Σιδηροπενική αναιμία και κατάθλιψη

Quote:

---

Originally Posted by nick190813

Τωρα ξαφνικα δεν εισαι καλα γτ αρχισες να δινεις σημασια και σωματοποιητε το αγχος σ ,προσπαθησε να χαλαρωσεις

---

Κοιτα, χθες το βραδυ εβλεπα παλιες μου εξετασεις, κραταω ιστορικο 10ετιας, κι ειδα οτι παντα δεν ειχα υψηλο σιδηρο και φερριτινη και ενα - δυο φορες μαλιστα ηταν και κατω του φυσιολογικου οριου και μου ειχαν χορηγησει σιδηρο μαλιστα το 2009 ειχα τοσο χαμηλη φερριτινη οσο και τωρα. Δεν ειχα δωσει σημασια τοτε. Δεν θυμαμαι ποτε ομως να ενιωθα τοσο ασχημα και να εχω αυτα τα συμπτωματα που εχω τωρα.
Ξερεις, σιγουρα υπαρχει το κομματι το ψυχολογικο, βεβαια θελω ν' αποκλεισω το ενδεχομενο το οργανικο σε καθε περιπτωση αλλιως δεν θα μου φυγει η αγωνια. Νομιζω πως αυτο που φταιει περισσοτερο ειναι πως συγκρινω το ζωακι μου που εχασα πριν 4 χρονια απο αναιμια και δεν το εχω ξεπερασει ακομη με αυτο που συμβαινει σε μενα τωρα. Ειχα υπεστει σοκ τοτε γιατι το εχασα σε 5 μερες απο λαθος διαγνωση γιατρου, το ζωακι ειχε αδυναμια και γαστρεντερολογικο προβλημα κι οταν το πηγαμε ο γιατρος εκανε απλως ενα κλυσμα και δεν εδωσε σημασια. Γι' αυτο και ολιγορησαμε. Οταν το ξαναπηγαμε σε αλλον γιατρο ηταν ηδη αργα. Μας ειχε πει μαλιστα οτι αν το ειχαμε φερει 20 μερες νωριτερα θα το ειχαμε σωσει. Δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα, το ζωακι ειχε ανεβασει ηπατικα, χρειαζοταν μεταγγιση αιματος και αιμα δεν υπηρχε. Το ζωακι πρεπει να ειχε αναιμια απο καιρο αλλα αυτα δεν δειχνουν κι οταν προφανως οι τιμες του επεσαν πολυ φανηκαν τα συμπτωματα, αν ο πρωτος γιατρος ειχε δωσει σημασια και μας ειχε πει τι να κανουμε και ειχαμε βιαστει μπορει το ζωακι μου να ειχε σωθει. Αλλα ειναι μαλακες, επειδη εχουν την γνωση νομιζουν πως ειναι λιγο πιο κατω απ' το Θεο και δεν τους νοιαζει αμα γουσταρουν σε σωζουν αμα οχι σ' αφηνουν να πεθανεις. Γι' αυτο κι εγω δεν τους εμπιστευομαι. Νιωθω πως την αφησαμε αβοηθητη. Καταλαβαινεις τι γινεται αυτη τη στιγμη λοιπον μεσα στο κεφαλι μου. Ολα εχουν γινει σουπα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Κοιτα, χθες το βραδυ εβλεπα παλιες μου εξετασεις, κραταω ιστορικο 10ετιας, κι ειδα οτι παντα δεν ειχα υψηλο σιδηρο και φερριτινη και ενα - δυο φορες μαλιστα ηταν και κατω του φυσιολογικου οριου και μου ειχαν χορηγησει σιδηρο μαλιστα το 2009 ειχα τοσο χαμηλη φερριτινη οσο και τωρα. Δεν ειχα δωσει σημασια τοτε. Δεν θυμαμαι ποτε ομως να ενιωθα τοσο ασχημα και να εχω αυτα τα συμπτωματα που εχω τωρα.
Ξερεις, σιγουρα υπαρχει το κομματι το ψυχολογικο, βεβαια θελω ν' αποκλεισω το ενδεχομενο το οργανικο σε καθε περιπτωση αλλιως δεν θα μου φυγει η αγωνια. Νομιζω πως αυτο που φταιει περισσοτερο ειναι πως συγκρινω το ζωακι μου που εχασα πριν 4 χρονια απο αναιμια και δεν το εχω ξεπερασει ακομη με αυτο που συμβαινει σε μενα τωρα. Ειχα υπεστει σοκ τοτε γιατι το εχασα σε 5 μερες απο λαθος διαγνωση γιατρου, το ζωακι ειχε αδυναμια και γαστρεντερολογικο προβλημα κι οταν το πηγαμε ο γιατρος εκανε απλως ενα κλυσμα και δεν εδωσε σημασια. Γι' αυτο και ολιγορησαμε. Οταν το ξαναπηγαμε σε αλλον γιατρο ηταν ηδη αργα. Μας ειχε πει μαλιστα οτι αν το ειχαμε φερει 20 μερες νωριτερα θα το ειχαμε σωσει. Δεν μπορουσαν να κανουν τιποτα, το ζωακι ειχε ανεβασει ηπατικα, χρειαζοταν μεταγγιση αιματος και αιμα δεν υπηρχε. Το ζωακι πρεπει να ειχε αναιμια απο καιρο αλλα αυτα δεν δειχνουν κι οταν προφανως οι τιμες του επεσαν πολυ φανηκαν τα συμπτωματα, αν ο πρωτος γιατρος ειχε δωσει σημασια και μας ειχε πει τι να κανουμε και ειχαμε βιαστει μπορει το ζωακι μου να ειχε σωθει. Αλλα ειναι μαλακες, επειδη εχουν την γνωση νομιζουν πως ειναι λιγο πιο κατω απ' το Θεο και δεν τους νοιαζει αμα γουσταρουν σε σωζουν αμα οχι σ' αφηνουν να πεθανεις. Γι' αυτο κι εγω δεν τους εμπιστευομαι. Νιωθω πως την αφησαμε αβοηθητη. Καταλαβαινεις τι γινεται αυτη τη στιγμη λοιπον μεσα στο κεφαλι μου. Ολα εχουν γινει σουπα.

