Εντάξει να επανέλθεις, με το μαλακο όμως Mara. Μην ξεπερασουν τις τρεις σελιδες οι αναλυσεις σου! :) Να προλαβω να τις διαβασω κι εγω, κι εγώ έχω τρεξιματα. χαχα
Printable View
Εντάξει να επανέλθεις, με το μαλακο όμως Mara. Μην ξεπερασουν τις τρεις σελιδες οι αναλυσεις σου! :) Να προλαβω να τις διαβασω κι εγω, κι εγώ έχω τρεξιματα. χαχα
Εχεις θρηνησει τον θανατο της μαμας σου; ισως ο θυμος που νοιωθεις να πηγαζει απο το γεγονος του οτι ενω εισαι ο σωτηρας της, δεν την εσωσες απο τον βιολογικο θανατο πριν αποκατασταθει η σχεση. Ο θυμος να ειναι αποτελεσμα ενοχης δηλαδη και πονου που δεν βιωθηκε. Και επειδη ειχατε και θεματακια το μυαλο να προσωποποιει τον θυμο.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Γενικοτερα, αυτο που συμβαινει με την απωλεια και το πενθος, ειναι πως θεωρουμε τους εαυτους μας υπευθυνους για την απωλεια και τον πονο που προκαλει. Πολλες φορες, οταν οι γονεις χανουν τα παιδια τους, θεωρουν πως δεν επραξαν τα μεγιστα γι αυτο δεν σταματουν ευκολα να πενθουν κ να στεναχωριουνται. Οι ανθρωποι ραπιζουν τους εαυτους τους οταν υποστουν μια απωλεια οπως ο θανατος, αλλα οταν ο θανατος απο την αλλη σηματοδοτει και καποια αποδεσμευση, τοτε ο θυμος/ενοχη πολλαπλασιαζεται, γιατι πρωτον υποσυνειδητα νοιωθεις θυμο που δεν μπορεσες να αποτρεψεις τον θανατο και δευτερον, ισως να υπαρχουν ενοχες για το ποσο κακια κορη παιζει να σαι στο υποσυνειδητο σου που δεν θρηνησες την ιδια σου τη μανα και τριτων θυμις πρις τον εαυτο σου για το ποσο αναποτελεσματικη ισως θεωρεις πως εισαι, αφου θα μπορουσες να χες παει νωριτερα σε γιατρο ςεχοντας τοσα στοιχεια. Πιστευω πως θα ξεκλειδωσεις οταν την συγχωρησεις Μαρα. Η τουλαχιστον οταν την δικαιολογησεις. Αν θεωρεις ακυρο αυτο που λεω και αν σε πληγωνει να με συγχωρησεις
Αυτο που διατυπωνεις τοσο ομορφα, το χα ακουσει πρωτη φορα απο Μπερτολουτσι δια στοματος Μπραντο στο τελευταιο τανγκο στο παρισι στη σκηνη με το βουτυρο. Συμφωνω απολυτωςQuote:
Originally Posted by aeolus74
.................................................. .........
Quote:
Originally Posted by kutchunie
oχι δεν εχω θρηνησει το θανατο καθολου... αν σου πω οτι δεν εχω ακομα συνειδητοποιησει? οκ ακουγεται καπως το ξερω, αλλα εγω νιωθω οτι καπου εχει παει και θα γυρισει...Οποτε απωλεια και πενθος για το θανατο δεν εχω βιωσει...απωλεια και πενθος για τη χαμενη μου ζωη λογω ψυχωσης ναι!
Η σχεση λογω της ψυχωσης δεν υπηρχε περιπτωση να αποκατασταθει με την καμια. Αν ζουσε παλι ιστοριες θα εκανε, ειμαι σιγουρη. Με σκαμπανεβασματα, με αλλες ισορροπιες, αλλα ηρεμια δεν θα υπηρχε. Ηταν ενας ανθρωπος σε τρομο...οταν την επιανε η κριση. Δεν παλευοταν! Σαν ταυρος σε υαλοπωλειο, και εγω να τρεχω να μαζεψω ό,τι μπορω απο τα σπασμενα...
Οργη εχω γιατι μου καθορισε καποιες προοπτικες τις οποιες ακομα παλευω να διορθωσω, δεν ειναι ξεκαθαρισμενες. Και δεν ξερω αν θα καταφερω να τις ξεκαθαρισω και ποτε....
