Aθεράπευτα Βουλιμική

Quote:

---

Originally posted by mika
Σοφια, εχεις δικιο πως υποφερεις. οσοι εχουν βουλιμια και υποφερουν δεν μπορουν να καταλαβουν ποσο οδυνηρο ειναι να εχεις καταναγκαστικη υπερφαγια. Φυσικα και ειναι διαταραχη, ειναι η τριτη κατα σειρα νευρικη διατροφικη διαταραχη και ειναι το ιδιο επιπονη με τις αλλες 2. εγω ημουν παρα πολυ αδυνατη, καταλειξα να τρωω ασταματητα με αποτελεσμα να παρω 10 κιλα σε 2 μηνες (ειμαι 54 τωρα με 1,67), προσπαθουσα να κανω εμετους και μονο καποιες φορες τα καταφερνα, επαιρνα lasix διουρητικα, ολα τα καθαρτικα αλλα ποτε δεν χαρακτηριστικα βουλιμικη που το κυριο συμπτωμα ειναι ο εμετος. Σε καταλαβαινω απολυτα, ξερω τι ειναι να τρως μια ολοκληρη μερεντα και μετα 2 μερες να εισαι σε στερηση, μετα να λες ας φαω λιγο απο εκεινο και οταν το τρως να λες τωρα την χαλασα την διαιτα ας τα φαω ολα. Μετα παλι να εισαι χαλια και να κανεις διαδρομο 3 ωρες και να κλαις και να ζυγιζεσαι 50 φορες την ημερα. Ξερω τι ειναι να βγαινεις εξω να ριχνεις κλεφτες ματιες στα φαγητα και να λες οτι δεν τρως γιατι κανεις διαιτα ενω στο τελος τα σαβουριαζεις ολα και ολοι οι αλλοι να σε δουλευουν.... Απλα να ξερεις οτι η καταναγκαστικη υπερφαγια ειναι το συμπτωμα μιας αλλης διαταραχης, πχ υποβοσκουσα καταθλιξη η οποια εκφραζεται με αυτο τον τροπο, ακριβως γιατι εμεις δεν αγαπαμε τον εαυτο μας και καπωσ αυτο πρεπει να εκφραστει. αν ξεκινησεις ψυχοθεραπεια ολα αυτα θα αρχισουν να υποχωρουν. εγω σημερα μετα απο 7 μηνεσ θεραπειας συνεχιζω να ανησυχω για τα κιλα μου αλλα τελικα τρωω πολυ λιγοτερο απο τοτε που ελεγα οτι κανω διαιτα, δεν μετραω θερμιδες, δεν λιωνω στο γυμναστηριο και ειμαι περισσοτερο χαρουμενη. Μια μερα ξερω οτι θα αγαπησω το σωμα μου. οτι θελεις στειλε για να σε βοηθησω με τηλεφωνα γιατρων...

---

Όσα διαβάζω σε αυτό το φόρουμ με κάνουν και φοβάμαι.

"Καταναγκαστική υπερφαγία"... Νιώθω ότι τελικά λέω ψέματα στον εαυτό μου. Διότι και εγώ είμαι τελειομανής, δίνω την εικόνα της πετυχημένης σε όλα, είμαι δυναμική, ανεξάρτητη, πετυχημένη επαγγελματική. Τι μου λείπει;

Η τέλεια εικόνα που έχω για τον εαυτό μου και θέλω να συντηρώ ίσως να είναι πηγή άγχους. Τα 2 κιλά παραπάνω που μου καταρρακώνουν την διάθεση, ακούγονται γελοία στον περίγυρο. Οι φίλοι (που με βλέπουν τέλεια) θεωρούν γελοίο να παραπονεθώ για τα κιλά. Οι γονείς δεν θεωρούν τέτοιου είδους "παθήσεις" σοβαρές... (δυστυχώς).

