Φυλακή χωρίς κάγκελα!

Εχω υπαρξει κακοποιημενη ψυχολογικα σε παρα πολυ μεγαλο βαθμο, υπαρχουν και αλλα στοιχεια κακοποιησης αλλά θελω το αρνητικο να το κανω θετικο. Θελω να μην επαναλαβω ο,τι διδαχθηκα ως γονεικη αγαπη.
Εν ετη 2016 πλησιαζει το 2017 ακουγα υπερηφανη γιαγια για "μπατσες" που δινει στο εγγονι και αρκετοι να συμφωνουν πως η βια "στρωνει" το παιδι και απο ζωακι θηλαστικο το κανει ανθρωπο.
...

Διοτι δεν ειμαι Μητερα φυσικα η οποιαδηποτε αντι - κακοποιητικη Θεση μου και Δραση μου κρινεται ως επιφανειακη γιατι δεν εχω δικό μου παιδί ! Αποφασισα πως οσο ζω εαν περναει απο το χερι μου να δωσω σε ενα παιδι να καταλαβει οτι δεν υπαρχει μονο το ξυλο, ο κακοποιητικος λογος, η απορριψη αλλά υπαρχει το οριο, τα συναισθηματα, η αποδοχη, η στοργικοτητα και η πειθαρχια θα το κανω.

Γνωριζω ομως πως εγω δινω ενα πολυ μικρο λιθαρακι, το καθε παιδι θα επηρεαστει περισσοτερο απο τους γονεις του, θα λαβει και αναπτυξει αμυνες στο σχολειο και μετεπειτα με τους φιλους του θα δει τι του ταιριαζει και τι οχι.

Ειναι λυπηρο να βλεπεις ενα ανθρωπακι να ευνουχιζει ενα φυσιολογικο αισθημα που λεγεται Λυπη ή Θυμος γιατι ειναι σημαντικοτερο το "τι θα πει ο κοσμος". Αναφερομαι σε ηλικιες 2.5 με 4.5.

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Εχω υπαρξει κακοποιημενη ψυχολογικα σε παρα πολυ μεγαλο βαθμο, υπαρχουν και αλλα στοιχεια κακοποιησης αλλά θελω το αρνητικο να το κανω θετικο. Θελω να μην επαναλαβω ο,τι διδαχθηκα ως γονεικη αγαπη.
Εν ετη 2016 πλησιαζει το 2017 ακουγα υπερηφανη γιαγια για "μπατσες" που δινει στο εγγονι και αρκετοι να συμφωνουν πως η βια "στρωνει" το παιδι και απο ζωακι θηλαστικο το κανει ανθρωπο.
...

---

ειπε γιαγια τετοια μπουρδα?? ενταξει... η γιαγια ειναι για μπατσες και πρεπει καποιος να της το πει κανονικοτατα!
τα παιδια ορια χρειαζονται, πειθαρχια και να μαθουν τι σημαινει αιτια-αποτελεσμα και πληρωνω συνεπειες. Ποτε δεν καταλαβα σε τι νομιζουν οτι κανει καλο το ξυλο, πως να το βοηθησουν??
Η κοινωνια γενικα ειναι ετσι γαλουχημενη στη νομιμοποιηση της βιας κατα των παιδιων, ειναι γεγονος αυτο. Ακομη κι αυτο που λεμε οτι εμαθα να επιβιωνω παρολο το ξυλο και τους εκβιασμους και το βρισιδι υποκρυπτει μια κρυφονομιμοποιηση της βιας...

Εγω CC αν γινομουν μητερα θα ημουν πολυ αυστηρη στην πειθαρχια/ορια και στο ό,τι επιλέγεις να κάνεις, θα λουστείς τις συνεπειες. Αλλα αυτο ειναι σε μεγαλυτερες ηλικιες, από τα 6-7 και μετα...
Πριν το παιδάκι θελει αγαπη, παιχνιδια με συνομηλικα παιδακια, μουσικη, χορο, παραμυθια, χαρα στο σπιτι, ηρεμια, γαληνη, υποστηριξη, να μη βαζει λογια η μαμα σε αλλα παιδακια εναντιον του και να το υπονομευει το παιδακι, να νιωσει το παιδακι οτι ανηκει σε μια οικογενεια, και συμμετεχει στο σπιτι.

