσο αυτή ή τουλάχιστον όσο μπορούσε αυτή :)

---

Κοιτα παντως ο ερωτας δεν κραταει για παντα αυτο ειναι νομος.
Δεν ξερεις αν θα βρεις η οχι.
Τι να σ ου πω τοτε και τη σκεφτεσαι να κανεις δλδ?