Quote:
Originally posted by maria_p_40
Υπέροχη ζωή! Ονειρεμένη. Έχεις τη βουλιμία. Έχεις την κατάθλιψη. Έχεις τις τούφες των μαλλιών σου στα χέρια κάθε μέρα. Έχεις τα καθαρτικά παρέα με τις αιμμοροϊδες. Έχεις τη μάχη με τις θερμίδες και τη ζυγαριά. Έχεις τη μοναξιά και την κοινωνική απομόνωση. Έχεις κι ένα κινητό (που ανάθεμα κι αν ξέρω γιατί το έχεις, αφού έχεις κρυφτεί απ'όλους και δεν απαντάς ποτέ στις κλήσεις..). Έχεις την πλήρη εγκατάλειψη του εαυτού σου και της γυναικείας σου περιποίησης.
Τέλεια. Το όνειρο κάθε αποτυχημένου είσαι πια....
Πώς κατάντησα έτσι?? Με κοιτάζω και δεν μ'αναγνωρίζω. Κοιτάζω το σώμα μου (ευτυχώς ο μεγάλος καθρέφτης έχει σπάσει) και αηδιάζω. Φουσκωμένη κοιλιά, τεράστια πόδια, κόκκαλα χαμένα πίσω από 62kg κρέατος..., Σκέτη αηδία.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα ΑΝ ΠΕΤΥΧΑΙΝΕΣ το στόχο! Μόνο 5kg πιο κάτω! Μόνο 5kg ηλίθια!
Χαζολαίμαργη, που με ταλαιπωρείς. Που ξεκινάς για 1 μπισκοτάκι και τρως 1 πακέτο. Που νιώθεις απέραντη ντροπή όταν η κορούλα σου ζητάει την υπόλοιπη σοκολάτα της και δεν έχεις τα κότσια να της πεις ότι την έφαγες ΕΣΥ (κι όχι ότι την πέταξες τάχα στα σκουπίδια..).
Και μετά, με σέρνεις στην τουαλέτα. Παρέα μ'ένα μπουκάλι νερό και τη βρύση να τρέχει για να καλύψεις απ'το παιδί το θόρυβο της αηδιαστικής σου συνήθειας.
Και μετά με πνίγεις με τα πληγωμενα δάκτυλά σου. Και μ'αναγκάζεις να βγάλω ό,τι σαβούριασες...
Και δακρύζουν τα μάτια μου απ'την πίεση...
Και χτυπά σαν τρελή η καρδιά μου απ'το ζόρισμα... Έλα! βαθιά αναπνοή, μη τυχόν και σε βρεί το παιδί πάνω στα ξεράσματά σου από καρδιακή ανακοπή!
Και ξαναχώνεις τα δάκτυλα στο λαιμό.. Κι αλλάζει το χρώμα στο δέρμα σου, γίνεται κάτασπρο, αρρωστιάρικο..
Και κάνεις την ψυχή μου πιο σκατά απ'ότι ήδη είναι...
ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ! άβουλη! αδύναμη! απαίσια!
Που έχεις μάθει να υπακούς σα σκυλάκι στο στομάχι σου (ή στο διάολο που φώλιασε στο μυαλό σου???)
Που ξέχασες το ΟΧΙ. Ξέχασες το ΛΙΓΟ. Ξέχασες το ΦΤΑΝΕΙ.
Εσύ... η ξεχωριστή τάχα, η πανέξυπνη, η ευαίσθητη, η ταλαντούχα, η πρώην ανορεξική...
Σέρνεσαι στα sites των ανορεξικών κοριτσιών (εκείνων που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι κόρες σου...).
Σέρνεις εκεί κάθε μέρα τα βήματά σου, μήπως και κλέψεις λίγη απ΄'τη δύναμή τους, απ'την αυτοκυριαρχία τους, απ'τον κορεσμό τους με μόλις 300 θερμίδες, απ'την αντοχή τους σε 3 ώρες γυμναστικής...
Σέρνεσαι σα χαμαιλέοντας εκεί κάθε μέρα. Και διαβάζεις αχόρταγα όσα γράφουν. Και βαυκαλίζεται ότι ΑΥΡΙΟ θα ξαναγίνεις κι εσύ έτσι πάλι, όπως ήσουν πριν μερικούς μήνες, κυρία του εαυτού σου.
Και το ΑΥΡΙΟ ποτέ δεν έρχεται... Α ρε δόλια! Ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι δε φτάνεις πια. Γι'αυτό μένεις στη σκιά τους, γι'αυτο δεν τολμάς να γράψεις κι εσύ κάτι. Γιατί θα γελάνε όλοι μαζί σου, με την αδυναμία του χαρακτήρα σου, με το ΒΜΙ 20, με τα 135pounds... Βολέψου λοιπόν στη σκιά τους...
Εκεί σου αρμόζει θέση, στο σκοτάδι της βουλιμίας. Μακάρι να τελείωνα με σένα, μακάρι να με απάλλασσες της παρουσίας σου... Της βαριάς σου παρουσίας... Της αβάσταχτης παρουσίας σου...
Όμως είσαι ακόμα εδώ. Πάντα εδώ. Δίπλα μου, μέσα μου. Και πάντα με κοροϊδεύεις με το γνωστό σου ψέμα: "Τέρμα. Αύριο δεν θα φάω τίποτα Τ'ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ!!"....
Θα το θεσω λοιπον διαφορετικα.Το γραμμα σου με συνταραξε.Πραγματικα με συνταραξε.Σε σκεφτομουν και στη δουλεια σκεφτομουν τι να σου πω να σε βοηθησω.Ομως εγω δεν ειμαι καλη στην εκφραση μαλλον γιατι αυτο που σου εγραψα φανηκε επιτηδευμενο κ ισως αποστασιωποιημενο κ μαλλον παρεξηγησες το υφος μου προφανως με το δικιο σου.Το θεμα ειναι οτι σιγουρα εχεις ανθρωπους εδω μεσα που ΝΟΙΑΖΟΝΤΑΙ για σενα κ ΘΕΛΟΥΝ να πας καλυτερα κ να μην υποφερεις οπως το θελουμε ολοι για τον εαυτο μας επισης.Παλι δεν εκφραζομαι οπως θα ειχες ισως αναγκη αλλα τελως παντων.Ηεντονη αντιδραση που προκαλεσες στην ΚΛΙΚ π.χ.αυτο δειχνει:οτι σε νοιαζεται.Και για μενα αυτο ειναι σπουδαιο γιατι οταν περναμε μια κριση κ ειμαστε χαλια κ δεν πιστευουμε στον εαυτο μας ειναι σπουδαιο να πιστευουν οι αλλοι σε μας!Και ολοι εμεις πιστευουμε σε σενα ΝΑΙ πιστευουμε και θελουμε να κανεις κατι.Εγω για παραδειγμα για να μη νομιζεις οτι μιλαω αφ υψηλου οταν ειχα καταθλιψη κ δεν πηγαινα καλα με τα