Ναι Μαρα. Το συνδρομο - δεν αρνουμαι στο παιδι μου να το βοηθησω αλλά δεν εχω και υπομονη γιατι ειμαι τοσο ετων, εχω το δικαιωμα να το κανω, εμενα μου το εκαναν και βγηκα νορμαλ ανθρωπος αρα τι θα παθει -

Ε... Ε !!! Δεν ειναι ευκολο να μεγαλωνεις ενα πλασματακι, ουδεις αψογος αλλά παραμενω καθετη ως προς το αντιτιμο που φερνει η βια στο παιδι. Μετα λενε κατι ατακες του τυπου, δε τρωει ξαφνικα, δε κοιμαται ξαφνικα, εχει εφιαλτες ξαφνικα...
ειναι πραγματι τοσο ξαφνικα ;;;

Οταν αντιμετωπιζω τοσο ακαμπτους χαρακτηρες πλεον μονον με τις πραξεις μου μιλώ. Δοκιμασα με τα λογια οπως καταλαβαινεις παλαιοτερα και ειδα ποσο αγριμια ειναι οι κατα τα αλλα " νορμαλ ανθρωποι".

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ειναι λυπηρο να βλεπεις ενα ανθρωπακι να ευνουχιζει ενα φυσιολογικο αισθημα που λεγεται Λυπη ή Θυμος γιατι ειναι σημαντικοτερο το "τι θα πει ο κοσμος". Αναφερομαι σε ηλικιες 2.5 με 4.5.

---

στο τι θα πει ο κοσμος εγω δεν ενιωθα λύπη ή θυμο, αλλα υποταγη. Ειναι κουβεντα που σου επιβαλλει η εξουσια και σε αναγκαζει να σκυψεις το κεφαλι μπροστα στην αγνωστη απειλη, δεν ξερεις ποιος ειναι ο κοσμος, δεν ξερεις απο που θα σου ερθει η καμπανα, δεν ξερεις ποιος θα πεταξει καμια ατακα που θα διαστρεβλωθει και μετα θα φας το ξυλο της χρονιας σου. Σου παραβιαζει τη συνειδηση. Δεν καταλαβαινεις τι και πως, ξερεις ομως οτι ειναι λαθος. Και οτι υποτάσσεσαι στο λαθος.

Kαι αμα ο γονιος ειναι υπονομευτικος και εκβιαστικος...., εκει να δεις πανηγυρι που γινεται...

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ε... Ε !!! Δεν ειναι ευκολο να μεγαλωνεις ενα πλασματακι, ουδεις αψογος αλλά παραμενω καθετη ως προς το αντιτιμο που φερνει η βια στο παιδι. Μετα λενε κατι ατακες του τυπου, δε τρωει ξαφνικα, δε κοιμαται ξαφνικα, εχει εφιαλτες ξαφνικα...
ειναι πραγματι τοσο ξαφνικα ;;;

Οταν αντιμετωπιζω τοσο ακαμπτους χαρακτηρες πλεον μονον με τις πραξεις μου μιλώ. Δοκιμασα με τα λογια οπως καταλαβαινεις παλαιοτερα και ειδα ποσο αγριμια ειναι οι κατα τα αλλα " νορμαλ ανθρωποι".