Την αγαπαω, οκ, της το ειχα πει! αλλα να τη συγχωρησω? δεν μου βγαινει... προσπαθησα παρα πολυ για παρα πολλα χρονια, δεν ακουσε ποτε, επεβαλε να περασει το δικο της, και οταν περασε το δικο της, και εσπασε τα μουτρα της, τοτε για αλλη μια φορα με κατηγορησε οτι εγω φταιω....
Σε μια σχεση εξουσιαστικη οπου παλευεις να γινεις πιο δυνατος απο τον εξουσιαστη για να ξεφυγεις απο τις αλυσιδες, ακομα και η αγαπη, εξαρτηση ειναι...
Οταν στα 20 ειχα φυγει απο το σπιτι για σπουδες ενιωθα σαν το πουλι που βγηκε απο το κλουβι, χωρισ φτερα...δεν μπορουσα να πεταξω γιατι δεν ηξερα τι σημαινει να πετας... Οσες φορες της ειχα πει να με συμβουλεψει, να με βοηθησει σε θεματα κοινωνικα, η απαντηση ηταν <δεν ξερω> ενω η ιδια ηταν παντα παρα πολυ κοινωνικη στη ζωη της. Τις σχεσεις μου τις απερριψε. Δεν ηθελε καν να τους γνωρισει, δεν τους εδωσε καν μια ευκαιρια. Οταν ημουν μονη μου, με επρηζε και φουντωνε τις ενοχες μου να βρω καποιον, να με δει και να χαρει κλπ, και οταν εβρισκα, και φυσικα καλες περιπτωσεις!, τους απερριπτε με επιχειρηματα ψευτικα... και να επιμενει κιολας. Του τυπου οτι ειναι ανεργος, δεν ειναι απο καλη οικογενεια, ειναι αφραγκος, τεμπελης, εχει αλλη και με κοροιδευει...ολα τα γνωστα. Και οταν χαλαγε στην πορεια μετα απο καιρο η σχεση χαιροταν λες και κερδιζε τον 1ο αριθμο του λαχειου.
Να καταλαβεις, μου εκανε κατι ψευτοπροξενια η ιδια, επειδη συμπαθουσε τους γονεις..αλλα οι τυποι δεν ηταν διαθεσιμοι... Το αντιλαμβανεσαι αυτο? να προξενευεις στο κοριτσι σου εναν τυπο που θεωρεις καλο, αυτος να μην ειναι διαθεσιμος επειδη πχ θελει να γινει καλογερος ή εχει γκομενα, να επιμενεις να περασει το δικο σου με λυσσα, και οταν περναει και το κοριτσι σου τρωει την απορριψη, να λες ααα φταινε αυτοι, μας κοροιδεψαν...
αι σιχτιρ δηλαδη... ετσι μου εβγαιναν παρα πολλα νευρα, ειχα γινει τρομερα ευερεθιστη και ευεξαπτη...αγχωθηκα φουλ, το εριξα στη δουλεια, και κλαταρα...
Ειμαι στην 7η χρονια φετος του κλαταρισματος... κραταει χρονια αυτη η κολονια...