Σκέφτομαι σοβαρά να πάω σε ψυχίατρο. Ίσως χρειάζομαι ψυχανάλυση. Μία φίλη μου είπε "Νομίζεις ότι ελκύεις τους άλλους μόνο χάρη στην εξωτερική σου εμφάνιση. Στην πραγματικότητα δεν έχεις καθόλου αυτοπεποίθηση".
Εγω; Η προσωποποίηση της αυτοπεποίθησης;
Ή έτσι νομίζω...

Ας μην αρχίσω την αυτοψυχανάλυση.

Εύχομαι σε όλους να βρουν γαλήνη μέσα τους.

Linlin,όντας άτομο που βιώνει την ίδια κατάσταση με τις προαναφερθείσες,έχω να παρατηρήσω πως όλοι εμείς που ενεργούμε - διατροφικά - έτσι, και που θέλουμε να έχουμε την τέλεια εικόνα για το σώμα μας,το κάνουμε γιατί δεν είμαστε συμβιβασμένοι με τον εαυτό μας.Και αναφέρομαι στο εσώτερο κομμάτι αυτού,όχι στην εξωτερική έμφάνιση.Απλά νομίζουμε ότι θα είμαστε αποδεκτοί έχοντας μια καλή εικόνα στους γύρω μας.
Όμως το θέμα είναι πως ακόμα και αν σε κάποια φάση της ζωής μας έχουμε επιτύχει τους στόχους μας, δε νιώθουμε πληρότητα << μερικώς >>...
Οπότε σίγουρα και υποβόσκει κάποιας άλλης μορφής κατάσταση που δε μας αφήνει να χαρούμε...
Εύχομαι και σε σένα το καλύτερο καθώς και σε όλους μας...

η πληρότητα είναι για μερικά λεπτά,δεν θα είναι συναίσθημα διαρκείας.
εάν υπάρχει άλλη κατάσταση που καραδοκεί και χτυπάει συνέχεια, τότε πρέπει να την ανακαλύψουμε.
αν όχι μόνοι μας τότε με βοήθεια κάποιου ειδικού ή με ανθρώπους σημαντικούς για εμάς.γύρω μας.
το καλύτερο θα έρθει όταν νοιαστούμε για τον εαυτό μας.
φιλάκια σε όλους σας, προσπαθήστε να χαμογελάτε έστω και για λίγα δευτερόλεπτα ζωής.

Γεία και πάλι,σήμερα αποφάσισα να ξανά γράψω γιατί νιώθω απελπισμένη για άλλη μια φορά.Όλο το διάστημα των διακοπών ένιωθα ότι την τάση για βουλιμία την ελέγχω(τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό),έκανα πράγματα που μου αρέσουν δεν αγχωνόμουν κ.λ.π.Τώρα εδώ κ 2βδομάδες κάθε 2 μέρες παρουσιάζω επισόδειο υπερφαγείας το οποίοκάθε φορά με καταρακώνει ψυχολογικά,κλαίω για ώρες μετά,ειδικά όταν σκέφτομαι πόσο καλά ήμουν τον προηγούμενο καιρό!δεν αντέχω,νιώθω ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν πια για αυτό γιατί καταντάω κουραστική ακομά κ τώρα που γράφω εδώ νιώθω ότι δεν έχω δικαίωμα διότι πρέπει να το λύσω μόνη μου αλλά ήθελα ν μιλήσω κάπου...anyway ελπίζω κάποια στιγμή να απαλαχτούμε όλοι απο αυτό.Φιλιά σε όλους..

Quote:

---

Originally posted by sofia
Γεία και πάλι,σήμερα αποφάσισα να ξανά γράψω γιατί νιώθω απελπισμένη για άλλη μια φορά.Όλο το διάστημα των διακοπών ένιωθα ότι την τάση για βουλιμία την ελέγχω(τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό),έκανα πράγματα που μου αρέσουν δεν αγχωνόμουν κ.λ.π.Τώρα εδώ κ 2βδομάδες κάθε 2 μέρες παρουσιάζω επισόδειο υπερφαγείας το οποίοκάθε φορά με καταρακώνει ψυχολογικά,κλαίω για ώρες μετά,ειδικά όταν σκέφτομαι πόσο καλά ήμουν τον προηγούμενο καιρό!δεν αντέχω,νιώθω ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν πια για αυτό γιατί καταντάω κουραστική ακομά κ τώρα που γράφω εδώ νιώθω ότι δεν έχω δικαίωμα διότι πρέπει να το λύσω μόνη μου αλλά ήθελα ν μιλήσω κάπου...anyway ελπίζω κάποια στιγμή να απαλαχτούμε όλοι απο αυτό.Φιλιά σε όλους..