---

Δεν εχεις οργανικο πιστευω αποκλεισετω και με την επισκεψη στον γιατρο.
Αλλες δυναμεις ειχε το ζωακι αλλες εσυ ,μην συγκρινεις τον οργανισμο με ενα ζωακι, τα ζωακια καταληγουν με οτι μικρο αρρωστιες να ειναι.
Σωμφωνω οτι οι γιατροι ειναι μαλακες.Και προφανως αυτος ο κτηνιατρος θα εκανε μαλακια και εχασες το ζωακι σ.
Καταλαβαινω και ειναι λογικο να αγχωνεσαι και να ειναι μπερδεμενο το κεφαλι σ ,αλλα οσο αγχωνεσαι τοσο περισσοτερα συμπτωματα θα βλεπεις.
Θυμαμαι και εμενα παλια που αγχωνομουνα και εβλεπα πρησμενους λεμφαδενες,πονοι στα νεφρα,και αλλα τοσα που τα ειχα στην ουσια ,απο το αγχος μου τα εβρισκα αυτα

Κοίτα, σίγουρα δεν μπορώ εγώ να αξιολογήσω την σοβαρότητα της κατάστασης κι αν το πρόβλημα είναι ψυχολογικό ή οργανικό ή αν συνεπικουρούν οργανικά με ψυχολογικά προβλήματα και δίνουν αυτό το αποτέλεσμα, εγώ έχω το σύμπτωμα κι αυτό μόνο μπορώ ν' αναγνωρίσω και να καταγράψω. Ας πούμε προχθές το βράδυ που σου έγραφα ζαλιζόμουν πάρα πολύ, το ίδιο και σήμερα το πρωι, έχω παρατηρήσει ότι οι αδιαθεσίες είναι ή πρωινές ή το βράδυ πριν πέσω για ύπνο. Αδιαθεσίες έχω παρατηρήσει ότι με πιάνουν όταν φάω κάτι και γενικώς με όλες τις λειτουργίες του γαστρεντερικού. Επίσης ζαλάδα με είχε πιάσει κάποια στιγμή που είδα/έμαθα/διάβασα κάτι σε σχέση με την υπόθεση του δασκάλου ή όταν έτυχε να μιλήσω με κάποια άτομα που είναι στην ομάδα και χαλάστηκα ή όταν σκέφτομαι το ζωό μου και κάνω τις αναγωγές σε σχέση με τον θάνατο του. Σιγουρα έχω περάσει πολύ μεγάλη στεναχώρια με κλάμματα κτλ κτλ. Το ψυχολογικό είναι στανταράκι λοιπόν. Μα απο το γεγονός ότι το μυαλό μου πάει στο χειρότερο ενδεχόμενο, στην χειρότερη εξέλιξη και εκδοχή αυτό απο μόνο του συνιστά μια φοβία. Για μένα δεν υπάρχει αμφιβολία για τον αν υπάρχει ψυχολογικό ή αμφιβολία του τύπου «μήπως μωρέ μου τα προκαλεί κάποιο οργανικό θέμα» και για το αν χρειάζομαι στήριξη ψυχολογική, οπωσδήποτε και χρειάζομαι και λυπάμαι που το καθυστέρησα, πίστεψα βλακωδώς ότι μπορώ να το διαχειριστώ και το άφησα μέχρι του σημείου που να καταρρεύσω ψυχολογικά ενώ μπορεί να το είχα προλάβει και να μην είχα φτάσει να νιώθω τόσο άσχημα τώρα. Μου θυμίζω τον εαυτό μου σε παλιές εποχές, προ 20ετίας που πίστεψα πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να ξαναγυρίσω σ' αυτές τις καταστάσεις. Ήδη μου κόστισαν πολύ στη ζωή μου, έχασα πολύ χρόνο και δεν χάρηκα τα χρόνια μου αλλά τότε ήμουν και 20 χρονών, τώρα δεν με παίρνει. Αν ξαναπέσω στο ίδιο λουκι, το 'χω χάσει το παιχνίδι. Το θέμα είναι αν υπάρχει ταυτοχρόνως και κάποιο οργανικό και σε τι βαθμό!