*** δεν θεωρω τιποτα ακυρο, ουτε πληγωνομαι!
Καταλαβαίνω τι εννοεις. Ή τουλάχιστον υποψιάζομαι. Βασικα φταις σε ένα πράγμα. Όχι που δεν έγινες το παιδι που θα εκπληρώσει το φαντασιακό της μανας σου, αλλά που και ενηλικη της επέτρεψες να έχει άποψη για εντελώς προσωπικά θέματα, όπως το γκομενικό. Για ποιον λόγο να της κάνεις τη χάρη; Καμιά φορά όταν κι εγώ είχα πρωτοφύγει από το σπίτι και ζοριζόμουν με ΄διάφορα θεματα και έπεφτα σε λάθη, γιατί πολύ απλά δεν είχα διδαχτεί την λογική πλευρά των πραγματων αλλά την τιμωρητική και καταπιεστική, ελεγα μακάρι να είχα δεύτερη ζωη να την ζήσω "έτσι". Όταν γνώρισα τον αντρα μου που τον θαυμαζα και τον θαυμαζω πολύ και με επιασαν τα καταναγκαστικά μου, ότι δεν μπορεί ενας τύπος σαν αυτόν να κολλήσει με μένα, επειδή είμαι ανεπαρκής αχρηστη και όλα τα "ομορφα" που λεγαν οι δικοι μου πως είμαι, και τον εγκατέλειψα και μετά ενοιωθα την τιμωρία που εβαλα στον εαυτό μου, κατάλαβα το εξής. Τι να την κάνω την δεύτερη ζωή, αφου και αυτή την ατιμη την μία δεν ζω την δική μου ζωή αλλά την ζωή κάποιας άλλης, την ζωή μου όπως την αντιλαμβανόντουσαν οι δικοί μου. Εκει σταμάτησα να έχω προσδοκίες, κοπηκαν μαχαίρι οι αυταπάτες, τύπου είμαι "κακιά" και μου αξίζουν μόνο άσχημα πράγματα, αλλά αρχισα να κηνυγω την ομορφια. Είπα εγω θα ορίσω τι θελω και τι όχι και στη δεδομένη στιγμή εκεινη ηθελα τον αντρα μου διπλα μου και τον διεκδικησα και τέλος. Κάπως έτσι πήγαν τα πράγματα και ξέφυγα από το τρυπάκι. Δεν ηξερα πάντα τι ηθελα, δεν ηξερα πάντα να ξεχωρήσω τις ενοχες από την πραγματική ευθύνη, αλλά πλέον καταλήγω στο ότι όταν κάτι το φοβόμουν και έβαζα αντιστασεις τύπου ενοχη φοβος ψυχοσωματικα κτλ, τότε δε το΄είχα ποθήσει αρκετα, οπότε προχωρουσα.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Όταν εχασα τον αντρα μου για λίγο καιρό από τη ζωη μου στην αρχη της σχεσης μα, καθαρά από καταναγκασμό που πήγαζε από την κακοποίησή μου, ηταν σα να χάνω την τελευταία ομορφια στη ζωη μου και ενοιωθα νεκρή. Μετα από αυτό πήρα μπροστα και ανελαβα την ευθύνη να απενοχοποιηθώ
Quote:
Originally Posted by kutchunie
για τον απλουστατο λογο οτι ανεκαθεν αμφισβητουσε την ηθικη μου. Οτι δεν ειμαι υπακουη, οτι δεν ξερω το καλο μου, οτι δεν ειμαι ικανη να καταλαβω τι ειναι καλο και τι οχι, οτι αυτη ειναι ο σωτηρας μου κλπ κλπ....
Και για το λογο οτι με συγκρινε παντα με αλλες και παντα ημουν η χειροτερη, η αχρηστη που δεν την ακουγα ενω ολες οι αλλες ακουνε τις μαναδες τους...Ολα αυτα τα ελεγε σε ολους, συγγενεις, γειτονες, γνωστους.
Ηθελα να της αποδειξω οτι δεν ειμαι ολα αυτα που μου καταλογιζε...να με παραδεχτει και να με αποδεχτει για αυτο που ειμαι!! Γιατι πονεσα παρα πολυ απο ολη αυτη την αδικια, τοσο πολυ που ειχα φτασει ενα βημα πριν την αυτοκτονια και αυτο που με ειχε κρατησει ηταν η σκεψη οτι οταν μεγαλωσω, θα σε κανω να με παραδεχτεις και να αποδεχτεις αυτο που ειμαι.
Το λαθος ηταν οτι μπηκα στο τρυπακι να της αποδειξω, γιατι ολη αυτη η συμπεριφορα απο τη μερια της ηταν χειριστικη και μονο. Να με απομονωσει για να με εχει του χεριου της. Στο γκομενικο εβρισκε καλες περιπτωσεις για κονε, αλλα μετα απο καιρο εγω μαθαινα οτι δεν ειναι διαθεσιμοι...