---

το μονο δικαιωμα που δεν εχεις αλλα εξασκεις με ενταση, ειναι το να μαστιγωνεις ΤΟΣΟ ΑΝΕΛΕΗΤΑ τον εαυτο σου!!!!

ποιος τα λεει αυτα? γιατι δεν εχεις δικαιωμα να μιλας στους γυρω σου για σενα και για το προβλημα σου? ποιος στο αφαιρεσε το δικαιωμα αυτο????γιατι να πρεπει να τα λυνουμε τα προβληματα μας μονοι μας?????σαμπως μονοι μας τα δημιουργησαμε?
νομιζεις οτι δεν επαιξαν κανενα ρολο οι εμπειριες και το περιβαλλον μας σε αυτο? οι "αλλοι" δηλαδη εν τελει...

κι εγω ελπιζω "καποτε να απαλλαγουμε" ολοι απο αυτο, αλλα δεν θα απαλλαγουμε ποτε απο τιποτε, αν δεν εξασκησουμε τα δικαιωματα μας...αυτα που νομιζεις οτι δεν εχουμε....
να εκφραζομαστε, να μιλαμε γιαυτο που μας βασανιζει, ΝΑ ΖΗΤΑΜΕ ΒΟΗΘΕΙΑ οποτε την εχουμε αναγκη,να δινουμε βοηθεια οποτε μπορουμε και αντεχουμε

και τελικα, το δικαιωμα και την υποχρεωση να αγαπαμε τον εαυτο μας ...

δεν ξερω αν θεωρεις οτι δεν εχω δικαιωμα να σου μιλαω για το προβλημα μου, εγω θα σου μιλαω κι εσυ αν δεν θες, μη μ ακους...

Quote:

---

Originally posted by sofia
Γεία και πάλι,σήμερα αποφάσισα να ξανά γράψω γιατί νιώθω απελπισμένη για άλλη μια φορά.Όλο το διάστημα των διακοπών ένιωθα ότι την τάση για βουλιμία την ελέγχω(τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό),έκανα πράγματα που μου αρέσουν δεν αγχωνόμουν κ.λ.π.Τώρα εδώ κ 2βδομάδες κάθε 2 μέρες παρουσιάζω επισόδειο υπερφαγείας το οποίοκάθε φορά με καταρακώνει ψυχολογικά,κλαίω για ώρες μετά,ειδικά όταν σκέφτομαι πόσο καλά ήμουν τον προηγούμενο καιρό!δεν αντέχω,νιώθω ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν πια για αυτό γιατί καταντάω κουραστική ακομά κ τώρα που γράφω εδώ νιώθω ότι δεν έχω δικαίωμα διότι πρέπει να το λύσω μόνη μου αλλά ήθελα ν μιλήσω κάπου...anyway ελπίζω κάποια στιγμή να απαλαχτούμε όλοι απο αυτό.Φιλιά σε όλους..

---

Σοφία γεια σου...

Θέλω να θέσω κάποια ερωτήματα που μου στριφογυρνούν στο μυαλό για να τα σκεφτούμε όλοι...