---

α καλα, υπαρχουν κατι κακομαθημενοι μεγαλοι που δυστυχως γεννοβολανε κιολας ενω δεν ειναι ικανοι για τιποτα.....Και βια να μην υποστουν τα παιδακια, υφιστανται παραμέληση. Αλλο κακο κι αυτο! δεν το εχω βιωσει, η δικη μου περιπτωση εμπιπτει στην ακραια υπερπροστασια σε σημειο κακοποιησης και περιθωριοποιησης ομως.
Το παιδι, πιστευω, αγαπη θελει, παιχνιδια για να μαθει, ορια και αιτια-αποτελεσμα. Τουλαχιστον εγω αυτα καταλαβαινω οτι χρειαζομουν ως παιδι. Και ελευθερια να επιλεγει, με διακριση βεβαια.
ας πουμε στην περιπτωση μου, δεν ηθελε να κανω παρεα στο νηπιο με συγκεκριμενα παιδια και μου επεβαλε να κανω παρεα με συγκεκριμενα κοριτσακια που συμπαθουσε τις μαναδες τους, εγω ομως δεν ταιριαζα με αυτες. εεε τσακωμοι και ξυλο να κανω παρεα με αυτες!και οταν της ειπα, δεν ταιριαζουμε, ουτε αυτες με θελουν, μου λεει, πως να σε θελουν? σε καταλαβαν τι παλιοπαιδο εισαι, αμα ησουν καλη θα σε εκαναν παρεα. Και πηγε στο νηπιο να κανει παρατηρηση στα κοριτσακια αυτα γιατι δεν με κανουν παρεα...
δηλαδη, και η ψυχωση να αρχιζε να εκρηγνυται, η γυναικα ειχε προβλημα στο χαρακτηρα...Μα να ζητησεις λογο απο 4χρονα γιατι δεν κανουν παρεα το κοριτσακι σου, ενω δεν ημουν απομονωμενη, εκανα παρεα με αλλα παιδακια που δεν ηταν ομως τοσο εντυπωσιακα στα ματια της...
Και μετα συζητουσε με αλλες στη γειτονια ποσο ασχημα νιωθει που δεν εχω φιλες, δεν με κανουν παρεα και καθομαι μονη μου ενω δεν ηταν αληθεια αυτο...και γιατι ο θεος να της δωσει τετοιο παιδι, οπισθοδρομικο, και να μην της δωσει ενα παιδι που να κανει παρεα με οοοοολα τα παιδακια...
δηλαδη φαση να χτυπας το κεφαλι σου στον τοιχο.......

Ειναι λυπηρο αυτο και σιγουρα τραυματικο εντονα για εσενα και για αλλη μια φορα αναρωτιεμαι γιατι οι γονεις εκτος απο ενα πολυ μικρο ποσοστο ανεκαθεν ακαθεκτοι να απευθυνθουν σε ενα παιδοψυχολογο να μαθουν το Αλφαβητο. :(

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

ναι στην επαρχια, σε μια περιοχη σαν χωριο αλλα κοντα σε μεγαλη πολη. Αλλα εχω ζησει την κλειστη νοοτροπια του χωριου. Ο πατερας μου στο σπιτι και στην ανατροφη μου ηταν απων γιατι δουλευε ωρες ατελειωτες, η μανα μου καιγοταν ομως γιατο τι θα πει ο κοσμος. Ηθελε ολοι οι αλλοι να εχουν την τελεια γνωμη για την οικογενεια και για εμενα. Δεν ηταν απλα καθωσπρεπισμος, ηταν κατι πολυ χειροτερο, δεν ξερω πως να στο εξηγησω....Η μανα μου σε ό,τι ελεγε ειχε μια ατσαλενια ακαμψια, δεν μπορουσες να αντιλεξεις ή να την αμφισβητησεις, μου επιβαλλοταν και εγω επρεπε να σκυψω το κεφαλι για να επιβιωσω. Ενιωθα στρατιωτακι, τετοια πειθαρχια ειχα, τοσο αυστηρα, δεν τολμουσα καν να κουνηθω που λεει ο λογος χωρις να της το πω. Της ελεγα τα παντα. και το χειροτερο? ενιωθα ενοχες αν δεν της ελεγα τα παντα...
Αυτο με το παντελονι που λες, οχι δεν υπηρχε στην περιπτωση μου. Ισα ισα στα ρουχα ηθελε να ειμαι καλοντυμενη.
Οι γονεις δεν ειχαν σχεση με τα πνευματικα. Εγω κατεφυγα σε αυτα γιατι εβρισκα μια παρηγορια, εγω επεμενα να πηγαινουμε εκκλησια γιατι ενιωθα οτι την ηρεμουσε το κλιμα. Και ουσιαστικα καλο μάς εκανε σαν οικογενεια, γιατι μπορεσαμε να βρουμε μια καποια συνοχη, οση μπορουσαμε βεβαια οταν υπαρχει ατομο με τοσο σοβαρο ψυχοπαθολογικο νοσημα. Μπηκαν καποια ορια, μου εδωσε στην πορεια καποιες ελευθεριες, δεν μπηκε εμποδιο στην επιθυμια μου να φυγω απο το σπιτι και να σπουδασω κλπ. Αλλα τα πνευματικα, οσο με βοηθησαν να διαχειριστω την κατασταση στο σπιτι, δεν με βοηθησαν οταν εφυγα απο το σπιτι και βρεθηκα να παλευω μονη μου με τα φαντασματα του παρελθοντος...Ουτε τη δικαιωση που τοσο πολυ επιθυμουσα δεν πηρα απο τη μανα μου. Μια αναγνωριση οτι ειμαι το καλο παιδι, οτι ξερω να παλευω, οτι ειμαι ικανη να τα βγαλω περα στη ζωη μου ναι. Αλλα οχι τη δικαιωση που ονειρευτηκα στα παιδικα μου χρονια...προφανως επειδη ηταν αρρωστη και δεν ειχε παγιδευτει νοητικα οπως πιστευα.