Ηταν χειριστικός ανθρωπος η μάνα σου, άλλά ήταν και απίστευτα ενοχική. Μισούσε τον εαυτό της΄, είναι αδύνατον να μην μισούσε τον εαυτό της, αφού απέρριπτε και έδειχνε να μην εκτιμά καθόλου το δικό της δημιούργημα. Και το χειρότερο τέρας να ήσουν, από εκείνη προέκυψες, άρα σιγουρα δεν ήταν καθόλου "καλύτερη" από εσένα. Πλέον, όντας μάνα κατανοώ ένα πράγμα, τα παιδιά μου δεν έχουν να μου αποδείξουν τίποτα για το ποιόν τους. Αν το παιδι μου αρχίσει να κάνει ασχημα πραγματα πρέπει να το συνετίσω εγώ ως μάνα. Πχ αν πάνε στο σχολείο κι αρχισουν να κλέβουν μολύβια από συμμαθητες ή κάνουν bulling σε άλλα παιδια ή οτιδήποτε εγω ο γονέας πρέπει να δω τι φταίει γι αυτές τις λάθος επιλογές, να το διορθώσω και να συνετίσω τα παιδιά μου. Το να τα κατηγορήσω μόνο ή να τα δειρω χωρις εξηγήσεις για να τα κάνω "καλά παιδια" μόνο περισσότερο κακό θα προκαλέσει. Η ευθυνη του να είναι τα παιδια "σωστα" είναι αποκλειστικά του γονέα. Επομένως οι δικοί μας γόνείς που το μόνο που έκαναν είναι να μας τιμωρούν με βασανιστικό τρόπο, στην ουσία μας πέταξαν το μπαλάκι της ευθύνης της δικής τους ανεπάρκειας. Σιγουρα κάναμε λάθη μεγαλωνοντας, όλοι οι ανθρωποι, κακοποιημένοι και μη. Όμως ειδικά εγώ κι εσύ με την κακοποίηση που έχουμε υποστεί, είναι αξιοθαύμαστο που μπορούμε να κατανοήσουμε εστω και στο ελάχιστο το αδικο που μας εγινε και να υπάρχει στο μυαλό μας εστω και ως παράδειγμα προς αποφυγή. Τα αδέρφια μου είναι ίδια με τους γονείς μου. Μεχρι πριν λίγο καιρό θεωρούσα στο πίσω μερος του μυαλού μου, πως ίσως να μην είναι τοσο τραγικα τα πράγματα που έχω περάσει και απλώς είμαι στριμμένη εγώ ή ότι μου έξιζε ότι έγινε. Πλέον καταλαβαίνω πως για να ξεφύγω από το καλούπι του κακοποιητικού προτύπου και να το σταματήσω, είχα τεράστιεα θέληση και @@ και συγγνώμη και για την διατύπωση, αλλά είναι η πραγματικότητα. Εγω εχω βιαστει από τον πατέρα μου. Εκτιμώ απίστευτα τον εαυτό μου που επέλεξε την κατάθλιψη από το να γίνω ***** ας πουμε και να θέλω να πληρωθώ από την κοινωνία για τον πόνο που θα συνέχιζε να μου προκαλεί η σεξουαλική επαφή και πράξη. Να λέω δλδ εσεις χαιρεστε το σεξ, εμένα μου ξυπνα συναισθηματα κακοποίησης, αφου το απολαμβάνεται ενώ εγω όχι, πληρώστε με.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Κι εσύ, θα μπορούσες να γίνεις το ίδιο κακοποιητική με την μάνα σου, να βρείς έναν γκόμενο ας πουμε λίγο μαλθακό και να χειρίζεσαι τη ζωή του και να τον βασανίζεις αναλόγως για να λαμβάνεις ηδονή από αυτό και να νοιωθεις καλά με τον εαυτό σου. Δεν το έκανες.
Και ναι, ειαι λάθος που μπαίνεις στο τρυπάκι να αποδείξεις αλλά ετσι μεγάλωσες. Αυτό τον μπούσουλα έμαθες. Και το να θες να αποδεικνύεις δεν έμεινε εκει, είμαι σιγουρη. Το συνεχίζεις μεχρι και σημερα σε άλλες σχέσεις. Αξίζει πάντα; αν όχι τι θα άλλαζες στο τότε και πως θα το υιοθετήσεις αυτό στο τώρα;
[QUOTE=kutchunie;654249]Βασικα φταις σε ένα πράγμα. Όχι που δεν έγινες το παιδι που θα εκπληρώσει το φαντασιακό της μανας σου, αλλά που και ενηλικη της επέτρεψες να έχει άποψη για εντελώς προσωπικά θέματα, όπως το γκομενικό.
[QUOTE=Mara.Z;654292]για τον απλουστατο λογο οτι ανεκαθεν αμφισβητουσε την ηθικη μου.