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Κοίτα, σίγουρα δεν μπορώ εγώ να αξιολογήσω την σοβαρότητα της κατάστασης κι αν το πρόβλημα είναι ψυχολογικό ή οργανικό ή αν συνεπικουρούν οργανικά με ψυχολογικά προβλήματα και δίνουν αυτό το αποτέλεσμα, εγώ έχω το σύμπτωμα κι αυτό μόνο μπορώ ν' αναγνωρίσω και να καταγράψω. Ας πούμε προχθές το βράδυ που σου έγραφα ζαλιζόμουν πάρα πολύ, το ίδιο και σήμερα το πρωι, έχω παρατηρήσει ότι οι αδιαθεσίες είναι ή πρωινές ή το βράδυ πριν πέσω για ύπνο. Αδιαθεσίες έχω παρατηρήσει ότι με πιάνουν όταν φάω κάτι και γενικώς με όλες τις λειτουργίες του γαστρεντερικού. Επίσης ζαλάδα με είχε πιάσει κάποια στιγμή που είδα/έμαθα/διάβασα κάτι σε σχέση με την υπόθεση του δασκάλου ή όταν έτυχε να μιλήσω με κάποια άτομα που είναι στην ομάδα και χαλάστηκα ή όταν σκέφτομαι το ζωό μου και κάνω τις αναγωγές σε σχέση με τον θάνατο του. Σιγουρα έχω περάσει πολύ μεγάλη στεναχώρια με κλάμματα κτλ κτλ. Το ψυχολογικό είναι στανταράκι λοιπόν. Μα απο το γεγονός ότι το μυαλό μου πάει στο χειρότερο ενδεχόμενο, στην χειρότερη εξέλιξη και εκδοχή αυτό απο μόνο του συνιστά μια φοβία. Για μένα δεν υπάρχει αμφιβολία για τον αν υπάρχει ψυχολογικό ή αμφιβολία του τύπου «μήπως μωρέ μου τα προκαλεί κάποιο οργανικό θέμα» και για το αν χρειάζομαι στήριξη ψυχολογική, οπωσδήποτε και χρειάζομαι και λυπάμαι που το καθυστέρησα, πίστεψα βλακωδώς ότι μπορώ να το διαχειριστώ και το άφησα μέχρι του σημείου που να καταρρεύσω ψυχολογικά ενώ μπορεί να το είχα προλάβει και να μην είχα φτάσει να νιώθω τόσο άσχημα τώρα. Μου θυμίζω τον εαυτό μου σε παλιές εποχές, προ 20ετίας που πίστεψα πως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να ξαναγυρίσω σ' αυτές τις καταστάσεις. Ήδη μου κόστισαν πολύ στη ζωή μου, έχασα πολύ χρόνο και δεν χάρηκα τα χρόνια μου αλλά τότε ήμουν και 20 χρονών, τώρα δεν με παίρνει. Αν ξαναπέσω στο ίδιο λουκι, το 'χω χάσει το παιχνίδι. Το θέμα είναι αν υπάρχει ταυτοχρόνως και κάποιο οργανικό και σε τι βαθμό!