Πιστεύεις ότι ζεις για σένα ή για τους άλλους;Η εικόνα που έχουμε μας χαρακτηρίζει και σαν άτομα;Το να έχεις μια καλή εξωτερική εμφάνιση αυτομάτως σε κάνει και καλύτερο σαν άνθρωπο;Πόσο συμβιβασμένος-η είσαι με την ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου;Το επιθυμητό σωματικό βάρος σε κάνει να νιώθεις και συναισθηματική πληρότητα και υγεία ή κόπωση και εκνευρισμό;

ΥΠAΡΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΕΣΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;
ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΑΡΕΣΟΥΜΕ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;
ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΜΟΝΙΜΩΣ ( ΕΜΜΕΣΑ Η' ΑΜΕΣΑ ) ΤΗΝ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ:
ΕΠΙΖΗΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΣΕ ΟΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ Η' ΤΗ ΧΑΡΑ;

Ειλικρινά, δεν θέλω παραθέτοντας τα παραπάνω να φανεί το ύφος μου επιτηδευμένο ή επιστημονικοφανές,απλά εγώ κάπως έτσι τα σκέφτομαι,ελαφρώς υπεραναλυτικά και με μια δόση ψυχαναλυτική...

Πάντως,...σίγουρα, Σοφία, κάπου εκεί βαθιά πρέπει να βρίσκεται η ρίζα του προβλήματος μας...στην ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας!
Μήπως τον στήνουμε στον τοίχο και τον πυροβολούμε συνέχεια;Τον καταδικάζουμε για τα λάθη του και του θυμίζουμε πόσο ανεπαρκής είναι;
Του αφαιρούμε δικαιώματα ή επιλογές που τις έχει ο καθένας μας;

Ας πούμε...γιατί να μη μιλάς για το πρόβλημα σου σε κανέναν;Οκ... νιώθεις πως έγινες κουραστική....Γράψε εδώ....Σάμπως κι εγώ όταν βρίσκομαι σε παρόμοια με εσένα φάση το ίδιο δεν κάνω;Υπάρχουν τόσοι μα τόσοι άνθρωποι που θα έπρατταν το ίδιο και πίστεψε με είναι φυσιολογικό αυτό...Δεν χρειάζεται να αυτομαστιγώνεσαι για πράγματα που μοιάζουν τόσο απλά και ανθρώπινα...

Ας πούμε όταν είμαι κι εγώ σε άσχημη φάση κάνω ότιδήποτε με αποφορτίζει ψυχικά.Γραφω στο φόρουμ - που μπορεί και να με καταλαβαίνουν κάπως γιατί είναι και άλλοι με το ίδιο με μένα πρόβλημα - γράφω σε κάτι χαρτάκια που έχω δίπλα μου ,πηγαίνω στη θάλασσα και γενικώς προσπαθώ να ξαναβάλω το μυαλό μου στη διαδικασία του τύπου:"Πέρασε και αυτή η φάση θα γίνουν όλα όπως πριν..."

Θα γίνουν όμως;Μήπως υπάρχει εδώ ένας φαύλος κύκλος;Μια αέναη διαδικασία που δε θα πάψει να επαναλαμβάνεται;Μήπως πρέπει να ΒΟΗΘΗΣΟΥΜΕ τον εαυτό μας με κάποιον πιο ειδικό;
Δε νομίζεις πως τον ταλαιπωρούμε αφάνταστα σε όποια φάση και να βρισκόμαστε;

Ελπίζω να μη σας κούρασα....Φιλιά σε όλους...καλή δύναμη...υπομονή και θέληση για το καλύτερο...

Quote:

---

Originally posted by sofia
Γεία και πάλι,σήμερα αποφάσισα να ξανά γράψω γιατί νιώθω απελπισμένη για άλλη μια φορά.Όλο το διάστημα των διακοπών ένιωθα ότι την τάση για βουλιμία την ελέγχω(τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό),έκανα πράγματα που μου αρέσουν δεν αγχωνόμουν κ.λ.π.Τώρα εδώ κ 2βδομάδες κάθε 2 μέρες παρουσιάζω επισόδειο υπερφαγείας το οποίοκάθε φορά με καταρακώνει ψυχολογικά,κλαίω για ώρες μετά,ειδικά όταν σκέφτομαι πόσο καλά ήμουν τον προηγούμενο καιρό!δεν αντέχω,νιώθω ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανέναν πια για αυτό γιατί καταντάω κουραστική ακομά κ τώρα που γράφω εδώ νιώθω ότι δεν έχω δικαίωμα διότι πρέπει να το λύσω μόνη μου αλλά ήθελα ν μιλήσω κάπου...anyway ελπίζω κάποια στιγμή να απαλαχτούμε όλοι απο αυτό.Φιλιά σε όλους..