Δεν ειναι παντα το συνηθησμενο φαινομενο, οι γονεις ειναι παλαιων αρχων, ειναι συντηρητικοι και απαγορευουν το γκομενικο. Μερικες φορες ειναι θεμα ηθικης. Ειναι πολυ χειροτερο, δεν ειναι θεμα αυστηροτητας. Σκεψου kutchunie το παιδι σου, να κανει ακριβως αυτο που θεωρεις εσυ ότι πιο ανηθικο, κατι ακραιο. Δεν εχει σημασια τι θα ηταν αυτο, αλλα για σενα τον γονιο να ηταν ανηθικο. Πως θα ησουν μετα, πως θα λειτουργουσε μετα το σπιτι; Θα ηταν ολα οπως πριν; Για εναν γονιο ανηθικο μπορει να ειναι να απλως γνωρισει το παιδι του καποιον/α. Για εναν εφηβο ειναι πολυ δυσκολο να παει κοντρα σε αυτο, σε μια παγιωμενη ηθικη. Η μονη λυση νομιζω ειναι να φυγει απο το σπιτι. Στο εξωτερικο ομως, στην Ελλαδα δεν υπαρχει η οικονομικη δυνατοτητα..
οχι δεν αξιζει... αλλα ειναι ο τροπος που εχω μαθει να υπαρχω ! υπαρχω για να αποδεικνυω οτι ειμαι ικανη, εξυπνη, εργατικη, ομορφη κλπ. Για μενα υπαρχω = αποδεικνυω. Αν δεν εχω κατι να αποδειξω, χανω το ενδιαφερον, το κινητρο, βαριεμαι, βυθιζομαι...Quote:
Originally Posted by kutchunie
Οχι δεν αξιζει, γιατι ζωντας για να αποδεικνυω, δεν αγαπαω εμενα, με στραγγαλιζω.
Τι θα αλλαζα στο τοτε? θα κρατουσα αποσταση απο τα συμβαντα... δεν θα σηκωνα το βαρος να της αποδειξω την αντικειμενικη πραγματικοτητα που ποτε δεν αποδεχθηκε...αλλα τοτε δεν το καταλαβαινα, τωρα το καταλαβαινω εκ των υστερων και εκ του αποτελεσματος.
Πως θα το υιοθετησω στο τωρα δεν ξερω να σου απαντησω...
[QUOTE=Anti-pression;654362][QUOTE=kutchunie;654249]Βασικα φταις σε ένα πράγμα. Όχι που δεν έγινες το παιδι που θα εκπληρώσει το φαντασιακό της μανας σου, αλλά που και ενηλικη της επέτρεψες να έχει άποψη για εντελώς προσωπικά θέματα, όπως το γκομενικό.
Μα η Μαρ λέει πως η μητέρα της δεν είχε πρόβλημα στο να έχει σχέση, απλώς ήθελε η ιδια να επιλέγει τους συντρόφους της κόρης της. Η γυναίκα για να κακοποιεί το παιδί της, ήταν χειριστική. Α δεν ηταν το γκομενικό θα ηταν το ενδυματολογικό, αν δεν ηταν το ανδυματολογικό θα ήταν το διατροφικό κοκ. Ο βασανιστής πιάνεται από πράγματα για να εξουσιάσει και να βασανίσει. Δεν διαπαιδαγωγούσε την Μαρα ηθικά η μανα της παρεμβαίνοντας στην προσωπική ζωή της, την χρησημοποιούσε αντλώντας ηδονή που την έκανε να ανέχεται τον εαυτό της. Αυτό κάνουν οι βασανιστές και κακοποιητικοί γονεις και μόνο αυτό.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Για εμένα το ηθικό είναι πολύ σχετικό. Τίποτα δεν θεωρώ ανήθικο. Αυτό που θα με έκανε να στεναχωρηθώ απίστευτα θα ήταν να μάθω πως τα παιδια μου θα είχαν σχέση με ουσίες σε βαθμό εξάρτησης, όταν θα μεγαλώσουν. Και πάλι όμως, εδωσα το παράδειγμα να κλέβουν ας πουμε στο σχολείο. Εγώ το είχα κάνει γιατί ποτε δεν είχα κάτι δικό μου και ζηλευα. Φυσικά και θα τιμωρούσα αν συνεχιζοταν, αλλά ουτε κλέφτη θα φωναζα το παιδί, ούτε θα το έκανα κατάμαυρο στο ξύλο ούτε ρεζίλι να βγαίνω να το συζητάω. Αν τα παιδιά δε σε βλέπουν ως τον ανθρωπο που τους προκαλεί τρόμο, αλλά ως το στήριγμα, θα συνεργαστούν. Και τελικά το θέμα δεν είναι να έχεις παιδια που δε σε κάνουν ρεζίλι, αυτό δεν είναι ο στόχος του γονέα, ο στόχος του γονέα είναι να βοηθήσει τα παιδιά του να δομήσουν΄προσωπικότητες τέτοιες που στην ενήλικη ζωή τους θα τα κάνουν ευτυχισμένα και ανεξάρτητα και ωριμα.