---

Όχι εγώ αντιδρούσα και μερικές φορές πολύ έντονα κιόλας και κατέληξα να μη της λέω τίποτα.
Η δικιά μου δεν είχε τόσο αυτό που λες με την ακαμψία αλλά λειτουργούσε, χωρίς να το καταλαβαίνει προφανώς, κάπως πλαγίως για να πάρει αυτό που ήθελε. Κάθε φορά που αντιδρούσα σε κάτι και έκανα το δικό μου, με γέμιζε με ενοχές.

Επειδή στην οικογένεια είχαμε και διάφορα με θέματα υγείας, θανάτους, νοσοκομεία κτλ, πάντα μα πάντα το χτυπούσε εκεί. Εκείνη ήταν η ευάλωτη και εγώ έπρεπε να την στηρίζω. Οπότε εγώ έμαθα να είμαι η μαμά της κάπως. Και επειδή οι ευθύνες που αναλάμβανα δεν ήταν ανάλογες της ηλικίας μου, πάντα ένιωθα ανεπαρκής. Οτι κάτι κάνω λάθος. Οτι πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο, οτι για όλα ευθύνομαι εγώ. Οτι πρέπει πάντα να είμαι δυνατή και να τα αντέχω όλα. Μέχρι που κάποια στιγμή μπούχτισα βεβαίως!

CC θα σου πω το εξης...
η μαμα μου δεν καταλαβαινε οτι η συμπεριφορα της ηταν προβληματικη, το πιστευε και το ελεγε οτι αυτο ειναι το σωστο και ολες οι μαμαδες ετσι κανουν. Και μαλιστα επειδη δεν με πιεζε στο φαγητο ουτε στα ρουχα, ειχα τα παιχνιδια μου, το δωματιο μου κλπ θεωρουσε οτι ειναι χαλαρη μανα - δεν αντιλαμβανοταν το φοβο και την υποταγη που μου προκαλουσε.
Το περιστατικο που περιεγραψα πιο πανω ειναι απο τα πιο light.
Σε ψυχολογο δεν υπηρχε περιπτωση με την καμια να παει. Εδω δεν πηγε καν σε ψυχιατρο οταν ηρθαν μετα τα δυσκολα. Ουτε καν στα 29 μου που ειχα παει εγω για να μαθω σε ψυχιατρο, δεν δεχθηκε να παμε μαζι. Ηταν ακλονητη σε αυτο.