---

Ωραια αφου δεν μπορεις μην τρεχεις το μυαλο σ οτι σου ερχεται και αγχωνεσαι.
Ζαλαδα σε πιανει λογικα επειδη εχεις χαμηλο σηδιρο ,δεν εχει ανεβει ακομα η απο το ψυχολογικο εχεις στρεσαριστει πολυ.
Θα πας σε ψυχολογο/ιατρο?
Ναι κακως αφησες τα ψυχολογικα σ να γιγαντωθουν επρεπε να ειχες παει,θα ειχες γλυτωσει πολυ ταλαιπωρια.
Δεν θα ξαναπεσεις στο διδιο λουκι ,κλεισε ενα ραντεβου να πας , οσο πιο γρηγορα γινεται να σ φυγουν και οι φοβιες.
Ακομα νεα εισαι ,δεν σ πηραν και τα χρονια.ΑΠλα προσπαθησε να δεις τι ειναι αυτα να μην σε τρωει ολη τη μερα ,γτ απο οτι κατααβαινω τα σκεφτεσαι αυτα ολη την μερα.

Quote:

---

Originally Posted by nick190813

Ωραια αφου δεν μπορεις μην τρεχεις το μυαλο σ οτι σου ερχεται και αγχωνεσαι.
Ζαλαδα σε πιανει λογικα επειδη εχεις χαμηλο σηδιρο ,δεν εχει ανεβει ακομα η απο το ψυχολογικο εχεις στρεσαριστει πολυ.
Θα πας σε ψυχολογο/ιατρο?
Ναι κακως αφησες τα ψυχολογικα σ να γιγαντωθουν επρεπε να ειχες παει,θα ειχες γλυτωσει πολυ ταλαιπωρια.
Δεν θα ξαναπεσεις στο διδιο λουκι ,κλεισε ενα ραντεβου να πας , οσο πιο γρηγορα γινεται να σ φυγουν και οι φοβιες.
Ακομα νεα εισαι ,δεν σ πηραν και τα χρονια.ΑΠλα προσπαθησε να δεις τι ειναι αυτα να μην σε τρωει ολη τη μερα ,γτ απο οτι κατααβαινω τα σκεφτεσαι αυτα ολη την μερα.

---

Σημερα θα παω και στους δυο και στον παθολογο που μου δινει τον σιδηρο και στον ψυχολογο.
Δεν μπορω να μην τα σκεφτομαι, παει μονο του το μυαλο μου. Εχει κολλησει.
Σημερα, δινουν τα παιδια πανελληνιες, ξυπνησα το πρωι και θυμηθηκα οταν εγω εδινα και ποσα ονειρα ειχα και πως εξελιχθηκαν τα πραγματα μετα ηταν τοτε που αρχισαν ολα τα ψυχολογικα αυτο που ακολουθησε ηταν μια τραγωδια, η ζωη μου καταστραφηκε, δεν το ξεπερασα, ουτε συγχωρεσα τον εαυτο μου ποτε. Καθε τετοια μερα αισθανομαι το ιδιο και με παιρνει το παραπονο.
Νικο, ειμαι ενας ανθρωπος που δεν εχω αγαπηθει. Καταλαβαινεις;; Αν μου κανεις την ερωτηση "ποιος σ' εχει αγαπησει;" δεν εχω να σου απαντησω. Ουτε για τους γονεις μου τους ιδιους δεν ειμαι σιγουρη. Νομιζω κι αυτοι απο υποχρεωση κανουν ο,τι κανουν, επειδη δεν μπορουν αλλιως. Τους εχω γινει βαρος. Κι επειτα ειμαι ενας ανθρωπος που δεν με εχουν ερωτευτει. Δεν εχω νιωσει επιθυμητη. Δεν ξερω γιατι. Σκεφτομαι " ειμαι ασχημη;", "ειμαι χοντρη;", "μηπως εχω κακο χαρακτηρα και δεν το καταλαβαινω;" κι επειτα βλεπω γυναικες ασχημες, χοντρες ακομη και στριμμενες να εχουν βρει τον ανθρωπο τους, να τις λατρευουν κι αναρωτιεμαι, τι τρεχει με μενα. Βιωνω συνεχεια απορριψη. Καταλαβαινεις ποσο μου στοιχιζει την καθε φορα.