Ούτε και το να φυγεις είναι λύση και θα σου εξηγήσω γιατί. Η κακοποίηση δεν είναι τοπογραφικό θέμα. Δηλαδή βγαίνοντας από το σπίτι δεν πάυεις να είσαι κακοποιημένος. Όταν δεν υπάρχουν γονεις να σε κακοποιήσουν, εμφανίζονται διάφορα ψυχολογικά θέματα, όπως η αυτοκαταστροφή, ενοχικότητα, ψυχοσωματικά κ.α. Εχεις μάθει να βιώνεις μέσα στην κακοποίηση και να την θεωρείς ρουτίνα και κανονικότητα και η ρουτίνα και η κανονικότητα είναι αυτά τα πράγματα που σε κάνουν να νοιώθεις σταθερότητα και ασφάλεια. Όταν πάψει να σε κακοποιεί κάποιος, γίνεσαι ο βασανιστής σου με τους παραπάνω ψυχολογικούς τρόπους που ανέφερα. Η μάρα μας έχει πει 2 - 3 πραγματα για εκείνη. Ότι όταν κάνει πράγματα, τα αφήνει στη μέση. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Φτάνει στην πηγή παντα με κοπο και πόνο αλλά νερό δεν πίνει. Σου φαίνεται τυχαίο?? Καθόλου τυχαίο δεν είναι. Αν και νεκρή η μητέρα της, συνεχίζει να την χειρίζεται, γιατι υποσυνείδητα η Μαρα έχει δεχτεί το ότι είναι "κακό παιδί" και δεν της αξίζει η επιβράβευση, συνεχίζει η ιδια να φέρεται στον εαυτό της με το τρόπο που η μανα της θεωρουσε πως αξίζει να φέρεται κάποιος στη Μάρα. Άρα θα κάνει τα πάντα για να επιτυχει έναν στοχο που η μάρα επέλεξε αλλά δε θα επωμισθεί την επιβραβευση που είναι η επίτευξη του στόχου, γιατί η Μαρα είναι "άχρηστη" και δεν της αξίζει επιβράβευση όπως θεωρούσε η μάνα της. Παραπάνω λέει πως περίμενε να μεγαλώσει για να αποδείξει στη μανα της πως αξίζει. Δεν κατάφερε να αποδείξει γιατί η μάνα ουσιαστικά αν ήθελε να δει θα είχε δει τι είναι η μαρα. Εχει πάρει τον μπούσουλα αυτόν τον κακοποιητικό και τον εφαρμόζει σε κάθε δραστηριότητα.
Το θέμα κακοποίηση είναι πολύ συνθετο. Μια φυγή είναι κάτι, αλλά το να επενδύσεις σε αυτήν πως θα σε σώσει, είναι ότι χειρότερο. Η κακοποίηση όπως την βίωσα, σου αφήνει και απίστευτα μεγαλες τάσεις φυγής και την βαθιά επιθυμία να σε σώσει κάποιος από αυτήν. Δεν πιστευεις πως θα βάλεις τα πραγματα στη θεση τους ορθώνοντας ανάστημα και αν προσπαθήσεις ο τρόπος που θα βρεις να το κάνεις θα είναι εντελώς λάθος.