αα να σας πω οτι στην περιπτωση μου μιλαω για την ηλικια πριν το δημοτικο, για τα χρονια του νηπιου δηλαδη, και οσα λιγα θυμαμαι πριν το νηπιο.
Γιατι στα πρωτα χρονια του δημοτικου υπηρξε μια κλιμακωση απο το κακό στο χειριστο, απο το δυσκολο στην απολυτη τρελα. Το μπαμ της ψυχωσης το υπολογιζω γυρω στον ενα με εναμιση χρονο, μιση πρωτη και ολη η δευτερα δημοτικου, τα πιο σκοτεινα, πετρινα και δυσκολα χρονια της ζωης μου. Μετα ας πουμε οτι βρεθηκε μια πατεντα και ηρεμησε καπως. Και μετα εγινε μια αλλαγη που την καθησυχασε απο το ακραιο αγχος. Αλλα ξεσπασματα που και που ειχε...κατα καιρους. Οχι πολλα, αρκετα. Απο την 6η δημοτικου και μετα πραγματικα ηρεμησα και μπηκε η ζωη μου σε θετικη τροχια, να ειμαι αριστη μαθητρια, να εχω καλους βαθμους, να χαιρομαι να πηγαινω σχολειο...

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Γιατι στα πρωτα χρονια του δημοτικου υπηρξε μια κλιμακωση απο το κακό στο χειριστο, απο το δυσκολο στην απολυτη τρελα. Το μπαμ της ψυχωσης το υπολογιζω γυρω στον ενα με εναμιση χρονο, μιση πρωτη και ολη η δευτερα δημοτικου, τα πιο σκοτεινα, πετρινα και δυσκολα χρονια της ζωης μου. Μετα ας πουμε οτι βρεθηκε μια πατεντα και ηρεμησε καπως. Και μετα εγινε μια αλλαγη που την καθησυχασε απο το ακραιο αγχος. Αλλα ξεσπασματα που και που ειχε...κατα καιρους. Οχι πολλα, αρκετα. Απο την 6η δημοτικου και μετα πραγματικα ηρεμησα και μπηκε η ζωη μου σε θετικη τροχια, να ειμαι αριστη μαθητρια, να εχω καλους βαθμους, να χαιρομαι να πηγαινω σχολειο...

---

Διάβασα σχεδόν τα μισά από αυτό το θέμα. Και να πω την αλήθεια συγκινήθηκα. Μπορώ να πω και κάτι? Μ' αρέσει που το ρωτάω, ενώ σκέφτομαι να το πω. Είναι γιατί ήθελα να ρώταγα πραγματικά.
Παρατηρώ ότι σε όλη αυτή την κουβέντα συζητήθηκε το θέμα της μητέρας. Σκέφτομαι ότι κακοποίηση δεν γίνεται μόνο από ένα άτομο, αν η υπόλοιπη κοινωνία είναι "εντάξει". Θέλω να πω ότι μεγάλο ρόλο παίζουν και οι γύρω, οι οποιδήποτε γύρω, με τον τρόπο τους. Π.χ. αυτό που αναφέρεις ότι βρέθηκε μια πατέντα και το άλλο ότι έγινε μια αλλαγή που την καθυσύχασε, οφείλεται στη στάση γύρω ανθρώπων? Μπορεί μια ασήμαντη λεπτομέρεια, απλά και μόνο ένα βλέμα να αλλάξει σε μεγάλο βαθμό μια κατάσταση. Βλέπεις να έχει συμβεί αυτό?

Quote:

---

Originally Posted by Anti-pression

Η πιο ωραια παρομοιωση που έχω ακούσει για την κακοποίηση.

οταν εισαι μεσα στο προβλημα, νομιζεις οτι το προβλημα ειναι το φυσιολογικο, το νορμαλ, οτι ολοι ετσι κανουν. Συνηθιζεις, βρισκεις και τις οποιες αμυνες σου και ξεφευγεις με το μυαλο σου.
Για να το ξεμαθεις αυτο, πρεπει να βγεις απο το αρρωστο περιβαλλον, να πας σε αλλο περιβαλλον διαφορετικο.
Δεν τα γραφω εγω, ειναι γραμμενα απο μελος εδω.