Και ξερω τι θα μου απαντησεις οτι φταιει το γεγονος οτι δεν εχω αυτοπεποιηθηση και λοιπον;; Μονο οι ανθρωποι με αυτοπεποιθηση δικαιουνται ν' αγαπηθουν;; Δηλαδη ενας ανθρωπος συνεσταλμενος, σεμνος θα πρεπει να μεινει μονος του;; Θα μου πεις αν δεν ανοιχτεις, αν δεν αφεθεις πως να σε πλησιασει ο αλλος. Αν για τον αλλον εισαι επιλογη θα βρει τροπο να σε πλησιασει και να σε ανοιξει αυτος. Ομως οι περισσοτεροι δεν ασχολουνται, θα σου πουν " λυσε τα θεματα σου και ξαναελα" ή θα περασουν στην επομενη επιλογη. Γιατι εχουν επιλογες. Δεν αγαπουν απλως σχετιζονται επιφανειακα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

....
Νικο, ειμαι ενας ανθρωπος που δεν εχω αγαπηθει. Καταλαβαινεις;; Αν μου κανεις την ερωτηση "ποιος σ' εχει αγαπησει;" δεν εχω να σου απαντησω. Ουτε για τους γονεις μου τους ιδιους δεν ειμαι σιγουρη. Νομιζω κι αυτοι απο υποχρεωση κανουν ο,τι κανουν, επειδη δεν μπορουν αλλιως. Τους εχω γινει βαρος. Κι επειτα ειμαι ενας ανθρωπος που δεν με εχουν ερωτευτει. Δεν εχω νιωσει επιθυμητη. Δεν ξερω γιατι. Σκεφτομαι " ειμαι ασχημη;", "ειμαι χοντρη;", "μηπως εχω κακο χαρακτηρα και δεν το καταλαβαινω;" κι επειτα βλεπω γυναικες ασχημες, χοντρες ακομη και στριμμενες να εχουν βρει τον ανθρωπο τους, να τις λατρευουν κι αναρωτιεμαι, τι τρεχει με μενα. Βιωνω συνεχεια απορριψη. Καταλαβαινεις ποσο μου στοιχιζει την καθε φορα.

---

εσυ εχεις αγαπησει?
το να αγαπησεις και να αγαπηθεις θελει καποιου ειδους διαδραστικοτητα.
δεν αγαπιεται καποιος που καθεται η κλεινεται στο κλουβι του.
εισαι αναμεσα στον κοσμο? εχεις κοινωνικη ζωη?
αν οχι, που να σε βρουν να σε αγαπησουν? στο δωματιο σου?

και μια ερωτηση για την ιστορια με τα σεμιναρια που μολις διαβασα.
τα σεμιναρια αυτα τα πληρωνατε η ηταν δωρεαν?
κατα τα αλλα, ειδα πολυ παρασκηνιο απο ολες τις πλευρες, χωρις λογο κατα την γνωμη μου.
αν θελει η νυφη κι ο γαμπρος, οι συμπεθεροι δεν εχουν καμια θεση.
αν δεν θελει η νυφη (η ο γαμπρος) οσο και να το ζαλιζει ο αλλος με φιλες/ φιλους/ παρατρεχαμενους/ παρασκηνιο, ολα ειναι ανωφελα. τπτ καλο δεν προκειται να προκυψει..