[QUOTE=kutchunie;654373][QUOTE=Anti-pression;654362]Δεν το προσεξα. Γενικα το ειπα παντως. Αλλο πραγμα η αυστηροτητα, άλλο η ηθικη. Οταν κατι ειναι κοντρα στην ηθικη μας, δεν το αντεχουμε, καταστρεφομαστε. Ετσι και ο γονιος που βλεπει κατι ανηθικο στο παιδι του, τον τελειωνει σιγα σιγα.. Όπως ειπες για σενα το ηθικο και το ανηθικο ειναι εντελως σχετικο. Κατι ηθικο για καποιον, μπορει να ειναι ανηθικο για σενα, δεν μπορει να μην θεωρεις τιποτα ανηθικο. Το ιδιο μπορει αν ισχυει στη σχεση γονιου-παιδιου.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Ισως εισαι το μοναδικο ατομο που εχω συζητησει εδω, που καταλαβαινει απολυτα τι σημαινει κακοποιηση.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Ναι, η φυγη φανταζει σαν η σωτηρια...Και ζεις χρονια ατελειωτα με το ονειρο να φυγεις μακρια. Και ναι οταν φευγεις μακρια, βγαινουν ολα....εγω θυμαμαι οταν ειχα πρωτοπαει Αθηνα για σπουδες αναρωτιομουν, η μαμα ειναι μακρια, περιγυρος να με κρινει δεν υπαρχει, δασκαλος να μου λεει μπραβο δεν υπαρχει, το 10 ειναι εξαιρετικα δυσκολο να το πετυχω, τοτε για τι προσπαθω? τι αποδεικνυω τωρα? και σε ποιον??
Και μονο οταν χρονια μετα βρηκα μια δουλεια οπου με πιεζαν πολυ να παρω πτυχιο, μπορεσα και λειτουργησα και πηρα πτυχιο. Γιατι ειχα εργοδοτες στους οποιους επρεπε να αποδειξω οτι ειμαι καλη για να με κρατησουν.
ειδικα σε αυτο, εγω τι εκανα? προσπαθησα να γινω γονιος για το γονιο που δεν ειχα...να δωσω αγαπη, κατανοηση, συμπαρασταση, συμβουλες, υποστηριξη σε μια μανα που δεν μου τα ειχε προσφερει αυτα ποτε...Ουσιαστικα ανελαβα την ευθυνη της για να προστατευτω.Quote:
Originally Posted by kutchunie
Αξιζε θα μου πεις? αξιζε σε ολα τα θεματα εκτος απο το δικο μου συντροφικο κομματι, εκει ηταν τειχος απροσπελαστος. Νομιζω βιωνε τη σχεση μου σαν εγκαταλειψη δικη της. Ενιωθε δηλαδη οτι με εχανε...
Λες υπαρχω = αποδεικνύω. Το να μην αποδεικνύεις είναι για σένα κάτι σαν ανυπαρξία. Όταν δεν είχες να αποδείξεις όντας φοιτήτρια, τι έκανες τι ένοιωθες και τι φοβόσουν;Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Επίσης λες δε θα αποδεχτει την αντικειμενικη πραγματικότητα, ότι αξίζεις εννοεις μάλλον. Εγώ θα το πάω ένα βήμα πιο κάτω, θα σου έλεγα πως εκτός από το να παραιτηθείς από το κηνυγι της αποδοχής πιο εποικοδομητικό θα ήταν να της μεταβιβάσεις και την ευθύνη της σε ολο αυτό που δεν αποδεχόταν. Ακόμα και αν θεωρούσαμε πραγματικότητα πως "είμαι η μαρα είμαι άχρηστη δεν με νοιάζει αυτό, γιατί εγω περνάω καλά όσο κι αν διαολίζω την μανα μου" η μάνα σου έχει την συνολική ευθύνη γι αυτό. Οι γονείς είναι υπεύθυνοι για το τι παιδια εχουν μεγαλώσει. Μπορεί οι γονεις να μη είναι επαγγελματίες στο μεγάλωμα των παιδιών αλλά το αποτέλεσμα ενός έργου είναι αποτέλεσμα του δημιουργου και όχι του προϊοντος. Στα λέω αυτά γιατί όταν μεταβίβασα τις ευθύνες στους πραγματικούς ενόχους τις δικής μου ιστορίας σταμάτησα να σκέφτομαι το ¨ποσο λιγα μου αξίζουν¨ και αρχισα να επικεντρώνομαι στο τι θέλω και τι θεωρω εγω πως που αξίζει, όχι εκεινοι.