---

γεια σας και απο μένα. η need help!!!! είμαι αλλα έκανα format στον υπολογιστή και χάθηκαν τα πάντα και ξανα έκανα εγγραφή. απλά ηθελα να πω ότι μου λείψατε και να πω στη φίλη sofia ότι τα ίδια έχω πάθει και εγω. στισ διακοπές περαν κάπιων εξαιρέσεων ήμουν μια χαρα. με το που επέστρεψα στην δουλειά αρχίσαμε. βουλιμικό επεισόδιο κάθε μέρα και 2 και 3 αμα λάχει
τι να πώ? πλεόν δεν τη παλέυω άλλο. είναι πολλά χρόνια αυτή η ιστορία. απο το απο το 1995. βαρέθηκα να προσπαθώ να το φτιάξω. δεν μπορώ άλλο. έχω κάνει τα πάντα. ξέρω πως ότι και να κανω η σκέψη αυτή θα έιναι συνέχεια στο μυαλό μου. δεν θα φύγει ποτέ. πλεόν δεν είναι απλά κομμάτι της ζωής μου αλλά η ίδια μου η ζωή. αυτή είναι η ζώή μου και θα πρέπει να το πάρω απόφαση. βαρέθηκα να προσπαθώ να βρώ τις αιτίες, να προσπαθώ να βρώ λύσεις. απλα θα συμφιλιωθώ. θα δεχτώ ότι θα ζώ σε μία συνεχής δίαιτα και όταν κάνω τη γουρουνια μου θα κάνω εμετό-θα αισθάνομαι σκατά με τον εαυτό μου και ολα τα σιναφή.
ας αποδεχτώ κάτι. ίσως έρθει το πραγματικό χαμόγελο στο προσωπό μου λετσι. ποιός ξέρει.


φιλιά πολλά σε όλους και ........ ποιός είναι ο χειρότερος εχθρός μας? ο ίδιος μας ο εαυτός!!!!!!! γιαυτό ας του φερθούμε γλυκά και με αγάπη. ίσως μας συγχωρέσει.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!11

Κατά την ταπεινή μου άποψη, δε νομίζω ότι το να τρως και να συνεχίζεις να κάνεις εμετό είναι μια σωστή στάση...Αποδέχεσαι μεν τον εαυτό σου,αλλά και τη συγκεκριμένη άσχημη εικόνα του ( μη φυσιολογική ).
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα σε κάνει καλύτερα - όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και σωματικά!

ΥΓ:Αν έκανες φορμάτ δεν είναι ανάγκη να έχεις και άλλο όνομα εδώ - μπες με το παλιό σου και με τους παλιούς κωδικούς...εκτός και αν δεν τα θυμάσαι...

Quote:

---

Originally posted by Kleanthis
Κατά την ταπεινή μου άποψη, δε νομίζω ότι το να τρως και να συνεχίζεις να κάνεις εμετό είναι μια σωστή στάση...Αποδέχεσαι μεν τον εαυτό σου,αλλά και τη συγκεκριμένη άσχημη εικόνα του ( μη φυσιολογική ).
Δεν ξέρω κατά πόσο αυτό θα σε κάνει καλύτερα - όχι μόνο ψυχολογικά αλλά και σωματικά!


ΥΓ:Αν έκανες φορμάτ δεν είναι ανάγκη να έχεις και άλλο όνομα εδώ - μπες με το παλιό σου και με τους παλιούς κωδικούς...εκτός και αν δεν τα θυμάσαι...

---

δεν τα θυμαμαι. τα είχα βάλει αποθήκευση στο mozila και δεν μπορώ να θυμηθώ το password με τίποτα.