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Σημερα θα παω και στους δυο και στον παθολογο που μου δινει τον σιδηρο και στον ψυχολογο.
Δεν μπορω να μην τα σκεφτομαι, παει μονο του το μυαλο μου. Εχει κολλησει.
Σημερα, δινουν τα παιδια πανελληνιες, ξυπνησα το πρωι και θυμηθηκα οταν εγω εδινα και ποσα ονειρα ειχα και πως εξελιχθηκαν τα πραγματα μετα ηταν τοτε που αρχισαν ολα τα ψυχολογικα αυτο που ακολουθησε ηταν μια τραγωδια, η ζωη μου καταστραφηκε, δεν το ξεπερασα, ουτε συγχωρεσα τον εαυτο μου ποτε. Καθε τετοια μερα αισθανομαι το ιδιο και με παιρνει το παραπονο.
Νικο, ειμαι ενας ανθρωπος που δεν εχω αγαπηθει. Καταλαβαινεις;; Αν μου κανεις την ερωτηση "ποιος σ' εχει αγαπησει;" δεν εχω να σου απαντησω. Ουτε για τους γονεις μου τους ιδιους δεν ειμαι σιγουρη. Νομιζω κι αυτοι απο υποχρεωση κανουν ο,τι κανουν, επειδη δεν μπορουν αλλιως. Τους εχω γινει βαρος. Κι επειτα ειμαι ενας ανθρωπος που δεν με εχουν ερωτευτει. Δεν εχω νιωσει επιθυμητη. Δεν ξερω γιατι. Σκεφτομαι " ειμαι ασχημη;", "ειμαι χοντρη;", "μηπως εχω κακο χαρακτηρα και δεν το καταλαβαινω;" κι επειτα βλεπω γυναικες ασχημες, χοντρες ακομη και στριμμενες να εχουν βρει τον ανθρωπο τους, να τις λατρευουν κι αναρωτιεμαι, τι τρεχει με μενα. Βιωνω συνεχεια απορριψη. Καταλαβαινεις ποσο μου στοιχιζει την καθε φορα.

---

Σου ευχομαι καλα νεα και απο τους δυο γιατρους.Ο ψυχολογος θα σ βοηθησει πολυ.
Το ξερω οτι κολαει το μυαλο.ειναι ασχημο αλλα τι να κανουμε.Θα πεθανεις για αυτο ακομα εισαι νεα,εχεις πολλα χρονια μπροστα σ.
ΓΤ λες οτι η ζωη σ κατασρταφηκε?
Οι γονεις σ σε ααπανε μπορει ν μην τ δειχνουν αλλα σε αγαπανε.Δεν ειχες ποτε μια σωστη σχεση στην ζωη σ?
Βιωνεις συνεχεια αποριψη σε προσωπικες σχεσεις ενοεις?
Ειναι θεαμ τυχης και ταιμινγκ οι σχεσεις πιστευω ,πρεπει να εισαι στο σωστο σημειο στην σωστη ωρα.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

εσυ εχεις αγαπησει?
το να αγαπησεις και να αγαπηθεις θελει καποιου ειδους διαδραστικοτητα.
δεν αγαπιεται καποιος που καθεται η κλεινεται στο κλουβι του.
εισαι αναμεσα στον κοσμο? εχεις κοινωνικη ζωη?
αν οχι, που να σε βρουν να σε αγαπησουν? στο δωματιο σου?

---

Οχι, δεν θα ελεγα οτι εχω ή ειχα ποτε ιδιαιτερη κοινωνικη ζωη. Ομως ξερω ανθρωπους που ειχαν και παλι ηταν δυσκολο γι' αυτους. Νομιζω οτι αυτο ειναι θεμα τυχης. Δεν μπορεις να τον μεθοδευσεις. Ναι, εχω αγαπησει σ' αυτη την τελευταια περιπτωση πολυ. Και το εδειχνα κι εμπρακτα.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Οχι, δεν θα ελεγα οτι εχω ή ειχα ποτε ιδιαιτερη κοινωνικη ζωη. Ομως ξερω ανθρωπους που ειχαν και παλι ηταν δυσκολο γι' αυτους. Νομιζω οτι αυτο ειναι θεμα τυχης. Δεν μπορεις να τον μεθοδευσεις. Ναι, εχω αγαπησει σ' αυτη την τελευταια περιπτωση πολυ. Και το εδειχνα κι εμπρακτα.

---

εμ, αυτο λεω κι εγω...
εδω ειναι δυσκολο για ανθρωπους που εχουν κοινωνικη ζωη, φαντασου ποσο δυσκολο ειναι για καποιον κλεισμενο στο σπιτι του.
θα πρεπει να βρεις τον τροπο να κοινωνικοποιηθεις αν εχεις τετοιες επιθυμιες.