---

Μη νομίζεις.
Κι εγώ που περνάω φάσεις κατάθλιψης αυτό νιώθω!
Προσπαθώ να σκέφτομαι ότι τα περισσότερα είναι "παιχνίδια" του μυαλού μου.
Κι είναι αλήθεια ότι μετά τη φαρμακευτική αγωγή, το καταφέρνω καλύτερα!
Πολύ με βοηθάει να βγαίνω έξω και ν' απασχολούμε με δραστηριότητες, καθώς κι η δουλειά μου.
Δίνει το μυαλό μου....
Όταν κάθομαι πολλές μέρες στο δωμάτιό μου, απομονωμένος , οι σκέψεις αυτές θεριεύουν!

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Οχι θα σου πω... νιωθεις φυλακισμενος, μη-ελευθερος, με κομμενα τα φτερα, αλλα θεωρεις τη φυλακη ως τη φυσιολογικη κατασταση. Και αν βγεις εξω απο το κλουβι, για να πεταξεις νιωθεις οτι δεν εχεις φτερα. Εγω ετσι ενιωθα οταν εφυγα απο το σπιτι για σπουδες...χωρις φτερα. Βλεπεις τους αλλους να ανοιγουν τα φτερα τους και να πετανε, και λες τα δικα μου φτερα που ειναι?? Γιατι ετσι σε εμαθαν να εισαι, χωρις φτερα.
Και οσο προσπαθεις να τα αναδημιουργησεις, βγαινουν ολα τα αγχη, ολες οι φοβιες, τα νευρα, πισωγυρισματα, εμμονες, ζηλεια για αλλους που μεγαλωσαν σε ισορροπημενες οικογενειες..
Και εχεις να δωσεις απαντηση στην ατακα... εσυ? εισαι πανεξυπνη! δεν εχεις αναγκη! θα τα καταφερεις! λες και δεν εχω δικαιωμα να ειμαι χαζη, να κλαταρω, να αποτυχω, να αρρωστησω...
Και απο πανω εχεις γινει και ο γονιος των γονιων σου. Ξερεις τι σημαινει αυτο? τι βαρος ειναι? να φερεσαι σα μαμα στη μανα σου! να τη συμβουλευεις, να της συμπαραστεκεσαι, να την κατευθυνεις οσο μπορεις γιατι ηταν και ανεξελεγκτη... Εγω νομιζα οτι αυτο ηταν αγαπη το να γινω η μαμα στη σχεση μας. Η Αλις Μιλλερ λεει κατι φοβερο...οτι το κανεις για να προφυλαχθεις, δεν ειναι αγαπη, ειναι αμυνα. Ποσο αληθεια..............

---

Το χειρότερο είναι όταν σε προτρέπουν ν' ανοίξεις τα φτερά σου, ενώ δε σου' χουν μάθει πώς γίνεται αυτό!

Quote:

---

Originally Posted by GiannisNik3

Το χειρότερο είναι όταν σε προτρέπουν ν' ανοίξεις τα φτερά σου, ενώ δε σου' χουν μάθει πώς γίνεται αυτό!

---

όχι απλώς δεν σου εχουν μαθει, σου τα εκοψαν κ πρεπει να αποφασισεις το δυσκολότερο, ή θα αναγεννηθείς ως φοινικας ή θα πεθανεις υπαρξιακά κ θα γινεις ο βασανιστης σου καθ ομμοίωση

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

όχι απλώς δεν σου εχουν μαθει, σου τα εκοψαν κ πρεπει να αποφασισεις το δυσκολότερο, ή θα αναγεννηθείς ως φοινικας ή θα πεθανεις υπαρξιακά κ θα γινεις ο βασανιστης σου καθ ομμοίωση

---

Μεγαλη αληθεια.
Εγω ειμαι στο δεύτερο.
Εχω μεθοδεύσει το βασανιστή μεσα μου.

Quote:

---

Originally Posted by Nefeli28

Μεγαλη αληθεια.
Εγω ειμαι στο δεύτερο.
Εχω μεθοδεύσει το βασανιστή μεσα μου.

---

Σου αρέσει αυτό;