στο θέμα μας τώρα, έχεις δίκιο αλλα εγω δεν μπορώ άλλο. βαρέθηκα να ξυπνάω το πρωί και να σκέφτομαί αν θα φάω πρωινό και τι θα φάω. να κιτιέμαι στο καθρέφτη για να δω το σώμα μου και να λέω"πρέπει να χάσεις κιλά, η κοιλία σου είναι 2 μέτρα" βαρέθηκα ολη τη μέρα να σκέφτομαι τι πρέπει να φάω και αν θα φάω.
τι άλλο να κάνω? μπαίνω καθημερινά για να δωγ δίαιτες (τις οποίες έχω κάνει όλες),
κοιτάω τα γυμναστήρια, τα κολυμβητήρια και όλα τα συναφή.
δεν μπορώ άλλο. και το θέμα είναι ότι βαριέμαι να το παλέψω.

Ναι...μπορώ να σε καταλάβω....
Εγώ - τελευταία - είμαι προσανατολισμένος προς την κατεύθυνση του να πάρω την άποψη κάποιου ειδικού.Όσο να' ναι υπάρχουν καλοί επιστήμονες με μεγάλη εξειδίκευση σε αυτά ακριβώς τα θέματα!Από την εμπειρία τους και μόνο μπορούν να σου πουν κάποιες αποτελεσματικές και μόνιμες λύσεις.Σίγουρα, αν κάνουμε λίγο πιο ισορροπημένα πράγματα θα βρεθεί μια οριστική λύση...Τουλάχιστον αυτό εύχομαι...Δε μου μένει να κάνω και τίποτα άλλο...:)

Όμωωωως..................... τελευταία για το πρόβλημα αυτό χορήγούν με ικανοποιητικά αποτελέσματα χάπια για τον έλεγχο της ινσουλίνης στο αίμα .
Είναι απλή φτηνή και ανώδυνη κατα τα λεγομενα του λύση. Αφού το ίδιο σκεύασμα το δίνουν χρόνια ολόκληρα σε διαβητικούς .Εδω πρεπει να πω πως είναι ένας από τους καλύτερους γυναικολόγους στη Θεσσαλονίκη κατα γενική ομολογία. Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και είδη ξεκίνησα τη θεραπεία , εδώ και 10 μέρες .

Δεν ξέρω τι είναι τελικά αυτό που με βοήθησε .
Χρόνια προσπαθώ και όσο και να σας φαίνεται παράξενο το -4 μου φαντάζει καταπληκτικό νούμερο.



Εχει δοκιμασει καποια αλλη κοπελα αυτη την μεθοδο με το αντιδιαβητικο χαπι?? αν ναι, ποια ειναι η άποψή σας????

Οι 2 πρωτες παραγραφοι ειναι απο μηνυμα της ΗΟΡ που φαινεται παραπανω....

Sorry παιδια, αλλα δεν τα καταφερα με την παραθεση....

Για να κάνεις παράθεση απλά πατάς το quote που βρίσκεται στο άνω δεξιό μέρος του μηνύματος που θες να παραθέσεις...

Τα χάπια ινσουλίνης είναι αποτελεσματικά στο να κρατούν τα επίπεδα γλυκόζης στο αίμα σταθερά και να μην οδηγήσε σε καταστάσεις υπερφαγίας,υποθέτω...
Ξέρεις κανείς τι είδους ιατροφαρμακευτική αγωγή συστήνουν στους βουλιμικούς - εκτός από αντικαταθλιπτικά;Για τυχόν "σωματικής" φύσεως διαταραχές τι προτείνουν;Υπάρχουν σκευάσματα που βοηθούν για τη σταθεροποίηση του αισθήματος της πείνας;

Σ'ευχαριστώ παρα πολύ, αλλα αυτό εκανα, και μου βγήκε ετσι....
πρεπει να κανω κατι αλλο μετα για να συμπληρωσω το δικό μου σχόλιο???

Quote:

---

Originally posted by Εβελυν
Σ'ευχαριστώ παρα πολύ, αλλα αυτό εκανα, και μου βγήκε ετσι....
πρεπει να κανω κατι αλλο μετα για να συμπληρωσω το δικό μου σχόλιο???

---

Πρώτα πατάς το πλήκτρο στο μήνυμα του μέλους που θες να παραθέσεις και μετά γράφεις ότι θες...