οκ, αν το παραδειγμα για το αν αγαπησες ειναι αυτη η μη- σχεση εξ αποστασεως που ηταν με ελαχιστη επικοινωνια και απαγορευμενη (λογω της δικης του απορριψης), τα πραγματα δειχνουν αδιεξοδα προς το παρον..

Κοιτα, στην συγκεκριμενη περιπτωση δεν ημουν κλεισμενη στο σπιτι, ημουν εξω, εκανα μια δραστηριοτητα και ημουν με κοσμο, ομως ειδες πως εξελιχθηκε η κατασταση. Αυτο δεν σου δινει και πολυ θαρρος για να ξαναπροσπαθησεις επειτα σε βαζει σε σκεψεις για τον αν φταις εσυ κι αν εχεις προβλημα να συναψεις σχεσεις με τους ανθρωπους γιατι αν ισχυει κατι τετοιο τοτε ασχετως κοινωνικοποιησης ή μη το αποτελεσμα θα ειναι το ιδιο.

Μιλησα με την ψυχολογο ηταν παρα πολυ καλη, μεγαλυτερη σε ηλικια (γιατι εχω παει και σε ψυχολογο μικροτερη απο μενα) αυτο το θεωρω καλο γιατι με κανει να νιωθω πιο ασφαλης. Το μονο κακο ειναι οτι λογω της δουλειας δεν μπορω στην παρουσα φαση να την βλεπω περισσοτερο γιατι δεν δινουν περισσοτερη αδεια απο 2 μερες το μηνα και θα πρεπει να φερω χαρτι απο εκει κατι που δεν επιθυμω γιατι δεν θελω να γινει σουσουρο.

Quote:

---

Originally Posted by novia35

Μιλησα με την ψυχολογο ηταν παρα πολυ καλη, μεγαλυτερη σε ηλικια (γιατι εχω παει και σε ψυχολογο μικροτερη απο μενα) αυτο το θεωρω καλο γιατι με κανει να νιωθω πιο ασφαλης. Το μονο κακο ειναι οτι λογω της δουλειας δεν μπορω στην παρουσα φαση να την βλεπω περισσοτερο γιατι δεν δινουν περισσοτερη αδεια απο 2 μερες το μηνα και θα πρεπει να φερω χαρτι απο εκει κατι που δεν επιθυμω γιατι δεν θελω να γινει σουσουρο.

---

ενταξει σημασια εχιε που μιλησες σ βοηθησε αρκετα?ηταν καλη?
ενταξει κανε υπομονη και πηγαινε δυο φορες το μηνα ,καλα ειναι η μια θα σ βοηθησει πολυ μακροπροθεσμα

Η καρδιολογος του ΙΚΑ ομως ηταν αισχρη και με ερειστικο υφος, σαν να βαριοταν ενα πραγμα. Της ειπα τα συμπτωματα και μου λεει οτι αυτα δεν ειναι ενδεικτικα καρδιοπαθειας, εμεινε μονο σ' αυτα που της ειπα εγω δηλαδη, που εγω μπορει να μην μπορω ν' αναγνωρισω τα συμπτωματα και δεν με εστειλε για περαιτερω ελεγχο. Μου πηρε μια πιεση, μου εκανε ενα καρδιογραφημα που αυτο αλλαζει απο την μια στιγμη στην αλλη. Εγω μπορει να ηθελα να κανω προληψη. Εχουν το δικαιωμα αυτο;; Ο δε γυναικολογος δεν με εξετασε καν, μου ειχαν κλεισει ραντεβου απο τον ΕΟΠΥΥ στις 1:30 (εγω πηγα στη 1) κι αρνηθηκε να μου κανει εξεταση γιατι λεει τετοια ωρα κλεινουν τα εργαστηρια κι εγω επρεπε να το ξερω, ειχε μαλιστα ενα πολυ προσβλητικο και ειρωνικο υφος σαν να τον ενοχλησα κιολας. Μιλαμε τωρα σε προγραμματισμενο ραντεβου, τον δεν ενδοκρινολογο δεν μπορω να τον βρω καν στο τηλεφωνο. Τους γιατρους τους θεωρω πλεον μεγαλα καθικια αλλα τι να κανεις. Οποτε οι εξετασεις αυτες δεν εχουν γινει.