Οι δικές μας σκέψεις

...

Ταξιδεύω... :)

οι πιο μεγάλοι εραστές είναι ο ουρανός και η θάλασσα.... αυτός παίρνει χρώματα γεμάτα χρυσάφι πορφύρα κι ασήμι και της τ'ακουμπά στο γυμνό της σώμα...
της χαμογελά κι αυτή αντανακλά την χαρά της...
κλαίει που είναι μακρυά της κι αυτή φουρτουνιάζει να τον φτάσει... απλώνει χέρια χιλιάδες κύμματα.... για να τον ακουμπήσει...
την χαιδεύει και αυτή γεμάτη γαλήνη σωπαίνει...

Ενα ακομη δειλινο

νεφελη εχω παθει ζημια με τις φωτο σου,αν ισχυουν οι προηγουμενες ζωες τοτε σιγουρα εχω ζησει 2-3 στην κυπρο..Δεν εχω παει ποτε και οταν βλεπω φωτο της σταματαει η καρδια μου..ειναι πολυ οικειο το συναισθημα σαν να βλεπω το σπιτι μου..το δικο μου σπιτι..

χαίρομαι που σου αρέσουν! κοπιάστε να σας ξεναγήσω :)

Η κυρά Χρυσούλα πάντα είχε αδυναμία στην Αγιά Μαρίνα. Λεβεντομάνα, πάλεψε για τα παιδιά της σαν σκυλί από τον καιρό που ο άντρας της έφυγε με μια νεαρή και της άφησε να θρέψει 5 στόματα. πιτσιρίκια ακόμη τρέχανε μες την μικρή αυλή την τόσο μεγάλη κάτω απ΄την συκομουριά ξυπόλητα όσα είχαν κάνει πόδι... τα άλλα πομωρίζονταν με την γλυκιά φωνή της... "αγιά μαρίνα και κυρά που αποκοιμίζεις τα μωρά ποκοίμιστ'αγγελούδια μου τα πιο γλυκά τραγούδια μου... έπαρτα πέρα μάκρυα να δούνε κάμπους και βουνά... να δουν τα δέντρα πως ανθούν και τα πουλιά πως κελαηδούν...". στις 7 κάθε πρωί χτύπαγε κάρτα στο ξενοδοχείο... μάζευε τα λερωμένα σεντόνια και τακτοποιούσε τα δωμάτια... γυάλιζε τα μπάνια και τους νεροχύτες...μα η σκέψη της ήταν συνέχεια στα παιδιά...
θυμάμαι εκεί την αυλή γεμάτη φωνές και χρώματα... η μπουγάδα έμοιαζε πολλές σημαίες μαζί σύμβολα ανδροίας και αγώνα, φόρος τιμής για τούτη τη γυναίκα... και μύριζαν εκεί όλα τόσο όμορφα... φρεσκάδα. έβαζε την κλαδωτή ποδιά της και μαγείρευε για τα παιδιά ότι τραβούσε η όρεξή τους... τα τάιζε καλά γιατί ήξερε πως κάθε μέρα που είχαν φαγητό ήταν ένα μικρό θαύμα.. και φοβόταν το αύριο. πάντα είχε γλυκά του κουταλιού να φιλέψει τις γειτόνισσες και ήταν ευχαρίστηση όταν η αυλή γέμιζε κόσμο και χάχανα!
η κυρά Χρυσούλα φύτεψε από όταν επαντρεύτηκε δειλινά στην αυλή της... μ'αυτά μεγάλωσε. τ'αγαπούσε σαν την ζωή της... ταυτίστηκε με δαύτα. κοινή μοίρα... σαν έβγενε ο ήλιος τα μπουμπούκια έκλειναν... μαράζωναν... και σαν ερχότανε το δειλινό, άνοιγαν, γέμιζαν χρώμα. κι ήταν πάντα εκεί η κυρά Χρυσούλα και τα δειλινά...

τα δειλινά την μέρα...

τα δειλινά, το δειλινό... :)

nefeli,ειναι ειλικρινα υπεροχα ολα..Τα βλεπεις και ταξιδευεις..

σ'ευχαριστώ! όπως λέει και ο Δημήτρης που κυνηγάει το όνειρό του και γυρνάει τον κόσμο... πάρε ένα σάκο κι έλα!
:) το μυαλό κάνει τα πιο όμορφα ταξίδια!!!!

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος
ʼλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου || Χρήστος Θηβαίος || Γιώργος Νταλάρας

Τα πολυβόλα σωπάσαν
Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
Ένας βοριάς παγωμένος
Σαρώνει την έρημη γη

Στρατιώτες έρχονται
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

Στην πολιτεία βραδιάζει
Το χιόνι τις στέγες σκεπάζει
Ένα καμιόνι φορτώνει
Και κόβει στα δυο τη σιγή ...

Περιπολία στους δρόμους
Και κάποια φωνή που διατάζει
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή ...

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
Μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

http://www.youtube.com/watch?v=O0pWyrmyv5g

τις καλημέρες μου στις γειτονιές του κόσμου... απ'την δικη μου γειτονιά στην δική σας

Εκείνη τη νύχτα είπες αντίο και κούνησες το χέρι σου καθώς έφευγες.
Και ήταν σαν να τίναξες τον ουρανό κι έπεσαν όλα τ'αστέρια.
Σκοτάδι.
Αντίο σου είπα κι εγώ και κίνησα να βρώ έναν ουρανό πιο φωτεινό.
Μάταια.

πίσω απο συρματοπλέγματα ζει η χαρά των παιδιών...
τόσα χρώματα... τόσα γέλια... μαντρισμένα.
όχι! δεν θα'πρεπε να'ναι έτσι.
η χαρά τους δεν θέλει ούτε πληρωμή ούτε σκλαβιά.